Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων: Μια σφαγή ανεξιλέωτη

Του Ανδρέα Δενεζάκη

Συμπληρώνονται 77 χρόνια από την ημέρα εκείνη που μια ολόκληρη πόλη, τα Καλάβρυτα, βίωσαν τη βαναυσότητα και τη κτηνωδία του φασισμού, στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που γνώρισε η ανθρωπότητα, το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων.

Καλάβρυτα σύνθεση Φέρτη

Δευτέρα, 13 Δεκέμβρη του 1943. Η καμπάνα της Μητρόπολης Καλαβρύτων άρχισε να χτυπά από τα ξημερώματα. Σε λίγο ήρθε η διαταγή να συγκεντρωθούν όλοι οι κάτοικοι της πόλης στο Δημοτικό Σχολείο, έχοντας μαζί τους μια κουβέρτα και τρόφιμα για μια μέρα. Νέοι, γέροι, γυναίκες και παιδιά συγκεντρώθηκαν, ανήσυχοι, στο Σχολείο. Οι Γερμανοί και οι γερμανοντυμένοι συνεργάτες τους, «Ελληνες» των Ταγμάτων Ασφαλείας, προσπάθησαν να καθησυχάσουν τον κόσμο. Ό,τι είχαν να κάνουν στα Καλάβρυτα, το είχαν κάνει τις προηγούμενες μέρες. Είχαν πάρει στα χέρια τους κατάλογους με τα ονόματα των ανταρτών και των οικογενειών τους, είχαν κάψει και γκρεμίσει τα σπίτια τους, μια και δεν τους βρήκαν εκεί. Το ξενοδοχείο «Χελμός», που το είχαν χρησιμοποιήσει σαν νοσοκομείο οι αντάρτες, καταστράφηκε ολοσχερώς με πυρκαγιά.

10 ΙΟΥΝΙΟΥ 1944 : ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΣΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ .. ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ ΑΚΟΜΑ

Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα των Ναζί στην Ελλάδα. Προκάλεσε διεθνή κατακραυγή και πανελλήνιο πένθος. Η Σφαγή στο Δίστομο κάνει ακόμη και σήμερα τους Έλληνες να σκεφτούν τα δεινά που μπορούν να υποστούν αθώοι άνθρωποι σε έναν πόλεμο.

Βρισκόμαστε στις αρχές του καλοκαιριού του 1944 στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς, Ελλάδα. Η Ναζιστική Γερμανία βιώνει στα μέτωπα του πολέμου την μία ταπείνωση μετά την άλλη. Στις 6 Ιουνίου οι Σύμμαχοι έχουν αποβιβαστεί στην Νορμανδία και οι ιθύνοντες του γερμανικού στρατού βλέπουν πως το τέλος πλησιάζει. Και στο ελληνικό έδαφος όμως οι Ναζί δεν ήταν ανίκητοι, καθώς οι ελληνικές αντάρτικες ομάδες με κορωνίδα τον ΕΛΑΣ προκαλούν πολλές φθορές με αποτέλεσμα να έχουν εξελιχθεί σε έναν πραγματικό πονοκέφαλο για τους κατακτητές.

Στις 10 Ιουνίου γίνεται άλλη μία συμπλοκή ανταρτών και κατακτητών, ωστόσο το σημαντικό γεγονός δεν ήταν η μάχη, αλλά αυτά που ακολούθησαν. Τις πρώτες πρωινές ώρες της ημέρας εκείνης μία στρατιωτική φάλαγγα των τρομερών Ες-Ες ξεκινά από την Λιβαδειά με προορισμό την Αράχωβα έχοντας ως βασικό σκοπό την εξόντωση αντάρτικων ομάδων, αλλά και την τρομοκράτηση του άμαχου πληθυσμού.

Οδησσός, 2 Μαΐου 2014: Τρία χρόνια μετά, το έγκλημα των Ουκρανών νεοναζί παραμένει ατιμώρητο

Του Βασίλη Μακρίδη

Στις 2 Μαΐου συμπληρώθηκαν ακριβώς τρία χρόνια από την πραγματοποίηση ενός από τα στυγνότερα εγκλήματα στην ιστορία της Ευρώπης και του κόσμου, που οφείλονται στην δράση των σύγχρονων νεοναζί: η πυρπόληση του Κτηρίου των Συνδικάτων στην Οδησσό της Ουκρανίας από μέλη του «Δεξιού Τομέα» και άλλων παραστρατιωτικών νεοναζιστικών ομάδων, που οδήγησε στον θάνατο τουλάχιστον 48 ανθρώπων και στον τραυματισμό πολλών δεκάδων άλλων. Ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων ενδέχεται μέχρι και σήμερα να είναι σημαντικά μεγαλύτερος, αφού 45 άτομα ακόμη θεωρούνται ως αγνοούμενοι, την ίδια στιγμή που 20 από τα πτώματα που ανευρέθηκαν μέσα στο Κτήριο των Συνδικάτων στάθηκε αδύνατο να αναγνωριστούν, αφού είχαν κυριολεκτικά καρβουνιαστεί.

