Μια φυλακή για το σπίτι

INFOWAR

του Άρη Χατζηστεφάνου

Προσπάθησα να δώσω την ελευθερία σε άλλους και βρέθηκα με ένα βραχιολάκι σε κατ’ οίκον περιορισμό

Τζούλιαν Ασάνζ

Στην είσοδο της πολυκατοικίας του, ένας ειδικός φρουρός με πολιτικά προσπαθούσε να κάνει αισθητή την παρουσία του. Ο Γρηγόρης Τσιρώνης με περίμενε στο μπαλκόνι του διαμερίσματός του, το οποίο ορίζει και τα σύνορα της «ελευθερίας» του. Οταν άνοιξε την πόρτα περίμενα να δω τον διαβόητο «ληστή με τα μαύρα», όπως τον περιέγραφαν για χρόνια τα μέσα ενημέρωσης, ακόμη και μετά την ομόφωνη αθώωσή του για μια ληστεία Εθνικής Τράπεζας το 2006. Το μόνο μαύρο που είδα ήταν μια μικρή γάτα που του είχε δώσει ένας συγκρατούμενός του… η Μαιρούλα.

Ο Γρηγόρης Τσιρώνης βρίσκεται σήμερα σε κατ’ οίκον περιορισμό με αστυνομική φρούρηση. Εχει ήδη περάσει δυόμισι χρόνια στη φυλακή αναμένοντας αποφάσεις δικαστηρίων τα οποία δεν βρίσκουν μέχρι σήμερα κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο εναντίον του. Καθώς όμως η αστυνομία και τα ΜΜΕ συνεχίζουν να του φορτώνουν κατηγορίες, ο ίδιος βιώνει μια καφκική περιπέτεια χωρίς τέλος.

Οταν το gentrification δολοφονεί

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Πώς θα εξηγούσε ο Ενγκελς τη μεγάλη πυρκαγιά στον πύργο Γκρένφελ στο Λονδίνο; Ηταν οι ένοικοι θύματα ενός τυχαίου δυστυχήματος ή ανθρώπινες απώλειες σε έναν ταξικό πόλεμο που μαίνεται από τη δεκαετία του ’80;

Οι διαβόητες τρύπες και τα κελάρια, όπου καταχωνιάζει τους εργάτες το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής, δεν καταργούνται, απλώς μετακομίζουν

Ενγκελς, «Για το ζήτημα της κατοικίας»

 

Ο Αλεχάντρο Νιέτο έδειχνε εξαντλημένος εκείνο το πρωινό της 21ης Μαρτίου του 2014 στο πάρκο του Μπέρναλ Χιλ στο Σαν Φρανσίσκο. Είχε μόλις τελειώσει τη νυχτερινή εργασία του, σαν πορτιέρης σε κλαμπ, και έτρωγε μηχανικά ένα σάντουιτς.

Λίγα μέτρα μακρύτερα ο Εβαν Σνόου, ένας λευκός γραφίστας, έκανε το πρωινό του τζόκινγκ με τον σκύλο του, ο οποίος μόλις είδε τον Αλεχάντρο τού επιτέθηκε για να του φάει το σάντουιτς.

Ντελιβεράδες: δυο αιώνες στον δρόμο

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Η πρόσφατη απεργία courier και delivery φέρνει στην επιφάνεια ένα επάγγελμα που εδώ και διακόσια χρόνια αντικατοπτρίζει τις σχέσεις εργασίας και παραγωγής κάθε εποχής. Ακόμη και αν οι απεργοί… σιχαίνονται τη δημοσιότητα.

Το 1833 η εφημερίδα New York Sun δημοσίευσε την παρακάτω αγγελία: «Προς τους ανέργους: Αρκετοί άντρες μπορούν να βρουν απασχόληση πουλώντας αυτή την εφημερίδα». Ο πρώτος, βέβαια, που λέγεται ότι ανταποκρίθηκε και προσελήφθη δεν ήταν άντρας.

Ηταν ένα δεκάχρονο αγόρι που άκουγε στο όνομα Μπάρνι Φλάχερτι. Η ιστορία, ή τουλάχιστον ο αστικός μύθος της εποχής, θεωρεί τον Μπάρνι σαν το πρώτο paperboy ή newsboy, ένα δηλαδή από τα παιδιά που για τους επόμενους δυο αιώνες πουλούσαν εφημερίδες στους δρόμους ή τις μοίραζαν με τα ποδήλατά τους στους συνδρομητές.

