Μπροστά στο νόμο Χατζηδάκη

Των Δημήτρη Μητρόπουλου – Λάμπρου Παπαθανασίου

Τι θα γινόταν αν η ΓΣΕΕ δεν είχε ξεπουληθεί χρόνια τώρα στις ορέξεις του ΣΕΒ και του πολιτικού προσωπικού που τους υπηρετεί; Αν ο Παναγόπουλος ήταν για μια φορά μέσα στα προβλήματα των εργαζομένων και όχι σε κάποιο θέρετρο για λουκούλλεια γεύματα; Αν δεν κορόιδευε την εργατική τάξη της χώρας ζητώντας την επαναφορά του βασικού μισθού κατόπιν εορτής και αφού αυτή έχει ήδη παραπεμφθεί για του χρόνου (και αν); Αν υπήρχε μια ΓΣΕΕ που θα σήκωνε τον αγώνα ενάντια στο έκτρωμα Χατζηδάκη, αντί για μια ΓΣΕΕ που συναινεί; Η ηγεσία της ΓΣΕΕ όπως υπηρέτησε για 10 και πλέον χρόνια τη μνημονιακή καταστροφή της χώρας και των εργαζομένων, σήμερα συνεχίζει στην ίδια ρότα.

Αν για τους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ τα πράγματα είναι λίγο πολύ δεδομένα, τι ισχύει για την υπόλοιπη αντιπολίτευση; Και εδώ δε μιλάμε για το ΣΥΡΙΖΑ που επί 4,5 χρόνια εφάρμοζε το μνημονιακό νόμο του 2011 περί διευθέτησης ή ψήφισε μέτρα περιορισμού των απεργιών.

Συνδικαλιστές σε… ενδιαφέρουσα και η χαρά του απεργοσπάστη

Του Δημήτρη Κωστάκου

Με φύλλο οδηγιών απεργοσπασίας και φίμωσης των εργατικών αντιδράσεων, προσομοιάζει το κεφάλαιο του εργασιακού νομοσχεδίου για τη… “διαφάνεια στον συνδικαλισμό”

«Αποστολή στοιχείων απεργίας» ζητά με έγγραφο του το υπουργείο Εσωτερικών

«Αποστολή στοιχείων απεργίας» έχει τίτλο το έγγραφο του υπουργείου Εσωτερικών, με την ένδειξη «εξαιρετικά επείγον».

Το υπουργείο δείχνει… ενδιαφέρον να συγκεντρώσει τα σχετικά στοιχεία.

Προσέξτε τη φρασεολογία και τις λεπτομέρειες (ολόκληρο το έγγραφο στο τέλος του κειμένου):

Facebook: Εφαρμογή με «μαύρη λίστα» όπου απαγορεύεται η αναφορά σε συνδικαλισμό

Σε μία εσωτερική παρουσίαση την περασμένη Τετάρτη η Facebook παρουσίασε νέες λειτουργίες της εφαρμογής Facebook Workplace, μιας εταιρικής εφαρμογής chat και εργασιακής συνεργασίας.

Στο Facebook Workplace, οι εργαζόμενοι μιας εταιρείας βλέπουν μια ροή περιεχομένου παρόμοια με τις Ενημερώσεις του Facebook, με αυτόματα παραγόμενα δημοφιλή θέματα βασισμένα στο τι αναρτούν οι χρήστες. Ένα από τα εργαλεία που εισήγαγε η Facebook επιτρέπει στους διαχειριστές να αφαιρούν και να μπλοκάρουν συγκεκριμένα δημοφιλή ανάμεσα στους εργαζόμενους θέματα.

Η παρουσίαση συζήτησε τα «οφέλη» του «ελέγχου περιεχομένου», και προσέφερε ένα παράδειγμα θεματικής που οι εργοδότες μπορεί να έβρισκαν χρήσιμο να μπει στη «μαύρη λίστα»: τον συνδικαλισμό.

Οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές και τα κίτρινα γιλέκα

Του Κώστα Νάκου

Υπάρχει η γνωστή άποψη «Οι κρατικοδίαιτοι και ανεπάγγελτοι αριστεροί συνδικαλιστές έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το γεγονός ότι η οικονομία μας έφτασε να χρεοκοπήσει το 2009».

Συνέβη και αυτό λοιπόν. Να κατηγορούνται συνδικαλιστές ως «κρατικοδίαιτοι» από τους ίδιους που τους έχουν δημιουργήσει ή που τους συντηρούν ως τέτοιους. Πραγματική σχιζοφρένεια. Γιατί ως γνωστό δεν δαγκώνει κανείς το χέρι που τον ταΐζει. Προς τι λοιπόν οι κατά καιρούς συντονισμένες επιθέσεις κατά του συνδικαλιστικού κατεστημένου;

Για παράδειγμα. Προσπαθεί να κάνει μια απεργία η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και πριν καν αυτή πραγματοποιηθεί, αρχίζουν οι κραυγές ότι «θέλουν να κατεβάσουν τους διακόπτες». Οι διακόπτες όμως έχουν να κατέβουν εξαιτίας απεργίας των εργαζομένων της ΔΕΗ από το 1986. Τότε ήταν που για τελευταία φορά είχαν βυθισθεί ολόκληρες περιοχές στο σκοτάδι λόγω της απεργίας. Έκτοτε έχουμε μόνο απειλές και λεονταρισμούς από τις εκάστοτε συνδικαλιστικές ηγεσίες. Λεονταρισμούς δηλαδή όσο για να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για μία αντιπαράθεση του θεαθήναι με πολιτικούς και δημοσιογράφους.

Πρόβα απαγόρευσης του συνδικαλισμού στους αναπληρωτές από το υπ. Παιδείας;

Του Χρήστου Κάτσικα

Όπως είναι γνωστό εδώ και χρόνια με την πολιτική των μη μόνιμων διορισμών εκπαιδευτικών στην εκπαίδευση, έχει αυξηθεί σημαντικά ο αριθμός των ελαστικά εργαζόμενων εκπαιδευτικών (αναπληρωτών, ωρομισθίων, μειωμένου ωραρίου, ΕΣΠΑ, κλπ). Περίπου ένας στους οκτώ εκπαιδευτικούς που υπηρετούν στα σχολεία, από το Νηπιαγωγείο έως και το Λύκειο, είναι πλέον ελαστικά εργαζόμενος.

Είναι, λοιπόν, θέμα ουσιαστικό, η συμμετοχή τους στα δ.σ. των εκπαιδευτικών Σωματείων και των Ομοσπονδιών.

Ωστόσο το υπουργείο Παιδείας δεν φαίνεται να έχει την ίδια γνώμη καθώς αυτές τις μέρες η αντιμετώπιση μιας αναπληρώτριας που αναδείχθηκε μέλος του δ.σ. της μεγαλύτερης Ομοσπονδίας της χώρας, της ΟΛΜΕ έμοιαζε με πρόβα απαγόρευσης του συνδικαλισμού.

H είδηση στο πόθεν έσχες του Δ. Τσουκαλά δεν είναι το εκατομμύριο

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Η Ελλάδα της κρίσης ζει και αναπνέει για νούμερα. Όσο μεγαλύτερα, τόσο καλύτερα. Η αριθμολαγνεία μοιάζει με το παράπλευρο αποτέλεσμα της φτώχειας ενός λαού που έμαθε απότομα να μετράει και το τελευταίο ευρώ. Οπότε, δεν έχει σημασία τι είναι το ένα εκατομμύριο ευρώ. Σημασία έχει ότι είναι ένα εκατομμύριο ευρώ. Δεν έχει καν σημασία αν είναι μαύρο χρήμα ή, όπως στην περίπτωση του Δημήτρη Τσουκαλά, νομίμως φορολογημένο. Ούτε αν προέρχεται από το δημόσιο ή από πόρους του ιδιωτικού τομέα. Το ποσό μετράει, το ακριβές νούμερο…

