Πανικός και ρεσιτάλ υποκρισίας στο Ποτάμι

Η υποκρισία και η αθλιότητα περισσεύουν στο κόμμα που δικαιώνει όσους το αποκάλεσαν ”σοβαρή Χρυσή Αυγή”

Στροφή 180 μοιρών πραγματοποιεί ο επικεφαλής του Ποταμιού Στάυρος Θεοδωράκης μετά την χτεσινή τοποθέτηση του υπεύθυνου του Τομέα Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης του κόμματος Παύλου Ελευθεριάδη.

Ο Ελευθεριάδης σχολιάζοντας την τροπολογία που είχε καταθέσει ο ΣΥΡΙΖΑ το βράδυ της Τρίτης ανέφερε ότι “η πρόταση του Σύριζα είναι η στην πράξη κατάργηση της φυλακής”.

ΤΟ ΣΑΚΙΔΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ Η … ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ«ΠΟΤΑΜΙΟΥ»

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

«Οι φοιτητές ευτυχώς τότε (σσ: εξέγερση Πολυτεχνείου) δεν είχαν κομματικές οργανώσεις· αν υπήρχαν κομματικές οργανώσεις το ’73, θα είχαν αποτρέψει το Πολυτεχνείο»… Αυτά κατάλαβε από το Πολυτεχνείο το «Ποτάμι». Αυτά αναρτήθηκαν στην επίσημη ιστοσελίδα του κόμματος για την εξέγερση του ’73.

Προφανώς στο μυαλό του κ.Θεοδωράκη η «ΚΝΕ» ή ο «Ρήγας» δεν ήταν νεολαιίστικες κομματικές οργανώσεις που έδρασαν στο πλαίσιο του αντιδικτατορικού αγώνα. Επίσης η «αντι-ΕΦΕΕ», ή το ΠΑΜ και το ΚΚΕ, ή το ΠΑΚ απ’ οπου «γεννήθηκε» το ΠΑΣΟΚ, απλώς… δεν υπήρξαν.

Γιατί το Ποτάμι είναι τόσο φιλοχουντικό;

του Άρη Χατζηστεφάνου

Ούτε δυο εβδομάδες δεν είχαν περάσει από τα τερατώδη ψέματα που εκστόμισε ο “φιλόσοφος” του ποταμιού Στέλιος Ράμφος για το δήθεν μηδενικό χρέος που άφησε πίσω της η χούντα και το Ποτάμι επανήλθε στην υπόγεια φιλοχουντική στάση που εκφράζει εδώ και χρόνια ο Σταύρος Θεοδωράκης.

“Η εξέγερση των φοιτητών το ’73″ διαβάσαμε σε ανακοίνωση του κόμματος” ήταν μια ηρωική πράξη που έγινε κόντρα στους κομματικούς μηχανισμούς της εποχής”.

Το ’73 δεν ήταν καταπώς μας βολεύει

Της Ντίνας Καραμάνου

«Η εξέγερση του 73 ήταν μια ηρωική πράξη κόντρα στους κομματικούς μηχανισμούς της εποχής», λέει ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Με το γνωστό ύφος του ανθρώπου που όλα τα “διαβάζει” πιο βαθιά από τους υπολοίπους και με την επίκληση του αυταπόδεικτου, αλλάζει ακόμα και την ίδια την ιστορία προκειμένου να καταλήξει στο συμπέρασμα που τον βολεύει.

“Ποτάμι”: Το “τι σερτ” των Μνημονίων

Του Νίκου Μπογιόπουλου

«Δεν υπάρχει σοβαρή χώρα στην Ευρώπη που δεν έχει δεύτερο ανταγωνιστή». Αυτή την απάντηση έδωσε ο κ.Σταύρος Θεοδωράκης στην ερώτηση του Νίκου Χατζηνικολάου χτες στον «Real», αν τάσσεται υπέρ της εκχώρησης της λεγόμενης «μικρής ΔΕΗ». Ίσως τον Σεπτέμβρη που αναμένεται το «κυβερνητικό πρόγραμμα» του «Ποταμιού», ο κ.Θεοδωράκης μας εξηγήσει: Ποια θεωρεί «σοβαρή χώρα»;

Τίνος μοιάζει το Ποτάμι

 

Του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Το Ποτάμι είναι φρέσκο κόμμα. Το Ποτάμι κρατάει τα μυστικά του προγράμματός του καλά φυλαγμένα. Ελλείψει επαρκών στοιχείων για την ταυτότητά του, το ρεπορτάζ συνεχίστηκε ακόμα και πίσω από το παραβάν. Εκεί όμως καραδοκούσε η έκπληξη.

Δεν θα πω πολλά σήμερα για το Ποτάμι, είναι νωρίς ακόμα. Ασφαλώς συγκαταλέγεται στους νικητές των εκλογών – ως γνωστόν μόνο η ΔΗΜΑΡ έχασε την Κυριακή, όλοι οι άλλοι αναδείχτηκαν νικητές.

Ευρωεκλογές 2014. Οι βασικές διαιρετικές τομές του εκλογικού σώματος

του Χριστόφορου Βερναρδάκη

Εισαγωγή

Δύο χρόνια μετά τις δύο βουλευτικές αναμετρήσεις του 2012 που διαμόρφωσαν ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο στον κομματικό ανταγωνισμό, οι ευρωεκλογές του 2014 αποτέλεσαν το πρώτο «εθνικής τάξεως» εκλογικό γεγονός και απέδειξαν ότι οι βασικές τομές που συντελέστηκαν το 2012 έχουν βαθύνει και σταθεροποιηθεί.

Επιβάλλεται να επισημανθεί προκαταβολικά ότι ο τύπος των ευρωεκλογών δεν είναι ταυτόσημος με των βουλευτικών. Οι ευρωεκλογές είναι εκλογές «β’ τάξεως» όπως ονομάζονται συνήθως στη βιβλιογραφία, εκλογές δηλαδή που έχουν χαμηλότερης ισχύος κεντρικά διακυβεύματα: α) δεν εκλέγουν κυβέρνηση και επομένως δεν κρίνουν ευθέως την εντολή διακυβέρνησης και, β) προσφέρονται περισσότερο για μια «ιδεολογική καταγραφή» σε σχέση με την πολιτική «πραγματική» προτίμηση. Τούτων δοθέντων, τα δεδομένα τους πρέπει να τα δούμε περισσότερο ως «τάση», παρά ως απόλυτα συγκρίσιμα με τις βουλευτικές εκλογές στοιχεία. Ολες οι παρατηρήσεις του κειμένου πρέπει να θεωρηθούν «αρχικές», οι οποίες τις επόμενες ημέρες πρέπει να δουλευτούν βαθύτερα.

«Δημιούργημα των εκδοτών το ποτάμι»

 

Σαν δημιούργημα των εκδοτών, που βλέπουν τα παραδοσιακά κόμματα να καταρρέουν, χαρακτηρίζει το Ποτάμι ο δημοσιογράφος και οικονομολόγος Λεωνίδας Βατικιώτης σε συνέντευξη που παραχώρησε στο διεθνές δίκτυο Russia Today.

Το καλάμι και το (σιγανό) «Ποτάμι»…

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Επειδή ο κ. Θεοδωράκης απέχει -λίγο- από το να χαρακτηριστεί «ηγέτης», δεν τυγχάνει εφαρμογής επάνω του η άποψη του Μακιαβέλι ότι ένας ηγέτης από το πρώτο που κρίνεται είναι η επιλογή των συνεργατών του.
Επομένως στην περίπτωσή του θα αρκεστούμε στη λαϊκή ρήση: «Πες μου τους (πολιτικούς) φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι».

