Κι αν ο Γιάννης δεν ήταν πρωταθλητής του ΝΒΑ;

του Βασίλη Λιόση

Γράφτηκαν πολλά για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο κι όχι αδικαιολόγητα. Δεν είναι μικρό πράγμα να είσαι ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας του κόσμου. Δεν είναι μικρό πράγμα να έχεις ξεκινήσει πουλώντας cd και να μην έχεις παπούτσια να φορέσεις κι ένα ολόκληρο γήπεδο να σε αποθεώνει φωνάζοντας MVP (πολυτιμότερος παίκτης). Τι είναι, όμως, αυτό που αποθεώνουμε στον Γιάννη; Τα αθλητικά του προσόντα που είναι εξωπραγματικά; Γιατί αν αποθεώνουμε αυτά τότε αποθεώνουμε τα γονίδιά του και κάτι τέτοιο θα ήταν ανόητο.

Οι δικοί μας νέγροι

του Θανάση Σκαμνάκη

Ο Πικάσο που εκτίθεται σε έναν πάγκο, και πέφτει, που κάποιος αδαής τον αρπάζει σαν τσάντα με πατάτες και τον ξαναβάζει στη θέση, στην ίδια θέση, με τον ίδιο τρόπο είναι η εικόνα μιας κυβέρνησης και μιας χώρας. Ένας αμόρφωτος δημοσιογράφος που συνεπικουρεί έναν αστοιχείωτο και φρενήρη υπουργό, κοτζάμ αντιπρόεδρο, απειλώντας με θανατηφόρες ποινές τους μη συμμορφούμενους (και πιθανόν να μη το συνειδητοποιεί, κι αυτό είναι ακόμα πιο κωμικό ή τραγικό) είναι η εικόνα των μέσων της πληροφοριακής ασυδοσίας. Μια υπουργός που προνοεί να δημιουργηθούν χριστιανικά σχολεία, είναι η εικόνα μιας εποχής ειρωνικής αλλά και δύσκολης. Αντί να διαβάσετε κοιτάξτε. Φανταστείτε. Οι εικόνες είναι πιο πειστικές από τις λέξεις. Ο Πικάσο που πέφτει δεν είναι η κακή τύχη δυό υπουργών που αποφάσισαν να προβάλουν τον εαυτό τους μέσω του πίνακα. Είναι η συνέπεια της  διακυβέρνησης που νομοθετεί, πράττει και διαπαιδαγωγεί μια κοινωνία στην αρπαχτή, στην τύχη, στην έλλειψη σεβασμού και γνώσης, στο μπάζωμα των δύσκολων σημείων, όπως καλή ώρα η Ακρόπολη. Και δεν είναι της τωρινής κυβέρνησης. Είναι μια πορεία όλα αυτά.

Το Μπλε Τείχος, ο συστημικός ρατσισμός και η δολοφονία του Τζώρτζ Φλόυντ

γράφει ο Αρκούδος

«Αυτή η υπόθεση ονομάζεται Πολιτεία της Μινεσότα εναντίον Ντέρεκ Σάβιν. Αυτή η υπόθεση δεν ονομάζεται Πολιτεία της Μινεσότα κατά της Αστυνομίας. Οι αστυνομικοί ασκούν ένα ευγενές επάγγελμα». Εισαγγελέας Στήβεν Σλέιτσερ, δίκη του Ντέρεκ Σάβιν

Με τίτλο «Δεν είναι απόδοση δικαιοσύνης, είναι ένστικτο αυτοσυντήρησης» (This Is Not Justice. It’s Self-Preservation), το Περιοδικό της Νέας Υόρκης σχολιάζε την καταδίκη του δολοφόνου του Τζωρτζ Φλόυντ, Ντέρεκ Σάβιν, γράφοντας

«Η δίκη ήταν […] μια προσπάθεια και των δύο πλευρών να υπερασπιστούν τις αρετές της αστυνομίας. Η κακοήθεια (dishonesty) που επιδείχθηκε και από την υπεράσπιση και από την κατηγορούσα αρχή – και η καθημερινή βία που πέρασε στο παρασκήνιο- δεν αφήνουν καμμία αμφιβολία ότι η απόδοση δικαιοσύνης για ανθρώπους σαν το Τζώρτζ Φλόυντ δεν έχει να κάνει σε τίποτε με την σπάνια περίπτωση του αστυνομικού που ένας άδικος θεσμός αποφασίζει να επιπλήξει».

