Πάρτε μέτρα για τα σχολεία – η τηλεκπαίδευση είναι ένα φιάσκο

Το δεύτερο κύμα της πανδημίας ήρθε να επιβεβαιώσει δύο διαπιστώσεις που ενδέχεται να μην έγιναν ξεκάθαρες από το πρώτο: α) Ότι τα δημόσια αγαθά της υγείας, της παιδείας, της προστασίας των αδυνάμων, των μεταφορών, είναι συρρικνωμένα και απαξιωμένα μετά από δεκαετίες νεοφιλελευθερισμού και μετά τη μνημονιακή κατεδάφιση και β) ότι δεν πρόκειται απλά για πολιτική ανικανότητα της κυβέρνησης, αλλά για μια συνειδητή και ανοιχτά αντιλαϊκή πολιτική.

Όσον αφορά τα σχολεία, μετά το πρώτο λοκ ντάουν σε αυτές τις πολιτικές προστέθηκε η 7μηνη αδράνεια και αδιαφορία της κυβέρνησης Μητσοτάκη για την τύχη της δημόσιας εκπαίδευσης εν μέσω πανδημίας. Καμία πρόσληψη προσωπικού, καμία προσπάθεια ανεύρεσης αιθουσών, καμία ουσιαστική ενίσχυση του τεχνολογικού εξοπλισμού. Το Υπουργείο έκανε μόνο τη σύμβαση με το σύστημα webex της πολυεθνικής Cisco (το οποίο είναι ακατάλληλο και δυσλειτουργεί – αλήθεια, ποιο είναι το «τίμημα» αυτής της σύμβασης; Μήπως τα δεδομένα 1,5 εκ. μαθητών και εκπαιδευτικών;) και όρισε υποχρεωτική την τηλεκπαίδευση, χωρίς όμως να μεριμνήσει για τις βασικές προϋποθέσεις για τη συμμετοχή των μαθητών. Το να ισχυρίζονται η Υπουργός και οι Υφυπουργοί ότι αυτό διασφαλίζεται, επειδή όλοι μπορούν να συνδέονται μέσω σταθερού τηλεφώνου, δείχνει, πέρα από τη φαιδρότητα, το θράσος τους να κοροϊδεύουν ευθέως τον ελληνικό λαό και τους μαθητές.

Οδηγίες διαχείρισης ύποπτων περιστατικών COVID στα σχολεία ή τρικλοποδιά σε γονείς εκπαιδευτικούς και σύστημα υγείας;

Της Ελένης Ιωαννίδου

Οι οδηγίες για τη διαχείριση των ύποπτων για COVID μαθητών και εκπαιδευτικών δυστυχώς δείχνουν μια τεράστια προχειρότητα στο σχεδιασμό τους. Οδηγούν σε συνωστισμό και επιβάρυνση των δομών υγείας με περιστατικά που δεν χρήζουν ιατρικής εξέτασης, απίστευτη οικονομική επιβάρυνση στους γονείς, δημιουργούν συνθήκες αντιπαράθεσης γονιών και εκπαιδευτικών και βάζουν τις βάσεις για να μην μπορέσουν σε καμία περίπτωση να λειτουργήσουν τα σχολεία.

Από τα σχολεία θα περάσει η ανοσία της αγέλης!

του Παντελή Βαΐνά

Μια βδομάδα λειτουργίας των σχολείων και οι εκπαιδευτικοί κι οι μαθητές είναι εξαντλημένοι και στα όρια της τρέλας.

Στις τάξεις των 25 μαθητών δεν υπάρχει καμία απόσταση ασφαλείας. Σε αίθουσες που είναι θερμοκήπια απ’ τη ζέστη οι μάσκες σε λίγη ώρα είναι μούσκεμα απ’ τον ιδρώτα και προκαλούν ασφυξία. (Και με δεδομένο ότι ήρθε μόνο μια για το καθένα κι αυτή τεράστια πολλά παιδιά δεν έχουν δεύτερη να την αλλάξουν).

