Ρέπουν οι νέοι μας προς τον κομμουνισμό;

Του Κώστα Κολοκυθά

Στις αρχές Νοέμβρη το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕΦΙΜ) δημοσίευσε μια έρευνα του αναφορικά με τις αντιλήψεις των νέων της Ελλάδας για τον κομμουνισμό, 31 χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Το ΚΕΦΙΜ είναι ένα think tank που στόχο έχει τη διάδοση των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων απόψεων. Στο ΚΕΦΙΜ συμμετέχουν η Μιράντα Ξαφά, ο Πέτρος Δούκας κ.α. ενώ πρόεδρος είναι ο κ. Σκούρας με ισχυρές σχέσεις με το Ρεπουμπλικανικό κόμμα στις ΗΠΑ.

Τα αποτελέσματα της έρευνας, που μεταξύ άλλων φρίκαραν το ακραία φιλελεύθερο think tank, έδειξαν ότι περίπου το 60% των νέων της χώρας εκτιμά σήμερα ότι η πορεία της Ελλάδας θα ήταν καλύτερη αν βρισκόταν στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης.

Oι ελίτ, οι ραντιέρηδες και ο σοσιαλισμός

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Καθώς το ελεύθερο κάμπινγκ μπαίνει στο στόχαστρο δημάρχων και αστυνομίας σε όλη την Ελλάδα (με ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις, όπως η Τήλος), εμείς θυμόμαστε τους κοινωνικούς και ταξικούς συμβολισμούς που κουβαλά από την εποχή της Βικτωριανής Αγγλίας μέχρι τις μέρες μας.

«Θέλω να κάνω μπάντζι τζάμπινγκ, Μήτσο μου».
«Γιατί δεν κάνεις τζάμπα κάμπινγκ, Ελενίτσα;»

Ευρωπαϊκή Ένωση και σοσιαλισμός

Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης

Η αποικιοκρατία των παλαιών εποχών, αντικαταστάθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι αποικιοκράτες που εκμεταλλεύονταν αγρίως λαούς, τώρα κάνουν τη δουλειά τους με πιο… «έξυπνο» τρόπο. Δεν καταπιέζουν με τα όπλα, αλλά με οικονομικά μέτρα, και με το νόμισμα –το «ευρώ»– που οι ίδιοι ελέγχουν. Οι δυνάστες κατόρθωσαν να περάσουν την αντίληψη ότι δεν είναι δυνατόν να μην υπακούουν άπαντες αδιαμαρτύρητα στα τραπεζικά κέντρα των Βρυξελλών. Τέτοιους αντιρρησίες τους λοιδορούν και τους μάχονται υπογείως. Κρατούν τα «κέντρα» αυτά, υπό την άμεση επιρροή τους, «Αριστερούς», «Δεξιούς» και «Κεντρώους». Όλους αυτούς, που κάτω από ψευδεπίγραφες «ιδεολογικές» ταμπέλες –χάριν προσωπικών συμφερόντων– κοροϊδεύουν τους πολίτες. Ο μεγάλος «αιρετικός» του γιουγκοσλαβικού Κομμουνισμού, ο Μίλοβαν Τζίλας, από πολύ νωρίς έκανε λόγο για το «λυκόφως των ιδεολογιών». Αυτό υλοποιήθηκε στις μέρες μας εξαιτίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το 70% των νέων Αμερικανών «ψήνεται» για σοσιαλισμό

Μια έρευνα της εταιρείας μάρκετινγκ YouGov, για λογαριασμό του αμερικανικού αντικομμουνιστικού Ιδρύματος Θυμάτων του Κομμουνισμού, βρήκε πως το 70% των millenials, δηλαδή των νέων Αμερικανών που γεννήθηκαν λίγο πριν μπει ο 21ος αιώνας, θεωρούν «κάπως πιθανό» ή «εξαιρετικά πιθανό» το να ψηφίσουν σοσιαλιστή υποψήφιο σε κάποια εκλογική αναμέτρηση.

Η έρευνα, που διεξάγεται ετησίως από το 2016 και έχει τίτλο «Οι στάσεις στις ΗΠΑ για τον Σοσιαλισμό, τον Κομμουνισμό και τον Κολλεκτιβισμό», βασίζεται σε συνεντεύξεις με περισσότερα από 2.000 άτομα.

