Η έξοδος του Καμμένου: Μία προδιαγεγραμμένη μη κρίση

Της Βασιλικής Σιούτη

Η «κυβερνητική κρίση» είναι η πιο προβλέψιμη κυβερνητική κρίση που έχει υπάρξει ποτέ και στην ουσία μη κρίση.

Μία προδιαγεγραμμένη μη κρίση. Αυτό παρακολουθήσαμε σήμερα, με τον πρωθυπουργό να ανακοινώνει ότι θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και τον κυβερνητικό του εταίρο να δηλώνει ότι δεν θα του την δώσει, χωρίς όμως να τον αμφισβητεί και διαβεβαιώνοντας ότι η σχέση τους παραμένει άριστη.

Ο Πάνος Καμμένος αναγνωρίζοντας στην πράξη ότι είναι ο αδύναμος εταίρος και ο πιο ανίσχυρος παίκτης, αντιμετώπισε με ρεαλισμό τα νέα δεδομένα, παίρνοντας ό,τι μπορούσε να πάρει ως χαμένος. Δεν δραματοποίησε την έξοδό του από την κυβέρνηση και προσπάθησε να αντιμετωπίσει με χιούμορ την «αποστασία» όσων στελεχών του δεν θα τον ακολουθήσουν, με αμήχανες ατάκες τόσο για την κ. Κουντουρά όσο και για τον κ. Κόκκαλη.

Μνημόνιο χωρίς πεζοδρόμιο

Του Σπύρου Παναγιώτου

Η μεγαλύτερη προσφορά του Τσίπρα στο σύστημα

Ας παραδεχτούμε το προφανές. Η κυβέρνηση Αλ. Τσίπρα αντί να μετρά φθορές μετά την τελευταία, επαχθή για το λαό, ψηφοφορία στη Βουλή εμφανίζεται ενισχυμένη σε κοινοβουλευτική δύναμη. Οι 153 και μία ψήφοι του τελευταίου πακέτου, παρά τις διαψεύσεις, μπορεί να αυξηθούν και άλλο. Και όσο να μοιάζει αστείο κατόρθωμα να λεηλατείται το κόμμα του Λεβέντη παραμένει μοναδικό παράδειγμα των μνημονιακών χρόνων. Όχι τυχαία ο πρωθυπουργός γιόρτασε επιδεικτικά τον «θρίαμβο» του με κατ΄ ιδία συνάντηση με την ανύπαρκτη ως χθες «μεγαλοπολιτικό» της μια ψήφου.

Η κυβέρνηση Τσίπρα εφαρμόζει με ευκολία όσα ο συνασπισμένος μνημονιακός πολιτικός κόσμος δεν τολμούσε να φανταστεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα σε μια τριετία διέλυσε μισθούς και συντάξεις και μαζί με την υπερφορολόγηση των μεσαίων στρωμάτων αλλάζει την ταξική σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας. Επέβαλε μια ασφαλιστική μεταρρύθμιση που όχι μόνο καταργεί δικαιώματα δεκαετιών αλλά κλέβει, ασύστολα, καταβεβλημένες εισφορές δημόσιων και ιδιωτικών υπαλλήλων. Άλλαξε τον χάρτη των εργασιακών σχέσεων καταργώντας την μόνιμη απασχόληση και σταδιακά κυριαρχεί η μερική και πρόσκαιρη θεμελιώνοντας τη φιγούρα των εργαζομένων των 400 ευρώ και κάτω. Δημιούργησε νέο πρόσθετο δημόσιο χρέος με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και χάρισε την διοίκηση τους στους δανειστές μαζί με το μεγαλύτερο μέρος της ιδιωτικής περιουσίας της χώρας. Ξεπούλησε και δρομολογεί την ιδιωτικοποίηση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας και επιχειρήσεων στερώντας από την ελληνική οικονομία κάθε δυνατότητα μελλοντικής ανάκαμψης προς όφελος των πολιτών της.

Τζορτζ Παπαδόπουλος: Ο άνθρωπος του Τραμπ που έπεσε στην παγίδα του FBI

Ο ομογενής πρώην σύμβουλος του Ντόναλντ Τραμπ, Τζορτζ Παπαδόπουλος, παραδέχθηκε την ενοχή του για ψευδορκία απέναντι στο FBI σχετικά με την υπόθεση της υποτιθέμενης εμπλοκής της Ρωσίας στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές.

Ο Παπαδόπουλος που ήταν σύμβουλος Εξωτερικών Υποθέσεων στην προεκλογική εκστρατεία του Τραμπ φέρεται να είχε προτείνει συνάντηση του υποψηφίου με τον Ρώσο πρόεδρο, Βλαντιμίρ Πούτιν.

Ο ομογενής με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, όμως, έχει και άλλες ιδιότητες που αφορούν περισσότερο την Ελλάδα και στην Κύπρο.

Όπως ανέφερε παλαιότερα η Καθημερινή “ο Παπαδόπουλος συνεργαζόταν με το συντηρητικό ινστιτούτο Hudson ως σύμβουλος για τα θέματα της ενέργειας. Υπό αυτήν τη θέση διοργάνωσε μία από τις πρώτες ημερίδες για την ενεργειακή συνεργασία Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ. Σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» έχει δηλώσει ότι το θέμα «θα είναι ύψιστης προτεραιότητας για τις ΗΠΑ» αν ο Τραμπ κερδίσει τις εκλογές. Φαίνεται μάλιστα ότι έχει αναλάβει το ζήτημα της ενεργειακής ασφάλειας, αλλά και ευρύτερα τις σχέσεις με την Ανατολική Μεσόγειο για την εκστρατεία του Ρεπουμπλικανού υποψηφίου, καθώς φέτος το καλοκαίρι ταξίδεψε αρκετά στο Ισραήλ, στην Κύπρο και στην Ελλάδα, συναντώντας μάλιστα μέχρι και τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας”.

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες οι έρευνες που είχε πραγματοποιήσει ο Παπαδόπουλος για τα ενεργειακά θέματα του Ισραήλ έπαιξαν ρόλο στο να «ανοίξει» για την εταιρεία Noble Energy ο δρόμος για τη γεώτρηση φυσικού αερίου στην περιοχή.

Ο Έλληνας υπουργός Άμυνας, Πάνος Καμμένος, είχε στείλει τα συγχαρητήριά του μέσω twitter στον Τζορτζ Παπαδόπουλος και ήταν ο μόνος υπουργός που συναντήθηκε μαζί του εκ μέρους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ο Παπαδόπουλος είχε ζητήσει “ακρόαση” και από το Μαξίμου – αίτημα που επισήμως δεν έγινε δεκτό.

Σύμφωνα με την Καθημερινή συναντήθηκε επίσης με τον Κώστα Καραμανλή

Ενδιαφέρον παρουσιάζει όμως και η παρακάτω περιγραφή ομογενιακού συνεδρίου στην Αστόρια, πριν από τις προεδρικές εκλογές, όπως την παρουσίαζε η Καθημερινή:

“Στη συνέχεια ο κ. Γαλατούλας (πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης) δηλώνει στο κοινό πως η Β. Ηπειρος και τα Σκόπια είναι δικά μας: «Δεν δέχομαι η Αλβανία, η οποία είναι υπόθεση δύο ωρών να καταληφθεί, και τα Σκόπια να σηκώνουν ανάστημα στην Ελλάδα (…) Και το είπα στον υπουργό. Και μου λέει τι να κάνω (…) και του λέω, κατάσχονται οι περιουσίες όλων των Αλβανών, απελαύνονται. Και 100 τανκς στα σύνορα…». Ο Τζορτζ Παπαδόπουλος που κάθεται ακριβώς δίπλα, κουνάει το κεφάλι του, σαν να συμφωνεί με τα όσα λέγονται, καθ’ όλη τη διάρκεια των ομιλιών. Οταν παίρνει τον λόγο, λέει γελώντας: «Οι κύριοι τα ξέρουν τα θέματα καλύτερα από εμένα»

Ο Παπαδόπουλος με εκπρόσωπο παράνομων ισραηλινών εποικισμών σε κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη

Ισραηλινά μέσα ενημέρωσης αναφέρονται συχνά στον Παπαδόπουλο για τις υποσχέσεις που έδινε εκ μέρους του Τραμπ σχετικά με την υποστήριξη των παράνομων ισραηλινών εποικισμών σε κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Ο ίδιος μάλιστα δεν χρησιμοποιούσε καν τον όρο Δυτική Όχθη αλλά αναφερόταν στην περιοχή σαν “Judea and Samaria” όπως κάνουν και τα ακροδεξιά κόμματα του Ισραήλ.