Ένοχος για όλες τις κατηγορίες ο αστυνομικός – δολοφόνος του Φλόιντ

Μετά συνολικά δέκα ώρες συνεδρίασης, οι ένορκοι ανακοίνωσαν την απόφασή τους, κρίνοντας το δολοφόνο του Τζωρτζ Φλόυντ ένοχο και για τις τρεις κατηγορίες εις βάρος του.

Στις 5:06μμ τοπική ώρα Μινεάπολης, περίπου δέκα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, Τετάρτη στην Ελλάδα, οι ένορκοι που κλήθηκαν να αποφασίσουν το είδος του εγκλήματος και την ενοχή ή μη του δολοφόνου του 46χρονου Τζωρτζ Φλόυντ, Ντέρεκ Σάβιν, ανακοίνωσαν την τελική τους, ομόφωνη, απόφαση, τρεις εβδομάδες μετά την έναρξη της δίκης.

Σοκ σε παιδικό σταθμό στις ΗΠΑ: Τρώνε πρώτα τα λευκά παιδιά και τα μαύρα περιμένουν με άδεια χέρια

Σε κατάσταση σοκ βρέθηκε πατέρας όταν ανακάλυψε πως στον παιδικό σταθμό που στέλνει τον γιο του, τρώνε πρώτα τα λευκά παιδιά και τα μαύρα περιμένουν χωρίς να έχουν καν πιάτο μπροστά τους.

Πως το ανακάλυψε; Είδε ένα καρέ που «έκοψε» ένας γονιός από βίντεο, μέσα από τον παιδικό σταθμό – ο οποίος βρίσκεται στην Τζιόρτζια των Ηνωμένων Πολιτειών.

Φασιστικό κτήνος

Αυτός είναι ο Εθνοφύλακας από την Καλλονή – είναι και μέλος Συμβουλίου Κοινότητας – που σε δημόσια ανάρτηση του έγραψε: «Εδώ είμαι στο πεδίο βολής που στήνουν τις σκηνές…. ανυπομονώ πότε θα ξανακάνουμε βολή αυτή τη φορά με φυσικούς κινούμενους στόχους». Τον φασιστοεμετό που έγραψε τον συνόδευσε με φωτογραφία του ως ένοπλος, από παλιότερη στρατιωτική άσκηση στο χώρο του πεδίου βολής όπου στήνεται ο νέος καταυλισμός για τους πρόσφυγες στην Μυτιλήνη.

ΗΠΑ: Μποϊκοτάζ από αθλητές ενάντια στη ρατσιστική και αστυνομική βία

Ισχυρή αντίδραση χωρίς προηγούμενο από τον επαγγελματικό αθλητισμό των ΗΠΑ, η διαμαρτυρία για το επεισόδιο στο Ουισκόνσιν, όπου ο Τζέικομπ Μπλέικ δέχθηκε πισώπλατα επτά σφαίρες από έναν αστυνομικό, την Κυριακή.

Οι Μιλγουόκι Μπακς του Γιάννη Αντετοκούνμπο μποϊκοτάρισαν το παιχνίδι playoffs στο NBA με τους Ορλάντο Μάτζικ, ακολουθούμενοι από άλλες ομάδες μπέιζμπολ, ποδοσφαίρου και  το τουρνουά Western & Southern Open.

Κρέμες για τον ρατσισμό των άλλων

INFOWAR

Tου Άρη Χατζηστεφάνου

Δεκάδες άρθρα γράφτηκαν τις τελευταίες εβδομάδες για την απόφαση εταιρειών καλλυντικών να μετονομάσουν κρέμες λεύκανσης της επιδερμίδας προκειμένου να απαλείψουν ρατσιστικές αναφορές που περιείχαν σχετικά με την «ανωτερότητα» του λευκού δέρματος. Τι γίνεται όμως με αυτούς που θέλουν ακόμη να μαυρίσουν;

Σε μια επαρχιακή πόλη των ΗΠΑ, κοντά στα σύνορα με το Μεξικό, υπήρχε για χρόνια μια τεράστια αφίσα που διαφήμιζε ένα κέντρο σολάριουμ. Στο επάνω μέρος υπήρχε η φωτογραφία μιας ξανθιάς, ηλιοκαμένης, ευειδούς νεανίδος και στη βάση το εξής κείμενο: «Το μαύρισμά μας σάς κάνει τόσο σκουρόχρωμη που θα σας σταματήσει η αστυνομία στα σύνορα».

