Τι σημαίνει ντροπή όταν η ξετσιπωσιά θεωρείται δύναμη;

Του Πάνου Χριστοδούλου 

Η φράση του τίτλου του άρθρου επαναλαμβάνεται συνέχεια στο υπέροχο έργο Ιφιγένεια εν Αυλίδι με τον Χειλάκη την Μαξίμου και την Παπαληγούρα (σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη και Μανώλη Δούνια). Μια εντυπωσιακή παράσταση που δε διστάζει να καινοτομεί, να μην εμμένει σε κλασικίζουσες νόρμες, αλλά να μεταφέρει το νόημα της τραγωδίας στη σύγχρονη εποχή. Το κατόρθωμα αυτό γίνεται με μια πετυχημένη αλλαγή των λέξεων, ώστε το έργο να καταλήγει να γίνεται μια πραγματεία περί του ήθους των Ελλήνων ηγετών και των ανθρώπινων σχέσεων.

Η κεντρική φιγούρα του έργου, ο  Αγαμέμνονας παρουσιάζεται ως ένας καιροσκόπος ηγέτης που με πρόφαση την πατρίδα του θυσιάζει φιλίες, αγάπη και τέλος την κόρη του. Εκεί ακούγεται και μια δεύτερη φράση που καθηλώνει: η Ελλάδα γέμισε φιλόδοξους ηγέτες που αφού αρπάξουν την εξουσία λουφάζουν στο παλάτι τους. Και γίνεται ξεκάθαρο ότι η παράσταση δεν έχει καμιά διάθεση (και μπράβο της) να περιοριστεί στη στείρα διδασκαλία του αρχαίου δράματος.

Το τέλος των ψευδαισθήσεων

Βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα ιστορικό δίλημμα: ή να αφήσω να συνεχιστεί ο αγώνας και να καταλήξει σε ολοκαύτωμα ή να αναλάβω της πρωτοβουλία της συνθηκολόγησης. Τόλμησα το δεύτερο και αισθάνομαι υπερήφανος

«Η ληστεία των τραπεζών θα αναγκάσει το δημόσιο να πουλήσει όλες τις επιχειρήσεις που έχει στην ιδιοκτησία του γρήγορα και σε εξευτελιστικές τιμές. Στο παράδειγμα της ΔΕΗ, το οποίο ισχύει για τις περισσότερες άλλες κρατικές εταιρίες, αρχικά δεν θα μπορεί να χρηματοδοτεί τα χρέη της από τις ξένες πια τράπεζες της χώρας.

Επομένως, θα αναγκαστεί το κράτος να την πουλήσει, σε όποια τιμή του προσφερθεί από τους διεκδικητές της – είτε διαμελίζοντας την, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Το ίδιο θα συμβεί με τις άλλες επιχειρήσεις, καθώς επίσης με την υπόλοιπη περιουσία του δημοσίου.

Από την άλλη πλευρά η ίδια ληστεία, με την οποία εξαγοράστηκε περιουσία 400 δις € έναντι μόλις 770 εκ. €, επιβαρύνοντας επί πλέον το δημόσιο χρέος με πάνω από 40 δις €, θα οδηγήσει σε κατασχέσεις ακινήτων, σε πλειστηριασμούς σπιτιών και στο ξεπούλημα των ιδιωτικών επιχειρήσεων που χρωστούν στις τράπεζες.

Με λίγα λόγια, σε μερικά χρόνια η Ελλάδα θα είναι αγνώριστη – ενώ δεν θα ανήκει στους Έλληνες που θα δουλεύουν σαν τα άθλια υποζύγια, με μισθούς πείνας και χωρίς καμία προοπτική μίας αξιοπρεπούς σύνταξης. Θα ανήκει στους κερδοσκόπους του πλανήτη, οι οποίοι ήδη κάνουν πάρτι μετά την εξαγορά ολόκληρης της χώρας, κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί».

