Πίστωση χρόνου χωρίς ίχνος χρήματος

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Στο επί του πιεστηρίου -σχεδόν- κείμενο του προηγούμενου Σαββάτου για τον επώδυνο συμβιβασμό στο Eurogroup (20/2) επισημαίναμε ότι το βασικό όφελος της κυβέρνησης είναι ότι κερδίζει χρόνο για την επόμενη φάση της διαπραγμάτευσης, που θα αφορά το μείζον ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους. Ο χρόνος πράγματι κερδήθηκε, αλλά δεν μεταφράζεται στο χρήμα που έχει ανάγκη εδώ και τώρα η κυβέρνηση και εν ονόματι του οποίου συνομολογήθηκε η κατ’ αρχήν συμφωνία.

Το γερμανικό Κοινοβούλιο και το EFSF ενέκριναν χθες τη Συμφωνία αυτή, πλημμυρίζοντάς την με πλήθος ερμηνευτικών αστερίσκων που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η πρόσβαση στα 14,5 δισ. που διατίθενται από την παράταση της δανειακής σύμβασης (1,8 δισ. από τον EFSF, 10,9 δισ. από το «μαξιλάρι» του ΤΧΣ και 1,8 δισ. από τα κέρδη της ΕΚΤ) δεν αναμένεται πριν από το τέλος Απριλίου και υπό τον όρο μιας θετικής αξιολόγησης των «θεσμών» και τελικά του Eurogroup επί των μεταρρυθμιστικών δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η κυβέρνηση.

Πώς σκέφτονται οι Γερμανοί;

Η προεκλογική συζήτηση και η μετεκλογική πορεία της Γερμανίας ουδέποτε απασχόλησε την Ελλάδα ή και την Ευρώπη τόσο έντονα όσο τώρα. Ευλόγως. Ουδέποτε η γερμανική πολιτική βούληση επηρέαζε τόσο έντονα τις τύχες των Ευρωπαίων όσο τώρα ― εκτός των δύο μεγάλων πολέμων του 20ού αιώνα. Ουσιαστικά, το φλέγον δεν είναι καν η προεκλογική συζήτηση, αλλά το πώς σκέφτονται πολιτικά οι Γερμανοί, κυρίως πώς βλέπουν την Ευρώπη και τους εαυτούς τους μέσα σ’ αυτήν.

Η σκέψη, η στάση, το φαντασιακό των Γερμανών, αυτών των Γερμανών, δύο γενιές μετά την πτώση του Βερολίνου και μιάμιση δεκαετία μετά την ενοποίηση, μάς είναι λίγο-πολύ άγνωστα, ή τουλάχιστον μας προβληματίζουν. Η Ανγκελα Μέρκελ, πρώην Ανατολική και μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας, δεν φέρει την πολιτική και πνευματική σκευή του Βίλυ Μπραντ, του Χέλμουτ Σμιντ ούτε καν του Χέλμουτ Κολ. Κανείς από τη σημερινή πολιτική ελίτ της Γερμανίας δεν μοιράζεται τα βιώματα των παλαιών ηγετών της Δυτικής Γερμανίας, άρα ούτε και τις πολιτικές σκέψεις τους. Ο διακεκριμένος κοινωνιολόγος Ούλριχ Μπεκ αναλύοντας την πολιτική της συμπατριώτισσάς του καγκελαρίου, τη χαρακτηρίζει «μερκιαβελισμό»: επιδιώκει να τη φοβούνται στο εξωτερικό και την αγαπούν στο εσωτερικό. Αυτό δεν μπορούσε να το διανοηθεί ο Αντενάουερ, ούτε ο Βίλυ Μπραντ που γονατιστός στη Βαρσοβία ζητούσε συγγνώμη για το Ολοκαύτωμα.