Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Μπορούμε να φανταστούμε έναν άνθρωπο που φέρει σχεδόν σε όλο του το δέρμα εγκαύματα. Αν τον ακουμπήσουμε, θα αρχίσει να ουρλιάζει από τον πόνο. Επειδή όμως φοράει ρούχα τα εγκαύματα δεν φαίνονται. Και, βέβαια, μπορούμε κάθε φορά να ισχυριστούμε ότι δεν ξέραμε. Και ίσως η αντίδρασή του να μας φαίνεται υπερβολική ή και ακατάλληλη. Ήταν όμως αυτό το άγγιγμα μας που έκανε τον πόνο του ανυπόφορα εφιαλτικό…
Όλο και πιο συχνά οι άνθρωποι γύρω μας καλούνται να αντιμετωπίσουν δυσλειτουργικές συμπεριφορές στις διαπροσωπικές σχέσεις τους και οι κλασικές «ρομαντικές» αφηγήσεις των χρόνων που προηγήθηκαν, οι ποιητικοί ύμνοι στην Αγάπη, στον Έρωτα, η τόση «τέχνη» των προηγούμενων αιώνων, μπορεί στιγμιαία να ανακουφίζει, αλλά μάλλον, δεν κατορθώνει να απαντά πλέον στην πολυπλοκότητα σχεσιακών ερωτημάτων, σαν αυτά που αναδεικνύονται από το παράδειγμα της εισαγωγής. More