28η Οκτωβρίου: Πίσω από το “αντιφασιστικό” κάδρο

του Νίκου Μπογιόπουλου

Παρατήρηση πρώτη: To 1923 εκδηλώθηκε στο Μόναχο το λεγόμενο «πραξικόπημα της μπυραρίας». Ο Χίτλερ συνελήφθη αλλά παρότι οι νόμοι της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαϊμάρης προέβλεπαν ακόμα και την ποινή του θανάτου για το έγκλημά του, έμεινε στη φυλακή – σε υπερπολυτελές κελί – μόλις 8 μήνες, πλήρωσε 500 μάρκα πρόστιμο, και αφέθηκε ελεύθερος. Δέκα χρόνια αργότερα και αφού είχε αξιοποιήσει όλες τις νόμιμες διαδικασίες της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαιμάρης, ο Χίτλερ διορίστηκε Καγκελάριος.

Αν η ιστορική γνώση παρέχει στοιχειώδη πολιτική επίγνωση, τότε το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι: η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία κάθε άλλο παρά αποτελεί αδιαπέραστη ασφαλιστική δικλείδα απέναντι στον φασισμό.

Μήπως υπερβάλουμε;

Εταιρείες ως κυρίαρχα ιδιωτικά κράτη: η περίπτωση της Total

by Alain Deneault

H Total θεωρείται μια «γαλλική εταιρεία πετρελαίου» αλλά στην πραγματικότητα – όπως πολλές άλλες πολυεθνικές εταιρείες – πρόκειται για μια κυρίαρχη δύναμη ιδιωτικών συμφερόντων.

Έχοντας μελετήσει, γράψει (γι’ αυτές) και συμμετάσχει στο δημόσιο διάλογο για τις πολυεθνικές εταιρείες, έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι δεν είμαστε συλλογικά καταρτισμένοι να σκεφτούμε τη δύναμη που αντιπροσωπεύουν, τις σιωπηρές μεθόδους με τις οποίες ασκούν την ιδιαίτερη μορφή κυριαρχίας τους καθώς και τους πολυάριθμους μηχανισμούς που τους επιτρέπουν να παρακάμπτουν το νόμο οπουδήποτε έχουν συμφέροντα.

Για να μορφοποιήσω το συμπέρασμα αυτό, θα εστιάσω σε μια μόνο εταιρεία – την Total – σαν τυπική περίπτωση και θα δείξω για τι είναι πράγματι ικανή σε διεθνές επίπεδο και δε θα συνθέσω μεμονωμένα παραδείγματα που θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για σκοπιμότητες προκειμένου να ικανοποιηθούν οι ερευνητικές μας ανάγκες.

Τα προϊόντα μιας «χούφτας» πολυεθνικών ρυπαίνουν τον πλανήτη

Δεκάδες χιλιάδες πλαστικά απορρίμματα που ρυπαίνουν τον πλανήτη δημιουργούνται από μια χούφτα πολυεθνικές όπως η Coca-Cola, η Nestle ή ακόμη η Pepsico, επισημαίνει η Break Free from Plastics, ένας παγκόσμιος συνασπισμός μη κυβερνητικών οργανώσεων, σε έκθεση που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα στη Μανίλα.

Ο διεθνής αυτός συνασπισμός που αποτελείται από 1.475 οικολογικές οργανώσεις, ανάμεσά τους η Greenpeace, κατηγορεί αυτές τις πολυεθνικές ότι απαλλάσσονται από την ευθύνη, στο μεγαλύτερο μέρος, του καθαρισμού της ρύπανσης που οφείλεται στη δραστηριότητά τους.

Δεν είναι πυρκαγιά, είναι ο καπιταλισμός

Η εικόνα, που κάνει το γύρο του διαδικτύου, αποτυπώνει τις ευθύνες της φασιστικής κυβέρνησης Μπολσονάρο αλλά και του φαινομένου του θερμοκηπίου στις καταστροφικές πυρκαγιές που καταστρέφουν τον μεγαλύτερο πνεύμονα του πλανήτη.

Απαντώντας στη φρίκη που προκαλούν οι φωτιές σε όλο τον κόσμο ο πρόεδρος της Βραζιλίας χαρακτήρισε το φαινόμενο φυσιολογικό, αφού βρισκόμαστε στην περίοδο των πυρκαγιών. Στη συνέχεια σκέφθηκε να κατηγορήσει τις ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στην περιοχή.

Οι πολυεθνικές πληρώνουν ελάχιστους φόρους στην ΕΕ

Σε πολλές χώρες- μέλη της ΕΕ οι πολυεθνικές καταβάλλουν πολύ χαμηλότερους φόρους από τους προβλεπόμενους, διαπιστώνει έκθεση των Ευρωπαίων Πρασίνων.

Πολυεθνικές με τεράστια κερδοφορία πληρώνουν ολοένα και λιγότερους φόρους την ίδια στιγμή που εργαζόμενοι και συνταξιούχοι σε όλη την Ευρώπη στενάζουν από τα φορολογικά βάση, τα οποία σε αντίθεση με τα μονοπώλια πληρώνουν μέχρι το τελευταίο λεπτό του ευρώ…

Βρεφική πούδρα, ανοιχτά ορυχεία και «έντιμες» πολυεθνικές

Η αποκάλυψη του Reuters ότι η Johnson & Johnson γνώριζε για δεκαετίες πως η πασίγνωστη της παιδική πούδρα περιείχε καρκινογόνο αμίαντο αλλά το αποσιωπούσε, προκάλεσε έκπληξη μόνο σε όσους εκπλήσσονται ακόμα από τα εγκλήματα που μπορούν να γίνουν στο όνομα του κέρδους.

Υπενθυμίζεται πως τον περασμένο Ιούλιο, η πολυεθνική διατάχθηκε να πληρώσει πρόστιμο 4,7 δισ. δολαρίων, μετά την καταδίκη της σε δικαστική διαμάχη με 22 γυναίκες που υποστήριξαν πως η χρήση του γνωστού ταλκ της εταιρείας ήταν υπεύθυνο για τον καρκίνο των ωοθηκών που υπέστησαν. Σύμφωνα με την εκτενή έρευνα του Reuters, που βασίστηκε σε υπομνήματα, εσωτερικές αναφορές και άλλα εμπιστευτικά έγγραφα, η J&J γνώριζε τουλάχιστον από το 1971 ότι τα προϊόντα της, όπως και το  ακατέργαστο ορυκτό τάλκης που χρησιμοποιούσε, περιείχαν μικρή ποσότητα αμίαντου.

Η Johnson & Johnson γνώριζε για χρόνια πως το ταλκ της περιείχε αμίαντο

Σε μία εξαιρετικά σημαντική και σοκαριστική αποκάλυψη προχώρησε το πρακτορείο Reuters την Παρασκευή, δημοσιεύοντας ρεπορτάζ σύμφωνα με το οποίο το ταλκ και η πούδρα της εταιρείας Johnson & Johnson (J & J) περιείχαν επί δεκαετίες αμίαντο και τα στελέχη της πολυεθνικής το γνώριζαν, τουλάχιστον από το 1971.

Υπενθυμίζεται πως μόλις τον περασμένο Ιούλιο, η πολυεθνική διατάχθηκε να πληρώσει πρόστιμο 4,7 δισ. δολαρίων, μετά την καταδίκη της σε δικαστική διαμάχη με 22 γυναίκες που υποστήριξαν πως η χρήση του γνωστού ταλκ της εταιρείας ήταν υπεύθυνο για τον καρκίνο των ωοθηκών που υπέστησαν. Η εταιρεία έχει ανακοινώσει πως θα ασκήσει έφεση.

Ποιες εταιρείες είναι πλουσιότερες από ολόκληρες χώρες

Τα ετήσια έσοδα μεγάλων επιχειρήσεων πολλές φορές ξεπερνούν την οικονομική ισχύ ολόκληρων χωρών, κάνοντας τις οικονομίες τους να φαίνονται μικροσκοπικές.

Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι τα ποσά αυτά συγκεντρώνονται λόγω της παγκοσμιοποίησης, χάρη στη δυνατότητα που έχουν οι επιχειρήσεις αυτές να λειτουργούν σε πολυεθνικό επίπεδο.

Παρόλα αυτά, οι επιτυχημένες και πιο επικερδείς επιχειρήσεις δεν έχουν πάντα την καλύτερη φήμη. Συχνά κατηγορούνται για απάνθρωπες συνθήκες εργασίας ή για φοροδιαφυγή. Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, μέσα στα τελευταία 50 χρόνια η οικονομική ανισότητα μεταξύ των υψηλόβαθμων στελεχών και των υπαλλήλων στις εταιρείες αυτές έχει αυξηθεί ραγδαία.

Μια κυβέρνηση της Shell και της Unilever…

Γράμμα από Ολλανδία

Του Δημήτρη Παυλόπουλου

Η ολλανδική εκδοχή της οικονομικής πολιτικής Τραμπ έχει τεθεί σε εφαρμογή από τη νέα κυβέρνηση Ρούτε. Μία από τις πρώτες νομοθετικές πρωτοβουλίες του δεξιού κυβερνητικού συνασπισμού –που δεν υπήρχε στο προεκλογικό πρόγραμμα κανενός κόμματος– ήταν η κατάργηση του φόρου μερισμάτων. Με αυτό τον τρόπο, ικανοποιήθηκε ένα πάγιο αίτημα των εργοδοτικών οργανώσεων και των πολυεθνικών. Συγχρόνως, επιβεβαιώνεται ο χαρακτηρισμός της χώρας ως φορολογικού παραδείσου, λόγω των ρυθμίσεων που επιτρέπουν σε χιλιάδες πολυεθνικές να αποφεύγουν τη φορολόγηση.

Σύμφωνα με πρόσφατες αποκαλύψεις, ρόλο-κλειδί στην πρωτοβουλία αυτή είχαν οι Shell και Unilever, που απείλησαν ότι θα μεταφέρουν την έδρα τους στο εξωτερικό αν δεν καταργηθεί ο σχετικός φόρος. H πρώτη είχε στείλει σχετικό κείμενο το 2016 στα κόμματα ως «συμβολή στη συζήτηση για τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης», ενώ ο διευθύνων σύμβουλος της Unilever συναντήθηκε τον υπουργό Οικονομικών το καλοκαίρι του 2017.

Αριθμοί και αριθμοί

Από αύριο και για το επόμενο δεκαήμερο το ιστολόγιο αναστέλλει την δραστηριότητά του, λόγω σοβαρής υποχρέωσης η οποία συνεπάγεται αφ’ ενός μεν την απουσία μου αφ’ ετέρου δε, όπερ και κυριώτερον, την έλλειψη χρόνου και διάθεσης για ιστολογικές αναρτήσεις.

Φυσικά, αυτό το ολιγοήμερο διάλειμμα μπορεί να δώσει σε κάποιους την ευκαιρία να αναδιφήσουν σε κάποια παλιότερα κείμενα, τα οποία έχουν διαχρονικό ενδιαφέρον. Όμως, για όσους βαρεθούν να ξεφυλλίζουν το ιστολόγιο προς τα πίσω, θα αραδιάσω παρακάτω ορισμένα νούμερα, έτσι, για να τους δώσω τροφή για σκέψη κατά τις ημέρες της απουσίας μου.

(Α) Οι δέκα μεγαλύτερες εταιρείες του πλανήτη είναι οι εξής, κατά σειρά χρηματιστηριακής αξίας (τα ποσά σε δισ. δολλάρια):

1. Apple (873,1) – 2. Alphabet [Google] (715,8) – 3. Microsoft (640,7) – 4. Amazon (531,0) – 5. Facebook (522,9) – 6. Alibaba [η αντίστοιχη κινεζική Amazon] (470,2) – 7. Berkshire Hathaway [ο κολοσσός του Γουώρρεν Μπάφφετ] (461,8) – 8. Johnson & Johnson (374,2) – 9. JPMorgan (355,6) – 10. Exxon Mobil (353,2)

Με άλλα λόγια, η χρηματιστηριακή αξία τής Apple ισούται με το πενταπλάσιο του ΑΕΠ της Ελλάδας ενώ η αξία τής Exxon Mobil μόλις με το διπλάσιο.

Γίνε κι εσύ δούλος… Μπορείς!

*Η φωτογραφία είναι από το δίσκο των Pink Floyd, Animals

Της Δήμητρας Μυριλλα

Εκείνη, εργαζόμενη σε μεγάλη αλυσίδα σουπερμάρκετ (βλ. σχετική διαφήμιση εδώ) προσελήφθη στην εταιρεία ως μια απλή και ταπεινή ταμίας, αλλά, ως γνωστόν η ελεύθερη αγορά δίνει ευκαιρίες στους άξιους, οπότε και ανελίχθη σε διευθύντρια.  (σ.σ. Δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για πραγματική εργαζόμενη που παίρνει μέρος στην εν λόγω διαφήμιση, πειθόμενη, με την θέλησή της ή εξαναγκαζόμενη – αν και καμία από τις τρεις περιπτώσεις δεν είναι αμελητέας σημασίας για τον τρόπο που λειτουργούν οι καπιταλιστικές εταιρείες – ή αν πρόκειται για άλλο πρόσωπο που υποδύεται αυτό το ρόλο).

Εκείνος, γιος φτωχού ανθρώπου του μεροκάματου, το οποίο βγαίνει (αν βγαίνει) μετά πολλών κόπων και βασάνων στη λαχαναγορά, βοηθάει τον πατέρα του και κουβαλάει καφάσια (βλ. εδώ )

Ξαφνικά τα καφάσια της λαχαναγοράς γίνονται ντάνες χαρτούρας και φακέλων, τα οποία κουβαλάει στους διαδρόμους μιας προφανώς μεγαλο – εταιρείας. Ε,  ναι, η μεταπήδηση από τα καφάσια στους φακέλους είναι μια κάποια εξέλιξη, η οποία δεν σταματάει εδώ, διότι όπως προείπαμε ο καπιταλισμός είναι γεμάτος ευκαιρίες. Ετσι, λοιπόν, αυτός ο νέος, από κλητήρας γίνεται κάτι σαν… διευθυντής ή executive manager ή κάτι από όλα αυτά, τέλοσπάντων, τα εντυπωσιακά πλην όμως ακατανόητα ως τίτλοι και αρμοδιότητες, που κάνουν τους ανθρώπους να νομίζουν ότι κάτι σπουδαίο έγιναν και όχι δούλοι πολυτελείας (αν τελικά γίνουν αυτό και όχι απλοί κακοπληρωμένοι δούλοι)  στα γρανάζια μιας πολυεθνικής.

Η εταιρική υποκουλτούρα των πολυεθνικών

Του Στέλιου Ελληνιάδη

Δεκαετία του 1970, συμμετείχαμε με τον Τάσο Φαληρέα σε ένα παγκόσμιο συνέδριο της CBS, που αργότερα εξαγοράστηκε από την ιαπωνική SONY, στο Λονδίνο. Υψηλόβαθμα στελέχη της μεγαλύτερης τότε δισκογραφικής εταιρίας στον κόσμο, από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, την Αυστραλία, την Ευρώπη και κάθε χώρα που κυκλοφορούσαν οι δίσκοι της εταιρίας, είχαν συγκεντρωθεί για να ενημερωθούν σχετικά με τις εξελίξεις στην τεχνολογία και το μάρκετινγκ, για να γνωρίσουν από κοντά σημαντικούς καλλιτέχνες που παρουσίαζαν τις καινούργιες δουλειές τους, αλλά και για να αισθανθούν ότι αποτελούν μέλη μιας μεγάλης και δημιουργικής «οικογένειας» που δεν περιορίζεται από σύνορα και διαφορετικές κουλτούρες. Ο Τάσος ήταν διευθυντής πωλήσεων της CBS στην Ελλάδα κι εγώ διευθυντής ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου, τίτλο που ποτέ δεν χρησιμοποίησα ούτε στις επαγγελματικές κάρτες όπου είχα αντικαταστήσει το «διευθυντής» με το «υπεύθυνος».

Εν πάση περιπτώσει, η εμπειρία ήταν πολύ σημαντική γιατί μάθαμε πάρα πολλά πράγματα και γιατί το θέμα είχε άμεση και ενεργητική σχέση με τον πυρήνα της παραγωγής του καλλιτεχνικού έργου σε δεκάδες διαφορετικές πολιτισμικές οντότητες, σε γνωστές και άγνωστες γλώσσες, κοντινές και πολύ μακρινές κουλτούρες. Βλέποντας, ακούγοντας και συνομιλώντας με πολλούς συναδέλφους, μαθαίναμε πράγματα από πρώτο χέρι και αποκτούσαμε μια οικουμενική αίσθηση για το πού βρίσκεται και πού πάει η μουσική σε όλες τις ηπείρους. Και εξίσου βασικό, κάναμε φίλους με τους οποίους θα συνεχίζαμε να ανταλλάσσουμε ιδέες και να συνεργαζόμαστε στέλνοντας τις δικές μας παραγωγές και λαμβάνοντας τις δικές τους.

Φοροδιαφυγή με την ευλογία του νόμου (ΙΙ)

Οι τέσσερις μέτοχοι της εταιρείας που φέρει το όνομα ενός παλιού, αγαπημένου ροκ συγκροτήματος, κατά το πρόσφατο ταξίδι τους στην Κούβα. Η Rolling Stones SA εδρεύει εδώ και χρόνια στο Άμστερνταμ.

Λέγαμε πως οι μεγάλες εταιρείες καταφέρνουν και αποφεύγουν την φορολόγησή τους κάνοντας χρήση των δυνατοτήτων που τους προσφέρουν οι νόμοι ορισμένων χωρών και αναφέραμε ως παραδείγματα τα Κέντρα Συντονισμού (Coordination Center) στο Βέλγιο και τα Ειδικά Χρηματοπιστωτικά Ιδρύματα ή εταιρείες γραμματοκιβωτίου (Letterbox Company) στην Ολλανδία. Επειδή δεν έχουν όλοι οι αναγνώστες σχετικές γνώσεις, ας δώσουμε σήμερα ένα παράδειγμα για το πώς λειτουργεί όλο αυτό το μεγαλοφυές αλλά απλό στην σύλληψή του κόλπο.

Όλοι γνωρίζουμε την τεράστια εταιρεία που ίδρυσε το 1943 ο Ίνγκβαρ Κάμπραντ από το Έιμταρυντ του Άγκουναρυντ της Σουηδίας και της έδωσε το όνομα ΙΚΕΑ (από τα αρχικά που υπογράμμισα). Αν, όμως, σας ρωτήσουν πού βρίσκεται η έδρα της ΙΚΕΑ, μη βιαστείτε να απαντήσετε γιατί θα κάνετε λάθος.

Φοροδιαφυγή με την ευλογία του νόμου (Ι)

Σε επίπεδο θεωρίας, δεν θα διαφωνήσω ότι η φοροδιαφυγή πλήττει τον οικονομικό σχεδιασμό ενός κράτους και αποτελεί βόμβα στα θεμέλια της κοινωνικής του πολιτικής. Όμως, θα διαφωνήσω έντονα με όσους υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα είναι η πρωταθλήτρια της φοροδιαφυγής και με όσους βλέπουν ως βασική παράμετρο εξόδου από την κρίση την πάταξη της φοροδιαφυγής. Κυρίως δε, θα εναντιωθώ σε όσους επιμένουν να παραβλέπουν ότι ο συντριπτικά μεγαλύτερος όγκος φοροδιαφυγής πραγματοποιείται με την ευλογία του νόμου. Βεβαίως, αναφέρομαι στην νόμιμη φοροδιαφυγή: την φοροαποφυγή.

Έχετε ψωνίσει ποτέ από τον ΑΒ-Βασιλόπουλο ή τον Μαρινόπουλο χωρίς απόδειξη; Έχετε ταξιδέψει ποτέ με την Aegean ή την Blue Ferries χωρίς νόμιμο εισιτήριο; Έχετε κάνει ποτέ συναλλαγή με τράπεζα χωρίς να εκδοθεί παραστατικό; Ποτέ. Όλες αυτές οι επιχειρήσεις δεν έχουν λόγο να φοροδιαφυγήσουν παρανόμως εφ’ όσον μπορούν να φοροαποφυγήσουν νομίμως. Για παράδειγμα, η Attica Group (Blue Ferries) κατά το 2015 σημείωσε κέρδη 33,4 εκατ. στα οποία αναλογεί φόρος 217 χιλιάδες. Όταν ο συντελεστής φορολόγησής σου είναι 0,65%, γιατί να μην είσαι νόμιμος;

«Αμερικανικός φασισμός». Οι ΗΠΑ στα χέρια των εταιρειών

του Άρη Χατζηστεφάνου

To ημερολόγιο έγραφε 29 Απριλίου του 1938 όταν ο Αμερικανός πρόεδρος Φράνκλιν Ρούσβελτ ανέβηκε στο βήμα του αμερικανικού κογκρέσου για δώσει το δικό του ορισμό στην έννοια του φασισμού: «Η ελευθερία της δημοκρατίας» είπε «δεν είναι ασφαλής εάν οι άνθρωποι ανέχονται την ανάπτυξη της ιδιωτικής δύναμης σε βαθμό που αυτή να γίνεται ισχυρότερη από το ίδιο το δημοκρατικό κράτος. Αυτή είναι η ουσία του φασισμού, ο έλεγχος της κυβέρνησης από έναν ιδιώτη, μια ομάδα η από οποιαδήποτε ιδιωτική δύναμη μπορεί να ασκήσει τέτοιο έλεγχο».

Έκτοτε η επίσημη Αμερική των γιγαντιαίων επιχειρήσεων προσπαθούσε να ξεχάσει αυτό τον οικονομικό ορισμό του φασισμού προτιμώντας να τονίζει τα πολιτικά χαρακτηριστικά των απολυταρχικών καθεστώτων που απειλούσαν την παγκόσμια κυριαρχία της.

Οι μυστικές συμφωνίες εμπορίου ή πως να ελέγχεις τον πλανήτη

Γυναίκα στην Ουγκάντα – Φωτογραφία: Φ.Μεγαλούδη

Της Φραγκίσκας Μεγαλούδη

Αυτές τις μέρες κάτι συμβαίνει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και περνάει απαρατήρητο. Κάποια μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία θα αφιερώσουν ένα υπόστηλο και κάποιοι ακτιβιστές –που στη συνείδηση των περισσότερων έχουν περάσει ως γραφικοί- θα γράψουν άρθρα που ελάχιστοι θα διαβάσουν. Τι συμβαίνει λοιπόν και ποιος αποφασίζει το μέλλον μας χωρίς να ξέρουμε εμείς τίποτα γι αυτό;

Στις 22 Απριλίου, η οικονομική επιτροπή της Γερουσίας των ΗΠΑ πέρασε νομοθεσία η οποία όχι μόνο εντατικοποιεί τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου γνωστή ως Trans Pasific Partnership  (ΤΡΡ) ή Δια-Ειρηνική Εμπορική Συμφωνία αλλά αφαιρεί από τη Γερουσία κάθε δικαίωμα να ασκηθεί βέτο σε κάποιο από τα άρθρα αυτά. Με άλλα λόγια την αποκλειστική ευθύνη για τη συμφωνία θα έχει ένα πάνελ από νομικούς αντιπροσώπους των άμεσα εμπλεκόμενων πολυεθνικών.

TTIP: Υποταγή στις πολυεθνικές

Του Γιώργου Τοζίδη

Όταν το πολυεθνικό κεφάλαιο εξισώνεται με το κυρίαρχο κράτος

Ο 9ος γύρος διαπραγματεύσεων μεταξύ Ε.Ε.-ΗΠΑ για τη σύναψη συμφωνίας σχετικά με τη Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (ή TTIP όπως είναι γνωστή από τα αρχικά των λέξεων Transatlantic Trade and Investment Partnership) θα διεξαχθεί στη Νέα Υόρκη, από τις 20 μέχρι τις 24 Απριλίου 2015. Ο κατάλογος των θεμάτων που θα συζητηθούν είναι ευρύς, καθώς οι διαπραγματευτικές ομάδες επείγονται να ολοκληρώσουν τις συζητήσεις τους πριν από την έναρξη της προεκλογικής περιόδου στις ΗΠΑ για την ανάδειξη νέου προέδρου.

Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της κυβέρνησης των ΗΠΑ, που ξεκίνησαν το 2013 και συνεχίστηκαν ολόκληρη την προηγούμενη χρονιά, έχουν ως στόχο τη δημιουργία της μεγαλύτερης ενιαίας ελεύθερης ζώνης εμπορίου και επενδύσεων στον κόσμο, που μαζί με την αντίστοιχη εταιρική σχέση του Ειρηνικού (Trans-Pacific Partnership) θα καλύπτουν το 72,5% του παγκόσμιου εμπορίου και των παγκόσμιων επενδύσεων.

Deloitte: επενδύστε στην… φοροαποφυγή!

Καθώς περιπλανιόμουν στο διαδίκτυο, έπεσε το μάτι μου σε μια περίεργη δημοσίευση της ActionAid, με τίτλο “Η Deloitte συμβούλευσε μεγάλες επιχειρήσεις για το πώς να αποφύγουν την φορολόγηση σε κάποιες από τις φτωχότερες χώρες της Αφρικής“. Επειδή ξέρω τι σημαίνει Deloitte, στάθηκα, διάβασα και άρχισα να ψάχνω.

Το πρώτο που βρήκα είναι μια παρουσίαση της εταιρείας, με τίτλο “Επενδύοντας στην Αφρική μέσω Μαυρικίου“, από τον Ιούνιο του 2013. Σ’ αυτή την παρουσίαση, οι σύμβουλοι της Deloitte όχι μόνο εξηγούν με πολύ απλά λόγια και διαγράμματα το φορολογικό σύστημα του Μαυρικίου αλλά αναλύουν και τον τρόπο με τον οποίο μια εταιρεία μπορεί να χρησιμοποιήσει τον Μαυρίκιο για να κάνει επενδύσεις στην γειτονική Μοζαμβίκη. Η Deloitte έκανε την συγκεκριμένη παρουσίαση σε μια διάσκεψη για τις διεθνείς επιχειρήσεις, η οποία πραγματοποιήθηκε δυο βδομάδες πριν την σύνοδο των G8 εκείνης της χρονιάς στο Λοχ Ερν. Το οξύμωρο είναι ότι εκείνη η σύνοδος των G8 είχε ως θέμα την δέσμευση των πλούσιων χωρών να βοηθήσουν τις φτωχές, βελτιώνοντας τα φορολογικά τους συστήματα! Εννοείται ότι η παρουσίαση της Deloitte προκάλεσε αμηχανία στους συνέδρους, σε σημείο που ο Ντέηβιντ Κάμερον αναγκάστηκε να δηλώσει ότι “η επιθετική φοροαποφυγή είναι λανθασμένη ηθικά”.

Η μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, και ένας πανάκριβος καφές

Χαμός έχει γίνει μετά τις αποκαλύψεις της Διεθνούς Σύμπραξης Ερευνητών δημοσιογράφων για τον φορολογικό «παράδεισο» του Λουξεμβούργου και άλλων κρατών που στήθηκαν με αποκλειστικό σκοπό για να ξεπλένουν μαύρο χρήμα και να γλιτώνουν από τις μεγάλες πολυεθνικές του πλανήτη δισεκατομμύρια δολάρια σε φόρους.

Το αποτέλεσμα των ερευνών τεσσάρων ξένων εφημερίδων έδειξαν ότι τεράστιοι όμιλοι όπως είναι η Apple, η Amazon, η Starbucks κλπ εκμεταλλεύονταν το φιλικό φορολογικό καθεστώς για να πετυχαίνουν τεράστια κέρδη και να δημιουργούν αποθεματικά τα οποία ξεπερνούν το ΑΕΠ πολλών χωρών του λεγόμενου «τρίτου κόσμου».

Βέβαια, αυτός ο «τρίτος κόσμος» δεν θα ήταν ποτέ του «τρίτος» αν υπήρχε η δυνατότητα να φτάνουν στους πολίτες του όλα αυτά τα τρισεκατομμύρια που κατέληξαν σε μπόνους και «σταρτάπς» δισεκατομμυρίων, οι οποίες το μόνο που προσφέρουν στην ανθρωπότητα είναι ένας ακόμη τρόπος να στέλνουμε μηνύματα μέσω Wi-Fi.

Ο Ανταγωνισμός και το Πλιάτσικο

Γράφει ο Ίουλιανός

Η διαφήμιση προστάζει και επιβάλει έναν ολοκληρωτισμό υποχρεωτικό για όλους: καταναλώστε! Και ενώ η εντολή είναι υποχρεωτική για όλους ταυτόχρονα είναι και ανέφικτη για την πλειοψηφία των πολιτών λόγω φτώχειας και σκληρής οικονομικής ανισότητας.

Όμως όποιος δεν καταναλώνει δεν υπάρχει. Στο βασίλειο της αγοράς πρέπει να έχεις αυτοκίνητο μάρκας, παπούτσια μάρκας, αρώματα μάρκας, ρούχα μάρκας, iPhone Apple, να καταναλώνεις την βιομηχανία κουλτούρας Lady Gaga, fast food, Goody’s ή McDonald’s και καφέ καλυτέρα από το Starbucks παρά από το Mikel : «Το Mikel δεν έχει βέβαια αυτό το διεθνές προφίλ και την ενδιαφέρουσα ιστορία (σ.σ. του Starbucks) αλλά έχει κάτι άλλο. Προφανώς είναι πολύ ελκυστικό στους νέους, ιδιαίτερα στις φοιτήτριες και τους φοιτητές. Σε μια ελεύθερη αγορά αυτό μετράει πολύ.»

Η γη στα χέρια των πολυεθνικών

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΝΙΑΩΤΗ

«Μπορούν να μας χτυπήσουν γιατί είναι πιο δυνατοί από εμάς. Μπορούν να μας σκοτώσουν. Ομως, ποτέ δεν θα συμφωνήσουμε» δήλωσε η Ντιενμπά Ομάρ Σόου, κάτοικος του χωριού Αλχάμντου Ντζούρκι της Σενεγάλης. «Κάθε μέρα κλαίμε. Κανένας μας δεν θέλει αυτό το έργο. Ομως, όλοι είναι εναντίον μας. Η κυβέρνηση είναι εναντίον μας. Η αστυνομία είναι εναντίον μας. Είμαστε μόνοι μας σε αυτή τη μάχη» προσθέτει ο αρχηγός του χωριού Γούρι Νταΐλο.

Πολυεθνικές : Σκορπίζουν αρρώστιες με τον μανδύα του ευεργέτη

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών, ο ιδιωτικός τομέας έχει αναδειχθεί ως η κορυφαία πηγή χρηματοδότησης για την υγεία στον κόσμο. Ομάδες εταιρειών όπως η Παγκόσμια Συμμαχία Επιχειρήσεων (Global Business Coalition, GBC) χρηματοδοτούν πολλά προγράμματα καταπολέμησης ασθενειών. Ανάμεσα στις 200 εταιρείες της Συμμαχίας , είναι και μία πλειάδα πολυεθνικών εταιρειών όπως η Coca-Cola, η Exxon Mobil και η Pfizer για τις οποίες έχουν ακουσθεί τόσο πολλά για δραστηριότητες τους οι οποίες συμβάλλουν στην αύξηση των δεικτών της θησιμότητας. Προς τι λοιπόν το ενδιαφέρον; Είναι κοινωνικά ευαίσθητες ή απλώς εκμεταλλεύονται τις φοροαπαλλαγές αλλά και τη θετική εικόνα στους ανθρώπους του ανεπτυγμένου κόσμου; Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τα κίνητρα . Αυτό όμως που μπορεί να υποστηρίξει με αδιάσειστα στοιχεία είναι ότι οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται πιο έντονα σε σχέδια σχετικά με την παγκόσμια υγεία προέρχονται από ένα στενό φάσμα βιομηχανιών, πολλές από τις οποίες είναι κάτω από πυρά για την αρνητική επίδρασή τους στη δημόσια υγεία. Αυτές οι ιδιωτικές επιχειρήσεις παίζουν ένα διπλό παιχνίδι: διαταράσσουν τις τοπικές κοινότητες με το ένα χέρι και υπογράφουν μεγάλα τσεκ φαινομενικά για να τους βοηθήσουν με το άλλο.

Μην περιμένετε τίποτα από την ΕΕ…

Του Σταμάτη Στεφανάκου

Θα γίνω πολύ ενοχλητικός σήμερα, με κίνδυνο να χαρακτηριστώ ως «εχθρός» της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης.

Μεταξύ μας; Δεν δίνω δυάρα τσακιστή πως θα χαρακτηριστώ…

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το πείραμα της ΕΕ και της ευρωζώνης απέτυχε και είναι ώρα να πάει στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας

Και απέτυχε γιατί δεν μπόρεσε να κρατήσει ως βασικές αρχές αυτά που ευαγγελίζονταν, την δημοκρατία, την ισονομία ,την ελευθερία έκφρασης και το σεβασμό των επιλογών των ευρωπαϊκών λαών.  Με δυο λόγια η ΕΕ έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι ανθρωποκεντρική και δημοκρατική. Έχει γίνει  τεχνοκρατική και άκρα φιλελεύθερη.

Εταιρείες διοικούν το μεγάλο συνασπισμό του Βερολίνου

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των ισχυρότερων επιχειρήσεων του γερμανικού κεφαλαίου είναι ο μεγάλος συνασπισμός που δημιούργησαν χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία.

Εκτός από τη συνεχή προσπάθεια επέκτασης του οικονομικού Ράιχ σε βάρος της περιφέρειας της ευρωζώνης, η Ανγκελα Μέρκελ έχει λάβει πλέον σαφείς εντολές να πραγματοποιήσει μια κατά μέτωπο επίθεση σε βάρος των Γερμανών εργαζομένων.

Πως οι πολυεθνικές απαξιώνουν το νερό της βρύσης

Της Φραγκίσκας Μεγαλούδη

Τις τελευταίες δεκαετίες το νερό, από ένα φυσικό και ευρέως διαθέσιμο αγαθό, έχει μετατραπεί σε ένα εμπορεύσιμο και συχνά ιδιαίτερα ακριβό προϊόν. Σήμερα στον πλανήτη 1.4 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε πηγές καθαρού νερού και η υπερκατανάλωση του δυτικού κόσμου οξύνει το πρόβλημα ακόμα περισσότερο. Η κρίση του νερού κι η μόλυνση του περιβάλλοντος είναι και ένας από τους λόγους που οι καταναλωτές στρέφονται όλο και περισσότερο στο εμφιαλωμένο νερό, οι πωλήσεις του οποίου έχουν τετραπλασιαστεί την τελευταία εικοσαετία.