Για να μην ξεχνάμε και να μην ξεχνιόμαστε : 15η Ιουλίου 1965, η αρχή του τέλους..

Εισαγωγή

Σαν σήμερα πριν από 49 χρόνια η χώρα μας έζησε την αρχή του τέλους της μεταπολεμικής, μετεμφυλιακής περιόδου που οδήγησε και στην τυπική κατάλυση της δημοκρατίας με την επιβολή της ξενοφερτης στρατιωτικής χούντας δύο χρόνια αργότερα, μια ακόμα τεράστια προσβολή για τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία.

Είναι εξόχως χρήσιμο να διαβάσουμε ένα σύντομο αλλά περιεκτικό αφιέρωμα που έχει κι όλα τα ονόματα που πρωταγωνίστησαν τότε και να αναλογιστούμε πως κάποιοι πάντα πρόθυμοι απόγονοι πολιτικά αλλά και φυσικά συγγενείς  τους πρωταγωνιστούν και σήμερα σε μια ανάλογη κατάσταση ξένης επιβολής στην πατρίδα μας.

Πηγή : Δημοκράτης

του Γ.Θ. Παπαπαναγιώτου*

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ 1965

Ποιος και γιατί επέβαλε τη χούντα της 21ης Απριλίου;

Εικόνα από την αντιχουντική εγκατάσταση της Μαρίας Καράβελα το 1971

Ποιος επέβαλε τη δικτατορία των συνταγματαρχών; Με ποιο σκοπό; Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι ιδιαίτερα χρήσιμη σήμερα.

Το μετεμφυλιακό καθεστώς που επιβλήθηκε στον ελληνικό λαό με τη βοήθεια των όπλων των ΗΠΑ ήταν ένα καθεστώς σιδερόφραχτης, ιδιαίτερα αυταρχικής δημοκρατίας της ολιγαρχίας του πλούτου. Το παρακράτος και το παρα-Σύνταγμα ήταν στην ημερήσια διάταξη, η αμερικανοδουλεία, η υποστήριξη και ανάδειξη φασιστικών στοιχείων για να εξυπηρετηθούν καλύτερα τα σχέδια της άρχουσας τάξης ήταν τα βασικά συστατικά του.

Η επέτειος του νόχι!

Τι πραγματικά συνέβη στην οικία του Ιωάννη Μεταξά τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940; Ο πιτσιρίκος ανοίγει τα αρχεία του Φόρεϊν Όφις και αποκαθιστά την ιστορική αλήθεια.

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που γιορτάζει την είσοδό της στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – οι υπόλοιπες χώρες γιορτάζουν το τέλος του πολέμου. Βέβαια, αυτό έχει μια λογική εξήγηση: μιας και λέμε σε όλους «ΝΑΙ», γιορτάζουμε τη μια φορά που είπαμε «ΟΧΙ».

Από το ’40 και μετά, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας ρωτήσει – θεωρούν την καταφατική μας απάντηση δεδομένη και κάνουν όλοι ό,τι γουστάρουν.

«Θεωρώ κληρονομιά όλη τη σοφία της ανθρωπότητας»

Της Βασιλικής Τζεβελέκου

Ο Περικλής Κοροβέσης μιλάει χαμηλόφωνα και γκρεμίζει τείχους, ζει σε μια από τις πιο πολυπολιτισμικές γειτονιές της Αθήνας, γράφει, συλλέγει γνώσεις από τους αρχαίους πολιτισμούς, την αραβική ποίηση, βλέπει παραστάσεις σε θεατράκια, δονείται από την τέχνη που διευρύνει τα ανθρώπινα όρια και κάνει ακτιβισμό πάντα και παντού.

Οι εκδόσεις «Opportuna», που εξέδωσαν το καινούργιο βιβλίο του «Η αδράνεια ροκανίζει το μέλλον», με κείμενά του δημοσιευμένα στην «Εφημερίδα των Συντακτών», διοργανώνουν την Κυριακή (18.30) στο «Τριανόν» εκδήλωση-αφιέρωμα για την 50χρονη πολυεπίπεδη δράση του Περικλή Κοροβέση.