Στην ηλικία των μικρών τάξεων του δημοτικού τα περισσότερα παιδιά δυσκολεύονται να την κρατήσουν σωστά και ενίοτε τη βλέπεις στο πηγούνι ή στο μέτωπο… Να μην πούμε για το νηπιαγωγείο όπου στα προνήπια πίσω απ’ την μάσκα αναμειγνύονται τα δάκρυα και οι μυξούλες της προσαρμογής.

Για το άνοιγμα των σχολείων. Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο τι κάνουμε τώρα, αλλά τι κάνουμε και το Σεπτέμβριο.

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

Η συζήτηση για το άνοιγμα των σχολείων έχει μια επιδημιολογική διάσταση και μια πολιτική διάσταση. Αυτές οι δύο δεν μπορούν να έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους, αλλά δεν μπορεί ταυτόχρονα η επιστημονική διάσταση να υποτάσσεται στις πολιτικές ανάγκες της στιγμής.

Επιδημιολογικά φαίνεται ότι περνάμε από την προηγούμενη φάση της πανδημίας, που ο στόχος της ήταν να μην κολλήσει αν είναι δυνατόν κανείς, έτσι ώστε να κερδηθεί χρόνος για να μην καταρρεύσουν τα υγειονομικά συστήματα, στην επόμενη που είναι το σταδιακό άνοιγμα της καραντίνας, με στόχο να μάθουμε να ζούμε για τους επόμενους μήνες ή και χρόνια με τον ιό, (προφανώς με ελεγχόμενη -και όχι καθόλου- νόσηση), μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη φαρμακευτική αντιμετώπιση.

Η ελέω χρήματος αριστεία αποτελεί γάγγραινα για την κοινωνία

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Και έβγαλαν πάλι τα όρνεα σε παράταξη. Με βήμα και ρυθμό όπως ταιριάζει σε δειλούς που θέλουν να δείχνουν θαρραλέοι και να προκαλούν το φόβο για να κρύβουν το δικό τους τρόμο.

Γιατί σαν έχεις άδικο ο φόβος σε πλημμυρίζει και γίνεται τρόμος όταν πας να χτυπήσεις τον αδικημένο.

Ανθρωπάκια μικρά, χωρίς στάλα φιλότιμο, πήραν θαρρούν αποφάσεις τρανές και διέταξαν τα ανθρωποειδή να πάνε και να τρομάξουν ψυχές παιδικές.Αλήθεια, πόσο πανικό βιώνει εκείνος που πιστεύει πως θα σβήσει την εικόνα της αδικίας από το βλέμμα ενός ανυπεράσπιστου παιδιού, μόνο και μόνο επειδή φοράει κράνος, κρατάει ασπίδα και έχει αδειάσει από αισθήματα;

Το σχολείο που καταρρέει είναι το προοδευτικό

Του Βασίλη Ξυδιά

Σε προηγούμενο φύλλο του Δρόμου ξεκίνησα κάποιες σκέψεις για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το ελληνικό σχολείο («Το σχολείο καταρρέει», φ. 420, 8/9/2018) αναζητώντας μια θεώρηση του προβλήματος που να πηγαίνει πέρα από τον νεοφιλελευθερισμό, αλλά και πέρα από την αντίσταση στον νεοφιλελευθερισμό. Διότι, με δεδομένη πλέον την επικράτηση των μνημονίων, δεν μπορεί, πιστεύω, να υπάρξει άλλου είδους αντίσταση στην καταστροφική λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού πέρα από μια ριζοσπαστική μεν, αλλά και δημιουργική ταυτόχρονα, εναλλακτική αντιμετώπιση όλων εκείνων των παθογενειών που ο νεοφιλελευθερισμός ισχυρίζεται πως θεραπεύει, καθώς και αυτών που ο ίδιος προξενεί. Και αν αυτό ισχύει λίγο ως πολύ για όλους τους τομείς και όλες τις πτυχές της ελληνικής κοινωνίας, ισχύει κατ’ εξοχήν για την εκπαίδευση, που όπως έλεγα στο προηγούμενο άρθρο μου, κατέρρεε ήδη πριν απ’ τα μνημόνια. Έχοντας λοιπόν περιγράψει τη μία όψη αυτής της κατάρρευσης, την «κοινωνικοοικονομική απαξίωση» του σχολείου, μας μένει τώρα να σταθούμε στην άλλη όψη, την παιδαγωγική του αστοχία. Επειδή όμως δεν μας φτάνει γι’ αυτό ο χώρος ενός άρθρου θα περιοριστούμε σήμερα σε ένα και μόνο σημείο, εν είδει –ας πούμε– μιας βασικής διευκρίνησης.

