ΠΡΟΣΟΧΗ ΖΟΜΠΙ

Συνήθης Ύποπτος

Περίμενα στην ουρά υπομονετικά με ένα μπλουζάκι που λόγω εκπτώσεων και τιμής που του είχαν βάλει θα έπρεπε να ντρέπομαι να περιμένω.. αλλά γινόταν πανζουρλισμός. Ηταν εκείνα τα κλασικά σκηνικά όπου τα πρόβατα , συγνώμη οι πελάτες ήθελα να πω, πλακώνονται ποιο θα προλάβει να πάρει το περισσότερο χορτάρι σε τιμή ευκαιρίας.   Εκεί λοιπον στην ουρά ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τα… ζόμπι.

Ηταν πίσω μου δυο μούμιες μου η μούρη τους θύμιζε αμυδρά τον άνθρωπο που κάποτε υπήρξε ποριν από τα χιλιάδες τραβήγματα … ένας λαιμός κρεμασμένος σαν πατσαβούρι κι η υπόλοιπη εμφάνιση μια κακή έκδοση από ένα αποτυχημένο καρναβάλι…

Μαίρη μου ονομαζόταν το ένα ζόμπι, άννα μου το άλλο. Είχαν πάρει ένα βουνό από διάφορα ρούχα, μπιχλιμπιδια, και περίμεναν στην ουρά, θάβοντας εν τω μεταξύ μέχρι και τα ένατου βαθμού ξαδέλφια τους… Συνειδητοποίησα τότε πως .. κι όμως δεν είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σε επαφή με ζόμπι.  Συνειδητοποίησα πως κάθε μέρα έρχομαι σε επαφή με τα ζόμπι. Μόλις βγαίνω από το σπίτι το πρωί. Συναντάω διάφορες κατηγορίες στο μετρό, μετά στη δουλειά μου, στο καφέ που σταματάω να πάρω ένα κολατσιό, στα μαγαζιά που θα ψωνίσω, στο δρόμο που θα περάσουν δίπλα μου…

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΤΗΝ ΑΓΝΟΕΙΣ..

Ισως τελικά η μεγαλύτερη φτώχια του σύχρονου “ανεπτυγμένου” ανθρώπου είναι η έλλειψη της βασικότερης γνώσης που θα έπρεπε να είναι το αληθινο ευαγγέλιο για κάθε άνθρωπο. Η ΙΣΤΟΡΙΑ. Η άγνοια της ιστορίας είναι ίσως η βασικότερη αιτία αυτού του εξευτελισμού που βιώνουμε όλοι σήμερα.  Στη πατρίδα μας αυτή τη στιγμή συνυπάρχουμε με ανθρώπους που προέρχονται από άλλες πατρίδες. Χιλιάδες ανθρώπους που έχουν φτάσει από διάφορα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Ομως τι πραγματικά γνωρίζουμε για την ιστορία αυτού του πλανήτη? Η μέση ανατολή φλέγεται, το Ιράκ, η Λιβύη, ο Λϊβανος, η Συρία,  η Παλαιστίνη… Στον Ευρωπαϊκό νότο στενάζει η Ελλαδα, η Ιταλία, η Ισπανία η Πορτογαλία…Αν κάποιος γνωρίζει στοιχειωδώς ιστορία αυτόματα θα νοιώσει πως αυτό που καίγεται σήμερα είναι όλο το κομμάτι του χάρτη που είναι η απαρχή του ανθρώπινου πολιτισμού… Καίγονται από το πόλεμο ή ασφυκτιούν από τη δυστυχία και την εξαθλίωση όλες εκείνες οι τοποθεσίες που κάτω από τα σπλάχνα τους κρύβεται το σπουδαιότερο κομμάτι της ιστορίας του ανθρώπινου γένους…

ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ

Του Συνήθη Ύποπτου

Αν το σκεφτούμε καλύτερα, τα μνημόνια τελικά ήταν μια επανάσταση… Καθισμένοι στους καναπέδες μας χωρίς να κάνουμε τίποτα απολύτως, κοιμισμένοι μέσα στις βατραχοπυζάμες μας, παρακολουθήσαμε και παρακολουθούμε το “ματριξ” της περίφημης μεταπολίτευσης να καταρρέει με ταχύτατους ρυθμούς. Μια ολόκληρη χώρα καλωδιωμένη και αποχαυνωμένη στους ψεύτικους παραδείσους από μπλε, πράσινα και ροζ σημαιάκια, πήρε το κόκκινο χάπι και τρώει στη μούρη απανωτά χαστούκια από τους καραγκιόζηδες που η ίδια γέννησε, έθρεψε και τοποθέτησε στη πολιτική σκηνή του τόπου.

