Η ανάγκη της ρήξης με την Ε.Ε.

του Δημήτρη Καλτσώνη

Οι οδυνηρές για το λαό μας εμπειρίες των τελευταίων χρόνων τον βοηθούν να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα. ‘Ένα από αυτά, ίσως από τα πιο σημαντικά, είναι ότι η ΕΕ δεν είναι αυτό που του έλεγαν τόσα χρόνια οι προπαγανδιστές της ολιγαρχίας.

Αντίθετα, αν θέλουμε πραγματική δημοκρατία, αν θέλουμε κατάργηση των μνημονίων, αν θέλουμε άνθιση των λαϊκών δικαιωμάτων, αν θέλουμε πολύπλευρη παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, αν θέλουμε εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, αυτά μπορούν να επιτευχθούν μόνο σε ρήξη με την ΕΕ.

ΑΝ ΘΕΣ…

εισαγωγικό σχόλιο blog

Ο πάντα εύστοχος Καρτέσιος επισημαίνει τα αυτονόητα για όσους έχουν ανοιχτό μυαλό. Η επιλογή της ρήξης είναι μονόδρομος, δύσβατος και κακοτράχηλος γιατί πρέπει να σπάσεις όλα τα αυγά, αλλά είναι λύση. Το ευρώ αυτή τη στιγμή δεν είναι απλά ένα νόμισμα για συναλλαγές. Είναι ένα πλέγμα σκλαβιάς. Η επιλογή είναι μεταξύ αέναης δουλείας ή πιθανότητας ελευθερίας.

Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, όμως δεν είμαι οπαδός του. Ως εκ τούτου, ας με συγχωρέσουν οι σύντροφοι που τα βλέπουν όλα του ΣΥΡΙΖΑ καλώς καμωμένα και που καταπίνουν ως εύγευστα όσα μαζί κράζαμε όταν τα έκαναν οι άλλες κυβερνήσεις.

Η Ε.Ε. και η ευρωζώνη έχουν τους κανόνες τους. Δαιμονισμένοι, τοκογλυφικοί, απάνθρωποι, αντεργατικοί, αλλά αυτοί είναι οι κανόνες τους. Δε μπορείς κ. Τσίπρα να πας να τους αλλάξεις με το επιχείρημα «είμαι αριστερός και θέλω να κάνω τον κόσμο καλύτερο».

H ρήξη διαρκεί πολύ

 

Του Δημήτρη Γιατζόγλου

Στα χρόνια της δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή, ο πατριάρχης και γκουρού του νεοφιλελευθερισμού Φρίντριχ Χάγιεκ δήλωνε ότι «προτιμούσε έναν φιλελεύθερο δικτάτορα από μια δημοκρατική κυβέρνηση χωρίς φιλελευθερισμό» και συνιστούσε στην Θάτσερ να χρησιμοποιήσει την Χιλή «ως πρότυπο για την ριζική αναδόμηση της Βρετανίας». Είναι βέβαιο ότι αν ζούσε σήμερα, ο κ. Χάγιεκ θα συνιστούσε ένθερμα στο διευθυντικό μπλόκ της Ε.Ε. να οδηγήσουν, χωρίς ενδοιασμούς, την ελληνική κοινωνία στην πλήρη κατάρρευση, ώστε στην συνέχεια να την «αναδομήσουν», σύμφωνα με τις ιδέες του περί ελευθερίας και δημοκρατίας.

O Χάγιεκ δεν ζει. Και μπορεί η υπεράσπιση του Πινοσέτ να μην είναι και πολύ must σήμερα• μπορεί η μεγάλη καπιταλιστική κρίση του 2008 να επέβαλε προσωρινά μια αυτοσυγκράτηση στους αφηνιασμένους λάτρεις της ελεύθερης αγοράς• μπορεί ένας λελογισμένος κεϋνσιανισμός να επανήλθε στο πεδίο του προβληματισμού, ως μια μετριοπαθής εναλλακτική. Αλλά οι ιδέες του Μεγάλου Δάσκαλου είναι εδώ: πυλώνες του πολιτικού σχεδίου με το οποίο ενοποιείται σήμερα η Ευρώπη και αυστηρός μετρονόμος του εκσυγχρονισμένου νεοφιλελεύθερου έπους.

Ούτε «υπογραφή» ούτε «κρίση λόγω αδιεξόδου», αλλά συνειδητό σχέδιο ρήξης!

 

του Πάνου Κοσμά

Επιστροφή στο ρεαλισμό του αγώνα: να αποσυρθεί η πρόταση των «47 σελίδων plus» – οριστική αποχώρηση από τις διαπραγματεύσεις – στάση πληρωμών στο ΔΝΤ και την ΕΚΤ και διαγραφή του χρέους – εθνικοποίηση των τραπεζών και μέτρα περιορισμού της κίνησης κεφαλαίων – «μνημόνιο» για το κεφάλαιο – σχέδιο ρήξης με το σύστημα. Να μην πληρώσουμε το κόστος μιας ρήξης χωρίς το κέρδος της λύτρωσης από το ζυγό του χρηματιστικού κεφαλαίου!

Η διακοπή των διαπραγματεύσεων μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και δανειστών είναι μια κρίσιμη στιγμή, που μπορεί να προετοιμάσει τις πιο διαφορετικές προοπτικές: είτε μια συμφωνία στον ενδιάμεσο τόπο μεταξύ της πρότασης της ελληνικής κυβέρνησης (κείμενο των 47 σελίδων plus) και του τελεσιγράφου των δανειστών αλλά μετατοπισμένη «λίγο ακόμη» προς την κατεύθυνση του δεύτερου, είτε μια σύντομη περίοδο «χωρίς συμφωνία» αλλά με εντεινόμενα στοιχεία οικονομικής και κοινωνικο-πολιτικής αστάθειας που θα λειτουργήσει σαν ευκαιρία για τον αντίπαλο, είτε το σταμάτημα του καθοδικού σπιράλ στο οποίο έχουμε εγκλωβιστεί και την υλοποίηση ενός συνειδητού σχεδίου ρήξης με το σύστημα.

Οι εκβιαστές τρέμουν την «ρήξη»

Του Μενέλαου Γκίβαλου

«Στη Γερμανία (…) η Δημοκρατία κινείται μέσα στα όρια που επιτρέπει η Αστυνομία, αλλά δεν επιτρέπει η Λογική… Γι’ αυτό και το Πρόγραμμα [σ.σ: δεν αποτελεί παρά] μείγμα νοοτροπίας υποτελούς και πίστης σε θαύματα», Καρλ Μαρξ, Κριτική του Προγράμματος της Γκότα (1875). ,

Εκατόν σαράντα χρόνια μετά, αυτή η ιστορική ρήση του Μαρξ ισχύει στο ακέραιο, με τις αναγκαίες σίγουρα ιστορικές προσαρμογές. Πράγματι, η αντίληψη για τη δημοκρατία της σημερινής γερμανικής ελίτ κινείται μέσα στα όρια που επιτρέπουν ο νεοφιλελευθερισμός και η «ηθικολογούσα» λιτότητα. Όσο για τα προγράμματα «σωτηρίας» που προτείνει αυτή μαζί με τη διεθνή «μαφία» του χρηματοπιστωτικού συστήματος, όντως απευθύνονται σε πολιτικούς και κόμματα που διέπονται από τη νοοτροπία της υποτέλειας, της υποταγής, του σύγχρονου δωσιλογισμού.

Απαράδεκτη κάθε εκδοχή υπερλιτότητας

 

Του Πάνου Κοσμά

Με μια κίνηση που δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας, οι δανειστές, δηλαδή οι κυρίαρχοι πόλοι του δυτικού ιμπεριαλισμού, κατέστρεψαν οριστικά τη βιτρίνα της υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης, αποκαλύπτοντας ότι γι’ αυτούς «το ανώτατο στάδιο της διαπραγμάτευσης είναι ο ωμός εκβιασμός».

