“Ζητούμενο η εύκολη πρόσβαση σε γιατρό των φτωχών”. Συνέντευξη του Δ. Ζιαζιά.

Ο Δημήτρης Ζιαζιάς είναι επικουρικός παθολόγος, στο Πανεπιστημιακό ΓΝ Πάτρας. Πρόεδρος της Ε.Ι.Ν.Α (Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας). Στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Ν. Δαμιανάκη της ιστοσελίδας Kommon, αναφέρεται στην τραγική κατάσταση των δημόσιων δομών υγείας, στην ανάγκη επαναθεμελίωσης της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και τη σημασία του συνδικαλισμού.

Ποια είναι κατάσταση που αντιμετωπίζετε  σήμερα στη Δομή Υγείας που εργάζεστε; (κτηριακές δομές, συνθήκες  εργασίας του  υγειονομικού προσωπικού. ελλείψεις προσωπικού κι εξοπλισμού, ασθενείς, διασωληνώσεις και ΜΕΘ)

Τάνια Τσανακλίδου: Ελπίζω σε μια μεγάλη εξέγερση, η οποία δυστυχώς δεν θα είναι ούτε αναίμακτη ούτε πολιτισμένη. Θα είναι άγρια.

Αποσιωπούνται οι ειδήσεις που είτε κάνουν έναν πολίτη να σκεφτεί είτε τον πληροφορούν για πράγματα από τα οποία κινδυνεύει. Δεν είναι ο μετανάστης κι ο λωποδυτάκος από τους οποίους κινδυνεύουμε. Κινδυνεύουμε από όσους μας κυβερνούν, από τις μεγάλες εταιρείες που χτίζουν, δηλητηριάζουν, σκοτώνουν, κάνουν σκλάβους τους εργαζόμενους.

Και δεν δέχομαι ότι το κακό είναι ανίκητο, υπάρχει πάντα ο ανθρώπινος παράγοντας που είναι αστάθμητος.

Συνέντευξη Ζούση Μάνια

«Στην ουσία, ποτέ δεν έφυγα από το θέατρο», επιμένει, καθώς «ο τρόπος που αντιμετώπιζα το τραγούδι ήταν ο τρόπος που ένας ηθοποιός αντιμετωπίζει έναν μονόλογο. Δεν έπαψα ποτέ να είμαι θεατρίνα».

Από τους καλλιτέχνες με μακρά, συνεπή και δημιουργική διαδρομή, με το πάθος, το βαθύ αίσθημα και τη λυγμική της φωνή να αφήνουν το αποτύπωμά τους στις ερμηνείες της, η Τάνια Τσανακλίδου δημιούργησε για δεκαετίες το δικό της, φανατικό κοινό, που την ακολουθούσε με πίστη και αγάπη σε συναυλίες, πίστες, σκηνές και θέατρα, όπου πρόσφατα επέστρεψε, πρωταγωνιστώντας στο έργο του Κόλιν Χίγκινς «Χάρολντ και Μοντ», στο θέατρο «Νέος Ακάδημος».

Ευτύχης Μπιτσάκης: Η πολιτική είναι μέσα στην επιστήμη και η επιστήμη μέσα στην πολιτική

Συνέντευξη στον Νικήτα Τσακίρογλου

Ο Ευτύχης Μπιτσάκης, ζώσα ιστορία της Αριστεράς, μιλά για την ιστορική μνήμη, τα ελλείμματα των προοδευτικών δυνάμεων, για την ανάγκη μιας πολιτικής οικολογίας, αλλά και αποτιμά τους πρώτους μήνες διακυβέρνησης της Ν.Δ.

• Πώς βλέπετε την άνοδο της Νέας Δημοκρατίας στην κυβέρνηση και πώς αξιολογείτε τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής της;

Νομίζω ότι μόνο οι αφελείς δεν προβλέπανε τι θα γίνει με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Ο νυν πρωθυπουργός τα είχε πει όλα. Ή από αφέλεια ή από ειλικρίνεια, δεν ξέρω. Εφαρμόζει λυσσασμένος το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα. Δεν ξέρω τι σκέφτεται αυτός και τι του λένε οι σύμβουλοί του. Πρέπει να έχει πολλούς συμβούλους γιατί δεν είναι και πολύ έμπειρος στην πολιτική.

Τζέιμς Πέτρας, καθηγητής Κοινωνιολογίας «Οι εντάσεις αυξάνονται, χωρίς να δίνεται λύση»

Ανοιχτά μέτωπα σε όλο τον κόσμο, κλιματική αλλαγή και προβλήματα των ΗΠΑ

Δημοσιεύουμε μια περιληπτική απόδοση της ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας συνέντευξης που έδωσε στις 23 Σεπτεμβρίου 2019 ο καθηγητής Κοινωνιολογίας και συγγραφέας Τζέιμς Πέτρας στους Ουρουγουανούς δημοσιογράφους Ντιέγκο Μαρτίνεζ και Ερνάν Σαλίνα για τον ραδιοφωνικό σταθμό CX36.

πάρχει μεγάλος κίνδυνος παρατεταμένου πολέμου, που θα επεκταθεί σε όλη τη Μέση Ανατολή και θα εμπλέξει, πέρα από τη Σαουδική Αραβία και την Υεμένη, και το Ιράν, τις ΗΠΑ και άλλες δυνάμεις της περιοχής

Μάικλ Ρόμπερτς: Ο καπιταλισμός έχει κολλήσει σε Μακρά Ύφεση

Συνέντευξη στον Γιώργο Πισίνα

Μόνο με την πολύχρονη ύφεση στα τέλη του 19^ου αιώνα και τη Μεγάλη Ύφεση του μεσοπολέμου μπορεί να συγκριθεί η περίοδος μετά την κρίση του 2008, τονίζει ο βρετανός μαρξιστής Μάικλ Ρόμπερτς (Michael Roberts). Συγγραφέας πολλών βιβλίων και άρθρων για τον σύγχρονο καπιταλισμό και τη διεθνή κρίση, είναι διαχειριστής του δημοφιλούς blog thenextrecession.wordpress.com.

Τα σύγχρονα οικονομικά φαίνεται να έχουν απορρίψει την μαρξιστική οικονομική σκέψη ως ανεπαρκή και να την έχουν εκδιώξει από την ιστορία οικονομικής σκέψης. Τι θα απαντούσατε σε αυτούς τους ισχυρισμούς; Υπάρχει επιστημονικό ενδιαφέρον για τον μαρξισμό σήμερα;

ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ: Άλλα λένε, άλλα κάνουν κι άλλα παριστάνουν

Τα ελληνοτουρκικά, ο ρόλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωση, οι εκλογές που έρχονται και άλλα ζητήματα της επικαιρότητας  ήταν τα θέματα που απασχόλησαν τη συζήτηση που είχε ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος, στο One Channel, με τους δημοσιογράφους Δημήτρη Μανιάτη και Τζίνα Μοσχολιού, στην εκπομπή One Talk.

Οσβάλντο Κοτζιόλα: Η παρτίδα στη Λατινική Αμερική δεν έχει κριθεί

Συνέντευξη στους Λίτσα Φρυδά, Παύλο Αντωνόπουλο

Ο Οσβάλντο Κοτζιόλα είναι Αργεντίνος καθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο στη Βραζιλία και στέλεχος του Partido Obrero της Αργεντινής. Είναι βαθύς γνώστης των πολιτικών εξελίξεων, των κοινωνικών διεργασιών και των κινηματικών ξεσπασμάτων στις χώρες που γεννήθηκε και που εργάζεται και μας μιλά για την αποτυχία του πειράματος Λούλα, τα μεγάλα λάθη της Αριστεράς, την ακροδεξιά στροφή, αλλά και για τη μοναδική διέξοδο που έχει μείνει στον λαό της Βενεζουέλας.

Με τις τελευταίες εξελίξεις στη Λατινική Αμερική και ιδιαίτερα με την άνοδο του ακροδεξιού Μπολσονάρο, παρατηρούμε μια στροφή του κόσμου προς αντιδραστικές έως και ακροδεξιές επιλογές.  Ποια είναι τα αίτια αυτής της στροφής; Ένας από τους κύριους παράγοντες είναι, κατά τη γνώμη σας, και η απογοήτευση του κόσμου από τα «πειράματα» τύπου Βραζιλίας, Αργεντινής κ.λπ.;

Ναι βέβαια, και κυρίως του πειράματος της Βραζιλίας. Αυτό που πρέπει να αναρωτηθεί κάνεις είναι το εξής: η επαναστατική Αριστερά, η ριζοσπαστική Αριστερά ας πούμε, υπάρχει μια πολεμική ως προς τον όρο, έλεγε πως το PT (Κόμμα των Εργαζομένων) είναι ρεφορμιστικό, θα βρει τα όριά του, και τη στιγμή που θα έχει βρει τα όρια του, θα έχει φτάσει η δική μας ώρα. Στη Βραζιλία, ξέρετε, έχουμε όλες τις αριστερές τάσεις που υπάρχουν στον κόσμο, τροτσκιστές, μαοϊκούς, σταλινικούς. Και όλοι έλεγαν, λίγο πολύ, πως το PT θα μπει σε κρίση τη στιγμή που θα βρει τα όριά του, και οι μάζες θα έρθουν σε εμάς. Στην πραγματικότητα, το PT βρήκε τα όριά του, αλλά οι μάζες, και για να ακριβολογώ ένα μέρος των μαζών στράφηκε προς το φασισμό. Το Κόμμα των Εργαζομένων έλαβε πάνω από 46.000.000 ψήφους. Δεν είναι λίγο. Η παρτίδα δεν τελείωσε.