Τα αποτελέσματα της φετινής έρευνας δείχνουν μια αξιόλογη τάση ριζοσπαστικοποίησης των νέων Αμερικανών, ειδικά στη γενιά των Millenials (23-38 ετών) και την επόμενη, αυτή των Gen Z (16-22 ετών). Συγκρινόμενη με την περσινή έρευνα, οι θετικές στάσεις για τον καπιταλισμό έπεσαν 8 και 6 ποσοστιαίες μονάδες αντίστοιχα.

Το σοσιαλιστικό ιδανικό

Του Γιώργου Λεονταρίτη

«Μετά 20 έτη» ήταν ο τίτλος του γνωστού μυθιστορήματος του Αλεξάνδρου Δουμά, που μας γοήτευσε στην παιδική μας ηλικία. Είκοσι χρόνια μετά τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, συνειδητοποιούμε ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο του ΝΑΤΟ που εναρμονίζεται πλήρως με τους στόχους του Δ’ Ράιχ της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Στο πλάνο αυτών των σχεδίων, είναι και τα Βαλκάνια, που ξαναγίνονται μπαρουταποθήκη. Η τραγωδία που έζησε το 1999 η Γιουγκοσλαβία, είχε άμεση σχέση με την αλλαγή συνόρων. Κι όλα αυτά, προϋπέθεταν εξ αρχής την πλήρη αχρήστευση της Αριστεράς.

Καταναλώνω άρα υπάρχω…

Κάποιοι ειρωνεύτηκαν τον πάπα γιατί μίλησε κατά τού καταναλωτισμού, του πάθους δηλαδή να αγοράζουμε όχι μόνο πράγματα που έχουμε υλική ή πνευματική ανάγκη, αλλά κι από τεχνητό ψυχαναγκασμό. Αυτοί οι κάποιοι που τον σάρκασαν είναι λογικό να ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που ορκίζονται στον καπιταλισμό, αν και δεν είναι διατεθειμένοι να πεθάνουν γι’ αυτόν. Για την ακρίβεια, κανένας δεν είναι διατεθειμένος να θυσιάσει τη ζωή του για να μπορούν οι υπόλοιποι να αγοράζουν προϊόντα και υπηρεσίες, να παίζουν στο χρηματιστήριο ή να ανοίγουν τραπεζικούς λογαριασμούς.

Όσκαρ Ουάιλντ: Η ψυχή του ανθρώπου στο σοσιαλισμό

Του Γιάννη Γεράσιμου

«Η ανυπακοή, στα μάτια όποιου έχει διαβάσει ιστορία, είναι η προπατορική αρετή του ανθρώπου. Από την ανυπακοή γεννήθηκε η πρόοδος, από την ανυπακοή και η επανάσταση!!»

«Μονάχα η Φύση,  που οι απαλές της βροχές πέφτουν “επί δικαίων και αδίκων”, θα μου προσφέρει την αγκαλιά των βράχων της να κρύψω το πρόσωπό μου και θα μ’ αφήσει στις κρυφές κοιλάδες της, στη σιωπή τους, να κλάψω χωρίς οι άνθρωποι να μ’ ενοχλούν. Και θα στολίσει μ’ αστέρια τη νύχτα, για να μπορώ να περπατάω στα σκοτεινά χωρίς να σκοντάφτω, θα στείλει τους ανέμους να σκορπίσουν τ’ αχνάρια των ποδιών μου, για να μην με φτάσουν οι άνθρωποι, και θα με αποκαθάρει στα πλατιά της νερά και θα με γιάνει με τα μυστικά της βότανα».

Άλμπερτ Αϊνστάιν: Γιατί σοσιαλισμός

Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο 1 τεύχος του Αμερικανικού περιοδικού Monthly Review, το 1949

 Ας εξετάσουμε πρώτα απ’ όλα το ζήτημα αυτό από την άποψη της επιστημονικής γνώσης. Μπορεί να φανεί ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικές μεθοδολογικές διαφορές ανάμεσα στην αστρονομία και την οικονομία: οι επιστήμονες και στους δύο τομείς προσπαθούν να ανακαλύψουν τους νόμους, που έχουν γενική εφαρμογή σε ορισμένες ομάδες φαινομένων, για να κάνουν την αμοιβαία σχέση των φαινομένων αυτών όσο γίνεται πιο κατανοητή.  Αλλά τέτοιες μεθοδολογικές διαφορές υπάρχουν στην πραγματικότητα.

