«…μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη…»

Της Δήμητρας Μυριλλα

Δεν είναι οι τσιμεντόλιθοι

Είναι ο δια των τσιμεντόλιθων συμβολισμός.

Ο δια των τσιμεντόλιθων ήχος της βαρβαρότητας που υψώνεται γύρω μας με βαριά τείχη.

Ο αποπνικτικός και δυσώδης αέρας της αλαζονείας, της χυδαιότητας, της αμετροέπειας.

Ο τρομερός αντίλαλος του «αποφασίζομεν και διατάζομεν».

Τερατογενέσεις

Της Δήμητρας Μυριλλα

Δεν είναι μόνο ο μπετοναρισμένος βράχος της Ακρόπολης.

Δεν είναι μόνο οι πινακίδες (οι οποίες οσονούπω θα τοποθετηθούν) με το όνομα του ευεργέτη – Ιδρύματος από πάνω και της υπουργού Πολιτισμού από κάτω… Αν και αυτό το τελευταίο το ΥΠΠΟ το διαψεύδει και μας λέει πως όσα αναγράφονται στην σύμβαση δωρεάς μεταξύ ΥΠΠΟ και Ιδρύματος Ωνάση τελικα είναι fake news (δεν είναι αυτό που διαβάζουμε, αλλά κάτι άλλο που δεν καταλάβαμε οι πτωχοί τω πνεύματι) και πως η αλήθεια είναι ότι οι πινακίδες θα γράφουν μόνο το όνομα του Ιδρύματος… Δηλαδή, τί να πρωτοδιαλέξει κανείς; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…

Η νέα εκδοχή του Κόπολα για το τέλος της τριλογίας του «Νονού»

 

Τριάντα χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας «Ο Νονός 3», ο Φράνσις Φορντ Κόπολα επιλέγει να επεξεργαστεί εκ νέου το μοντάζ της ταινίας και να το νοηματοδοτήσει διαφορετικά αυτήν τη φορά.

Όπως δήλωσε ο ίδιος, επεξεργάστηκε ξανά την ταινία και αυτήν τη φορά τής έδωσε τον τίτλο που θα έπρεπε να έχει: «Mario Puzo’s The Godfather, Coda: The Death of Michael Corleone». Ο όρος «coda» ανήκει στη μουσική ορολογία και σηματοδοτεί ένα είδος επιλόγου, μια σύνοψη. Αυτός είναι και ο σκοπός του σκηνοθέτη, να δώσει νέα ζωή στο τέλος της διάσημης τριλογίας.

Ποια είναι τα παράσιτα;

της Αιμιλίας Κάραλη

Η βραβευμένη ταινία, με τον προκλητικό και προσβλητικό τίτλο, αξίζει όχι για την όποια κοινότοπη αλήθεια μπορεί να περιέχει, αλλά γιατί μπορεί να οδηγήσει σε προβληματισμούς για το ποια είναι τα αυθεντικά παράσιτα και για το ποιος τα χρειάζεται για να υπάρξει ως αυτοτελής οργανισμός.

Παράσιτα είναι ο τίτλος της νοτιοκορεατικής ταινίας που πήρε τέσσερα βραβεία Όσκαρ για το 2020: καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρωτότυπου σεναρίου και ξενόγλωσσης ταινίας. Προσαρμοσμένη αισθητικά σε χολιγουντιανά κλισέ (απόμακροι πλού­σιοι – συμπαθητικοί φτωχοί), αποτυ­πώνει τη δόλια εισβολή -αλλά και τον επιδέξιο χειρισμό εκ μέρους τους- εξα­θλιωμένων ανθρώπων στην υπηρεσία- εξαπάτηση μιας πλούσιας οικογένειας. Το μακελειό του τέλους -δι’ ασήμαντον αφορμήν- δημιουργεί έναν νέο παρασι­τισμό, κάτι σαν έναν ατελείωτο φαύλο κύκλο.

Στην κοιλιά της Καρυάτιδας

Της Μαριάννας Τζιαντζή

Αν πιστέψουμε όσα ακούμε, όλοι μια παρέα είμαστε: ο Ιούλιος Καίσαρ και ο Τραμπ, το καζίνο και ο Παρθενώνας, ο Άδωνις και οι Καρυάτιδες! Χέρι-χέρι πηγαίνουν η εκμετάλλευση, ο κυνισμός και η γελοιότητα.

Σε κατοικούνε θεοί ξελογιάστρα Αθήνα, που κατεβαίνουν στην Πλάκα να πιούνε ρετσίνα», λέει ένα πολύ παλιό τραγούδι. Τώρα οι σύγχρο­νοι πλανητικοί θεοί, οι ολιγάρχες της Ρω­σίας και των Βαλκανίων, οι πετρελαιάδες των εμιράτων και κάποιες εγχώριες νεόπλουτες θεότητες θα μπορούν να πίνουν τη ρετσίνα τους (τρόπος του λέγειν) στον νέο Παρθενώνα με θέα στον Σαρωνικό, θα μπορούν να κατοικήσουν στην κοιλιά μιας από τις Καρυάτιδες που θα ξεφυτρώσουν στο Ελληνικό.

Χέρι-χέρι πηγαίνουν η εκμετάλλευση, ο κυνισμός και η γελοιότητα. Η υπόσχεση της ανάπτυξης κατέχει κεντρική θέση στο αφήγημα της Νέας Δημοκρατίας. Και την ανάπτυξη θα φέρουν οι ξένοι επενδυτές αρκεί να πειστούν ότι η Ελλάδα είναι μια σοβαρή χώρα με σοβαρή κυβέρνηση και, κυρίως, με σοβαρούς εργαζόμενους που δεν σηκώνουν κεφάλι.

H «Συνοικία το όνειρο» και ο εφιάλτης του μετεμφυλιακού κράτους

του Δάνη Παπαβασιλείου

Αύγουστος 1961. Το μετεμφυλιακό καθεστώς βρίσκεται ακόμη σε κατάσταση σοκ, μετά το εκπληκτικό ποσοστό της ΕΔΑ (24%) στις εκλογές του 1958. Η κυβέρνηση της ΕΡΕ, υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ακολουθεί μια πολιτική δύο όψεων. Απ’ τη μια, συνεχίζει τις (πάσης φύσεως) διώξεις των αριστερών, και απ΄την άλλη, προσπαθεί να δημιουργήσει μια εικόνα επίπλαστης ανάπτυξης, κυρίως μέσω της προώθησης του «καταναλωτισμού».

Το μέγεθος του πανικού, που διακατείχε την άρχουσα τάξη, εξαιτίας της μεγάλης ανόδου της Αριστεράς, λίγα χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου, εκδηλώνεται, λίγους μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο του ΄61, στις εκλογές «Βίας και Νοθείας».

Ναι, ρε Λουκιανέ, «θα ‘ρθούνε πιο ξένοιαστα χρόνια κι αλλιώτικοι τρόποι ζωής»!

«Πάμε Ντόλυ…»

   Ένα χρόνο πριν έφυγε ένας «φτωχός και μόνος καουμπόι» που άφησε το δικό του ξεχωριστό αποτύπωμα, γράφοντας τραγούδια που (θα) ακούμε.

   Τραγούδια – διαμάντια, διαμάντια που τα γνωρίζουμε όλοι κι άλλα που θέλει να ψάξεις λίγο παραπάνω την πορεία του για να τα βρεις. Αξίζει να (ξανα)διαβάσουμε το βιογραφικό του (εδώ) και να τα αναζητήσουμε. 