Μαρκ Σενέ: «Το χρέος είναι όπλο στα χέρια μεγάλων τραπεζών και διεθνών χρηματοπιστωτικών οργανισμών»

Συνέντευξη στον Δημήτρη Κούλαλη

Άραγε τι σχέση έχει ο Α’ Π.Π. με όλα όσα ζούμε σήμερα; Ποια η θέση της τεχνολογίας στις σύγχρονες κοινωνίες; Ποιοι πλουτίζουν απ’ τον «καπιταλισμό του τζόγου»; Πρόκειται για… παρέκκλιση του καπιταλισμού ή για την πεμπτουσία του ίδιου του συστήματος; Ποιος  ωφελείται απ’ τις αποικίες χρέους; Βρισκόμαστε μπροστά στο τέλος του ανθρώπινου πολιτισμού; Αυτά είναι μερικά από τα όσα συζητήσαμε με τον καθηγητή του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης, Μαρκ Σενέ. Αφορμή για την κουβέντα στάθηκε το βιβλίο του που κυκλοφόρησε  σχετικά πρόσφατα στην Ελλάδα με τίτλο: «Από τον μεγάλο πόλεμο στη διαρκή κρίση» (εκδ. Λιβάνης).

Λένε ότι ένας έξυπνος τρόπος να παρουσιάσεις ένα έργο είναι να αφήσεις τον ίδιο τον δημιουργό του να μιλήσει γι’ αυτό. Επομένως, ως εισαγωγή, θα θέλαμε να μας πείτε σε αδρές γραμμές τι πραγματεύεται το βιβλίο σας.

Τζέιμς Πέτρας: «Με τη σημερινή ηγεσία των ΗΠΑ, οτιδήποτε είναι πιθανό»

Συνέντευξη στον Ερρίκο Φινάλη

Ενώ πυκνώνουν τα στίγματα της παρουσίας δυνάμεων των ΗΠΑ, της Ρωσίας κ.ά. στο χάρτη της Μεσογείου, η αρχική ανταλλαγή ακραίων απειλών μεταξύ Τραμπ και Μόσχας έδωσε τη θέση της σε πιο «μετρημένες» εκφράσεις. Μετά το ρωσικό βέτο στην καταδίκη από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ της Συρίας, την οποία η Δύση κατηγορεί για την επίθεση με χημικά όπλα στην Ντούμα, όλες οι πλευρές εξετάζουν το τι μπορούν να κάνουν και πώς θα απαντήσει το αντίπαλο στρατόπεδο. ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία διαβουλεύονται τις επόμενες κινήσεις τους, η Γερμανία και η Ιταλία δηλώνουν ότι δεν θα συμμετάσχουν σε τυχόν δυτικό πλήγμα κατά της Συρίας, ο Ερντογάν καταδικάζει το «έγκλημα του συριακού καθεστώτος στην Ντούμα» αλλά ταυτόχρονα επικοινωνεί τηλεφωνικά με Τραμπ και Πούτιν και καλεί σε αυτοσυγκράτηση…

Η Ρωσία από την πλευρά της μιλά για προβοκάτσια μιας μη κατονομαζόμενης δύναμης «που πρωτοστατεί στην αντιρωσική υστερία», και συγκαλεί το Σ.Α. του ΟΗΕ ώστε να αποτρέψει έναν «παράνομο» βομβαρδισμό της Συρίας από τις δυτικές δυνάμεις, προειδοποιώντας για μια ακόμη φορά ότι αν χτυπηθεί θα απαντήσει εξίσου σθεναρά. Και, χωρίς να συζητιέται ανοιχτά, όλοι κοιτούν προσεκτικά τις ιρανικές αντιδράσεις στο βομβαρδισμό συριακών και φιλοϊρανικών δυνάμεων από το Ισραήλ, καθώς μια απευθείας αντιπαράθεσή του με την Τεχεράνη μπορεί να προκαλέσει ανεξέλεγκτες και αλυσιδωτές αντιδράσεις. Την ίδια στιγμή βέβαια συνεχίζεται ο εμφύλιος στο εσωτερικό του βορειοαμερικανικού κατεστημένου, με τον Τραμπ να απειλείται με εκδίωξη – όχι λόγω της τυχοδιωκτικής εξωτερικής πολιτικής του αλλά με «εργαλείο» σκάνδαλα τρίτης διαλογής.

«Η λαϊκή συνοχή επανεμφανίστηκε με σαφήνεια»

Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα, αντιπροέδρος του Πολυεθνικού Κράτους της Βολιβίας

Συνέντευξη στον Μαρτσέλο Τεντέσκι

Πρόπερσι τέτοιες μέρες πραγματοποιούνταν στη Βολιβία ένα δημοψήφισμα για τροποποίηση του Συντάγματος, ώστε να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα στις εκλογές του 2019 ο νυν πρόεδρος Έβο Μοράλες. Γράφαμε τότε ότι το οριακά αρνητικό αποτέλεσμα (51,3% Όχι και 48,7% Ναι) «δεν αποτελεί μια αποφασιστική ήττα για το λαϊκό στρατόπεδο και την κυβέρνηση του Έβο Μοράλες, αλλά σίγουρα είναι μια προειδοποίηση»*. Λίγους μήνες αργότερα ο αντιπρόεδρος της χώρας Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα επεσήμαινε: «Αυτό που βιώνουμε τα τελευταία τρία χρόνια στη Βολιβία είναι μια άμπωτη. Εξακολουθούμε βέβαια να έχουμε την ηγεμονία, γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική ικανή να αμφισβητήσει τον τύπο κοινωνίας που σταδιακά οικοδομούμε. Όμως σε όλες τις επαναστάσεις παρουσιάζονται υποχωρήσεις, εξαιτίας ενός απλού γεγονότος: οι άνθρωποι δεν μπορεί να κινητοποιούνται αιωνίως! Μετά από κάποιο καιρό ηρωισμού, επιστρέφουν στις καθημερινές τους ασχολίες… Γι’ αυτό είναι καθήκον του επαναστάτη να σπρώξει όπως μπορεί, ξανά και ξανά, ώστε να οικοδομηθούν και πάλι τα “κοινά”»**.

«Ο λαός δεν αντιστέκεται ποτέ για χάρη ενός ανθρώπου»

Φαρίντ Φερνάντεζ, πρέσβης της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας Συνέντευξη στον Ερρίκο Φινάλη

Η κατάσταση στη Βενεζουέλα έρχεται και επανέρχεται στην επικαιρότητα. Ο Δρόμος επανειλημμένα έχει μεταφέρει στους αναγνώστες του όλες τις πτυχές μιας αντιφατικής και δύσκολης πραγματικότητας, τόσο μέσα από ειδήσεις που αποσιωπούνται από τα συστημικά ΜΜΕ, όσο και με αναλύσεις που καλύπτουν τις πλέον διαφορετικές αναγνώσεις (*). Σήμερα δημοσιεύουμε τη συνέντευξη που είχε την καλοσύνη να μας παραχωρήσει ο κ. Φαρίντ Φερνάντεζ, πρέσβης της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας – μια συνέντευξη ειλικρινή, χωρίς «διπλωματικούς» περιορισμούς, και γι’ αυτό, ελπίζουμε, ενδιαφέρουσα και διαφωτιστική.

