Κάθε χρόνο επί 40 (!) χρόνια πορεία στην αμερικανική πρεσβεία

Γιώργος Δελαστίκ, 18-11-2014 *

Μοναδικό φαινόμενο σε παγκόσμιο πολιτικό επίπεδο πρέπει να είναι η πορεία του Πολυτεχνείου! Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει άλλος λαός εκτός από τον ελληνικό να διαδηλώνει κάθε χρόνο επί ήδη… σαράντα (!) ολόκληρα χρόνια προς την αμερικανική πρεσβεία, καταγγέλλοντας την πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην πατρίδα μας.

Μια πρεσβεία που στις 17 Νοεμβρίου κάθε χρόνου πρέπει να προστατεύεται από εκατοντάδες σιδηρόφρακτους αστυνομικούς για να μην κηλιδωθεί απαξιωτικά η πρόσοψή της από τις δεκάδες χιλιάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που περνούν από μπροστά της βρίζοντας την πολιτική της Ουάσινγκτον, ανάλογα με τη χρονιά. Τέτοιο κραυγαλέο σύμβολο αντιαμερικανισμού όπως η πορεία της επετείου του Πολυτεχνείου δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Σαράντα ολόκληρα χρόνια μιας επετειακής πορείας με τέτοια ένταση και πάθος και τόσους συμβολισμούς δεν υπάρχει πουθενά.

Τι μάθαμε από τη σημερινή μέρα

Του Πάσχου Λαζαρίδη

Μάθαμε ότι συγκέντρωση με περιορισμένο αριθμό ατόμων, με φυσικη αποστασιοποίηση, με υποδειγματική τήρηση όλων των μέτρων ασφαλείας, με μάσκες, αποστάσεις κλπ, είναι δυνατή. Επομένως επιβεβαιώσαμε ότι η γενική απαγόρευση συναθροίσεων που αποφάσισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όχι απλά ήταν εκτός συνταγματικών ορίων, αλλά αποδείχθηκε και μη αναγκαία καθώς και αντίθετη στην αρχή της αναλογικότητας.

Μάθαμε λοιπόν τι είναι υγειονομικά ακίνδυνο και τι είναι συνταγματικά επικίνδυνο: Αν είχαμε Επιτροπή Λοιμωξιολόγων που δεν μιλά με πολιτικές σκοπιμότητες, θα μας επιβεβαίωνε ότι αν δεν υπήρχε η απαγόρευση της κυβέρνησης, παρά μόνο η αυτοσυνείδηση και η αυτοσυγκράτηση των διαδηλωτών, σήμερα δεν θα υπήρχε επιβάρυνση για την εξέλιξη της πανδημίας. Και αν είχαμε και δικαστική εξουσία που δεν νομολογεί ανάλογα με τα κέφια της εκτελεστικής εξουσίας, θα μας επιβεβαίωνε ότι η γενική απαγόρευση των συναθροίσεων άνω των 4, είναι μέτρο που τσαλακώνει το Σύνταγμα χάριν των πρωθυπουργικών μικροϋπολογισμών.

Πολυτεχνείο 1980 – Ανέκδοτες Φωτογραφίες

Η απαγορευμένη αντιαμερικανική πορεία

Η δολοφονία των δύο νέων από τις δυνάμεις των ΜΑΤ δεν ήρθε σε τυχαία χρονική συγκυρία. Όπως αναφέρεται στο ιστορικό λεύκωμα της εφημερίδας «Καθημερινή», το φθινόπωρο του 1980 η κυβέρνηση Ράλλη είχε θέσει ως πρώτη προτεραιότητα μιας ιδιαίτερα φιλόδοξης ατζέντας την άρση όλων των εκκρεμοτήτων στις σχέσεις της Ελλάδας με το «δυτικό κόσμο». Στο πλαίσιο αυτό, στις 21 Οκτωβρίου 1980 η Ελλάδα έγινε ξανά δεκτή στη στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ, ενώ η κυβέρνηση είχε ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ για την ανανέωση των συμφωνιών παραμονής των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα και ο Ευάγγελος Αβέρωφ, τότε υπουργός άμυνας, συμμετείχε για πρώτη φορά μετά την αντιπολίτευση στην Επιτροπή Πυρηνικού Σχεδιασμού του ΝΑΤΟ.