«Ιδρυματοποιημένος» Πολιτισμός

Του Δημήτρη Μυριλλα

Την εβδομάδα που πέρασε, μεταξύ πολλών άλλων, συνέβησαν και τα ακόλουθα: ο μέχρι χθες υπουργός Πολιτισμού Αρ. Μπαλτάς εξεδήλωσε την πρόθεσή του να συστήσει  Γενική Γραμματεία Σύγχρονου Πολιτισμού στο Υπουργείο Πολιτισμού καθώς και να συγκροτήσει ένα Συμβούλιο Τεχνών. Λίγες ημέρες αργότερα το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος παρουσίασε το «ευεργετικό» του έργο στην κοινωνία και τον πολιτισμό. Σύσσωμος ο αστικός τύπος παραλήρησε, από σοκ και δέος, από ξέφρενη χαρά και ευγνωμοσύνη για το θεάρεστο έργο του Ιδρύματος.

Ποια είναι όμως η σχέση των δύο παραπάνω γεγονότων; Το πρώτο, δηλαδή οι προθέσεις του Αρ. Μπαλτά, δεν είναι παρά ένας βαρύγδουπος φερετζές που ακόμα και αν φορεθεί, θα φορεθεί σε μία ασώματο κεφαλή. Αν το σώμα είναι ο πολιτισμός και δη ο σύγχρονος, τότε αυτό το σώμα έχει σχεδόν πλήρως εκχωρηθεί στο δεύτερο… δηλαδή στο Ιδρυμα και για να είμαστε ακριβέστεροι στα ιδρύματα. Επομένως, στην πραγματικότητα πολύ λίγο ενδιαφέρει αν αυτός ή τώρα πια η επόμενη  υπουργός συστήσει γενικές γραμματείες για το σύγχρονο πολιτισμό, συμβούλια τεχνών και άλλες εύηχες κενότητες άνευ ουσιαστικού αντικειμένου.  

Η μόνιμη λογοκρισία του Πρετεντέρη

Το 2013, στο Πανεπιστήμιο της Κάρλσταντ της Σουηδίας, ο καθηγητής Κρίστερ Κλέργολ έκανε ένα πείραμα με ένα μικρό αριθμό φοιτητών του. Τους μοίρασε μερικά κείμενα, που τα μισά είχαν γραφτεί ρομποτικά, δηλαδή από κομπιούτερ, και τα άλλα μισά από ανθρώπους με σάρκα και οστά. Το σύνολο των φοιτητών βρήκε τα ρομποτικά κείμενα πιο αντικειμενικά, πιο αξιόπιστα, αλλά λίγο πληκτικά.

Το ίδιο πείραμα επανέλαβε στο Πανεπιστήμιο Μονάχου ο καθηγητής Αντρέας Γκρέφε, σε μεγαλύτερο αριθμό φοιτητών, και τα αποτελέσματα ήταν τα ίδια.

«Οι φοιτητές εκτιμούν πως τα ρομποτικά κείμενα είναι πιο αξιόπιστα από τα κείμενα που γράφουν οι άνθρωποι» ήταν η κατάληξη της έρευνας του καθηγητή.

Πλήρης πρόταση για μια πολιτική του πολιτισμού

του Κωνσταντίνου Πουλή

Η εικόνα ενός καλλιτέχνη που κλαίγεται γιατί το κράτος δεν αναγνώρισε την αξία του ώστε να τον χρηματοδοτήσει είναι άχαρο θέαμα. Αν προσθέτει κιόλας ότι τον είχε δει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Πρωθυπουργός εν ενεργεία, Ναύαρχος εν αποστρατεία, Τελετάρχης Λεγεώνας της Τιμής ή άλλος αξιωματούχος και υπαινίσσεται ότι αυτό τον καθιστά δικαιούχο κρατικών προνομίων, θα πρέπει να ντρέπεται.