Ο πιστωτικός θάνατος

Όσο και αν προσπαθεί η κυβέρνηση να δημιουργήσει ελπίδες για το μέλλον, ενδεχομένως ως μέρος του βρώμικου πειράματος που διεξάγεται στην Ελλάδα, η πραγματικότητα δεν κρύβεται – οπότε η ψεύτικη ελπίδα μετατρέπεται σε μπούμερανγκ

«Η κοινωνία στην πατρίδα μας πλησιάζει επικίνδυνα σε μια κρίσιμη κατάσταση – η οποία θα «εκβάλλει» νομοτελειακά σε μια ανεξέλεγκτη έκρηξη. Κάποια στιγμή, αργά η γρήγορα, μία μικρή νιφάδα χιονιού θα προκαλέσει τη δημιουργία και τη γιγάντωση μίας χιονοστιβάδας, η οποία θα καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμα της – ενώ, όσο πιο πολύ αργεί, τόσο πιο επικίνδυνη θα είναι.

Αν και πολλοί νομίζουν ότι θα πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό συμβάν, όπως είναι, για παράδειγμα, μία μαζική απεργία διαρκείας, η εμπειρία λέει πως η κοινωνική έκρηξη θα προέλθει πιθανότατα από το ακριβώς αντίθετο – από ένα ασήμαντο γεγονός, τότε που δεν θα το περιμένει κανείς.

Το βρώμικο πείραμα

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Η Ελλάδα αποτελεί ίσως το δοκιμαστικό εργαστήριο που επιτρέπει την έρευνα των μεθόδων κάμψης της αντίστασης των Πολιτών – απέναντι στις επιθέσεις που δέχεται μαζικά τόσο το βιοτικό τους επίπεδο, όσο και οι δημοκρατικές τους ελευθερίες

«Η πλήρης υποταγή της κυβέρνησης στις εντολές των δανειστών, αφού προηγουμένως είχε η ίδια οργανώσει και κερδίσει ένα δημοψήφισμα αντίστασης, έσβησε, δολοφόνησε καλύτερα όλες τις ελπίδες των Ελλήνων – αποτελώντας ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της σκοτεινής εποχής των μνημονίων.

Εάν ήταν πλειοψηφικό το «ΝΑΙ», οπότε οι παρατάξεις που το στήριζαν, θα επρόκειτο επίσης για μία ήττα, αλλά για μία πολύ μικρότερη – αφού ασφαλώς θα σήμαινε ότι, θα συνεχιζόταν ο πόλεμος, ενδεχομένως με άλλα όπλα.

Το ολοκαύτωμα της μεσαίας τάξης

Του Ιάκωβου Ιωάννου

Εάν παραμείνει σιωπηλό το στήριγμα της Δημοκρατίας,  φοβούμενο να προστατεύσει τα δικαιώματα του, θα βιώσουμε πολύ επώδυνες καταστάσεις – οι οποίες δεν θα έχουν να ζηλέψουν τίποτα, από τη δικτατορία των συνταγματαρχών

«Είναι αλήθεια τόσο ανόητοι οι «κυβερνήτες», ώστε να μην γνωρίζουν τον ορισμό της ηλιθιότητας που ανέφερε ο Αϊνστάιν και να εφαρμόζουν το ίδιο πείραμα (μνημόνια), για τρίτη φορά, περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα; Ασφαλώς όχι. Απλά οι δύο προηγούμενες φορές δεν «ευοδώθηκαν» εξ ολοκλήρου – αφού συνεχίζει να υπάρχει η μεσαία τάξη, η οποία έχει μεν αποδυναμωθεί, αλλά δεν καταστράφηκε ολοσχερώς. Επομένως, ο κίνδυνος να επανακάμψει η Δημοκρατία δεν έχει ακόμη αποφευχθεί – οπότε απαιτείται η επανάληψη της διαδικασίας, με άλλους αποδέκτες».

Πτώχευση εντός ευρώ

Tου Βασίλη Βιλιάρδου

Η κυβέρνηση οφείλει να διατηρήσει την ηρεμία της, χωρίς να χάσει την αποφασιστικότητα της – επειδή μπορεί να τηρήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, διαγράφοντας ένα μέρος του χρέους, χωρίς να διακινδυνεύσει την έξοδο από την Ευρωζώνη

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Ο Ένγκελς γράφει ότι «στον καπιταλισμό κάθε βήμα προς την άμβλυνση της κρίσης προετοιμάζει την επόμενη φάση της κρίσης». Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στον καπιταλιστικό κόσμο. Αυτό ακριβώς, με βιωματικό τρόπο, διαπιστώνουμε στην περίπτωση της Ελλάδας των αστικών κυβερνήσεων, της λιτότητας, των μνημονίων και της τρόικας.

