Hertz: Αίτηση πτώχευσης από την εταιρεία που εκπροσωπεί ο όμιλος Βασιλάκη της Aegean

Αίτηση πτώχευσης κατέθεσε την Παρασκευή ο κολοσσός της ενοικίασης αυτοκινήτων Hertz λόγω της μείωσης της κίνησης σε συνδυασμό με τα συσσωρευμένα χρέη αρκετών ετών.

Η μετοχή της εταιρείας είχε χάσει το 50% της αξίας της όταν κυκλοφόρησαν σχετικά δημοσιεύματα λίγο πριν από την επίσημη ανακοίνωση. Η εταιρεία λειτουργούσε αδιάλειπτα από το 1918 όταν άνοιξε το πρώτο κατάστημα ενοικίασης με περίπου 10 αυτοκίνητα της Ford.

Ξαφνικό «κανόνι» για την Primera Air – Ξέμειναν εκατοντάδες τουρίστες σε Χανιά και Ζάκυνθο

Αίτηση πτώχευσης αναμένεται να υποβάλλει την Τρίτη η αεροπορική εταιρεία Primera Air.

Πρόκειται για εταιρεία του ομίλου Primera Group, που διαθέτει Tour Operator σε Σουηδία(Solresor), Νορβηγία (Solia resor), Δανία (Bravo Tours) και Φινλανδία (Lomamatkat).

Η επέλαση της «υγιούς επιχειρηματικότητας»

Του Αλέξανδρου Ζέρβα

Πρόκειται για μια ακόμη περίπτωση που αποδεικνύει το προφανές: πως στα επανειλημμένα εγκλήματα της σύγχρονης «ελεύθερης» οικονομίας μπορεί να υπάρχουν πολλοί θύτες, αλλά κατά κανόνα βρίσκουμε ένα και μόνο θύμα: τους εκάστοτε εργαζόμενους. Από το Λαναρά και τα Κλωστήρια Νάουσας μέχρι την οικογένεια Μάνεση και τη Χαλυβουργία μπορεί κανείς να χάσει το μέτρημα. Κάπως έτσι λοιπόν βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη «επί ξύλου κρεμάμενοι» κι οι εργαζόμενοι της Ηλεκτρονικής Αθηνών μετά την ανακοίνωση πτώχευσης της εταιρίας, χωρίς μάλιστα να γνωρίζουν αν και πότε θα λάβουν αποζημιώσεις. Οφείλουμε ωστόσο να ομολογήσουμε πως σε αυτήν την περίπτωση το νέο «θαύμα» της περίφημης «υγιούς επιχειρηματικότητας» υπήρξε καλά σχεδιασμένο.

Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ

Μας απειλούν με πτώχευση. Τι εννοούν άραγε με τη λέξη αυτή. Σκηνές αποκάλυψης όπου άνθρωποι θα σέρνονται στους δρόμους και θα ψάχνουν τα σκουπιδια? παιδιά που θα πεθαίνουν από τη πείνα, ηλεκτρικό κομμένο, ψυγεία αδειανά, άρρωστοι χωρίς γιατρία? Ναι αυτό είναι η πτώχευση στα μάτια τους σε χολυγουντιανούς όρους. Γιατί η πτώχευση που βιώνουμε η πλειοψηφία των πολιτών πλέον είναι ήδη εδώ. Και κομμένα ρεύματα υπάρχουν, και άνθρωποι που ψάχνουν τα σκουπίδια και παιδιά που δεν έχουν να φάνε, και άρρωστοι που δεν έχουν ούτε τη στοιχειώδη περίθαλψη. Και γέροι που ζητιανεύουν και νέοι που δεν έχουν κανένα όνειρο για το αύριο. Δεν είναι ΟΛΟΙ. Σ΄αυτή τη μνημονιακή  πατσαβούρα, υπάρχουν κι αυτοί που η χαζοχαρούμενη φάτσα τους ή ο στ@ρχιδισμός τους σκεπάζει τη βρώμα. Υπάρχουν χιλιάδες γκαγκάου που περιφέρονται σαν καλοκουρδισμένες κουρ@δομηχανές και σπάνε λίγο τις στατιστικές του τρόμου.

Προδομένος την 5η Ιουλίου

Του Πάνου Μουχτερού

Πάει κάμποσος καιρός που δεν έχω τι να πω. Δηλαδή δεν είναι ότι δεν μιλάω, απλά οι λέξεις που χρησιμοποιώ στερούνται ουσίας τις περισσότερες φορές. Είναι εκφράσεις κενές, κούφιες, όπως ο αέρας ο κοπανιστός, είναι όπως τα φύλλα που τα παίρνει ο άνεμος πέρα, σαν τα χιόνια που έρχονται κι ύστερα από λίγο λιώνουν και χάνονται και δεν αφήνουν τίποτα πίσω τους παρά μόνο κρύες εντυπώσεις. Γι’ αυτό προτιμώ πλέον τη σιωπή, παρά να εκτίθεμαι απέναντι στους άλλους με λόγια μεγάλα και τρανά, κόβω μαχαίρι την κουβέντα ειδικά όταν αυτή πάει σε υποσχέσεις κι όνειρα και βήματα που τάχα θα σχίσουν τον ορίζοντα και θα αλλάξουν την πορεία όλου του κόσμου. Κι οι γύρω μου το ίδιο κάνουν. Ακόμα και στα πιο πολυσύχναστα μέρη, στις πλατείες, στα πεζοδρόμια κοιταζόμαστε με τις ώρες μεταξύ μας κι έτσι βουβοί προσπαθούμε να μιλήσουμε με τα μάτια. Και δεν είναι λίγες οι φορές που το καταφέρνουμε, είναι μια μορφή βαθύτερης επικοινωνίας, συχνά πυκνά δακρύζουμε και κάνουμε ότι τάχα μου δεν κλαίμε, άλλοτε πάλι μένουμε έτσι, αποσβολωμένοι, δίχως να ανοιγοκλείνουμε τα βλέφαρα, όπως κάνουν εκείνοι οι νεκροί που δεν βρέθηκε ακόμα ένας ζωντανός που θα έρθει και θα τους τα κλείσει. Κι όσο προσπαθούμε να καταλάβουμε αυτή τη νεκρική σιγή μας, ακόμα αναρωτιόμαστε για το πόσο αλλάξαμε όλοι μας σε λίγους μόλις μήνες, πριν λίγα μόλις απογεύματα, εδώ, στις ίδιες αυτές πλατείες φωνάζαμε με όση είχαμε φωνή στα σπλάχνα μας μέσα και πιανόμασταν αγκαλιά και χορεύαμε μέχρι τα ξημερώματα και νιώθαμε ότι κάθε λέξη που λέγαμε είχε βαρύτητα, τόσο που πιστέψαμε ότι είμαστε εμείς οι ίδιες οι λέξεις, οι τελείες και τα κόμματα, κάθε λέξη είμαστε, είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας.