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που οι δανειστές χρησιμοποιούν τον ωμό εκβιασμό τους τελευταίους μήνες, αρχίζοντας από το δεκαήμερο που προετοίμασε τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου. Είναι όμως η πρώτη φορά που αυτός συνοδεύεται τόσο εμφανώς από εκδηλώσεις μόλις υποκρυπτόμενου φόβου αν όχι πανικού για τις συνέπειες όχι μόνο μιας «ρήξης» αλλά έστω και ενός «ατυχήματος» στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης με την ελληνική κυβέρνηση.

Από την Αριστερά της θυσίας στη θυσία της Αριστεράς;

Του Κώστα Σπετσερη

Σκέψεις  λίγο πριν πέσουν οι υπογραφές.  (Λίγο πριν την κατάρρευση της ψευδαίσθησης  για αριστερές ριζοσπαστικές πολιτικές  μέσα στην Ε.Ε.- ΕΥΡΩΖΩΝΗ-ΝΑΤΟ ).

Όσα γράφονται συνοδεύονται με ένα μπουκάλι κρασί Με βοήθησε να χαλαρώσω να διώξω το θυμό και την οργή. Κατάλαβα ότι μου έμεινε η μελαγχολία μπερδεμένη με την απόφαση να πω αυτά που έχω στο μυαλό και την ψυχή μου.Απέναντί μου το διανυκτερεύον φαρμακείο. Αρνούμαι την πρόκληση των αντικαταθλιπτικών και των αγχολυτικών.  Καλύτερο φάρμακο η απόφαση να αγωνίζεσαι για την αλήθεια των ιδεών σου στην σκληρή πραγματικότητα της  κρίσης  που ζούμε.Να αγωνίζεσαι αταλάντευτα για τις ιδέες τις ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Μπορεί να μην ανήκω στο ΣΥΡΙΖΑ εδω και τρία τέσσερα χρόνια-αφού όμως  τον έφτιαξα-πριν τον χρησιμοποιήσουν άλλοι,έχω δικαίωμα να ομιλώ ελεύθερα.

Γιατί Ρήξη;

Του Μιχάλη Χιωτίνη

Η Ρήξη με την Πλάνη έχει ήδη συντελεστεί στα μυαλά των ανθρώπων.

Ακούμε συνεχώς την εξής εξήγηση για τον μοιραία καταστροφικό σχεδιασμό της ευρωζώνης: “Το κάρο μπήκε μπροστά απ’το άλογο. Ήταν ένα λάθος των ηγετών που σχεδίασαν την ευρωζώνη.”

Η παρομοίωση αναφέρεται στη δημιουργία οικονομικής και νομισματικής ένωσης προτού υπάρξει πολιτική ένωση της Ευρώπης. Ήταν όμως λάθος; Ας δούμε τι είναι αυτό που συνέβη, και ας αναλύσουμε τις συνέπειες αυτού του λάθους

Η οικονομική και νομισματική ένωση “κλείδωσε” με μόνιμο τρόπο τις συναλλαγματικές ισοτιμίες μεταξύ των χωρών που μοιράζονται το ευρώ. Οι οικονομίες του ανεπτυγμένου βορρά, που παράγουν προϊόντα εντάσεως κεφαλαίου (εφ’ όσον ενσωματώνουν υψηλή τεχνολογία, όπως βιομηχανικό εξοπλισμό ακριβείας, ιατρικά μηχανήματα, αυτοκίνητα), μετέτρεψαν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε απόλυτη κυριαρχία. Οι κεφαλαιακές ροές, λόγω εμπορικών πλεονασμάτων, εισέρρεαν στα δικά τους τραπεζικά συστήματα, όπου αποταμιεύονταν τα υπερκέρδη των μεγάλων βιομηχανιών. Αυτά τα κεφάλαια, κατόπιν, αναζητούσαν υψηλό βραχυπρόθεσμο κέρδος σε επισφαλή χρηματοπιστωτικά προϊόντα που βασίστηκαν σε φούσκες τόσο στο αμερικανικό χρηματοπιστωτικό καζίνο, όσο και στην ευρωπαϊκή περιφέρεια.