Δεν υπάρχει τρόπος να μην καλλιεργηθεί περιβάλλον ευνοιοκρατίας όταν πρέπει ένα κρατικό όργανο να αποφασίζει σε ποιον καλλιτέχνη θα μοιράζει φράγκα. Επειδή σίγουρα κάποιος θα βρεθεί να εξηγήσει ότι τα φεστιβάλ στο εξωτερικό λειτουργούν μια χαρά -και να, ορίστε ο Πήτερ Μπρουκ, που του δώσαν να διευθύνει τη Βασιλική Όπερα στο Κόβεντ Γκάρντεν στα είκοσι δύο του- έχω μια πιο ωραία ιδέα, μάλιστα κλεμμένη από τον Πήτερ Μπρουκ. Ο σκηνοθέτης, λέει, δεν επιτρέπεται να είναι θύμα των περιστάσεων. Αν δεν μπορεί να πείσει δύο ηθοποιούς να τον ακολουθήσουν, δεν είναι σκηνοθέτης. Αν τα καταφέρει, τότε μπορεί να βρει μια γωνιά σε ένα καφενείο ή μια φυλακή ή τον διάδρομο ενός νοσοκομείου για να δείξει την παράστασή του, και μετά αν είναι καλός η μία δουλειά θα φέρει την άλλη.

Αντιδράσεις προκαλεί η πρόσληψη του Λουίς Ενρίκε στην Εθνική Ομάδα

Σάλο έχει προκαλέσει η απόφαση της ΕΠΟ να προσλάβει ως προπονητή της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου τον Λουίς Ενρίκε με βοηθό τον Πέπε Γκουαρντιόλα. Ο ποδοσφαιρικός κόσμος της χώρας έχει ξεσηκωθεί επειδή οι νέοι προπονητές της Εθνικής είναι Ισπανοί.

Ο Νίκος Αλέφαντος έκανε λόγο για αποικιοκρατία και κατηγόρησε τους δυο Ισπανούς προπονητές πως, στην διάρκεια της προπόνησης, έβαζαν τους παίκτες να παίζουν ξεβράκωτοι ενώ έκαναν και βασανιστήρια σε γάτες.

Μάλιστα, κάποιοι έδωσαν στη δημοσιότητα ένα βίντεο με τον Λουίς Ενρίκε να σουτάρει γάτες στον τερματοφύλακα, για να τις μπλοκάρει. Χωρίς γάντια.

Ο Γιαν Φαμπρ είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της κυβέρνησης

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η πιο σωστή κίνηση που έχει κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι ότι επέλεξε ως καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών τον Γιαν Φαμπρ. Εντάξει, ο υπουργός Πολιτισμού, Αριστείδης Μπαλτάς, τον επέλεξε αλλά ας γράψω και μια καλή κουβέντα για αυτή την κυβέρνηση.

Η επιλογή του Γιαν Φαμπρ ήταν πολύ σωστή γιατί πολλοί καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ είχαν πάρει τα όπλα μετά την απομάκρυνση του Γιώργου Λούκου, τον οποίον θεωρούσαν ανυπέρβλητο και αναντικατάστατο -όλοι αναντικατάστατοι είμαστε στην Ελλάδα-, για λόγους που δεν είναι και δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος.

Ευρώπη Παγκαλο-Νότηδων…

Του Διονύση Ελευθεράτου

Ένα πολιτικό και «καλλιτεχνικό» πρίμο-σεκόντο, στο παραλήρημα εναντίον των προσφύγων

Ο ένας θεωρεί (πλειστάκις αποδε­δειγμένο!) τον εαυτό του μεγά­λο ερμηνευτή και καλλιτέχνη. Ο άλλος απέκτησε το προσωνύμιο «μεγάλος τραγουδιστής» εξ αιτί­ας εκείνου του απαράμιλλου «έπους» του, δη­λαδή της υπόθεσης Οτσαλάν. Ο ένας «είναι» ότι δηλώνει, ο άλλος ότι «κατορθώνει» …Μέ­χρι πρότινος, αυτό ήταν ίσως το μόνο ευδιάκρι­το στοιχείο που συνέδεε τον Νότη Σφακιανάκη με τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Εδώ και λίγες ημέ­ρες, όμως, έχει αρθεί αυτή η «μοναδικότητα»…

Έπειτα από τις πρόσφατες δηλώσεις αμφοτέρων για το προσφυγικό, από αυ­τό το εμετικό «πρίμο-σεκόντο» της παρά­νοιας, ο Ν. Σφακιανάκης μάλλον θα πρέ­πει να νιώθει ανακουφισμένος που ο Θ. Πάγκαλος είναι μόνο κατά παρατσούκλι τραγουδιστής. Ειδάλλως θα αποδεικνυ­όταν εντονότατος ο ανταγωνισμός για την ανάδειξη του αυθεντικότερου εκφραστή της «χρυσαυγίτικης» λογικής, καθώς και του επιθετικότερου παραληρήματος ενα­ντίον των προσφύγων, στον κόσμο της σόου-μπιζ.

