Αγέλαστος Πόλις

Toυ Στάθη στο Ποντίκι

Από την περασμένη Τρίτη ήδη η στήλη έγραψε για τη σύσκεψη Τσίπρα στο Χαλάνδρι την περασμένη Δευτέρα, ότι επρόκειτο για ένα θλιβερό επικοινωνιακό σώου (που προσέτι υπέκρυπτε την επίγνωση της τρομερής αλήθειας που σύντομα θα έβγαινε στο φως).

  Στυγνά και στεγνά η ομάδα Τσίπρα κατάφερε να σκεφθεί μόνον, πώς θα διαχειρισθεί επικοινωνιακώς η Αριστερά (διάβαζε «Αριστερά») την κακοδαιμονία που προκάλεσαν επί δεκαετίες η Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ.

  Για τη στήλη (και την πραγματικότητα) το πρόβλημα δεν ήταν θέμα έρευνας ή πληροφοριών αλλά απλής λογικής: όταν είχαμε νεκρούς από τις 6.00 το απόγευμα, ήταν αδύνατον στις 11.30 (όταν μπροστά στις κάμερες ο Τσίπρας προσπαθούσε να κερδίσει την «πρώτη εντύπωση») να μη γνωρίζει ο ίδιος και οι επιτελείς του ότι ο θάνατος είχε κάνει την εμφάνισή του στο Μάτι.

«Την οργή των νεκρών να φοβάστε…»

Μετά την πολύωρη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν οι κυβερνητικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες,

η οποία εξελίχθηκε σε επιχείρησης απόσεισης ευθυνών,

Η Ελλάδα του σεισμού, της βροχής και της φωτιάς…

του Νίκου Μπογιόπουλου

Στο κράτος μας όπου πάντα «το μαχαίρι θα μπει βαθιά στο κόκκαλο» η φωτογραφία τραβήχτηκε το 2006. Τραβήχτηκε στη Νέα Σκιώνη, ακριβώς την επόμενη μέρα από την καταστροφική πυρκαγιά που μετέτρεψε σε αποκαΐδια το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής.

Εκεί, μέσα στα αποκαΐδια, δίπλα από τα καψαλισμένα δέντρα, όπως αποκάλυψε τότε ο «Ρ» (30/8/2006), διαφημίζονταν οι «Προσεχώς Μεζονέτες»…

Σύμφωνα, δε, με το ρεπορτάζ που είχαμε πραγματοποιήσει τότε, όποιος ενδιαφερόταν να καπαρώσει λίγο κομματάκι του (καμένου) δάσους, θα έπρεπε απλώς να έκανε λίγη υπομονή αφού ο κύριος που απαντούσε στο τηλέφωνο διευκρίνιζε ότι οι εργασίες δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα…

Ασύμμετρη απειλή είναι η συνέχεια του κράτους τους

του Γεράσιμου Χολέβα

Είναι η ώρα που οι εικόνες της καταστροφής και οι ήχοι της τραγωδίας δεν χωρούν σε λέξεις. Στη θέση των νεκρών της Αττικής θα μπορούσαμε να βρεθούμε όλοι, τρέχοντας προς τη θάλασσα για να σωθούμε από τη φωτιά.

Τη στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη ένα σπαρακτικό προσκλητήριο αγνοουμένων και ο αριθμός των νεκρών αλλάζει ώρα με την ώρα, όποιος επιδιώκει μικροπολιτικά παιχνίδια και οφέλη γίνεται τυμβωρύχος. Αν, όμως, δεν μιλήσουμε και πολιτικά και κοινωνικά για τις ευθύνες αυτού του κράτους, τότε η τραγωδία θα επαναληφθεί.

«Αν το δάσος ήταν τράπεζα;»…

του Νίκου Μπογιόπουλου

Από τον «στρατηγό άνεμο», τότε, στο «ασύμμετρο φαινόμενο», σήμερα.

Από την τραγωδία του 2007, στον θρήνο του 2018. Ναι: