Δεν μένουμε Ευρώπη, μένουμε με τους γονείς μας

Διαψεύδεται το σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη», αφού, σύμφωνα με το Bloomberg, πάνω από τους μισούς Έλληνες ηλικίας 25-34 ετών μένουν στο σπίτι των γονιών τους, και αυτό δεν είναι καθόλου ευρωπαϊκό.

Όλο και περισσότεροι Έλληνες επιστρέφουν στο πατρικό τους, καθώς είναι άνεργοι και δεν πρόκειται να βρουν δουλειά ποτέ.

Το ποσοστό των Ελλήνων ηλικίας 17-34 ετών που έχουν επιστρέψει στο πατρικό τους από το 2010 έχει αυξηθεί στο 63,5% αλλά αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που θα συμβεί τα επόμενα χρόνια, όπου θα μένουν μαζί οι παππούδες, οι γιαγιάδες, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.

Το μικρό σπίτι στο σημάδι

Αφιέρωμα: Η πολιτισμική διάσταση του ΕΝΦΙΑ

Υπάρχει κάτι πιο βαθύ που μας πληγώνει…

O ΕΝΦΙΑ δεν είναι ένας ακόμη άδικος φόρος που κλονίζει οικονομικά το ήδη ρημαγμένο ελληνικό νοικοκυριό. Δεν πλήττει μονάχα το εισόδημα, όπως διατείνονται όσοι αποσκοπούν στη δημιουργία ψευδών εντυπώσεων. Είναι ένας φόρος αίματος με βαθιά ιδεολογική και πολιτισμική διάσταση. Tο δημοσιονομικό όφελος που παπαγαλίζουν εγχώριοι κι εξωχώριοι εμπνευστές είναι μόνο η κρούστα του φαινομένου, καθώς βαθιά, ανομολόγητη αλλά και ύπουλη επιδίωξή τους είναι να ξεριζωθεί η ταυτότητα, η μνήμη και η ιστορική συνέχεια των ανθρώπων. Εκείνων που επιμένουν ακόμη να ανακαλούν με συμπάθεια το παρελθόν και τις πηγές του.

Το σπίτι, κληρονομημένο ή χτισμένο, το ξεχερσωμένο χωράφι, το λιοστάσι και το αμπέλι δεν αποτελούν ιδιοκτησίες με μονοδιάστατη σημασία που απλώς, αποφέρουν «έσοδα» άρα πρέπει να φορολογηθούν. Δεν είναι οφειλέτες η πλειονότητα των κατόχων τους, ούτε δυσανασχετούν γιατί θέλουν να προστατέψουν μονάχα την τσέπη τους. Άνθρωποι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους είναι οι πιο πολλοί, ζορισμένοι απ’ την ανέχεια και τη στέρηση, που κληρονόμησαν ή έχτισαν με πόνο «δοχεία ζωής» για τις ανάγκες τους.

Οι εφοριακοί θα κάνουν επισκέψεις στα σπίτια

Ενθουσιασμό έχει προκαλέσει στους Έλληνες η είδηση πως οι εφοριακοί θα μπορούν να κάνουν επισκέψεις στα σπίτια των πολιτών και να κάνουν ελέγχους. Επιτέλους, θα ξεκινήσουν πάλι οι επισκέψεις στα σπίτια και οι Έλληνες θα αρχίσουν να επικοινωνούν ξανά και να έχουν ζεστή προσωπική επαφή.

Δεν είναι λίγοι οι Έλληνες που δεν κλειδώνουν πια τις εξώπορτες των σπιτιών τους γιατί φοβούνται μην έρθουν οι εφοριακοί και φύγουν.

Ο Κινέζος, οι πλειστηριασμοί και η Αμυγδαλέζα

Η είδηση πέρασε στα ψιλά: «Υπογράφηκε την Πέμπτη 8 Αυγούστου το πρώτο συμβόλαιο που αφορά την πώληση ακινήτου στην Αττική σε Κινέζο υπήκοο, με βάση τον νέο νόμο 4146/2013, ο οποίος προβλέπει τη χορήγηση αδειών παραμονής σε πολίτες μη Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν αυτοί προβούν σε αγορά ακινήτων αξίας άνω των 250.000 ευρώ».

Σκέφτομαι αυτή την είδηση, σε σχέση με δυο μεγάλες ειδήσεις αυτών των ημερών: τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας και την Αμυγδαλέζα. Τραγική ειρωνεία.

Τα πράγματα είναι απλά: είσαι αλλοδαπός, αγοράζεις σπίτι στην Ελλάδα αξίας άνω των 250 χιλιάδων ευρώ και παίρνεις άδεια παραμονής.

Κεραμιδίσια όνειρα

Το μεγάλο όνειρο κάθε εργαζόμενου σε όλες τις κοινωνίες του κόσμου, είναι το δικό του σπίτι. Ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι του που θα είναι ολόδικό του. Να στεγάσει την οικογένεια του, τα όνειρά του, τη ζωή του. Ένα κεραμίδι που έξι χρόνια πριν μετατράπηκε στον πολιορκητικό κριό της καθημερινότητάς όλων μας.

Μία από τις κύριες αιτίες της παγκόσμιας οικονομικής -και δημοκρατικής- κρίσης, χτίστηκε πάνω στο μύθο του κεραμιδιού. Είτε αυτό λέγεται “american dream” είτε μικροαστικό πρότυπο, οι μεσιτικές κομπίνες διέλυσαν τις ζωές εκατομμυρίων, διεμβολίζοντας τις ίδιες τους τις ελευθερίες.