Η αρχαιολογία αποκαθηλώνει τον ρατσισμό και τον εθνικισμό

του Μανώλη Κλώντζα*

Η ένταση των αντισυστημικών, αντιρατσιστικών διαμαρτυριών στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες, είχε μεταξύ άλλων στην Ευρώπη δύο ενδιαφέρουσες πτυχές. Από την μια  την ρατσιστική στοχοποίηση του κορυφαίου Έλληνα καλαθοσφαιριστή από δημόσιο λειτουργό. Από την άλλη θα ξεχωρίσουμε το ότι αριστερά γερμανικά κόμματα της αντιπολίτευσης και πλήθος επιστημόνων προτείνουν τη διαγραφή της λέξης φυλή (ράτσα) από το γερμανικό σύνταγμα.  Σύμφωνα με αυτούς,  είναι επιστημονικά αβάσιμη η διαίρεση των ανθρώπων με  βάση το χρώμα του δέρματος.

Αν και η πρόταση μπορεί να ακούγεται εκ πρώτης όψεως περίεργη για πολλούς ανθρώπους,  εντούτοις σύμφωνα με τους σύγχρονους επιστήμονες αρχαιολόγους και αυτούς των φυσικών επιστημών έχει πραγματική βάση.  “Οι άνθρωποι από τη «Μαύρη» Αφρική έχουν γενετικά περισσότερες διαφορές μεταξύ τους σε σχέση με τις διαφορές που έχουν με πολλούς λευκούς Ευρωπαίους”.

«Δεν είμαι ρατσιστής αλλά…»

Το άρθρο ξεκινά έτσι: «Έχει δίκιο ο Γιάννης; Έχει. Υπάρχει ρατσισμός στην Ελλάδα; Υπάρχει». Ακολουθούν διάφορες στροφές για να φτάσει στο σημείο να διατυπώνονται αυτά:

Η σημαία

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Η σημαία δεν έχει τον ίδιο συμβολισμό σε όλα τα χέρια.

Στα δικά σας χέρια, φασιστόμουτρα, η σημαία θα έχει πάντα τον ίδιο

Χυδαιότητες του ρατσιστή «καθηγητή» Καλέμη κατά του Γιάννη Αντετοκούνμπο

Εκφραστής της φασιστικής και ρατσιστικής σαπίλας. Ο εμφανιζόμενος σαν καθηγητής του ΕΚΠΑ, τοποθετημένος στη θέση του συμβούλου του υπουργείου Παιδείας για την εκπαίδευση προσφύγων (!!!) βρήκε τρόπο να βγει στην επιφάνεια. Πώς; Αποφάσισε να πρωταγωνιστήσει σ’ ένα ρατσιστικό κρεσέντο κατά του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Με χυδαίους χαρακτηρισμούς και εμετικές εκφράσεις, ο Κωνσταντίνος Καλέμης, εμφανιζόμενος  σαν στέλεχος και του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης (με τον πρόεδρο Διονύση Κυριακόπουλο του ΕΚΔΔΑ, ωστόσο, να δηλώνει ότι “ουδέποτε δίδαξε” και “δεν είναι μέλος του παρόντος μητρώου”) …«ξέρασε» όλο τον μισανθρωπισμό του.

Η μεγάλη αναταραχή

infowar

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Αναλυτές προέβλεπαν εδώ και χρόνια τρομακτική αύξηση κοινωνικών συγκρούσεων και βίαιων λαϊκών εξεγέρσεων σε όλο τον κόσμο. Οι μελέτες τους όμως έφταναν στα μάτια λίγων αξιωματούχων και επιχειρηματιών που συνέχιζαν να υποστηρίζουν δημοσίως ότι ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο. Και η Ελλάδα είχε και πάλι την τιμητική της.