Η αντίδραση του λαού ήταν έντονη, ενώ διάχυτος ήταν ο αντιαμερικανισμός ιδίως ανάμεσα στους φοιτητές, καθώς ήταν φρέσκες ακόμα οι μνήμες της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και του αμερικανικού παράγοντα στην ελληνική στρατιωτική Χούντα. Ωστόσο, για την κυβέρνηση, το ενδεχόμενο η πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου να κινηθεί προς την αμερικανική πρεσβεία αποτελούσε εξέλιξη που έπρεπε πάση θυσία να αποφευχθεί. Έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες η κυβέρνηση απαγορεύει στην πορεία να κατευθυνθεί προς την Αμερικάνικη πρεσβεία και θέτει ως όριο την πλατεία Συντάγματος: οι διαδηλωτές μπορούσαν να φτάσουν μόνο ως το Σύνταγμα και εκεί να διαλυθούν.

Χούντα δεν γνωρίσαμε. Μόνο αστική δημοκρατία

Της Δήμητρας Μπέη

Οι λέξεις διαθέτουν μια συγκλονιστική υπερδύναμη. Μπορούν να μετουσιωθούν από απλές αράδες αποτυπωμένες σε σκονισμένα λεξικά, σε αγγελιοφόρους της ανθρώπινης σκέψης. Αντικρίζοντας τες, υπό το πρίσμα της δεύτερης ιδιότητάς τους, κάπου στο βάθος διακρίνεται και το υποκείμενο που «παίζει» μαζί τους. Τις παραποιεί, τις προσαρμόζει, τις κόβει, τις μεγαλώνει… Και ενώ είναι παραπάνω από διατεθειμένο να νοηματοδοτήσει κάποιες λέξεις, με τις οποίες δεν νιώθει οικειότητα, ώστε να «ταιριάξουν» σε μια έννοια που βιώνει, άλλο τόσο φοβάται να νοηματοδοτήσει την ίδια την έννοια. Γιατί αυτό θα το οδηγήσει σε λέξεις γνώριμες. Λέξεις που κυριαρχούν στη ζωή του, αλλά που όλοι, όπως και αυτό, αρνούνται να χρησιμοποιήσουν αδυνατώντας να αποδεχτούν ότι συμβιώνουν με αυτές. Γιατί είναι πιο εύκολο, και εύλογα είναι έτσι, να ανατρέξεις στο παρελθόν σου παρά να εξηγήσεις το παρόν σου.

Υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο;

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Κάποτε ρώτησαν τον Γκέμπελς αν υπήρχαν κρεματόρια κι αν οι ναζί είχαν επιδοθεί στην εξολόθρευση των Εβραίων. Κι εκείνος απάντησε: «Αδύνατον, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα το γνώριζα»! Η ιστορία του γκεμπελισμού είναι επομένως παλιότερη των αποβρασμάτων που την υπηρετούν. Η διαφορά πλέον είναι ότι ο γκεμπελισμός πέραν των παλιών μεθόδων, αξιοποιεί και νέες μορφές διάχυσής του, όπως για παράδειγμα αυτός ο παράλληλος και συχνά ανεξέλεγκτος κόσμος του διαδικτύου. Όποιος επιχειρήσει να σερφάρει τούτες τις μέρες της επετείου του Πολυτεχνείου στο διαδίκτυο θα διαπιστώσει ότι είναι αδύνατον να μείνει ανέγγιχτος από τα βρομόνερα του γκεμπελισμού. Η προσφιλής ενασχόληση των διαδικτυακών «ΕΣΑτζήδων» είναι  η διακίνηση της θεωρίας πως «δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο» και πως «οι νεκροί  του Πολυτεχνείου είναι μύθος»…

Αρ. Σαρρηκώστας: ο άνθρωπος που αποτύπωσε την εισβολή του τανκ

της Στέλλας Αλεβιζοπούλου

Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας είναι ο μόνος φωτορεπόρτερ που κατάφερε να απαθανατίσει τη στιγμή της εισόδου του τανκ στο Πολυτεχνείο και μαζί με το φιλμάκι των μόλις 35 δευτερολέπτων του Ολλανδού οπερατέρ Άλμπερτ Κουράντ, αποτέλεσαν τα ντοκουμέντα και διέψευσαν την αρχικές δηλώσεις της αστυνομίας ότι «στο Πολυτεχνείο δεν συνέβη το παραμικρό».