Η χώρα της πλαστικούρας, με τις φαντασιώσεις της  και τις καφενόβιες μάχες για το πιο λαμόγιο είναι το καλύτερο να καβατζώνει καρέκλες και να μασουλάει καλύτερα, έχασε τα είδωλα της. Ολα ξεφτιλίστικαν. Η “πατριωτικη δεξιά” με τις εγγυήσεις αδιαπραγμάτευτης εθνικής περηφάνειας, οι πράσινοι σοσι-ληστές του δώστα όλα εδώ και τώρα, οι ο ροζ αριστεροί που θα χτίζανε μια νέα Ευρώπη, τσοπάνηδες όλοι στα μαντριά τα εξαρτημενα από το πλαστικό χρήμα, τις λουλουδούδες στα μπουζουκτσίδικα και το κάθε τυχάρπαστο, ανερχόμενο αστέρι στο χαζοκούτι, σε μόλις 5 χρόνια είδαν το πόσο βαθιά ήταν τελικά η τρύπα του λαγού..

ΟΜΟΡΦΗ ΝΥΧΤΑ..

Κάθησα στο παγκάκι της μικρής πλατείας και την άραξα. Τέντωσα τα πόδια και κοίταξα ψηλά αυτό τον χειμωνιάτικο ουρανό  και χαμογέλασα. Οι κόποι μιας ζωής που είχαν στόχο να μην φτάσω πουθενα ένοιωθαν επί τέλους δικαιωμένοι.  Δεν με μπορείτε να με εκβιάσετε. Ο πατέρας μου όταν ήμουν παιδί, αυτό μου είχε δώσει σαν συμβουλή κι ευχή. Να φέρεις τη ζωή σου έτσι ώστε να μην μπορεί να σε εκβιάσει κανείς…

Ετσι αυθόρμητα λοιπόν, κάτω από τη χειμωνιάτικη νύχτα, σ΄αυτό το απειλητικό τοπίο που έχει μετατρέψει τη χαρά της ζωής σε φόβο.. η απάντηση φθάνει σαν πεφτάστερο.  Από μένα θα πάρετε από τα τρία το μακρύτερο. Ετσι απλά χωρίς εξηγήσεις. Χωρίς περιττές κουβέντες. Πως το είχε πει ο ποιητής? Δεν έχω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, είμαιι ελεύθερος.

ΝΤΙΛΙ ΝΤΙΛΙ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ….

Στο “πολιτισμό” των ανθρώπων ακόμα και ο θάνατος έχει διαφορετικές όψεις. Υπάρχουν δολοφονίες που είναι πολύ “ξενέρωτες” για τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης. Υπάρχουν άλλες που ανατριχιάζεις και χύνεις ποτάμια δάκρυα γιατί σ΄αγγίζουν. Γιατί σ΄αγγίζουν? Γιατί είναι κοντά. Who gives a f@uck για κάποιον που σκοτώνουν σε μια άλλη ήπειρο? Κάπου στα βάθη της Αφρικής σφαγιάζονται χιλιάδες, κάπου στη Λατινική Αμερική πίσω απο τις φιέστες των μουντιάλ και της Κοπακαμπάνα, η ζωή είναι ζούγκλα που αν ζήσεις πάνω από τα 40 είσαι φαινόμενο. Στη Μέση ανατολή είναι η παιδική χαρά των εμπόρων του θανάτου εδώ και κάτι άπειρα χρόνια. Η Γάζα στενάζει, το Ιράκ ισοπεδώθηκε, η Λιβύη γύρισε στην εποχή των σπηλαίων. Στα διάφορα Βιετνάμ αυτού του κόσμου λαοί ισοπεδώθηκαν, γυναικόπαιδα σφαγιάστηκαν, όπως και σ΄ολη την ανθρώπινη ιστορία, τα παιχνίδια πολέμου, τρομοκρατίας, βίας, απανθρωπιάς είναι το φετίχ αυτού του ιού που κατασπαράζει τη γη σαν καρκίνωμα και ονομάζεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΕΡΝΟΥΝ ΚΑΛΑ…

