Η χρεοκοπία της πολιτικής των «προθύμων»

Του Σπύρου Παναγιώτου

Σε αδιέξοδο Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ αφού η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν να πιέσουν την Τουρκία

Αν και με αντιστραμμένους, εδώ και δύο βδομάδες, ρόλους και οι δύο πόλοι του πολιτικού συστήματος της χώρας, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, αλληλοσυμπληρώνονται και ακολουθούν την ίδια πολιτική έναντι της επιθετικότητας της Τουρκίας σε Αιγαίο και Κύπρο. Η συζήτηση γύρω από τα λεγόμενα «εθνικά» έμεινε έξω από την προεκλογική συζήτηση, οι τόνοι κρατήθηκαν χαμηλά σε όλη την προηγούμενη περίοδο και το ίδιο σκηνικό συνεχίζεται μετά την παράδοση της διακυβέρνησης από το ΣΥΡΙΖΑ στην Ν.Δ. παρά την ολοένα και πιο προκλητική κλιμάκωση των τουρκικών διεκδικήσεων και την νέα εισβολή στο θαλάσσιο χώρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και τα δύο κόμματα-πυλώνες του πολιτικού συστήματος της χώρας ήταν και παραμένουν απόλυτα σύμφωνα στην πολιτική των «προθύμων» έναντι όλων των απαιτήσεων της δυτικής συμμαχίας. Από κοινού μετέτρεψαν την Ελλάδα σε απέραντη αμερικανό-νατοϊκή επιθετική βάση. Από κοινού επέλεξαν την ρήξη των διπλωματικών σχέσεων με την Ρωσία και συμμετείχαν στο σχέδιο περικύκλωσης της. Από κοινού αναγόρευσαν τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. σε προστάτιδες δυνάμεις έναντι του τουρκικού επεκτατισμού. Από κοινού αποδέχθηκαν θέματα εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας της χώρας να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης και πιθανών παραχωρήσεων της Δύσης στον Ερντογάν έναντι των ισχυρών εκβιασμών του τελευταίου να αποσπάσει περισσότερα πλεονεκτήματα σε Συρία, Ν.Α. Μεσόγειο και Αιγαίο.

Εγκαταλειμμένοι και μόνοι

Του Σπύρου Παναγιώτου

Δίπλα στην οικονομική κρίση, που, για μια ολόκληρη δεκαετία, καταγράφει συνεχώς και με καταθλιπτικά στοιχεία την αποδιάρθρωση της χώρας, τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, την αύξηση της φορολογίας, τον εκτροχιασμό της ανεργίας –ιδίως των νέων–, την εργασιακή αβεβαιότητα και επισφάλεια, τη μεγέθυνση του κοινωνικού αποκλεισμού, συντελείται κάτι πιο σημαντικό. Ο εκβαρβαρισμός των συνειδήσεων και των συμπεριφορών των ανθρώπων και, το χειρότερο από όλα, ακόμα και η υποτίμηση αυτής καθαυτής της ανθρώπινης ζωής ως απόλυτης αξίας. Καθημερινά σχεδόν διαβάζουμε μια είδηση θανάτου. Αυτοκτονίες, «δολοφονίες» παιδιών, γονιών ή συγγενικών προσώπων, δραματική αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας.

Ο ενεργειακός πλούτος της Αν. Μεσογείου οξύνει τους ανταγωνισμούς

Του Σπύρου Παναγιώτου

Έξαρση συναντήσεων και αναζήτηση νέων διευθετήσεων

Οι πρόσφατες ανακοινώσεις της Exxon Mobil για ανακάλυψη αξιοποιήσιμων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Κύπρο είχαν συνέχεια. Τις προηγούμενες μέρες η ιταλική Εni ανακοίνωσε την ανακάλυψη μεγάλου κοιτάσματος στην αιγυπτιακή ΑΟΖ πυροδοτώντας το ενδιαφέρον των μεγάλων πολυεθνικών, και των κρατών που τις ελέγχουν και στηρίζουν, για την απρόσκοπτη εκμετάλλευση του φυσικού ενεργειακού πλούτου της περιοχής. Ήδη η γαλλική Τοtαl επισπεύδει τις έρευνες της στα «οικόπεδα» που της έχουν παραχωρηθεί στην κυπριακή ΑΟΖ και πιέζει να κλείσει συμφωνίες και με τα υπόλοιπα που δεν έχουν ακόμα αδειοδοτηθεί ενώ η EXXON Mobil διεκδικεί, για πρώτη φορά λόγω συμβολαίων με αραβικές χώρες, άδειες ερευνών στην ισραηλινή ΑΟΖ.

Οι διεργασίες αυτές πυροδοτούν τις εξελίξεις σε ολόκληρη την περιοχή και πιέζουν για συνολικές γεωπολιτικές διευθετήσεις με διπλό στόχο. Πρώτα, να ολοκληρωθεί ο πλήρης και αποκλειστικός έλεγχος ολόκληρης της περιοχής, και του φυσικού πλούτου της από τη Δύση, ενταγμένος στο σχέδιο απομόνωσης της Ρωσίας από την περιοχή και αποδυνάμωσης της ενεργειακής επιρροής που ασκεί στην Ε.Ε. Παράλληλα συνεχίζεται η προσπάθεια αποκατάστασης του κλίματος «επιχειρηματικής ηρεμίας» με παραχωρήσεις και κίνητρα προς την Τουρκία ώστε να επαναξιολογήσει τις σχέσεις της με τη Δύση και να αποκτήσει μερίδιο στο «μεγάλο φαγοπότι».

