Η νέα εκδοχή του Κόπολα για το τέλος της τριλογίας του «Νονού»

 

Τριάντα χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας «Ο Νονός 3», ο Φράνσις Φορντ Κόπολα επιλέγει να επεξεργαστεί εκ νέου το μοντάζ της ταινίας και να το νοηματοδοτήσει διαφορετικά αυτήν τη φορά.

Όπως δήλωσε ο ίδιος, επεξεργάστηκε ξανά την ταινία και αυτήν τη φορά τής έδωσε τον τίτλο που θα έπρεπε να έχει: «Mario Puzo’s The Godfather, Coda: The Death of Michael Corleone». Ο όρος «coda» ανήκει στη μουσική ορολογία και σηματοδοτεί ένα είδος επιλόγου, μια σύνοψη. Αυτός είναι και ο σκοπός του σκηνοθέτη, να δώσει νέα ζωή στο τέλος της διάσημης τριλογίας.

Πίσω από τον ήχο της βροχής

Της Αιμιλίας Καραλή

Τι να μιλάμε τώρα για ισότητα των φύλων, για προστασία  της ατομικής ζωής, για ελευθερίες και τα συναφή. Όλα ισοπεδωμένα,  όλα καταργημένα. Έγινε και ο δημόσιος εξευτελισμός «εμπειρία» και «δικαίωμα», προσοδοφόρο για τους υποκινητές του.

Στην ταινία του το Μετέωρο βήμα του πελαργού (1991) ο Θόδωρος Αγγελόπουλος παρουσιάζει τον πρωταγωνιστή –έναν πολλά υποσχόμενο πολιτικό– να ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής και προς έκπληξη όλων να λέει: «Μερικές φορές πρέπει να σωπαίνει κανείς, για να µπορέσει ν’ ακούσει τη µουσική πίσω από τον ήχο της βροχής». Μετά την εκφορά της φράσης αυτής, αποχωρεί κι εξαφανίζεται από την πολιτική σκηνή και αργότερα από παντού. Όταν ρωτήθηκε ο σκηνοθέτης για τη σημασία της σκηνής απάντησε: «Η εξουσία πρέπει να σταματήσει να εκλαμβάνει τον ήχο της φωνής της σαν τον μοναδικό ήχο. Πρέπει να ακούσει πίσω από τον ήχο της ιστορίας, αυτό που συμβαίνει πραγματικά στη ζωή, τις αγωνίες και τις ελπίδες των ανθρώπων».

«Ο Μεγάλος Δικτάτωρ» γίνεται 80 χρονών: Η μεγαλοφυής σάτιρα του Τσάπλιν για τον Χίτλερ

Η ιστορία της ταινίας που άρχισε να γυρίζεται λίγο μετά την εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία και έκανε πρεμιέρα ενώ βομβαρδιζόταν το Λονδίνο.

«Υπάρχει θέση για όλους σε αυτόν τον κόσμο. Και η φιλόξενη γη είναι εύφορη και μπορεί να καλύψει τις ανάγκες όλης της ανθρωπότητας. Μπορούμε κάλλιστα να ζούμε μια ζωή ελεύθερη και ωραία, έχουμε χάσει όμως τον δρόμο μας». Απόσπασμα από την ομιλία του Τσάρλι Τσάπλιν στην ταινία «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ».

Ο Τσάρλι Τσάπλιν, στην πρώτη του καθαρά ομιλούσα ταινία, εγκαταλείπει τον χαρακτήρα του Σαρλό για να υποδυθεί τον διπλό ρόλο του Εβραίου κουρέα και του δικτάτορα Χίνκελ, σε μια μεγαλοφυή σάτιρα του Χίτλερ και των ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Ποια είναι τα παράσιτα;

της Αιμιλίας Κάραλη

Η βραβευμένη ταινία, με τον προκλητικό και προσβλητικό τίτλο, αξίζει όχι για την όποια κοινότοπη αλήθεια μπορεί να περιέχει, αλλά γιατί μπορεί να οδηγήσει σε προβληματισμούς για το ποια είναι τα αυθεντικά παράσιτα και για το ποιος τα χρειάζεται για να υπάρξει ως αυτοτελής οργανισμός.

