Πολιτικοί απατεώνες εναντίον Πελετίδη

Του Κώστα Λουλουδάκη

Όταν γράφω, συνήθως δεν προσφεύγω σε τσιτάτα τα οποία ενδεχομένως θα μου επέτρεπαν να οδηγηθώ σε επιθυμητά συμπεράσματα. Παρ’όλα αυτά, θα κάνω μια εξαίρεση και θα καταφύγω στον Γερμανό δραματικό ποιητή Gotthold Lessing, ο οποίος έγραψε πως: «Η αξία ενός ανθρώπου δεν έγκειται στην αλήθεια που κάποιος κατέχει ή υποθέτει πως κατέχει αλλά στην ειλικρινή προσπάθεια που κάνει για να την προσεγγίσει». (Nuccio Ordine: Η Χρησιμότητα του Άχρηστου Εκδόσεις Άγρα).

Σε αυτό το αξιακό σύστημα του Λέσσινγκ, σίγουρα δεν ανήκουν όσοι και όσες έχουν καταφέρει (με τα προσόντα τους πάντα) να συμμετέχουν στην δράκα αυλικών της οικονομικής και κυβερνητικής εξουσίας Τσίπρα, όσοι και όσες είναι ανίκανοι να δουν πέρα από το προφανές, όσοι και όσες αδιαφορούν για τα δημόσια πράγματα και την ιστορία, και όσοι και όσες είναι φορείς-άκοπα-μιας ωφελιμιστικής ηθικής.

Καμιά τιμωρία δεν έφερε πίσω ένα νεκρό

Του Χαϊνη Δ. Αποστολάκη

Φέτος το καλοκαίρι, παρεξηγήθηκα από μερίδα συντρόφων στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, όταν καταφέρθηκα εναντίον της έννοιας της φυλακής ακόμα κι αν πρόκειται για τον κολασμό ανθρώπων που διαφωνώ κάθετα με τις απόψεις ή τις πράξεις τους. Θα ρωτήσετε εύλογα: Να μην τιμωρούνται δηλαδή οι εγκληματίες; Η απάντηση είναι ότι δε μ’ ενδιαφέρει αν και πως θα τιμωρηθούν. Είναι δευτερεύον ζήτημα και ούτως ή άλλως, καμιά τιμωρία δεν έφερε πίσω ένα νεκρό. (Σημείωση: δηλώνω πως, αν κάποιος με σκοτώσει δεν επιθυμώ τη δίωξη του από την αστική δικαιοσύνη).

Χώρα σαν Ακυρωμένη Συναυλία

του Αλέξη Καζαντζίδη

Μεταβατικοί καιροί. Αντανακλούν αρωματικό πριονίδι σφαγής και πλήθος έτοιμο για όλα. Ένας μηχανισμός αντιφάσεων ξεσπά και κοχλάζει για να μοιάζουν όλα θεόσταλτες συμφορές ή φυσικά φαινόμενα, όπως η μεταβίβαση της Αγροτικής Τράπεζας στον Σάλλα και τα «λιγοστά» 11,5 δισεκατομμύρια ευρώ  που πρέπει να τους (παρα)δώσουμε ξανά.

Στα θερμά λουτρά του πλούτου, εξάλλου, κάνουν το οργιάκι τους και σήμερα οι πεντηκοστιανοί που αγαπούν την πατρίδα και το αποδεικνύουν εμπράκτως. Οι αυτοκράτορες που μαγείρεψαν τις ψήφους και κοχλάζουν τώρα τη δουλεία, βάζοντας στη συνταγή αντί για μπόλικο αλάτι και μπαχαρικά, το φόβο και τη «λογική» του «μονόδρομου» (σχήμα οξύμωρο).