Του Συνήθη Ύποπτου

Πόσο γελοίο ακούγεται… Υπάρχουν ακόμα ηλίθιοι που μετράνε τη ζωή με το αν είναι γεμάτη μια καφετέρεια.. Υπάρχουν ακόμα ανόητοι που θεωρούν καλά το ότι είναι εντάξει με τις τράπεζες και την εφορία. Πως καλά είμαστε ακόμα γιατί ένα κομμάτι μπορεί ακόμα και τη βγάζει καθαρή μέσα στο μεγάλο σφαγείο. Επειδή δεν έχει έρθει η σειρά τους. Επειδή ο χασάπης τους έχει ακόμα στη κατάψυξη να σιτέψουν καλά…

Οχι δεν περνάμε καλά. Γιατί πίσω από το γέλιο στη καφετέρεια και το χαβαλέ διακρίνεις τα άφτιαχτα δόντια που αρχίζουν και σαπίζουν ένα ένα κι έχει μπει ο οδοντίατρος στη λίστα των αχρείαστων ειδών. Οχι δεν περνάμε καλά γιατί τα στημένα αυτοκίνητα στο βενζινάδικο βάζουν 5 και 10 ευρώ βενζίνη. Γιατί βάφεσαι και φτιάχνεσαι για το ραντεβουδάκι αλλά στο σπίτι οι υπόλοιποι θα τη περάσουν με κουβέρτα δίπλα σε ένα αερόθερομο του κ@λου γιατί και το πετρέλαιο είναι στην ίδια λίστα με τον οδοντίατρο, εκείνες τις εξετάσεις που αναβάλεις, το φαί ποιότητας, το φρεσκάρισμα στο σπίτι που αρχίζει και βγάζει μούχλα, και σιγά σιγά τα υπόλοιπα είδη ενός “πολιτισμένου κόσμου” που θα μπουν στην ίδια λίστα σαν περιττές δαπάνες.

Η ΞΕΠΕΤΑ…

Πουτ@νες υπάρχουν γιατί κάποιος πληρώνει για να γ@μισει.
Τα λεφτά σου τις κάνουν πουτ@νες.Αν οι πελάτες σταμάταγαν να υπάρχουν τα μπουρδέλα θα κλείνανε. Απλό δεν είναι? Το πρόβλημα είναι πως οι πελάτες θα υπάρχουν , γιατί όπως λέει και το γνωστό ανέκδοτο η μ@λακια είναι καλή αλλά με το γ@μισι αποκτάς και γνωριμίες. Κι υπάρχουν τόσοι που τις χαρές της ζωής δεν μπορούν να τις δημιουργήσουν πρέπει να τις αγοράσουν. Υπάρχουν τόσοι άλλοι που οι χαρές τους είναι βρώμικα, διεστραμμένα γούστα που τα ψάχνουν στο πίσω μέρος της καθως πρέπει νοικοκυρεμένης κοινωνίας. Αρα η κοινωνία θα λειτουργεί μόνιμα με το προσωπείο του νοικοκύρη στο μπροστά μέρος του μυαλού και με το βρώμικο στο πίσω μέρος του κεφαλιού με όλες εκείνες τις επιθυμίες και τα θέλω που το αχόρταγο τομαράκι επιβάλλει.  Το νόημα το έπιασε ο σοφός Αλέξης όταν είπε πως μ΄ενα δημοψήφισμα εκτονωθήκαμε. Τη ρίξαμε κάπου τη ψήφο,  έτσι σαν ένα one night stand,. Ετσι βλέπουν τη ψήφο σου κακομοίρη. One night stand. Η για να το πούμε ελληνιστί, ξεπέτα.

ΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΖΗΤΙΑΝΟΙ

Ξέρετε πως να αναγνωρίζετε έναν επαγγελματία ζητιάνο από κάποιο φουκαριάρη που απλά ζητάει σαν τελευταία ελπίδα τη βοήθεια σας? Το στήσιμο. Και η κλάψα. Ο επαγγελματίας απαγγέλει ένα στημένο κείμενο, η φωνή του παίρνει τη χροιά της κλάψας και χρησιμοποιεί εκφράσεις που τονίζουν τη μιζέρια. Καλοί μου άνθρωποι – κανένας αληθινά πεινασμένος δεν ξεκινάει λέγοντας καλοί μου άνθρωποι, δεν συνεχίζει με το ο θεός να σας έχει καλά, δεν αναφέρει τα παιδάκια του ή την αρρώστια του. Ο πεινασμένος ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ. Μιλάει ψιθυριστά γιατί κάνει κάτι που μισεί και μόλις δεν του δώσει κανείς σημασία σκύβει το κεφάλι κουβαλώντας το πόνο του και την οργή του για τα αδιάφορα βλέματα και φεύγει. Είναι ένα ολόκληρο σκηνικό που βγάζει μάτι.  Δυστυχισμένος δεν σημαίνει ζητιάνος. Δεν σημαίνει ικέτης. Σημαίνει απλά σιχαίνομαι αυτό που κάνω, σιχαίνομαι να σου ζητήσω οτιδήποτε αλλά η πείνα είναι άσχημος σύμβουλος. Και πάνω από όλα ειναι εκείνο το βλέμμα. Γεμάτο πόνο ανακατεμένο με οργή. Σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι καν βλέμμα. Είναι η άλλη μεριά του νομίσματος κάποιος που από καιρό έχει εγκαταλείψει αυτό το κόσμο από τη πρέζα ή τα ξύδια, από πράγματα που είναι αδικαιολόγητα από τους καθως πρέπει νοικοκύρηδες που ποτέ δεν θα γίνουν σαν κι αυτόν, αλλά υπάρχει και τον βλέπουμε μόνο σε περίπτωση που μας ζητήσει ένα κάτι, στα στέκια της νύχτας που γίνεται η αγοραπωλησία των ανθρώπινων ψυχών έτσι κι αλλιώς δεν θα πλησιάσουμε ποτέ γιατί εκείνη την ώρα φοράμε τις βατραχοπυζάμες μας και κουρνιάζουμε στο κρεβατάκι μας περήφανοι για το πόσο γ@ματα σωστοί είμαστε…

ΟΣΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΖΕΨΕΙΣ, ΠΟΣΟ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ?

Του Συνήθους Ύποπτου

Κλείσαν οι τράπεζες κιι είδαμε τρελαμένους να φορτώνουν βουνά από τρόφιμα στα σουπερ μάρκετ ακουμπώντας πεντακοσάρες στα ταμεία. Πριν είχαν αποσυρθεί κάτι δις για να τα διαφυλάξουν. Τα λεφτάκια μου . Τα λεφτάκια μου.  Ανακοινώνονται οι αυξήσεις στον ΦΠΑ άλλα καρότσια τίγκα, άλλες πεντακοσάρες και βάλε κι επί πλέον αγόρασαν ψυγεία, κουζίνες, τηλεοράσεις για να μην μέινουν μέσα λεφτά και τους τα φάνε… Χρήμα, θεός παντού.

Πόσο μ@λακας πρέπει να αισθάνεται ο άνθρωπος που είχε είχε με το ζόρι να πάρει κάτι για το σ/κο και δεν είχε ούτε ευρώ στη τράπεζα.. Πόσο μ@λακας… Το σπουδαίο είναι πως όταν ρωτάς σου λένε οι κόποι μια ζωής είναι..Κι αναρωτιέμαι αυτές οι χιλιάδες που δουλεύουν σαν τα σκυλιά από παιδιά και δεν τα κατάφεραν να έχουν στη άκρη “τόσους πολλούς κόπους” μάλλον ήταν βιτσιόζοι κι όχι νοικοκύρηδες.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ Ο ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ ;

Το μνημόνιο τελικά ήταν/είναι χρήσιμο.  Μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε επιτέλους ξεκάθαρα ποια είναι η αληθινή μας εικόνα. Οπως λέει η σοφή ελληνική παροιμία. “Σαν λείψουν τα πιπέρια σου να δω τα μαγειριά σου”. Ναι κυρίες και κύριοι μας πήραν τα πιπέρια μας και τι θα απογίνουμε τώρα. Ενας ολόκληρος λαός αναρωτιέται κρυμένος κάτω από το τραπέζι .. “αλίμονο, τι θα απογίνω” Κάθε μέρα, κάθε λεπτό της ημέρας παρελάζει μπροστά από τη κρυψώνα μας κι ένας μπαμπούλας κι εμείς κρατάμε την ανάσα μας μη τυχόν και μας πάρει πρέφα. Οπως γίνεται στα horror survivale games. Με το που θα σκάσουμε μύτη από τη κρυψώνα κάνοντας τη λάθος κίνηση νάτος ο πυραμιδοκέφαλος, μας συνθλίβει και πάμε φτου κι απ την αρχή….