Παράσιτα είναι ο τίτλος της νοτιοκορεατικής ταινίας που πήρε τέσσερα βραβεία Όσκαρ για το 2020: καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρωτότυπου σεναρίου και ξενόγλωσσης ταινίας. Προσαρμοσμένη αισθητικά σε χολιγουντιανά κλισέ (απόμακροι πλού­σιοι – συμπαθητικοί φτωχοί), αποτυ­πώνει τη δόλια εισβολή -αλλά και τον επιδέξιο χειρισμό εκ μέρους τους- εξα­θλιωμένων ανθρώπων στην υπηρεσία- εξαπάτηση μιας πλούσιας οικογένειας. Το μακελειό του τέλους -δι’ ασήμαντον αφορμήν- δημιουργεί έναν νέο παρασι­τισμό, κάτι σαν έναν ατελείωτο φαύλο κύκλο.

Κερκ Ντάγκλας: αυτός ήταν ο «Σπάρτακος»

ΙNFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Ο Κερκ Ντάγκλας έφυγε από τη ζωή καθώς συμπληρώνονται εξήντα χρόνια από την κυκλοφορία της ταινία «Σπάρτακος» – μια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή που κατεδάφισε την αντικομμουνιστική υστερία του Μακαρθισμού.

«Σκλάβοι ήσασταν και σκλάβοι θα παραμείνετε. Η φρικτή ποινή της σταύρωσης όμως θα αρθεί αν υποδείξετε τον σκλάβο που ονομάζεται Σπάρτακος, ζωντανό ή νεκρό»
«Σπάρτακος» 1960

Θα μπορούσε ποτέ το Χόλιγουντ να δώσει περίπου 100 εκατομμύρια δολάρια (σε σημερινές τιμές) για να παρουσιάσει το έργο ενός φυλακισμένου κομμουνιστή συγγραφέα, διασκευασμένο για τη μεγάλη οθόνη από έναν κομμουνιστή σεναριογράφο, ο οποίος είχε περάσει 11 μήνες στη φυλακή για την πολιτική του δράση; Και αν το έκανε θα ανέθετε τη σκηνοθεσία στον Στάνλεϊ Κιούμπρικ προσφέροντάς του μια πλειάδα ηθοποιών όπως ο Λόρενς Ολίβιε, ο Πίτερ Ουστίνοφ και ο Τόνι Κέρτις μαζί με περίπου 10.000 κομπάρσους;

Το Ξέπλυμα» του Στίβεν Σόντεμπεργκ – ο μυστικός κόσμος των πλυντηρίων του καπιταλισμού

Του Γιάννη Παπαιωάννου – Μανδηλαρά

Η τελευταία ταινία του Σόντεμπεργκ δε βρήκε τον δρόμο για τις αίθουσες στην Ελλάδα παρόλες τις καλές κριτικές που πήρε στα διάφορα φεστιβάλ που παρουσιάστηκε, οπότε όποιος ενδιαφέρεται θα πρέπει να τη δει στο σπίτι του μέσω της ιδιωτικής συνδρομητικής τηλεόρασης. Πρόκειται για την κωμωδία «The Laundromat» ή «Το Ξέπλυμα», όπως έγινε γνωστό στα ελληνικά και αφορά την ιστορία των Panama Papers. Στη συνέχεια ακολουθούν spoilers μόνο για όσους δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για τα Panama Papers, για την ταινία δε θα αποκαλυφθεί τίποτα σημαντικό για την πλοκή.

Η ταινία στηρίζεται στο βιβλίο του Τζέικ Μπερνστάιν με τον τίτλο «Secrecy World: Inside the Panama Papers Investigation of Illicit Money Networks» (Παγκόσμια Μυστικά: Η έρευνα για τα δίκτυα παράνομων χρημάτων στο σκάνδαλο “Panama Papers”) που παρουσιάζει τον κόσμο των Panama Papers, έναν κόσμο παράνομου χρήματος, πολιτικής διαφθοράς, απάτης και εγκλήματος σε παγκόσμια κλίμακα. Ο Σόντεμπεργκ επιλέγει να το παρουσιάσει σαν μια κωμωδία αλλά η ταινία είναι μια εκλαΐκευση του τεράστιου σκανδάλου, μια εισαγωγή στον κόσμο των 2.000 δισεκατομμυριούχων πάνω στη γη ή έστω στον κόσμο των μόλις 15.000.000 εκατομμυριούχων.