Ο κ.Μητσοτάκης, η παράταξή του και το Πολυτεχνείο

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Φυσικά και οι αγώνες της παράταξης του κ.Μητσοτάκη στο Πολυτεχνείο (και για το Πολυτεχνείο) είναι γνωστοί. Γνωστότατοι:

• Απ’ όταν ο Καραμανλής παραλάμβανε την διακυβέρνηση της χώρας από τον Φαίδωνα Γκιζίκη και ορκιζόταν ενώπιόν του, ενώπιον, δηλαδή, του ίδιου ανθρώπου που μετά τον Πολυτεχνείο και λόγω του Πολυτεχνείου διοριζόταν «Πρόεδρος της Δημοκρατίας» της χούντας.

Γιατί οι δεξιοί μισούν το Πολυτεχνείο

του Δ.Τσίρκα

Το μίσος των δεξιών για το Πολυτεχνείο απορρέει – πέρα από την ιδεολογική τους συγγένεια με τη Χούντα – και από ένα ανομολόγητο αίσθημα μειονεξίας. Την ανικανότητα τους να στρατευθούν στον οποιονδήποτε στόχο ξεπερνά το τομάρι τους και τη στενά νοούμενη προσωπική τους ευμάρεια. Να διακινδυνεύσουν την ασφάλεια ή και τη ζωή τους για κάτι που τους υπερβαίνει και αφορά θεμελιώδη, καθολικά αγαθά.

Αυτοί οι άνθρωποι, κάθε φορά που δυσκολεύουν οι συνθήκες, αναδιπλώνονται, χαμηλώνουν το βλέμμα και υποτάσσονται προκειμένου να μην κινδυνεύσουν. “Κοίτα τη δουλειά και την οικογένεια σου” είναι το μότο τους. Αποδέχονται κάθε ταπείνωση, κάθε εξευτελισμό, αρκεί να μην απειληθεί ο θλιβερός μικρόκοσμός τους. Αισθάνονται ανακουφισμένοι που κατάφεραν να βγουν αλώβητοι, αλλά σιχαίνονται και τους εαυτούς τους από το πόσο χαμηλά έπεσαν προκειμένου να το πετύχουν. Όσοι τουλάχιστον δεν ταυτίζονται με την Χούντα.

Ο Ησίοδος και το Πολυτεχνείο

Εργο του Νίκου Αγγελίδη από την ομαδική έκθεση «Από τη Σελάνα στο Moon Hoax: 6 εικαστικοί παρατηρούν το φεγγάρι».

του Παντελή Μπουκάλα

Σχεδόν πάντα, η ανάγνωση της ιστορίας είναι ησιόδεια, τουλάχιστον από όσους δεν την προσεγγίζουν με επαγγελματική αυστηρότητα, αλλά επιτρέπουν στο συναίσθημα να τρυπώνει ανάμεσα στα εργαλεία τους. Το βλέπουμε αυτό σε κάθε επέτειο, ελληνική ή διεθνή· την επέτειο της Επανάστασης του 1821, λ.χ., ή κάποιας από τις επαναστάσεις της παραγωγικής Γαλλίας, 1789, 1848, 1968: Στις αναπαραστάσεις μας, όλα τα φωτεινά χρώματα αφορούν το παρελθόν (κι όσο πιο πίσω τόσο φωτεινότερο), όλα τα γκρίζα το παρόν, κι όλα τα σκοτεινά το μέλλον.

Ακόμη κι αν δεν γνωρίζουμε την πτωτική διαδρομή του ανθρώπινου γένους που εικονογράφησε ο Ησίοδος στο διδακτικό έπος «Εργα και Ημέραι» (να τη γνώριζε άραγε ο Φράνσις Φουκουγιάμα όταν κήρυσσε το «τέλος της ιστορίας»;), το μυθολογικό ποιητικό σχήμα ρυθμίζει τα συμπεράσματά μας και τα βαραίνει με τον πεσιμισμό του:

Αυτοί “εδώ Πεντάγωνο” – Εμείς “εδώ Πολυτεχνείο”!