Τέχνη «από τους κάτω» κατά μακαρθισμού

της Αφροδίτης Τζιαντζή

«Κρουταλούν χαρούμενα τα κόκκαλα του Πιουριφόι» ήταν ο τίτλος του άρθρου της Μαριάννας Τζιαντζή στο Πριν της περασμένης Κυριακής για το κατέβασμα της παράστασης Ισορροπία του Νας από την πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, κατ’απαίτηση όχι απλώς υπόδειξη, της αμερικάνικης πρεσβείας, της Μ.Κ.Ο. Ως Εδώ και των λογοκριτικών ουρλιαχτών δεξιών βουλευτών και κίτρινων ΜΜΕ ότι «ανεβάζουν έργα του δολοφόνου της 17Ν με χρήματα των φορολογουμένων». Την ώρα που πήγαινε στο τυπογραφείο το Πριν είχε ήδη κυκλοφορήσει η πληροφορία ότι θα δωθεί μια τελευταία προγραμματισμένη παράσταση την Κυριακή, ανατρέποντας τη λογοκριτική απόφαση. Έτσι είχε ανακοινωθεί στους εκατοντάδες συγκεντρωμένους έξω από το θέατρο Ρεξ την Παρασκευή, σε μια μαχητική και εμπνευσμένη διαδήλωση ενάντια στη λογοκρισία.

Ενσωματωμένοι στο σύστημα αριστεροί διανοούμενοι και καλλιτέχνες

του Στέλιου Ελληνιάδη

Καίριες και κατά βάση σωστές οι διαπιστώσεις που κάνει ο Στέλιος Ελληνιάδης –στον χθεσινό «Δρόμο της Αριστεράς»- για το ποιόν κάποιον αυτοχαρακτηριζόμενων «αριστερών» διανοουμένων και καλλιτεχνών.

Ας δούμε το σχετικό απόσπασμα από το κείμενο του Σ.Ε

… Στην Αριστερά, η συνθηκολόγηση είχε συντελεσθεί σταδιακά. Ουσιαστικά από τότε που έπαψε να είναι επαναστατική και βυθιζόταν όλο και πιο βαθιά στο σύστημα. Το τμήμα πολιτισμού του Συνασπισμού που μετονομάστηκε σε τμήμα πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ αποτελείτο από μια αξιόλογη ομάδα ανθρώπων που έχαναν κάθε δημιουργικότητα στις συνεδριάσεις του. Μια ρουτίνα που βόλευε τη γραφειοκρατία που διαμορφωνόταν σε συνθήκες ευμάρειας και απάθειας.

Εξάλλου, ένας μεγάλο μέρος των αριστερών διανοουμένων και καλλιτεχνών είχαν μια χαρά βολευτεί μέσα στο σύστημα. Άλλοι μισθοδοτούνταν από τους μεγαλοεργολάβους των ΜΜΕ, άλλοι εξαρτήθηκαν από τις κρατικές και ιδιωτικές χορηγίες και τις δημόσιες σχέσεις, μερικοί πήραν πόστα στο δημόσιο και πολλοί έγιναν πανεπιστημιακοί με πύλες εισόδου τις σχολές που διαμοιράστηκαν σε όλη την επικράτεια για να ανθεί το ντόπιο real estate και να λειτουργούν όλο το εικοσιτετράωρο οι καφετέριες.