Ο λαός, η ρήξη και ο μάγος της φυλής

Του Διονύση Ελευθεράτου

Το τέλος των ευρωαυταπατών, η παρέλαση των «ρεαλιστών» κι ένα ανέκδοτο

Τύφλα να ’χει ο «συμπονετικός καπιταλισμός» του Μπους… Τώρα «τα σπάει» (μυαλά και νεύρα) ο «συμπονετικός ευρω­παϊσμός» του Μάρτιν Σουλτς. Καρδιές ράγισε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊ­κού Κοινοβουλίου προ ολίγων ημερών, όταν μίλησε στην Bild για τα πάθη ημών των Ελ­λήνων. Σημαντική η μεγαλοψυχία του, δεδο­μένου ότι δεν μας κυβερνά καν το Ποτάμι…

Είπε ο λάτρης του Σταύρου που δεν αντέχει να βλέπει τον ελληνικό λαό να σταυρώνεται: «Οι άνθρωποι στην Ελλάδα, που υποφέρουν από την κρίση εδώ και χρόνια, χρειάζονται επειγόντως μια λογι­κή προοπτική. Οι πιο φτωχοί στην Ελλάδα δεν έχουν αέρα να αναπνεύσουν. Τα προ­ηγούμενα χρόνια ο ελληνικός λαός επω­μίστηκε πολλές επώδυνες μεταρρυθμίσεις και μέτρα λιτότητας. Δεν μπορεί κανείς να μειώνει συνεχώς τις συντάξεις, έως ότου οι άνθρωποι γονατίσουν».

Ρήξη ή αριστερή “λιτότητα” ;

Του Παναγιώτη Σωτήρη

Η ελληνική κυβέρνηση διαπιστώνει από τη μια την αδιαλλαξία των δανειστών, όμως από την άλλη επιμένει στις “47 σελίδες”, δηλαδή ένα νέο μνημόνιο. Ακόμη χειρότερα, αυτή η γραμμή νομοτελειακά σημαίνει ότι στο τέλος ακόμη και εάν κάνουν υποχωρήσεις οι Θεσμοί θα βρεθούμε με κάτι που θα είναι χειρότερο και από τις 47 σελίδες.

Και αυτό είναι το καλό ενδεχόμενο. Στο κακό ενδεχόμενο απλώς θα αποδεχτούμε όλες τις προτάσεις των δανειστών.

Στην πραγματικότητα δέσμια του καταστροφικού σχήματος “ούτε ρήξη – ούτε υποταγή” οδηγείται στην ταπείνωση (παρασύροντας στην ήττα μια ολόκληρη κοινωνία) ακόμη και εάν στο μεταξύ παίξει όλη τη χορογραφία της “ρήξης” (διακοπή διαπραγμάτευσης, προσφυγή στις κάλπες, νέα διαπραγμάτευση).

Περισσότερο παρά ποτέ χρειαζόμαστε να συζητήσουμε ανοιχτά και όχι με όρους “μυστικής διπλωματίας” την αναγκαία “τεχνική της ρήξης”.

Εξ ίσου απαράδεκτες με των δανειστών οι προτάσεις της κυβέρνησης

Tου Λεωνίδα Βατικιώτη

Το πρώτο σοκ της προηγούμενης εβδομάδας προήλθε από τους δανειστές. Οι προτάσεις που περιλαμβάνονταν στο πεντασέλιδο κείμενό τους (εδώ μπορείτε να τις διαβάσετε) δικαίως έκαναν ακόμη και τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ να φρίξουν, καθώς ανέτρεπαν κάθε κεκτημένο των διαπραγματεύσεων: από την υποβολή συμπληρωματικού προϋπολογισμού που θα περιλαμβάνει στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος 1, 2, 3 και 3,5% του ΑΕΠ για τα έτη 2015, 2016, 2017 και 2018, μέχρι τον ΦΠΑ του 23%, όπου θα ενταχθούν όλα σχεδόν τα είδη πλην τροφίμων, φαρμάκων και ξενοδοχείων που θα φορολογούνται με 11% και την επαναφορά των δύο εργαλειοθηκών του ΟΟΣΑ, όλες οι προτάσεις τους πρόδιδαν διάθεση ρεβανσισμού και παντελούς αδιαφορίας για το εκλογικό αποτέλεσμα της 25^ης Ιανουαρίου. Νέα πολιτικά ήθη επίσης εγκαινίασε κι η παντελώς εξωθεσμική 5μερής που συνεδρίασε στο Βερολίνο, παρουσία Μέρκελ, Ολάντ, Λαγκάρντ, Ντράγκι και Γιουνκέρ, παραπέμποντας στο πάλαι ποτέ διευθυντήριο.