Πεθαίνουμε Ευρώπη

Του Πάνου Μουχτερού

Συνήθισα πια. Δεν μιλάμε άλλωστε για μια φάση που κρατάει μερικές ημέρες, μερικές εβδομάδες, μερικούς μήνες. Περάσανε κοντά πέντε χρόνια από τη στιγμή εκείνη που βρέθηκα στο σημείο που είμαι τώρα. Κι είναι φοβερό το πώς τελικά ο ανθρώπινος οργανισμός μπορεί και προσαρμόζεται σε καταστάσεις που μέχρι πριν δεν πίστευε ότι υπήρχε ποτέ περίπτωση να τις αντέξει. Είναι μια διαδικασία πρωτόγνωρη, ανακαλύπτεις σταδιακά πλευρές από τον εαυτό σου που δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν, όλο αυτό μοιάζει με ένα μακροβούτι στα άδυτά σου, ανακαλύπτεσαι από την αρχή, γεννιέσαι και πεθαίνεις και γεννιέσαι ξανά και ξανά σε έναν διαρκή, φαύλο κύκλο μεταξύ ζωής και θανάτου. Το πιο περίπλοκο είναι ότι δεν μπορείς να μαντέψεις με σιγουριά αν θα ξυπνήσεις το επόμενο πρωί ζωντανός ή αν τα μάτια σου θα παραμείνουνε κλειστά, όχι πια από την πολλή εξάντληση αλλά γιατί θα σου έχει φύγει και η τελευταία ανάσα από τις αντοχές σου. Όποιος έχει βρεθεί στη θέση μου καταλαβαίνει πολύ καλά τι σημαίνει να εξασκείσαι καθημερινά στο να αντέχεις, να επεκτείνεις ολοένα και πιο πέρα τα όριά σου, κι όλο αναρωτιέσαι, τελικά μέχρι πόσο μπορώ να ζήσω, αλλά έλα που, για έναν περίεργο λόγο, εξακολουθεί το στέρνο σου κι ανεβοκατεβαίνει με το που ολοκληρώσεις την ερώτηση προς τα μέσα σου. Πολλές φορές αγγίζεσαι, περιεργάζεσαι το πρόσωπό σου, ψηλαφίζεις το ταλαιπωρημένο σου δέρμα, το γδέρνεις για να δεις αν ακόμα ματώνει, βάζεις τα χέρια σου γύρω απ’ το στεγνό λαιμό σου για να επιβεβαιώσεις ότι ακόμα αμύνεσαι, ότι επιβιώνεις. Ναι, έρχονται στιγμές θολές που σκέφτεσαι αν είναι λυτρωτικό το να βάλεις μόνος σου ένα τέλος σε όλο αυτό το μαρτύριο αλλά διαπιστώνεις στο τέλος ότι δεν έχεις δύναμη ούτε για το τέλος σου.

Ευτυχώς επτωχεύσαμεν

Πέντε χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας, η Ελλάδα εκβιάζεται από τους θεσμούς για να συνεχιστούν τα Μνημόνια και η πολιτική της λιτότητας.

Η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η οποία προέκυψε σχεδόν πέντε χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας- υποστηρίζει πως δεν πρόκειται να υπογράψει μνημονιακή συμφωνία, επισημαίνει πως επί τέσσερις μήνες αρνείται «ιταμά τελεσίγραφα»  και ξεκαθαρίζει πως επιδιώκει μια αμοιβαία επωφελή λύση.

Δεν αμφισβητώ αυτά που υποστηρίζει η ελληνική κυβέρνηση γιατί δεν τα διαψεύδει κανείς.

Μεταπολίτευση: από το 1964 έως την κατάρρευση του 2010

H Μεταπολίτευση νοηματοδοτήθηκε ως τέτοια, αρκετά μετά την 24η Ιουλίου 1974, όταν έπεσε η δικτατορία μαζί με την αλωθείσα Κύπρο. Ασφαλώς είναι μια μείζων διαιρετική τομή στο ιστορικό σώμα της νεότερης Ελλάδας, αλλά θα πρέπει να τη δούμε σε στενή συνάφεια με ό,τι προηγήθηκε του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967. Πρέπει να τη συνδέσουμε με την περίοδο 1963-67, ιδίως με το καλοκαίρι του ΄65, με τις προσδοκίες και της ματαιώσεις που σφραγίζουν την, κατά Τσίρκα, χαμένη άνοιξη. Με πολλούς τρόπους, τον Ιούλιο του ’74, και με τίμημα μια εθνική απώλεια, αποκαθίσταται μια διαθλασμένη συνέχεια με τον Ιούλιο του ΄65. Ο,τι κατεστάλη, διαψεύσθηκε, ματαιώθηκε τότε, αναδύεται πάλι, μετά εννέα έτη· διαφορετικό βεβαίως αλλά εν πάση περιπτώσει δικαιωτικό. Η πολιτειακή αλλαγή, η νομιμοποίηση του ΚΚΕ, οι ελεύθερες εκλογές, ο εν γένει άνεμος ελευθερίας και πολιτικής ανεξιθρησκίας, είναι τα φανερά ιστορικά στοιχεία.