Η πανδημία του κορονοϊού και τα ρατσιστικά εγκλήματα της αμερικανικής αστυνομίας, που τροφοδότησαν την εξέγερση στις ΗΠΑ, αποτέλεσαν μια εύκολη δικαιολογία για όσους αναζητούσαν εξηγήσεις στο κύμα μαχητικών και συχνά βίαιων κινητοποιήσεων που εξαπλώνονται σε όλο τον κόσμο. Οι υποστηρικτές όμως της θεωρίας ότι ζούμε στον «καλύτερο δυνατό κόσμο» (ο οποίος ταράζεται μόνο από τυχαία περιστατικά) απλώς δεν ήθελαν να δουν την πραγματικότητα. Για την ακρίβεια δεν ήθελαν να παρουσιάσουν στο ευρύ κοινό τις προβλέψεις που τους παρουσίαζαν τα δικά τους Think Tank σε όλο τον κόσμο.

Προκλητική ποινή – «χάδι» για ρατσιστικές επιθέσεις προπονητή εναντίον Αφροέλληνα πρωταθλητή του στίβου

Σάλο έχει προκαλέσει στην κοινότητα του αθλητισμού αλλά και ευρύτερα στην κοινή γνώμη, η προκλητική απόφαση της Επιτροπής Φιλάθλου Πνεύματος να επιδώσει ιδιαίτερα ελαφριά ποινή στον προπονητή του στίβου Δημήτρη Κυτέα, για τις ρατσιστικές επιθέσεις σε βάρος του Αφροέλληνα πρωταθλητή του άλματος επί κοντώ Εμμανουήλ Καραλή. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο αθλητής είχε καταγγείλει ότι ο προπονητής δεν αναφερόταν σε αυτόν ποτέ με το όνομά του αλλά με τον χαρακτηρισμό «ο μαύρος», ενώ μία από τις «απόψεις» που φέρεται να είχε εκφράσει ήταν πως «όλοι οι μαύροι είναι χαζοί»

Δέκα αγάλματα που δεν θα μας έλειπαν

Του Άρη Χατζηστεφάνου

«Τ’ αγάλματα είναι στο μουσείο».
«Οχι, σε κυνηγούν, πώς δεν το βλέπεις;»
Γιώργος Σεφέρης, «Ο ηδονικός Ελπήνωρ»

Η καταστροφή και απομάκρυνση αγαλμάτων με αφορμή τις κινητοποιήσεις του «Black Lives Matter» θύμισε σε αρκετές κοινωνίες τα εγκλήματα που πραγματοποιούσαν οι ηγέτες τους στο παρελθόν. Επειδή όμως ορισμένοι έχουν κοντή μνήμη, παρουσιάζουμε άλλα δέκα αγάλματα που θα μπορούσαν να αποσυρθούν από την Πολιτεία ή τους διαδηλωτές.

Σημείο καμπής για την Αμερική και τον κόσμο

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Το πρωτοφανές, τουλάχιστον για τα μεταπολεμικά χρόνια, κύμα διαδηλώσεων κατά των φυλετικών διακρίσεων, της αστυνομικής βίας και των κοινωνικών ανισοτήτων που κατέκλυσε την Αμερική ύστερα από τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ εξελίσσεται σε διεθνές φαινόμενο ιστορικών διαστάσεων. Από το Σιάτλ και την Ατλάντα μέχρι το Παρίσι και το Λονδίνο, εκατομμύρια διαδηλωτές, λευκοί, μαύροι, κυρίως νέοι, κατεβαίνουν στους δρόμους, συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής και γκρεμίζουν αγάλματα, φέρνοντας τις σύγχρονες κοινωνίες του πιο αναπτυγμένου καπιταλισμού αντιμέτωπες με τα προπατορικά τους αμαρτήματα του ρατσισμού, του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας.

Ο Μανωλιός αλλάζει ρούχα, χρώμα και θεωρία

του Ισαάκ Σούση

Aποσύρει λέει η εταιρεία ΗBO το Όσα παίρνει ο άνεμος” απ την  πλατφόρμα κυκλοφοριών της γιατί όπως ανακάλυψαν πρόσφατα οι ειδήμονες  της εξωραΐζει την ρατσιστική παράδοση του Αμερικάνικου Λευκού Νότου.