Ο Δούρειος Ίππος του πολιτισμού;

Της Μαργαρίτας Συγγενιώτου

Παρά τις αρχικές διαβεβαιώσεις, το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος δεν θα αποχωρήσει πλήρως μετά την παράδοση του έργου. Κάποιοι λένε ότι θα σταθεί αρωγός στην Εθνική Βιβλιοθήκη και την Εθνική Λυρική Σκηνή. Κάποιοι άλλοι ότι αυτή η δωρεά είναι ο τρόπος του Ιδρύματος να ελέγξει ολόκληρους τομείς του πολιτισμού, εκμεταλλευόμενο πολιτιστικούς οργανισμούς με έντονο συμβολισμό και ισχυρά ερείσματα στην κοινωνία. Ταυτόχρονα, σε μια εποχή όπου όλοι οι πολιτιστικοί οργανισμοί είναι υποχρηματοδοτούμενοι έως εξαφανίσεως, το να καταφέρει το Δημόσιο να συντηρήσει έναν τέτοιο Οργανισμό φαντάζει αδύνατο και, ίσως, αχρείαστο. Για την Λυρική, πάντως, υπάρχει εναλλακτική…

Στα μέσα Νοεμβρίου, η Βασιλική Όπερα της Κοπεγχάγης ανακοίνωσε σημαντικές μειώσεις προσωπικού: 1 στους 6 εργαζομένους, οι μισοί από την Ορχήστρα (μία από τις παλαιότερες της Ευρώπης) και οι υπόλοιποι από τον τεχνικό τομέα, κυρίως τον τομέα σκηνικών, που δίνεται σε ιδιωτική εταιρεία. Ο λόγος των απολύσεων ήταν το υψηλό κόστος συντήρησης του εντυπωσιακού νέου κτηρίου της, δίπλα στη θάλασσα, δωρεά του Ιδρύματος  A.P. Møller και Chastine Mc-Kinney Møller το οποίο έκανε εγκαίνια τον Ιανουάριο του 2005 και αντικατέστησε το παλιό, ιστορικό κτήριο του 18ου αιώνα.

Πάτα το Κιμ!

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,

Να ξεκαθαρίσω κάτι, προτού ξεκινήσω και δεν σταματώ.

Οι άνθρωποι διασκέδαζαν, διασκεδάζουν και θα διασκεδάζουν, ό,τι και αν συμβαίνει γύρω τους.
Γάμοι, βαφτίσια και γιορτές δεν σταματούσαν στους πολέμους, ούτε νομίζω ότι πρέπει ο κόσμος να τα βάφει μαύρα σε δύσκολους καιρούς και να μην χαμογελάει ως ένδειξη σεβασμού στον διπλανό που υποφέρει.

Αν μη τι άλλο!

Σε όποιον δεν αρέσει αυτή η ιδιωτεία που βαράει ταβάνι, έχουνε ειπωθεί όλα από χιλιάδες φορές τα τελευταία 200 χρόνια και ο… Μαρξ δεν πάει πουθενά.

Παρ’ όλα αυτά, να μάθουμε να ξεχωρίζουμε την εκδήλωση χαράς από την γελοιότητα.

Έτσι χτίζονται οι σχέσεις. Με τραπέζωμα και καλλιτεχνική πουτανιά

Του Νίκου Μωραϊτη

Το θέμα του Λούκου δεν το ξέρω καθόλου, γι αυτό δεν έχω πάρει θέση ούτε καν με ένα like στο Facebook, αλλά τη χαμένη τιμή του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ την ξέρω καλά (στο μουσικό κομμάτι βέβαια, όπου διακυβεύονται πολύ λιγότερα σε σχέση με το Φεστιβάλ Αθηνών). Και την ξέρω και από τις δύο πλευρές

Και τι να νιώσει από μένα ένας Μέδικος;

Του Κίμωνα Ρηγόπουλου

Σ’ ένα χωριό έξω από τη Φλωρεντία κατοικούσε ο Πιέτρο
τρόπος του λέγειν κατοικούσε
δεν έλεγες τον αχυρώνα σπίτι ούτε και την ακαταστασία νοικοκυριό
σκάλιζε ένα ποίημα γι’ αυτούς που κάηκαν χωρίς ν’ αφήσουν στάχτη

Τέσσερα χρόνια χωρίς τον Θανάση Βέγγο

Σήμερα

3 Μαΐου συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια χωρίς τον Θανάση Βέγγο, τον ηθοποιό που άφησε ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου.