Κύριε πρέσβη, τα τελευταία χρόνια σημαδεύτηκαν από υποχώρηση των λαϊκών κινημάτων που είχαν αναδείξει μια σειρά προοδευτικές κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική, με αποτέλεσμα τώρα αρκετές χώρες να κυβερνώνται πάλι από μια φιλοδυτική Δεξιά. Έτσι δεν είναι;

Καταρχήν ας ξεχωρίσουμε τη μάχη στο επίπεδο των ιδεών από την πολιτική μάχη για τον έλεγχο των θεσμών. Στο δεύτερο επίπεδο, ναι, βλέπουμε όλοι μια αντεπίθεση της Δεξιάς που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ. Οι τελευταίες χρησιμοποιούν μια ευρεία βεντάλια μεθόδων για να ανακτήσουν τον πλήρη έλεγχο της Λατινικής Αμερικής και να γκρεμίσουν λαϊκά σύμβολα. Οπωσδήποτε αυτό τους δίνει πόντους και στη μάχη των ιδεών, αλλά απέχουν πολύ από το να την κερδίσουν. Ας δούμε την κατάσταση από απόσταση: Στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου δεν υπήρχε δημοκρατικό πλαίσιο στις χώρες μας. Κι όπου υπήρχε, έστω τυπικά, δεν ανεχόταν τις ιδέες της Αριστεράς. Όποιος επιχειρούσε να προωθήσει τις προοδευτικές ιδέες φυλακιζόταν, «εξαφανιζόταν» κ.λπ. Αυτό άλλαξε από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, οπότε επιβλήθηκε από τα κοινωνικά κινήματα μια ανοιχτότητα και εγκαινιάστηκε ένας κύκλος εκλογικών επιτυχιών διαφόρων εκδοχών της Αριστεράς. Καθώς οι συνθήκες έγιναν ευνοϊκότερες, κερδήθηκε έδαφος τόσο στον πολιτικό αγώνα όσο και στη μάχη των ιδεών. Φτάσαμε στο σημείο μάλιστα όπου άρχισε να υλοποιείται και μια δικαιότερη αναδιανομή του εθνικού πλούτου. Έτσι οι αριστερές ιδέες, σε όλη την πολυμορφία τους, κατέληξαν να είναι πλειοψηφικές…

Ιστορία των δημόσιων χρεών και η αποκήρυξή (μονομερής διαγραφή) τους

Συνέντευξη του Eric Toussaint από τον Erwan Manac’h για το γαλλικό εβδομαδιαίο περιοδικό Politis

Ολόκληρη η ανάλυσή σας βασίζεται στην ιδέα ότι το χρέος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ιστορία. Γιατί;

Σε μια σειρά μειζόνων ιστορικών γεγονότων, το δημόσιο χρέος αποτέλεσε κυρίαρχο στοιχείο. Αυτό αληθεύει, από τις αρχές του 19ου αιώνα, για τα Κράτη που μάχονταν για την ανεξαρτησία τους, στην Λατινική Αμερική από το Μεξικό ως την Αργεντινή, όπως και για την Ελλάδα. Για να χρηματοδοτήσουν τον πόλεμο ανεξαρτησίας τους, οι αναδυόμενες αυτές χώρες συνήψαν δάνεια με τραπεζίτες του Λονδίνου, με λεόντειους όρους, που τις οδήγησαν στην πραγματικότητα σε έναν νέο κύκλο υποταγής.

Κάποια άλλα Κράτη απώλεσαν με κάθε επισημότητα την κυριαρχία τους. Η Τυνησία είχε μια σχετική αυτονομία εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά είχε χρεωθεί στους τραπεζίτες του Παρισιού. Είναι ξεκάθαρο πως, μέσω του όπλου του χρέους, η Γαλλία δικαιολόγησε την επιτροπεία της και την αποίκισή της. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1882, η Αίγυπτος έχασε κι εκείνη την ανεξαρτησία της. Πρώτα με την κατοχή από την Μεγάλη Βρετανία που ήθελε να ανακτήσει τα χρέη που είχε συνάψει η χώρα με τις αγγλικές τράπεζες, πριν μετατραπεί σε αποικία.

Π. Αλεξόπουλος: «Φακέλωμα» και ιδιωτικοποίηση μέσω ηλεκτρονικού εισιτηρίου

Συνέντευξη στον Κυριάκο Νασόπουλο

Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε εκατοντάδες πολίτες να ταλαιπωρούνται στα εκδοτήρια, περιμένοντας στις «ουρές» για ώρες, μέχρι να βγάλουν την «περιβόητη» ηλεκτρονική κάρτα. Ποιους βαραίνουν οι ευθύνες γι’ αυτήν την κατάσταση;

Προφανώς οι ευθύνες βαραίνουν αποκλειστικά εκείνους που αποφάσισαν την εφαρμογή της ηλεκτρονικής κάρτας και όχι βέβαια τους εργαζόμενους, τους επιβάτες ή οποιονδήποτε άλλο. Πρόκειται για μια πολιτική απόφαση του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών και συνολικά της κυβέρνησης, η οποία πάρθηκε σχεδόν εν μια νυκτί. Ότι, δηλαδή, «αλλάζουμε σύστημα, καταργούμε το χάρτινο εισιτήριο και πάμε στο ηλεκτρονικό», με μια διορία πάρα πολύ μικρή και μάλιστα την στιγμή που το σύστημα δεν ήταν έτοιμο. Ακόμα και σήμερα δεν είναι έτοιμο, όπως αποδεικνύεται. Δεν υπήρχαν μηχανήματα έκδοσης ηλεκτρονικών καρτών, ενώ δεν είχαν προετοιμαστεί ούτε οι εργαζόμενοι σωστά για μια τέτοιου είδους αλλαγή. Για να καταλάβατε, εκείνο που επιχειρήθηκε είναι να αλλαχθούν περίπου 300.000 χάρτινες κάρτες, στην ασφυκτική διορία που έδωσε ο υπουργός Χρ. Σπίρτζης, και να μετατραπούν σε ηλεκτρονικές. Ήταν ανθρωπίνως αδύνατο.

Τζέιμς Πέτρας, Αμερικανός διανοούμενος: «Ο Τραμπ φέρεται στην Ελλάδα όπως η Τρόικα και ο Τσίπρας δεν ζητά ούτε νοίκι»

Συνέντευξη στον Νίκο Ταυρή

Ο Τζέιμς Πέτρας είναι ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο State University της Νέας Υόρκης και συγγραφέας πολλών βιβλίων, αλλά και σύμβουλος κοινωνικών κινημάτων, μεταξύ των οποίων το βραζιλιάνικο κίνημα ακτημόνων MST. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 διατέλεσε διευθυντής του Κέντρου Μεσογειακών Σπουδών στην Αθήνα και σύμβουλος του τότε πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου, παραιτήθηκε όμως το 1984, όταν το ΠΑΣΟΚ διέγραψε συνδικαλιστές επειδή οργάνωσαν μια γενική απεργία.

Πρόκειται λοιπόν για έναν αναλυτή από τους καταλληλότερους να εκφράσουν μια εκτίμηση για το πρόσφατο ταξίδι Τσίπρα στις ΗΠΑ και ο Δρόμος, που τακτικά συνεργάζεται μαζί του, δεν έχασε την ευκαιρία για μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Ο Πέτρας αναλύει τις οικονομικές και γεωπολιτικές συνέπειες της συνάντησης στην Ουάσιγκτον και αμφισβητεί ευθέως όσα υποστηρίζουν η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ στην Ελλάδα.

Πως είδατε τη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Ντόναλντ Τραμπ;

Το βασικό που πρέπει να συνειδητοποιηθεί είναι ότι το ταξίδι του Τσίπρα έρχεται σε μία στιγμή κατά την οποία ο Τραμπ δέχεται μεγάλη επίθεση στο εσωτερικό των ΗΠΑ και ψάχνει σε διάφορα επίπεδα να εμφανίσει κάποιο επίτευγμα, αλλά δεν μπορεί να κερδίσει κάτι από τις άλλες μεγάλες δυνάμεις. Ο Τραμπ είναι πολύ απαξιωμένος και το γεγονός της επίσκεψης Τσίπρα φάνηκε παράταιρο τη στιγμή που όλα τα μεγάλα ΜΜΕ, οι πολιτικοί ηγέτες συμπεριλαμβανομένων Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατών, αλλά και οι Ευρωπαίοι, είναι κριτικοί και καταδικάζουν τον Τραμπ. Έτσι, ο Τσίπρας φάνηκε υπέρμετρα υποτακτικός και αυτό τον κάνει να απαξιώνεται κι αυτός σε ένα μεγάλο κοινό στις ΗΠΑ, το οποίο έχει κακή γνώμη για τον Τραμπ. Θα λέγαμε ότι είναι ένας ταιριαστός γάμος, από την άποψη ότι πρόκειται για δυο μάλλον απαξιωμένους πολιτικούς που φαίνεται να έχουν πάρει την κατιούσα αν κρίνουμε και από τις δημοσκοπήσεις.