Ξίδια και φοροπράκτορες

Του Τάσου Βαρούνη

Πώς υποτιμούμε την ανάγκη για μια νέα κοινωνική συνείδηση

Με αφορμή περιστατικά και εικόνες των τελευταίων ημερών προτείνεται μια σκέψη για προβληματισμό και συζήτηση. Ας συγχωρεθεί μια δόση υπερβολής και ας μείνουμε στην όποια ουσία της: Στην Αριστερά υποτιμούμε την ανάγκη για μια νέα κοινωνική συνείδηση ως στόχο, θεμέλιο αλλά και αποτέλεσμα των αγώνων για αλλαγή. Αδιαφορούμε ποιες γενικές ιδέες θα νομιμοποιούν τις πολιτικές της επιλογές. Και από την ανάποδη, ποιες πολιτικές επιλογές θα διαμορφώνουν έναν άλλο ορίζοντα στη συμπεριφορά και την πράξη των ανθρώπων.

Όλα αυτά μέσα σ’ έναν πραγματισμό που αυταπατάται ότι μπορεί να πετύχει τα «απαραίτητα αποτελέσματα». Κι έναν οικονομισμό που, παρά την αντινεοφιλελεύθερη χροιά του, αντιμετωπίζει τους ανθρώπους αποκλειστικά ως οικονομικά υποκείμενα. Γι’ αυτόν τον σκληρά ταξικό «μαρξισμό» οι έννοιες συνείδηση, φρόνημα, παράδειγμα, καημός κ.ά. φαίνονται κλεμμένες από το ιδεαλιστικό οπλοστάσιο. Στις μέρες που ζούμε -εποχή καθολικής κρίσης και όχι απλά οικονομικών προβλημάτων- αυτή η υποτίμηση μας στερεί πολλά ή, στη χειρότερη, θα πληρωθεί ακριβά.

Στο χέρι της ΓΕΝΟΠ

Κάνω πως δεν άκουσα το επιχείρημα της κυβέρνησης, ότι δεν είχε καμιάν ανάμιξη στη διαπραγμάτευση μεταξύ εργαζόμενων στη ΔΕΗ και Διοίκησης της επιχείρησης κ.τ.λ. Κάνω πως δεν το άκουσα και πάω παρακάτω.

Παρακάτω, δεν μπορώ να παραβλέψω ότι έχουν πέσει πια οι υπογραφές ΓΕΝΟΠ και Διοίκησης της ΔΕΗ –και ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Κι αν ακόμα ξέγραφε, δεν γίνεται να ορισθεί νέα συνάντηση για να ζητήσουν οι εργαζόμενοι ν’ ανακληθούν όσα κέρδισαν από τη διαπραγμάτευση, δηλαδή «ένας καφές κι ένα σάντουιτς την ημέρα», όπως εμφατικά μεταφράζουν οι ίδιοι τα έξη παραπάνω ευρώ που συμφωνήθηκαν. Δεν γίνεται ν΄ανακληθούν, και το καταλαβαίνω. Άλλωστε δεν θα ήθελα να τα χάσουν τα έξη ευρώ, όταν μάλιστα ζητούμενο είναι να πάρουμε από έξη και περισσότερα ευρώ όλοι, άρα κι εκείνοι.

Είκοσι χρόνια ακόμη

Σύμφωνα με μελέτη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, θα χρειαστούν 20 μόλις χρόνια για να πέσει η ανεργία στην Ελλάδα κάτω από το 10%.

Όπως αναφέρει η έρευνα, απαιτούνται τουλάχιστον δύο δεκαετίες για να δημιουργηθούν ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας, ενώ όπως όλοι γνωρίζουμε χρειάστηκε μόλις τρία χρόνια για να εξαφανιστούν.

Το ΙΝΕ ΓΣΕΕ βγάζει αρκετά συχνά το τελευταίο διάστημα τέτοιου είδους έρευνες σχετικά με το πόσο καιρό θα μας πάρει για να επανέλθουμε σε μία κατάσταση που όλοι νομίζαμε ότι τα πάντα πήγαιναν καλά.