Υποδυόμενος τις ζωές των άλλων

Της Ιφιγένειας Καλαντζή

Για την ταινία “Οικογενειακή Ευτυχία Α.Ε.”, του Βέρνερ Χέρτζογκ

Οι χίπικες οικολογικές ανησυχίες των επιπτώσεων της καπιταλιστικής κυριαρχίας στον πλανήτη ώθησαν τον πολυσχιδή και πάντα δραστήριο Βέρνερ Χέρτζογκ να συνδυάσει πρωτότυπες προσεγγίσεις, στο μεταίχμιο ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας. Ο εμβληματικός σκηνοθέτης του «Αγκίρε, η μάστιγα του Θεού» (1972), παρά τα 77 χρόνια του, δημιουργεί εμπνευσμένες ταινίες. Στο τελευταίο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, σε ένα κατάμεστο Ολύμπιον, προβλήθηκε το πρόσφατο ντοκιμαντέρ του «Συναντώντας τον Κορμπατσόφ», μια εφ’ όλης της ύλης κουβέντα με τον πρώην Σοβιετικό ηγέτη, ενώ αυτή τη βδομάδα, κυκλοφορεί η νέα ταινία του «Οικογενειακή Ευτυχία Α.Ε.» γυρισμένη στη μακρινή Ιαπωνία, με ερασιτέχνες ηθοποιούς και αναφορές στο σινεμά βεριτέ.

Ενήλικες χωρίς εναλλακτική

Του Χριστόδουλου Δολαψάκη

«Ο κύριος λόγος που έκανα την ταινία «Ζ» ήταν φυσικά το γεγονός ότι είμαι Έλληνας. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον που δεν έχει ελληνικές ρίζες να πραγματοποιεί τέτοια ταινία.»

(Συνέντευξη του Κ. Γαβρά στο περιοδικό Cinéaste, 1970)

Οι ταινίες «Ζ» και «Ενήλικες στο δωμάτιο» μοιράζονται σχεδόν την ίδια –μικρή- χρονική απόσταση μεταξύ των γεγονότων και της κινηματογραφικής τους μεταφοράς. Από τη δολοφονία του Γ. Λαμπράκη μέχρι την προβολή του «Ζ» μεσολάβησαν 6 χρόνια και από την υπουργεία Γ.Βαρουφάκη μέχρι τους «Ενήλικες» 4 χρόνια. Η χούντα ανάγκασε το ελληνικό κοινό να δει το «Ζ» για πρώτη φορά 12 χρόνια μετά τη δολοφονία που το ενέπνευσε, σε τοπικές και διεθνείς συνθήκες διαφορετικές. Οι «Ενήλικες» αναφέρονται σε μια «περίοδο» που τη ζούμε ακόμα (τα αφηγήματα για την έξοδο από την κρίση και την επιτροπεία προκαλούν πικρό γέλιο) και οι ήρωες της ταινίας εξακολουθούν να είναι πρωταγωνιστές της ελληνικής και ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής.

Τζόκερ: ο «τρελός» του νεοφιλελευθερισμού

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Μια μικρή λεπτομέρεια στην ταινία του Τοντ Φίλιπς έρχεται να μας θυμίσει ότι ο αληθινός κακός στις σύγχρονες ιστορίες του Μπάτμαν είναι ο… Αμερικανός πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν.

Το κείμενο περιλαμβάνει spoilers–αποκαλύψεις για την πλοκή της ταινίας

Δεν είναι ο Joker, είναι ο σύγχρονος καπιταλισμός

Των Όλγα Μοσχοχωρίτου – Λεωνίδα Βατικιώτη

Ζήτω ο αμερικανικός κινηματογράφος!