Θα φοβούνται ακόμα και νεκρό τον Ούγκο Τσάβες

4 χρόνια μετά την απώλεια του κομαντάντε Ούγκο Τσάβες…..

Του Γιώργου Χελάκη

Η μάχη με τον καρκίνο χάθηκε και για τον ηγέτη της Βενεζουέλας. Στο άκουσμα της είδησης εκατοντάδες κάτοικοι των αριστοκρατικών συνοικιών του Καράκας, βγήκαν στους δρόμους. Βγήκαν για να πανηγυρίσουν το θάνατο του.

Γι’ αυτούς δεν ήταν απλά ένας πρόεδρος της χώρας με την πολιτική του οποίου διαφωνούσαν. Ηταν ένας κίνδυνος. Στα δεκατρία χρόνια της προεδρίας του αφαιρούσε από τους πλούσιους και έδινε στους φτωχούς.

Οχι, ο Ούγκο Τσάβες δεν ήταν αιμοσταγής κομμουνιστής που τους άρπαζε με το ζόρι τις περιουσίες και τις μοίραζε στα εκατομμύρια των πεινασμένων της χώρας του.

Οι συμπατριώτες του τον εξέλεγαν πρόεδρο της χώρας εγκρίνοντας το πρόγραμμα του κόντρα σε μια δυνατή αντιπολίτευση που είχε στη διάθεση της τα ΜΜΕ και τον πλούτο.

Φινλανδία: Σπίτι σε κάθε άστεγο

Της Αθηνάς Λεβέντη

Η χώρα που αντί να αναλώνεται στο να διαχειρίζεται «το φαινόμενο των αστέγων», αποφασίζει να το σταματήσει

Η Φινλανδία είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα όπου το πρόβλημα των αστέγων έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια και μάλιστα όχι με προσωρινές λύσεις όπως ξενώνες και σπίτια φιλοξενίας. Στο τέλος του 2015 ο αριθμός των αστέγων ήταν για πρώτη φορά κάτω από 7.000 ενώ ο αριθμός αυτός περιλαμβάνει και τους ανθρώπους που ζουν προσωρινά με φίλους και συγγενείς, οι οποίοι αποτελούν το 80% του συνόλου των αστέγων. Που οφείλεται η εξέλιξη αυτή; Κατά κύριο λόγο σε ένα εθνικό πρόγραμμα που έχει ως σκοπό να εξασφαλίσει μόνιμα σπίτια σε όλους.

Ο πολιτικός πολιτισμός και η “μάχη με τη διαφθορά”

Πολιτικός πολιτισμός

Η ηθική και η αισθητική είναι διακριτές κατηγορίες από την πολιτική και συνδέεονται με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων και την αναπαράγουν. Αντίθετα η πολιτική μπορεί να γίνει ως πρόταγμα η σχάση αυτής της τάξης πραγμάτων και να καταφέρει να δημιουργήσει μια νέα ηθική και αισθητική. Υπάρχει βέβαια πάντα μια ριζική ηθική σχεδόν πανάρχαια που μετέχουμε όλοι η οποία είναι τόσο ενστικτώδης και πηγαία που για μένα δεν χρειάζεται υπεράσπιση. Η τρέχουσα συμβατική “πολιτική” ηθική και ασθητική ως δήθεν πολιτικό πρόταγμα και ως μετωνυμία του, είναι απλώς ο μανδύας του μη πολιτικού, του βαλτώματος στην εφιαλτική πραγματικότητα. Αυτό είναι και τίποτα άλλο η εύφημος μνεία του “πολιτικού πολιτισμού” που απονέμουν, συνήθως στον εαυτό τους, διάφοροι εντός της -μνημονιακής-πολιτικής τάξης πραγμάτων, που είναι χωρίς απολογίες νεοφιλελεύθερη και ξεκινάει από τα “αριστερά” με Σύριζα και φτάνει ως την ΝΔ.