Η συνδικαλιστική φάκα

Ήθελα να ξεκινήσω με το I’ve got a woman, way cross town, shes good with me, που μου έχει κολλήσει αυτές τις μέρες, αλλά δεν μπόρεσα να βρω κάποια ευφάνταστη δικαιολογία για να το χωρέσω. Κι έτσι απλά έμεινα στα χωράφια του R&B. Αλλά από τα μαρμαρένια αλώνια της επιστράτευσης τέκι μου ποιος θα μας σώσει?

Η πολιτική επιστράτευση θεωρείται το υπέρτατο όπλο της πολιτικής εξουσίας απέναντι στους απεργούς. Όμως στην ουσία πρόκειται για ένα περισσότερο μυθικό κατασκεύασμα, παρά για κάποιο υπέρτατο όπλο. Στην εποχή της μεταπολιτευτικής συναίνεσης, το τελετουργικό που ονομάζεται απεργία, είχε ένα συνθηματικό που σηματοδοτούσε ότι η κυβέρνηση δεν ήθελε να πιεστεί. Η πολιτική επιστράτευση έχει περισσότερο το σημαινόμενο της τελετής λήξης, παρά τη δύναμη κάποιου ανυπέρβλητου εμποδίου. Και μέχρι σήμερα σε πλήρη σεβασμό των μεταπολιτευτικών πρακτικών, οι συνδικαλιστές δεν έχουν αμφισβητήσει αυτό το τελετουργικό. Δεν θέλω να τους λυπήσω, ντόροθυ, αλλά η μεταπολίτευση, όπως και το κάνσας είναι ήδη πολύ μακριά (δόξα τον γιαραμπή).

Η συνδικαλιστική φάκα (μέρος 1ο Το αυτόματο)

Tον παλιό καλό καιρό, πριν ακόμα ανακαλυφθούν οι υπολογιστές, η ρομποτική έκανε τα πρώτα της βήματα με τα αυτόματα. Αυτά ήταν μηχανές που λειτουργούσαν με ελατήρια και γρανάζια σαν ρολόγια και μπορούσαν πχ να κινήσουν ένα μικρό πιανο ή τα χέρια μιας μαριονέτας. Όμως σε αντίθεση με την αντίληψη που έχουμε σήμερα για τα ρομπότ, τα αυτόματα είχαν μόνο ένα “πρόγραμμα”. Κι όσες φορές κι αν τα κούρδιζες αυτά θα έκαναν ακριβώς την ίδια προβλέψιμη επαναλαμβανόμενη κίνηση. Αυτή είναι λίγο πολύ και η συμπεριφορά των συνδικαλιστικών ενώσεων την τελευταία 30ετία. Λίγο πολύ όλες λειτουργούν με την ίδια αφοπλιστικά επαναλαμβανόμενη προβλεψιμότητα. Κάτι που κάνει το παιχνίδι με τους εχθρούς τους απολαυστικά απλό ακόμα και για τους ουρακοτάγκους της τρικομματικής.

Μπέρτολτ Μπρεχτ: “Κουράστηκες” (αφιερωμένο σε όσους υπό το βάρος της επίθεσης, γονάτισαν, υποχώρησαν, πήγαν ή σκέφτονται να πάνε σπίτι τους…)

Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας.

Γονάτισες,  δε μπορείς άλλο να τρέχεις.

Κουράστηκες, δε μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια.

Ξόφλησες: Κανείς δε μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις πια τίποτα.

Μάθε λοιπόν: εμείς το ζητάμε.

Ξεπουλάμε! (Πέντε Κοτσιφάκηδες ένα τάληρο)

Η απεργία που δεν έγινε, η ξεφτίλα που δεν ξανάγινε, ο ΣΥΡΙΖΑ που έτυχε και η κυβέρνηση που πέτυχε.