Η ανακάλυψη των γενικών νόμων στον τομέα της οικονομίας είναι δυσκολότερη γιατί τα υπό παρατήρηση οικονομικά φαινόμενα, επηρεάζονται συχνά από πολλούς παράγοντες, που είναι πάρα πολύ δύσκολο να εκτιμηθούν ξεχωριστά. Εκτός από αυτό, η πείρα που συγκεντρώθηκε από την αρχή της λεγόμενης πολιτισμένης περιόδου της ανθρώπινης ιστορίας, υποβάλλονταν και υποβάλλεται, ως γνωστόν, σε σοβαρές επιδράσεις και περιορισμούς όχι μόνο οικονομικού χαρακτήρα.

Για παράδειγμα, οι περισσότερες μεγάλες δυνάμεις στην ιστορία οφείλουν την ύπαρξη τους στις κατακτήσεις. Οι λαοί κατακτητές εδραιώνονταν νομικά και οικονομικά ως προνομιούχα τάξη στην κατακτημένη χώρα… Πουθενά δεν έχει ξεπεραστεί πραγματικά εκείνο που ο Βέμπλεν αποκαλεί «ληστρική φάση» ανάπτυξης της ανθρωπότητας. Ορισμένα οικονομικά γεγονότα, που παρατηρούμε, αφορούν τη φάση αυτή και μάλιστα οι νόμοι, που μπορούμε να εξάγουμε από αυτά, δεν είναι εφαρμόσιμοι σε καμιά άλλη φάση.

Άνοδος του συντηρητισμού: Πολιτικές ιδεολογίες στην Ελλάδα μετά το Μνημόνιο

του Γιάννη Μαυρή

Πως άλλαξε ο ιδεολογικός χάρτης, στην περίοδο 2009-2017

«Οι ελληνικές αρχές θα πρέπει (…) να θέσουν σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα, υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για την ενίσχυση των δυνατοτήτων και την αποπολιτικοποίηση της Ελληνικής Διοίκησης» («3ο Μνημόνιο», Ν.4334/16 Ιουλίου 2015, ΦΕΚ Α’80).

Μετά από επτά χρόνια βαθειάς κρίσης και έντονων κοινωνικών ανταγωνισμών, η ελληνική κοινωνία δείχνει να οδηγείται σε συντηρητική διέξοδο. Η στροφή της ελληνικής κοινωνίας στο συντηρητισμό είναι προφανής, όχι μόνον στο επίπεδο των τάσεων του εκλογικού σώματος, αλλά –περισσότερο σημαντικό- στο πεδίο της ιδεολογίας.

Το πλανόδιο τσίρκο του «σοσιαλισμού»

Του Δημήτρη Κούλαλη

ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

Παρατήρηση 1^η: Το χθεσινοβραδινό «talk show»  που παρακολουθήσαμε στη Βουλή, μπορεί να περιγραφεί με τα εξής απλά λόγια: « Αν αρχίσουμε, κύριοι βουλευτές της ΝΔ, να σκαλίζουμε ο ένας τις αμαρτίες του άλλου, τότε θα μολυνθεί ο πολιτικός βίος αυτής της χώρας». Βάσω Παπανδρέου, αναπληρώτρια υπ. Βιομηχανίας του ΠΑΣΟΚ, 1985.

Η κ. Παπανδρέου δήλωνε σοσιαλίστρια.