Το κακό είναι πως πίσω από αυτό το τέρας που φοράει τη μάσκα του φόβου, δεν ξέρουμε ποιος ακριβώς κρύβεται.. Ποιος είναι τελικά ο δαίμονας μας? Οι ευρωπαίοι? Οι συριζαίοι? Η αντιπολίτευση? … Εμείς?…

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ;

 

Πόσο γελοίο είναι να ακούει κανείς για κόκκινες γραμμές που δεν πρέπει να ξεπεραστούν, σ΄ενα κόσμο φτιαγμένο από ανθρώπους που η μόνη κοκκινη γραμμή που δεν μπορεί να ξεπεράσει είναι η εμμονή με το τομάρι του.  Σ’ενα κόσμο που έχει καταργήσει την ουσία κι ασχολείται με τα σκουπίδια. Ενα κόσμο που έχει μετατρέψει το θαύμα της ζωής σε αγγαρεία…

Μετά από ένα συγκεκριμένο σημείο τα λόγια στερεύουν… Γιατί αν κάποιος στη ζωή του βάλει τις πραγματικές κόκκινες γραμμές, τότε όλες οι άλλες καταντάνε μια φάρσα.  Αν αρχίσεις να βλέπεις το μεγάλο κάδρο νοιώθεις ξαφνικά πως είσαι ένας κατά λάθος θαμώνας σε κάποια συγκέντρωση που δεν σε αφορά. Η τρύπα του λαγού είναι τόσο βαθειά που είτε αποφασίζεις να μπεις και να δεις που φτάνει, είτε κάθεσαι στην επιφάνεια χωρίς νόημα.

Η ΨΥΧΗ ΚΙ Η ΛΟΓΙΚΗ..

Από τι στιγμή που θα γεννηθούμε, σε κάθε βήμα μας, υπάρχει ένας πόλεμος που συμβαίνει μέσα μας σε ότι και να κάνουμε. Υπάρχει ο κόσμος που είναι ήδη έτοιμος , ένα σύνολο που μας παρουσιάζεται στο πιάτο και μας διατάζει να ακολουθήσουμε τις εντολές του. Είναι αυτό που θα μας υποβάλλουν όλοι οι άλλοι να κάνουμε για να είμαστε ένα ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ. Δίπλα, βαδίζει αυτό που, όπως συνηθίζουμε να το ονομάζουμε, η ψυχή , μας προστάζει.  Ολη μας μας η ζωή συγκρούεται ασταμάτητα σ’αυτό το σιωπηλό πόλεμο. Είμαστε μία μονάδα του πρέπει και την ίδια στιγμή είμαστε μια μονάδα του θέλω.

ΤΙ ΕΙΔΕ Ο ΑΛΕΞΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΡΕΦΤΗ..

Η διαπραγμάτευση είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη γιατί δυο λαοί ψήφισαν το ίδιο κόμμα ελπίζοντας σε μια κοινή τελεία. Είναι ένα κομμάτι της αριστεράς που ανέμιζε τις σημαίες υπό τους ήχους του bella ciao με μια φαντασίωση ροζ επανάστασης, όπου όλα μπορούν να γίνουν. Ονειρα, οράματα αραχνιασμένα στα συρτάρια, η απόδειξη στη πόρνη την ιστορία πως δεν ξοφλήσαμε. Η απόδειξη πως υπάρχει τρίτος και τέταρττος και πέμπτος δρόμος για να φυσήξει άνεμος αλλαγής κι ελευθερίας για ένα λαό που ζει στο γύψο της οικονομικής χούντας ταπεινωμένος, εξαθλιωμένος, προδομένος από προδότες γιούς… Είναι ο λαός που ψήφισε αριστερά για να φύγει η δεξιά επί τέλους, για να γίνει κυβέρνηση κάτι που μπορεί να αποδείξει πως η αριστερά δεν είναι ο μπαμπούλας αλλά η ΕΛΠΙΔΑ.

Το άλλο κομματι είναι εκείνο που απέκτησε όραμα πατριωτικό κι επαναστατικό από τη στιγμή που τελείωσε το πάρτυ. Ηταν χιλιάδες άνθρωποι που κουβαλούσαν στη τσέπη τους όχι αντιστασιακά φυλλάδια μιας επανάστασης αλλά “επί μέρους αιτήματα προσωπικής φύσεως” Θέλω πίσω το δώρο μου, θέλα αύξηση, θέλω να βρω δουλειά, θέλω μια στοιχειώδη άνεση να ψωνίζω τα απαραίτητα, θέλω πίσω το πόστο μου στο δημόσιο, θέλω να αγοράζω πάλι ρούχα, παπούτσια, καινούργια τηλεόραση, να επισκευάσω το σπίτι, να διαφυλάξω τη περιουσία μου, τις μικροκαταθέσεις μου, θέλω να πηγαίνω ξανα το χειμώνα στο Παρνασό και το καλοκαίρι στα νησιά να λιάζομαι.

ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ

Υπάρχει ένα ζήτημα πολύ σοβαρό.  Κάτι που με τρελλαίνει πιο πολύ από όλα τα άλλα παρανοϊκά που συμβαίνουν γύρω μας, στην μεγάλη πορεία της κατάντιας όλου του λαού μας. Δεν είναι ούτε οι μνημονιακοί δημοσιογράφοι, ούτε η μνημονιακή κυβέρνηση, ούτε οι μνημονιακοί αφεντάδες… τίποτα από όλα αυτά.

Με τρελλαίνουν ΟΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ ΓΟΝΕΙΣ. Είναι μια νέα φάρα ανθρώπων που αν δεν το έχετε καταλάβει είναι οι προστάτες της αθλιότητας σε κάθε κοινωνικό επίπεδο. Είναι οι άνθρωποι που χαίρονται που το παιδί τους βρήκε επί τέλους μια ΔΟΥΛΙΤΣΑ, και θα παίρνει ΕΝΑ ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΑΚΙ. Το σπούδασαν, έβγαλε τα μάτια του για να το καταφέρει, θυσίασαν τα νιάτα τους για να δώσουν στα παιδιά τους όλα τα απαραίτητα εφόδια για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.

ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΑΔΕΣΠΟΤΕΣ ΖΩΕΣ

Η γειτόνισα στεναχωρημένη μου λέει, “εμείς εδώ ψηνόμαστε στο ζουμί μας, είδες τι λεφτά κυκλοφορούν ομως ακόμα? Γεμάτα τα ξενοδοχεία, όλοι στις παραλίες αραχτοί, σαν να μην συμβαίνει τίποτα…”

Αυτό που με εντυπωσιάζει πιο πολύ από όλα όσα παρατηρώ γύρω μου, είναι πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που προσπαθούν να βρουν μια εξήγηση για το τι ακριβώς συμβαίνει. Είναι σαν να προσπάθεί κάποιος να ανιχνεύσει την προέλευση από το κάθε σκουπίδι στο βουνο που έχει μαζευτεί στη χωματερή. Σε μια χωματερή που έχουν στοιβαχτεί μαζί λογική και παράνοια, στη μεγάλη ανακύκλωση αυτού του αηδιαστικού συστήματος ζωής που ονομάζεται ανθρώπινος πολιτισμός.

ΕΥΤΥΧΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΙ..

Πέρα από τα αγαπημένα θέματα των καναλιών, πέρα από τα θέματα που αξιολογούνται σημαντικά από ένα σύστημα που κινείται στα όρια κέρδους, χασούρας, τζόγου και ποταμών μωροδοξίας, ανωμαλίας και ξεφτυλισμού..

Υπάρχει η αληθινή φρίκη. Το συνολικό θέμα που δεν είναι πιασάρικο, δεν μπαίνει στις προτεραιότητες διαφημιστών κι εμπόρων, δεν αποδίδει στο χρηματηστήριο, δεν τζογάρει, δεν..

Μια εντελώς άρρωστη παγκόσμια κοινωνία..

ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Τελικά υπήρχε ο μπαμπούλας μέσα στη ντουλάπα.  Περάσαμε ολόκληρη ζωή, εμείς οι παλιότεροι τουλάχιστον, με την υποψία κάπου κρυμμένη βαθεία μέσα σε κάποιο κουτάκι του μυαλού μας. Με εκείνο το φόβο του ενστίκτου, που οσφρίζεται το κακό, διαισθάνεται κάπου στην ατμόσφαιρα μια σκιά πάνω από τα κεφάλια, αλλά δεν το βλέπει, δεν το αγγίζει. Η μνημονιακή Ελλάδα, ήταν το άνοιγμα της ντουλάπας, έστω και με το ζόρι. Εκείνη η απαίσια μυρουδιά από το τέρας που μεγάλωνε ήταν μέσα στο δωμάτιο ήδη αλλά κάτι με τα αρωματικά χώρου, κάτι με ένα πέρασμα από μπογιά στους τοίχους, όλο και τη σκεπάζαμε.