Με το αριστούργημα του Τοντ Φίλιπς το Χόλιγουντ για πολλοστή φορά επαναφέρει την Πολιτική στις αίθουσες κινηματογράφου. Ο Τζόκερ είναι μια βαθιά πολιτική ταινία γι’ αυτό και το FBI τοποθέτησε στις αίθουσες της Νέας Υόρκης πράκτορές του για να προλάβει και να καταστείλει αντιδράσεις του κοινού, που θα εμπνευστούν απ’ όσα δείχνει η ταινία.

Ο Τζόκερ είναι ένας κακοποιημένος στην παιδική του ηλικία, ψυχικά διαταραγμένος μεσήλικας σε επαγγελματικό αδιέξοδο. Ακριβώς εδώ παύει η ιστορία του να περιστρέφεται γύρω από μια εξαιρετική περίπτωση. Όλες οι εμπλοκές γύρω από τις οποίες υφαίνεται το σενάριο είναι η καθημερινότητα όλων μας:

«Joker», η παράνοια που θα φέρει την εξέγερση 0

Του Μάκη Γεφυρόπουλου

Έχουν αξία τα συναισθήματα των παριών; Έχουν δικαίωμα οι κοινωνικά ανένταχτοι να ζήσουν με όρους ανθρώπινους, στο προσκήνιο της ιστορίας;

Η εμπειρία της δυστοπικής μας πραγματικότητας μειδιά και κουνάει το αυτάρεσκο κεφάλι της αρνητικά.

Η καθημερινότητα δείχνει το σκληρό της πρόσωπο σε μυριάδες υπάρξεις, που απλά επιβιώνουν στα σκοτεινά σοκάκια της αποξενωμένης ζωής, κατατρεγμένες από τα βάσανα και τις κακουχίες, καταδικασμένες να σβήσουν, ξεχασμένες και μόνες, με μοναδική τους συντροφιά τη λήθη των χαμένων ονείρων τους, βυθισμένες στη χωροχρονική οδύνη του «ασήμαντου» θανάτου τους.

Τα ζόμπι δεν είναι νοικοκυραίοι

infowar

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Η νέα ταινία με ζωντανούς νεκρούς του Τζιμ Τζάρμους εισάγει ψήγματα κοινωνικής κριτικής σε ένα πολιτικά αδιάφορο κινηματογραφικό είδος της αμερικανικής βιομηχανίας του θεάματος. Στην πραγματικότητα όμως τα ζόμπι ήταν πάντοτε βαθύτατα πολιτικά.

Αμερικανοί πολιτικοί που θυσιάζουν τον πλανήτη στο όνομα του κέρδους, ένα καπέλο σαν αυτά που φορούσαν οι ψηφοφόροι του Ντόναλντ Τραμπ, τρεις χίπστερ και μερικά ζόμπι που κοιτούν υπνωτισμένα τα κινητά τους είναι τα σημαντικότερα πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα που κατάφερε να συμπεριλάβει ο Τζιμ Τζάρμους στη νέα του ταινία «Dead don’t lie», με την οποία άνοιξε το φετινό Φεστιβάλ των Κανών. «Αθλος», θα αναφωνήσουν οι περισσότεροι γνωρίζοντας ότι οι ταινίες με ζόμπι, που κυκλοφορούν κατά εκατοντάδες την τελευταία δεκαετία, είναι πολιτικά ανούσιες τσιχλόφουσκες για τα μάτια νεαρών θεατών.

Η ιστορία των ζόμπι όμως είναι βαθύτατα πολιτική.

Στημένα παιχνίδια εξουσίας

Της Ιφιγένειας Καλαντζή

Για την ταινία «Ο Πρόεδρος» των Πάμπλο Τραπέρο και Σαντιάγκο Μίτρε

Μια νέα γενιά πολιτικοποιημένων σκηνοθετών καθιερώνεται στην πολύπαθη Αργεντινή, ανάμεσά τους o Πάμπλο Τραπέρο και ο 37χρονος Σαντιάγκο Μίτρε (Παουλίνα / 2015), που στη νέα του ταινία Ο Πρόεδρος συνεχίζει το νήμα της πολιτικής χειραγώγησης που ξεκίνησε το 2011, με την ταινία του Ο Φοιτητής, εστιάζοντας στα στημένα παιχνίδια εξουσίας.