Πώς όμως οδηγήθηκαν τα πράγματα σε αυτήν την τραγωδία, σε μια πόλη η οποία ιδρύθηκε το 1794 με εντολή της αυτοκράτειρας Αικατερίνης της Β’ (της «Μεγάλης»), ήταν ανέκαθεν μια πόλη πολυεθνική, πολυθρησκευτική και πολυπολιτισμική, γι’ αυτό και ανεκτική στη διαφορετικότητα και, βεβαίως, μια πόλη άρρηκτα δεμένη με τον σύγχρονο Ελληνισμό, αφού εκεί ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία το 1814, ενώ κυβερνήτης της υπήρξε για σημαντική περίοδο ο Γρηγόριος Μαρασλής;

Όταν οι περικοπές συντάξεων βαφτίζονται «κοινωνική δικαιοσύνη»

Όπως αναμενόταν, η τελική εκδοχή του Ασφαλιστικού, είναι χειρότερη από το προσχέδιο Κατρούγκαλου.

Με στοχευόμενη διαρροή στην «ΑΥΓΗ της Κυριακής», ήρθε στο φώς της δημοσιότητας ένα μέρος από το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό που η κυβέρνηση επιδιώκει να καταθέσει στη βουλή την ερχόμενη Πέμπτη, δείχνοντας νεοφιλελεύθερη «μεταρρυθμιστική αποφασιστικότητα» προς τους εκπροσώπους των δανειστών και ευελπιστώντας ότι, την επόμενη μέρα, στο Eurogroup της Παρασκευής 22/4, θα πάρει την έγκριση των επιτελείων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου για την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης.

Παρά τα ωραία λόγια της αιτιολογικής έκθεσης για «ισονομία και κοινωνική δικαιοσύνη», το περιεχόμενο των αλλαγών επιβεβαιώνουν τις δημοσιογραφικές πληροφορίες των τελευταίων ημερών, που μιλούσαν για δραματικές περικοπές στις συντάξεις, τόσο στις κύριες όσο και στις επικουρικές, στο εφάπαξ, στο ΕΚΑΣ καθώς και στις συντάξεις αναπηρίας.

Καλάβρυτα, Δευτέρα, 13 Δεκεμβρίου 1943, ώρα 2.34′ μ.μ.

Πάτρα, πλατεία Γεωργίου Α’, 1/12/1943. Το 11ο τάγμα τού 749 Συντάγματος Καταδρομών ετοιμάζεται να αναχωρήσει για Αίγιο. Στο βήμα, ο διοικητής τής μεραρχίας υποστράτηγος Καρλ Φον Λε Σουίρ.

Γύρω στα μέσα τού 1943 ο ΕΛΑΣ αποφασίζει να ενισχύσει αποφασιστικά τις δυνάμεις του στην Πελοπόννησο, δημιουργώντας αντίβαρο στις δυνάμεις των δωσίλογων και των ταγματασφαλιτών που οργιάζουν, ειδικά σε Μεσσηνία και Λακωνία. Στις ελασίτικες μονάδες που στελεχώνονται από ντόπιους, ενσωματώνονται και παλιότερα, έμπειρα στελέχη από μονάδες τής Στερεάς, τα οποία περνούν στην περιοχή διαπλέοντας τον Κορινθιακό. Έτσι, η πέραν τού Ρίου Αχαΐα (Αιγιαλεία και Καλάβρυτα) γίνεται ανταρτοφωλιά και πολύ σύντομα η ελασίτικη αντιστασιακή δράση εντείνεται. Κορυφαία -ίσως- στιγμή αυτής της δράσης θεωρείται η ανοιχτή σύγκρουση που έλαβε χώρα στην περιοχή Ρωγών της Κερπινής (κοντά στα Καλάβρυτα) στις 16-17 Οκτωβρίου 1943.