Στους πρώτους συνοδοιπόρους του κ. Θεοδωράκη (πριν τον αποδιώξει) ήταν ο κ. Νίκος Δήμου. Ο συγγραφέας του Η δυστυχία να είσαι’Ελληνας. Αξιοσημείωτο: Να ποζάρεις για μεσσίας της Ελλάδας, πλαισιωμένος από εκείνους που θεωρούν δυστυχία το να είσαι Έλληνας…

Το Ποτάμι καλά ξεκίνησε

Τα ποτάμια στο πέρασμά τους κάνουν και καλό και κακό. Μεταφέρουν γόνιμα υλικά που βοηθούν την ανάπτυξη της χλωρίδας και στη συντήρηση της πανίδας, αλλά επίσης μεταφέρουν και βράχια, ξηλωμένα δέντρα, βρωμόχορτα καθώς και μπάζα.

Στην τελευταία κατηγορία ανήκει ένα άρθρο του Σταύρου Τσακυράκη, καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, υποψήφιου ευρωβουλευτή με το ‘Ποτάμι’.

Έχω δηλώσει πολλές φορές ότι πλέον απεχθάνομαι σε αυτό μπλογκ να ασχολούμαι με την πωλητική και τους πωλητικούς. Όποτε ασχολούμαι είναι στον σχολιασμό σε φιλικά μπλογκς, γιατί, χούι είναι, δεν ξεριζώνεται εύκολα. Όμως ο κύριος καθηγητής, όπως και οι λοιποί του συρμ… του Ποταμιού δηλώνουν μη πολιτικοί.

Ας μην μας σερβίρουν ο Θεοδωράκης και οι συν αυτό φύκια για μεταξωτές κορδέλες

Παιδί του «μιντιακού σωλήνα» και εννοούμενος του Κώστα Σημίτη –ξεκίνησε την δημοσιογραφική του πορεία με την εκπομπή «Πρωταγωνιστές» το 2000 στην τότε ΝΕΤ, με παρέμβαση, όπως φημολογείται,  του τότε πρωθυπουργού- ο Σταύρος Θεοδωράκης, μας παρουσιάζεται με συνέντευξη του σε βδομαδιάτικο έντυπο σαν να προέρχεται από παρθενογέννηση.

Δεν θα αναφερθούμε στις παπαριές που λέει ότι δημιούργησε το «Ποτάμι» για να ανταποκριθεί στα αδιέξοδα των ανθρώπων που συναντούσε στα τηλεοπτικά του ρεπορτάζ  και οι οποίοι του έθεταν το αγωνιώδης ερώτημα «έχουμε άλλη λύση;» σχετικά με το τι θα ψηφίσουν στις εκλογές. Σιγά μην πιστέψει κανένας ότι «αυθόρμητα και με ενθουσιασμό», οργανώθηκε ένα κόμμα, στήθηκε μηχανισμός, πλησίασαν τον καινούργιο «εθνοσωτήρα» μας, προσωπικότητες απ’ όλη την Ελλάδα και συστρατεύτηκαν μαζί του, στο πολιτικό εγχείρημα του.

Οι ακομμάτιστοι του Θεοδωράκη, η οικογενειοκρατία και οι χορηγίες

Του Φέλιξ

Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν έχει λέει θέσεις, γιατί περιμένει να διαμορφωθούν από τους ανθρώπους που συντάσσονται μαζί του εν καιρώ. Θα είναι θέσεις αντίθεσης στο κατεστημένο, την οικογενειοκρατία και το κομματικό παρελθόν. Και πριν προλάβει να αναρτήσει τη νέα σειρά φωτογραφιών από την εσχατιά της αγροτοτουριστικής τρέντυ Ελλάδας, ήρθε η σκληρή πραγματικότητα. Πέντε ανθρώπους ανακοίνωσε όλους κι όλους ως υποψήφιους και ήταν αρκετοί για να πάρει το Ποτάμι τις διακηρύξεις περί μη κομματικής προέλευσης και αξιοκρατίας.