Τι απέγινε εκείνο το πιστόλι

ζωγραφική: Τάσος Παυλόπουλος

Παλιότερα, το παρασκήνιο των μεγάλων συμφωνιών έφτανε στο ευρύ κοινό με πολλά χρόνια καθυστέρηση, όταν άνοιγαν κρατικά αρχεία ή όταν κάποιος ηγέτης έγραφε απομνημονεύματα. Στην επιταχυμένη εποχή μας, επιταχύνεται αναλόγως και η εκροή πληροφοριών από το ουσιώδες παρασκήνιο. Ετσι, μετά δύο ή τρία χρόνια, μαθαίνουμε χαρακτηριστικές λεπτομέρειες για το πώς καταρτίσθηκε το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας και των άλλων χρεωμένων χωρών της ευρωζώνης, δηλαδή με ποια λογική και ποιες προτεραιότητες.

Έκλειψη της πολιτικής, οικονομία της δυστυχίας (Neue Sachlichkeit)

Η σύνθλιψη της πολιτικής, η υποβάθμισή της σε παρακολούθημα μιας ιδιοτελούς οικονομικής ορθοδοξίας, ποτίζει κάθε χαραμάδα της ελληνικής πραγματικότητας σήμερα. Πήρε χρόνια να φθαρεί εντελώς, να φτάσει στο ερείπιο που κατοικούμε τώρα, και η κατεδάφιση συνετελείτο πανευρωπαϊκά και διεθνώς, όχι μόνο στην βαλκανική απόφυση των μασκαράδων που υπεδύοντο τις ιδιοπροσωπείες.

Του χρέους η γενιά

Από τα ΟΧΙ στα ΩΧ

Ρε μάγκα, κάθε φορά που έρχονται παρελάσεις, προβληματίζομαι κάπως. Νιώθω συναισθήματα αντικρουόμενα, περίεργα. Από μικρός το έχω αυτό. Αν μπουκάρεις μέσα στο δωμάτιό μου και ψάξεις κρυφά μέσα στα συρτάρια θα βρεις φωτογραφίες με εμένα να κάνω παρέλαση σε όλες τις φάσεις, από το νηπιαγωγείο μέχρι το στρατό, κάθε Οκτώβρη και κάθε Μάρτη, ήμουν πάντα εκεί, στοιχισμένος, έτοιμος για βήμα συγχρονισμένο με τον διπλανό και με τον μπροστινό μου. Λιώναμε στις πρόβες για καμιά ‘βδομάδα πριν, με το δάσκαλο πάνω από το κεφάλι μας να σφυρίζει για ώρες με τον ίδιο εκνευριστικό ρυθμό και να προσπαθεί απεγνωσμένα να φυτέψει λιγάκι υπερηφάνεια μέσα στα αγουροξυπνημένα κορμιά μας.

Κρίση ηγεμονίας και πατροκτονία

Η παρόξυνση της δράσης της Χρυσής Αυγής τις περασμένες εβδομάδες, και η επιχείρηση εξάρθρωσης του εγκληματικού της πυρήνα, είναι το δεύτερο «ατύχημα» που δοκιμάζει τις αντοχές του πολιτικού συστήματος, μετά το καλοκαιρινό «ατύχημα» της ΕΡΤ. Είναι γενετικά διαφορετικά γεγονότα, αλλά και τα δύο ήταν απρόβλεπτα και έδρασαν, δρουν ακόμη, σαν παράδοξοι ελκυστές επί ενός συστήματος εξόχως ασταθούς και εύθραυστου.

Ενώπιον της κορύφωσης του δράματος

Το βαρύ πυκνό καλοκαίρι του 2013, πολλοί άνθρωποι που συναντώ, πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, μεταφέρουν την ίδια αίσθηση: ότι εκμετράται ο χρόνος της παρούσας κρίσης, ότι βαδίζουμε προς μια κορύφωση. Η κορύφωση έχει ποικίλες καταλήξεις, αναλόγως του συνομιλητή, πάντως όλες είναι δραματικές, οδυνηρές και λυτρωτικές συνάμα.

Τριάμισι χρόνια μετά την κατάπληκτη ομολογία πτώχευσης, τριάμισι χρόνια αλεπάλληλων θυσιών των Ελλήνων της μείζονος πλειοψηφίας και αλλεπάλληλων σφαλμάτων και σφαγών, τριάμισι χρόνια συνεχούς καταβύθισης. Δεν πάει άλλο. Ας γίνει κάτι ριζικό, ας είναι επώδυνο, αρκεί να μη συνεχιστεί αυτή η βύθιση, άλλωστε δεν έχουμε πια και πολλά να χάσουμε. Το λένει άνθρωποι υψηλής μορφώσεως, νοικοκύρηδες έως πρόσφατα, που τώρα αγκομαχάνε να τα βγάλουν πέρα, γονατισμένοι από φόρους, περικοπές μισθών, εξανεμισμένα εισοδήματα, με άνεργους συζύγους και παιδιά, με δάνεια και με σχολάζοντα κληρονομικά ακίνητα που κουβαλάνε φόρους και χαράτσια.