Η μάχη τής Κερπινής κατέληξε σε ηχηρό χαστούκι για τους κατακτητές. Η γερμανική διοίκηση της Πάτρας αποφάσισε να στείλει στα Καλάβρυτα τον 5ο λόχο τού 749 Συντάγματος Καταδρομών, με σκοπό “να επιβάλει την διασαλευθείσαν υπό των ανταρτών τάξιν”. Ο λόχος απετελείτο από 105 άνδρες, εκπαιδευμένους σε ορεινές επιχειρήσεις, με επί κεφαλής τον λοχαγό Σόμπερ, ο οποίος μόλις είχε μετατεθεί από το ρωσσικό μέτωπο. Οι γερμανοί ξεκίνησαν από το Αίγιο και ανέβαιναν προς τα Καλάβρυτα χρησιμοποιώντας απίθανα περάσματα και απόκρημνες χαράδρες, για να μη γίνουν αντιληπτοί από τους αντάρτες, Έτσι, κατάφεραν να φτάσουν στην Κερπινή, κάπου μιάμιση ώρα από τα Καλάβρυτα.

29 Σεπτεμβρίου 1941: Η ναζιστική σφαγή στο Μπάμπι Γιαρ

ο Μπάμπι Γιαρ είναι ένα φαράγγι βόρεια του Κιέβου. Το 1941 έγινε ο τόπος  εκτέλεσης για χιλιάδες εβραίους, τσιγγάνους, αντιστασιακούς και αιχμαλώτους, κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση.

Οι προελαύνουσες στο Ανατολικό Μέτωπο γερμανικές δυνάμεις κατέλαβαν το Κίεβο στις 19 Σεπτεμβρίου 1941. Εννιά μέρες αργότερα τοιχοκόλλησαν μια ανακοίνωση σε κάθε γωνιά της πόλης: «Όλοι οι Εβραίοι του Κιέβου και των περιχώρων διατάσσονται να παρουσιαστούν στις 8 το πρωί της 29ης Σεπτεμβρίου στη γωνία των οδών Μελνικόφσκι και Ντοκτούροφ, κοντά στο νεκροταφείο. Θα πρέπει να φέρουν μαζί τους οποιοδήποτε έγγραφο που να πιστοποιεί την ταυτότητά τους, καθώς και τα προσωπικά τους είδη. Όποιος παρακούσει τη διαταγή και βρεθεί σε άλλο μέρος της πόλης θα εκτελείται επιτόπου, όπως και κάθε πολίτης που θα εισέλθει σε κατοικία εβραίου και συλληφθεί να κλέβει».

30 χρόνια από την σφαγή σε Σάμπρα και Σατίλα

Όταν οι ακροδεξιές φάλαγγες έσφαζαν πρόσφυγες για λογαριασμό άλλων

Στις 16 Σεπτεμβρίου συμπληρώνονται 30 χρόνια από τη σφαγή στη Σάμπρα και Σατίλα. Τότε που κάποια άλλα «ακροδεξιά τάγματα εφόδου», οι Λιβανέζοι χριστιανοί φαλαγγίτες, έσφαξαν τους εναπομείναντες αμάχους Παλαιστίνιους πρόσφυγες για λογαριασμό του σιωνιστικού καθεστώτος. Στην Ελλάδα των ακροδεξιών ταγμάτων εφόδου της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, που μαχαιρώνουν μουσουλμάνους πρόσφυγες και μετανάστες, και χτυπούν κάθε εστία αντίστασης, εξυπηρετώντας το καθεστώς, ο αναστοχασμός της σφαγής στη Σάμπρα και Σατίλα μοιάζει και πάλι αναγκαίος.

Η Εβδόμη Προφητεία ή λίγο πριν τη Μεγάλη Σφαγή

 Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Πριν δυο αιώνες περίπου, ένας Γερμανός ποιητής, γεμάτος θαυμασμό για την Κλασσική Ελλάδα, είχε γράψει: «όπου κι αν διαβώ, σε οποιοδήποτε πεδίο γνώσης και πνεύματος κι αν ψάξω, πάντα, μα πάντα σκοντάφτω πάνω στην Ελλάδα».
Εδώ και δυο χρόνια περίπου, ένας ξένος που παρακολουθεί καθημερινά τον παγκόσμιο τύπο, ψηφιακό ή έντυπο, θα μπορούσε να πει ακριβώς το ίδιο, όχι όμως με θαυμασμό αλλά γεμάτος έκπληξη, μοχθηρία ή συμπόνια για την Ελλάδα και τους Ελληνες.
Πως, εμείς, οι κληρονόμοι δίχως γραπτή διαθήκη, μιας, παγκοσμίως μοναδικής κληρονομιάς, τα καταφέραμε, να γίνουμε, όχι απλώς……
περίγελως του κόσμου, όχι απλώς αντικείμενο παγκόσμιου χλευασμού, αλλά να τοποθετηθούμε στην αρένα του παγκόσμιου Κολοσσαίου με θεατές όλους τους διψασμένους του κόσμου για αίμα και χρήμα, που περιμένουν με αγωνία τη σφαγή μας;