Όσα μέτρα έχουν ληφθεί για την αντιμετώπιση -υποτίθεται- της κρίσης, αντί να οδηγήσουν σε ελάφρυνση της, την έχουν επιβαρύνει ακόμα περισσότερο. Κι όταν κάποια στιγμή αυτή η πολυπόθητη «έξοδος από την κρίση» εμφανιστεί, με δεδομένο τον πρόσκαιρο και αναιμικό χαρακτήρα της «ανάκαμψης» που θα ακολουθήσει, δεν θα αφορά τα λαϊκά στρώματα. Θα πρόκειται για την απόδραση και την έξοδο από την κρίση των ισχυρότερων μερίδων του κεφαλαίου, η οποία θα έχει συντελεστεί πάνω σε σωρούς κοινωνικών ερειπίων.

Η κυβέρνηση εκβιάζει με εκλογές τους … δικούς της βουλευτές!

Του Γιώργου Δελαστίκ

Από τη μια, μοιάζει με κακόγουστο αστείο. Από την άλλη, αποδεικνύεται άκρως αποτελεσματική. Αναφερόμαστε στην απειλή άμεσης προκήρυξης πρόωρων βουλευτικών εκλογών που εκτοξεύουν κάθε τόσο από το Μέγαρο Μαξίμου, αν οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τολμήσουν να μην ψηφίσουν κάποιο από τα κατάπτυστα νομοσχέδια που η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου φέρνει κάθε τόσο στη Βουλή κατ’ εντολήν των Γερμανών.

«Ο λαός δεν θέλει εκλογές», διακηρύσσουν περισπούδαστα οι κυβερνητικοί προπαγανδιστές. Ανοησίες. Πρώτα πρώτα, καμία κυβέρνηση ποτέ και πουθενά δεν προκηρύσσει πρόωρες εκλογές επειδή τις θέλει ο λαός. Όλες οι κυβερνήσεις επιλέγουν τον κατά τη δική τους άποψη ευνοϊκότερο χρόνο για το κόμμα τους όταν κάνουν εκλογές πριν συμπληρωθεί η τετραετία.

Η ΕΡΤ «μαύρισε» ανεξίτηλα διεθνώς την εικόνα του Σαμαρά

Του Γιώργου Δελαστίκ

Πολιτικά «αυτοκτονική» ενδέχεται να αποδειχθεί τελικά η απόφαση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά να κλείσει την ΕΡΤ για να φτιάξει μια δική του, απολύτως ελεγχόμενη από τη ΝΔ και επανδρωμένη από τυφλά όργανά του στην υπηρεσία του Μνημονίου και της γερμανικής επικυριαρχίας. 

Ο εσμός του Μεγάρου Μαξίμου νόμιζε ότι η επίδειξη πυγμής μέσω της απόλυσης εν μια νυκτί δυόμισι και πλέον χιλιάδων εργαζομένων της ΕΡΤ και η απόλυτη φίμωσή της θα ήταν εύκολη υπόθεση.