Κατά την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής των λατινοαμερικάνικων χωρών στη Χιλή, με θέμα την ίδρυση της πρώτης Πανλατιναμερικανικής Πετρελαϊκής Εταιρίας, υπό κρατικό όμως έλεγχο, ο Πρόεδρος της Αργεντινής Ερνάν Μπλάνκο (Ρικάρντο Νταρίν) αμφιταλαντεύεται για τις αποφάσεις που καλείται να πάρει, ενώ ο Πρόεδρος της Βραζιλίας, εμπνευστής αυτής της πρωτοβουλίας, καταγγέλλει ως Δούρειο Ίππο την πρόταση του Προέδρου του Μεξικού, να συμμετάσχουν στο εγχείρημα και οι Αμερικανοί. Η αντιπαράθεση φουντώνει, με τους Προέδρους γύρω από ένα ολοστρόγγυλο τραπέζι, όπως άλλοτε οι Ιππότες της στρογγυλής Τραπέζης του βασιλιά Αρθούρου…

Οι καλοί κερδίζουν πάντα στη Marvel

Έχουμε πολλά ν’ αντιμετωπίσουμε στη ζωή μας. Προβλήματα να λύσουμε, ερωτήματα ν’ απαντήσουμε, απώλειες ν’ αντέξουμε. Αυτό που μας σώζει κάποιες φορές είναι να ρωτάμε, όπως στα παιδικά μας χρόνια: «Αν ήσουν σούπερ-ήρωας τι δυνάμεις θα ‘θελες να έχεις;»

~~

Ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Απέναντι απ’ το σπίτι υπήρχε ένα περίπτερο. Κάθε Παρασκευή, μόλις τέλειωνα το σχολείο, πήγαινα κατ’ ευθείαν εκεί. Κρατούσα τα λεφτά απ’ το χατζιλίκι μου, δεν έτρωγα ψωμάκι με kiss (τότε δεν υπήρχαν κρουασάν) ώστε να μαζέψω τις απαιτούμενες δραχμές (τότε δεν υπήρχαν ούτε ευρώ). Αλλά υπήρχε η Marvel.

«Ήρθε», μου ‘λεγε ο περιπτεράς και μου ‘δειχνε το καινούριο τεύχος του Spiderman.

Ουδέν μονιμότερο της κατάστασης έκτακτης ανάγκης

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Μετά το τελευταίο τρομοκρατικό χτύπημα στη Γαλλία αυξάνονται οι φωνές που ζητούν επιστροφή στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Αυτό που παραλείπουν να σημειώσουν είναι ότι η κατάσταση εξαίρεσης ουσιαστικά δεν καταργήθηκε ποτέ.

Απλώς μετατράπηκε σε ένα καρκινικό σώμα που απειλεί να κάνει μετάσταση σε όλη την Ευρώπη

Σας υποσχέθηκαν τάξη και ασφάλεια και το μόνο που ζήτησαν σε αντάλλαγμα ήταν η σιωπηρή, πειθήνια συγκατάθεσή σας

Από την ταινία «V for Vendetta»

Αποστολή Παρίσι *  

Τέσσερις στρατιώτες με παραμέρισαν ευγενικά και συνέχισαν την πορεία τους. Κρίνοντας από τον εξοπλισμό τους, ακόμη και οι συνάδελφοί τους στο Αφγανιστάν ίσως να τους θεωρούσαν ελαφρώς… βαριά ντυμένους. Εμείς, όμως, βρισκόμασταν στο Παρίσι και μάλιστα σε μια από τις πιο πολυσύχναστες μπαρογειτονιές της πόλης.

Τους ακολούθησα από απόσταση για λίγα χιλιόμετρα και συνειδητοποίησα πως το πρόβλημα δεν ήταν η παρουσία των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων στους δρόμους – το πρόβλημα ήταν ότι κανένας δεν έδινε πια σημασία σε μια «περίπολο» που παλαιότερα θα κυκλοφορούσε μόνο σε κατεχόμενη χώρα.

