Γιανναράς: «Να ξαναβρούμε τον τρόπο της ελληνικότητας. Όχι γιατί πρέπει, αλλά για να δούμε εάν μας δίνει πραγματική χαρά ζωής»

O Χρήστος Γιανναράς μιλά για την ελληνική ταυτότητα, τη σχέση του Έλληνα με το παρελθόν και τον τόπο, αλλά και τις παθογένειες που εξακολουθούν να τον κρατούν καθηλωμένο.

Εδώ και χρόνια γράφετε στα άρθρα σας αλλά και στα βιβλία σας για την ελληνική ταυτότητα, την κρίση που διέρχεται, την ανικανότητα να βρούμε τον εαυτό μας και να εκτιμήσουμε το παρελθόν μας. Είναι μάλιστα τόσο έντονη η αντίδραση, κυρίως από προοδευτικούς και ακαδημαϊκούς κύκλους, όταν κάνεις μιλάει για ιστορική συνέχεια, Βυζάντιο κτλ, με κίνδυνο μάλιστα να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί εθνικιστής και ακροδεξιός.

Υπάρχει μια φοβερή παρανόηση, είναι σύμπτωμα της παρακμής, με τις ίδιες λέξεις καταλαβαίνουμε τελείως άλλα πράγματα σήμερα. Αυτό τώρα εάν έχει γίνει μεθοδικά ή έχει γίνει συμπτωματικά, κανείς δεν μπορεί να το ξέρει. Πάντως υπάρχει η παρουσία μίας κοινωνικής ομάδας ανθρώπων, οι οποίοι δείχνουν, δεν μπορεί να το βεβαιώσει κανείς, ότι δουλεύουν μεθοδικά σε αυτόν τον τομέα. Έχουν διαστρέψει τα νοήματα: λένε Βυζάντιο και εννοούν σκοταδισμό, αυτό που εννοούσε ο 19ος αιώνας με τον Βολταίρο, τον Μοντεσκιέ και τους άλλους, λένε ελληνισμός και εννοούν εθνικισμός, περίπου Χρυσή Αυγή. Έχουν κάνει τέτοιες παραποιήσεις, οι οποίες δυστυχώς απλώνονται, πήραν την ετικέτα του προοδευτικού και εξαπλώνονται σαν αρρώστια, σαν έκζεμα.

Ο διάδοχος του Παπούλια σε video game

Έχω ένα χόμπι, ένα πολύ ιδιαίτερο χόμπι, που δεν πάει ο νους σας ποιο μπορεί να είναι. Κι επειδή δεν είναι τώρα για να χάνουμε την ώρα μας με τις δέκα ερωτήσεις, θα σας το αποκαλύψω.

Το χόμπι μου, λοιπόν, είναι το εξής: Μόλις εκλέγεται κάθε φορά νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, την ίδια κιόλας στιγμή αρχίζω να ψάχνω ποιος θα μπορούσε να είναι ο επόμενος υποψήφιος. Πείτε το λόξα, πείτε το επαγγελματική διαστροφή, πείτε το όπως θέλετε, πάντως αυτό είναι.

Με το χόμπι μου αυτό ασχολούμαι εδώ και πολλά χρόνια. Και, όπως αντιλαμβάνεστε, έχω κάνει μέχρι σήμερα αρκετή εξάσκηση. Αν δείτε το χόμπι μου, ας πούμε, σαν video game, θα σας έλεγα ότι το έχω φτάσει στο επίπεδο που προτιμώ πια τις δύσκολες πίστες. Με βοηθούν αυτές να βελτιώσω τις επιδόσεις μου. (Τις πιο εύκολες πίστες τις αντιμετωπίζω με σχετική ευχέρεια, δεν έχουν πολλά να μου προσφέρουν και, θα έλεγα, τις βαριέμαι.)

Η μαρμελάδα του Στέλιου Ράμφου..

Ή αλλιώς, όταν το «άγιο πνεύμα» συναντά τον πασοκισμό.. Του λεγόμενου «αγίου πνεύματος» λοιπόν -βοήθεια μας και βρήκα και εγώ την αποφράδα μέρα να ανοίξω την τηλεόραση λες και δεν ξέρω ότι αυτή, έχει μεν κάποια σχέση με κάθε τι το «άγιο», και τις «άγιες» αξίες της αγοράς, σελέμπριτις, μεγαλοδημοσιογράφους, πανελίστες, μοντέλα, ποδοσφαιριστές, πολιτικούς και λοιπούς «πετυχημένους», όμως καμία απολύτως σχέση με το πνεύμα..

Το αδιέξοδο του Στέλιου Ράμφου

by To Skouliki Tom

Τεράστια επιτυχία σημείωσε η χθεσινή συνάντηση του μεγάλου φιλοσόφου Στέλιου Ράμφου με τον μεγαλύτερο σύγχρονο διανοητή Σταύρο Θεοδωράκη υπό το βλέμμα 1200 συνανθρώπων μας που κατέκλυσαν την αίθουσα Acro για να τους παρακολουθήσουν.

Κάθησα λοιπόν και το σκέφτηκα. Κι αναρωτήθηκα. Ποιοι είναι χειρότεροι; Oι εκατοντάδες ζήτουλες που πήγαν το Σάββατο στα εγκαίνια των H&M στην Πάτρα επειδή μοίραζαν δωροκάρτες του καταστήματος ή οι εκατοντάδες “προοδευτικοί” που έτρεξαν στην Ιερα Οδό για να δουν τον Στέλιο Ράμφο να βγάζει από το αδιέξοδο τον Σταύρο Θεοδωράκη;

Γύρω γύρω όλοι

Σε μια χώρα όπου θεωρείται ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος ποιητής, ο Στέλιος Ράμφος φιλόσοφος, ο Τάκης Θεοδωρόπουλος διανοούμενος, ο Πάσχος Μανδραβέλης δημοσιογράφος, η Λιάνα Κανέλλη κομμουνίστρια, ο Γιώργος Καμίνης δήμαρχος, ο Άδωνις Γεωργιάδης υπουργός, η Νέα Δημοκρατία φιλελεύθερο κόμμα και τα αλισβερίσια με την τρόικα διαπραγματεύσεις, θα ερχόταν κάποτε η στιγμή που και ο Σταύρος Θεοδωράκης θα θεωρούνταν πολιτικός ρυθμιστής των εκλογών…