Πολίτικλι κορέκτ αποφάσεις που με προοδευτικό περιτύλιγμα επεμβαίνουν στο ιστορικό αφήγημα για να το απαλλάξουν από τα στραβά και εγκληματικά που διαπράττει ο άνθρωπος απ’ την πρώτη μέρα της δημιουργίας του και εντέλει λειτουργούν σαν μια ακόμα Μαοϊκή πολιτιστική επανάσταση. Αυτό σκέπτεται κάποιος που δεν γεννιέται σε όλη του τη ζωή ανά πάσα στιγμή και μόλις τώρα για να προσαρμοστεί στις αλλαγές , με το πλευρό που ξυπνούν υποτίθεται οι άνθρωποι σε κάθε εκ νέου απόφαση να απελευθερωθούν.

Ξέσπασμα ενάντια στο Αμερικανικό Όνειρο

Του Ερρίκου Φινάλη

Η ανελευθερία και η ανισότητα είναι το εφιαλτικό μεδούλι των ΗΠΑ

Την Τρίτη ο Τομ Κότον, πρώην λοχαγός του αμερικανικού στρατού και νυν Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής από το Αρκάνσας, πρότεινε τη χρήση μιας… μεραρχίας αλεξιπτωτιστών για να κατασταλούν οι ταραχές που ξέσπασαν μετά την απάνθρωπη δολοφονία του 46χρονου Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ από αστυνομικούς: «Ας δούμε τι μπορούν να κάνουν αυτοί οι αναρχικοί όταν βρουν απέναντί τους την 101η Αερομεταφερόμενη Μεραρχία», έγραψε στο τουίτερ. Αλλά καθώς οι ταραχές εξαπλώνονταν πεισματικά σε όλη σχεδόν την έκταση των ΗΠΑ, ένιωσε ότι ίσως η εν λόγω μεραρχία να μην αρκεί, και ξαναέγραψε: «Εν ανάγκη ας χρησιμοποιηθούν και η 10η Ορεινή Μεραρχία, η 82η Αερομεταφερόμενη, η 1η Τεθωρακισμένη… οτιδήποτε χρειάζεται για την αποκατάσταση της τάξης. Και για τους ανατρεπτικούς, αναρχικούς, ταραξίες και πλιατσικολόγους ισχύει το “δεν πιάνουμε αιχμαλώτους”»!

Μα πώς αλλάζει ο κόσμος;

Της Αιμιλίας Καραλή

Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ μοιάζει να άναψε ένα σπίρτο στον πλανήτη, που πυροδότησε χιλιά­δες διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Η ει­κόνα του αβοήθητου Φλόιντ κάτω από το γόνατο του αστυνομικού και η μάταιη ικεσία του, θύμισαν την εικόνα του μέλλοντος που έδινε στον Γουίνστον Σμιθ ο βασανιστής του στο 1984 του Όργουελ:

«Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος φαντάσου μια μπότα να πατάει ένα ανθρώ­πινο πρόσωπο, για πάντα». Ήδη από το 1907, όμως, ο Τζακ Λόντον είχε γράψει για τη Σιδερένια φτέρνα, δηλαδή τον αδί­στακτο και τρομερό δεσποτισμό που θα συνέθλιβε την ανθρωπότητα αν εκείνη δεν απαλλασσόταν από τους οικονομι­κούς και πολιτικούς εκμεταλλευτές της.

Οι λογοτεχνικές καταγραφές της τα­πείνωσης είναι πολλές, η καθημερινή πραγματικότητα όμως τις ξεπερνάει. Το επιθανάτιο «Δεν μπορώ να αναπνεύσω» του Φλόιντ είναι συνθήκη ζωής για την πλειοψηφία των ανθρώπων σήμερα και κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Χαμένη ευκαιρία ή μεγάλη αυταπάτη η οκταετία Ομπάμα;

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Ο Μπάιντεν κατηγορεί τον Τραμπ ότι διχάζει, ενώ υπόσχεται να γίνει «πρόεδρος όλων των Αμερικανών».  Ο Σάντερς εμφανίζεται πιο αιχμηρός, όμως στηρίζει την προσπάθεια του πρώην αντιπροέδρου για να φύγει ο Τραμπ. Αμφότεροι φροντίζουν, ώστε οι Δημοκρατικοί να αποτελούν την εγγυημένη εναλλακτική του πολιτικού συστήματος, κρατώντας επαφή και με το «βαθύ κράτος» και με τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα της κοινωνίας.

