Τι μάθαμε από τα LUXLEAKS (Μέρος 1ο): Τα ζόμπι της ελληνικής «δημοσιογραφίας»

Το σκάνδαλο Luxembourg Leaks

Ρεπορτάζ: Νικόλας Λεοντόπουλος, Κώστας Εφήμερος 

Υποστήριξη: Σ.Σβανάς, Μ.Αρετάκη, Ε.Κοσμά

Πηγή – thepressproject

Οι αποκαλύψεις της Διεθνούς Σύμπραξης Ερευνητών Δημοσιογράφων (ICIJ) για τις απόρρητες φορολογικές συμφωνίες του Λουξεμβούργου συντάραξε τον παγκόσμιο Τύπο, αλλά οχι και τον ελληνικό. Στο Google υπάρχουν ήδη 1,7 εκατομμύρια αποτελέσματα για τη λέξη «Luxleaks», που πριν την Τετάρτη 5 Νοεμβρίου δεν σήμαινε τίποτα απολύτως.

Εντελώς αντίθετη είναι η εικόνα στην Ελλάδα. Οι εφημερίδες και τα διαδικτυακά τους portal από την Πέμπτη μέχρι σήμερα έχουν κάνει ελάχιστες αναφορές για ένα σκάνδαλο φοροαποφυγής πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, ενώ ακόμα και στις περιπτώσεις που υπάρχει ρεπορτάζ για το Luxemburg Leaks δεν κατονομάζονται οι εμπλεκόμενες εταιρίες. Τα ελληνικά ΜΜΕ δηλαδή δεν τολμούν να πουν τις λέξεις Coca Cola, Eurobank, Λάτσης, Wind, Δασκαλόπουλος, Mall Ακαδημίας Πλάτωνος κ.λπ.

Σ’ αγαπάω, πουτάνα ζωή (ακόμη κι έτσι)

Tα κυπαρίσσια έγερναν κουρασμένα, κι έσκεπαν τον αποχαιρετισμό, μακρύ, αργόσυρτο, βαθιά σιωπηλό, μες στην κάψα του Ιούλη· μόνο στην αρχή, τη σιωπή διέκοψε δειλά μια μουσική από κινητό, που κράτησε όσο η κάθοδος, πριν τα άνθη και τις χοές: «Τe quiero puta!», ξεχώριζες το τεξ-μεξ μέταλ των Rammstein, ένα υβρίδιο, μια κραυγή ζωής. Ηταν το σήμα μορς του Πάνου που μας άφηνε: «Δύο χιλιάδες διακόσιες εικοσιδύο μέρες πόνου. Δεν του αρκούν. Βρήκε ωραίο χουζούρι στο κορμί μου. Θα μείνει, λέει. Κι άλλο. Μόνο που, όσο θρονιάζεται, τόσο δυναμώνω τα ηχεία και του φωνάζω στο αυτί: ‘Σ’ αγαπάω, πουτάνα ζωή (ακόμη κι έτσι)’. Με αυτήν τη μελωδία. Πάντα.»

Speak, memory (Πίσω από την ερημία των δρόμων)

Αlack Sinner, του Juan Munoz.

Υποκειμενικό πάντα το βλέμμα σαρώνει το αθηναϊκό κέντρο τις τελευταίες νύχτες του Αυγούστου, τις πρώτες Σεπτεμβρίου. Η πόλη είναι μουδιασμένη ακόμη, άδεια, σαν παρατημένη, ακόμη και τα φώτα φαίνονται λίγα, αδύναμα να φωτίσουν το αστικό κενό, το διαρκώς εκτεινόμενο. Τα καφέ και τα μπαρ ανοιγοκλείνουν διαδοχικά, λειτουργούν σαν μικροεστίες κίνησης, σποραδικά, προσωρινά, οι πιάτσες μετακινούνται, τίποτε όμως δεν μπορεί να ανασχέσει τη βουβή εντροπία που κυριεύει σιγά σιγά το ιστορικό κέντρο.

Στους ήσυχους σκοτεινούς δρόμους αφουγκράζεσαι κάτι να σιγοβράζει. Ισως ο φόβος να αναδεύεται στα σπλάχνα και να ξεδιπλώνεται, να αλλάζει θέση. Ισως να παίρνει τη θέση του η οργή. Ισως να προσπαθεί να βγει μπροστά η ελπίδα. Πϊσω από την ερημία των δρόμων κάτι σαλεύει.

Είσαι διαθέσιμος; Λέγε, ρε, είσαι;

Είσαι από ΑΣΕΠ ή είσαι από ΕΣΠΑ; Είσαι από επετηρίδα ή από μοριοδότηση; Έχεις μεταπτυχιακό; Διδακτορικό; Για μέτρα τα προσόντα σου. Φίλησες κατουρημένες ποδιές; Έγλειψες για τη μετάθεση; Ψήφισες για αιρετούς τα κομματόσκυλα; Έκανες μόκο όταν αδικούσαν τον συνάδελφο; Δούλεψες κάθε μέρα απεργίας – δε γίνεται τίποτα ρε παιδιά με πυροτεχνήματα απεργίες; Πήρες ακριβό αμάξι; Έπαιξες χρηματιστήριο; Την κοπάναγες από τη δουλειά στη ζούλα; Είπες «μπράβο» στον φασίστα για το χαστούκι, αφού «της άξιζε»; Αγόρασες Πρώτο Θέμα και ψώνισες με τα κουπόνια;

Έκανες υπομονή όταν σου κόβαν τον μισθό ή όταν σε ρίχναν στη δουλειά (θα αναγνωριστεί βρε αδελφέ η αξία σου μια μέρα);  Φοβήθηκες μη βγεις από το ευρώ; Γέμισες μία σακούλα τρόφιμα για το «όλοι μαζί μπορούμε»; Είπες «ρε παιδιά δεν γίνονται αυτά» κι όταν έγιναν κοίταξες αλλού; Νομίζεις ότι θα γλιτώσεις; Είσαι αυτός που προσευχόταν κάθε βράδυ κι έλεγε «έχει ο θεός» και σ’ αυτή αλλά και στην άλλη ζωή;

Η ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ….

Συνεχίζουμε να παρακολουθούμε όλοι το σήριαλ “η διάσωση της Ελλάδας” Νομίζω πως θα έρθει μια μέρα που θα συναγωνίζεται άνετα με κάτι αμερικανικά σήριαλ που βλέπει η μάνα μου από τότε που ήμουν παιδάκι και συνεχίζονται μέχρι σήμερα, με τους πρώτους κύριους πρωταγωνιστές να έχουν αποδημήσει ήδη εις Κύριον!

Το βασικό μοτίβο επιλεκτική χρεωκοπία καλά κρατεί. Ένα συγκεκριμένο μέρος του πληθυσμού έχει χρεοκοπήσει. Οι άνεργοι, τα λουκέτα, οι υπερχρεωμένοι, όλοι αυτοί οι μικρού μεγέθους πολίτες. Μικροεπαγγελματίας, μικρο υπάλληλος.  Αυτούς τους τακτοποιήσαμε. Βαστάνε γερά στις πλάτες τη χρεωκοπία, μη τυχόν και εξαπλωθεί στους υπόλοιπους. Γιατί πρέπει πάση θυσία να επιβεβαιωθούν τα λόγια το μεγάλου προφήτη που αναφώνησε κάποια στιγμή “το ότι χρεοκοπούν οι Έλληνες δεν σημαίνει πως θα χρεοκοπήσει και η Ελλάδα” Γιατί ως γνωστόν άλλο πράγμα η Ελλάδα κι άλλο πράγμα οι Έλληνες. Είναι πλέον δυο πράγματα που στέκονται απέναντι. Από τη μια μεριά το κράτος που ανήκει στη Τρόικα κι από την άλλη ο λαός που ανήκει στη… τύφλα του!

Παντελής Θαλασσινός:Λένε ότι η σιωπή είναι χρυσός αλλά καμιά φορά η σιωπή είναι αδιαφορία

Αυτή τη φορά αν δε μιλήσω, θα είναι αδιαφορία και δική μου, και όλων αυτών που βλέπουν τα εγκλήματα και τα κρίνουν αφού γίνουν. Καμιά πρόληψη για τις ζωές μας.. Δε θέλω να φωνάζω κατόπιν εορτής, κι αφού οι αποφάσεις παίρνονται ερήμην μας. Αν δεν αντιδράσουμε σήμερα για τις ανεμογεννήτριες, θα γεμίσουν τα νησιά μας, θα καταστρέψουν τους τόπους μας, θα μας βλαστημούνε τα παιδιά μας.

Μια εταιρεία (Ρόκας-Iberdrola) υπέβαλε το 2006 μια πρόταση για εγκατάσταση ανεμογεννητριών στα νησιά Λέσβο, Λήμνο και Χίο-εγκατάσταση 353 ανεμογεννητριών που θα παράγουν περισσότερη από διπλάσια ενέργεια από αυτήν που χρειάζονται τα τρία νησιά Η επένδυση συναρτάται από την Αιγαία Ζεύξη (σύνδεση των νησιών μεταξύ τους , αλλά και σύνδεση τους με την ηπειρωτική χώρα). Αντίστοιχη ζεύξη δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμη στη νότια Ευρώπη ούτε σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη. Να γίνουμε αυτό που φοβόμαστε!!!

Ήρθαν.

του Old boy

Βρέθηκα πριν λίγα βράδια με μερικούς ενδιαφέροντες ανθρώπους. Κι όταν βρίσκομαι στον ίδιο χώρο με ενδιαφέροντες ανθρώπους, προτιμώ να μένω σιωπηλός και να ακούω. Όταν πάλι βρίσκομαι στον ίδιο χώρο με όχι και τόσο ενδιαφέροντες ανθρώπους, προτιμώ να μένω σιωπηλός και να προσποιούμαι πειστικά ότι ακούω. Τεχνικά αυτό καλείται «poker silence», καθώς εκείνος που βρίσκεται απέναντί σου δεν μπορεί να γνωρίζει αν τον θεωρείς ενδιαφέροντα ή όχι. Το πιθανότερο πάντως είναι πως δεν χολοσκάει, αφού κοινό γνώρισμα τόσο αυτών που έχουν όσο και αυτών που δεν έχουν κάτι ενδιαφέρον να πουν, είναι πως βασικά θέλουν να το πουν. Ας το πουν λοιπόν. Μπορούν να είναι σίγουροι ότι δεν θα τους διακόψω. Στο σημείο αυτό πρέπει να παρατηρήσω πως φαίνεται να υπάρχει μια βασική ανθρωπολογική διαφορά ανάμεσα στην εποχή του Ηγεμόνα από τη Δυτική Λιβύη και τη σημερινή. Τότε για τους λιγομίλητους ανθρώπους διεδιδόταν ότι θάταν βαθείς στις σκέψεις και πως ως τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά. Σήμερα η σιωπή σου αντί για τεκμήριο βάθους εκλαμβάνεται ως εντυπωσιακό παράδοξο: καλά, μόνο να γράφει μπορεί, να μιλήσει όχι;