Παρατήρηση 2^η: Ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, κ. Γιάννος Παπαντωνίου, γνήσιος εκφραστής των κυβερνήσεων του «εκσυγχρονισμού», για τον οποίο εχθές η Βουλή ψήφισε τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής σχετικά με το μέγα σκάνδαλο των εξοπλιστικών, ήταν εκείνος πουδήλωνε ότι  πάντα δρα με γνώμονα τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Για το λόγου το αληθές:

Ο τεχνολογικός »Μετα-καπιταλισμός» των Rifkin, Mason: Όταν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την ψάχνει μετα-καπιταλιστικά…

Ζούμε το τέλος του καπιταλιστικού κόσμου;

Σε μια παλαιότερη ανάρτηση, προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε κάποιες παραμέτρους της ιστορικής καμπής »μόνιμης στασιμότητας» στην οποία το παγκόσμιο κεφαλαιοκρατικό σύστημα φαίνεται να έχει περιέλθει

Όταν το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο παίρνει συνέντευξη από τον J.Rifkin με τίτλο »Πέρα από τον καπιταλισμό, προς μια συμμετοχική οικονομία», τα πράγματα έχουν αρχίσει να γίνονται σοβαρά. Ή μήπως όχι;

Για ένα απόσπασμα του τελευταίου βιβλίου του Rifkin, Η Κοινωνία του Μηδενικού Οριακού Κόστους, κλικ εδώ. Για ένα άρθρο του για την »άνοδο του αντικαπιταλισμού» μεταφρασμένο στα ελληνικά, βλ. εδώ 

Σε ανάλογο μήκος κύματος, ο »Μετα-καπιταλισμός» του Paul Mason. Για ένα άρθρο του ίδιου στη Guardian για το »τέλος του καπιταλισμού», βλ. εδώ

Η Βενεζουέλα Μετά Τον Τσάβεζ

Σε ζωντανή μετάδοση, ο αντιπρόεδρος της Βενεζουέλας Νικόλας Μαδούρο έχανε τις λέξεις του. Ο Oύγκο Τσάβεζ, γεννημένος και μεγαλωμένος σε συνθήκες αγροτικής ένδειας στην Sabaneta το 1954, είχε πεθάνει από καρκίνο. Για τους πλούσιους και λευκούς αντιπάλους του ήταν η ενσάρκωση του κακού. Για του πολλούς, φτωχοποιημένους Βενεζουελάνους, η αντιφατική και εκλεκτική ιδεολογία του – ένα δαιδαλώδες μίγμα που συνέθετε στοιχεία από την σκέψη του Simon Bolivar και του Ezequiel Zamora, τον αριστερό-στρατιωτικό εθνικισμό και τον αντι-ιμπεριαλισμό του 20ου αιώνα, τον κουβανικό σοσιαλισμό, τον κοινωνικό χριστιανισμό, ένα πραγματιστικό οικονομικό νεοστρακτουραλισμό και στοιχεία από το ρεύμα για τον σοσιαλισμό από τα κάτω- είχε πολύ νόημα στο μέτρο που ο Τσάβεz είχε την ίδια προέλευση με αυτούς και είχε κάνει εχθρούς τους σωστούς ανθρώπους.

Η διεθνής παρακαταθήκη του Βενεζουελάνου προέδρου για τμήματα της Αριστεράς έχει αμαυρωθεί από την υποστήριξή του σε ηγέτες και κράτη όπως ο Gaddafi, al-Assad, Ahmadinejad, και το κινέζικό κράτος. Αλλά μια ανάλυση που ξεκινάει από τα παραπάνω για να κατανοήσει την πρωτοφανή απήχηση του θανάτου του και του θρήνου των εκατομμύριων Βενεζουελάνων και Λατινοαμερικάνων, θυμάτων της αποικιοκρατίας, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, χάνει το νόημά της.

Ενάμισυ αιώνα τα ίδια παραμύθια

Μπίσκεκ, Κιργιστάν: Καρλ Μαρξ και Φρήντριχ Ένγκελς συνομιλούν

Είναι αλήθεια πως η συντριπτική πλειοψηφία του λαού αιφνιδιάστηκε ακούγοντας πριν τέσσερα (και κάτι) χρόνια τον τότε πρωθυπουργό να αναγγέλει μείωση του βασικού μισθού κατά 22% στους άνω των 25 ετών και κατά 32% στους νεώτερους. Προφανώς, το παραξένεμα εκείνο οφειλόταν στο ότι επί σειρά δεκαετιών οι εργαζόμενοι είχαν συνηθίσει να παίρνουν κάθε τόσο μια αύξηση (έστω και πενιχρή), η οποία -υποτίθεται πως- κάλυπτε τις εισοδηματικές τους απώλειες από τον πληθωρισμό.