Στρατηγική παράδοση στις βλέψεις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ

Του Σπύρου Παναγιώτου

Plan A η Αθήνα στην αποσταθεροποίηση της περιοχής

Λίγες μόνο μέρες μετά την επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα στην Ρωσία και μερικές ώρες μετά την ομόφωνη συνυπογραφή της επέκτασης των οικονομικών κυρώσεων της Ε.Ε. σε βάρος της Ρωσίας ξεκίνησε ο «στρατηγικός διάλογος» μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας στην Ουάσιγκτον.

Αν η επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Ρωσία ήταν η «αναγκαία στάχτη» μιας δήθεν πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, τότε ο «στρατηγικός διάλογος» στην Ουάσιγκτον είναι το αναγκαίο εισιτήριο για να επισημοποιηθεί πανηγυρικά η πλήρης υπαγωγή της χώρας στους σχεδιασμούς, οικονομικούς και γεωπολιτικούς, των ΗΠΑ στην Αν. Μεσόγειο και τη Βαλκανική.

Η κυβερνητική ρελάνς

Του Σπύρου Παναγιώτου

Προεκλογικές μεθοδεύσεις εξαπάτησης των πολιτών

Και ενώ οι αντεγκλήσεις μεταξύ των Βρυξελλών-ΔΝΤ και κυβέρνησης συνεχίζουν να ρίχνουν σκιές στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς για αναβολή της περικοπής των συντάξεων η κυβέρνηση επιχειρεί να αλλάξει το τοξικό σε βάρος της κλίμα όπως διαμορφώνεται από την συνεχιζόμενη οικονομική δυσπραγία, τις αναταράξεις από την Συμφωνία των Πρεσπών και την ιδιότυπη ομηρία της από τον Π. Καμμένο.

Η φυγή προς τις κάλπες και η επιχείρηση διάσωσης του κυβερνητικού κόμματος απαιτεί μια σχεδιασμένη απόπειρα εξαπάτησης των πολιτών, μια στροφή σε μια εικονική πραγματικότητα. Από την κυβερνητική φαρέτρα επιστρατεύονται η συζήτηση περί συνταγματικών αλλαγών, η νομοθέτηση των εξαγγελιών στη ΔΕΘ και η συνέχιση της αντιδεξιάς ρητορικής συνδυασμένης τώρα με ένα νέο κύκλο ποινικών διώξεων και ψευδεπίγραφης «κάθαρσης» του πολιτικού συστήματος.

Η Κεντροαριστερά ως επιλογή διάσωσης

Του Σπύρου Παναγιώτου

Η παρέμβαση Τσίπρα στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη βδομάδα χάθηκε μέσα στα δίνη της θυελλώδους συνεδρίασης του υπουργικού συμβουλίου και, κυρίως, από την μονοπώληση του ενδιαφέροντος από την παραίτηση Κοτζιά.

Το βέβαιο είναι ότι η πρωθυπουργική παρέμβαση, για όποιον επιχειρήσει να δει τα όσα κρύβονται πίσω από τα προφανή και τα ανούσια, δεν είναι καθόλου άσχετη με τα όσα ακολούθησαν.

Και σε αυτά, τα προφανή και ανούσια για τους απλούς πολίτες, συγκαταλέγονται πρώτον η επιτυχημένη προσπάθεια του πρωθυπουργού να ελέγξει πλήρως τη νέα Πολιτική Γραμματεία, περιορίζοντας την επιρροή της εσωκομματικής «αντιπολίτευσης», και δεύτερον να παρουσιάσει πέντε πυλώνες δράσεων στην λεγόμενη «μεταμνημονιακή» περίοδο που δήθεν δικαιώνουν τις κυβερνητικές προσπάθειες.

Η δύση του αστεριού του Αλέξη Τσίπρα

Του Σπύρου Παναγιώτου

Σχεδιασμοί για μια «αξιοπρεπή» διάσωση

Όλο και πιο καθαρά η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός φαίνεται να αντιλαμβάνονται ότι το «παιχνίδι» δεν γυρίζει.

Αν στο πρώτο διάστημα οι επικοινωνιακές κινήσεις του Τσίπρα απάλυναν την οργή των πολιτών και τόνωναν την πεποίθηση ότι «προσπαθεί το παιδί στα ερείπια των προηγούμενων», τώρα το «τυχερό αστέρι» του δύει. Η επίκληση του κινδύνου του «επερχόμενου Κούλη» χάνει την αίγλη της και την αποτελεσματικότητά της. Αντίθετα, οι αδυναμίες της σημερινής ηγεσίας της Ν.Δ. αναδεικνύονται στον καλύτερο συμπαραστάτη των ύστατων, και εν πολλοίς σπασμωδικών, κινήσεων της κυβερνητικής ομάδας.

Κυβερνητικοί αντιπερισπασμοί σε κλίμα γενικευμένης δυσαρέσκειας

Του Σπύρου Παναγιώτου

Τη στιγμή που η δημόσια συζήτηση στρέφεται γύρω από τις συνέπειες της σαραντάχρονης παράτασης της λιτότητας και της επιτροπείας της χώρας με το 4^ο μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., αλλά και τις εμπλοκές μετά την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, με την κυβερνητική πλειοψηφία να δείχνει ανησυχητικά σημάδια αποσάθρωσης, ανακοινώθηκε η πρόθεση Τσίπρα να ανοίξει το κεφάλαιο της συνταγματικής αναθεώρησης και του διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψε το Σύνταγμα σε «κουρελόχαρτο» δεν απασχολεί την παρέα του Μαξίμου.

