Ισπανία, Πορτογαλία: Η αριστερά ξεπλένει την σοσιαλδημοκρατία, αυτοκτονώντας η ίδια

του Παναγιώτη Μαυροειδή

Στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές στην Ισπανία, οι Σοσιαλιστές βγήκαν εξαιρετικά ενισχυμένοι με ποσοστό 28,7% (από 22,5%). Την ίδια στιγμή συμμαχία Podemos-Ενωμένης Αριστεράς είχε μια πραγματική πολιτική αιμορραγία πέφτοντας στο 14,3% (από 21/2%)

Είχε προηγηθεί η στήριξη της διακυβέρνησης των Σοσιαλιστών από την συμμαχία Podemos-Ενωμένης Αριστεράς.

Σςςς, οι φιλελεύθεροι κοιμούνται

«…τεμάχια σαπρών ξύλων από ξεχώματα, ήτοι ανακομιδάς ανθρωπίνων σκελετών, λείψανα από χρυσές γόβες ή χρυσοκέντητα υποκάμισα νεαρών γυναικών, συνταφέντα ποτέ μαζί των, βόστρυχοι από κόμας ξανθάς, και άλλα του θανάτου λάφυρα». Παπαδιαμάντης, Το Μοιρολόγι της φώκιας

Παγωμένος άνεμος φυσάει στο κοιμητήρι των φιλελευθέρων. Από τους «νουνεχείς» δεξιούς και τους κοσμοπολίτες συντηρητικούς μέχρι τις εκσυγχρονιστικές παρυφές της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας δεν ακούγεται τίποτα. Υπό κανονικές συνθήκες ο χώρος στοχάζεται, παράγει ιδέες, προωθεί τομές. Σήμερα τον τόνο δίνουν οι θιασώτες του ταλιμπανικού νεοφιλελευθερισμού. Στα social media (και κάποια παραδοσιακά) ακούγονται μόνο κάτι «φιλελεύθερα» attention whores. Κατάντησε ο χώρος αυτός μόνο συνεκτικό ιστό να έχει τον λυσσαλέο αντισυριζαϊσμό. Αλλά τι να το κάνεις; Σε αυτόν είναι καλύτερος ο Άδωνις Γεωργιάδης.

Η «ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» ΚΑΙ Η ΕΣΧΑΤΗ ΠΛΑΝΗ

Του ΠΕΤΡΟΥ Ι. ΜΗΛΙΑΡΑΚΗ*

Σύμφωνα με τις μη αναθεωρητέες συνταγματικές διατάξεις που αφορούν στη μορφή του πολιτεύματος της Ελληνικής Δημοκρατίας, το Ανώτατο Όργανο της Πολιτείας, είναι Συλλογικό Όργανο –είναι το Εκλογικό Σώμα.

Τούτο σημαίνει ότι ο κάθε πολίτης είναι φορέας του αυτού ποσοστού κυριαρχίας. Ως εκ τούτου αποτελεί καθήκον του κάθε πολίτη χωριστά όχι μόνο η άσκηση του εκλογικού του δικαιώματος, αλλά και η συμμετοχή του στην πολιτική ζωή της Χώρας.

Ως εκ τούτου, ο κάθε πολίτης θα πρέπει να επικεντρώνει τη σκέψη του και την κριτική του στα «πολιτικά ρεύματα», ή «κινήματα» ή άλλως «πολιτικά υποκείμενα-κομματικούς σχηματισμούς», καθώς και στα προγράμματα που διατυπώνονται από τους εμπλεκόμενους στην πολιτική φορείς και με βάση αυτά και την πολιτική του συνείδηση και γνώση να τοποθετείται ως ενεργός πολίτης.

Λαμόγια με ιδανικά

Του Περικλή Κοροβέση

Κυβερνήσεις της Αριστεράς είχαμε πολλές στην Ε.Ε. Ολες εξελέγησαν με εντυπωσιακά προγράμματα και προεκλογικές εξαγγελίες που υπόσχονταν πολλά.

Καταπολέμηση της φτώχειας και της ανεργίας, κοινωνικό κράτος, Παιδεία, Υγεία, εγγυημένα για όλους.

Οσο ακόμα υπήρχε η ΕΣΣΔ, έγιναν γενναίες μεταρρυθμίσεις προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Το βιοτικό επίπεδο ανεβαίνει.

Eπιτρέπεται στην Αριστερά να κυβερνήσει;

Κυβερνήσεις της Αριστεράς στην Ευρώπη έχουμε δει πάμπολλες. Και όταν λέμε Αριστερά, εννοούμε τη Σοσιαλδημοκρατία, τα κόμματα της Β’ Διεθνούς που είχαν αναφορά στους Μαρξ, Κάουτσκι, Μπερνστάιν και άλλους που θεωρούσαν τον εαυτό τους γνήσιο συνεχιστή του Μαρξ. Μέσα ήταν και ο Λένιν μέχρι τη μέρα που οι κομμουνιστές διασπάστηκαν από τη Β’ Διεθνή για να δημιουργήσουν τη δικιά τους, τη Γ’ Διεθνή, που στην ουσία ήταν όργανο της εξωτερικής πολιτικής της Μόσχας και αυστηρός καθοδηγητής όλων των Κ.Κ. ανά την υφήλιο. Με λίγες εξαιρέσεις, οι σχέσεις αυτών των δύο ιστορικών κινημάτων ήταν εχθρικές και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που βασικός στόχος των Κ.Κ. ήταν οι σοσιαλιστές, τους οποίους αποκαλούσαν σοσιαλφασίστες. Μακρινό κατάλοιπο αυτής της παλιάς αντίληψης είναι η πολεμική του ΚΚΕ προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και (κάποια) κριτική «από τα αριστερά»