Οι εργαζόμενοι στον Κατσέλη καταγγέλλουν κακοδιαχείριση που οδήγησε στο κλείσιμο της εταιρείας

Όργιο κακοδιαχείρισης καταγγέλλουν τα σωματεία εργαζομένων στην εταιρεία NUTRIART (Κατσέλης), το οποίο οδήγησε στην αίτηση πτώχευσης που υποβλήθηκε την Παρασκευή 21 Ιουνίου. Σε Δελτίο Τύπου που εξέδωσε το σωματείο, αναφέρεται καταστροφικές επιλογές της διοίκησης, βύθιση των εσόδων μετά την ενοποίηση με την Αλλατίνη, αδιαφανείς εξωτερικές συνεργασίες, σκανδαλώδεις δαπάνες σε εξοπλισμό που δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ κ.α. Τυχόν πτώχευση της εταιρείας θα σημάνει αυτομάτως την απόλυση 500 εργαζομένων, τη στιγμή μάλιστα που μόλις πριν από λίγα χρόνια η εταιρεία απασχολούσε 1.000 υπαλλήλους. Αναλυτικότερα…

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Από 21/6/2013 η εταιρεία NUTRIART A.B.E.E. κατέθεσε αίτηση πτώχευσης η οποία θα συζητηθεί στις 18/9/2013. Στην αίτησή της η εταιρεία επικαλείται μειωμένο κύκλο εργασιών τα τελευταία τρία έτη, αποτέλεσμα της καθυστέρησης υλοποίησης της χρηματοοικονομικής αναδιάρθρωσης.
Οι 500 εργαζόμενοι όμως δεν είναι εδώ τα τελευταία τρία έτη αλλά τα τελευταία είκοσι και τριάντα οι περισσότεροι. Οπότε γνωρίζουν:

Η κρίση γίνεται νέα κανονικότητα

Δεν είδα τα σημάδια της κρίσης στους δρόμους της Αθήνας, όπως τα είχα δει στους δρόμους του Μπουένος Αϊρες, μάς είπε προχθές η Ναόμι Κλάιν. Είναι ίσως αυτή η διαφορά της παλαιάς Ευρώπης από τη νέα Λατινική Αμερική, συμπλήρωσε η διάσημη Καναδέζα συγγραφέας, η βαθύτερα ριζωμένη κοινωνική συνοχή. Ισως επειδή οι μηχανισμοί της οικογένειας διασώζουν τα πληγέντα μέλη, συμπληρώσαμε εμείς. Η Κλάιν βρίσκεται στην Ελλάδα για μια διάλεξη και για τα γυρίσματα μιας ταινίας με θέμα την περιβαλοντική και οικονομική κρίση ανά τον κόσμο. Δεν είχε δει πολλά, γ’ αυτό μιλούσε προσεκτικά και άκουγε εξίσου προσεκτικά τη μικρή νυκτερινή παρέα.

Κατά τη συζήτηση, κάναμε υποθέσεις: Συνηθίζουν οι άνθρωποι στην ανεργία και στην πτώχευση; Μετά το σοκ και τις σφοδρές αντιδράσεις του πρώτου καιρού, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού συμπεριφέρεται σαν να υποτάσσεται στη νέα κατάσταση, να προσαρμόζεται, να το παίρνει απόφαση. Ως εάν η κρίση, αυτή η διαρκής κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, να γίνεται η νέα κανονικότητα.

Από το Ευρώ στην πτώχευση : Η μεγάλη έρευνα: εσωτερική υποτίμηση και προστασία της τραπεζικής ελίτ – Δ Μέρος

Φωτογραφία: Παναγιώτης Τζάμαρος/ FosPhotos

Του Πάνου Παναγιώτου

O χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής Πάνος Παναγιώτου διενήργησε μία μεγάλη έρευνα για τα γεγονότα και το παρασκήνιο που οδήγησαν την ελληνική οικονομία από την ένταξη στο Ευρώ στην σημερινή κατάσταση.

Συνέχεια από Γ μέρος

11) 2013: Σοκ: Η Ελλάδα έχει πετύχει μόνο το μισό της εσωτερικής υποτίμησης που έχει στόχο το Μνημόνιο – Ακολουθεί άλλο τόσο – Τί δείχνουν δύο ανεξάρτητες εκθέσεις για το τί έρχεται στην Ελλάδα – Η επιβεβαίωση από τις τελευταίες εκθέσεις του ΔΝΤ

Από τα παραπάνω γεννάται το καίριο ερώτηµα πόσο ποσοστό εσωτερικής υποτίµησης από αυτό που επιδιώκεται µε τα Μνηµόνια έχει επιτευχθεί και πόσο αποµένει ακόµη να επιβληθεί στην Ελλάδα.

Σύµφωνα µε δύο ανεξάρτητες εκθέσεις, η πρώτη από το ίδρυµα Open Europe στο Λονδίνο και η δεύτερη από το πανεπιστήµιο London School of Economics και το ίδρυµα CERP, η Ελλάδα µέχρι στιγµής έχει πετύχει µόλις το µισό της εσωτερικής υποτίµησης που επιθυµεί η Τρόικα και προβλέπεται στο Μνηµόνιο.

Σε συνοµιλία που είχα µε τον επικεφαλής της έρευνας για την έκθεση του Open Europe, Ραούλ Ρουπάρελ, µου είπε ρητά και  κατηγορηµατικά ότι η Ελλάδα έχει να υποστεί από δω και πέρα ‘άλλο τόσο’ εσωτερική υποτίµηση όσο υπέστη µέχρι τα τέλη του 2012.