Πρόκειται για μια απελπισμένη προσπάθεια αλλαγής της πολιτικής ατζέντας και παραπλάνησης των πολιτών από τα μεγάλα προβλήματα και τις αναστατώσεις που γεννούν οι κυβερνητικοί χειρισμοί.

Η άθλια διπλότητα του πολιτικού κόσμου

Του Σπύρου Παναγιώτου

Διαμορφώνονται νέα δεδομένα μετά το συλλαλητήρια

Μπροστά στα μάτια μας, χωρίς ντροπή, ξεδιπλώνεται για άλλη μια φορά η διπλότητα και η υποκρισία του επίσημου πολιτικού κόσμου.

Πριν το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, όλοι μαζί, ξαπόλησαν τον ελεγχόμενο ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο να βρίζει και να συκοφαντεί ανεξαίρετα όσους πίστευαν ότι η υπόθεση του ονόματος της FYROM δεν μπορεί να εναποτεθεί στα χέρια τους, ότι έχει και ο απλός κόσμος τον λόγο.

Όλοι μαζί έβλεπαν ότι ο διεθνής παράγοντας, διάβαζε ΗΠΑ, ήθελε να κλείσει άρον- άρον η ονοματολογία και να προχωρήσουν γοργά οι διαδικασίες ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ. Γνώριζαν καλά ότι η «στάση» τους και οι τοποθετήσεις «κοστολογούνται» σε ένα κρίσιμο παιχνίδι αξιολόγησης όλων μπροστά στις επερχόμενες εκλογές.

Επιταχύνεται η αποσάθρωση της χώρας

Του Σπύρου Παναγιώτου

Η οικονομική – κοινωνική ισοπέδωση τέμνεται με γεωπολιτικούς σεισμούς

Ο κυβερνητικός μύθος θέλει να πιστέψουμε ότι επίκειται «καθαρή έξοδος» και τέλος των μνημονίων. Η χειραγωγούμενη, από την «εθνική σύμβουλο» Ρότσιλντ, αποκλιμάκωση των επιτοκίων των ελληνικών ομολόγων θεωρείται προπομπός μιας «θετικής» υποδοχής της χώρας από τις αγορές, αν όλα εξελιχθούν ομαλά τον προσεχή Αύγουστο.

Το πολυνομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή και αναμένεται να ψηφιστεί τη Δευτέρα ρυθμίζει τις τελευταίες εκκρεμότητες από τις απαιτήσεις των δανειστών και πιστοποιεί ότι η λεγόμενη έξοδος από τα μνημόνια δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από τη διαρκή επιτροπεία της χώρας.

Την ίδια στιγμή, το πεδίο της συνεχιζόμενης οικονομικής και κοινωνικής αποσάθρωσης συναντιέται επικίνδυνα με εκείνο των μεγάλων γεωπολιτικών αναστατώσεων που συνταράζουν τη Μ. Ανατολή και σταδιακά, μεθοδευμένα εξαπλώνονται στη Βαλκανική διαμορφώνοντας όρους μιας γενικευμένης σύγκρουσης.

«Η Αμερική είναι στο παιχνίδι, η Αμερική θα κερδίσει»

Του Σπύρου Παναγιώτου

Το νέο δόγμα Τραμπ αποτελεί συγκερασμό προεκλογικών εξαγγελιών και υποχωρήσεων έναντι των νέο-συντηριτικών

Η νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών, που δόθηκε στη δημοσιότητα από τη διοίκηση Τραμπ την περασμένη Δευτέρα (18/12), αντικατοπτρίζει πλήρως την επίγνωση των αδυναμιών των ΗΠΑ σε έναν ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο αλλά και την προσπάθεια ανάκτησης της παγκόσμιας κυριαρχίας τους τόσο στο οικονομικό πεδίο όσο και στο στρατιωτικό. Οι δηλώσεις Τραμπ αποτελούν έναν συγκερασμό των προεκλογικών του εξαγγελιών που θέτουν ως προτεραιότητα την ενδυνάμωση της αμερικανικής οικονομίας (America first) και παράλληλα υποχωρήσεις και συγκερασμούς με το βαθύ αμερικάνικο κράτος και τους νεο-συντηρητικούς συμβούλους του που αντιλαμβάνονται αυτήν τη διαδικασία ως αναπόσπαστο τμήμα της επιβολής, μέσω της στρατιωτικής ισχύος, των γεωπολιτικών συμφερόντων των ΗΠΑ έναντι των αντιπάλων τους.

Ο Αμερικανός πρόεδρος δηλώνει από την αρχή ότι το νέο δόγμα της αμερικάνικης πολιτικής θεμελιώνεται σε έναν «ρεαλισμό αρχών, καθοδηγείται από το ζωτικής σημασίας εθνικό συμφέρον και έχει τις ρίζες του στις διαχρονικές αξίες μας». Κόβοντας τις γέφυρες με το παρελθόν της διοίκησης Ομπάμα σημειώνει ότι «Έθνος χωρίς σύνορα δεν είναι έθνος». «Έθνος το οποίο δεν μπορεί να προστατεύσει την ευημερία στο εσωτερικό του, δεν μπορεί να προστατεύσει τα συμφέροντά του στο εξωτερικό». «Έθνος το οποίο δεν είναι έτοιμο να κερδίσει έναν πόλεμο, είναι έθνος που δεν μπορεί να αποτρέψει έναν πόλεμο». Αναγνωρίζοντας αδυναμίες, ξεκαθαρίζει «είτε μας αρέσει είτε όχι, έχουμε εμπλακεί σε μια νέα εποχή ανταγωνισμού. Αποδεχόμαστε ότι ένας σθεναρός στρατιωτικός, οικονομικός και πολιτικός ανταγωνισμός, βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη σε όλον τον κόσμο» για να καταλήξει στην ανάγκη ενίσχυσης της πυρηνικής δύναμης των ΗΠΑ ως «τη βάση της στρατηγικής μας για διατήρηση της ειρήνης και της σταθερότητας, αποτρέποντας την επιθετικότητα εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών» και ως προϋπόθεση για την «προώθηση της ειρήνης μέσω της δύναμης και της ενίσχυσης της αμερικανικής επιρροής».

ΣΥΡΙΖΑ: Η πιο φιλοαμερικάνικη κυβέρνηση

Του Σπύρου Παναγιώτου

Όταν ο υποτακτικός κοσμοπολιτισμός συναντά τον κυνισμό

«America is back»
Τζέφρι Πάϊατ, πρέσβης ΗΠΑ στην Αθήνα

Είναι παροιμιώδης η αποστροφή της πλειοψηφίας των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για τα θέματα που αφορούν την εξωτερική πολιτική, τις ελληνοτουρκικές αντιθέσεις, τα θέματα της αμφισβήτησης των συνόρων και της εθνικής ανεξαρτησίας.
Ο «πατροπαράδοτος» κοσμοπολίτικος φιλοευρωπαϊσμός του πάλαι ποτέ ΣΥΝ συνδυάστηκε αρμονικά με όλο το οπλοστάσιο της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης για «υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων» ως τον αναγκαίο φερετζέ μιας κάλπικης Αριστεράς, πρόθυμης να κάνει και να δικαιολογήσει την πιο απίθανη κωλοτούμπα προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία. Και όλα αυτά μαζί δυνάμωσαν υπό την επίδραση του ιστορικού αναθεωρητισμού, αγαπημένη ιστορική μεθοδολογία όσων αρνούνται την ίδια την ιστορία και τα συμπεράσματα της, για να παράξουν το πιο επικίνδυνο μείγμα άγνοιας, κυνισμού, φιλαρέσκειας, ψευδαίσθησης και λατρείας της εξουσίας.

Πρόκειται για το πιο επικίνδυνο μείγμα κυβερνητικής πολιτικής στις πιο κρίσιμες στιγμές που γνώρισε ο τόπος. Ο Αλ. Τσίπρας με την ίδια ευκολία που χαρακτήρισε τη Μέρκελ «ανοιχτόμυαλη με συναίσθηση της ευθύνης», τον Σόιμπλε «σοβαρό και συνετό πολιτικό» και τη Λαγκάρντ «φίλη της Ελλάδας», με την ίδια ευκολία είδε στο πρόσωπο του Τραμπ τον «συνεχιστή των αξιών της ελευθερίας και της δημοκρατίας», τον «υπέρμαχο της
σταθερότητας και της ειρήνης».

Η επιστροφή της γεωπολιτικής στην ατζέντα της Ε.Ε.

Του Σπύρου Παναγιώτου

Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος το Βrexit, το προσφυγικό και η Τουρκία

Η εποχή που οι συνεδριάσεις των ευρωπαϊκών οργάνων ασχολούνταν αποκλειστικά με τα θέματα της οικονομίας και το μοναδικό ζητούμενο ήταν η προσαρμογή της Ε.Ε. και ιδιαίτερα των «απείθαρχων» οικονομιών του Νότου στις απαιτήσεις των αγορών έχουν παρέλθει. Όλο και πιο πολύ στους υπολογισμούς του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου υπεισέρχονται θέματα γεωπολιτικής και οι αντιπαραθέσεις αφορούν στον αναγκαίο προσανατολισμό της Ε.Ε. στο εξαιρετικά ταραγμένο τοπίο των διεθνών εξελίξεων. Άλλωστε και οι ίδιες οι χώρες της Ευρωζώνης διαπερνιούνται από προβλήματα και αντιθέσεις που σχετίζονται με τις διεθνείς εξελίξεις.

Έτσι, η πρόσφατη σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. πραγματοποιήθηκε σε μια ιδιαίτερη κρίσιμη συγκυρία για το μέλλον και τη σταθερότητα της Ένωσης. Η κρίση που διαπερνά το Ισπανικό κράτος με αφορμή το δημοψήφισμα στην Καταλονία και το ασαφές τοπίο στις διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης στη Γερμανία έρχονται να προστεθούν σε μια σειρά διεθνή ζητήματα για τα οποία δεν υπάρχει ακόμα σαφής προσανατολισμός και συμφωνίες.