Ο κλήρος πέφτει στον γενναίο

Του Tom Papatolis

Χθες πέρασα αρκετές ώρες στο τουίτερ. Με 17.000+ followers, διαθέτω στατιστικό δείγμα κατά πολύ μεγαλύτερο από σχεδόν κάθε εταιρεία δημοσκοπήσεων.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Η Ελλάδα είναι χώρα 11 εκ κατοίκων περίπου. Το χρέος της χώρας 320 δις και αυξάνεται κάθε δευτερόλεπτο που περνάει.

6,3 εκατομμύρια πολίτες στα όρια της εξαθλίωσης. Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά υποφέρουν λόγω της εξαθλίωσης. Στερούνται ακόμα και της πρέπουσας διατροφής.

ΜΙΑ ΡΗΞΗ ΜΑ ΠΟΙΑ ΡΗΞΗ;

Σαφώς και ο λαός δεν ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ για να έρθει σε «ρήξη» με τους «δανειστές» και να βγούμε από το «ευρώ» στα καλά καθούμενα, άνευ σοβαρού λόγου και αιτίας. «Δεν μας έδωσε αυτή την εντολή», όπως ευχαρίστως θα έλεγε ο Κουρουμπλής και κάθε άλλος καθαρμένος πασόκιος. Σε εισαγωγικά οι λέξεις που δεν είναι… ταμπού, αλλά είναι τοτέμ ή κάτι άλλο επίσης λατρευτικό που δεν το αγγίζουμε.

Σοφός, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί το επιχείρημα αυτό και συνεχίζει να κωλοτρίβεται με τους περσινούς εχθρούς, εκλιπαρώντας για μια στάλα δανεικά καύσιμα ώστε να συνεχίσει ο εκσκαφέας να φτιάχνει πιο βαθύ τον τάφο μας.

Η ρήξη είναι πιο απαιτητική σε πολιτικό σχεδιασμό, αλλά προτιμότερη από τη διαφαινόμενη συμφωνία

Του Πέτρου Σταύρου

O οικονομολόγος Πέτρος Σταύρου απαντάει σε τρία ερωτήματα που του έθεσαν τα «Ενθέματα» (Κυριακάτικη Αυγή 30-31/5):

α) Πώς αποτιμάτε το διάστημα από τη συμφωνία της 20/2 έως σήμερα; Έγιναν λάθος εκτιμήσεις από την ελληνική πλευρά, υπαναχώρησαν οι εταίροι, πού έχουμε φτάσει;

β) Η συμφωνία: Τι πρέπει, κατά τη γνώμη σας, να περιλαμβάνει μια συμφωνία για να την υπογράψει η κυβέρνηση;

γ) Η ρήξη: Πώς ορίζετε μια ρήξη; Ποιοι είναι οι κίνδυνοι και οι προοπτικές από μια τέτοια εξέλιξη;

H επόμενη μέρα της κρίσης

 

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η εισήγηση του Λεωνίδα Βατικιώτη στην εκδήλωση του ΚΟΜΜΟΝ που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 25 Μαΐου 2015.…

Όταν τα ήπια επιχειρήματα, για το «σπίτι των λαών», τη δυνατότητα της ΕΕ να μεταρρυθμιστεί και την πειθώ των λογικών επιχειρημάτων, καταρρέουν τότε επιστρατεύεται το τελευταίο επιχείρημα των Μνημονιακών και νεοφιλελεύθερων: Η ρήξη εμφανίζεται σαν ισοδύναμο της επιστροφής στην «εποχή των σπηλαίων».