Ωστόσο, ανάμεσα στους αιφνιδιασμένους υπήρξαν και κάποιοι λίγοι που παραξενεύτηκαν βλέποντας το πόσο παραξενεύτηκαν οι υπόλοιποι! Αυτοί οι λίγοι ήσαν όσοι είχαν υπ’ όψη τους όσα έλεγε πριν ενάμισυ αιώνα ο Μαρξ για την τάση τού κεφαλαίου να μειώνει όσο μπορεί τα μεροκάματα. Αυτοί ήξεραν ότι η μείωση των μεροκάματων γίνεται είτε αργά και σταθερά (π.χ. μέσω της αύξησης της παραγόμενης υπεραξίας, μέσω του πληθωρισμού, μέσω της ολοένα διευρυνόμενης ανισικατανομής τού παραγόμενου πλούτου κλπ) είτε κεραυνοβόλα, με αφορμή κάποια κρίση ή, όπως έλεγε ο Μίλτον Φρήντμαν, κάποιο γεγονός που θα μπορούσε να εκληφθεί ως κρίση (π.χ. σε περιόδους πολέμων κλπ).

ΓΙΑΤΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ;

του Αλβέρτου Αϊνστάιν*

Τα 60 χρόνια από το θάνατο του Αλβέρτου Αϊνστάιν (1879-1955), που θα γιορταστούν φέτος, είναι μια καλή ευκαιρία για να θυμηθούμε ή να ανακαλύψουμε τον πολιτικό Αϊνστάιν που επιμελώς μας κρύβουν. Και σίγουρα, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να γνωρίσουμε  αυτόν τον «άλλο» Αϊνστάιν παρά ακούγοντάς τον να μας μιλάει με τα δικά του λόγια για το περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρο ζήτημα… «γιατί σοσιαλισμός;». Και όπως γράφαμε πριν από ακριβώς 10 χρόνια, όταν μεταφράζαμε και δημοσιεύαμε μεγάλα αποσπάσματα αυτού του ιστορικού κειμένου του μεγάλου Αλβέρτου:
«Όμως, προσοχή: θα ήταν λάθος να αντιμετωπίσουμε αυτό το κείμενο απλώς σαν κάτι το «αξιοπερίεργο», π.χ. σαν απόδειξη της πολυεδρικής (αναγεννησιακής) προσωπικότητας ενός μεγάλου επιστήμονα που τολμάει να μπαίνει σε «ξένα χωράφια». Στην πραγματικότητα, πρόκειται  για ένα κείμενο που, γραμμένο για το πρώτο τεύχος της αριστερής επιθεώρησης Monthly Review, αποκαλύπτει έναν Αϊνστάιν όχι μόνο βαθύ και τρομερά επίκαιρο στοχαστή των σημερινών προβλημάτων της ανθρωπότητας αλλά και μαχόμενο αντιγραφειοκράτη, δηλαδή αντισταλινικό κομμουνιστή. Στον προσεκτικό αναγνώστη να κρίνει  και να βγάλει τα συμπεράσματά του…»

 Γιώργος Μητραλιάς

---

Τον δρόμο για τον σοσιαλισμό στρώνει ο Αντώνης Σαμαράς

Με ταχείς ρυθμούς συνεχίζεται η συγκέντρωση της ιδιωτικής περιουσίας σε κρατικά και ολιγοπωλιακά χέρια, καθώς τίποτε δεν αλλάζει όσον αφορά τους όρους και τις προϋποθέσεις για τους φόρους στα ακίνητα των νοικοκυραίων.

Η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά προσπαθεί να μαζέψει με νύχια και με δόντια τις περιουσίες στα χέρια λίγων ανθρώπων, με απώτερο σκοπό να κάνει ευκολότερη τη ζωή των κομμουνιστών όταν επαναστατήσουν και εγκαθιδρύσουν στην Ελλάδα τον σοσιαλισμό.

Το κλάμα της ΔΗΜΑΡ

Στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του ως γραμματέας της ΔΗΜΑΡ, ο Σπύρος Λυκούδης δάκρυσε εξαιτίας της αριστερής στροφής που κάνει το κόμμα του από τη στιγμή που αποφάσισε να μην συμμετέχει στην κυβέρνηση και να δηλώνει παρών σε κάθε κρίσιμη πολιτική στροφή της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.