info-war

«Επενδύσεις» με κάθε κόστος για το Δημόσιο

Toυ Θάνου Καμήλαλη

Ένα από τα δόγματα της κυβέρνησης Σαμαρά την περίοδο 2012-2014 ήταν το «επενδύσεις με κάθε κόστος». Τρία χρόνια αργότερα, το δόγμα επιστρέφει, εκπορευόμενο αυτήν τη φορά από τη δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η οποία όσο κι αν το αρνείται επικοινωνιακά, στην πράξη έχει αναλάβει την ιδιοκτησία του, με τον ίδιο τρόπο που έχει αναλάβει και την ιδιοκτησία του τρίτου μνημονίου. Όμως αυτό το «αναπτυξιακό» μοντέλο, αφενός αποδεικνύεται όλο και περισσότερο ότι έχει σοβαρό κόστος για το Δημόσιο, αφετέρου έχει δοκιμαστεί (και αποτύχει) στο παρελθόν.

Την περίοδο λοιπόν που, από τη μία κυβέρνηση και αντιπολίτευση διαγωνίζονται (ή διαγκωνίζονται) στην «προσέλκυση επενδύσεων» κι από την άλλη οι υπάρχουσες «επενδύσεις» δείχνουν το αληθινό τους πρόσωπο, είναι όλο και πιο εμφανή τα συστατικά αυτού του «νέου και αναπτυξιακού» μοντέλου, όπως επίσης και οι αποδείξεις της αποτυχίας του, όσον αφορά τουλάχιστον την πραγματική ανάπτυξη.

Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα για την πορεία και το κόστος αυτών των επενδύσεων από την περίπτωση της Fraport και της «ιδιωτικοποίησης» (σε κρατική γερμανική εταιρεία) των 14 κερδοφόρων περιφερειακών αεροδρομίων.. Οι πληροφορίες του Spiegel  και τα ντοκουμέντα του TPP για την υπόθεση των απαιτήσεων ύψους 74 εκατ. Ευρώ κατέδειξαν αυτό που πολλοί υποψιάζονταν και αρκετοί κατήγγειλαν: Την εφαρμογή μία αποικιοκρατικής σύμβασης, γεμάτης με «παραθυράκια» και ρήτρες υπέρ της εταιρείας, που μπορούν ανά πάσα στιγμή να οδηγήσουν σε απαιτήσεις από το Δημόσιο.

Το πικρό ποτήρι πίνεται μέχρι τέλους

Τα «παιχνίδια πόκερ» δεν σώζουν την κυβέρνηση

Σε οριακό σημείο οι ένοικοι του Μαξίμου, αναζητούν διέξοδο έχοντας στα συρτάρια τους, τις μετρήσεις που δείχνουν γρήγορη και μεγάλη φθορά για την κυβέρνηση. Λογικό, αφού αυτή εισπράττει διαμαρτυρία και αγανάκτηση για την πολιτική της, ενώ είναι απανωτά τα «γκολ» που δέχεται το τελευταίο διάστημα.

Οι κυβερνητικές αντιδράσεις για την απόφαση του ΣτΕ ήταν σπασμωδικές, φανερώνοντας αιφνιδιασμό και έλλειψη ψυχραιμίας. Οι υπαναχωρήσεις και οι αγριάδες εναλλάσσονταν εντός κάθε εικοσιτετραώρου, για να φθάσουμε στην περίφημη πρόταση για τον Πολύδωρα με την οποία γέλασε και ο κάθε πικραμένος. Κι από κει, στις γλαφυρές «κωλοτούμπες», κατά την πρόσφατη σύνοδο των προέδρων της Βουλής.

Μέχρι πρόσφατα, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόταν ως κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού στο εσωτερικό. Έχοντας εύρος συμμαχιών και περιθώριο για κινήσεις και ανοίγματα στο «κεντροαριστερό» πεδίο, φαινόταν ότι θα είχε εύκολο αντίπαλο τον Μητσοτάκη, εκφοβίζοντας με το γνωστό «Ο Κούλης θα είναι χειρότερος».

Ο «ΑΔΕΛΦΟΣ» ΚΑΜΜΕΝΟΣ, ΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΣ…

Η μεγάλη στιγμή του 2^ου ιστορικού συνεδρίου του Συριζα είχε φθάσει. Με γρήγορα, αλλά κοφτά βήματα ο Καμμένος πλησίασε το βήμα των ομιλητών. Με αναψοκοκκινισμένα και φράπα τα μάγουλα (ο «αδελφός» και σύντροφος Αλέξης του είχε ρίξει και ένα μπατσάκι απ’ αυτά που συνηθίζουν να ανταλλάσσουν μεταξύ τους οι συριζαίοι και μετά να ξεκαρδίζονται στα γέλια) φουσκωμένος σαν παγώνι, χωρίς γραβάτα και με ένα κόκκινο λουλούδι στο πέτο, ο Πάνος ήταν έτοιμος να καταπλήξει τα κομμουνιστικά πλήθη.