Στη μνήμη του μεγάλου μας ηθοποιού, την ίδια ημέρα, θα πραγματοποιηθεί προβολή του ντοκιμαντέρ «Ένας άνθρωπος παντός καιρού» (2004) του Γιάννη Σολδάτου, στον κινηματογράφο «Αλκυονίδα». Πρόκειται για μια ταινία – αφιέρωμα στον «καλό μας άνθρωπο», με σπάνιες μαρτυρίες του ίδιου του ηθοποιού, φίλων, συγγενών και συνεργατών του, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Γιάννη Σολδάτου.

Στην διάρκειά της, παρακολουθούμε την πορεία του θρυλικού ηθοποιού, μέχρι να καθιερωθεί στη συνείδηση του Έλληνα, ως «ένα από τα ελάχιστα πρόσωπα της σύγχρονης νεοελληνικής Ιστορίας που γνωρίζει την πάγκοινη αποδοχή, αναγνώριση, εκτίμηση και συμπάθεια». Σε μια σπάνια εμφάνιση ο γιος του, Βασίλης Βέγγος, περιγράφει άγνωστες πτυχές από την καθημερινότητα του πατέρα του.

Μετανάστες και (πολιτικός) στραβισμός

του Δημήτρη Μηλάκα

Υπάρχει η «τακτική» της στρουθοκαμήλου που αντιμετωπίζει το πρόβλημα χώνοντας το κεφάλι της (και τα μάτια) στην άμμο. Υπάρχει επίσης η φασίζουσα «τακτική» των… Αδώνηδων σύμφωνα με την οποία κάθε πρόβλημα λύνεται με ένα χέρι ξύλο. Υπάρχει, και η κλέφτικη «τακτική» του «χέσε ψηλά και αγνάντευε» σύμφωνα με την οποία  παρακολουθούμε το πρόβλημα από μακριά… Είναι, νομίζουμε προφανές ότι με καμία από τις παραπάνω «λογικές» δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η πραγματικότητα του μεταναστευτικού χείμαρρου  που ρέει προς την Ευρώπη.

Ψύχωση, τρέλλα, πολιτισμός και ο Λούπιτς

Το πρόσφατο δραματικό συμβάν της (όπως διαφαίνεται) εσκεμμένης ρήψης του αεροπλάνου από τον συγκυβερνήτη Λούπιτς μας συγκλόνισε και προκάλεσε ρίγη για τον άτυχο θάνατο τόσων ανθρώπων. Εκτός των άλλων έβγαλε στο φως ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της σημερινής κοινωνίας όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει παρόμοια γεγονότα με διαφορετικές πολιτισμικές αναφορές. Το κλασσικό μοτίβο ”λευκός δολοφόνος=τρελλός, μουσουλμάνος δολοφόνος=τρομοκράτης” αν και ταίριαζε απόλυτα στην διαχείριση από τα ΜΜΕ της περίπτωσης Μπρέιβικ, εδώ αποτελεί ένα στοιχείο ανεπαρκές από μόνο του, αλλά από το οποίο μπορούμε να αντλήσουμε κάτι άλλο. (Ο Μπρέιβικ ήταν όντως ένας τρομοκράτης. Η περίπτωση του Λούπιτς όμως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τρομοκρατική, μιας και ”τρομοκράτης” είναι κάποιος του οποίου οι ενέργειες του αποσκοπούν στο να διεγείρει συγκεκριμένες αντιδράσεις για πολιτικούς λόγους).

Ρουκέτα’ Ξυδάκη στο Μέγαρο: Είναι μία ιδιωτική τρέλα- Δεν μπορούμε να την πληρώνουμε με δημόσιο χρήμα

Ολομέτωπη του νέου υπουργού Πολιτισμού στο Μέγαρο Μουσικής: «Υπόγειος τάφος του Ραμσή και απόδειξη μεγαλομανίας». Κατηγορίες για «δεσποτική και άθλια» συμπεριφορά στην κρατική ορχήστρα Αθηνών και στη Λυρική με κατακρατήσεις εσόδων και υψηλά ενοίκια για πρόβες. «Μέγαρο όπως φέσι» αλλά και τα σχέδια της νέας αρχής για τη Λυρική, τον πολιτισμό και το ΕΜΣΤ.

Ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης, μετά τις προγραμματικές δηλώσεις και την τελετή παράδοσης – παραλαβής, αναφέρθηκε στα σχέδια της νέας κυβέρνησης, αλλά και στα προβλήματα που προκαλεί το παλιό πλάνο του πολιτισμού.

Όσον αφορά στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ο κ. Ξυδάκης δεσμεύτηκε για την άμεση λειτουργία του με μια νέα διάσταση να μπαίνει στη συνθήκη και τον τρόπο λειτουργίας. «Το μουσείο πρέπει να ανοίξει το ταχύτερο δυνατόν όπως είναι με όσα έργα έχει μέχρι στιγμής. Και τα εγκαίνιά του να είναι μια μεγάλη γιορτή για την πόλη. Να μπει ο κόσμος μέσα στο μουσείο», τόνισε.

Κάντε τον Σάκη Ρουβά Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Σάλος έχει ξεσπάσει μετά την επίθεση της ηθοποιού, Χρυσούλας Διαβάτη, στον Σάκη Ρουβά και όλους τους νεαρούς και νεαρές ηθοποιούς οι οποίοι έγιναν πασίγνωστοι στο ευρύ κοινό επειδή έχουν ωραίο κώλο και κοιλιακούς-φέτες.

Η Χρυσούλα Διαβάτη κλήθηκε να λάβει τιμητική διάκριση από το θεσμό των βραβείων Κάρολος Κουν στο Μέγαρο Μουσικής. Η ίδια αποκάλεσε τον εαυτό της “γριά” -που είναι- και δήλωσε έκπληκτη από την απόφαση των διοργανωτών να τιμήσουν τον Σάκη Ρουβά με το βραβείο “Αρχαίο Δράμα” για την συμμετοχή του στις Βάκχες.

Μια γελοία ζωή

Του Old boy

Mε αφορμή την «Έκρηξη» του Σύλλα Τζουμέρκα

Σε αντίθεση με τη «Χώρα Προέλευσης», με την οποία ο Σύλλας Τζουμέρκας έκανε ντεμπούτο πριν τέσσερα χρόνια, και η οποία είχε εννέα βασικούς ήρωες, «Η Έκρηξη» έχει μία βασική ηρωίδα την Μαρία (η Αγγελική Παπούλια, κυρίαρχη φιγούρα του ελληνικού σινεμά των τελευταίων ετών). Από εκεί και πέρα γυρίζουν σαν δορυφόροι οι υπόλοιποι: ο Γιάννης, ο καπετάνιος άντρας της, η κάτω του μέσου όρου ευφυίας αδελφή της, η μητέρα της που είναι σε αναπηρικό καροτσάκι, ο πατέρας της, ο άντρας της αδελφής της, τα τρια παιδιά της. Από την αρχή  βλέπουμε ότι η Μαρία κάνει ύποπτες συνεννοήσεις για να της καταθέσουν ένα σημαντικό χρηματικό ποσό, τα μισά εμπρός – τα μισά όταν τελειώσει τη δουλειά. Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας λειτουργεί πολύ ο μηχανισμός της αγωνίας για το τι ακριβώς παράνομη πράξη είναι έτοιμη να κάνει και γιατί, κρατώντας πράγματι ψηλά το ενδιαφέρον του θεατή, το οποίο ενισχύεται  από το τσιτωμένο, νευρώδες και έμπλεο αδρεναλίνης σκηνοθετικό ύφος του Τζουμέρκα, όπως αυτό αναδεικνύεται κι από το πολύ σφιχτό μοντάζ, καθώς η ιστορία κινείται μπρος και πίσω στο χρόνο σε διαρκή φλας μπακ.