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Το Πολυτεχνείο είναι εδώ! Δεν λερώνεται, δεν βρωμίζεται από εκείνους που για να διαχύσουν το πατσουλί της δικής τους αποφοράς στην κοινωνία πασχίζουν για δεκαετίες να το ξεφτίσουν, επιστρατεύουν μπάτσους και «αναρχικούς», «κλέφτες και αστυνόμους», «αγανακτισμένους πολίτες» και “νοικοκυραίους”, κουκουλοφόρους, χαφιέδες, προβοκάτορες και στήνουν για φόντο του Πολυτεχνείου μια κατασκευασμένη εικόνα «επεισοδίων», δακρυγόνων, ΚΥΠίτικης «αντιεξουσιαστίλας» και αστυνομοκρατίας που άλλοτε έχει για πολιτική ομπρέλα την “αριστερά” του “αγγελικού” Τραμπ κι άλλοτε το “τσεκούρι” του Βορίδη.

    Το Πολυτεχνείο δεν έχει καμία σχέση με τους συκοφάντες του, αυτούς που θέλουν να το καταστήσουν συνώνυμο του “μπάχαλου” και της “ανομίας”, και τους άλλους που το θέλουν «συρρικνωμένο», «άχρωμο» και «άοσμο», «μουμιοποιημένο» και «μνημονιοποιημένο».

Έχει και πιο κάτω;

Το σκίτσο που βλέπετε είναι του κυρίου Δημήτρη Χαντζόπουλου και δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή».

Ο σκιτσογράφος, με αφορμή τη χθεσινή εισβολή των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ, θέλησε να φέρει στο σήμερα την εικόνα του τανκ μπροστά στο Πολυτεχνείο, τον Νοέμβρη του 1973. Οπως, λοιπόν, αντιλαμβάνεται ο ίδιος τα πράγματα (και δικαίωμά του) στη θέση των φοιτητών πια, πίσω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου, είναι τα… ΜΑΤ ενώ το τανκ (με ζωγραφισμένη μια γροθιά και ένα αναρχικό “Α”)  δεν είναι πια το σύμβολο του κράτους της καταστολής, των χωροφυλάκων, του “γύψου” κ.ο.κ, αλλά το εργαλείο των “μπάχαλων” και της “ανομίας”…

Το Συριζολόι

του Κίμωνα Ρηγόπουλου

Δυσανασχετούν οι γερομέντορες του Τσίπρα, επειδή τους εμπόδισαν να καταθέσουν στεφάνι στο Πολυτεχνείο. Πνέουν μένεα εναντίον των «ιδιοκτητών» του Πολυτεχνείου, αυτοί που ιδιοκατοίκησαν στο χώρο της λαϊκής απόγνωσης και ελπίδας.

Θεματοφύλακες μιας αποστειρωμένης πολιτικής ορθότητας, που τους ξέβρασε η αλητεία τους στον Μαυρογιαλούρικο δικομματισμό

 Πού ήταν όλοι αυτοί; Και πού κρυβόντουσαν τόσο καιρό; Για το γένος των αβύθιστων μιλάω, αν με εννοείτε. Το γένος των με το αζημίωτο. Διασχίζουν με το ύφος του εθνικού ευεργέτη τους δρόμους των καθημαγμένων ντυμένοι με μια σοβαροφάνεια, που είναι το ένδυμα της χαρτζιλικωμένης βαρβαρότητάς τους. Παπαδημούλη μ’ ακούς;

«Ο αγώνας του Πολυτεχνείου είναι έμπνευση και για εμάς»

 Μαθήτριες μιλούν στην Αρχοντούλα Βαρβάκη

Οι μαθητές και οι μαθήτριες δίνουν και σήμερα τις δικές τους μάχες. Οι αντιδραστικές αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση στην εκπαίδευση θέλουν να οξύνουν περαιτέρω τους ταξικούς φραγμούς, να βάλουν νάρκες στο δικό τους μέλλον αλλά και στο μέλλον των επόμενων μαθητών. Ταυτόχρονα όμως γεννούν και κινηματικές αντιδράσεις. Φυσικό και επακόλουθο λοιπόν, ως μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας, οι μαθητές και οι μαθήτριες να παίρνουν τη δική τους μαχητική θέση σε αυτές. «Τρανό» και πρόσφατο παράδειγμα η μαζική και μαχητική πανεκπαιδευτική πορεία στο κέντρο της Αθήνας, την Δευτέρα 29/10, με την συμμετοχή πάνω από 2.500 μαθητών και φοιτητών.

Με αφορμή την φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου, το Πριν συνάντησε δυο μαθήτριες Λυκείου και κουβέντιασε μαζί τους. Για το τι γνωρίζουν και το τι σηματοδοτεί για τους σημερινούς μαθητές και την νεολαία η εξέγερση του Νοέμβρη του 1973, για το κατά πόσο τους εμπνέει στις μάχες του σήμερα καθώς και για εκείνες που μένει να «γεννηθούν».

Το “Πολυτεχνείο” ήταν πιο σημαντικό για το μέλλον του παρά για το παρόν του

του Θανάση Σκαμνάκη

Η νέα ποιότητα της εξέγερσης οφείλεται στο ότι συνδέθηκε με τα υπόγεια, αυθόρμητα ρεύματα μιας κοινωνικής αμφισβήτησης.

Σχεδόν όλα έχουν ειπωθεί. Τόσο που φαντάζει σα να κουραστήκαμε όλοι, κι εκείνοι που ακούνε κι εκείνοι που τροφοδοτούν κατ’ έτος τις αναμνήσεις και τη νεανική τους ορμή με αφηγήσεις προσαρμοζόμενες αναλόγως.

Τώρα, νομίζω, πως στην αγορά δεν έχει αντίκρισμα το νόμισμα «ήμουν κι εγώ εκεί». Όχι γιατί εξορίστηκε το παρελθόν, όσο γιατί κάθε αφήγηση ακολουθείται από ένα ερώτημα: «τώρα πού είσαι;». Το οποίο είναι δύσκολο να απαντηθεί, ακόμα κι από εκείνους που «είναι».

Να μπει ή να μην μπει ο ΣΥΡΙΖΑ στο Πολυτεχνείο;

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Εδώ και δεκαετίες το φοιτητικό κίνημα αντιδρά και απαγορεύει την είσοδο στο Πολυτεχνείο αντιπροσωπειών της ΝΔ, τις ημέρες μνήμης της εξέγερσης του 1973. Η συγκεκριμένη πρακτική επεκτάθηκε και για τις ομάδες του ΠΑΣΟΚ, ειδικά στα χρόνια των μνημονίων, όταν οι αντιπροσωπείες του κόμματος είχαν λιγότερους συμμετέχοντες ακόμη και από τις δυνάμεις των ΜΑΤ που τις περιφρουρούσαν.

Η συγκεκριμένη πρακτική ήταν σιωπηρά ή ρητά αποδεκτή από τον κόσμο της αριστεράς όλα αυτά τα χρόνια.

Όπως μαθαίνουμε, όμως, τώρα που ήρθε η σειρά των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να δοκιμάσουν τις αντιδράσεις φοιτητών ο Νίκος Μανιός δήλωσε ότι «αυτό είναι το πρόσωπο του φασισμού, είναι οι αυριανοί φασίστες».

Austerityland / Στη χώρα της λιτότητας

Του Leigh Phillips *

Μετάφραση για την ΕΛ.Λ.Α.Σ : N.K.

Aναδημοσίευουμε ένα εξόχως προφητικό κείμενο 5 ετών με αφορμή τη νέα συνταγματική “δημοκρατική” εκτροπή της Ιταλίας . Εδώ βρίσκονται οι αλήθειες που δεν βολεύουν κανέναν και αφορούν την “δημοκρατικά θεσπισμένη” Ευρωχούντα που όποτε δε βολεύεται από τη βούληση των λαών δεν έχει κανένα πρόβλημα να καταλύει τα πάντα.

JP Morgan προς την περιφέρεια της ευρωζώνης: «Ξεφορτωθείτε τα ριζοσπαστικά, αντι-φασιστικά συντάγματα σας”

Μερικές φορές θαυμάζω πόσο αντισηπτική και μειλίχια ακόμη, μπορεί να είναι η γλώσσα των πιο άθλιων και αχρείων έγγραφων.

Την περασμένη εβδομάδα, η ευρωπαϊκή οικονομική ερευνητική ομάδα μαζί με την JP Morgan, το παγκόσμιο οικονομικό γίγαντα, έθεσε ένα 16σέλιδο έγγραφο σχετικά με την κατάσταση των ρυθμίσεων της ζώνης του ευρώ. Αυτό συνεπαγόταν μια σύνοψη από ό, τι δουλειά έχει γίνει μέχρι τώρα και τι δουλειά υπάρχει ακόμη για να γίνει στα θέματα της εθνικής κυριαρχίας, των νοικοκυριών και την απομόχλευση του τραπεζικού τομέα,  διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (μείωση του κόστους εργασίας, καθιστώντας ευκολότερες τις απολύσεις εργαζομένων,  ιδιωτικοποιήσεις, “απορρύθμιση”, απελευθέρωση «προστατευόμενων» βιομηχανιών, κλπ.) και εθνικές πολιτικές μεταρρυθμίσεων.

Μερικές σκέψεις για την (Α)πολίτικη βία

Του Φώτη Τερζάκη

Πολλά χρόνια τώρα, διαδηλώσεις και μαζικές κινητοποιήσεις κατατρύχονται από τον εφιάλτη του «μαύρου μπλοκ». Τα γεγονότα του φετινού Πολυτεχνείου, με τον τραγικό τραυματισμό διαδηλώτριας από φωτοβολίδα τού ναυτικού που εκτόξευσαν άλλοι διαδηλωτές, επανέφεραν στη μνήμη το θλιβερό επεισόδιο της Marfin το 2010 που ανέκοψε μία από τις μαζικότερες λαϊκές κινητοποιήσεις της τελευταίας τριακονταετίας. Θα ήταν ολότελα παραπλανητικό να ανάγουμε το πρόβλημα σε μια συζήτηση, καταγγελία ή μη, της «πολιτικής βίας», όπως τείνει να κάνει μια στερεότυπη δημοσιογραφική γλώσσα· γιατί όταν η βίαιη οργή των διαμαρτυρομένων επιστρέφει στις ίδιες τις τάξεις τους και πλήττει άλλα κομμάτια της συλλογικότητάς τους είναι φανερό ότι κάτι νοσεί στη ρίζα του. Το προβληματικό εδώ δεν είναι η βία ως τέτοια, αλλά το ίδιο το νόημα του χαρακτηρισμού της «πολιτική».

Τσιμέντο να γίνει!

Της Νόρας Ράλλη

Να πω πως αισθάνομαι καλά, δεν θα το πω. Σαν μια ταραχή να νιώθω, ένα ασανσέρ, σαν να έχουν έρθει τα πάνω κάτω, ένα μπουρδούκλωμα, μία νευροπαθίασις… κοινώς, έχει έρθει η διάθεσή μου κι έχει γίνει φιστικομανταρινί. Να με συγχωρέσουν οι διανοούμενοι αναγνώστες της στήλης τούτης που δεν χρησιμοποιώ πιο comme il faut αποχρώσεις διάθεσης, αλλά δεν μου κάνουν ούτε το μπλε του κοβαλτίου ούτε το κίτρινο του καδμίου. Φιστικομανταρινένια νιώθω σήμερα και ένα σμάρι μες στο κεφάλι μου έχει κάνει τις σκέψεις κουλουβάχατα. Βιώνω μία ρευστοποίηση, δεν υπάρχει αμφιβολία – στέρεο ουδέν!

Τίποτα! Δεν γίνεται. Θα ζητήσω το κείμενο τούτο να μεταφερθεί στις αρχές της εβδομάδας, γιατί σαν περνάει η ρημάδα, δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Τουλάχιστον στις αρχές, κάτι μπορεί να καμωθούμε πως σώζεται. Αλλά τώρα; Τώρα τα ‘χει πάρει όλα ο χείμαρρος και τα ‘χει διαλύσει εις τα εξ ων συνετέθησαν. Τα μέσα μου και τα έξω τους.