Γέλα παλιάτσο γέλα

Δεν συμβαίνει κάτι καλέ μου φίλε. Μην ανησυχείς. Εδώ γύρω τριγυρίζω. Για την ακρίβεια δεν συμβαίνει τίποτα απολύτως. Η μέρα της μαρμότας αλλά όχι πνευματώδης όπως η σχετική ταινία. Εντελώς βλακώδης. Μια επαναλαμβανόμενη φάρσα η καθημερινότητα. Αποφάσισα να μην παίρνω πολύ στα σοβαρά αρκετά πράγματα, ξεκινώντας από εμένα την ίδια. Γιατί μια κατάσταση για να είναι σοβαρή πρέπει να συγκεντρώνει ορισμένα στάνταρ. Ανθρώπους π.χ. που οχι μόνο αντιλαμβάνονται τη κρισιμότητα μιας κατάστασης, αλλά λαμβάνουν   μέτρα ώστε να αποφευχθεί το χειρότερο , ξυπνάνε, θωρακίζονται με αποφασιστικότητα, δύναμη, για να βρουν λύσεις, να παλέψουν, να αποδείξουν πως έχουν την ικανότητα να διαχειρίζονται τη ζωή τους και τα όνειρά τους. Τα οποία όνειρα τελικά όπως καταλαβαίνεις είναι το άλφα και το ωμέγα της ουσίας. Γιατί το όνειρο ξεκινάει από το πως να ξεχρεώσεις την εφορία και καταλήγει στο να ανακαλύψεις το άγιο δισκοπότηρο. Εχει μια διαβάθμιση την ώρα που κλείνεις τα μάτια που πάει από το που θα βρω ν’αλλάξω ζάντες στο αυτοκίνητο μέχρι στο με ποιο τρόπο να γίνω αθάνατος. Κατάλαβες ? είναι κόλαση μέσα στο μυαλό μας, και κόλαση απέξω μας. Ο παράδεισος μπορεί και να περιμένει.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΝΑΧΟΙ…

Κάποιοι φίλοι με ρωτούν γιατί δεν γράφω πια. Μάλιστα κάποιος μου είπε πως αυτά που έγραφα ήταν μια μεταφορά εδώ μέσα από τις σκέψεις του, τα συναισθήματα του, που δεν μπορούσε να εκφράσει κι ένοιωθε ανακούφιση όταν σκεφτόταν πως κάποιος περιγράφει αυτές τις σκέψεις, αυτά τα συναισθήματα με τέτοιο τρόπο…

Να γράψω τι, σ΄αυτή τη φάρσα που βιώνουμε όλοι? Τι να γράψω σε μια χώρα ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ από το δημιουργό, τη φύση, το σύμπαν , όπως θέλετε πείτε το, που τη σκεπάζει ένας απίστευτος ουρανός,  που τη χαϊδεύει μια απίθανη θάλασσα, γεμάτη από αρώματα από τη μια άκρη ως την άλλη, θησαυρούς που και μόνο να τους χαζεύεις νοιώθεις ΔΕΟΣ. Μια μικρή γωνιά του πλανήτη που θα μπορούσε να διεκδικήσει άνετα το τίτλο του παραδείσου…

ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΤΗ ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

Ειδήσεις αθλιότητας διάσπαρτες. Νομίζουν οι καλοβαλμένοι ακόμα συμπολίτες και οι μέντορες των πολιτικών λιτότητας πως μέσα στο εορταστικό κλίμα αυτές οι «ειδησούλες» θα είναι σταγονίτσες δυσάρεστες στο γενικότερο κλίμα χαράς και γλεντιού…

Το κακό μ΄αυτό το πόλεμο είναι πως δεν θα μάθουμε ποτέ πόσα θύματα είχε. Γιατί ένα θύμα από σφαίρα είναι  ολοφάνερο. Μια καταστροφή από βομβαρδισμό είναι ολοφάνερη. Μια κατάσταση αιχμαλωσίας, βασανισμού, εκτέλεσης είναι ολοφάνερη.

ΕΛΛΑΔΑ Α.Ε.