Blade Runner 2049: Ένα Replicant χωρίς ψυχή;

της Ισμήνης Στέλιου

Μια τριαντακονταπεντατία μετά την πρώτη ταινία, το Blade Runner 2049 βρίσκεται στις αίθουσες τυγχάνοντας θετικής υποδοχής τόσο από το κοινό όσο και από τους κριτικούς — στην Ελλάδα παίζεται ήδη από τις 5 Οκτώβρη.

Έχοντας καταφέρει να ξεπεράσει μόλις κατά μερικές δεκάδες εκατομμύρια δολάρια το κόστος παραγωγής των 150 εκ. δολαρίων, και ενώ βρίσκεται στην Τρίτη εβδομάδα προβολής, είναι σίγουρο πλέον ότι αποτελεί εισπρακτική αποτυχία, όπως άλλωστε και το ορίτζιναλ Blade Runner. Ωστόσο, η εμβληματικότητα του δημιουργήματος του 1982 του Ridley Scott δεν έγκειται στη συνεισφορά του στα ταμεία της εταιρείας παραγωγής αλλά στην επιρροή που άσκησε τόσο στο φανατικό κοινό το οποίο δημιούργησε η ταινία όσο και στο ίδιο το μέσο του κινηματογράφου. Συγκεκριμένα, στην επιστημονική φαντασία, διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία ενός ολόκληρου καλλιτεχνικού στυλ, ενός υπο-είδους, γνωστού ως Cyberpunk. Το Blade Runner (1982) είναι μια νουάρ γκανγκστερική ταινία που διαδραματίζεται στο μακρινό (για τότε) μέλλον του 2019, σε ένα Λος Άντζελες που είναι πλέον μια δυστοπία γεμάτη νέον φώτα. Με μια πλοκή που, στην ουσία, δεν προχωρά πολύ περισσότερο από τη λιτή περιγραφή μετά τους τίτλους αρχής της ταινίας, προσφέρει τη δυνατότητα για θεματική διερεύνηση μιας σειράς προβληματισμών. Αυτή είναι και η ουσιαστική δύναμη της ταινίας, όχι η επιτυχής πρόβλεψη του δυστοπικού μέλλοντος της ανθρωπότητας –άλλωστε 35 χρόνια μετά ακόμα δεν κυκλοφορούμε με ιπτάμενα αυτοκίνητα– αλλά η πραγμάτευση ζητημάτων, φόβων και συναισθηματικών καταστάσεων βαθιά ανθρώπινων, μέσω μιας ιστορίας για εξεγερμένα ανθρωποειδή ρομπότ, τα replicants.

Η «Δουνκέρκη» και η σύγχρονη εποχή

Tης Μαριάννας Τζιαντζή

Η ταινία Δουνκέρκη, σε σενάριο και σκηνοθεσία του βρετανοαμερικανού Κρίστοφερ Νόλαν, είναι καμωμένη για την κινηματογραφική αίθουσα και όχι για την οθόνη της τηλεόρασης ή του λάπτοπ. Η εισπρακτική της επιτυχία δεν οφείλεται μόνο στο ενδιαφέρον του κοινού για ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός. Οφείλεται και στην τεχνική και αισθητική αρτιότητα της ταινίας, στη λαϊκότητα και την αμεσότητα των διαλόγων, οφείλεται και στο ότι είναι απαλλαγμένη από τα στερεότυπα του είδους. Οι χαρακτήρες είναι εντελώς σχηματικοί: δεν ξέρουμε αν οι φαντάροι είναι εργάτες ή αγροτόπαιδα, επαρχιώτες ή πρωτευουσιάνοι, μορφωμένοι ή αγράμματοι. Όλοι είναι ίσοι κάτω από τα γερμανικά πυρά που τους απειλούν σε στεριά, αέρα και θάλασσα.

Αναμφίβολα, η Δουνκέρκη είναι μια ευτυχισμένη στιγμή του κινηματογράφου. Χαρακτηρίστηκε «ταινία της χρονιάς», «μια από τις καλύτερες πολεμικές ταινίες όλων των εποχών». Η ποιότητά της και η ακρίβεια της αναπαράστασης δεν αμφισβητήθηκαν, όμως δεν ισχύει το ίδιο για την ερμηνεία που δίνει στην απήχηση που είχε το φιάσκο της Δουνκέρκης στον βρετανικό λαό.