Ο Σπύρος Λυκούδης και οι σύντροφοί του αισθάνονται πνιγμένοι από την αδιαλλαξία του προέδρου μπροστά στα καλέσματα των “58” του ΔΟΛ και του σημιτικού ΠΑΣΟΚ για μια Ελλάδα σοσιαλιστική – όπως λέει και ο ύμνος.

Πιστεύουμε στο σοσιαλισμό;

Του Χρήστου Λάσκου

Το ερώτημα του τίτλου κάθε άλλο παρά ρητορικό είναι. Πάει πολύς καιρός τώρα που οι «μαγαρισμένες» λέξεις αναφέρονται σε κείμενα και ντοκουμέντα χωρίς και να τις πολυεννοούμε πραγματικά. Ξαναρωτάω, λοιπόν, και εντός κειμένου: πιστεύουμε στο σοσιαλισμό;

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Ο Ένγκελς γράφει ότι «στον καπιταλισμό κάθε βήμα προς την άμβλυνση της κρίσης προετοιμάζει την επόμενη φάση της κρίσης». Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στον καπιταλιστικό κόσμο. Αυτό ακριβώς, με βιωματικό τρόπο, διαπιστώνουμε στην περίπτωση της Ελλάδας των αστικών κυβερνήσεων, της λιτότητας, των μνημονίων και της τρόικας.

Όσα μέτρα έχουν ληφθεί για την αντιμετώπιση -υποτίθεται- της κρίσης, αντί να οδηγήσουν σε ελάφρυνση της, την έχουν επιβαρύνει ακόμα περισσότερο. Κι όταν κάποια στιγμή αυτή η πολυπόθητη «έξοδος από την κρίση» εμφανιστεί, με δεδομένο τον πρόσκαιρο και αναιμικό χαρακτήρα της «ανάκαμψης» που θα ακολουθήσει, δεν θα αφορά τα λαϊκά στρώματα. Θα πρόκειται για την απόδραση και την έξοδο από την κρίση των ισχυρότερων μερίδων του κεφαλαίου, η οποία θα έχει συντελεστεί πάνω σε σωρούς κοινωνικών ερειπίων.

40 χρόνια μετά τον Πινοσέτ: Χιλή 1973 – Η αυταπάτη του κοινοβουλευτικού δρόμου προς το Σοσιαλισμό

Της Κατερίνας Παρδάλη

Στις 11 Σεπτέμβρη του 1973, στη Χιλή, η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Σαλβαδόρ Αλιέντε ανατράπηκε από το στρατιωτικό πραξικόπημα του στρατηγού Πινοσέτ. Ο Αλιέντε πέθανε «με το όπλο στο χέρι» και μια απίστευτη κτηνωδία ξετυλίχτηκε ενάντια στο λαό της Χιλής.

Χι­λιά­δες άν­θρω­ποι βα­σα­νί­στη­καν, βιά­στη­καν, δο­λο­φο­νή­θη­καν, ακρω­τη­ριά­στη­καν. Μόνο τους πρώ­τους μήνες της χού­ντας πάνω από 30.000 άν­θρω­ποι εξο­ντώ­θη­καν, ενώ δε­κά­δες χι­λιά­δες εξο­ρί­στη­καν ή «εξα­φα­νί­στη­καν». Το τρί­χρο­νο πεί­ρα­μα του πε­ρά­σμα­τος στο σο­σια­λι­σμό, μέσα από τον κοι­νο­βου­λευ­τι­κό δρόμο, είχε τρα­γι­κό τέλος.