Στις Σκουριές η φούσκα της επένδυσης θα σκάσει: Συνέντευξη με τη Μ. Καδόγλου

 Συνέντευξη στην Ηλέκτρα Κλείτσα

Στο 24^ο κάμπινγκ Antinazizone-YRE έγινε συζήτηση με θέμα «Η καταστροφή του περιβάλλοντος στο βωμό του κέρδους των λίγων- η απάντηση των κοινωνιών», στην οποία μίλησε η Μαρία Καδόγλου από το Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων. Με αφορμή τη συζήτηση αυτή, μιλήσαμε μαζί της για τις εξελίξεις στις Σκουριές Χαλκιδικής και γενικά στο κίνημα ενάντια στις εξορύξεις. Τη συνέντευξη πήρε η Ηλέκτρα Κλείτσα.

Εν τω μεταξύ, τις τελευταίες μέρες βλέπουμε μια επανάληψη του θεάτρου σκιών που έχουμε ξαναδεί μεταξύ κυβέρνησης και εταιρείας. Στην ουσία η κυβέρνηση έχει αποδεχτεί ότι θα γίνει η επένδυση και προσπαθεί να εξασφαλίσει ένα φύλο συκής για να το παρουσιάσει στους ιθαγενείς σαν νίκη. Η εταιρεία από την άλλη και ενώ έχει εξασφαλίσει την υποταγή της κυβέρνησης (δεν θα κάνουμε μονομερείς ενέργειες) έχει εξασφαλίσει την εξημέρωση του Δήμου (νίπτουμε τας χείρας μας) έχει εξαγοράσει συνειδήσεις και σωματεία, κανονικά θα είχε αέρα στα πανιά της.

Όμως, με όλη τη φασαρία που έχει προκαλέσει το κίνημα έχουν γίνει αποκαλύψεις για χοντροειδείς απάτες της εταιρείας, που δεν μπορούν εύκολα να κρυφτούν (όπως θα διαβάσετε παρακάτω). Έτσι τώρα «μαλώνουν» κυβέρνηση και εταιρεία, έστω και αν είναι φίλοι. Η κυβέρνηση θέλει να παρουσιάσει το φύλο συκής για να μην την πάρουν με τις πέτρες. Η εταιρεία θέλει να τελειώνει αυτή η ιστορία για να ξεκινήσει τις χοντρές δουλειές της. Και πιέζουν ο ένας τον άλλο για να καταλήξουν σε κάποιο ανέντιμο συμβιβασμό. Στα πλαίσια αυτά είχαμε την ακύρωση των εγκαινίων του εργοστασίου της Ολυμπιάδας που είχε αναγγείλει η Eldorado Gold, παρά το γεγονός ότι δεν έχει πάρει τις απαραίτητες άδειες.

Ντέιβιντ Χάρβει: Τα κινήματα δεν αρκούν, για να πολεμήσουμε τον νεοφιλελευθερισμό

Συνέντευξη στο Contropiano

 Δημοσιεύουμε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη που έδωσε ο δραστήριος και πολυγραφότατος γεωγράφος, μελετητής και εκλαϊκευτής του έργου του Μαρξ, ο Ντέιβιντ Χάρβει, στην ιταλική ηλεκτρονική εφημερίδα Contropiano με αφορμή μια σειρά σεμιναρίων που έδωσε στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια με θέμα «Κυριαρχία, κοινωνικά κινήματα και το δικαίωμα στην πόλη».

 Πώς βλέπετε την πορεία του καπιταλισμού; Πιο συγκεκριμένα, υπάρχει ακόμη η τάση προς την παγκοσμιοποίηση; Ή έχουμε να κάνουμε με μια περίοδο εσωστρέφειας, επιστροφής στον προστατευτισμό και γενικά μια αύξηση του ανταγωνισμού ανάμεσα σε καπιταλιστικές μακρο-περιοχές;

Ίσως μπορούμε να ξεκινήσουμε αναλύοντας την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, γιατί το κεφάλαιο εμφανίζεται με τρεις μορφές: η πρώτη είναι οι παραγωγικές δραστηριότητες, η δεύτερη είναι τα εμπορεύματα και η τρίτη μορφή το χρήμα. Καθεμία από αυτές έχει μια διαφορετική ικανότητα γεωγραφικής κινητικότητας: η παραγωγή μετακινείται πολύ αργά, τα εμπορεύματα μπορούν να μετακινηθούν, σήμερα, πολύ γρήγορα. Αυτό όμως που μπορεί να μετακινηθεί σε κλάσματα του δευτερολέπτου είναι σίγουρα το χρήμα. Όταν λέμε πως πρέπει να μπει φρένο σε ό,τι κινείται, οι περισσότεροι περιορισμοί στους οποίους αναφερόμαστε αφορούν τη μορφή εμπόρευμα, και σε ένα βαθμό την παραγωγή. Το δύσκολο είναι να επιβάλεις περιορισμούς στη ροή του χρήματος. Έτσι όταν ο Τραμπ μιλά για εμπορικές συμφωνίες και για αλλαγές, εννοεί τα εμπορεύματα και τον χάλυβα, αφού δεν υπάρχει τρόπος να περιορίσει κανείς την παγκόσμια ροή του χρήματος.

Θ. Μαριόλης για τις οικονομικές εξελίξεις του τέταρτου μνημονίου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του Θεόδωρου Μαριόλη[*] στην Εκπαιδευτική Λέσχη

για τις οικονομικές εξελίξεις μετά την ψήφιση του τέταρτου μνημονίου

Η ψήφιση του τέταρτου μνημονίου από την κυβέρνηση και η νέα συμφωνία του Eurogroup  της 15ης Ιούνη που δεσμεύει τη χώρα για πρωτογενή πλεονάσματα πάνω από 2% έως το 2060, αναδιαμορφώνουν το πλαίσιο της σιδερένιας οικονομικής πολιτικής που επιβάλλεται από το μνημονιακό καθεστώς στον κόσμο της εργασίας.

Η Εκπαιδευτική Λέσχη απευθύνθηκε στο συνάδελφο καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας Θεόδωρο Μαριόλη με τέσσερα ερωτήματα που σχετίζονται τόσο με τις κυρίαρχες οικονομικές πολιτικές όσο και με την αναγκαιότητα διαμόρφωσης ενός αντίπαλου προγραμματικού λόγου που θα εκφράζει τα κοινωνικά και ταξικά συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Παραθέτουμε παρακάτω τις ερωτήσεις και τις σχετικές απαντήσεις.

Ερώτηση 1

Η κυβέρνηση ψήφισε το 4ο μνημόνιο με βαρύτατα αντιλαϊκά μέτρα. Στην πολύμηνη πορεία προς την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, ιδιαίτερη σημασία είχε η εκτίμηση για το πρωτογενές πλεόνασμα του 2016 στο 4,19% του ΑΕΠ. Πως έγινε δυνατόν να εμφανιστεί ένα πλεόνασμα οκτώ φορές μεγαλύτερο από το 0,5% που προέβλεπε ο προϋπολογισμός του προηγούμενου έτους;

Κώστας Λουλουδάκης/Ιουλιανός: Η λυκοσυμμαχία της ΕΕ δεν μπορεί να είναι ανθρώπινη!

Συνέντευξη στον Ηλία Κορδαλή

Μόλις κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Κώστα Λουλουδάκη/Ιουλιανού με τίτλο Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση από τις εκδόσεις ΚΨΜ. Τον πρόλογο κάνει ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος, ενώ το επίμετρο γράφει ο Δημήτρης Γκόβας. Στις σελίδες του ξεδιπλώνεται η διαδικασία της «ευρωπαϊκής ενοποίησης», ενώ ανάγλυφα παρουσιάζονται οι ανταγωνισμοί, οι συμμαχίες και οι αντιπαραθέσεις που οδηγούν μέχρι σήμερα στην βαθιά κρίση της ΕΕ.

Κώστα, ο τίτλος του πρώτου σου βιβλίου ήταν Άσπρα μαντίλια στην Plaza de Mayo και κάποιος έπρεπε να ψάξει διεξοδικά το τι σημαίνουν τα «συμφραζόμενα». Το δεύτερο βιβλίο σου έχει τον σαφέστατο πολιτικό τίτλο Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πες μας συνοπτικά για την κεντρική του ιδέα;

Η κοινωνία, με αυξανόμενη ταχύτητα, θυμάται όλο και λιγότερα. Το βιβλίο λοιπόν είναι ένα εργαλείο κατά της λήθης και πραγματεύεται ζητήματα όπως τα προβλήματα της αποκατάστασης της ισορροπίας ανάμεσα στις μεγάλες δυτικές δυνάμεις, καθώς και την εκ νέου αναδιανομή των αποικιών μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα διαβάσουμε αλλιώς τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος δεν είναι μια επανάληψη του Πρώτου, διότι μεσολάβησε μια εποχή που έφερε σημαντικές αλλαγές. Θα ανακαλύψουμε συγκλονιστικά ιστορικά γεγονότα και στοιχεία για την άμεση σχέση του φασισμού, της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, των καπιταλιστικών χωρών με τη διαδικασία της «ευρωπαϊκής ενοποίησης». Και βέβαια, η θεματική του βιβλίου δεν παραλείπει: τα διάφορα αντικομμουνιστικά Μνημόνια της ΕΕ, την ανακήρυξη της 23ης Αυγούστου, ημέρας που υπογράφηκε το «Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ», ως «Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης κατά του κομμουνισμού και του ναζισμού», μα ούτε τους απογόνους του Γκέμπελς. Ακόμα, στο βιβλίο αναδύονται διάφορα ευτράπελα γεγονότα που αφορούν τη σύνδεση και την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΕ.

Συνέντευξη Ντέιβιντ Χάρβεϊ : Να μην αναστηλώσουμε τη φιλελεύθερη ηγεμονική συναίνεση

Συνέντευξη στον Χρήστο Γιοβανόπουλο

Ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ, δραστήριος και πολυγραφότατος γεωγράφος, μελετητής και εκλαϊκευτής του έργου του Μαρξ, δεν χρειάζεται συστάσεις. Η παρουσία του και οι επισημάνσεις του τα τελευταία χρόνια αποτελούν μια συμβολή ενίσχυσης και πηγή έμπνευσης για τα σύγχρονα εγχειρήματα αντίστασης και διαμόρφωσης εναλλακτικών διεξόδων. Στη συζήτηση μαζί του, είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε τόσο για την κατάσταση στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, όσο και για την Αριστερά και τη δύσκολη και απαιτητική προσπάθεια συγκρότησης μιας «συνεκτικής αντι-καπιταλιστικής προοπτικής».

Γράψατε το “Οι δεκαεπτά αντιθέσεις του καπιταλισμού” το 2014. Με βάση τα όσα συνέβησαν από τότε υπάρχει κάτι που θα αλλάζατε αν το γράφατε σήμερα;

Μόλις τελείωσα ένα άλλο βιβλίο. Νομίζω ότι πρέπει να γράφεις για όσα συμβαίνουν γύρω σου τη στιγμή της συγγραφής και τώρα συμβαίνουν πολλά που θα ήθελα να μελετήσω. Το Δεκαεπτά αντιθέσεις του καπιταλισμού λειτουργεί σαν ένα πλαίσιο για το πώς αντιλαμβανόμαστε το κεφάλαιο σήμερα. Μου αρέσει ακόμα να δουλεύω με αυτόν τον τρόπο. Με ένα γενικό θεωρητικό πλαίσιο που μπορεί να έχει εφαρμογή σε όλες τις περιστάσεις. Αλλά, αν με ρωτήσετε για το πώς δουλεύει (το κεφάλαιο) στην Αμερική θα έπρεπε να πω μια συγκεκριμένη ιστορία, που δεν θα ήταν απαραίτητα ίδια με την περίπτωση της Κίνας ή αλλού. Έτσι ακόμα αναπτύσσω το θεωρητικό πλαίσιο προσπαθώντας να πλησιάσω ένα που να βοηθά να εξηγούμε ποια είναι μερικά από τα αληθινά προβλήματα σήμερα.

Με τι καταπιάνεστε στο καινούργιο σας βιβλίο;

Είναι άλλη μια απόπειρα να απλοποιήσω το τι επιχειρεί ο Μαρξ στους 3 τόμους του Κεφαλαίου, λόγω και της επετείου των 150 χρόνων… Ήθελα να αφιερωθώ στην εξέταση του πρώτου τόμου σε σχέση με το πλαίσιο των δύο επόμενων, κάτι που οι περισσότεροι δεν κάνουν, γιατί νομίζω ότι το έργο και η σκέψη του Μαρξ αφορούν την ολότητα του κεφαλαίου. Αφού εργάστηκα γύρω από αυτό, προχώρησα προσπαθώντας να χρησιμοποιήσω το συγκεκριμένο θεωρητικό πλαίσιο των τριών τόμων στην ανάλυση της σημερινής οικονομικής κατάστασης, που νομίζω ότι, οικονομικά μιλώντας, είναι παράλογη. Αν θέλετε, η πολιτική παράνοια που βλέπουμε τριγύρω μας είναι εν μέρει αντικατοπτρισμός αυτής της οικονομικής παράνοιας.

Προς τα πού βλέπετε λοιπόν να πηγαίνει ο κόσμος στην παράλογη εποχή της μετα-αλήθειας, του Τραμπ, του Brexit;

Νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει είναι αντανάκλαση αυτού που στις Δεκαεπτά αντιθέσεις αναφέρω ως την τελευταία αντίθεση, που υποστηρίζω ότι είναι η καθολική αλλοτρίωση. Ο κόσμος, όταν δεν υπάρχει κάποια εμφανής πολιτική ηγεσία ή κάποιο πολιτικό πρόγραμμα να εκφράσει τη δυσφορία του, τότε τη μετατρέπει σε ψήφο που πηγάζει από θυμό. Όπως πολλές φορές έχουμε δει, ξεσπούν εξεγέρσεις που πηγάζουν από μια θυμωμένη παθητικότητα… Νομίζω ότι όπου κυριαρχεί η αίσθηση αποξένωσης σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας αναδεικνύεται η δυνατότητα για κάθε είδους «ευγενή» ηγέτη να εκμεταλλευτεί την κατάσταση. Το έχουμε δει αρκετές φορές. Και είναι κάτι που δηλώνει την εκκωφαντική απουσία κατανόησης της κατάστασης και μη ύπαρξης ενός συνεκτικού προγράμματος από την Αριστερά, που θα μπορούσε να δώσει διέξοδο σε αυτό τον θυμό.

Θα ήθελα τη γνώμη σας για τα χαρακτηριστικά των κινητοποιήσεων που προκάλεσε η εκλογή Τραμπ. Ποια είναι η δυναμική ανάμεσα στη δράση κινημάτων, όπως του Οccupy, του Black Lives Matter, του φεμινιστικού και της κατεστημένης φιλελεύθερης ατζέντας και αντιδράσεων των Δημοκρατικών;

Το δίλημμα για πολύ κόσμο σαν κι εμένα είναι, ότι θέλουμε να είμαστε ενεργό μέρος της αντίστασης στον Τραμπ χωρίς όμως να συμβάλλουμε στην αναστήλωση της φιλελεύθερης ηγεμονικής συναίνεσης, που μας έσπρωχνε στη μια πλευρά τα τελευταία 20 χρόνια υπέρ μιας, Κλιντονικού τύπου, νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Δεν ξέρω πόσοι από όσους κατέβηκαν στις μεγάλες διαδηλώσεις θέλουν να επαναφέρουν την παλιά φιλελεύθερη συναίνεση και πόσοι να την υπερβούν. Χάρηκα πολύ που δεν εκλέχτηκε η Κλίντον, όπως πολλοί άλλοι, και με τρομάζει η εκλογή του Τραμπ. Το τι πολιτική κατεύθυνση θα πάρουμε εξαρτάται από τον βαθμό που υπάρχει μια γρήγορη και εντυπωσιακή απάντηση από μερίδες του πληθυσμού όταν ο Τράμπ παραβιάζει βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως εκείνα των μεταναστών ή των γυναικών κ.λπ. Ωστόσο αυτό (οι μεγάλες διαδηλώσεις) συνέβη στη Νέα Υόρκη που δεν ψήφισε τον Τραμπ όπως και η Καλιφόρνια. Ένα μεγάλο ερώτημα είναι τι γίνεται στην υπόλοιπη χώρα; Σε κάθε περίπτωση νομίζω ότι το θέμα της φιλελεύθερης συναίνεσης είναι εξαιρετικά σημαντικό και πρέπει να σπάσουμε την ηγεμονία του.

Θα μπορούσε να διακρίνει κανείς, στην πρόκληση του Τραμπ απέναντι στο φιλελεύθερο κατεστημένο, μια σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στη μερίδα του κεφαλαίου που επενδύει σε παραγωγικές δραστηριότητες και αυτή που κερδοσκοπεί στα πεδία ενός μετα-βιομηχανικού καπιταλισμού;

Είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε ότι υπάρχει μια συνέχεια. O υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ προέρχεται από την Goldman Sachs από την πρώτη θητεία Κλίντον μέχρι και σήμερα. Η Goldman Sachs ουσιαστικά είναι υπεύθυνη για την οικονομική πολιτική των ΗΠΑ. Φυσικά υπάρχουν στρατόπεδα μέσα στην Goldman Sachs. Υπάρχουν αυτοί που έχουν μια πιο παγκόσμια οπτική σχετικά με τον καπιταλισμό και υπάρχουν και οι γύπες, τα αρπακτικά. Το τμήμα αυτό του κεφαλαίου ενδιαφέρεται να βρίσκει τρόπους να αποσπά πλούτο από όπου και όπως μπορεί και να το διατηρεί με χαμηλούς φόρους κ.λπ. Νομίζω ότι ο Τραμπ ανέθεσε στο αρπακτικό τμήμα (της Goldman Sachs) την οικονομική πολιτική αντί σε αυτό που ένοιωθε υπεύθυνο να διατηρεί την εύρυθμη λειτουργία του καπιταλισμού. Δεν νομίζω ότι ο Τραμπ εκπλήσσει τα οικονομικά επιτελεία, ούτε ότι αυτά νοιάζονται για αυτές τις «αλλαγές». Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να απορρυθμιστούν τα πάντα ώστε να δρούν και να κερδοσκοπούν ελεύθερα.