Η πολιτική είναι το πεδίο που έχει προνομιακά μόνο εχθρούς και φίλους και τίποτα ενδιάμεσο στις εποχές των τεράτων -με την πολιτική έννοια και δεν το λέω φαρισαικά το τελευταίο. Και φυσικά αυτό δεν καταργεί την ηθική εντός της πολιτικής. Όταν το πολιτικό πρόταγμα γίνει σε μέσα και μεθόδους αληθινά ανήθικο παύει να είναι πολιτικό πρόταγμα. Η μόνη αληθινή άμυνα και φραγμός στο ανήθικο είναι η εν τη πράξη κρίση και αυτοκριτική με την ανάλογη δικαίωση ή κολασμό. Η από τα πριν καθορισμένη “ευγένεια” και “πολιτισμός” ως αναγκαίος και ικανός όρος και η άρνηση ορισμού των εχθρών και φίλων που θέτουν τα ίδια τα πράγματα με τους αληθινούς όρους, μέσα σε ένα θολό χυλό που αναδίδει το άρωμα “είμαστε όλοι πρώτα κάτι κοινό-οτιδήποτε- και μετά όλα τα άλλα” είναι απλώς απόκρυψη της διαφοράς και της σύγκρουσης/αντίθεσης. Άρα και της καταπίεσης, της αδικίας, της ανισότητας και τελικά της πολιτικής ως απόπειρα ξεπεράσματος τους.

Μύθος και Ιστορία

Του Περικλή Κοροβέση

Σε κάθε εθνική επέτειο, εκτός από το ευεργέτημα της αργίας, έχουμε και ένα δεύτερο καλό. Μας δίνεται η δυνατότητα να ξαναμελετήσουμε την Ιστορία μέσα από δημοσιεύματα έγκυρων αρθρογράφων και ιστορικών.

Και διαπιστώνουμε πως υπάρχουν δύο παράλληλες ερμηνείες του ίδιου ιστορικού γεγονότος, που όχι μονάχα δεν συναντιούνται, ακόμα και στο άπειρο, αλλά βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση, με αποτέλεσμα να αποκλίνουν όλο και περισσότερο. Και αυτό εξηγείται εύκολα.

Η μία Ιστορία στηρίζεται στον μύθο, η άλλη στα γεγονότα, που, όσο δυσάρεστα και αν είναι, δεν πρέπει να αποσιωπηθούν, γιατί και αυτά είναι μέρος της ιστορικής αλήθειας. Και οι δύο αυτές σχολές εξυπηρετούν δύο διαφορετικά συμφέροντα. Η Ιστορία που βασίζεται στον μύθο γίνεται η ιδεολογία του κράτους-έθνους.

Βοήθεια από το μέλλον

Του Περικλή Κοροβέση

Οι κυκλοφορίες των εφημερίδων και των περιοδικών, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά διεθνώς, βρίσκονται σε κατακόρυφη πτώση που θέτει σε κίνδυνο τη βιωσιμότητά τους. Μερικές εφημερίδες εγκατέλειψαν την έντυπη μορφή τους και περιορίστηκαν στον ηλεκτρονικό Τύπο που απαιτεί λιγότερα έξοδα.

Αλλες πετσόκοψαν το προσωπικό τους, με αποτέλεσμα η ανεργία στους δημοσιογράφους να καλπάζει. Το κάποτε γκλαμουράτο επάγγελμα του δημοσιογράφου σήμερα είναι από τα πιο επισφαλή και η μονιμότητα στην εργασία τείνει να εξαφανιστεί. Οι προσλήψεις γίνονται με το σταγονόμετρο και έχει καθιερωθεί η εργασία με το κομμάτι. Τα περίφημα «μπλοκάκια» (εργασία για το μηδέν) δεν εξασφαλίζουν ούτε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ούτε σύνταξη. Εργασία χωρίς δικαιώματα και τα εργάσιμα χρόνια πάνε στον βρόντο.

Μπέρνι Σάντερς: κι αν είναι πανκ, μην τον φοβάσαι

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Ο Σάντερς είναι ο άνθρωπός μου γιατί τρομάζει την αληθινή μπουρζουαζία «Feel the Bern» – άτυπο προεκλογικό τραγούδι για τον Μπέρνι Σάντερς.

«Και τώρα θα σας πω κάτι που κανένας άλλος υποψήφιος δεν έχει το κουράγιο να πει… oι Sex Pistols δεν ήταν πανκ. Ηταν ένα boy band που δημιούργησαν τα καπιταλιστικά γεράκια για να κονομήσουν. Θέλετε πανκ; Ακούστε τους Crass».

Αν περιπλανηθείτε λίγο στο Ιντερνετ, ίσως διαπιστώσετε ότι η φράση αποδίδεται στον υποψήφιο για το χρίσμα των Δημοκρατικών, Μπέρνι Σάντερς.

Η δεκάτη θα μας σώσει

του Περικλή Κοροβέση

Η εξουσία, η όποια εξουσία, από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα, ζει μέσα σε έναν μόνιμο εφιάλτη: την ανατροπή της.

Πριν από την καθιέρωση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, όπου κατά κανόνα η εξουσία μοιράζεται σε δύο κόμματα, δηλαδή δύο φράξιες της ίδιας πάντοτε εξουσίας που επικυρώνεται με την καθολική ψήφο και αναίμακτα (όχι πάντοτε), στις μοναρχίες και τις αυτοκρατορίες η εναλλαγή στην εξουσία κατά κανόνα γινόταν με ίντριγκες και συνωμοσίες που αποσκοπούσαν στη δολοφονία του μονάρχη.

Με τη σειρά του, ο νέος μονάρχης δολοφονούσε τους πιθανούς ανταγωνιστές του θρόνου.

Yπουργοί* και πρωθυπουργοί. Για ποιον;

του Περικλή Κοροβέση

Αν υποθέσουμε πως όλα τα εξημερωμένα ζώα, όπως τα άλογα, τα μουλάρια, τα πρόβατα κ.λπ., διέθεταν το χάρισμα της ομιλίας, ουδέποτε θα έπεφταν σε αιχμαλωσία και αν πιάνονταν θα επέστρεφαν εκεί που ανήκαν. Στην ελευθερία της άγριας φύσης.

Ούτε τα μουλάρια ή τα άλογα έχουν δημιουργηθεί για να είναι δούλοι των ανθρώπων και φυσικά ούτε τα πρόβατα γεννήθηκαν για να τα σφάζουν. Μιλώντας μεταξύ τους θα είχαν συνεννοηθεί και θα απέφευγαν με κάθε θυσία την αιχμαλωσία.

Και σε περίπτωση που το κακό γινόταν και βρίσκονταν στην ανθρώπινη φυλακή, θα είχαμε εξεγέρσεις και μαζικές αποδράσεις. Αυτό βέβαια είναι λίγο φανταστική λογοτεχνία και μπορούμε να την προχωρήσουμε και λίγο παραπέρα. Ισως θα μπορούσαν να χτίσουν τις δικές τους κοινωνίες και τον δικό τους πολιτισμό, πιθανόν καλύτερο από τον δικό μας.

H δικτατορία των φελλών

Του Περικλή Κοροβέση

Στη ζοφερή εποχή που ζούμε και με την εκμηδένιση όλων των ανθρώπινων αξιών και δικαιωμάτων -και ειδικά στη χώρα μας, όπου το τούνελ είναι σε «χειροπιαστό σκοτάδι» και αδιέξοδο- μπαίνει συχνά το ερώτημα πού είναι οι διανοούμενοί μας, γιατί αυτή η σιωπή, ακόμα και όταν στα παραθαλάσσια εξοχικά τους ξεβράζονται πτώματα προσφύγων; Για μένα το ερώτημα τίθεται αλλιώς.

Τελικά ποιοι είναι αυτοί που αποκαλούμε διανοούμενους; Είναι ένα αποσαφηνισμένο επάγγελμα, όπως του τσαγκάρη ή της μοδίστρας; Είναι οι πανεπιστημιακοί, οι επιστήμονες, οι λογοτέχνες, οι καλλιτέχνες;

Μπορεί κάποιος να τους κατατάξει σε ένα ενιαίο σύνολο; Μια πρόχειρη απάντηση που δίνουν πολλοί είναι πως διανοούμενοι είναι αυτοί που σκέπτονται. Αυτή η απάντηση είναι λάθος γιατί όλοι οι άνθρωποι σκέπτονται, εκτός από αυτούς που υποφέρουν από την ασθένεια Αλτσχάιμερ.