Ένας sniper στην καρδιά του κράτους

Ο κόσμος που κατά χιλιάδες άρχισε να συρρέει χθες προς το μέγαρο της ΕΡΤ, λίγη ώρα πριν πέσει η αυλαία του τελευταίου της δελτίου ήταν πέρα από κάθε προσδοκία. Δεν θυμάμαι άλλο ανάλογο περιστατικό, αυθόρμητης προσέλευσης τα τελευταία χρόνια, ίσως μόνο κατά κάποιο τρόπο στην περίπτωση της Χαλυβουργικής, αλλά και πάλι τα δύο γεγονότα δεν είναι συγκρίσιμα. Το πλήθος ήταν πράγματι τεράστιο, δεν συζητάω για τους εντός του περιβόλου, που είχε γεμίσει ασφυχτικά, αλλά για όσους είχαν γεμίσει εξ ίσου ασφυκτικά τη Μεσογείων, από το ραδιομέγαρο μέχρι την πλατεία της Αγ. Παρασκευής προς τα δεξιά, και μέχρι εκεί που έβλεπα, προς τα αριστερά. Και, σίγουρα έβλεπα πολύ μακριά. Κόσμος κάθε ηλικίας, νέοι, γέροι, και παιδιά, κυριολεκτικά, κι ας είχαν περάσει τα μεσάνυχτα, όταν τα παιδιά θα έπρεπε να ήταν ήδη στα κρεβάτια τους και να ονειρεύονται. Τι; Αλλά αυτό είναι για άλλη κουβέντα.

Η «συμφωνία» βίας της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ

Του Γ.Κασιμάτη*

Η «συμφωνία» της κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας με τους ηγέτες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ έδειξε και πάλι στο λαό της Κύπρου το ειδεχθές πρόσωπο του υπερεθνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος του σύγχρονου καπιταλισμού και της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη.

Πρόκειται για τη δεύτερη φάση του πειράματος υποδούλωσης των λαών στον ευρωπαϊκό χώρο, του οποίου η εφαρμογή άρχισε με τις συμβάσεις δανεισμού (τα Μνημόνια) της Ελλάδας με τους ίδιους πολιτικούς εκπροσώπους του κερδοσκοπικού νεοφιλελευθερισμού και του γερμανικού ηγεμονισμού στην Ευρώπη.

Διαθεσιμότητα-Κινητικότητα = «Απόλυση με φερετζέ»

Του Γιώργου Κατρούγκαλου

* Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου ΔΠΘ

Στις 22 Αυγούστου οι υπουργοί κ.κ.Στουρνάρας και Μανιτάκης πανηγύρισαν τη συμφωνία τους για τη μείωση του προσωπικού του Δημοσίουμε μια κοινή δήλωση: «Δεν μείναμε στις λέξεις που μας χωρίζουν, αλλά στις διαδικασίες που μας ενώνουν».

Για να μην τους χωρίζουν πια οι λέξεις, αποκτήσαμε καινούργιες, οργουελικής διπλολαλιάς, όπως «εφεδρεία»,«προσυνταξιοδοτική διαθεσιμότητα», «κινητικότητα», που σημαίνουν όλες ένα πράγμα: «απόλυση με φερετζέ», κατά τη γλαφυρή διατύπωση του συναδέλφου Α. Καζάκου.

Γιατί ο Γκρίλο είναι ένας από εμάς

Του Roberto Biorcio

Το «τσουνάμι» που προκλήθηκε από τον Μπέπε Γκρίλο έχει συγκεντρώσει το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης για την αλλαγή που εκφράστηκε στις τελευταίες εκλογές. 

Μετά την επιτυχία που είχε το κίνημα 5 Αστέρων να αναδειχθεί πρώτη δύναμη στο κοινοβούλιο, πολλοί παρατηρητές έχουν αρχίσει πιο σοβαρά από ό, τι στο παρελθόν, να εξετάζουν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας.

Ώρα να ανάψουμε το φυτίλι της οργής

Καιρό τώρα η χώρα μοιάζει με πυριτιδαποθήκη όπου μια σπίθα μπορεί να πυροδοτήσει κοινωνικές εκρήξεις με ανυπολόγιστες συνέπειες. Και πώς να μην είναι άλλωστε; Όταν «τρεις στους τέσσερις ανέργους είναι άνω των 30ετών». Όταν «1,5 εκατ. πολίτες ζουν σε νοικοκυριά όπου δεν εργάζεται κανείς». Όταν «το επίδομα ανεργίας είναι το πιο μικρό στην Ε.Ε.». Όταν «δεν υπάρχει συγκροτημένο θεσμικό πλαίσιο καταπολέμησης της ανεργίας παρά μόνο αποσπασματικές δράσεις εξαιρετικά αμφίβολης αποτελεσματικότητας».