Tου Φώτη Λυμπερόπουλου

Λοιπόν… Έχουμε και λέμε:

Οι μάσκες έπεσαν. Ο παλιάτσος έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο.

Αυτό που έκανε εχθές ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω των συνδικαλιστών του στο προεδρείο της ΟΛΜΕ Θεμιστοκλή Κοτσιφάκη (γενικού γραμματέα) και Ελένης Ζωγραφάκη (οργανωτικής γραμματέως) δεν ήταν απλά το πιο χυδαίο και άνανδρο ξεπούλημα της μεγαλύτερης διαφαινόμενης λαϊκής κινητοποίησης από τότε που επιβλήθηκε στην Ελλάδα η τρόικα εσωτερικού. Δεν ήταν απλά η εν ψυχρώ και εκ προ μελέτης ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ της πιο ελπιδοφόρας μέχρι σήμερα αντιστασιακής προσπάθειας κατά της κυβέρνησης των ξεφτιλισμένων ανδρείκελων της ευρωπαϊκής νεοφιλελεύθερης κατοχής.

ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Το συνδικαλιστικό κίνημα  των καθηγητών αναγκαστικά φέρνει τη σφραγίδα των εξελίξεων που το γέννησαν, τουλάχιστον μεταπολιτευτικά, πράγμα που σημαίνει ότι είναι υποχρεωμένο να σηκώσει το βάρος της ιστορικής εξέλιξης του. Την τελευταία τριακονταετία  το σημάδεψαν οι τρεις μεγάλες απεργίες (’88, ’90,’97) που ακόμα και με  αισιόδοξη ανάγνωση δεν θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε άμεσα νικηφόρες, ιδιαίτερα τις δυο τελευταίες, αλλά  που εκφράζανε τη διάθεση και θέληση για αγώνα των εργαζομένων εκπαιδευτικών (ιδιαίτερα στην απεργία του ’88).

Δεκαέξι χρόνια μετά την τελευταία απεργία δεν είναι το  φάντασμά της που ξαναγυρνά, αλλά μια εικονική κατασκευή της που προσφέρει την ψευδαίσθηση της δήθεν απεικόνισης του πραγματικού, ενώ έχουμε να κάνουμε με μια κατασκευασμένη απεικόνισή του. Έχει επιλεγεί το πλαίσιο και το σημείο λήψης της εικόνας,  που  μάλλον δεν έχει άλλο σκοπό από το να μας κατευθύνει  προς μια συγκεκριμένη ερμηνεία της πραγματικότητας, ώστε  μπερδεμένοι και απροετοίμαστοι να υφιστάμεθα το κατασκευασμένο μήνυμα που προετοιμάζει η κατασκευασμένη εικόνα. Κι έτσι απαλείφεται η πραγματικότητα, μετακινούνται τα πρόσωπα από τη θέση τους, δημιουργούνται συναισθήματα, δικαιολογούνται σιωπηλές πλειοψηφίες, οργανώνεται η πολιτική ζωή.

Απ’ το Λάσκαρη στο Βρούτση και απ’ τη Θάτσερ στο Σαμαρά…

Τη δεκαετία του ’70 ο υπουργός εργασίας της κυβέρνησης Καραμανλή ο περιβόητος Κ. Λάσκαρης έμεινε στην ιστορία γιατί θέλησε να καταργήσει την πάλη των τάξεων. Μάλιστα το πιο αστείο είναι ότι πίστεψε πως μπορούσε να το κάνει. Έμεινε στην ιστορία επίσης ως ο υπουργός που το 1976 νομοθέτησε την ανταπεργία των εργοδοτών (lock out) ως απάντηση στις απεργίες των εργατών. Με απλά λόγια το αφεντικό μπορούσε να κλείσει την επιχείρησή του αν οι εργάτες αποφάσιζαν να απεργήσουν! Πρόκειται για το πλέον εκβιαστικό μέτρο που καταδεικνύει ότι το κράτος δεν είναι ουδέτερο στην αέναη πάλη μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων.