Τι Έμαθα στο Πρώτο μου Οχτάωρο στη Βουλή;

Της Δάφνης Πασσίση-Κοκότ

Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαΐδης

Εδώ ο κόσμος καίγεται και η Βουλή χτενίζεται (στον κουρέα της). Χθες ζήσαμε την συνεδρίαση για την ψήφο εμπιστοσύνης που προκάλεσε η ίδια η κυβέρνηση προκειμένου να αποδείξει τα αυταπόδεικτα, δηλαδή ότι χαίρει της εμπιστοσύνης των βουλευτών της. Η μοίρα (και ο αρχισυντάκτης μου) με έστειλαν να καλύψω το γεγονός όχι γιατί έχουν εμπιστοσύνη στο πολιτικό μου ένστικτο, αλλά γιατί λόγω της ικανότητας μου να καλύπτω μουσικά γεγονότα και μπάντες, θα είχα μία ευχέρεια να περιγράψω τυχόν παρατράγουδα.

Tι έχει η Βουλή; Έχει απορίες πολλές. Καταρχάς γιατί έχει κουρέα; Υποτίθεται ότι υπάρχει εκεί για να μπορούν να περιποιηθούν την κάρα τους οι βουλευτές, αλλά από τη στιγμή που δεν πατάει και κανένας το πόδι του παρά μόνο όταν μιλάει ο αρχηγός του, θα μπορούσαν να κουρευτούν στον μπαρμπέρη της γειτονιάς τους. Επίσης, γιατί έχει γραφείο Olympic Air; Ίσως σε ανάμνηση της μακαρίτισσας Ολυμπιακής, καθώς εκεί βολευόταν η μισή Ελλάδα. Επιπροσθέτως, έμαθα ότι δεν έχει catering (και ομολογουμένως είχα χαρεί αρκετά με την πιθανότητα), οι τιμές του καφενείου είναι βαπορίσιες και εάν δεν έχεις πατήσει ποτέ ξανά το πόδι σου εκεί μέσα -εδικά ως δημοσιογράφος- σε σνομπάρουν από τους χωροφύλακες μέχρι τους νεροκουβαλητές. 

Το Λαύριο του Λαϊκισμού

Είναι τέτοια η αγωνία μου για την εξέλιξη της “πρώτης φοράς συνέδριο” του Ποταμιού στο Λαύριο, συγχωρήστε με που δεν μπορώ να περιμένω να ολοκληρωθεί για να τοποθετηθώ. Τον ενθουσιασμό μου, και τη στεναχώρια μου που δεν μπορώ να παρευρεθώ λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, γιγάντωσε το επιχείρημα Θεοδωράκη για την επιλογή του Λαυρίου. Το Λαύριο περιέχει το Αύριο, είπε ο πολέμιος του λαϊκισμού που έχει ξεσπάσει στη χώρα, και τότε όλα ξεκαθάρισαν μέσα στο μυαλό μου. Η τελευταία μας ελπίδα είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Ψεύτικες αληθινές μάσκες

Του Πάνου Μουχτερού

Αυτό που λάτρευα πάντα στα καρναβάλια είναι ότι μπορείς να φορέσεις μια οποιαδήποτε μάσκα και να χαθείς μέσα στο μασκοφορεμένο πλήθος, αποκτώντας μιαν άλλη, καινούργια, φανταστική ταυτότητα. Δεν είναι απαραίτητο να βγαίνει νόημα από τη φορεσιά σου, το μόνο που χρειάζεται είναι να προσποιηθείς, όσο πιο πειστικά μπορείς, ότι είσαι κάτι άλλο από αυτό που στ’ αλήθεια είσαι. Με το που συμβεί αυτή σου η μεταμόρφωση, νιώθεις ήδη τις πρώτες αλλαγές στην ψυχολογία σου, σταδιακά υιοθετείς όλο και περισσότερες κινήσεις και αντιδράσεις και στάσεις που να ταιριάζουν σε αυτό που υποδύεσαι. Αν είσαι άνδρας και κάνεις τη γυναίκα, αν είσαι άνθρωπος και κάνεις το ζώο, αν είσαι ακομμάτιστος και κάνεις τον κομματάρχη, αν είσαι ζάμπλουτος και κάνεις τον παλιάτσο, αν βαφτείς και ντυθείς και γίνεις ένας εντελώς άλλος, τότε το όλο πείραμα γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον. Και συνειδητοποιείς πόσο συναρπαστικό μπορεί να γίνει αυτό το παιχνίδι ρόλων από τις αντιδράσεις όσων σε κοιτούν, μασκαρεμένων και μη. Και ειδικά όταν μπλέκεσαι και μπερδεύεσαι και αγκαλιάζεσαι με δεκάδες και εκατοντάδες άλλους καρναβαλιστές, ολοένα ξεχνάς ότι αυτό που ντύθηκες είναι ψεύτικο και προσωρινό, αφήνεσαι, χορεύεις και υποκρίνεσαι, μπαίνοντας στο πετσί από την ιδρωμένη τη στολή σου, πιστεύοντας ότι, τελικά, κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει και να φαίνεται ότι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που στην πραγματικότητα είναι και που οι άλλοι άνθρωποι, οι γύρω του άνθρωποι, μπορούν να τον αποδεχτούν με τη νέα του αυτή προσωπικότητα, που μπορεί να μην είναι μία, μπορεί να είναι πολλές προσωπικότητες, διαφορετικές, συγκρουόμενες ή εναρμονισμένες. Ή και διχασμένες.