Τα παραπάνω δεν τα ισχυρίζεται κανένας αντιπολιτευόμενος «κινδυνολόγος». Τα ομολογεί ο πρόεδρος του ΟΑΕΔ Ηλίας Κικίλιας σε «αναλυτικό non paper, που, όπως φαίνεται, στάλθηκε στους πολιτικούς αρχηγούς πριν απ’ τη σύσκεψη στο Μαξίμου» όπως σημειώνει η «Ελευθεροτυπία» στο κύριο άρθρο της με τίτλο «Πού πήγαν τα χρήματα;».

Απ’ το Λάσκαρη στο Βρούτση και απ’ τη Θάτσερ στο Σαμαρά…

Τη δεκαετία του ’70 ο υπουργός εργασίας της κυβέρνησης Καραμανλή ο περιβόητος Κ. Λάσκαρης έμεινε στην ιστορία γιατί θέλησε να καταργήσει την πάλη των τάξεων. Μάλιστα το πιο αστείο είναι ότι πίστεψε πως μπορούσε να το κάνει. Έμεινε στην ιστορία επίσης ως ο υπουργός που το 1976 νομοθέτησε την ανταπεργία των εργοδοτών (lock out) ως απάντηση στις απεργίες των εργατών. Με απλά λόγια το αφεντικό μπορούσε να κλείσει την επιχείρησή του αν οι εργάτες αποφάσιζαν να απεργήσουν! Πρόκειται για το πλέον εκβιαστικό μέτρο που καταδεικνύει ότι το κράτος δεν είναι ουδέτερο στην αέναη πάλη μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων.

Η απάτη των οικονομολόγων

Αν θυμάστε, πριν από λίγους μήνες ιταλικό δικαστήριο καταδίκασε με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας έξι σεισμολόγους, για την αδυναμία τους να προβλέψουν τον καταστροφικό σεισμό της Ακουίλα το 2009. Οι δικαστές οδηγήθηκαν στην απόφασή τους αυτή λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι η σεισμολογία αποτελεί κλάδο των φυσικών επιστημών, οπότε σαν τέτοια αφήνει την εντύπωση ότι  θα πρέπει να έχει ταυτόχρονα την ικανότητα και να προβλέπει, αλλιώς είναι για τα μπάζα, και ως τέτοια ας αλλάξει κατηγορία, ώστε να μην μπερδεύονται οι άνθρωποι κι οι δικαστές. Φυσικά η σεισμολογία δεν μπορεί να προβλέψει, και κανένας σεισμολόγος, πλην ολίγων ευφάνταστων ημεδαπών, δεν ισχυρίστηκε το αντίθετο, παρά μόνο να επιβεβαιώσει εκ των υστέρων αν είχαμε σεισμό, πόσο μέγεθος είχε και πού στο διάολο συνέβη. Εν πάση περιπτώσει μια τέτοια δικαστική απόφαση μπορεί ν’ αποτελέσει προηγούμενο, ώστε κάποια στιγμή να ξεκαθαρίσει ο χώρος από τους λαθρεπιβάτες των επιστημών, οι οποίοι  έχουν το θράσος να νομίζουν ότι τα πέντε δέκα μαθηματικά ορνιθοσκαλίσματα που αραδιάζουν, αποτελούν κιόλας τεκμήρια αξιοπιστίας και εγκυρότητας. Αυτό το τελευταίο δεν ισχύει για τη σεισμολογία, ισχύει όμως για την οικονομική.

Το παρακράτος παρακράτησε

Του Πάσχου Λαζαρίδη

Εν χορδαίς και οργάνοις η κυβέρνηση και ο μιντιακός συρφετός της, ανακοίνωσαν ότι “θα παίξουν το θέμα βία, γιατί εκτιμούν ότι θα καμφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ”. Μιας αδέκαστης δημοσιογράφου, ενός αδέκαστου σταθμού, της ξέφυγε στον αέρα ότι υπήρξε απόφαση για τη σχετική επικοινωνιακή στρατηγική. Βεβαίως επικοινωνιακή στρατηγική δεν γίνεται με ιδέες. Γίνεται με εκμετάλλευση γεγονότων, πράξεων, περιστατικών.