Πριν σκεφτεί, όµως, κανείς να αµφισβητήσει το πόρισµα των παραπάνω εκθέσεων, θα πρέπει να διαβάσει προσεκτικά τις εκθέσεις του ΔΝΤ του 2011 και του 2012 όπου γίνεται σταθερά αναφορά στην ανάγκη επίτευξης εσωτερικής υποτίµησης καθώς η πραγµατική σταθµισµένη συναλλαγµατική ισοτιµία παρέµενε επίµονα ανατιµηµένη στα πρώτα χρόνια της λιτότητας αλλά και τις εκθέσεις του ΔΝΤ που  δηµοσιεύτηκαν µέχρι στιγµής στο 2013 όπου αναφέρεται ότι η εσωτερική υποτίµηση ‘τώρα αυξάνει ταχύτητα’ και πως ‘ισχυρότερη εσωτερική υποτίµηση βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη’.

12) Γιατί η πολιτική του Μνημονίου είναι καταστροφική – Γιατί η λογική της εξαντλητικής μείωσης μισθών δεν αποδίδει και είναι παρωχημένη – Πώς η πολιτική της Γερμανίας εξυπηρετεί τη διεθνή τραπεζική ελίτ και τους εμπόρους χρέους 

Είναι, λοιπόν, δεδοµένο ότι για την Τρόικα η εσωτερική υποτίµηση και εποµένως η ύφεση και η αύξηση της ανεργίας πρέπει να συνεχιστούν µέχρι η Ελλάδα να θεωρείται ανταγωνιστική έναντι της Γερµανίας µέσα στην ευρωζώνη και κάτι τέτοιο συνεπάγεται περισσότερα µέτρα και µεγαλύτερη οικονοµική αποδυνάµωση των Ελλήνων, µε άµεσους ή έµµεσους τρόπους.

Έτσι, το γεγονός ότι µετά την πτώχευση του κράτους θα ακολουθήσει η φτώχεια των πολιτών, µπορεί να θεωρείται σίγουρο, τουλάχιστον για µία µεγάλη και συνεχώς αυξανόµενη µερίδα του ελληνικού πληθυσµού.

Το χειρότερο, όλων, όµως είναι πως όσο µεγάλη εσωτερική υποτίµηση και αν γίνει, όσο και αν µειωθούν οι µισθοί και οι συντάξεις και όσο και αν περικοπεί ο κατώτερος µισθός, η Ελλάδα ποτέ δε θα είναι ασφαλής ότι θα γίνει και θα παραµείνει διεθνώς ανταγωνιστική αφού µία αύξηση στην τιµή του ευρώ θα µεταφράζεται αυτόµατα σε µείωση της ελληνικής ανταγωνιστικότητας και θα ακυρώνει τµήµα της εσωτερικής υποτίµησης που θα έχει συντελεστεί.

Για παράδειγµα τους τελευταίους µήνες ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός της Ιαπωνίας ακολουθεί µία πολιτική υποτίµησης του ιαπωνικού νοµίσµατος µε αποτέλεσµα τα ιαπωνικά προϊόντα να έχουν γίνει φθηνότερα κατά περίπου 21% από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά µε την Ιαπωνία να πετυχαίνει σε σε διάστηµα λίγων εβδοµάδων και χωρίς καθόλου ύφεση και ονοµαστική µείωση µισθών. σχεδόν δύο φορές µεγαλύτερη υποτίµηση από αυτήν που πέτυχε η Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια µε την πολιτική λιτότητας.

Οι υποτιµήσεις των εθνικών νοµισµάτων που αλλάζουν τις διεθνείς οικονοµικές ισορροπίες ήταν το κύριο θέµα της τελευταίας συνάντησης των ηγετών των G20 κρατών. Προκειµένου να ξεπεράσουν τις συνέπειες της διεθνούς κρίσης τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η Ιαπωνία, η Κίνα, η Ινδία, η Βρετανία, ο Καναδάς κλπ έχουν υιοθετήσει πληθωριστικές πολιτικές νοµισµατικής χαλάρωσης και υποτίµησης των νοµισµάτων τους.

Αυτό συνεπάγεται πως προκειµένου να διατηρηθούν οι διεθνείς ισορροπίες και να συντηρηθεί ο πληθωρισµός σε χαµηλές τιµές θα πρέπει κάποιος να απορροφήσει τις πληθωριστικές πιέσεις επιτρέποντας στο νόµισµα του να ανατιµηθεί και επιβάλλοντας στην οικονοµία του αποπληθωριστική πολιτική λιτότητας. Ειδάλλως οι διεθνείς επενδυτικές τράπεζες δε θα µπορέσουν να διατηρήσουν την αξία των οµολόγων που έχουν πουλήσει στα κράτη καθώς ο διεθνής πληθωρισµός θα αρχίσει να µειώνει την αξία του χρέους και αυτό, όπως είναι προφανές, συµφέρει το δανειολήπτη και όχι το δανειστή.

Το µόνο νόµισµα αρκετά ισχυρό ώστε να µπορεί να παίξει τον ρόλο του διεθνούς σταθεροποιητή νοµισµατικών και πληθωριστικών ανισορροπιών είναι το ευρώ (δεύτερο αποθεµατικό νόµισµα µετά το δολάριο) και µε την  πολιτική της η Γερµανία κάνει ακριβώς αυτό, εξυπηρετώντας, άθελα της ή µη, τα συµφέροντα όλων των υπολοίπων πλην των Ευρωπαίων.

Όµως ακόµη και αν το ευρώ έπαυε µε κάποιο µαγικό τρόπο να αποτελεί πρόβληµα και πάλι η εσωτερική υποτίµηση δε θα έλυνε τα προβλήµατα της Ελλάδας γιατί στηρίζεται στη λογική της µείωσης της τιµής προϊόντων και υπηρεσιών και όχι στη βελτίωση της ποιότητας τους. Και αυτή η λογική σε λίγα χρόνια θα είναι παρωχηµένη εξαιτίας της εκρηκτικής ανάπτυξης της βιοµηχανίας των ροµπότ.

