Επιχείρηση «αριστερή κανονικότητα»;

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ-ΚΕΙΜΕΝΑ: Νίκος Ταυρής, Γιώργος Παπαϊωάννου

Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση επιχειρεί με κάθε τρόπο να μειώσει ή να διαχειριστεί τη μεγάλη φθορά που εισπράττει από την πολιτική της. Μετά τη λήξη του τρίτου μνημονιακού προγράμματος, επιζητεί χώρο ώστε να ασκήσει κάποια πολιτική με βασικό στόχο την παράταση της παραμονής στην εξουσία.

Ο πρώην υπουργός Ν. Φίλης, που προβάλει θέσεις αμφισβήτησης του πυρήνα γύρω από τον πρωθυπουργό, έθεσε πρώτος το θέμα της επιστροφής σε μια «αριστερή κανονικότητα». Σύμφωνα με τη δική του εκδοχή, ο Π. Καμμένος με το κόμμα του θα πρέπει να δουν την πόρτα της εξόδου και ο ΣΥΡΙΖΑ να προσανατολιστεί προς αυθεντικά «κεντροαριστερές» συμμαχίες, δίνοντας το σήμα της επιστροφής σε μια αριστερή πολιτική μετά τα μνημόνια.

Η άλλη πλευρά, εκείνη που υποστηρίζει «ανεπιφύλακτα» τις επιλογές του Αλ. Τσίπρα, τονίζει ότι ο Καμμένος δεν θολώνει τον προσανατολισμό της κυβέρνησης. Ο Ν. Παππάς δήλωσε πριν λίγες μέρες: «Η επιλογή του 2015 ήταν η αριστερή επιλογή. Δεν ήταν παρέκβαση από την αριστερή κανονικότητα», ενώ ο πρώην γραμματέας του κόμματος Π. Ρήγας, απαντώντας ουσιαστικά στον Φίλη, είπε ότι η «αριστερή κανονικότητα» είναι ήδη γεγονός!

Η «αριστοτεχνική» ζημιά του Νίκου Κοτζιά

Του Δημήτρη Μηλάκα

Αντιμέτωπος με μια σοβαρή ζημιά που άφησε πίσω του (σκόπιμα; από άγνοια;) ο Νίκος Κοτζιάς βρέθηκε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κατά την πρώτη του σύσκεψη (και με την ιδιότητα του Υπουργού) στο Υπουργείο Εξωτερικών. Η δημοσιοποίηση των «έτοιμων προεδρικών διαταγμάτων» για την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια που ανακοίνωσε φεύγοντας ο  πρώην ΥΠΕΞ και την οποία χειροκρότησε  (προφανώς από άγνοια) κατά την τελετή παράδοσης παραλαβής ο πρωθυπουργός πρόσθεσαν στην ελληνική διπλωματία προβλήματα τα οποία δεν είναι έτοιμη να τα αντιμετωπίσει.

Οι γενικές ανακοινώσεις του Νίκου Κοτζιά για την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στη δυτική Ελλάδα μέχρι και τα Αντικύθηρα (το δυτικό τμήμα των χωρικών του υδάτων έχει να κάνει με το Ιόνιο, το ανατολικό του με το Αιγαίο) προκάλεσαν την αναμενόμενη αντίδραση της Τουρκίας. Ο Ελληνας πρεσβευτής στην Αγκυρα κλήθηκε στο τουρκικό ΥΠΕΞ το οποίο υπενθύμισε την  νομοθετημένη εξουσιοδότηση της τουρκικής βουλής προς την κυβέρνηση να κηρύξει πόλεμο στην Ελλάδα (casus belli)  αν προχωρήσει στην επέκταση των χωρικών της υδάτων. 

Με μια λέξη: Αμερικανοτσολιάδες

του Νίκου Μπογιόπουλου

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Για την ακρίβεια αρκούν (και περισσεύουν) τα ίδια τα δικά τους τα λόγια. Λόγια που (σπανίως συμβαίνει στην περίπτωσή τους)  εναρμονίζονται πλήρως με τα έργα τους.