Το ρατσισμό βαθιά κατάλαβέ τον…

Tου Βασίλη Κρίτσα

“Κατόπιν απόφασης της έκτακτης γενικής συνέλευσης (…) με θέμα πρόσφυγες-σχολεία, αποφασίστηκε ομόφωνα η μη ένταξη-τοποθέτηση των παιδιών των προσφύγων στο χώρο του σχολείου μας. Σε αντίθετη περίπτωση θα προβούμε στην κατάληψη του σχολικού κτιρίου”.

Με αυτήν την ανακοίνωση το ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 5ου Δημοτικού Σχολείου του Ωραιόκαστρου Θεσσαλονίκης εκφράζει την ομόφωνη αντίθεση του Συλλόγου στην ένταξη προσφυγόπουλων στο σχολείο της περιοχής τους.

Εκφράζουν όμως πολύ περισσότερα από μια “αθώα ανησυχία”.

Κατάργηση των σχολείων προτείνει βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

Πριν κοπάσει ο σάλος από την πρόταση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξανδρου Τριανταφυλλίδη, να πληρώνουν δίδακτρα-συνδρομές οι γονείς, νέο σάλο έχει προκαλέσει η πρόταση άλλου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προτείνει να καταργηθούν τα σχολεία, ώστε να μην πληρώνει ούτε το Κράτος, ούτε οι γονείς.

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει την κατάργηση των σχολείων και την επιμόρφωση των παιδιών από το Διαδίκτυο.

Σύμφωνα με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, όλα τα παιδιά της χώρας θα μπορούν να εκπαιδεύονται από 100 εκπαιδευτικούς που θα διδάσκουν από το Διαδίκτυο.

Μάθημα σεξoυαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία

Ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης σκοπεύει να εισαγάγει τη σεξoυαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία, ώστε να μην ακούγονται στη Βουλή θέσεις όπως αυτές που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια της συζήτησης για το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών, οπότε θα πρέπει να περιμένουμε καμιά τριανταριά χρόνια τουλάχιστον, ώστε οι σημερινοί μαθητές να γίνουν βουλευτές και να συζητούν πολιτισμένα στη Βουλή.

Ο κ. Φίλης είπε πως, αν οι σημερινοί βουλευτές είχαν διαπαιδαγωγηθεί σεξoυαλικά όταν ήταν μαθητές, η συζήτηση στη Βουλή θα ήταν εντελώς διαφορετική, και επισήμανε την εμφανή ανωτερότητα των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι πήγαν σχολείο στη Σουηδία και δεν έχουν σεξoυαλικά ταμπού και προκαταλήψεις.

Ιερώνυμου παρόντος πάσα Αριστερά παυσάτω

by To Skouliki Tom

Ο κακός χαμός γίνεται από προχθές με τη δήλωση της Σίας Αναγνωστοπούλου ότι πρέπει να απλοποιηθεί η διαδικασία απαλλαγής από τη διδασκαλία των Θρησκευτικών, αν και κάτι τέτοιο μπορεί να θεωρηθεί μονομερής ενέργεια από την Εκκλησία και να έχουμε αύριο-μεθαύριο τίποτα σταυροφόρους έξω από τα τείχη της Αθήνας που θα απειλούν να την κάψουν συθέμελα.