Από το GRinvest στο ελληνικό Come back

του Σπύρου Παναγιώτου

Τα ενιαία οράματα μας ανύπαρκτης ανάπτυξης

Πριν έναν μήνα, από το βήμα της έκθεσης Θεσσαλονίκης, ο Αλ. Τσίπρας εξήγγειλε την οδό «καθαρής εξόδου» από τα μνημόνια, το περίφημο Grinvest. Από το Σικάγο των ΗΠΑ προχώρησε ένα βήμα πιο κάτω. Παρουσίασε έναν νέο όρο… την επιστροφή (come back) της Ελλάδας στις αγορές και την «κανονικότητα». Διευκρίνισε ότι αυτή η επιστροφή αποτελεί « μετάβαση σε ένα νέο μοντέλο». Πριν λίγες μέρες, από το Περιφερειακό Συνέδριο για την ανάπτυξη, στα Γιάννενα, ο πρωθυπουργός το τερμάτισε. «Η χώρα ανακτά την εθνική της κυριαρχία και μπαίνει στην εποχή της δίκαιης ανάπτυξης, απαλλαγμένη από στρεβλώσεις και παθογένειες δεκαετιών», δήλωσε.

Για ποιόν λόγο υπερηφανεύεται ο Έλληνας πρωθυπουργός;

Ο Τσίπρας στις ΗΠΑ: Η σύγχρονη εκδοχή του «Ανήκομεν εις την Δύσιν»

Του Σπύρου Παναγιώτου

Η προδιαγεγραμμένη τύχη των φτωχών συγγενών του μνημονιακού προτεκτοράτου

Το ταξίδι του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα και του μισού υπουργικού συμβουλίου στις ΗΠΑ αποτελεί μοναδική επικοινωνιακή ευκαιρία για την κυβέρνηση, στην μακρά προσπάθεια αντιστροφής του αρνητικού κλίματος στο εσωτερικό της χώρας και προβολής του μύθου για την επερχόμενη διέξοδο της οικονομίας και της κοινωνίας από το μαύρο πέπλο των μνημονίων. Ίσως είναι και ο μοναδικός στόχος, το μοναδικό ζητούμενο.

Δεν ισχύει το ίδιο για την αμερικανική πλευρά. Πίσω από τα καλά λόγια, που θα περισσέψουν, και τις διαβεβαιώσεις για «συμπαράσταση» στο κυβερνητικό έργο κρύβονται απαιτήσεις για νέες παραχωρήσεις. Ωμά, κυνικά ζητείται η χωρίς όρους παράδοση της χώρας στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ στη Ν. Α Μεσόγειο και η συνδρομή της στην περικύκλωση της Ρωσίας. Παράλληλα απαιτείται η απρόσκοπτη συμμετοχή των αμερικάνικων εταιρειών στο πλιάτσικο της ελληνικής οικονομίας στους στρατηγικούς τομείς της ενέργειας και των υποδομών. Τα ανταλλάγματα; Πέρα από τις πιθανές χάντρες προς του «ιθαγενείς» δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από την εκδήλωση ανοχής των ΗΠΑ στη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όσο αυτή, πειθήνια και αποτελεσματικά, εκτελεί το συμβόλαιο που έχει προσυπογράψει. Πέραν τούτου ουδέν.

ΡΥΠΑΝΣΗ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ: Στο απυρόβλητο ο βασικός ένοχος

Του Σπύρου Παναγιώτου

Καθυστερήσεις και ερωτήματα αναδεικνύουν τις κυβερνητικές ευθύνες.

Έχουν περάσει τρεις εβδομάδες από το ναυάγιο του «Αγ. Ζώνη ΙΙ» και τα ερωτήματα πληθαίνουν αναδεικνύοντας όλο και πιο καθαρά τις κυβερνητικές ευθύνες  αλλά και εκείνες που προκύπτουν  από την ολοκληρωτική παράδοση του πρώτου λιμανιού της χώρας σε ένα άθλιο κύκλωμα οικονομικών συμφερόντων με έντονη οσμή λαθρεμπορίας καυσίμων.

Η εικονική αντιπαράθεση ανάμεσα στη ΝΔ  και την Κυβέρνηση  αλλά και η δημοσιότητα που δόθηκε στο ναυάγιο περιορίστηκε  στην ανάδειξη των σοβαρότατων ευθυνών, στην ανεπάρκεια  και στην εγκληματική  ολιγωρία του  υπ. Ναυτιλίας  που σίγουρα υπήρξαν, αποσιώπησε ωστόσο  συνειδητά  την  διαχρονική πηγή του κινδύνου που δεν είναι άλλη από  την παράνομη  δράση  και την ποινική ασυλία μιας  κυριολεκτικά ασύδοτης ναυτιλίας.

Τα σημερινά ερείπια των Δίδυμων Πύργων

Του Σπύρου Παναγιώτου

Περισσότερο χαοτικός και επικίνδυνος ο κόσμος, δεκαέξι χρόνια μετά

Συμπληρώθηκαν 16 χρόνια από τις 11 Σεπτέμβρη του 2001. Δεκαέξι χρόνια από την πιο μεγάλη και αιματηρή τρομοκρατική επίθεση που γνώρισε ο κόσμος μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Τα πιο σημαντικά στοιχεία, όσο αφορά τον σχεδιασμό, την εκτέλεση και τις δυνάμεις που οργάνωσαν ή ήξεραν για εκείνο το χτύπημα, παραμένουν άγνωστα για την κοινή γνώμη. Και θα παραμείνουν άγνωστα για καιρό ακόμα.