Οταν ο Μπάρνι έπιασε δουλειά η παιδική εργασία ήταν όχι μόνο νόμιμη αλλά και «ηθική». Οπως μου εξηγούσε πριν από μερικά χρόνια ο Κορεάτης οικονομολόγος Χα Τζουν Τσανγκ, οι υποστηρικτές της ελεύθερης αγοράς γίνονταν πυρ και μανία αν κάποιος υποστήριζε ότι το κράτος έπρεπε να απαγορεύσει την απασχόληση ανηλίκων.

Το σκεπτικό τους, το οποίο διάνθιζαν με θεωρίες περί φυσικού δικαίου, έλεγε ότι αφού υπάρχουν παιδιά που θέλουν να εργαστούν και εργοδότες που θέλουν να τα προσλάβουν, το κράτος δεν έχει κανένα λόγο να παρέμβει.

Ο Μπέρνι ήταν ένας ντελιβεράς ή κούριερ των αρχών του 19ου αιώνα και όπως κάθε ντελιβεράς (από τον αγγελιοφόρο των θεών Ερμή μέχρι τους σημερινούς διανομείς της λεγόμενης διαμοιραστικής οικονομίας) αντικατόπτριζε τις εργασιακές συνθήκες αλλά και τις σχέσεις παραγωγής της εποχής του.

Οι ώρες και οι συνθήκες εργασίας, όπως επίσης και ο συνολικός αριθμός των διανομέων αναλογικά με τον απασχολούμενο πληθυσμό, προσφέρουν μια ιδιαίτερα αναλυτική εικόνα για τη συνολική κατάσταση της οικονομίας – με τον ίδιο τρόπο που ακόμη και το μικρότερο τμήμα ενός φράκταλ, στη Φυσική και στα Μαθηματικά, περιέχει τις πληροφορίες που συνθέτουν τη συνολική εικόνα.

Ενας οικονομολόγος θα εξηγούσε την αύξηση των ντελιβεράδων, αλλά και των καταστημάτων εστίασης στην Ελλάδα ως αποτέλεσμα της «τριτογενοποίησης της οικονομίας» αλλά και της χαμηλής ελαστικότητας ζήτησης των τροφίμων – η ζήτηση τροφίμων δεν μπορεί να περιοριστεί συγκριτικά με άλλα προϊόντα και αρχίζει να καταλαμβάνει μεγαλύτερο τμήμα της αγοράς.

Πιο απλά -αν και ελαφρώς απλουστευτικά- το να ανοίγουν περισσότερα σουβλατζίδικα που χρειάζονται περισσότερους ντελιβεράδες είναι δείγμα κρίσης και όχι ανάπτυξης σε μια οικονομία.

Στις πιο αναπτυγμένες οικονομίες οι ντελιβεράδες μετατράπηκαν σε πειραματόζωα της λεγόμενης διαμοιραστικής οικονομίας που καταπατά στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα: λειτουργώντας μέσω εφαρμογών όπως το deliveroo (αντίστοιχο της uber ή του airbnb) δεν θεωρούνται πλέον εργαζόμενοι αλλά αυτοαπασχολούμενοι και συνεπώς χάνουν τα επιδόματα αδείας, ασθενείας ή μητρότητας, αλλά και κάθε μορφή συλλογικής εκπροσώπησης και διεκδίκησης.

Οπως θα μπορούσαν να μας πουν όμως και τα paperboys στην Αμερική του 19ου αιώνα, εκεί που χτυπά η καρδιά της πιο βαριάς εκμετάλλευσης γεννιούνται και οι πιο δυνατές αντιστάσεις.

Στις 21 Ιουλίου του 1899 τα paperboys, που εργάζονταν σε δυο από τους μεγαλύτερους εκδότες της εποχής, τον Πούλιτζερ και τον Χιρστ, κατέβηκαν σε απεργία ζητώντας αύξηση μισθών και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Και μπορεί να μην ήταν η πρώτη απεργία τους αλλά ήταν αυτή που έμεινε στην ιστορία.

Οι ανήλικοι διανομείς κατέλαβαν για ημέρες τη γέφυρα του Μπρούκλιν προκαλώντας κυκλοφοριακή συμφόρηση στη Νέα Υόρκη. Τα πρωινά έσκιζαν τις εφημερίδες που έφταναν σε ορισμένα κιόσκια ενώ συχνά συγκρούονταν με τους (μεγαλύτερους σε ηλικία) απεργοσπάστες που προσλάμβανε ο Πούλιτζερ.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι σε λίγες ημέρες η κυκλοφορία της εφημερίδας Νew York World έπεσε από τα 360 στα 125 χιλιάδες φύλλα, αναγκάζοντας τον Πούλιτζερ και άλλους εκδότες να δεχτούν αρκετά από τα αιτήματα των απεργών.

Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα οι ντελιβεράδες που εργάζονται μέσω της πλατφόρμας Deliveroo στην Αγγλία πραγματοποίησαν μια από τις μεγαλύτερες και πιο επιτυχημένες απεργιακές κινητοποιήσεις στον χώρο της διαμοιραστικής οικονομίας, αναγκάζοντας την εταιρεία να αποσύρει προτάσεις που ισοδυναμούσαν με κατάργηση της κατώτατης εξασφαλισμένης αμοιβής που λαμβάνουν.

Στην Ιταλία, αντίστοιχες κινητοποιήσεις βρήκαν άμεσα συμπαράσταση από οργανώσεις και συλλογικές κουζίνες που εξασφάλιζαν δωρεάν γεύματα στους διανομείς που απεργούσαν.

Προχωρώντας στην αντεπίθεση, ομάδες διανομέων στην Αγγλία και την Καλιφόρνια επιχειρούν τώρα να δημιουργήσουν πλατφόρμες σαν το uber ή το deliveroo, οι οποίες θα ελέγχονται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, οι οποίοι ούτως η άλλως κατέχουν και τα μέσα παραγωγής, δηλαδή τα ποδήλατα, τα μηχανάκια και την εργατική τους δύναμη.

Οι ντελιβεράδες αποτελούσαν ανέκαθεν εικόνα της εξαθλίωσης που επιφυλάσσει κάθε οικονομικό σύστημα στους εργαζομένους. Μόνο που σε ορισμένες περιπτώσεις μετατρεπόταν στη χειρότερη άμμο για τα γρανάζια του συστήματος.

ΥΓ: Ζητήσαμε περισσότερες πληροφορίες για τα αιτήματα της πρόσφατης απεργίας delivery και courier από τη Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου. Μας απάντησαν ευγενικά ότι δεν μιλάνε σε δημοσιογράφους! Οπότε, ψαχτείτε μόνοι σας στη διεύθυνση sveod.gr

 Διαβάστε
 What’s Yours Is Mine (εκδόσεις ΟΡ)

Η σκοτεινή πλευρά της διαμοιραστικής οικονομίας που αρχίζει να κυριαρχεί και στον χώρο των delivery και των courier

Δείτε
Newsies (1992)

Χολιγουντιανής αισθητικής μιούζικαλ της Disney για την απεργία των ανήλικων διανομέων εφημερίδων του 1899

efsyn

Μια αποκαλυπτική συνέντευξη που καταγράφει τα μελλούμενα

Του Παύλου Δερμενάκη

Ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα καθορίζει «ωμά» και δημόσια τους άξονες που θα κινηθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, εξυμνώντας την για την υποταγή της

Ο θυμόσοφος λαός μας λέει μέσα από τις παροιμίες του «Δείξε μου το φίλο σου για να σου πω ποιος είσαι». Η παροιμία αυτή ταιριάζει απόλυτα στα όσα έχουμε δει στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις την περίοδο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ιδιαίτερα μάλιστα κατά το τελευταίο 15νθήμερο με την επίσκεψη Ομπάμα αλλά και τη συνέντευξη του νέου πρέσβη των ΗΠΑ κ. Τζέφρι Πάιατ στην Καθημερινή, την 27/11/2016. Όταν «ο φίλος μας», οι γνωστές ΗΠΑ, μέσω του πρέσβη τους εξυμνούν, μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό συγκριτικά με το παρελθόν τη συνεργασία με την Ελλάδα, κάτι δεν πάει καλά. Μας είπε ο κ. Πάιατ ότι παρά τη δεδομένη διαφορετική ιδεολογική αφετηρία της ελληνικής κυβέρνησης η σχέση συνεργασίας με τις ΗΠΑ «είναι η πιο άνετη σχέση που είχαμε εδώ και πολύ καιρό, με μια σαφή εικόνα και στις δυο πλευρές ότι τα συμφέροντά μας εξυπηρετούνται από μια ευρεία συνεργασία».

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε με ακρίβεια ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στο όνομα του ευρώ και της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ε.Ε., υποτάσσεται πλήρως στους Ευρωπαίους εκβιαστές και στις κάθε φορά τις απαιτήσεις τους. Για τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, το πως υποτάσσεται και στις δικές τους προσταγές το θέμα άρχισε να ξεκαθαρίζει, με συγκεκριμένα γεγονότα και όχι με απλά συμπεράσματα, το τελευταίο διάστημα. Αρχικά με τη δημοσίευση των στοιχείων από τα WikiLeaks για τις πιέσεις των ΗΠΑ να υπογράψει η κυβέρνηση το 3ο Μνημόνιο και τώρα με την παραπάνω συνέντευξη.