Συγκεκριμένα, η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας είπε ότι το μάθημα των Θρησκευτικών είναι εντελώς για τον πούτσο, αφού είναι τίγκα στα παραμύθια με Εβραίους τσοπάνηδες που τους είχε βαρέσει η αγαμία στο κεφάλι και νόμιζαν ότι είναι ο περιούσιος λαός του Θεού, με αποτέλεσμα σήμερα όλοι εμείς να τρώμε στη μάπα τις παλαβομάρες των ρασοφόρων χριστιανοταλιμπάν.

Παγκόσμια Ημέρα υπέρ του Ανδρέα Λοβέρδου

by To Skouliki Tom

Με τον καλύτερο τρόπο αποφάσισε ο Υπουργός Παιδείας Ανδρέας Λοβέρδος να γιορτάσει την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS, αφού εξαπέλυσε ένα ακόμα κυνήγι εναντίον των οροθετικών που απειλούν να μολύνουν την αμόλυντη ελληνική κοινωνία και να μετατρέψουν την Ελλάδα σε ένα απέραντο κολαστήριο θανάτου.

Συγκεκριμένα, ο Ανδρέας Λοβέρδος σε συνεργασία με τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη και τα ΜΜΕ προσπαθούν από το πρωί να πείσουν τους Έλληνες γονείς ότι τα σχολεία θα καθαρίσουν μια και καλή από τον ιό του HIV που τα μαστίζει.

Είμαστε τα μελλοντικά “θρασίμια”

by To Skouliki Tom

Σοκ έχει προκαλέσει στην ελληνική κυβέρνηση, η διαπίστωση ότι οι μαθητές που έχουν κλείσει τα σχολεία σε ολόκληρη την Ελλάδα δε συχνάζουν τα βράδια στα Εξάρχεια, που ως γνωστόν αποτελούν ορμητήριο βίας κ εγκληματικότητας, αλλά μπορεί να έχουν μεγαλώσει και σε καθωσπρέπει περιοχές, όπως η Γλυφάδα κι η Πεύκη.

Οι μαθητές αντιδρούν στο νέο σύστημα Λυκείου με την τράπεζα θεμάτων, ζητώντας να μην εφαρμοστεί, κι αυτό είναι πολύ λογικό, αφού είδαμε τα χαΐρια της Κυβέρνησης και με τις τράπεζες χρημάτων που είναι χρεοκοπημένες αλλά θα τις πληρώνουν τα παιδιά των παιδιών μας μέχρι να πεθάνουν.

Αυταρχικές απολήξεις του αντιαυταρχικού σχολείου

Πάμπλο Πικάσο, «Γυναίκα που διαβάζει», 1932

Του Μάκη Κουζέλη

Στο ερώτημα «τι πολίτες φτιάχνει το σχολείο μας», η απάντησή μου, άχαρα διατυπωμένη, θα ήταν ότι δεν φτιάχνει πλήρεις πολίτες, αν πολίτης είναι το αναγνωρισμένο ως τέτοιο υποκείμενο των διαδικασιών που διαμορφώνουν την πολιτική ύπαρξη της κοινωνίας. Δεν φτιάχνει πλήρεις πολίτες, γιατί δεν εξασφαλίζει τις μορφωτικές προϋποθέσεις συγκρότησης αυτού του υποκειμένου. Δεν φτιάχνει πλήρεις πολίτες γιατί δεν καλλιεργεί κρίση, διαλεκτική, αναστοχασμό, γιατί δεν δίνει ουσιαστικό περιεχόμενο στη συμμετοχή, στην αμοιβαία δέσμευση, την ευθύνη, τη συνεργασία και την αλληλεγγύη, γιατί ο τρόπος οργάνωσής του δεν είναι συμβατός με την αρχή της αυτονομίας.

Αναζητώντας το σχολείο της ισότητας

Μετάφραση : Παπακριβόπουλος Βασίλης

Μπαίνοντας στο δημοτικό σχολείο της Ράουμα, μιας φινλανδικής πόλης στον κόλπο του Μπότνικ, δεν βλέπεις ούτε περίφραξη, ούτε είσοδο : περνάς απλώς μπροστά από ένα πάρκινγκ ποδηλάτων κι από μια παιδική χαρά. Από το γυμναστήριο έως την αίθουσα μουσικής, τα πάντα μοιάζουν να έχουν σχεδιαστεί για να κάνουν τα παιδιά να νιώθουν όσο το δυνατόν πιο άνετα. Κατά τη διάρκεια των σαράντα πέντε λεπτών που διαρκεί το μάθημα, η καθηγήτρια των αγγλικών εναλλάσσει πέντε διαφορετικές δραστηριότητες.

Η χρυσή αυγή στο σχολείο μου…

Φτάνοντας σήμερα το πρωί στο σχολείο , βλέπω μια ομάδα παιδιών να παίζουν κάνοντας τους χρυσαυγίτες. Σηκώνουν τα δεξιά τους χέρια και με χαιρετούν φασιστικά.

Το σοκ , απίστευτο.

Η πίεση ξεπέρασε το 20…

Τα μαζεύω γύρω μου και αρχίζω να τους μιλάω. Γιατί το κάνουν αυτό , τι σημαίνει , που το είδαν , τι τους άρεσε σε αυτό ;

Οι απαντήσεις τους σαφέστατες. Τους εντυπωσίασε η στρατιωτική δομή και η πειθαρχία. Τους εντυπωσίασε το παρουσιαστικό των ναζί. Τους άρεσε ο τρόπος που διέταξαν τους δημοσιογράφους στη συνέντευξη τύπου του Αρχημαλάκα , το βράδυ των εκλογών.

Άκουσε με δάσκαλε…

“Δάσκαλος γίνε, αλήθεια αν ήρωας είσαι. Σε μια Βαβέλ δεμένους μάς κρατάνε κακά στοιχειά· το μάγεμα τους λύσε”. Κ. Παλαμάς

 10 «οδηγίες» προς εκείνους που τολμούν να διδάσκουν !

Η «απομαγνητοφώνηση» των μαθητικών συνομιλιών θα έφερνε στο προσκήνιο τη «γραμματική και το συντακτικό» ενός αισθήματος δυσαρέσκειας και έλλειψης ικανοποίησης από τη συμμετοχή τους στη σχολική ζωή και τη μαθησιακή διαδικασία, σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα – κέντρο πιέσεων και αρένα ανελέητου ανταγωνισμού, στο οποίο τα περιθώρια για αυθορμητισμό, ανάληψη πρωτοβουλιών, άσκηση κριτικής, προώθηση διαλόγου -λειτουργίες που «δένονται» με ένα νήμα με τις ανάγκες και τις προδιαθέσεις της νέας γενιάς- «αραχνιάζουν» στα «πρακτικά» των διακηρύξεων της επίσημης εκπαιδευτικής πολιτικής.   

            Μέσα στο κύμα των μαθητικών επικρίσεων και της αμφισβήτησης της λογικής του υπαρκτού σχολείου ξεχωρίζει ένα πρόσωπο, ο εκπαιδευτικός. Είναι ο «σημαντικός άλλος», η μόνη εμφανής φιγούρα της «ανώνυμης» σχολικής μηχανής, που στα «επεισόδια» των μαθητικών συζητήσεων παρουσιάζεται, υπαινικτικά, με μια θαυματουργική δύναμη, άλλοτε θεία και άλλοτε διαβολική, άλλοτε σα φορέας σωτηρίας και άλλοτε σα φορέας απώλειας.