Το βέβαιο είναι ότι η ανθρωπότητα πλήρωσε τίμημα πολύ βαρύτερο από εκείνο των αθώων θυμάτων της Νέας Υόρκης. Δύο μακρόχρονοι πόλεμοι σε Αφγανιστάν και Ιράκ, ήταν το άμεσο αποτέλεσμα της αντίδρασης των ΗΠΑ. Εκατομμύρια τα θύματα των πολεμικών μετώπων και της ανατίναξης ολόκληρων χωρών με πρόσχημα την αντιμετώπιση της «ασύμμετρης απειλής» της ισλαμικής τρομοκρατίας, την οποία είχαν εκθρέψει οι υποτιθέμενοι διώκτες της. Σε τρισεκατομμύρια δολάρια ανέρχονται οι πολεμικές δαπάνες που καρπώθηκαν μια χούφτα πολυεθνικές του στρατιωτικού συμπλέγματος. Η πιο επιθετική μορφή του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού προωθήθηκε σε παγκόσμια κλίμακα, ολοκληρώνοντας την καταστροφή σε μεγάλες περιοχές του πλανήτη, ακόμα και στις περιφέρειες των ίδιων των ιμπεριαλιστικών κέντρων και μητροπόλεων. Οι δημοκρατικές ελευθερίες συρρικνώθηκαν στον υπέρτατο βαθμό. Η παγκόσμια κρίση του 2008 συνεχίζεται και απειλεί με νέες υποτροπές. Όλα πιστοποιούν τις ολέθριες συνέπειες των όσων ακολούθησαν, για τους λαούς και τους εργαζόμενους του Κόσμου. Την ίδια στιγμή, το πολυετές βούλιαγμα των ΗΠΑ στο πεδίο των μετώπων οδήγησε σε επέκταση του πολέμου. Η καταστροφή της Λιβύης πρώτα και η, σε εξέλιξη, σύγκρουση στη Συρία, ήταν το άμεσο αποτέλεσμα των αιματηρών πολεμικών συγκρούσεων που εγκαινιάστηκαν μετά τις 11/9.

Ένας πιο επικίνδυνος, πιο ασταθής, πιο χαοτικός κόσμος

Του Σπύρου Παναγιώτου

Που οδηγεί η συνεχής κλιμάκωση της έντασης στην Κορεάτικη Χερσόνησο;

Πόσο εφησυχασμένοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι μπροστά στις τελευταίες εξαγγελίες του Αμερικάνου προέδρου ότι «η στρατιωτική δράση δεν είναι η πρώτη επιλογή» στη Βόρεια Κορέα; Και παράλληλα πόσο ανήσυχοι, όταν η πιο πάνω δήλωση συνοδεύτηκε με τη διευκρίνηση ότι «δεν θα ανεχθούμε ό,τι συμβαίνει στη Βόρεια Κορέα»;

Η κατάσταση, όπως διαμορφώνεται στη χερσόνησο της Κορέας, αποδεικνύεται εξαιρετικά περίπλοκη, κρύβοντας τεράστιες προκλήσεις και μεγάλους κινδύνους. Η αλληλουχία αντιφατικών και αλληλοαναιρούμενων δηλώσεων, κυρίως από την πλευρά των Αμερικάνων ιθυνόντων, αποτελεί μάρτυρα του βαθιού διχασμού που διαπερνά τις σχέσεις όσων είναι σε θέση να παίρνουν ή να επιβάλλουν αποφάσεις στις ΗΠΑ, αλλά και του βαθιού διχασμού, στα όρια εμφύλιας σύγκρουσης, που διαπερνά την αμερικάνικη κοινωνία.

Οι μισές αλήθειες του Γιάνη Βαρουφάκη

του Σπύρου Παναγιώτου

Η «επάρκεια» των διαπραγματευτών και η διάψευση των αυταπατών

Ενοχλούν οι συνεχείς επαναλαμβανόμενες παρεμβάσεις του Γιάνη Βαρουφάκη. Ενοχλούν σύσσωμο το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό για έναν κοινό λόγο και ορισμένους διαφορετικούς. Ο κοινός λόγος είναι ότι ο Γ. Βαρουφάκης επιμένει να υποστηρίζει ότι υπήρχε δρόμος πίεσης της ευρωκρατίας που θα οδηγούσε σε μια πιο ήπια διευθέτηση της πορείας της χώρας από το 2015 και μετά. Όλες οι πτέρυγες των μνημονιακών αδυνατούν να παραδεχθούν κάτι τέτοιο. Από την περίοδο του Καστελόριζου μέχρι σήμερα, καμία κυβέρνηση δεν διανοήθηκε να σκεφτεί, όχι να επεξεργαστεί, ένα σχέδιο που θα απέτρεπε την χρόνια και διαρκή οικονομική, πολιτική και κοινωνική εκθεμελίωση, της χώρας. Και όταν προβάλλεται μια τέτοια λύση όλες οι πτέρυγες αθροίζονται και αφρίζουν για την ύβρι. Μοναδικός δρόμος εξόδου από τα μνημόνια είναι η αποδοχή ολόκληρης της θεραπείας σοκ του νεοφιλελευθερισμού. Τα υπόλοιπα είναι μπαρουφακιάδες…. Τελεία και παύλα!

Υπάρχουν βέβαια και οι διαφορές. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποτινάξει την ρετσινιά της αντιμνημονιακής εποχής του, το συντομότερο δυνατό. Ο Αλ. Τσίπρας παραδέχθηκε, από τη Βουλή, τις αυταπάτες της πρώτης περιόδου. Τώρα ομολόγησε, στον βρετανικό Guardian, το «λάθος Βαρουφάκη». Η παρένθεση έκλεισε. Το νέο όραμα Τσίπρα είναι η έξοδος στις αγορές, η ανάκαμψη της οικονομίας μέσω της εκποίησης του δημόσιου πλούτου και η φιλανθρωπική, με προγράμματα ΕΣΠΑ, διαχείριση της φτώχειας που σκορπίζει η διαρκής μνημονιακή επιτροπεία.