Έχουν κυρίως φυλετικό ή ταξικό χαρακτήρα όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ εδώ και δύο σχεδόν εβδομάδες; Σε ποια ακριβώς απονομή δικαιοσύνης αναφέρονται οι διαδηλωτές που έχουν ως σύνθημα το «χωρίς δικαιοσύνη, καμία ειρήνη» — στην υπόθεση της δολοφονίας του Τζορτζ Φλόιντ ή στη δημιουργία μιας πιο δίκαιης κοινωνίας για τους Αμερικανούς, λευκούς και μαύρους;

Αμερική

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Είναι τόσο το πλήθος και τόσο το μέγεθος της οργής, που μόνο όποιος δεν θέλει να αντιληφθεί δεν αντιλαμβάνεται ότι για το «δεν μπορώ να αναπνεύσω», που ξεχειλίζει στους δρόμους των ΗΠΑ, ο στυγνός φόνος του Φλόιντ ήταν η θρυαλλίδα. Το ποτήρι ήταν ήδη γεμάτο.

Το «αμερικανικό όνειρο», που στη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τη δεκαετία του ’60 ήρθε να προσθέσει πολλές δεκάδες ακόμα μέχρι σήμερα, που στις ουρές των συσσιτίων για 50 εκατομμύρια πάμφτωχους τώρα στοιβάζει κι άλλα 40 εκατομμύρια ανέργους λόγω της πανδημίας, είναι -πράγματι- όνειρο. Αλλά χωράει μόνο τους 600 δισεκατομμυριούχους της χώρας. Αυτούς που, εν μέσω κορωνοϊού, ομαδικών τάφων και 105.000 νεκρών, αύξησαν τα πλούτη τους κατά σχεδόν 500 δισ. δολάρια. 

Ντόναλντ Τραμπ: Ο εύκολος στόχος ή πως να θολώνει κανείς τα νερά

Του Νίκου Καψάλη

Επειδή ζούμε στην Ελλάδα, δεν σημαίνει ότι όλοι οι οπαδοί και οι δυνητικοί ψηφοφόροι του Ντόναλντ Τραμπ μοιάζουν με τον Άδωνη Γεωργιάδη. Ο Τραμπ έχει εκλεγεί από ένα σημαντικό κομμάτι της αμερικανικής κοινωνίας μέσα από όχι μία, αλλά δύο εκλογικές διαδικασίες. Αρχικά κατάφερε να υποσκελίσει τους συνυποψηφίους του για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού κόμματος πριν νικήσει και την Χίλαρυ Κλίντον στις προεδρικές εκλογές. Έχουμε άραγε σκεφτεί ότι πίσω από τον Τραμπ βρίσκονται περισσότεροι από 62 εκατομμύρια άνθρωποι που τον ψηφίσανε; Ο Τραμπ δεν είναι μόνος του. Έχει στηριχτεί από συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων, που πέρα από την εξασφάλιση της επιρροής του στο εκλογικό σώμα, για την ανάδειξή του στο υψηλότερο αξίωμα των ΗΠΑ, φροντίζουν ώστε αυτή η πολιτική να επιβραβευτεί και από μία δεύτερη θητεία.

“Ο μπαμπάς μου άλλαξε τον κόσμο”

Του Θανάση Σκαμνάκη

Υπάρχει μια παλιά μικρή ιστορία, και δεν θυμάμαι που τι διάβασα πρόσφατα: Έδεσαν ένα μικρό ελεφαντάκι στο δέντρο με αλυσίδα. Το ελεφαντάκι χτύπησε, τράβηξε, προσπάθησε, δεν κατάφερε τίποτα περισσότερο από το να τραυματιστεί. Το πήρε απόφαση. Πέρασε ο καιρός και τα χρόνια το ελεφαντάκι έγινε κοτζάμ ελέφαντας, πιο μεγάλος και πιο δυνατός από το δέντρο. Μια να του ’δινε θα το ξερίζωνε. Όμως έμεινε εκεί. Δεν προσπάθησε ποτέ πια.