«Μη έντιμη υποχώρηση» ή ρήξη, το πραγματικό δίλημμα.

Του Δημήτρη Μπελαντή

Η εισήγηση του Δημήτρη Μπελαντή στην εκδήλωση του ΚΟΜΜΟΝ που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 25 Μαΐου 2015.

Όσο κυλάει ο χρόνος προς τον Ιούνιο, η χώρα βρίσκεται όλο και περισσότερο εγκλωβισμένη σε ένα καθοδικό σπιράλ ασφυξίας, έλλειψης οικονομικών πόρων και αδυναμίας χάραξης μιας κυρίαρχης πολιτικής, όπως θα αντιστοιχούσε στην πολιτική εντολή που έδωσε ο λαός στον ΣΥΡΙΖΑ την 25η Ιανουαρίου. Χωρίς να θέλει κανείς να μηδενίσει τις πραγματοποιημένες ήδη νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης (ανθρωπιστική κρίση, 100 δόσεις, αποκατάσταση των αδικιών στο Δημόσιο, κατάργηση τω φυλακών Γ’ κ.α. ) και να αποδώσει κάποιες a priori αρνητικές προθέσεις, είναι απολύτως σαφές ότι το σημαντικότερο τμήμα του εκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ (Πρόγραμμα της ΔΕΘ), ο πυρήνας του όσον αφορά τις αντιμνημονιακές αλλαγές στα εργασιακά, στην κοινωνική ασφάλιση, στην φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας και το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων έχει «παγώσει» και κινδυνεύει να ματαιωθεί εν όψει της πολύ πιθανής επικείμενης συμφωνίας με τους δανειστές και την ηγεσία της ευρωζώνης. Αντίθετα, μάλιστα, προχωράει η επιβολή ορισμένων αντιλαϊκών μέτρων όπως η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, των λιμανιών και των αεροδρομίων της χώρας και πιθανότατα θα υπάρξει αύξηση του ΦΠΑ ακόμη και σε είδη βασικής ανάγκης. Επίσης, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει προχωρήσει ήδη από την συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη σε σημαντικές υποχωρήσεις, όπως ιδίως το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων, οι δανειστές και ιδίως η πιο επιθετική τους πτέρυγα, όπως αυτή εκφράζεται από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, επιδιώκουν μια ακόμη πιο αρνητική, πιο αμείλικτη και πιο ταπεινωτική για την ελληνική κυβέρνηση συμφωνία, μια πλήρη παράδοση. Ή εναλλακτικά, μια χρεοκοπία της Ελλάδας εντός του ευρώ.

Ας κάνουμε επιτέλους ένα δώρο στους εαυτούς μας

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο ή Πιτσιρικίνιο (έγραψες),

Αργά, βασανιστικά. οι ώρες κυλούν μέχρι την αναπόφευκτη εκείνη στιγμή που θα ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις, είτε πράγματι διαπραγματεύονται είτε τις έχουν τελειώσει από καιρό, δεν έχει σημασία εξάλλου.

Βέβαια, οι ζωντανοί αυτής της χώρας ούτε που καίγονται αν θα πληρωθεί το ΔΝΤ.

Κάθομαι και βλέπω μερικούς συμπολίτες μας που έχουν πανικοβληθεί να μην χρεοκοπήσει η χώρα. Καλά πού ζουν; Ακόμα χειρότερα, πώς ζουν; Πώς αντέχουν τη μια ζωή τους να την περνάνε κυνηγώντας το ευρώ και τις δόσεις;

Εντάξει, ούτε η δική μου ζωή είναι πολύ καλύτερη. Έχει τα σκαμπανεβάσματα της, όπως όλων των άλλων εξάλλου. Αλλά θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερη, να τη ζούσα όπως τη «ζουν» εκείνοι. Δεν είναι ζωή αυτή, αν δεν μπορείς να χαρείς την αγκαλιά μιας γυναίκας (ή ενός άντρα αντίστοιχα), το χαμόγελο ενός παιδιού, την υπέροχη δροσιά της θάλασσας.