Τι ενώνει τον Αλέξη και τον Πάνο;

του Σπύρου Παναγιώτου

Δύο πολιτικοί τυχοδιώκτες στην ίδια κυβέρνηση

Οι καλοκαιρινοί καύσωνες πυροδοτούν και την πολιτική ζωή του τόπου. Αίφνης, όλα περιστρέφονται γύρω από το οζώδες θέμα της διαπλοκής. Εξεταστική για τον Καμμένο, διορισμός Θάνου, δικαστική διερεύνηση Γιάννου Παπαντωνίου, δηλώσεις Μαρινάκη, αποκαλύψεις κατάδικων, είναι όσα κυριαρχούν στα ΜΜΕ. Δεν πρόκειται απλά για απόπειρα παραπλάνησης των πολιτών.

Πρόκειται για κάτι βαθύτερο. Η πολιτική ζωή του τόπου και η πολιτική αντιπαράθεση των καθεστωτικών κομμάτων όλο και πιο πολύ βυθίζεται στην επιρροή του εσμού των επιχειρηματιών που παίζουν πλέον ρόλο στη νέα κατάσταση. Και όλο και πιο πολύ δανείζονται από τις μεθόδους τους…

Εκείνο που έχει ενδιαφέρον, ως γενικό ερώτημα, είναι γιατί ο Αλ. Τσίπρας επιλέγει να υποστηρίξει χωρίς επιφυλάξεις τον υπουργό του και διακινδυνεύει να υποστεί και ο ίδιος φθορά βάζοντας στο επίκεντρο του κάδρου το πρόσωπο του. Κάτι μάλιστα που δεν συνήθιζε για πολύ πιο ανώδυνα πράγματα.

Μια δοκιμασμένη συστημική επιλογή

 Του Σπύρου Παναγιώτου

Η κεντροαριστερή διαχείριση δεν είναι ελληνική εφεύρεση. Δεν είναι καν νέα μέθοδος διαχείρισης της πολιτικής ζωής. Δοκιμάστηκε κυρίως στην Ευρώπη, πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν οι δυνάμεις του «ευρωκομουνισμού» και της Σοσιαλδημοκρατίας και αξιοποιήθηκε αποτελεσματικά στους πρώτους πολέμους της Νέας Τάξης στα Βαλκάνια.

Ήταν κεντροαριστερές οι δυνάμεις και οι κυβερνήσεις που νομιμοποίησαν και συμμετείχαν ενεργά στην διάλυση της τότε ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Είχε προηγηθεί, βέβαια, η πρώτη επίθεση στο Ιράκ για να ακολουθήσουν αργότερα και νέες σταυροφορίες των ΗΠΑ και των πρόθυμων συμμάχων τους στην Μ. Ανατολή με οικουμενική στήριξη.

Ήταν οι ίδιες δυνάμεις που έπαιξαν ενεργό ρόλο στην συγκρότηση «μεγάλων κυβερνητικών συνασπισμών» (Γερμανία, Ιταλία, Ελλάδα) για την ασφαλή συστημική διαχείριση των συμπτωμάτων της οικονομικής κρίσης που, αν και υπέβοσκε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 με σοβαρά αλληλοδιάδοχα οικονομικά επεισόδια, άρχισαν να δυναμώνουν παγκόσμια. Ήταν οι ίδιες δυνάμεις που μετά το ξέσπασμα της πρόσφατης κρίσης οδήγησαν τον Ευρωπαϊκό Νότο στο ζουρλομανδύα των μνημονίων και της κοινωνικής καταστροφής.

Τι ενώνει τον Αλέξη και τον Πάνο;

του Σπύρου Παναγιώτου

Δύο πολιτικοί τυχοδιώκτες στην ίδια κυβέρνηση

 Οι καλοκαιρινοί καύσωνες πυροδοτούν και την πολιτική ζωή του τόπου. Αίφνης, όλα περιστρέφονται γύρω από το οζώδες θέμα της διαπλοκής. Εξεταστική για τον Καμμένο, διορισμός Θάνου, δικαστική διερεύνηση Γιάννου Παπαντωνίου, δηλώσεις Μαρινάκη, αποκαλύψεις κατάδικων, είναι όσα κυριαρχούν στα ΜΜΕ. Δεν πρόκειται απλά για απόπειρα παραπλάνησης των πολιτών.

Πρόκειται για κάτι βαθύτερο. Η πολιτική ζωή του τόπου και η πολιτική αντιπαράθεση των καθεστωτικών κομμάτων όλο και πιο πολύ βυθίζεται στην επιρροή του εσμού των επιχειρηματιών που παίζουν πλέον ρόλο στη νέα κατάσταση. Και όλο και πιο πολύ δανείζονται από τις μεθόδους τους…

Εκείνο που έχει ενδιαφέρον, ως γενικό ερώτημα, είναι γιατί ο Αλ. Τσίπρας επιλέγει να υποστηρίξει χωρίς επιφυλάξεις τον υπουργό του και διακινδυνεύει να υποστεί και ο ίδιος φθορά βάζοντας στο επίκεντρο του κάδρου το πρόσωπο του. Κάτι μάλιστα που δεν συνήθιζε για πολύ πιο ανώδυνα πράγματα.