Δεν πρόκειται δηλαδή για μια σύγκρουση ανάμεσα σε μια ατζέντα οικονομικού προστατευτισμού με αυτήν μιας νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης;

Αυτό είναι μια επιφανειακή διαφωνία. Δεν νομίζω ότι ο Τραμπ ακολουθεί πράγματι πολιτική προστατευτισμού, επιλεκτικά μόνο. Πάντα αυτή ήταν η πολιτική των ΗΠΑ. Αν δείτε τις εμπορικές συμφωνίες των ΗΠΑ, για παράδειγμα την TPP (Συμφωνία των χωρών του Ειρηνικού), δεν πρόκειται για συμφωνία ελεύθερου εμπορίου. Διαμόρφωνε αυτό που ονομάζω «περιφερειακό καθεστώς αξιών», όπου οι ΗΠΑ κυριαρχούν και μπορούν να ξεζουμίζουν πλούτο από αυτήν (την περιφέρεια). Ακριβώς όπως η Γερμανία κάνει με το ευρώ…

Έχετε υποστηρίξει ότι ο καπιταλισμός στην Ευρώπη βρίσκεται σε στασιμότητα. Βλέπετε να υπάρχει κάποιο σχέδιο από τους ηγέτες της Ε.Ε.; Η ανακοίνωση μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων, στα 60ά γενέθλια της Συμφωνίας της Ρώμης, αποτελεί ένα σχέδιο;

Για παράδειγμα, η γερμανική φιλοσοφία, όπως εκφράζεται από την Bundesbank, και πριν την ύπαρξη της Ευρωζώνης, πάντα καθοριζόταν από τον μεγάλο φόβο του πληθωρισμού. Μόλις αναφαινόταν η παραμικρή πληθωριστική ένδειξη, την κατάπνιγε καταπιέζοντας τα κόστη εργασίας και επιβάλλοντας πολιτικές λιτότητας. Ήταν μια κατεστημένη πολιτική, σχεδόν ιδεολογική στάση, την οποία οι ευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις αποδέχτηκαν… Μετά την κρίση του 2008 ήταν φυσιολογικό, για μένα, το ότι οι Ευρωπαίοι παραδόθηκαν στην οικονομική σκέψη της Bundesbank. Δεν είμαι σίγουρος ότι οι ευρωπαϊκές ελίτ έχουν άλλο σχέδιο από το να πλουτίσουν όσο πιο πολύ μπορούν.

Βλέπετε να τροποποιείται η αρχιτεκτονική της Ε.Ε. μετά το Brexit και την «Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων»;

Δεν γνωρίζω πώς θα εξελιχθεί αυτή η διαδικασία, αλλά κάτι που μπορώ να παρατηρήσω είναι ότι η κεφαλαιοκρατική τάξη συχνά είναι πολύ ευέλικτη. Βρίσκεται σε μια νέα κατάσταση και βρίσκει ένα νέο τρόπο να ανταπεξέλθει. Έχει την ικανότητα να μικρο-διαχειρίζεται συγκεκριμένες πλευρές κάθε μεγάλης αλλαγής… προς όφελός της. Δεν είμαι σίγουρος το πώς θα διαχειριστεί το Brexit και τις υπόλοιπες εξελίξεις στην Ε.Ε., αλλά, ιστορικά κρίνοντας, συνήθως βρίσκει τις κατάλληλες μανούβρες να αποφύγει τα εμπόδια μέχρι να ξανα-επανέρθει…

Βλέποντας τις γενικότερες γεωπολιτικές αλλαγές, μπορεί να διαβλέψει κανείς την ανάδυση ενός πιο ανταγωνιστικού ιμπεριαλιστικού περιβάλλοντος;

Νομίζω ότι η υφήλιος αρχίζει να σχηματοποιείται σε αυτό που μπορεί να αποκαλεστεί «περιφερειακοί ηγεμονικοί σχηματισμοί». Η Γερμανία στην Ευρώπη, οι ΗΠΑ στη NAFTA, η Βραζιλία στη Λατινική Αμερική, η Κίνα στην Άπω Ανατολή, ίσως η Ινδία στη Νότια Ασία. Υπάρχουν αυτοί οι περιφερειακοί ηγεμόνες που αρχίζουν να εξασκούν σημαντική εξουσία στις περιφέρειές τους. Το αν αυτό σημαίνει, ή μπορεί να οδηγήσει, σε περιφερειακές συγκρούσεις δεν το γνωρίζω. Υπάρχει αυτός ο κίνδυνος αν θυμηθούμε τι έγινε τη δεκαετία του ‘30 όπου είχαμε διαφορετικούς ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς που ενεπλάκησαν. Ελλοχεύουν μερικοί σοβαροί κίνδυνοι, αλλά πιστεύω ότι το διεθνές εποικοδόμημα σήμερα είναι αρκετά πιο δυνατό από ό,τι το ‘30 και πιο έτοιμο να αντισταθεί.

Μιλάτε για την έλλειψη μιας «συνεκτικής αντικαπιταλιστικής πρότασης», για τη «θλιβερή έλλειψη δημιουργικού δημόσιου διαλόγου» και κριτικάρετε την Αριστερά για τον εργατο-κεντρισμό της. Υπό αυτές τις συνθήκες υπάρχουν προϋποθέσεις για την επανεκκίνηση κάποιων θετικών εξελίξεων; Έχουν συμβάλει οι μαζικές κοινωνικές εκρήξεις από το 2011 και μετά σε κάτι τέτοιο;

Κομμάτι της αποξένωσης και της απογοήτευσης γύρω μας, προέρχεται από το γεγονός ότι υπήρξαν όλα αυτά τα κινήματα. Πολλά από αυτά ήταν εξαιρετικά σύντομα. Ξέσπασαν γρήγορα και εξαφανίστηκαν αμέσως. Έτσι αυτό που θα ήθελα να δω στις ΗΠΑ τώρα, είναι σε ποιο βαθμό η αντίθεση στον Τραμπ δεν θα ακολουθήσει το ίδιο σχήμα. Θεωρώ ότι υπάρχει ένα ισχυρό αίσθημα ματαίωσης, που συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με το γεγονός ότι η Αριστερά δεν είχε μια συνεκτική ανάλυση γύρω από τη φύση του προβλήματος, ποια είναι τα ζητήματα προς αντιμετώπιση, και ποια είναι τα υποκείμενα που θα τα αντιμετωπίσουν. Δεν είμαι ενάντια στην ταξική πολιτική. Είμαι εναντίον ενός κλασικού ορισμού της: ότι εργατική τάξη είναι μόνο όσοι δουλεύουν στα εργοστάσια. Έχω έναν πιο ευρύ ορισμό για την εργατική τάξη. Όποιος εργάζεται για να οικοδομεί και να διατηρεί τη ζωή του είναι κομμάτι της εργατικής τάξης… Το μεγάλο πρόβλημα που προκύπτει σχετίζεται με τις μορφές οργάνωσης σε αυτά τα τμήματα του πληθυσμού. Με το αν υπάρχουν συλλογικοί τρόποι κινητοποίησης σε συνθήκες όπου οι παραδοσιακές μορφές οργάνωσης, όπως τα σωματεία, είναι πλέον αδύναμες, όπως συμβαίνει στα περισσότερα μέρη του κόσμου. Οπότε πρέπει να σκεφτούμε εναλλακτικούς τρόπους. Ένα νέο πολιτικό εγχείρημα σε συνθήκες όπου μεγάλο κομμάτι της εργασίας είναι επισφαλές. Για μένα το πρόβλημα δεν είναι η ταξική πολιτική, αλλά πρέπει να γίνει με μία ριζοσπαστικά διαφορετική οπτική. Να οργανωθείς για να κάνεις τι ακριβώς; Απλά να κερδίσεις πλεονεκτήματα για τον εαυτό σου ή να αλλάξεις όλο το σύστημα; Στην πραγματικότητα τα περισσότερα σωματεία δεν ενδιαφέρονται να αλλάξουν το σύστημα, αλλά να κερδίσουν μερικά προνόμια για τους εργαζόμενους τους…

Έχουμε πολύ δουλειά επαναδόμησης να κάνουμε, γιατί ιδεολογικά υπάρχει το μονοπώλιο των ΜΜΕ. Μέχρι που ήρθε ο Σάντερς και ανέφερε τον σοσιαλισμό και οι νέοι είπαν «σαν καλή ιδέα να ακούγεται». Άρα δεν είναι κάτι ανέφικτο. Τα ΜΜΕ εξεπλάγησαν και ο Σάντερς προχώρησε όσο μπόρεσε, αλλά δεν ενδιαφέρθηκε για τη δημιουργία ενός, ικανού να κινητοποιείται, μαζικού κινήματος. Κάτι που απασχολεί τον Τραμπ και κάτι που μπορούμε να μάθουμε από αυτόν.