Στις ΗΠΑ ο ελέφαντας φαίνεται πως δεν έμεινε στη κεκτημένη γνώση του καιρού που ήταν αδύναμος.

Πριν μερικούς μήνες, το γράφαμε κι εδώ, ο κινηματογράφος έστειλε μηνύματα σε πολλούς παραλήπτες, πως ο κόσμος είναι σε ένταση. Πως πίσω από την επιφάνεια της ηρεμίας, της αφασίας πες, διαδραματίζεται η πραγματική ζωή. Ζόρικη, αδιέξοδη, σχεδόν ανέλπιδη και εν τέλει εκρηκτική. Κάτω από το έδαφος αυτής της ακινησίας κινούνται άνθρωποι, φυτά, ζωντανοί οργανισμοί, λάβα ηφαιστειακή αναζητώντας διέξοδο στην επιφάνεια. Οι διαδρομές δεν είναι καθορισμένες και δεν είναι προφανώς προδιαγεγραμμένες. Εκείνοι που ελπίζουν να βάλουν χαλινάρι στη λάβα και να ελέγξουν τα στοιχεία της φύσης και της ζωής δεν έχουν καμία ελπίδα να αισιοδοξήσουν. Μονίμως βουλιάζουν στην μελαγχολία του απραγματοποίητου.

Πόσες φορές «εισέβαλε» το Πεντάγωνο στις ΗΠΑ

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Η απειλή του Τραμπ να κινητοποιήσει τις ένοπλες δυνάμεις παρουσιάζεται σαν θλιβερή εξαίρεση στην ιστορία μιας δημοκρατικής χώρας. Στην πραγματικότητα το σύγχρονο αμερικανικό κράτος οικοδομήθηκε χάρη στις συνεχείς επεμβάσεις του στρατού εναντίον των ιθαγενών, των εργατών και των μαύρων.

Eνα παλιό ανέκδοτο έλεγε ότι στις ΗΠΑ δεν πραγματοποιούνται πραξικοπήματα γιατί δεν υπάρχει αμερικανική πρεσβεία. Ενα καλύτερο ανέκδοτο θα έλεγε ότι δεν χρειάζονται πραξικοπήματα, καθώς για δεκαετίες η χώρα βρισκόταν υπό τη στρατιωτική κατοχή… του Πενταγώνου.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο πανεπιστημιακός Ντέβιντ Ανταμς υπολόγισε ότι από το 1886 (οπότε υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία) μέχρι το 1990, στο εσωτερικό των ΗΠΑ σημειώνονταν κατά μέσο όρο «18 στρατιωτικές παρεμβάσεις με τη συμμετοχή 12.000 στρατιωτών, τον χρόνο».

Το δικό μας ρεφρέν

Του Κίμωνα Ρηγόπουλου

Το «δεν μπορώ να αναπνεύσω» απλώνεται σαν ένα ασθματικό πλανητικό τραγούδι, ένα κουπλέ της απόγνωσης. Εμείς καλούμαστε να γράψουμε το ρεφρέν. Και αυτό θα περιέχει την έξοδό μας από τον φόβο και την αίσθηση της ματαιοπονίας.

Ζούμε την πανδημία μιας πρωτόγνω­ρης δυσανεξίας. Από τη Μινεάπολη και το Όκλαντ μέχρι την Αθήνα και το Παρίσι, πέφτει ερμητικό το πέπλο μιας οικουμενικής ύβρης. Αν η δυσανεξία αφεθεί ακυβέρνητη, θα εκβάλει ορμητικά στον φασισμό. Η κατήφεια αποτελεί την παρα­δοχή μιας ήττας σε έναν αγώνα που ενώ διαρκώς αναβάλλεται, κατακυρώνεται πάντα υπέρ των υπέρτερων δυνάμεων. Αυτή η κατήφεια είναι το μοναχοπαίδι της μοιρολατρίας. Ο έφηβος που αρνείται να μεγαλώσει για να μην αναλάβει ποτέ τις ευθύνες που του αναλογούν.