• Ο,τι ακολουθεί είναι από τον Μάη του 2015. Δηλαδή από την πρώτη κιόλας περίοδο (την… κολοκοτρωνέικη ακόμα) της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Τότε ήταν που για πρώτη φορά μετά το 1974 υπήρξε κυβέρνηση που τόλμησε να θέσει θέμα δημιουργίας νέας αμερικανονατοικής βάσης στην Ελλάδα! Καμία άλλη κυβέρνηση μέχρι τότε δεν είχε τολμήσει κάτι παρόμοιο. Το έκανε η κυβέρνηση του Τσίπρα. Απολαύστε:

Τα αντιλαϊκά μέτρα είναι οι πράξεις της κυβέρνησης

Του Πέτρου Αβραμίδη

Η επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ σκοντάφτει στην σκληρή πραγματικότητα

«Είναι δίκαιο, θα γίνει πράξη» διαμηνύει ο πρωθυπουργός, αλλά και όλα τα επιτελεία κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ, σε μια ακόμα επικοινωνιακού χαρακτήρα προσπάθεια να δείξουν το φιλολαϊκό τους πρόσωπο, για να τσιμπήσουν κάποιο καλύτερο ποσοστό στις δημοσκοπήσεις. Μας ταΐζουν κουτόχορτο θεωρώντας ότι ξεχνούμε ως λαός τα τόσα «δίκαια» που έχουν κάνει σε βάρος μας όλη την περίοδο της διακυβέρνησής τους.

Προσπαθούν, με επικοινωνιακά τερτίπια, να ξεπλυθούν από τη συνολικά ένοχη, άκρως αντιλαϊκή πολιτική τους. Την πολιτική που παίρνει πολλά από τους πολλούς και αφήνει στο απυρόβλητο τους λίγους έχοντες και κατέχοντες. Από αυτά που παίρνουν από τα πλατιά λαϊκά στρώματα «μοιράζουν» ένα «ξεροκόμματο» στους πλέον εξαθλιωμένους, από τη δική τους πολιτική, για να έχουν να λένε περί «κοινωνικής δικαιοσύνης» και ότι «εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους»… ξεχνώντας ότι και οι άλλοι τα ίδια έκαναν. Είναι γνωστό, γιατί δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου, ότι «εφευρέτης» του «κοινωνικού μερίσματος» ήταν ο Σαμαράς, ο οποίος εννέα μήνες μετά τη διανομή του τιμωρήθηκε με την ψήφο του λαού για τα έργα του. Είναι γνωστή, επίσης, η άποψη Τσίπρα τότε (Απρίλιος 2014). Ας θυμηθούμε πως κατακεραύνωνε το τότε κοινωνικό μέρισμα: «Από τη μία να αρπάζουν το ψωμί από το τραπέζι εκατομμυρίων ανθρώπων. Και από την άλλη να τους πετούν κάποια ψίχουλα, για να εξαγοράσουν όπως φαντάζονται τη στήριξή τους στην ίδια πολιτική που τους έκλεψε το ψωμί κι έχει σκοπό να τους κλέψει και το τραπέζι και τις καρέκλες και το σπίτι. Πρόκειται για μια πράξη βαθιά ανήθικη, που δείχνει τον φόβο τους μπροστά στις κάλπες. Αλλά και για μια πράξη που δείχνει, όχι μόνο πόσο περιφρονούν τον ελληνικό λαό, αλλά και πόσο υποτιμούν την αξιοπρέπεια και την οργή του». Όλα αυτά επιστρέφονται σήμερα στον Τσίπρα και τους λοιπούς που «έχουν πέσει με τα μούτρα» στο παιγνίδι της εξουσίας ξεπουλώντας και ξεχνώντας τα πάντα.

Τι ενώνει τον Αλέξη και τον Πάνο;

του Σπύρου Παναγιώτου

Δύο πολιτικοί τυχοδιώκτες στην ίδια κυβέρνηση

 Οι καλοκαιρινοί καύσωνες πυροδοτούν και την πολιτική ζωή του τόπου. Αίφνης, όλα περιστρέφονται γύρω από το οζώδες θέμα της διαπλοκής. Εξεταστική για τον Καμμένο, διορισμός Θάνου, δικαστική διερεύνηση Γιάννου Παπαντωνίου, δηλώσεις Μαρινάκη, αποκαλύψεις κατάδικων, είναι όσα κυριαρχούν στα ΜΜΕ. Δεν πρόκειται απλά για απόπειρα παραπλάνησης των πολιτών.

