Τα «διαβατήρια» της προσφυγιάς

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, σήμερα.

Κι ήταν πάνω από 82 εκατομμύρια άνθρωποι που – παρά την πανδημία – ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους μέσα και στο 2020.

Τα αίτια;

Οι βόμβες, οι πόλεμοι, οι στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, η δια των όπλων επαναχάραξη των συνόρων, όπως υπαγορεύεται από τους δρόμους της ενέργειας. 

Αλλά τα «διαβατήρια» του ξενιτεμού έχουν κι άλλες σφραγίδες. Μιλάμε για εκείνα τα άλλα αίτια της προσφυγιάς (όπως η πολιτική προσφυγιά) που η πατρίδα μας και ο λαός μας τα έχουν γνωρίσει όσο λίγες χώρες στον κόσμο, από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι σήμερα. 

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΧΙΤΖΡΑ

«…χιτζρά*, μια ακέφαλη πορεία χιλιάδων ταλαιπωρημένων και πανικόβλητων χωρικών, με τους μπόγους τους να λύνονται στην άκρη του δρόμου, οικογένειες με σκορπισμένα τα μέλη τους, γέρους να πεθαίνουν απ’ την εξάντληση, παιδιά να κουβαλάνε μικρότερα παιδιά, μωρά να πεθαίνουν από αφυδάτωση. Όσοι γλίτωσαν, θυμούνται πως έτρωγαν γρασίδι κι έπιναν απ’ τα ίδια τους τα ούρα (ήταν κατακαλόκαιρο όταν έφυγαν οι περισσότεροι τους)…»

Οι Παλαιστίνιοι μετά τις τρομο-κρατικές επιχειρήσεις και τις κτηνωδίες των Ισραηλινών το 1948 χωρίζονται σε τρεις κυρίως ομάδες.

Η πρώτη περιλαμβάνει 60.000 που παρέμειναν στα τρία τέταρτα της Παλαιστίνης που έλεγχε πλέον το Ισραήλ και ονομάστηκαν «αραβική μειονότητα» του Ισραήλ, ενώ εφοδιάστηκαν με ειδικές ταυτότητες.

Η δεύτερη περιλαμβάνει 1.000.000 ανθρώπους που παρέμειναν ή μετακινήθηκαν σε εκείνα τα τμήματα της Παλαιστίνης, που δεν τέθηκαν υπό τον έλεγχο του ισραηλινού κράτους παρά μόνο με τον πόλεμο του 1967. Ονομάστηκαν «Λωρίδα της Γάζας» (που φυσικά δεν είχε καμία σχέση με τη προπολεμική Γάζα) και «Δυτική Όχθη», την οποία αποτελούσαν η Ναμπλούς και Ραμαλάχ, μαζί με μεγάλα τμήματα του Τζενίν, του Τουλκάρμ, και της Ιερουσαλήμ. Έτσι στην Γάζα σ’ έναν πληθυσμό 80.000 κατοίκων προστέθηκαν 200.000 πρόσφυγες, ενώ στην Δυτική Όχθη 360.000 πρόσφυγες ενώθηκαν με τους 425.000 κατοίκους της περιοχής.

Η ελληνική φιλοξενία είναι κάπου θαμμένη μαζί με το Μέγα Αλέξανδρο…

Ο Χάρης Γιανννόπουλος ανήκει στο κλειστό κλαμπ των καλαθοσφαιριστών που έχει φορέσει τη φανέλα και των δύο αιωνίων αντιπάλων, ΠΑΟ και Ολυμπιακού (όπως και τη φανέλα του ΠΑΟΚ και άλλων ομάδων). Πολύ πιο σημαντικό από τα αθλητικά του κατορθώματα όμως είναι ένα κείμενο που έγραψε σε μουσική ιστοσελίδα, με το οποίο διαχωρίζει τη θέση του από την απόφαση να μη γίνουν δεκτά στα σχολεία τα προσφυγόπουλα. Μια απόφαση που πήραν τα επτά συμβούλια Γονέων και Κηδεμόνων, στα σχολεία της Αλεξάνδρειας Ημαθίας, που είναι κι ο τόπος καταγωγής του αθλητή. Ο Χάρης Γιαννόπουλος κριτικάρει την απόφαση των συμπολιτών του, και τις αιτιάσεις που πρόβαλαν σχετικά με την υγιεινή (“τα προσφυγόπουλα είναι εμβολιασμένα (…) οι δικαιολογίες είναι μια μεγάλη μπαρούφα) και καταλήγει με την ευχή “να μπορέσει να αγκαλιάσει ο τόπος του αυτά τα παιδιά και να τους δείξει τις αρετές του λαού μας”.

Ακολουθεί αναλυτικά το κείμενο του Χ. Γιαννόπουλου -που μπορεί να μην είναι απαλλαγμένο από αντιφάσεις, αλλά αυτό δε μειώνει την αξία του.

Το χρηματιστήριο των συνόρων

Tου Αρη Χατζηστεφάνου για τα Επίκαιρα

Οι εικόνες εκατοντάδων πτωμάτων που πλημμύρισαν τις ακτές της Μεσογείου και τους τηλεοπτικούς μας δέκτες τις τελευταίες ημέρες δεν άφησαν κανέναν αδιάφορο. Από τους θιασώτες της Ευρώπης Φρούριο μέχρι τους οπαδούς των ανοιχτών αλλά ελεγχόμενων συνόρων και από την άκρα δεξιά μέχρι τη ριζοσπαστική Αριστερά όλοι συμφώνησαν (για τους δικούς τους ο καθένας λόγος) ότι η συγκεκριμένη κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Αυτό όμως που θεωρείται αυτονόητο για τους ανθρώπους δεν είναι εξίσου κατανοητό για τις περίφημες δυνάμεις της αγοράς. Η γιγάντωση που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στη λεγόμενη βιομηχανία των συνόρων δημιούργησε και νέους «παίχτες» στην αγορά του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος που γνωρίζουν ότι οποιαδήποτε αλλαγή στο status quo μπορεί να απειλήσει την κερδοφορία τους.

Αφιέρωση

του Γιάννη Μακριδάκη

“Στην αρχή, όταν επηγαίναμε, είχενε κύμα η θάλασσα κι εμείς θα ταξιδεύαμε με ψαρόβαρκες, με πανί και με κουπιά. Και περιμέναμε να καλμάρει λίγο η θάλασσα. Κι ερχόντανε οι γυναίκες και βάζανε εικόνες μέσα στη θάλασσα, να γαληνέψει η θάλασσα, να μπορέσομε να ταξιδέψομε. Όταν νύχτωσε, με τη βοήθεια του Θεού, εκάλμαρεν η θάλασσα και έρχονται έντεκα ψαρόβαρκες. Και φύγαμε κονβόι. Και ξεκινούμε κατά τις 9 η ώρα γιατί έπρεπε να νυχτώσει. Και πηγαίναμε κοντά κοντά στη Χίο, δηλαδή δεν πήγαμε αμέσως απέναντι προς την Τουρκία. Τα παράλια της Χίου ακολουθούσαμε. Εμείς είμαστε η τελευταία βάρκα. Καμιά εικοσαριά αθρώποι μέσα και τέσσερις στο κουπί. Εν τω μεταξύ η αδελφή μου, μωρό, το ‘χε τυλιγμένο σ’ ένα χράμι η μαμά μουκαι αυτό ζαλίστηκε, φαίνεται, με τη θάλασσα και άρχισε να κλαίει, να κλαίει γοερά και να φωνάζουνε μες στη βάρκα: “Πετάξτε το παιδί στη θάλασσα, θα μας πιάσουνε οι Γερμανοί”….