«Συντρόφισσες και σύντροφοι», είπε και έγινε πραγματικά χαμός. Οι σύνεδροι ξεκαρδίστηκαν στα γέλια, ο Αλέξης μάλιστα δεν μπορούσε να συνέλθει από το αστείο(;), το συνέδριο παρ’ ολίγο να σταματήσει εκεί και να μείνει στην ιστορία σαν το συνέδριο της χαρχάλας. Όλοι, όμως, έβαλαν τα δυνατά τους για να συνεχιστεί η ομιλία του Πάνου, να μην διαλυθούν όλα με μιας μέσα στο γενικό νταβαντούρι και την ευφορία που κατέκλυσε τους πάντες από την προσφώνηση αυτή.

Οι φίλοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Του Τάσου Βαρούνη

«Το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης καταγγέλλει την εξελισσόμενη προσέγγιση μεταξύ του σιωνιστικού κράτους και της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία ισχυριζόταν ότι έρχεται με αριστερό και σοσιαλιστικό πρόγραμμα και τώρα είμαστε μάρτυρες αδικαιολόγητων υποχωρήσεων.[…]. Η συντρόφισσα Λάιλα Χάλεντ εξέφρασε κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο τη δυσαρέσκεια του Λαϊκού Μετώπου για αυτή την προσέγγιση, η οποία πραγματοποιείται τη χρονική περίοδο που δυναμώνει η απομόνωση του σιωνιστικού κράτους και μεγαλώνει το διεθνές κίνημα για μποϊκοτάζ κατά του κράτους και των προϊόντων του.[…]. Καταδικάζει επίσης τις επίσημες ελληνικές πολιτικές που δεν ανταποκρίνονται στα πραγματικά αισθήματα του φίλου ελληνικού λαού και στην ιστορική του στάση, που ήταν πάντα στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού».

Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Ένα νέο σύστημα διαπλεκόμενης οικονομικής και πολιτικής εξουσίας ανοικοδομείται ακριβώς πάνω στα ερείπια του παλιού και πίσω από τις πομπώδεις διακηρύξεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για αδυσώπητο πόλεμο με τη διαφθορά. Οι μάχες που δίνονται στρέφονται απλώς ενάντια στην «ξεδοντιασμένη» παλιά διαπλοκή, σε μια προσπάθεια του νέου πολιτικοοικονομικού συστήματος να βάλει τις βάσεις της δικής του κυριαρχίας στα πράγματα. Πάντα σε συνεργασία με κάποιους φίλους από τα παλιά…

Μετά τη συμφωνία του Ιουλίου, η χώρα κυβερνάται από το εσωτερικό κουαρτέτο που συγκροτούν ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος και ο εκδότης Νίκος Χατζηνικολάου, ως εκπρόσωπος των χρηματοδοτών του, Βαρδή Βαρδινογιάννη και Γιώργου Κουρή. Σε αυτόν τον πυρήνα προσαρτώνται πολιτικές δυνάμεις όπως του Πάνου Καμμένου και του Βασίλη Λεβέντη (ο οποίος, πέρα από τις «γραφικότητες», έχει αναπτύξει τις δικές του σχέσεις με επιχειρηματίες), αλλά και επιχειρηματικών συμφερόντων όπως του Θόδωρου και της Γιάννας Αγγελοπούλου (που χρόνια αναζητούν αναβαθμισμένο οικονομικό ρόλο, θέση στο μιντιακό σύστημα και πολιτική παρουσία), της οικογένειας Γιαννακόπουλου και του Δημήτρη Μελισσανίδη. Από κοντά και το συγκρότημα Μπόμπολα το οποίο, προκειμένου να εξασφαλίσει κυβερνητική εύνοια, επέλεξε να αφήσει πίσω τη στρατηγική συμμαχία με τον ΔΟΛ που βρίσκεται στο πολεμικό στόχαστρο της κυβέρνησης και ήδη έχει αρχίσει να ανταμείβεται με σκόρπια έργα από δω κι από εκεί.