Πρόκειται για κάτι βαθύτερο. Η πολιτική ζωή του τόπου και η πολιτική αντιπαράθεση των καθεστωτικών κομμάτων όλο και πιο πολύ βυθίζεται στην επιρροή του εσμού των επιχειρηματιών που παίζουν πλέον ρόλο στη νέα κατάσταση. Και όλο και πιο πολύ δανείζονται από τις μεθόδους τους…

Εκείνο που έχει ενδιαφέρον, ως γενικό ερώτημα, είναι γιατί ο Αλ. Τσίπρας επιλέγει να υποστηρίξει χωρίς επιφυλάξεις τον υπουργό του και διακινδυνεύει να υποστεί και ο ίδιος φθορά βάζοντας στο επίκεντρο του κάδρου το πρόσωπο του. Κάτι μάλιστα που δεν συνήθιζε για πολύ πιο ανώδυνα πράγματα.

Η …ζούγκλα και η έξοδος από αυτήν!

Του Αλέκου Χατζηκώστα

Kαι μεις τι περιμένουμε. Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα μας κάνουν; Οι αχόρταγοι κάτι θα μας δώσουν; Ότι οι λύκοι θα μας ταϊσουνε αντί να μας καταβροχθίσουν; Ότι από φιλία θα μας προσκαλέσει η τίγρης να της βγάλουμε τα δόντια; Τέτοια περιμένουμε;»
(Μπ. Μπρεχτ)

Τα στοιχεία που δημοσιεύονται στο «ΒΗΜΑ» (18/6/2017) είναι ανησυχητικά και δίνουν ολοκληρωμένη τη διάσταση της εργασιακή ζούγκλας που κυριαρχεί στις εργασιακές σχέσεις. Αξιοποιώντας στοιχεία μελέτης των Σ. Ρομπόλη- Β. Μπέτση η εφημερίδα αναφέρει τα παρακάτω:

Απασφαλίζοντας το 2016

του Αλέξανδρου Ζέρβα

Την ώρα που διανύουμε τις πρώτες ημέρες μιας χρονιάς, από την οποία η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας όχι μόνο δεν έχει προσδοκίες, αλλά μάλλον περιμένει τα χειρότερα, ο πολιτικός κόσμος κινείται μεταξύ έκδηλης αμηχανίας κι υφέρποντος πανικού. Το θέατρο του παραλόγου που μόλις ξεκίνησε (κι αναμένεται να ξετυλιχτεί σε όλο του το μεγαλείο το αμέσως προσεχές διάστημα) όσον αφορά στην επονομαζόμενη «μάχη του ασφαλιστικού» θα αναδείξει πιθανότατα όλες τις πτυχές του εν λόγω αδιεξόδου.

Θυμάστε την περίφημη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προ ενός περίπου μηνός, με τους παράλληλους μονόλογους όλων ανεξαιρέτως των συμμετεχόντων; Ε κάπως έτσι, αλλά σε περισσότερα επεισόδια…

Εικονικές διευκολύνσεις, πραγματικοί εκβιασμοί

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Οι δανειστές ελάφρυναν τα προαπαιτούμενα του Δεκεμβρίου, αλλά φόρτωσαν στην πρώτη αξιολόγηση το πακέτο των πιο σκληρών μεταρρυθμίσεων- Ατελέσφορες ασκήσεις «συναίνεσης» από την κυβέρνηση

«Ευρύ διάλογο με την κοινωνία», υποσχόταν η ανακοίνωση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Κοινωνικής Πολιτικής (ΚΥΣΚΟΙΠ) της περασμένης Τετάρτης, που ενέκρινε τις βασικές κατευθύνσεις της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης, βάσει της εισήγησης του υπουργού Εργασίας. Πού ακριβώς, μεταξύ ποιων θα γίνει ο διάλογος, σε ποιο χρονικό πλαίσιο, ποιοι θα εκπροσωπήσουν την «κοινωνία» παραμένει μυστήριο. Το μόνο πεδίο διαλόγου που άνοιξε η κυβέρνηση είναι αυτό της σύγκλησης του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών. Η χρήση των κομμάτων συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης ως υποκατάστατου της κοινωνίας, με στόχο τη διαμόρφωση «εθνικής γραμμής» είναι πια παλιομοδίτικο τρικ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει απέναντί της μια μνημονιακή αντιπολίτευση (ουσιαστικά σ’ αυτήν μόνο απευθύνεται) σε κατάσταση αποσύνθεσης. Το να της ασκήσει πιέσεις «εθνικής» στήριξης είναι εύκολο, εκκλησία κλέβει από μιαν άποψη. Όμως, ακόμη κι αν η στήριξη αυτή εξασφαλιζόταν -πράγμα αμφίβολο- θέλει πολύ φαντασία να τη μεταφράσεις σε στήριξη της κοινωνίας. Εκτός αν το ζητούμενο είναι η «εθνική συναίνεση» ενάντια στην κοινωνία.

