Hasta siempre Maestro – 6 χρόνια χωρίς τον δάσκαλο

Της Νατάσας Ακριβάκη

Σε μια τόσο δύσκολη εποχή, σε «έναν κόσμο ανάποδα», αγωνιστές της Ζωής σαν τον Γκαλεάνο τους έχουμε απόλυτη ανάγκη

Χωρίς υπερβολή, για μένα Μεγάλη Δευτέρα ήταν η Δευτέρα του Πάσχα, όταν έμαθα το θάνατο του Εδουάρδο Γκαλεάνο. Ένιωσα το ίδιο συναίσθημα που είχα νιώσει και πέρσι το Πάσχα –Μεγάλη Πέμπτη ήταν– μαθαίνοντας το θάνατο του άλλου μεγάλου δασκάλου, του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές. Αλλά τι πιο ταιριαστό για Λατινοαμερικάνους να πεθαίνουν Άνοιξη, την εποχή που όλη η Φύση είναι ένας ύμνος στη Ζωή! Ίσως γιατί και ολόκληρη η δική τους ζωή, ειδικά των δύο αυτών μεγάλων συγγραφέων, είναι η εξύμνηση της Ζωής, της Φύσης και των ανθρώπων. Και με τον περίφημο σαρκασμό τους, μας βγάζουν τη γλώσσα και μας αποχαιρετάνε.

Στην πτέρυγα των μελλοθανάτων, η αμηχανία των διανοουμένων και η κρυφή ελπίδα

Περι πολιτισμού: Κώστας Λιβιεράτος, Στέλιος Ελληνιάδης, Σοφία Παπασπυρίδωνος, Κάρλος Λατούφ (φωτό Martine Periquet)

Στην Ελλάδα, οι εφημερίδες έχουν και «σελίδες πολιτισμού». Κάτω απ’ αυτή τη βινιέτα είναι τα γράμματα και οι τέχνες. Ο πολιτισμός, όμως, είναι κάτι πολύ ευρύτερο. Είναι ο τρόπος που ζούμε και σκεφτόμαστε, οι συμπεριφορές μας, τα μέσα που επικοινωνούμε και πολλά άλλα. Αυτά δεν περιλαμβάνονται στις σελίδες του πολιτισμού. Εμάς, όμως, μας απασχολούν γιατί μας ενδιαφέρει το ανθρωπογενές περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε. Πώς καθορίζονται οι σχέσεις και πώς η εξέλιξή τους σταθεροποιεί ή αλλάζει την κοινωνία.

Σήμερα, στο δυτικό κόσμο, οι τέχνες έχουν χάσει σε μεγάλο βαθμό τον διαπλαστικό τους ρόλο. Είναι ακραία συμβατικές. Οι τέχνες είχαν ανέκαθεν στον πυρήνα τους μία κεντρική κατεύθυνση αμφισβήτησης, ανατροπής και ανάπλασης του κόσμου. Τώρα, οι τέχνες, σε γενικές γραμμές, οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα, είναι σαν ένα σάουντρακ. Σαν τη μουσική που γράφει ένας συνθέτης για μια κινηματογραφική ταινία με σκοπό να διευκολύνει την αποδοχή των μηνυμάτων που θέλουν ο σκηνοθέτης, ο σεναριογράφος και ο παραγωγός να περάσουν στους θεατές. Έχει χαθεί ή υποβαθμιστεί ένα βασικό δημιουργικό στοιχείο της τέχνης. Το ίδιο που έχει πάθει η αριστερή πολιτική, η οποία έχει χάσει τον προσανατολισμό της και βασικά συστατικά της στοιχεία. Και αυτό που συμβαίνει στις τέχνες και στην αριστερή πολιτική αντανακλά τις διαμορφώσεις που έχουν λάβει χώρα μέσα στις κοινωνίες τις οποίες επηρεάζουν και από τις οποίες επηρεάζονται.

Το μικρό σπίτι στο σημάδι

Αφιέρωμα: Η πολιτισμική διάσταση του ΕΝΦΙΑ

Υπάρχει κάτι πιο βαθύ που μας πληγώνει…

O ΕΝΦΙΑ δεν είναι ένας ακόμη άδικος φόρος που κλονίζει οικονομικά το ήδη ρημαγμένο ελληνικό νοικοκυριό. Δεν πλήττει μονάχα το εισόδημα, όπως διατείνονται όσοι αποσκοπούν στη δημιουργία ψευδών εντυπώσεων. Είναι ένας φόρος αίματος με βαθιά ιδεολογική και πολιτισμική διάσταση. Tο δημοσιονομικό όφελος που παπαγαλίζουν εγχώριοι κι εξωχώριοι εμπνευστές είναι μόνο η κρούστα του φαινομένου, καθώς βαθιά, ανομολόγητη αλλά και ύπουλη επιδίωξή τους είναι να ξεριζωθεί η ταυτότητα, η μνήμη και η ιστορική συνέχεια των ανθρώπων. Εκείνων που επιμένουν ακόμη να ανακαλούν με συμπάθεια το παρελθόν και τις πηγές του.