Έξω αι ΗΠΑ Έξω το ΝΑΤΟ

του Γιώργου Χάμψα

Τα δυο πασίγνωστα συνθήματα στην πύλη του Πολυτεχνείου του 1973 μοιάζουν φαντάσματα μιας άλλης εποχής. Φαντάσματα, ξεθωριασμένα από την πολύχρονη προσπάθεια σκύλευσης των μηνυμάτων της εξέγερσης του Νοέμβρη και της προσαρμογής της στο ύψος ενός αθεράπευτα κυνικού, διεφθαρμένου, αδιόρθωτου επίσημου πολιτικού προσωπικού.

Ο Νοέμβρης «δικαιώθηκε» τόσες φορές όλα αυτά τα 44 χρόνια, που έχασε την ψυχή του.

«Δικαιώθηκε» με την καρικατούρα Δημοκρατίας της μεταπολιτευτικής περιόδου που, αφού «εκδημοκρατίστηκε» από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και «μεταρρυθμίστηκε» από τον Κ. Σημίτη, κατέληξε σήμερα να αποτελεί σπάραγμα ενός μεταμοντέρνου προτεκτοράτου με παραδομένη κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας.

«Δικαιώθηκε» καθώς, αφού «αξιοποίησε» 2-3 Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, άλλα τόσα πακέτα Ντελόρ και δεκάδες ΕΣΠΑ με αντίτιμο την ανατίναξη της αγροτικής και μεταποιητικής παραγωγής, κατάφερε να μετατραπεί σε μια αποικία χρέους και αδιάντροπα να διακηρύσσει σήμερα την «καθαρή έξοδο» από τα μνημονιακά δεσμά, αφού προσυπέγραψε επιτήρηση μέχρι το 2060 και παράδοση του εθνικού πλούτου μέχρι το 2116.

Επαναστάτης με αιτία

Όσοι πάλεψαν για τα ιδεώδη τους αγνοώντας την ίδια τους τη ζωή γνωρίζουν πολύ περισσότερο πως μια βροχή όσο δυνατή και να ναι δεν είναι δικαιολογία για παύση, δεν αρκεί για να τους εμποδίσει να τιμήσουν όπως αρμόζει την επέτειο του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου και η γενιά του Πολυτεχνείου

Μετά την χρεοκοπία της χώρας, είναι πολύ διαδεδομένη η άποψη πως για τη σημερινή κατάντια της Ελλάδας φταίει ο Ανδρέας Παπανδρέου (ο οποίος πέθανε το 1996). Πριν από την χρεοκοπία της χώρας, ήταν πολύ διαδεδομένη η άποψη πως για όλα τα άσχημα στην Ελλάδα έφταιγε η γενιά του Πολυτεχνείου.

Τα πράγματα μπερδεύονται λίγο όταν πλησιάζει η επέτειος του Πολυτεχνείου γιατί υπάρχουν πολλοί που δεν μπορούν να αποφασίσουν αν για όλα φταίει ο Ανδρέας Παπανδρέου ή η γενιά του Πολυτεχνείου.

Χανιά: Αγώνας για τη διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης

Της Ελένης Πορτάλιου

Στο λόφο που υπήρξε το Καστέλι της παλιάς πόλης και δεσπόζει στο Ενετικό Λιμάνι των Χανίων βρίσκονται τα κτίρια των παλιών Στρατώνων και Φυλακών και το πρώην Στρατηγείο της 5^ης Μεραρχίας, σε περιβάλλουσα έκταση 3.650 τ.μ. Πρόκειται για το «Μπαλκόνι των Χανίων», παλίμψηστο της ιστορικής μνήμης της πόλης, που εναποτίθεται σε αλλεπάλληλα στρώματα ιστορίας.