Βραζιλία-Αργεντινή 1-1

της Ιφιγένειας Καλαντζή*

Όλα όσα μάθαμε μαζί και Ο Δρόμος για τη Λα Παζ στη μεγάλη οθόνη

Με τη Βραζιλία στο επίκεντρο, λόγω Ολυμπιακών Αγώνων, εν μέσω βίαιης καταστολής λαϊκών διαμαρτυριών, κυκλοφορεί η εξαιρετική δραματική ταινία Όλα όσα μάθαμε μαζί, του Βραζιλιάνου Σέρτζιο Ματσάντο, που υμνεί τη δύναμη της μουσικής, σε άγριες κοινωνικές συνθήκες.

Ο βιολιστής Λαέρτε, άλλοτε παιδί-θαύμα, προσλαμβάνεται ως δάσκαλος μουσικής σε δημόσιο σχολείο στις φαβέλες, στα περίχωρα του Σάο Πάολο. Απογοητευμένος από την ελλιπή μουσική παιδεία των μαθητών, προσπαθεί να τους μυήσει στην κλασική μουσική και να οργανώσει τη σχολική ορχήστρα. Όταν ανάμεσα στους έφηβους που σνιφάρουν και οπλοφορούν ανακαλύπτει ένα ταλέντο στο βιολί, τον Σαμουέλ, νιώθει χρέος να μετατρέψει το μάθημα σε όπλο αναχαίτισης της βίας. Η αστυνομία όμως, με το δάκτυλο μονίμως στη σκανδάλη όπως στα βιντεογκέιμ, δυναμιτίζει επικίνδυνα την κατάσταση.

Ο εκβιασμός της ανεργίας

Της Ιφιγένειας Καλαντζή*

Ταινία κοινωνικής αφύπνισης Ο Νόμος της Αγοράς

Αν το Χόλιγουντ κατάφερε με το Ραντεβού στον αέρα (2009), του Τζέισον Ράιτμαν, να προϊδεάσει τα πλήθη για το άγριο κύμα απολύσεων, με τον Τζωρτζ Κλούνεϊ ψυχρό αξιολογητή όσων πρόκειται να απολυθούν, ίσως αντίστοιχα ύπουλα, η πρόσφατη ταινία ο Αρχάριος της Νάνσι Μέγιερς προετοιμάζει το έδαφος για το επόμενο βήμα, την κατάργηση της σύνταξης, με τη συμβολή του Ρόμπερτ ντε Νίρο στο ρόλο ενός 70χρονου συνταξιούχου, που επανέρχεται στην εργασιακή ρουτίνα, με πρόσχημα ότι είναι πολύτιμη η πείρα του, υποθηκεύοντας στην ουσία όχι μόνο το «δικαίωμα στην τεμπελιά», όπως θα κάγχαζε και ο Λαφάργκ, αλλά το κεκτημένο με αγώνες δικαίωμα των υπερήλικων στη σύνταξη, εγκαινιάζοντας μια υπόδουλη ζωή, με μοναδικό προορισμό την εργασία μέχρι τον τάφο.

Στον αντίποδα της Χολιγουντιανής φτιασιδωμένης αισθητικής, που ενισχύεται με συγκινησιακή φόρτιση από κατάλληλες μουσικές, η απλή και περιεκτική ρεαλιστική ταινία του άγνωστου σε μας 49χρονου Γάλλου Στεφάν Μπριζέ, Ο Νόμος της Αγοράς, προβληματίζει το ευρύ κοινό για την επίθεση στα εργασιακά ζητήματα, την κατάργηση των κεκτημένων και τον αφοπλισμό των συνδικάτων.