Υπάρχει μια συνέχεια στην προσέγγισή σας, ξεκινώντας από την κριτική των κινημάτων του ’60 στην «ταξική ουσιοκρατία» της παραδοσιακής αριστεράς, που μέσω του φεμινιστικού κινήματος φτάνει στο αντι-παγκοσμιοποιητικό και στα πρόσφατα κινήματα. Την ίδια στιγμή όμως προσεγγίζετε κριτικά τα τωρινά κοινωνικά κινήματα.

Μπορούν να ειπωθούν αρκετά πράγματα. Το πρώτο είναι ο τοπικισμός πολλών από τις εναλλακτικές πολιτικές. Η αντίληψη για παράδειγμα ότι «είναι πολύ μεγάλο να σκεφτόμαστε να αλλάξουμε τον καπιταλισμό παγκόσμια, οπότε ας το ξεχάσουμε και θα προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε έναν ετεροτοπικό χώρο όπου μπορούμε να ζήσουμε διαφορετικά στο άμεσο μέλλον». Δεν εναντιώνομαι σε αυτό. Νομίζω ότι θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για κάτι μεγαλύτερο. Όμως, πολλοί από όσους συμμετέχουν στα κινήματα αυτά δεν θέλουν να σχετίζεται με κάτι μεγαλύτερο. Θέλουν να μείνει σε αυτό το επίπεδο, γιατί νοιώθουν ότι σε αυτό έχουν τον έλεγχο. Από τη στιγμή που τα ανάγεις σε κάτι μεγαλύτερο χάνεται μέρος του ατομικού ελέγχου. Πρέπει λοιπόν να αναπτύξουμε την τέχνη να αναβαθμίζουμε αυτές τις μικρές-τοπικές μάχες σε κάτι πιο μεγάλο. Είναι ένα ζήτημα που ιδεολογικά οδηγεί συχνά σε κάποιου είδους αντιπαράθεση μεταξύ των παραδοσιακά αναρχικών απόψεων και των παραδοσιακά μαρξιστικών. Δεν πιστεύω ότι πρόκειται για αγεφύρωτο χάσμα, αλλά υπάρχει ακόμα αρκετά μεγάλη άρνηση υπέρβασής του.

Επίσης υπάρχει η «πολιτική των ταυτοτήτων», που αποτελεί μια ακόμα παράμετρο διαχωρισμών. Το φεμινιστικό κίνημα, το «Black Lives Matter» στις ΗΠΑ, τα αντιρατσιστικά κινήματα και φυσικά τα θρησκευτικά κινήματα. Υπάρχει μεγάλος διαχωρισμός στη βάση αυτών των γραμμών. Όλα αυτά δεν με κάνουν να λέω: «Δεν πιστεύω ότι αυτές οι μάχες είναι βασικές». Πιστεύω, για πολλούς λόγους, ότι αυτοί οι αγώνες είναι βασικοί, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να τους βλέπουμε εκτός της αντικαπιταλιστικής πάλης. Θα υποστήριζα ότι οι συμμαχίες μεταξύ των αντικαπιταλιστικών, φεμινιστικών, αντιρατσιστικών κοκ αγώνων, είναι εξαιρετικά κρίσιμες και το πώς θα τις στήσουμε πολύ σημαντικό. Από την άλλη όμως στις ΗΠΑ υπάρχουνε τεράστιοι διαχωρισμοί μεταξύ αυτών των ομάδων και των γραμμών (πολιτικής) τους.

Επιπλέον, υπάρχει μία ακόμα διάσταση αυτού του κατακερματισμού. Ανάμεσα σε αυτό που θα αποκαλούσα «μεγάλης κλίμακας αστικές περιοχές» και των μη αστικών περιοχών, διάκριση που αποτελεί την περιβαλλοντική παράμετρο του προβλήματος. Το θέμα είναι πώς αυτοί (οι αγώνες) λειτουργούν σε σχέση με την αντιμετώπιση αυτού που νομίζω ότι αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων: του γεγονότος ότι ο καπιταλισμός σημαίνει ανάπτυξη, μια επιδεινούμενη ανάπτυξη που όλο και περισσότερο είναι μια παράλογη πρόταση. Όπως και του ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου μας, καθοδηγείται από την ισχύ των κατόχων ομολόγων και των πιστωτικών ιδρυμάτων.

Πιστεύω ότι η κύρια εξουσία σήμερα πηγάζει από τα χρηματιστικά ιδρύματα και από τη δημιουργία πλασματικού κεφαλαίου. Και αυτό το πλασματικό κεφάλαιο προκαλεί τις παράφρονες πολιτικές και τις παρανοϊκές μορφές ανάπτυξης.

Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα και δεν βλέπω ένα συνεκτικό κίνημα που θα μας επέτρεπε να ελέγξουμε τα χρηματιστικά ιδρύματα και την κατάχρηση της εξουσίας, που στην πραγματικότητα υποθηκεύουνε το μέλλον μας.

Προτείνετε ένα είδος επαναστατικού ανθρωπισμού. Τι εννοείτε;

Πιστεύω ότι ο καπιταλισμός δεν θα παραιτηθεί της εξουσίας του εκτός και αν ο λαός του την αφαιρέσει. Και για να μπορέσει να του την αφαιρέσει ο λαός, θα πρέπει να οργανωθεί και να κινητοποιηθεί γύρω από την ιδέα και τη θέληση να δημιουργήσει ένα διαφορετικό είδος κόσμου για να ζήσει. Σε κάποιο βαθμό αυτή είναι μια διαδικασία αυτο-μετασχηματισμού και μια διαδικασία δημιουργίας ενός νέου τύπου ατόμου. Εννοώ, τι σημαίνει να είσαι σοσιαλιστική γυναίκα, σοσιαλιστικός άνδρας, σοσιαλιστικός διαφυλικός; Αυτή τη στιγμή, στις ΗΠΑ π.χ., αναδύονται τύποι προσωπικοτήτων που είναι ρατσιστές, φανατικοί, τρομακτικοί χαρακτήρες. Πιστεύω ότι ο μισός πληθυσμός είναι σοκαρισμένος βλέποντας τέτοιους ανθρώπους να ξεμυτίζουν σαν σκουλήκια και, με την κάλυψη των πολιτικών του Τραμπ, να ασκούν βία κατά των γυναικών, των μεταναστών, να νοιώθουν ότι έχουν το δικαίωμα να σκοτώνουν κάποιον επειδή έχει διαφορετικό χρώμα. Είναι αυτός ο κόσμος στον οποίο θέλουμε να ζήσουμε ή θέλουμε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι δεν θα συμπεριφέρονται έτσι; Πρέπει να θέσουμε ερωτήματα αυτού του είδους. Και δε μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε χωρίς να υπερβούμε τις αλλοτριώσεις, τις ανισότητες, την αγνόηση (της πλειοψηφίας) από το πολιτικό και οικονομικό καθεστώς, ειδικά τα τελευταία 30 χρόνια. Θα ήθελα, λοιπόν, να μπορώ να φανταστώ κάτι τέτοιο χωρίς την αυταπάτη ότι οι καπιταλιστές θα παρατήσουν την ταξική τους εξουσία χωρίς σύγκρουση. Όταν το λέω αυτό, ο κόσμος ρωτάει: «είσαι υπέρ της βίας»; Όχι δεν είμαι. Απλά αυτό που λέω είναι ότι όταν υφίστασαι βίαια πράγματα, πρέπει να ετοιμάζεσαι να αντεπιτεθείς. Το πώς θα αντεπιτεθείς εξαρτάται ξανά από το είδος της στρατηγικής που πρέπει να ακολουθήσεις.