Περιφέρουμε το πλεόνασμα συμφοράς μας πεφήφανοι στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Οταν η συμφορά συμφέρει, λογαριάζε την για πόρνη όπως έλεγε κι ο Ελύτης. Θα μεγαλώσει κι άλλο αυτό το πλεόνασμα. Γιατί είναι εύκολο να κόβεις με το μαχαίρι κρέας. Είναι εύκολο να βάζεις στο κρεβάτι του Προκρούστη ανθρώπινες ζωές και να κόβεις ότι περισσεύει. Κι αυτό το περίσευμα να το παρουσιάζεις σαν αποταμίευση. Ο καθένας μπορεί να κόψει κάτι και να μαζέψει στην άκρη πλεονάσματα. Εχεις π.χ. πεντακόσια ευρώ, και πρέπει να περάσεις ένα μήνα. Δεν τρως, δεν κυκλοφορείς, κάθεσαι ακίνητος σε μια καρέκλα χωρίς να κάνεις τίποτα. Αν επιζήσεις μέχρι το τέλος του μήνα και δεν έχεις ψοφίσει, καλείς τους φίλους και τους ανακοινώνεις περήφανα. Εχω στην άκρη πεντακόσια ευρώ. Τα κατάφερα.

Το σπιτάκι σου, το φτωχοκαλυβάκι σου … δεν ήταν τελικά δικό σου.

Όπως έλεγε ο Χάξλεϋ , η ουσία είναι να κατορθώσει κάποιος να μην είναι μέρος αυτού του κόσμου αλλά να ζει μέσα σ΄αυτό το κόσμο. Ένας καλός παρατηρητής δηλαδή που δεν χρειάζεται να πάει σε κάποιο ερημωμένο βουνό για να πει πως δεν συμμετέχει σ΄αυτό που δεν τον εκπροσωπεί. 

ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΙΚΙΑ

Ο κυνισμός, η αδιαφορία για το κοινωνικό σύνολο, η απαξίωση των παιδιών ενός κατώτερου θεού, υπήρχε πάντα από τη μεριά της ελίτ. Δεν είναι κάτι φρέσκο. Δεν δημιουργήθηκε με κάποιο μνημόνιο, με την οικονομική κρίση. Την εποχή που ήταν παχιές οι αγελάδες, δηλαδή τότε που οι πολίτες είχαν δουλειά, χρήμα, τα μέσα τους και τις άκρες τους, την εποχή που γεμίζανε τα σκυλάδικα, τα πολυκαταστήματα, η ελίτ ήταν ακριβώς η ίδια μόνο που αυτό τον κυνισμό δεν τον εισέπρατταν οι πελάτες του συστήματος αλλά μερικές κατηγορίες. Τα φτωχότερα στρώματα, οι υπηρέτες τους, οι εργάτες τους..

ΜΜΑ (ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΜΑΖΙΚΗΣ ΑΠΟΧΑΥΝΩΣΗΣ)

les chroniques de rorschach

Η μεγαλύτερη επιτυχία του ΜΜΑ (Μηχανισμός Μαζικής Αποχαύνωσης), είναι να μετατρέπει κάθε αλήθεια που “ξεφεύγει” από τους μπράβους-φύλακες,  σε γραφικότητα. Μεγάλο κόλπο η λέξη γραφικότητα,  (με την έννοια που την αποδίδουμε π.χ. στους συνομοσιολόγους). Οσο πιο μεγάλη είναι η κτηνωδία που διαπράττει κάποιος,  τόσο πιο πολύ ψωμί υπάρχει για να μεταβάλλεις την αντίσταση σ΄αυτήν, σε… γραφικότητα. Το σπουδαιότερο είναι πως έτσι όπως διαμορφόνονται τα πράγματα πλέον, ο κυριότερος σύμμαχος αυτών των ανεκδιήγητων εγκληματιών είναι οι λεγόμενοι λογικά – ορθώς σκεπτόμενοι “σοβαροί” άνθρωποι.

Ολοζώντανα

Σε προηγούμενο κείμενο είχα αναφερθεί στη θαυμάσια εποχή που θα προκύψει στο μέλλον (και μην έχετε αμφιβολίες) της κατάργησης των μετρητών. Εδώ η αναφορά. Σετάκι φυσικά με τη κατάργηση του ζωντανού χρήματος θα είναι και η κατάργηση των ζωντανών γενικότερα.

Μπορείτε να πάρετε ήδη μια γεύση αν σκεφθείτε πως οι τελευταίες «ζωντανές» εκδηλώσεις σ΄ενα πολίτευμα που υποτίθεται λειτουργεί για τον πολίτη – τη δημοκρατία – είναι άκρως ενοχλητικές, επικίνδυνες και σιγά σιγά, μία μία βγαίνουν στη παρανομία.