Ο Μίλτος Κύρκος, γιός του Λεωνίδα Κύρκου, είναι φαντάζομαι το ίδιο εικόνα της οικογενειοκρατίας, όσο και η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης και πλείστοι άλλοι που έχουν πάρει ως προίκα την πολιτική και την περιφέρουν ως επάγγελμα. Και αυτό το έκανε ο Θεοδωράκης στο ξεκίνημα που είχε κάθε δικαίωμα να κάνει ακριβώς το αντίθετο

Άνω ποταμών η ελιά

Έργο του Βαν Γκογκ

του Νίκου Σαραντάκου

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

Δυο καινούργια (με ή χωρίς εισαγωγικά) κόμματα θα πάρουν μέρος, όπως όλα δείχνουν, στις ευρωεκλογές του Μαΐου, δυο κόμματα που έχουν το κοινό χαρακτηριστικό ότι το όνομά τους δεν αναφέρεται ευθέως στην πολιτική, δηλαδή δεν είναι αρκτικόλεξο ή ακρωνύμιο, ούτε περιέχει λέξεις όπως κόμμα, κίνημα, συμμαχία, δημοκρατικός, δημοκρατία, ελληνικός, Ελλάδα, πανελλήνιος, αριστερά κτλ., αλλά συμπίπτει με κοινά ουσιαστικά που βέβαια έχουν τους δικούς τους συμβολισμούς –όπως άλλωστε συμβαίνει και με δυο κάπως παλαιότερα κόμματα των άκρων, τη ναζιστική Χρυσή Αυγή και την ακροφιλελεύθερη Δράση: το Ποτάμι και η Ελιά.

Η λέξη ποτάμι είναι μεσαιωνική· η αρχαία λέξη είναι ο ποταμός, ήδη στον Όμηρο. Ετυμολογικά, η λέξη παράγεται από ένα θέμα ποτ- που παραπέμπει στο ρήμα πίπτω· φαίνεται ότι η πρώτη σημασία της λέξης θα ήταν το ρεύμα νερού που πέφτει από ψηλά, ενώ το λατινικό flumen παραπέμπει περισσότερο στην ιδέα της άφθονης ροής –αλλά η Ελλάδα δεν διακρινόταν για τα μεγάλα, πλατιά της ποτάμια, μόνο για τα μικρά και ορμητικά. Χρησιμοποιούμε μεταφορικά τη λέξη ποτάμι ή ποταμός για να δηλώσουμε μεγάλες ποσότητες υγρών, αφού λέμε για «ποταμούς/ποτάμια αίματος» ή δακρύων ή ιδρώτα, ενώ υπάρχει και η αρχαία έκφραση «άνω ποταμών», που τη λέμε για εξωφρενικά και παράλογα πράγματα.

ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΟΤΑΜΟΙ

Καθώς οι δημοτικές εκλογές (αφού οι ευρωβουλευτικές αφορούν λιγότερους) πλησιάζουν, όλο και περισσότερες εταιρείες δημοσκοπήσεων προσπαθούν να μας πείσουν για τις τάσεις που παρουσιάζει το εκλογικό σώμα. Εταιρείες που έχουν λάβει ουκ ολίγα δημόσια χρήματα, παρουσιάζονται ως κοινωνοί της “κοινής γνώμης”, αυτής που κατασκευάζεται σε εργαστήρια κοινωνικής μηχανικής.

Τα ΜΜΕ τα οποία ελέγχονται από τους ντόπιους ολιγάρχες παίζουν μόνα τους στο επικοινωνιακό πεδίο διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, καθώς νέα μέσα που να μην ελέγχονται από τους ίδιους ή από παραμάγαζά τους. Έτσι ποιος θα ασκήσει κριτική στους κρατικοδίαιτους εργολάβους και καναλάρχες; Ελάχιστοι δημοσιογράφοι δεν έχουν γίνει μαριονέτες τους και ακόμα λιγότεροι “διανοούμενοι” ή “καλλιτέχνες” έχουν διάθεση να τους κοντράρουν.