“Ο Λαός θέλει ΕΥΡΩ και όχι ρήξη…”

Του Διονύση Ελευθεράτου

Οι «αναγνώσεις» της λαϊκής εντολής, το εθνικό ταμπού και το αριστερό… ταμπούρωμα

Εύστοχα έχει πει ο Πολ Κρούγκμαν ότι τα «επιχειρήματα» του Βερο­λίνου, όπως και των λοιπών ιερα­τείων της λιτότητας στην Ευρώ­πη, αντιπαραθέτουν στην πραγ­ματικότητα μια αποστεωμένη εκδοχή ηθικο­λογίας (οι «δεσμεύσεις», η τιμωρία των παρα­βατών του δημοσιονομικού κώδικα κ.λπ.). Κά­τι ανάλογο όμως επιστρατεύουν εντός Ελλά­δας όσοι πιέζουν την κυβέρνηση να υπογρά­ψει τρίτο Μνημόνιο αλλά και όσοι εντός ΣΥ­ΡΙΖΑ πιέζουν το κόμμα τους να ενδώσει στις έξωθεν πιέσεις.

«Ο λαός δεν σας [σ.σ.: ή «μας, στη δεύτε­ρη κατηγορία περιπτώσεων] έδωσε εντολή για ρήξη ούτε για να επανεξετα­στεί ή να τεθεί εν αμφιβόλω η θέση της χώρας στην ευ­ρωζώνη». Συγκινητικό! Όταν οι δανειστές γράφουν τη λα­ϊκή εντολή στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, έχου­με μια εξέλιξη περίπου φυσι­ολογική. Αφύσικο κι απαρά­δεκτο θα ήταν να ερμηνεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ τη λαϊκή εντολή με τρόπο «μη ηθικό»…

Μη μαδάτε τη λαική εντολή

Του Βασίλη Ξυδιά

Από την επίκληση της εκλογικής βούλησης στην αυτοεκπληρούμενη προφητεία

Χιλιομαδημένη μαργαρίτα έχουν καταντήσει τη λαϊκή θέληση πολιτικοί αναλυτές και δημοσκόποι, που σαν σύγχρονοι οιωνοσκόποι ψάχνουν δήθεν να αποκρυπτογραφήσουν το τι «πραγματικά» θέλουν οι Έλληνες, είτε μεθερμηνεύοντας το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Ιανουαρίου είτε προβαίνοντας σε νέες σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης. Και εννοείται, βέβαια, ότι το δίλημμα «έντιμος συμβιβασμός ή ρήξη» βάσει του οποίου διεξάγεται η συζήτηση είναι καταφανώς ανέντιμο και αποπροσανατολιστικό. Διότι έχει πλέον γίνει σαφές ότι αν υπάρξει οποιαδήποτε συμφωνία, αυτή όχι μόνο έντιμη δεν θα είναι για την ελληνική πλευρά, αλλά ούτε καν συμβιβασμός. Θα πρόκειται για καθολική κατάρρευση του μετώπου και άτακτη επιστροφή στον κοινό παρονομαστή των μνημονιακών κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά – κρατώντας ως μόνο ίσως στοιχείο «εντιμότητας» το ότι εμείς τουλάχιστον το παλέψαμε πριν να παραδοθούμε.