Δεν είναι καθόλου συµπτωµατικό ότι για πρώτη φορά στο 2012 αµερικανικές εταιρίες που είχαν µεταφερθεί στην Κίνα επέστρεψαν στις ΗΠΑ καθώς ήδη σε κάποιους τοµείς της βιοµηχανίας και του εµπορίου το µηνιαίο κόστος συντήρησης ενός ροµπότ που αντικαθιστά πλήρως έναν εργάτη είναι µικρότερο από το µέσο µισθό ενός Κινέζου εργάτη. Η βιοµηχανία των ροµπότ απειλεί να καταργήσει ακόµη και πανεπιστηµιακά επαγγέλµατα µε τα τελευταία στοιχεία να είναι εντυπωσιακά ως προς την ταχύτητα της εξέλιξης της.

Όσο φθηνή λοιπόν και αν γίνει η εργασία στην Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει ριζικά και ουσιαστικά η οικονοµία της χωρίς προσήλωση στη βελτίωση της ποιότητας των παρεχόµενων υπηρεσιών και προϊόντων.

Επίλογος – Συμπεράσματα

Εν κατακλείδι η πραγµατικότητα για το τί συνέβη στο παρελθόν και το τί διαδραµατίζεται σήµερα στην Ελλάδα είναι αρκετά διαφορετική από αυτήν που προβάλλεται. Όλοι οι πολιτικοί ηγέτες είχαν πλήρη γνώση των προβληµάτων της χώρας και επέλεξαν να ακολουθήσουν τις πολιτικές που τα ενέτειναν αντί να τα αµβλύνουν προκειµένου να εξυπηρετήσουν, πρωτίστως, τα δικά τους συµφέροντα, επιρρίπτοντας τις ευθύνες στους προηγούµενους και κληροδοτώντας το βάρος στους επόµενους.

Δεν υπάρχει καµία αµφιβολία πως, ασχέτως των κατά περίπτωση προθέσεων, η χώρα καταρρέει βάση σχεδίου και τα συµφέροντα που εξυπηρετούνται δεν είναι τα δικά της. Σίγουρα, ο ανελέητος βοµβαρδισµός της οικονοµίας και της κοινωνίας θα εξαλείψει και κάποια από τα χρόνια αποστήµατα που τη βασανίζουν. Αλλά στην εποχή των ευφυών όπλων µοιάζει παρανοϊκό, τραγικό και βάρβαρο να υποστηρίζει κανείς ότι πρέπει να ισοπεδώσει µία χώρα µε τη ρίψη πυρηνικών βοµβών επειδή είναι ανίκανος να πετύχει µε άλλον τρόπο τους στόχους του.

Αν η πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία µας έχει διδάξει κάτι αυτό είναι ότι προκειµένου να προχωρήσει το σχέδιο πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης η Γερµανία χρειάζεται τη βοήθεια κρίσεων που θα οδηγήσουν το κόστος δανεισµού στα ύψη ώστε να πιεστούν τα κράτη να αποδεχτούν τους όρους της µε αντάλλαγµα τη διάσωση τους και την παραµονή τους στο ευρώ. Και αν ρίξουµε µία µατιά στις σηµερινές τιµές των επιτοκίων των κρατικών οµολόγων των χωρών υπό αµφισβήτηση θα διαπιστώσουµε ότι είναι πολύ χαµηλές για να ευνοήσουν την προώθηση των γερµανικών σχεδίων.

Δεν πρέπει, εποµένως, να αποκλείσουµε ότι θα χρειαστεί τουλάχιστον άλλο ένα ξέσπασµα της ευρωπαϊκής κρίσης για να προωθηθούν τα γερµανογαλλικά σχέδια και αν αυτό συµβεί δε θα πρέπει να είναι η Ελλάδα αυτή που θα βρεθεί και πάλι στο επίκεντρο της ακριβώς µε τη δικαιολογία ότι απέτυχε η εφαρµογή των όρων του Μνηµονίου.

Η Ελλάδα, λοιπόν, χρειάζεται το συντοµότερο µία νέα συµφωνία, αφενός µε τους πολίτες και αφετέρου µε τους εταίρους της, Ευρωπαίους ή µη, η οποία θα πρέπει να έχει βραχυπρόθεσµους και ρεαλιστικούς στόχους και ουσιαστική και µακροπρόθεσµη προοπτική. Εναλλακτικές πολιτικές για την έξοδο απ’ την κρίση υπάρχουν και σίγουρα δεν βασίζονται σε µία προσπάθεια αέναης εσωτερικής υποτίµησης µε την ψευδαίσθηση ότι µέσω του εκµηδενισµού του κόστους εργασίας, προκειµένου να αποκατασταθεί το έλλειµµα στην ανταγωνιστικότητα και µέσω µίας µορφής επαιτείας, προκειµένου να καλυφθούν τα πάσης φύσεως οικονοµικά ελλείµµατα, θα λυθούν τα προβλήµατα της χώρας. Η Ελλάδα αξίζει ένα πολύ καλύτερο σχέδιο απ’ αυτό.

Πηγή : tvxs

Από το Ευρώ στην πτώχευση : Η ομολογία Παπακωνσταντίνου και το Μνημόνιο – Μέρος Γ

Φωτογραφία: Παναγιώτης Τζάμαρος/ FosPhotos

Του Πάνου Παναγιώτου

O χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής Πάνος Παναγιώτου διενήργησε μία μεγάλη έρευνα για τα γεγονότα και το παρασκήνιο που οδήγησαν την ελληνική οικονομία από την ένταξη στο Ευρώ στην σημερινή κατάσταση.