Ενα κεντροαριστερό Ποτάμι υπέρ του Μνημονίου

Του Γιώργου Δελαστίκ

Διέλυσε ο σταυρός των ευρωεκλογών τους «58» κεντροαριστερούς «συνταξιούχους μαγαζάτορες», όπως προσφυώς τους αποκάλεσε το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Θάνος Μωραΐτης. Ξεράθηκε από… πολιτικό δάκο η Ελιά του Βαγγέλη Βενιζέλου μόλις απέτυχε να μπλέξει στα κλαδιά της τη ΔΗΜΑΡ. Αντιθέτως, όπως όλα δείχνουν, μάλλον ετελεύτησε τον πολιτικό βίο του το βενιζελικό ΠΑΣΟΚ κρεμασμένο στην Ελιά αυτή, έχοντας χάσει τους μισούς από τους είκοσι επτά όλους κι όλους βουλευτές που του έχουν απομείνει.

Τώρα περάσαμε στην ύστατη πριν από τις εκλογές απόπειρα να δημιουργηθεί εκ μηδενός ένα κεντροαριστερό μνημονιακό- Ποτάμι, το οποίο να μην έχει καταντήσει ξεροπόταμο πριν οι “Ελληνες προσέλθουν στις κάλπες στις 25 Μαΐου, σε δύο μόλις μήνες.

ΣΚΑΤΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΑΣ

Στο κλασικό και πάντα επίκαιρο βιβλίο του Νίκου Δήμου με τίτλο «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας» αναφέρεται, εκτός των άλλων, πως «τα μόνα επικίνδυνα κατεστημένα στην Ελλάδα είναι η γεροντοκρατία, η γραφειοκρατία και η μητριαρχία».

Σύμφωνα με μία πρόσφατη είδηση, η κυβέρνηση των ηλίθιων ακροδεξιών με τα αστεία ονόματα διόρισε σαν πρόεδρο του Οργανισμού Περίθαλψης Ασφαλισμένων του Δημοσίου (ΟΠΑΔ), τον πρώην βουλευτή της ΝΔ, και συνταξιούχο Κωνσταντίνο Ζαχαράκη, ο οποίος είναι γεννημένος το 1937! Στο άκουσμα της είδησης, μας ήρθε στο μυαλό, αυτομάτως η φράση του Νίκου Δήμου.

Το Φράγμα

Του Κώστα Εφήμερου

Εδώ και μερικές ημέρες έχει ξεκινήσει μια μεγάλη συζήτηση γύρω από το αν ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει πρόγραμμα και πολιτικό σχεδιασμό. Δεν έχει. Να μην κοροϊδευόμαστε. Αλλά έχει αλήθεια σημασία;

Ο Σταύρος ξεκίνησε το κόμμα του με σλόγκαν το «χωρίς κομματικό παρελθόν» και στη συνέντευξη όταν κάποιος τον ρώτησε σχετικά με τις θέσεις του προσέθεσε ότι τα γραπτά του δείχνουν ξεκάθαρα την «οπτική» του. Το πρόβλημα με τον Σταύρο είναι ότι μπερδεύει τους πολιτικούς με την πολιτική και την πολιτική με την άποψη. Γιατί πολιτική δεν είναι μια θέση απέναντι σε κάποιο πρόβλημα. Είναι το ολοκληρωμένο προτεινόμενο σύστημα για να το αντιμετωπίσεις. Πολιτική είναι δηλαδή το ιδεολογικό πλαίσιο + η δράση που απαιτείται, και αυτό δεν εκφράζεται μέσα από 17 ή 30 ή και 100 κείμενα, ακόμα και αν αυτά είναι δημοσιογραφικά.