O Αϊζενστάιν, ο Βισκόντι, ο Τσιτσάνης κι ο Ρίτσος

Της Κωστούλας Tωμαδάκη

Η Πρωτομαγιά, φορτισμένη πολιτικά και ιδεολογικά, έχει εμπνεύσει τους ανθρώπους της έβδομης τέχνης. μέσα από τα έργα τους καταδεικνύουν τις κοινωνικές αντιθέσεις, τις ταξικές ανισότητες και τους αγώνες της εργατικής τάξης

Σημαντικοί σκηνοθέτες, χρησιμοποιώντας αντιθέσεις, έτσι όπως τις είχε ορίσει ιδεολογικά ο Μαρξ, συχνά σοκάροντας τον θεατή, τον αναγκάζουν να σκεφθεί τη δική του κοινωνική θέση μέσα στον ταξικό αγώνα και να αποκτήσει ταξική συνείδηση.

Είναι αλήθεια ότι δεν έχουν γυριστεί ταινίες που να αναφέ­ρονται στην Πρωτομαγιά, εκτός από κάποια ντοκιμαντέρ. Ωστόσο υπάρχουν κάποιες ταινίες που κατάφεραν να αναδείξουν τους αγώνες της εργατικής τάξης, καταγγέλ­λοντας την απάνθρωπη βιαιότητα του ιμπεριαλισμού, και να κάνουν τον θεατή να σκεφτεί μετά την προβολή τους.

H Νονά: βίος και πολιτεία της Άγκελα Μέρκελ

Στους κινηματογράφους της Αθήνας Ααβόρα και Μαργαρίτα θα προβάλλεται από την ερχόμενη εβδομάδα (Πέμπτη, 20 Μαρτίου) το νέο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου “Η Νονά” που κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στις 18 Μαρτίου. Ακολουθούν αποσπάσματα από τις πρώτες συνεντεύξεις του Σ. Κούλογλου για την  νέα του ταινία, για την οποία συνεχίζεται η συλλογή χρημάτων ώστε να αποπληρωθεί η παραγωγή της. Tην μουσική της ταινίας υπογράφουν οι Active Member και ο Νίκος Ξύδης.

Η ζωή «παρακολουθεί» το Χόλιγουντ

Του Ηλια Μαγκλινη

Η Εβδομη Τέχνη είχε προβλέψει τη δράση «κοριών» πρακτόρων και υπηρεσιών εις βάρος ιδιωτικής ζωής και κρατικών μυστικών

«Είμαι διατεθειμένος να υποστώ θυσίες γιατί δεν μπορώ, με ήσυχη τη συνείδησή μου, να αφήνω την αμερικανική κυβέρνηση να καταστρέφει την ιδιωτική ζωή, την ελευθερία του Ιντερνετ και τις βασικές ελευθερίες». Τάδε έφη Εντουαρντ Σνόουντεν, ο νεαρός υπεργολάβος της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (National Security Agency-NSA), στην περίφημη συνέντευξη που έδωσε στον «Γκάρντιαν». Ως γνωστόν, ο Σνόουντεν παρέδωσε στη δημοσιότητα μυστικά για το δαιδαλώδες πρόγραμμα παρακολούθησης της NSA. Η υπόθεση, με τις διάφορες, παράπλευρες παραμέτρους της (το ότι, π.χ., συζητείται όλο και πιο έντονα ότι η Google συνεργάζεται τακτικά με τις μυστικές υπηρεσίες ή ότι εσχάτως Τουρκία και Ρωσία δήλωσαν εξοργισμένες από το γεγονός ότι αξιωματούχοι της παρακολουθούνταν από αντίστοιχες ευρωπαϊκές υπηρεσίες) είναι βούτυρο στο ψωμί των απανταχού συνωμοσιολόγων. Για ορισμένους, ο «Μεγάλος Αδελφός» είναι ήδη εδώ. Σίγουρα πάντως, ο κινηματογράφος τον είχε προβλέψει.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ- MARGIN CALL (τρέιλερ)

Kevin Spacey as Sam Rogers in Margin Call. (Walter Thomson/Roadside Attractions)

Ξεφεύγοντας από τα καθιερωμένα προτείνουμε την ταινία MARGIN CALL- Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ για συγκεκριμένους λόγους που άπτονται της επικαιρότητας. Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην έναρξη της κρίσης το 2008 με την κατάρρευση της Lehman brothers.