Συνέχεια από μέρος B

7) Δ’ τρίμηνο 2009: Το ξέσπασμα της ‘ελληνικής κρίσης’ – Η κυβέρνηση Παπανδρέου ξεκινά την αντίστροφη μέτρηση για την
πτώχευση της Ελλάδας – ‘Η Ελλάδα πιο απομονωμένη από οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ στην ιστορία της ΈΈνωσης’ σύμφωνα με εμπιστευτικό έγγραφο

Στην Ελλάδα οι ενέργειες της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης Παπανδρέου στο τέλος του 2009 έδωσαν µία άλλη, τιτάνια διάσταση στα οικονοµικά προβλήµατα της χώρας κάνοντας εν µία νυκτί την πτώχευσή της, και την προσφυγή της σε ένα µηχανισµό στήριξης ουσιαστικά, αναπόφευκτες. Κράτη και αγορές έστρεψαν τα µάτια τους, από τις ΗΠΑ, την Ιρλανδία και το Ντουµπάι στην Ελλάδα , πιστεύοντας τον Έλληνα πρωθυπουργό και τους αξιωµατούχους της ελληνικής κυβέρνησης θεώρησαν το ενδεχόµενο µίας ελληνικής χρεοκοπίας ως δεδοµένο.

Από το Ευρώ στην πτώχευση :Οι Ολυμπιακοί Αγώνες & οι πιέσεις Μέρκελ στην κυβέρνηση Καραμανλή – B μέρος

Φωτογραφία: Παναγιώτης Τζάμαρος/ FosPhotos

Του Πάνου Παναγιώτου

Η μεγάλη έρευνα του χρηματιστηριακού τεχνικού αναλυτή Πάνου Παναγιώτου  για τα γεγονότα και το παρασκήνιο που οδήγησαν την ελληνική οικονομία από την ένταξη στο Ευρώ στην σημερινή κατάσταση.

Συνέχεια από μέρος Α

4) 2004: Η κατάρρευση της ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας μετά τις βουλευτικές εκλογές και τους Ολυμπιακούς Αγώνες – Πίεση Γερμανίας στην κυβέρνηση Καραμανλή για επείγουσα προσφυγή στο ΔΝΤ με στόχο την εσωτερική υποτίμηση

Κάτω από άλλες συνθήκες αυτή η πολιτική θα έβρισκε σθεναρή αντίσταση από τη Γερµανία και την ΕΚΤ, οι οποίες θα απαιτούσαν και θα επέβαλλαν στην Ελλάδα την εφαρµογή σκληρής λιτότητας µε αντάλλαγµα την παραµονή της στην ευρωζώνη. Αυτό λίγο έλειψε να γίνει πράξη το 2004 όταν η Γερµανία ζήτησε από τη νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Καραµανλή να προσφύγει στο ΔΝΤ καθώς η διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών και των Ολυµπιακών αγώνων είχαν εκτροχιάσει την οικονοµία της χώρας µε την ανταγωνιστικότητα της να έχει καταρρεύσει σε επίπεδα ρεκόρ, ενώ µετά την τραγική απόφαση της νέας κυβέρνησης για την πραγµατοποίηση δηµόσιας απογραφής η αξιοπιστία της Ελλάδας είχε κλονιστεί διεθνώς.

Αποκάλυψη: πως από το ευρώ φτάσαμε στην πτώχευση – A μέρος

Του Πάνου Παναγιώτου *

O χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής Πάνος Παναγιώτου διενήργησε μία μεγάλη έρευνα για τα γεγονότα και το παρασκήνιο που οδήγησαν την ελληνική οικονομία από την ένταξη στο Ευρώ στην σημερινή κατάσταση. Το tvxs.gr παρουσιάζει σε 4 μέρη ολόκληρη την έκθεση η οποία βασίζεται σε διεθνείς μελέτες και απόρρητα έγγραφα.

Εισαγωγή

Κάποια γεγονότα στην ιστορία ενός κράτους σηµατοδοτούν το τέλος µίας εποχής και την αρχή µίας νέας. Όµως, όσο πιο µικρά και πιο αδύναµα τα κράτη, τόσο πιθανότερο είναι οι αποφάσεις για τα σηµαντικότερα ζητήµατα που τα αφορούν να επηρεαστούν ή και να ληφθούν από άλλα, µεγαλύτερα και ισχυρότερα.

Οι άνεργοι είναι πολιτικοί πελάτες

Με 400 χιλιάδες οικογένειες χωρίς ούτε ένα εργαζόμενο μέλος, με 1,5 εκατομμύριο άνεργους, με περίπου 25% ύφεση αθροιστικά έως το τέλος του 2013, θα περίμενε κανείς ότι οι κυβερνώντες θα είχαν χάσει τον ύπνο τους υπό το βάρος της ιστορικής ευθύνης, από την έγνοια τους να περισώσουν ό,τι περισώζεται, από την αγωνία να βοηθήσουν τους άπορους συμπολίτες τους, ακόμη και από την αγωνία για την υσετροφημία τους. Δυστυχώς, δεν συμβαίνει. Οι αντιδράσεις των κυβερνώντων εκδηλώνονται σε άλλο ιστορικό χρόνο, με ρυθμούς άλλων εποχών, και όχι στον απαιτουμένο χρονισμό μιας εποχής συναγερμού.

Υπενθυμίζουμε ότι από τον νυν διοικητή Ηλία Κικίλια κατόπιν πιέσεων των επαγγελματοβιοτεχνικών ενώσεων, πληροφορηθήκαμε ότι τα 600 εκατομμύρια της έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης επί των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων τα κατάπιε το έλλειμμα και το χρέος, ενώ είχαν εισπραχθεί για άμεση ανακούφιση των κατεστραμμένων ελευθέρων επαγγελματιών. Η έκτακτη εισφορά ουδέποτε έφτασε στον ΟΑΕΔ.