Κυβερνητικός νομοθετικός πανικός

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Βροχή νομοσχεδίων, διασυρμός του Kοινοβουλίου, καμιά ευελιξία από του δανειστές- Οδικός χάρτης περαιτέρω ιδιωτικοποίησης των τραπεζών

«O Τσίπρας II μοιάζει πολύ καλύτερος από τον Τσίπρα I, φαίνεται να έχει πραγματική επιθυμία να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις», είπε σε συνέντευξη σε γερμανική εφημερίδα ο επικεφαλής του Euro Working Group, Τόμας Βίζερ. Και για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για την ποιότητα των μεταρρυθμίσεων που έχει κατά νου, ο επικεφαλής του EWG πρόσθεσε: «Η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού θα είναι δύσκολη… Αν δεν υπήρχαν διαμαρτυρίες, αυτό θα ήταν σημάδι ότι η μεταρρύθμιση δεν είναι αρκετά βαθιά». Το συμπέρασμα είναι: Όσο πιο «προκρούστια» και εξοργιστική είναι η συμπεριφορά της κυβέρνησης, τόσο περισσότερο θα την επιβραβεύουν οι ευρωκράτες.

Και, προφανώς, οι τελευταίοι εκτιμούν ότι ο «Τσίπρας ΙΙ» και η «κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ΙΙ» κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους, αποδεχόμενοι με ζήλο τις υποδείξεις των δανειστών. Βεβαίως, η παιδαγωγική της συμμόρφωσης παραμένει αυστηρή: η τελευταία συνεδρίαση του Euro Working Group (EWG) δεν «έκλεισε» την αξιολόγηση της κυβερνητικής συμμόρφωσης στο πρώτο πακέτο προαπαιτούμενων, ώστε να επιτραπεί η εκταμίευση της δανειακής δόσης 2 δισ. Μένει σε εκκρεμότητα και το δεύτερο πακέτο προαπαιτούμενων (ασφαλιστικό, νέο φορολογικό νομοσχέδιο, νέο Μεσοπρόθεσμο). Το πιθανότερο είναι ότι θα χρειαστεί μια ακόμη συνεδρίαση του EWG την προσεχή εβδομάδα, πριν από τη συνεδρίαση του Eurogroup στις 9 Νοεμβρίου.

Το «παλιό» κουνάει το δάκτυλο, το «νέο» κοιτάει αμήχανα

Του Αλέξανδρου Ζέρβα

Απλά φανταστείτε την εικόνα: Ο Βαγγέλης Βενιζέλος ως Γραμματέας της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας να εμφανίζεται ως υπερασπιστής του δημοσίου συμφέροντος απέναντι στο Γιώργο Σταθάκη, κατηγορώντας τον υπουργό Οικονομίας για την «πρώιμη και πιθανώς ατελή», σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου, δήλωση «πόθεν έσχες» του 2012. Μπορώ να αντιληφθώ απόλυτα το πόσο άβολα πιθανόν να αισθάνεται ο κύριος Σταθάκης, από τη στιγμή που η ισοπέδωση αλλά και η ανθρωποφαγία είναι από τα αγαπημένα σπορ του εγχώριου πολιτικού και μιντιακού συστήματος. Άλλωστε, σε πολιτικό επίπεδο θα είχε κανείς πολύ πιο σοβαρά ζητήματα να του καταλογίσει, ακόμη κι αν έστω η υπόνοια φορολογικής απόκρυψης από κορυφαίο πολιτικό παράγοντα ποσού ενός εκατομμυρίου ευρώ στις εποχές που ζούμε να είναι κάτι  που «χτυπάει στα μηνίγγια» του (καθημαγμένου από παλιά και νέα μνημόνια) ελληνικού λαού. Ας προσπαθήσουμε όμως να κρατήσουμε ένα μίνιμουμ σοβαρότητας πάνω και σε αυτό το ζήτημα. Κατά κύριο λόγο, γιατί καλό θα είναι να περιμένουμε να «φωτιστούν» τελικά όλες οι πτυχές της υπόθεσης, καθώς στη χώρα μας από «κυνήγι μαγισσών» έχουμε χορτάσει.