Του Αυγουστίνου Ζενάκου

Λογικό είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να δέχεται κριτική. Πολυδιάστατη και από όλες τις πλευρές. Αλίμονο αν δεν δεχόταν. Και δεν εννοώ τις επιθέσεις της Συγγρού, εννοώ την ουσιαστική κριτική, ιδιαίτερα για τις επιλογές που κάνει καθώς προετοιμάζεται για τις μάχες που ενδέχεται να τον οδηγήσουν στην εξουσία. Έχοντας γράψει εδώ και καιρό για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη σοσιαλδημοκρατία κι έχοντας υποστηρίξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταλάβει τον χώρο της κεντροαριστεράς, θα ήθελα να εξετάσω ένα είδος κριτικής «από τα αριστερά» και να διατυπώσω την απορία που μου προκαλεί…

Η αποσύνθεση της σοσιαλδημοκρατίας

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*

Τι κάνει ένας ηγέτης που η πολιτική του μόλις έχει μαζικά αποδοκιμαστεί σε ενδιάμεσες εκλογές (π.χ. δημοτικές); Τι κάνει ειδικότερα όταν αυτή η πολιτική μόνο αρνητικά αποτελέσματα έχει επιφέρει (οικονομική στασιμότητα, αύξηση της ανεργίας και της ανισότητας κ.λπ.), προκαλώντας τεράστια απογοήτευση, ακόμη και οργή, στις κοινωνικές δυνάμεις που τον ανέδειξαν στην εξουσία;

Η απάντηση είναι η ακόλουθη.

Πρώτον, σε μια επίδειξη ρεαλισμού δέχεται ότι πρόκειται περί ήττας και, κυρίως, διαβεβαιώνει ότι «το μήνυμα ελήφθη».

Ερείπια του παλαιού, αναδύσεις του νέου

Από την αρχή της ελληνικής κρίσης, το 2009, και πολύ περισσότερο από την αναγγελία εισόδου στο πρώτο μνημόνιο, ήταν σαφές ότι η πολιτική γεωγραφία, όπως λίγο πολύ παρέμενε σταθερή από τη δεκαετία ‘80, θα άλλαζε βαθιά και διαρκώς. Σε κανένα κράτος υπό τη δοκιμασία της χρεοκοπίας και των προγραμμάτων του ΔΝΤ το πολιτικό σύστημα δεν παρέμεινε αλώβητο· αντιθέτως, πρόσωπα και δυνάμεις που οδηγούν μια χώρα στην οδυνηρή επιτήρηση είναι καταδικασμένα να εξαφανιστούν από το προσκήνιο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Αυτή η τεκτονική μετατόπιση συμβαίνει ήδη και στην Ελλάδα, παρότι δεν έχει ολοκληρωθεί. Το πολιτικό σκηνικό του φθινοπώρου 2009, μετά τις τελευταίες προμνημονιακές εκλογές, παρουσιάζει ελάχιστα κοινά τυπικά χαρακτηριστικά με το σημερινό. Εν τω μεταξύ, στη διαρρεύσασα τετραετία, έχουν συμβεί πρωτογανή γεγονότα: ο εκλεγμένος πρωθυπουργός του πρώτου μνημονίου απεπέμφθη και ο υπουργός του επί των Οικονομικών σύρεται κατηγορούμενος για κακούργημα. Ενας τραπεζίτης αναγορεύθηκε πρωθυπουργός και υπέγραψε το δεύτερο μνημόνιο. Το κεντροαριστερό κόμμα που σφράγισε τη μεταπολίτευση και έβαλε τη χώρα σε καθεστώς επιτήρησης κατέρρευσε. Ενα ακροδεξιό κόμμα συνήργησε στο μνημόνιο και εξαερώθηκε. Ενα άλλο ακροδεξιό μόρφωμα, με νεοναζιστικούς χαρακτήρες και αντισυστημική ρητορική, εκτοξεύθηκε από το πουθενά και διεκδικεί την τρίτη θέση. Ο ηγέτης της μείζονος αντιπολίτευσης, που αντιτάχθηκε στο πρώτο μνημόνιο, υπέγραψε το δεύτερο και το τρίτο και εφάρμοσε πολτική εκ διαμέτρου αντίθετη προς τις διακηρύξεις του, όταν έγινε πρωθυπουργός. Τέλος, ένα μικρό αριστερό κόμμα, κινούμενο ιστορικά μεταξύ 3%-5,5%, απογειώθηκε στη στρατόσφαιρα του 27% και του ουσιαστικού ρυθμιστή των εξελίξεων εφεξής.