Albert Einstein-Γιατί σοσιαλισμός;

Πρώτη έκδοση: Monthly Review, May 1949

Μετάφραση στα ελληνικά: Ευρυτάνας Ταξιδιώτης, Μάρτης 2012

Πηγή: Lenin Reloaded

http://proletariates.blogspot.gr/

Τον Μάϊο του 1949 δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος της αμερικάνικης επιθεώρησης Monthly Review το κείμενο του Einstein με τίτλο ” Why Socialism? “. Στο κείμενο αυτό ο Einstein εκθέτει απλά και με σαφήνεια την άποψή του για την αναγκαιότητα μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας (disclaimer: όπου με τον όρο σοσιαλιστική δεν εννοούμε οτιδήποτε κοντά σε αυτό). Κατά την προσωπική μου άποψη το κείμενο αυτό αξίζει και πρέπει να διαδοθεί όσο γίνεται περισσότερο καθώς είναι πιό επίκαιρο από ποτέ. Για να βοηθήσω σ΄αυτή την κατεύθυνση μετέφρασα το πρωτότυπο κείμενο στα ελληνικά. Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν και άλλες μεταφράσεις, πχ εδώ, αλλά όσες βρήκα είναι αποσπασματικές και ελλιπείς. Η μετάφραση που ακολουθεί είναι ελεύθερη για διανομή κάτω από τους όρους της άδειας Creative Commons Attribution-Share Alike, ενώ οι υπογραμμίσεις (έντονα γράμματα-έμφαση) είναι δικές μου. Τo ελληνικό κείμενο μπορείτε να το κατεβάσετε και σε μορφή pdf εδώ.

Γιατί Σοσιαλισμός ;

Albert Einstein

Μπέρτολτ Μπρεχτ: “Κουράστηκες” (αφιερωμένο σε όσους υπό το βάρος της επίθεσης, γονάτισαν, υποχώρησαν, πήγαν ή σκέφτονται να πάνε σπίτι τους…)

Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας.

Γονάτισες,  δε μπορείς άλλο να τρέχεις.

Κουράστηκες, δε μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια.

Ξόφλησες: Κανείς δε μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις πια τίποτα.

Μάθε λοιπόν: εμείς το ζητάμε.

«Ελεύθερη αγορά» αλά καρτ

Tο 2013 φέρνει την Άνοιξη και τη νομοθέτηση του κατώτερου μισθού. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σημαίνει ότι και τυπικά πλέον οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα θα υπαχθούν στο καθεστώς της λιτότητας. Το σπουδαιότερο είναι άλλο όμως. Το γεγονός αυτό είναι η πιο τρανή απόδειξη της ιδεολογικής χρεοκοπίας της «ελεύθερης οικονομίας» και ειδικότερα του νεοφιλελευθερισμού. Στην πραγματικότητα με αυτή την ενέργεια ομολογείται ότι δεν υπάρχει «ελεύθερη αγορά». Επί της ουσίας η οικονομική κρίση ξεγυμνώνει τον ίδιο τον καπιταλισμό απ’ τα όποια φύλλα συκής είχε πριν απ’ αυτή.

Η Μουστακαλού Σοράγια του Σοσιαλισμού

 

Δεν φτάνει που είναι πανίβλακας, Μαμάκιας, χασικλής, αγράμματος, αμερικανάκι, πολιτικός απατεώνας, Μεγαλοτζογαδόρος, κοπανατζής, λουφαδόρος, ζαβολιάρης, είναι και ένας αφόρητα αβάσταχτος κλαψομούνης-και η αισχρή, πρόστυχη και μιζεροκακόμοιρη ζητιανιά θέλει τέχνη αυτοταπείνωσης καθότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα-ο εθνικός μας κλαψομούνης λοιπόν, που περιφέρεται από κοσμικό θέρετρο σε κοσμικό θέρετρο κι από μεγαλούπολη σε μεγαλούπολη, διεκτραγωδώντας ένα δράμα που, ενώ δεν το βίωσε παρά πάνω στο high tech canoe του και που, παρεμπιπτόντως, είναι αυτός ο ίδιος που το προκάλεσε στους άλλους, τώρα λοιπόν, το οικειοποιείται σαν δικό του τραυματικό βίωμα, με την έννοια που ο πατροκτόνος επικαλείται την νεοαποκτημένη με την πατροκτονία ορφάνια του. Είναι αφασικός  ο απίθανος αυτός τύπος-αυτό δεν θέλει και πολύ φιλοσοφία για να το ανακαλύψεις- και κανείς δεν είναι τόσο κτηνώδικα χοντρόπετσος όσο ένας αφασικός που έχει καλά κρυμμένο τον πονηρό του σκοπό.