Τουρισμός: Η φαντασιακή ναυαρχίδα της ανάκαμψης

Του Σπύρου Παναγιώτου

Η πραγματικότητα πίσω από το μύθο της «ελληνικής» τουριστικής βιομηχανίας

Πάνω από 30 εκατομμύρια τουρίστες θα επισκεφθούν τη χώρα μας αυτή τη χρονιά, εκτιμούν οι ειδικοί της αγοράς. Για δεύτερο συνεχή χρόνιο θα σπάσει το πανελλαδικό ρεκόρ ξένων επισκεπτών, πανηγυρίζουν οι κυβερνητικοί ιθύνοντες. Από κοινού αγορές και κυβέρνηση έχουν αναδείξει την τουριστική αγορά σαν το βαρύ χαρτί της ελληνικής οικονομίας, σαν το πιστοποιητικό της εξόδου της χώρας από την κρίση.

Πράγματι, η σημερινή κυβέρνηση συνέχισε πιστά τα βήματα και τις κατευθύνσεις όλων των προηγούμενων. Με αντισυνταγματικές παρεμβάσεις προώθησε φακέλους επενδυτικών σχεδίων που καθυστερούσαν σε διάφορα επίπεδα της δικαιοσύνης. Παραθαλάσσιες εκτάσεις, οικόπεδα-φιλέτα, δασικές εκτάσεις και αιγιαλοί, νομοθετικές και ρυμοτομικές ρυθμίσεις, όλα έγιναν σύμφωνα με τις επιθυμίες των επενδυτών. Οι τράπεζες, με όπλο τα κόκκινα δάνεια, πίεζαν ασφυκτικά ξενοδόχους να πουλήσουν τις επιχειρήσεις τους, να παραχωρήσουν μερίδια ή να συγχωνευθούν με μεγάλους παίκτες του εξωτερικού.

Τέλος εποχής…

Μαδώντας τη μαργαρίτα, του Βαγγέλη Παπαβασιλείου

του Σπύρου Παναγιώτου

Το βάθεμα του μνημονιακού ημι-αποικιακού καθεστώτος

Ο κ. Μητσοτάκης αποχαιρετίστηκε από τον πολιτικό κόσμο με τιμές και επαίνους που ξεπερνούσαν κατά πολύ το έργο του. Η οικουμενική συγκίνηση έκρυβε κάτι περισσότερο από το θαυμασμό στην αποδοχή των νεοφιλελεύθερων μονόδρομων που και ο ίδιος υπηρέτησε πιστά και μερικές φορές πιο πρώιμα από τα μηνύματα της εποχής του. Έκρυβε μια αδιόρατη «ενοχή». Η σημερινή κρίση δεν έχει αναδείξει ηγέτες που κατάφεραν ή έστω επεδίωξαν να δώσουν το δικό τους χρώμα, τα δικά τους στοιχεία πολιτικής σε ένα δύσκολο διεθνές περιβάλλον. Ανεξάρτητα από το αν το ομολογούν ή όχι, όλοι κινήθηκαν στα όρια των προδιαγεγραμμένων και ασφυκτικών τροχιών που επέβαλαν οι δανειστές. Ο τελευταίος, μάλιστα, εξ αυτών, ο Αλ. Τσίπρας, θεώρησε ειλικρινές να περιγράψει σαν «αυταπάτη» τα όποια ψήγματα «αντίστασης» τόλμησε να εκφωνήσει προεκλογικά. Και να τα αντιστρέψει σε «μια από τα ίδια» μπροστά στις δυσκολίες που συνάντησε, παριστάνοντας έκτοτε τον μαχόμενο πρωθυπουργό που αποδέχεται πανηγυρίζοντας την μια ήττα πίσω από την άλλη.

Στην πραγματικότητα όλα αυτά δεν συνιστούν έλλειμμα ηγετικών προσωπικοτήτων. Το φωτοστέφανο των πολιτικών προηγούμενων εποχών είναι υπερτιμημένο.

Το ψέμα ως μέσο πολιτικής, το φαγοπότι ως στόχος

Του Σπύρου Παναγιώτου

Το success story της κεντροαριστερής διαχείριση αλά ΣΥΡΙΖΑ

Το πολιτικό σύστημα σε όλες του τις εκδοχές, παλιό και νέο μνημονιακό, είναι ενιαίο, ταυτόσημο. Έχει ίδια αντίληψη, τους ίδιους στόχους στην πολιτική του. Έχει την ίδια μέθοδο ως εργαλείο άσκησης της πολιτικής. Ας αφήσουμε οριστικά τις αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση και μετά. Οι αυταπάτες ηττήθηκαν οριστικά, δεν έχει νοστιμάδα η επανάληψη. Ας δούμε την κυβέρνηση όπως πολιτεύεται τώρα.

Ο κυνισμός, το συστηματικό ψέμα, ο εκβιασμός των πολιτών, η παρουσίαση μιας πλασματικής πραγματικότητας, η ξεδιάντροπη περιφρόνηση της νοημοσύνης μας είναι στην ημερήσια διάταξη. Και το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε πολύ ικανό στη καλλιέργεια εντυπώσεων μέσω των fake news, μέσω του ψέματος. Αυτό που με πομπώδες ύφος ανακοινώνεται χθες καταργείται σήμερα. Το ζοφερό παρών προβάλλεται ως παράθυρο ελπίδας. Ξέρουν καλά ότι δεν τους πιστεύει κανείς. Οι συνέπειες μιας 7χρονης κοινής πολιτικής δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες στους πολίτες.