Από ήττα σε ήττα μέχρι την τελική νίκη

Του Λευτέρη Παπαθανάση

Το βράδυ της Τρίτης 14 μάη 2013 αγαπούσα όλο τον κόσμο.

Το βράδυ της Τετάρτης 15 μάη 2013 ήμουν ήδη 80 χρονών.

Αυτό δεν ενδιαφέρει κανένα φυσικά, όπως μπορεί να μην ενδιαφέρουν κανένα και οι παρακάτω σκέψεις. Για πολλούς λόγους όμως, θα ήταν ανέντιμο να μην τις καταγράψω. Θα προσπαθήσω να τηρήσω μια κάποια χρονολογική σειρά.

1. Η κυβέρνηση κατέθεσε τα μέτρα αιφνιδιαστικά την Πέμπτη πριν τις εαρινές διακοπές ενώ μέχρι και μια μέρα πριν διαβεβαίωνε τους πάντες ότι δεν θα το κάνει. Όλα τα υπόλοιπα που γράφονται, ότι οι εκπαιδευτικοί το ξέραμε από πριν, αλλά περιμέναμε τις εξετάσεις για να αντιδράσουμε, είναι απλά κακόβουλα και σκόπιμα ψέματα.

2. Από την Παρασκευή το πρωί κιόλας, ο κόσμος των εκπαιδευτικών μπήκε σε αναβρασμό. Στη δική μου ΕΛΜΕ, μετά από μαζική αυθόρμητη παράσταση διαμαρτυρίας στην Περιφερειακή Διεύθυνση, στείλαμε αίτημα στην ΟΛΜΕ να κηρύξει απεργία διάρκειας και μέσα στις εξετάσεις. Το ότι η ΟΛΜΕ εισηγήθηκε απεργία «σε αντίθεση με τις διαθέσεις των εκπαιδευτικών» είναι επίσης ένα μεγάλο ψέμα.

Ου απεργήσεις

Την ανασυγκρότηση της χώρας συνεχίζει το κομματικό επιτελείο του Αντώνη Σαμαρά στα πλαίσια των συμφωνιών με τους ξένους δανειστές μας, ρίχνοντας στο τραπέζι την πρόταση για πλήρη αλλαγή της νομοθεσίας των απεργιακών κινητοποιήσεων.Οι μέθοδοι και οι όροι απόφασης για την κήρυξη μιας απεργίας εξελίσσονται σε έναν ακόμη μνημονιακό στόχο της κυβέρνησης για την οικονομική ανάπτυξη του τόπου.

Στα πλαίσια, λοιπόν, αυτής ακριβώς της αναπτυξιακής πορείας εν μέσω παναγροτικών κινητοποιήσεων και λίγες μέρες μετά την διπλή επιστράτευση ναυτεργατών και εργαζομένων στο μετρό, η Νέα Δημοκρατία διαρρέει σενάρια για κατάργησης της πλειοψηφικής απόφασης απεργιακών κινητοποιήσεων και εφαρμογή της καθολικότητας της ψήφου.