Ρήξη, ο δρόμος για τον «αμοιβαία επωφελή συμβιβασμό»

 

Του Χρήστου Λάσκου

Ο Βόφγκανγκ Μουνχάου, ιδρυτής της γερμανικής έκδοσης των Financial Times, πάει να πει «πιο κατεστημένο πεθαίνεις», σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών σήμερα υποστηρίζει ότι η μόνη λύση για την Ελλάδα είναι μια συμφωνημένη χρεοκοπία εντός Ευρωζώνης και η αθέτηση του ελληνικού χρέους. Ταυτόχρονα, διαχειρίζεται με πολύ αποδραματοποιημένο τρόπο όλα τα σχετικά με capital controls, παράλληλα νομίσματα και εναλλακτικές χρηματοδοτήσεις δείχνοντας έτσι πόσο μακριά από τον Αρμαγεδδώνα βρίσκονται τέτοιου τύπου επιλογές. Λίγο καιρό πριν άλλος ένας κορυφαίος του mainstream, ο «δικός μας Κύπριος» νομπελίστας Αζαριάδης πρότεινε ψύχραιμα αντίστοιχες επιλογές.

Την ίδια στιγμή, στα ελληνικά ΜΜΕ -και όχι μόνο- μια τέτοια συζήτηση προκαλεί πραγματικό κατακλυσμό και παρωθεί σε αποκαλυψιακά οράματα. Τα ΜΜΕ, ως μακρύ χέρι της ελληνικής άρχουσας τάξης, είναι απολύτως λογικό να το κάνουν. Κάθε ενδεχόμενο «ρήξης» προκαλεί ανατριχίλα στο μέτρο που οδηγεί σε μια ανεξέλεγκτη κατάσταση με κακές προοπτικές για τα ίδια και τα αφεντικά τους –και δεν αναφέρομαι μόνο στα άμεσα αφεντικά.

Η ώρα της έντιμης ρήξης

Του Στάθη Κουβελάκη

Η απόφαση της κυβέρνησης να καταστήσει υποχρεωτική, με την ψήφιση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, την μεταφορά διαθέσιμων των φορέων του δημοσίου και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην Τράπεζα της Ελλάδας, σηματοδοτεί αναμφίβολα σημείο καμπής στις πολιτικές εξελίξεις.

Η υψηλού ρίσκου αυτή κίνηση αναδεικνύει με τον πιο σαφή τρόπο την κρισιμότητα της κατάστασης έτσι όπως έχει διαμορφωθεί δύο μήνες μετά την συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη. Το βασικό, και στην ουσία το μόνο ουσιαστικό, επιχείρημα που είχε τότε διατυπωθεί υπέρ της συμφωνίας ήταν ότι «αγόραζε χρόνο», έστω και με επώδυνο αντίτιμο, έτσι ώστε να προετοιμαστεί με καλύτερους όρους η «μεγάλη διαπραγμάτευση» του καλοκαιριού.

Το φρόνημα θα βρεθεί σε Ναυαρίνο και Μεσολόγγι

Eugène Delacroix, La Grèce sur les ruines de Missolonghi. 1826. Musée des Beaux-Arts de Bordeaux

Σε αλλεπάλληλες συνομιλίες άκουσα αλλόκοτα τον εαυτό μου να αυτοσχεδιάζει γύρω από δύο μοτίβα: το φρόνημα στο παρόν, και ορόσημα του παρελθόντος.

Πρώτα, το φρόνημα. Η μακρά κρίση βιώνεται σαν χαμένος πόλεμος· αν εντοπίσουμε την πρώτη ρήξη στο 2010, από τότε ώς σήμερα το ρήγμα διαρκώς διευρύνεται, το σκάφος βουλιάζει όλο και πιο βαθιά, σε νερά ανεξερεύνητα, τέτοια που ουδέποτε είχαμε φανταστεί. Και για πολλούς είναι ήδη σαφές ότι δεν θα γυρίσουμε ποτέ στην προ ρήξης εποχή, δεν θα την πλησιάσουμε καν· απλούστατα, διότι έχει συντελεστεί ήδη μια ποιοτική μεταβολή. Ακόμη και αν ανακτηθούν εν μέρει οι ποσοτικές απώλειες ζωτικών δεικτών του κοινωνικού βίου, λ.χ. η τοξική ανεργία, η κοπιαστικά αποκτημένη νέα ισορροπία θα βρίσκεται σε εντελώς άλλη ιστορική πίστα, ο κοινωνικός σχηματισμός θα είναι διαφορετικός, είναι ήδη διαφορετικός.