David Harvey – Εξεγερμένες πόλεις. Από το δικαίωμα στην πόλη στην επανάσταση της πόλης

Πόλεις: εστίες πολιτικών επαναστάσεων, κοινωνικών εξεγέρσεων και πολιτιστικών αλλαγών· πεδία άσκησης της κυρίαρχης εξουσίας και των οικονομικών επιλογών του καπιταλισμού, χώροι αντίστασης των αντίθετων ιδεών και πάνω απ’ όλα τόποι όπου ζουν και εργάζονται οι άνθρωποι οι οποίοι όμως έχουν αποστερηθεί κάθε δικαίωμα χρήσης και απόλαυσης της ζωής τους σε αυτές. Όπως και στο βιβλίο του Spaces of Hope [2000] έτσι και σε εδώ ο συγγραφέας επιχειρεί να καταλήξει σ’ ένα σχεδίασμα – πρόταση εναλλακτικών πρακτικών για την οργάνωση της αντίστασης στις πόλεις, επηρεασμένος και από την προσωπική επαφή του με ακτιβιστές των μητροπόλεων.

Πάμε ανάποδα

                                                                            Φανταστείτε την πραγματικότητα αλλιώς:

Να υπάρχουν οργανωμένες πόλεις με τα καταστήματα, τα νοσοκομεία, τα καφενεία, τα ασανσέρ, τις συγκοινωνίες, τα πάντα, στις οποίες όμως να μετακομίζουν οι άνθρωποι μόνον όταν από γήρας ή ασθένεια καθίστανται ανίκανοι για να δουλέψουν. Να μετοικούν στις πόλεις, μόνοι τους ή με συνοδούς και να χαίρονται εκεί τις ευκολίες της ζωής, ήτοι την διαβίωση δίχως παραγωγή αλλά με εξαγορά αλλά και την χρήση υπηρεσιών υγείας.

Όσοι είναι νέοι και εύρωστοι να διαβιούν μακριά από τις πόλεις και να παράγουν για να ζουν οι ίδιοι αλλά και για να εφοδιάζουν τις πόλεις έτσι ώστε να μπορούν να ζήσουν και οι άλλοι. Μόνο όσοι απ’ αυτούς λόγω κλίσης ή λόγω διάθεσης προσφοράς ή λόγω άλλων προσωπικών αιτιών θέλουν και μπορούν, να διαβιούν στις πόλεις και να εργάζονται παρέχοντας υπηρεσίες στους ανήμπορους (γιατροί, νοσοκομοι, έμποροι, οδηγοί κλπ). Κάπως έτσι πρέπει να ξεκίνησε το μοντέλο που κατέληξε στο σημερινό αδιέξοδο, όντως.