Πνίγονται σε… ξεροπόταμο!

Του Γιώργου Δελαστίκ

Τραγελαφική έχει καταντήσει η κατάσταση στη Ν∆ και στο ΠΑΣΟΚ, χωρίς βέβαια αυτό να σηµαίνει ότι τα δύο κόµµατα δεν είναι άκρως επικίνδυνα για τον ελληνικό λαό. Είναι αδίστακτα στην προσπάθειά τους να διασωθούν και δεν ορρωδούν προ ουδενός πολιτικού εγκλήµατος προκειµένου να επιβιώσουν πολιτικά οι ηγέτες τους, οι οποίοι αυτή τη στιγµή δείχνουν πολιτικά «ξεγραµµένοι» – και µάλιστα σε λιγότερο από τρεις µήνες! Η δικαιολογηµένη ανησυχία για το µέχρι πού µπορούν να φτάσουν δεν αναιρεί από την άλλη πλευρά την αυτογελοιοποίηση των ηγετών τους, οι οποίοι δεν έχουν πλέον συναίσθηση πόσο… σούργελα έχουν γίνει!

Το παπάκι πάει στην ποταμιά

«Από πού ’σαι ποταμάκι;/ Από κείνο το βουνό./ Πώς τον λένε τον παππού σου;/ Σύννεφο στον ουρανό./ Ποια είν’ η μάνα σου;/ Η μπόρα./ Πώς κατέβηκες στη χώρα;/ Τα χωράφια να ποτίσω και τους μύλους να γυρίσω.» Ο οικογενειακός μύθος αναφέρει ότι ο αδελφός μου ανέφερε «μούλους» αντί για «μύλους» και το κοινό της σχολικής γιορτής, ενώπιον του οποίου απάγγελλε το «ποταμάκι», λύθηκε στα γέλια.

Όπως αντιλαμβάνεστε, ο Σ. Θεοδωράκης, με την αναγγελία ίδρυσης της πολιτικής κίνησης «Το ποτάμι», απελευθέρωσε έναν κανονικό Αχελώο λαϊκής θυμοσοφίας και συνειρμών, περιπαικτικής, καλόβουλης ή κακόβουλης διάθεσης. Ό,τι ξέρουμε και δεν ξέρουμε για τα ποτάμια, τους χειμάρρους και  τα ρυάκια, μέσα σε λίγα 24ωρα,  έχει ήδη λεχθεί και γραφεί. Πλην όμως, ο πειρασμός παραμένει ακόμη ισχυρός, τουλάχιστον μέχρι να μάθουμε ποιοι θα πέσουν για κολύμπι, για ράφτινγκ ή απλώς για βαρκάδα στο καινούργιο ποτάμι. Και μένα μου είναι δύσκολο να μην υποκύψω στον πειρασμό.

ΘΑ ΖΟΥΣΑ ΕΝΑ ΔΡΑΜΑ

Έρχονται εκλογές και το δίλλημα μεγαλώνει μέρα με την ημέρα. Ειδικά στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Από τη μια θέλω οπωσδήποτε να ψηφίσω τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο. Επειδή έσπασε τα ταμπού και μετέτρεψε τη ρουφιανιά σε πολιτικό λόγο. Επειδή ελπίζω ότι δε θα μείνει μόνο στις αποκαλύψεις του περί των gay, αλλά θα μας πει επίσης ποιος υποψήφιος είναι παρτουζιάρης, ποιος γουστάρει σαδομαζοχιστικά παιχνίδια, ποιος τον παίζει με το αριστερό. Επιτέλους, οι σεξουαλικές επιλογές του καθένα γίνονται το κύριο χαρακτηριστικό του. Κι αυτό, αν το έκανε οποιοσδήποτε άλλος θα έτρωγε το κράξιμο της ζωής του. Όμως επειδή το έκανε ο Βαλλιανάτος δεν τρέχει και τίποτα.