Τι μήνυμα ή πρόταση θα είχατε για τον λαό της Ελλάδας;

Δεν νομίζω ότι έχετε πολλές επιλογές παρά να προσπαθήσετε να ξαναοργανώσετε συνθήκες μιας σταθερής ζωής με έναν τρόπο που να στηρίζεται στην αμοιβαία υποστήριξη, αποφεύγοντας κάθε είδος εθνικιστικής ερμηνείας, αλά Τραμπ, του τι συνέβη στη χώρα σας. Προσπαθήστε να επαναδομήσετε μορφές αλληλεγγύης που ενισχύουν τη συλλογική αντίσταση. Νομίζω ότι αυτό πρέπει να γίνει εκτός των πολιτικών κομμάτων, εκτός της κατεστημένης πολιτικής διαδικασίας. Πώς; Η ανάπτυξη της αυτο-οργάνωσης και η οικονομική αναγέννηση μέσω της αυτο-οργάνωσης, ίσως να είναι ένας τρόπος επανεκκίνησης. Επίσης η προσπάθεια να αξιοποιηθούν οι δυνατότητες αλληλεγγύης άλλων πληθυσμών που απειλούνται με τον ίδιο τρόπο. Μου κάνει φοβερή εντύπωση, με έχει εκπλήξει δυσάρεστα, η μη ύπαρξη αλληλεγγύης μεταξύ Ελλάδας, Ιταλίας, όλου του νότου της Ε.Ε. Είναι φοβερό ότι τα αριστερά κόμματα γύρω από τη λεκάνη της Μεσογείου δεν έχουν συντονίσει τις τακτικές τους. Αυτός θα ήταν ένας τρόπος για να μπορούν να επικοινωνήσουν οι λαοί, αλλά υποθέτω ότι υπάρχουν εμπόδια που μάλλον γνωρίζεις καλύτερα από εμένα.

Δρόμος της Αριστεράς

Nίκος Στραβελάκης, οικονομολόγος: Έξοδος από την ΕΕ για φιλολαϊκή λύση

Συνέντευξη στον Γιάννη Ελαφρό 

Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ είναι προϋπόθεση για το ξεπέρασμα της κρίσης σε όφελος της εργατικής τάξης και του λαού», τονίζει στο Πριν ο οικονομολόγος Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών  Νίκος Στραβελάκης, σημειώνοντας πως δεν αρκεί έξοδος από το ευρώ. «Η Ελλάδα έχει επαρκή αποθεματικά» σε ευρώ, αλλά χρειάζεται μια ενεργητική οικονομική κρατική παρέμβαση που είναι ασύμβατη εντός της ΕΕ.

Η κρίση που βιώνουμε είναι καπιταλιστική κρίση και το ξεπέρασμά της σε όφελος του λαού απαιτεί να πας ενάντια στο κίνητρο του κέρδους

Οι τελευταίες εξελίξεις ενισχύουν την εκτίμηση πως παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει μνημόνια για δεκαετίες. Τι συμβαίνει;

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: «Η κυβέρνηση έχει χάσει προ πολλού το ηθικό πλεονέκτημα»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στη ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ

– Αν τολμάει ο Τσίπρας ας κάνει τώρα εκλογές.

-Πέρσι διέλυσαν αιφνιδιαστικά τη Βουλή για να απαλλαγούν από τους ενοχλητικούς βουλευτές και να εγκαταστήσουν μια ελεγχόμενη δοτή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

– Η λειτουργία του ΕΣΡ ήταν απολύτως νόμιμη.

-Η κατάργηση της θητείας των ενεργών μελών των Ανεξάρτητων Αρχών με μια τροπολογία της νύχτας ήταν ένα πρώτο δείγμα καθεστωτισμού.

– Ο υπουργός Δικαιοσύνης δεν υπογράφει για το Δίστομο, για να προστατέψει την Γερμανία, αλλά υπογράφει για να πλειστηριάζονται τα σπίτια.

Why Greece Must Ditch the Euro: An Interview With Economist Dimitris Karousos

One year after Syriza was elected promising change and an end to harsh austerity, the Greek ruling party faces tremendous pushback from a populace that is resisting efforts to impose additional cuts and austerity measures. Throughout Greece, farmers have set up roadblocks, lawyers and doctors are striking, and ordinary citizens are mobilizing to protest a new onslaught of taxes and pension reductions.

Economist Dimitris Karousos has worked as a foreign exchange and investment expert in Greek and international finance. Karousos ran for Greek Parliament in the September 2015 election with the United Popular Front, a political movement formed in 2011, which has consistently called for Greece to depart from the European Union (EU) and the eurozone, and which has vehemently opposed Syriza’s capitulation to the demands of the EU and Greece’s lenders. Karousos analyzes Greek economic developments, the harsh realities of the austerity and privatizations being enforced, and the necessity for Greece to leave the euro and return to its own currency. This interview has been edited for clarity.

Πάνος Κατσιμίχας: «Να πάψουν τα κροκοδείλια δάκρυα οι αποικιοκράτες της Ευρώπης…»

Συνέντευξη στην Τζωρτζίνα Ντούτση

Έπειτα από δύο δεκαετίες, «και μετά από κάποια χρόνια συνειδητής απουσίας από τις σκηνές της Αθήνας» ο Πάνος Κατσιμίχας ανεβαίνει ξανά στη σκηνή του Σταυρού του Νότου, μια μουσική σκηνή με ιδιαίτερη συναισθηματική αξία και αναμνήσεις πολλές για εκείνον, αφού μαζί με τον αδερφό του Χάρη ήταν οι πρώτοι (όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι) που εμφανίστηκαν εκεί, όταν η μουσική σκηνή ήταν ακόμα στο ξεκίνημά της.

«Αυτό που θυμάμαι από τις εμφανίσεις μας εκεί, προ εικοσαετίας, είναι η ζεστασιά και η ζωντάνια των παραστάσεων, το αδιαχώρητο και η κοσμοπλημμύρα, μέσα, αλλά και έξω από το Σταυρό… Αν κάναμε και μεταμεσονύχτιες παραστάσεις, σίγουρα θα γέμιζε ο χώρος και δεύτερη φορά, μέσα στην ίδια βραδιά. Ωραίες στιγμές…», αναφέρει στο in.gr o Πάνος Κατσιμίχας.

Συνέντευξη – Πέπη Ρηγοπούλου: Η ζωή δίνει λύσεις που δεν φαντάζεται η ιδεολογία

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Γιώργο Παπαϊωάννου

Η συζήτηση με την Πέπη Ρηγοπούλου δύσκολα περιορίζεται σε ένα μόνο πεδίο. Μιλήσαμε μαζί της κυρίως για την κατάσταση που διαμορφώνεται σήμερα στο πολιτικό πεδίο και την καταστρατήγηση της δημοκρατίας και της κυριαρχίας. Όπως και για το κενό πολιτικής εκπροσώπησης, το ρόλο του μαζικού κινήματος και του πολίτη, τη σχέση του με τους «εκπροσώπους». Αλλά και για τη βαθύτερη φύση των μνημονίων για τα οποία δηλώνει ότι «δεν είναι και δεν ήταν μόνον οικονομικά ή έστω και πολιτικά. Το πολιτισμικό μνημόνιο προηγήθηκε κατά πολύ και ήταν προϋπόθεση για να επιβιώνει μέχρι σήμερα το οικονομικό».

Η Πέπη Ρηγοπούλουδιδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων σχετικών με τον Πολιτισμό, την Τέχνη, το Μύθο, την Ψυχανάλυση. Το τελευταίο της βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ταξιδευτής με τίτλο Θάλαμος ανανήψεως: Μικρά Ασία, Πολυτεχνείο, Κύπρος, Μνημόνια.

Μάικλ Γουόλτσερ: «Αντιδημοκρατικές ενώσεις Ε.Ε. και ευρωζώνη»

«Μην ενδίδετε στους Ευρωπαίους ολιγάρχες. Aντιμετωπίστε τους δικούς σας ολιγάρχες, τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή, την ανισότητα και τον νεοφασισμό» τονίζει ο Μάικλ Γουόλτσερ

του Τάσου Τσακίρογλου

Ενας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της αμερικανικής πολιτικής φιλοσοφίας μιλά στην «Εφημερίδα των Συντακτών» για την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και τον νεοφιλελευθερισμό, ενώ καλεί τους Ελληνες να μην υποκύψουν στις πιέσεις των Ευρωπαίων ολιγαρχών, αλλά και να αντιμετωπίσουν τη διαφθορά, την ανισότητα και τον νεοφασισμό στην Ελλάδα.

• Οπως υποστηρίζουν οι περισσότεροι διανοούμενοι, οι πιστωτές επέβαλαν στην Ελλάδα μια τιμωρητική συμφωνία, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο της την αέναη λιτότητα. Πόσο επικίνδυνο είναι να ταπεινώνεις ένα λαό με τέτοιο τρόπο;