Το σπίτι, κληρονομημένο ή χτισμένο, το ξεχερσωμένο χωράφι, το λιοστάσι και το αμπέλι δεν αποτελούν ιδιοκτησίες με μονοδιάστατη σημασία που απλώς, αποφέρουν «έσοδα» άρα πρέπει να φορολογηθούν. Δεν είναι οφειλέτες η πλειονότητα των κατόχων τους, ούτε δυσανασχετούν γιατί θέλουν να προστατέψουν μονάχα την τσέπη τους. Άνθρωποι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους είναι οι πιο πολλοί, ζορισμένοι απ’ την ανέχεια και τη στέρηση, που κληρονόμησαν ή έχτισαν με πόνο «δοχεία ζωής» για τις ανάγκες τους.

ΔΕΝ καταδικάζουμε την βία απ’όπου κι αν προέρχεται

Του Νικόλαου Γρυσπολάκη

Ο τίτλος του παρόντος είναι εσκεμμένως προκλητικός και αποσκοπεί στην ενεργοποίηση της ενστικτώδους αντίδρασης που έχει ενσταλάξει μέσα μας η εξουσία. Παντού γύρω μου ακούω ανθρώπους να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους επιμένοντας πως το κίνημα διεκδίκησης πραγματικής δημοκρατίας ή το οποιοδήποτε κίνημα, είναι και πρέπει να παραμείνει ειρηνικό. Συμφωνώ απολύτως με την τακτική αυτή όμως πρέπει να γνωρίζουμε να θέτουμε τις δικές μας στρατηγικές και όρια με βάση τις ανθρωπιστικές αξίες κι όχι με βάση τις ανάγκες και τις θεωρήσεις των καταπιεστών μας.

Δεν πάει στο διάολο και η ΕΡΤ;

Του Γιώργου Φρατζεσκάκη

Ναι, αυτή πρέπει να είναι η πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία που κλειδώνεις ένα λουκέτο και ανοίγεις ένα κουτί.
Το κουτί της Πανδώρας.

Το διαρρήξαμε όλοι μαζί και ξαμολήσαμε επιτέλους το λύκο που κρύβαμε μέσα μας.
Ένας φίλος που εκτιμώ, γιατί είναι σκεπτικιστής, φιλοπερίεργος και βγάζει σπυράκια με τις “αυθεντίες” γράφει στο facebook:

“Πω, πω, πόσο λυπάμαι που δεν θα δουλεύω για να πληρώνω άλλη μία προσωπική υπόθεση των άλλων, όπως το να βλέπουν τηλεόραση”.

George Orwell: «Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος, όχι ζωντανός»

Στις 21 Ιανουαρίου, πριν από 61 χρόνια, σε ηλικία 47 χρόνων, πέθανε ο μεγάλος συγγραφέας και δημοσιογράφος Eric Arthur Blair, γνωστός ως George Orwell. Τα δύο όψιμα και γνωστότερα έργα του, η πολιτική σάτιρα «Φάρμα των Ζώων» και το «1984», έχουν προκαλέσει πολλές και επίμονες συζητήσεις γύρω από τα πολιτικά πιστεύω του Βρετανού συγγραφέα, αδικώντας συχνά την ευρύτερη σημασία του έργου του.

Ο Eric Arthur Blair, γεννήθηκε το 1903, στην τότε αποικιακή κτήση της Βρετανίας, Βεγγάλη της Ινδίας, όπου δεν έμεινε πολύ καθώς η μητέρα του τον πήγε στην Αγγλία σε ηλικία ενός έτους. Από το 1917 έως το 1921, παίρνοντας υποτροφία, φοιτά το κολέγιο του Ήτον. Μετά το τέλος των σπουδών του, ο Eric υπηρέτησε ως μέλος της Αυτοκρατορικής Αστυνομίας Ινδιών στη Βιρμανία όπου εμπνεύστηκε το πρώτο του μυθιστόρημα «Burmese days» (1934) και δοκίμια όπως τα «A Hanging» και «Shooting an Elephant».

Το Φινλανδικό θαύμα στην εκπαίδευση

Του Γ.Δελαστίκ

Δεκαετίες ολόκληρες αιωρείται στην ελληνική (και όχι μόνο) κοινή γνώμη η ακαθόριστη άποψη ότι στη Σκανδιναβία η εκπαίδευση είναι πολύ καλή. Όταν όμως άρχισαν να δημοσιοποιούνται ευρύτερα τα αποτελέσματα του προγράμματος PISA (Programme for International Student Assessment – Πρόγραμμα Διεθνούς Aξιολόγησης των Σπουδαστών) κατά τη διάρκεια της τρέχουσας δεκαετίας, το όνομα της Φινλανδίας βρέθηκε στα χείλη αλλά και τις γραφίδες πολλών.

“Ξέπλυμα βρόμικου χρήματος”-Τα “Καλύτερα Πλυντήρια”: η Κύπρος έχει το όνομα και άλλοι έχουν τη χάρη

Του ΜΙΧΑΗΛ ΓΕΛΑΝΤΑΛΙ

Über alles το βρόμικο χρήμα

Η Γερμανία του «Πάνω απ’ όλα» βρίσκεται πιο ψηλά από την Κύπρο

στην κατάταξη των χωρών -«πλυντηρίων» με ύποπτες οικονομικές δραστηριότητες