Το ιστορικό σύνολο δόθηκε το 1985 στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Ο πρύτανης κ. Διγαλάκης κίνησε διαδικασία εκμίσθωσης για 25 έτη σε ιδιωτική εταιρία, που θα το μετατρέψει σε πολυτελές ξενοδοχείο. Η διαδικασία είναι διάτρητη, όπως δηλώνουν οι κοσμήτορες της Σχολής ΜΠΔ καθ. Νικόλαος Τσουρβελούδης και ο κοσμήτορας της Σχολής ΜΗΧΟΠ καθ. Εμμανουήλ Μανούτσογλου.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973

Της Κατερίνας Παρδάλη

Δεν θα υπήρχε αν επικρατούσε ο “ρεαλισμός”

Με τη μετάλλαξή της, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατέστρεψε την ελπίδα των ανθρώπων στη χώρα αλλά και σε όλη την Ευρώπη για «αντίσταση, ρήξη και ανατροπή», ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας, όπως ήταν το σύνθημα που μας έφτασε στο 27% το 2012. Για αναβίωση των κινημάτων, για ανασύνταξη μέσα στον ταξικό πόλεμο που μας έχει κηρύξει η κυρίαρχη τάξη μετά το ξέσπασμα της κρίσης.

Η αντιστροφή του δημοψηφίσματος, που μέσα σε εκβιασμούς και τρομοκρατία ο κόσμος φώναξε «Όχι», και η άνευ όρων υποταγή της 12ης Ιουλίου προκάλεσαν σοκ. Και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στους συμπαραστάτες/τριες παγκόσμια. Σοκ που κινδυνεύει να γίνει παραλυτικό τώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ περνάει ένα 3ο μνημόνιο, ένα μνημόνιο που οι δεξιές κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις δεν θα μπορούσαν να περάσουν ποτέ. Η διάσπαση του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ μετά τα πραξικοπήματα του «περιβάλλοντος» Τσίπρα, η ακύρωση του οράματος των αριστερών ανθρώπων ότι επιτέλους στην Ελλάδα θα έπαιρναν τα όνειρα εκδίκηση και θα είχαμε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα άνοιγε μια σοσιαλιστική προοπτική και θα ξεκινούσε το ντόμινο της ανατροπής στην Ευρώπη, επιτείνουν το κλίμα απογοήτευσης.

17 Νοεμβρίου 1973

Το πρωί της 17ης Νοεμβρίου του 1973, η μητέρα μου με πήγε στο 70ό δημοτικό σχολείο. Στου Μπούρα, όπως το ξέρουν οι παλαιότεροι. Στη σάκα μου, η μητέρα μου, όπως κάθε μέρα, είχε βάλει μερικά γεμιστά μπισκότα Παπαδοπούλου, που είχε αγοράσει από την κυρία Αιμιλία και τον μπάρμπα-Γιάννη, οι οποίοι δεν ζουν πια.

Υπήρχε μια ένταση τις προηγούμενες ημέρες στη γειτονιά μας αλλά δεν ήταν εύκολο να γίνει κατανοητό τι ακριβώς συνέβαινε από παιδιά που πάνε στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού.

Οι Δέκα Λόγοι που Δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ Είναι Ανεπιθύμητος στην Επέτειο του Πολυτεχνείου

της Μελπομένης Μαραγκίδου

Σε λίγες ημέρες, η επέτειος του Πολυτεχνείου θα εορταστεί με… #proti_fora_aristera και τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Το κυβερνών κόμμα που άλλοτε κατείχε περίοπτη θέση στους 3ημερους εορτασμούς φαίνεται πλέον να είναι ανεπιθύμητο στις εκδηλώσεις της ιστορικής επετείου εντός του Πολυτεχνείου.

Πέρυσι, τόσο τα μέλη της Νεολαίας είχαν παρουσία μέσα στο Πολυτεχνείο καθ’ όλη την διάρκεια των τριήμερων εορτασμών, ενώ και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν στο κτίριο της Πατησίων την ημέρα της ιστορικής επετείου για κατάθεση στεφάνου. Το γραφείο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ σημείωνε τότε πως: «Την ίδια στιγμή που η μνημονιακή κυβέρνηση προσπαθεί να καταργήσει κάθε έννοια συλλογικού δικαιώματος, που καταδικάζει τη νεολαία και τους εργαζομένους στη φτώχεια και την εξαθλίωση, το Πολυτεχνείο είναι εδώ». Ενα χρόνο νωρίτερα, το 2013, αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα κατέθεσε στεφάνι στο χώρο του Πολυτεχνείου κάνοντας ανάλογες δηλώσεις.