Αλληλεγγύη και φιλανθρωπία: ένα επίκαιρο κείμενο του Δ. Γληνού

 

Ένα επίκαιρο κείμενο του Δημήτρη Γληνού που γράφτηκε το 1932, χρονιά της επίσημης πτώχευσης της Ελλάδας.

 «Μέσα σ’ αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία. Από τη μια βλέπουνε το πενιχρό τους μεροδούλι να γίνεται κάθε μέρα λιγότερο, τη στιγμή που όλα ακριβαίνουν, ή βλέπουνε τα λιγοστά προϊόντα του ολόχρονου μόχθου τους να μένουν απούλητα ή να πουλιούνται σε τιμές εξευτελιστικές. Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλειάς με τη συντρόφισσά της, την πείνα. Και σ’ όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.

Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά. Μα απ’ όλους τους κυνηγημένους και τους απόκληρους τα τραγικότερα θύματα είναι τα παιδιά.

Πτωχευμένοι λαοί…

της Ζέζας Ζήκου

Η ελληνική κρίση φαίνεται να εισέρχεται στην πιο μελανή φάση της. Η στάση πληρωμών δεν είναι ανέκδοτο. Ούτως ή άλλως, η λιτότητα –δηλαδή η φτώχεια– είναι μονόδρομος. Η χώρα αρχίζει να ζει ημέρες χρεοκοπίας και είναι θέμα χρόνου να αρχίσει μια καλπάζουσα φτωχοποίηση. Οι ολοένα ογκούμενες απαιτήσεις των δανειστών μας διατυπώνονται πλέον με ωμό τρόπο. Πόσο αντέχουμε, άραγε, να ζήσουμε έτσι;

Η επισήμανση του Bloomberg πως «η κατάσταση στην Ελλάδα είναι αντίστοιχη της Μεγάλης Υφεσης του 1929 στις ΗΠΑ, έκανε τον γύρο του κόσμου. Δυστυχώς, λέει αλήθειες που δύσκολα πλέον κρύβονται κάτω από το χαλί. Η Ελλάδα υφίσταται μια οικονομική συρρίκνωση του είδους και του μεγέθους που υπέστησαν οι ΗΠΑ και η Γερμανία κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Υφεσης (1929), γεγονός που αποτυπώνει την κλίμακα της δυσκολίας που αντιμετωπίζει στην προσπάθεια να ανακτήσει ανταγωνιστικότητα μέσω της ύφεσης, αναφέρει το δημοσίευμα.

Μια άλλη Γιάλτα

Όχι πια αμπέχονα. Τώρα μόνο γιάπικα κουστούμια.

Καμιά φορά οι λαοί πτωχεύουν γιατί αυτό το θέλουν οι δανειστές τους. Ναι, υπάρχουν λαοί, όπως υπάρχουν και άνθρωποι, που στην πορεία της ζωής τους έκαναν λάθη και έφτασαν στη πτώχευση. Επίσης όμως υπάρχουν και δανειστές που μέσα απ’την πτώχευση ανθρώπων και λαών-πτώχευση που είναι σε θέση να την οργανώσουν αριστοτεχνικά- σε κάτι να αποσκοπούν

Η Μουστακαλού Σοράγια του Σοσιαλισμού

 

Δεν φτάνει που είναι πανίβλακας, Μαμάκιας, χασικλής, αγράμματος, αμερικανάκι, πολιτικός απατεώνας, Μεγαλοτζογαδόρος, κοπανατζής, λουφαδόρος, ζαβολιάρης, είναι και ένας αφόρητα αβάσταχτος κλαψομούνης-και η αισχρή, πρόστυχη και μιζεροκακόμοιρη ζητιανιά θέλει τέχνη αυτοταπείνωσης καθότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα-ο εθνικός μας κλαψομούνης λοιπόν, που περιφέρεται από κοσμικό θέρετρο σε κοσμικό θέρετρο κι από μεγαλούπολη σε μεγαλούπολη, διεκτραγωδώντας ένα δράμα που, ενώ δεν το βίωσε παρά πάνω στο high tech canoe του και που, παρεμπιπτόντως, είναι αυτός ο ίδιος που το προκάλεσε στους άλλους, τώρα λοιπόν, το οικειοποιείται σαν δικό του τραυματικό βίωμα, με την έννοια που ο πατροκτόνος επικαλείται την νεοαποκτημένη με την πατροκτονία ορφάνια του. Είναι αφασικός  ο απίθανος αυτός τύπος-αυτό δεν θέλει και πολύ φιλοσοφία για να το ανακαλύψεις- και κανείς δεν είναι τόσο κτηνώδικα χοντρόπετσος όσο ένας αφασικός που έχει καλά κρυμμένο τον πονηρό του σκοπό.

Γιάννης Βαρουφάκης: «Η πτώχευση είναι πραγματικότητα»

Η Ελλάδα έχει πτωχεύσει, οι τράπεζές της επίσης, υποστηρίζει ο καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου ΑθηνώνΓ. Βαρουφάκης. Η λύση, κατά την άποψή του, βρίσκεται στην άρνηση αποπληρωμής του ομολόγου που λήγει στις 20 Αυγούστου, ενώ για την περίφημη επιμήκυνση εκτιμά ότι καθιστά την πτώχευση πιο σίγουρη. Αναλύει πώς η Ευρωζώνη θα μπορούσε να βγει από την κρίση και επιμένει ότι «το πουλόβερ θα ξηλωθεί γρήγορα», μόλις η πρώτη χώρα ανοίξει την πόρτα της εξόδου από την Ευρωζώνη.