23 χρόνια εφεδρεία

του Τάσου Κωστόπουλου

Τα κοινωνικά ξεσπάσματα δεν διακρίνονται και τόσο για τη σεμνοτυφία τους.

Οι επαναστάτες των Δεκεμβριανών του 1944 τραγουδούσαν σεξιστικά υπονοούμενα για τα κοντά παντελονάκια των Εγγλέζων και για το πουλί του Σκόμπι (που ήταν κόμποι κόμποι), οι διαδηλωτές των Ιουλιανών του 1965 ξεκαρδίζονταν με τις ποιητικές προτιμήσεις του αποστάτη πρωθυπουργού Αθανασιάδη-Νόβα για «στήθια άσπρα σαν τα γάλατα» («γαργάλα τα! γαργάλα τα!»), οι δε εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου μαζί με τον δικτάτορα έστελναν στον αγύριστο την «τσούλα» συμβία του και τον κακομούτσουνο δοτό πρωθυπουργό Μαρκεζίνη («δεν σε θέλει ο λαός, πάρ’ τον πίθηκο και μπρος!»).

Η έρπουσα εξέγερση της προηγούμενης πενταετίας ενάντια στη μνημονιακή πολιτική δεν θα μπορούσε ν’ αποτελέσει εξαίρεση σ’ αυτόν τον κανόνα.

«Ορισμένες ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι παρά νόμιμη ληστεία»

«Το ότι η Μεσόγειος έχει γίνει ένας μαζικός τάφος είναι ντροπή για όλους τους Ευρωπαίους, είτε ζουν στις ακτές της είτε στη βόρεια Ευρώπη» υπερτονίζει ο Ελμαρ Αλτφάτερ

Του Τάσου Τσακίρογλου

Ο Ελμαρ Αλτφάτερ θεωρεί αναγκαία την αλλαγή του παρόντος συστήματος καπιταλιστικής συσσώρευσης, το οποίο χαρακτηρίζει εφιαλτικό για το μέλλον της ανθρωπότητας. Υπερασπίζεται τα δημόσια αγαθά και λέει ότι η ιδιωτικοποίησή τους υπονομεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ασφάλεια των πολιτών.

Τέλος, υποστηρίζει ότι χρειάζεται ριζική αλλαγή του τρόπου ζωής μας για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.

Λατούς: Ο Καστοριάδης, η αυτονομία και η αποανάπτυξη

Του Τάσου Τσακίρογλου

Είναι συμβατό το πρόταγμα της αυτονομίας με εκείνο της αποανάπτυξης;

Στο ερώτημα αυτό ο Γάλλος φιλόσοφος και οικονομολόγος Σερζ Λατούς όχι μόνο απαντά θετικά, αλλά και, μέσα από τη μελέτη των βασικών θέσεων του Κορνήλιου Καστοριάδη, θεωρεί ότι η δεύτερη αποτελεί, κατά έναν τρόπο, κληρονόμο και συνεχιστή της πρώτης.

Πήραν του κόσμου τα… ισοδύναμα με εξασφαλισμένη την ατιμωρησία

Της Ιωάννας Σωτήρχου

«Τα λάθη των πολιτών αντιμετωπίζονταν ως εγκλήματα και τα εγκλήματα των πολιτικών ως λάθη».

Ιωάννα Καρυστιάνη

Οχι μόνο δεν φορολογούνται, κάνοντας την Εκκλησία να φαντάζει φτωχός συγγενής, αλλά τα χρηματοδοτούμε και αδρά, αφού τα τελευταία 17 χρόνια έχουν ούτε λίγο ούτε πολύ λάβει σχεδόν ένα δισεκατομμύριο ευρώ.

Για τα πολιτικά κόμματα ο λόγος, η συνολική δημόσια χρηματοδότηση των οποίων από τον κρατικό προϋπολογισμό ανέρχεται σε 982,07 εκατ. ευρώ την περίοδο 1997-2014.

Let’s dance!

Είμαστε πια στο τέλος του 2015, έχουν περάσει έξι χρόνια από την χρεοκοπία της χώρας, μια νέα κυβέρνηση, η Αριστερά της Ελπίδας, εφαρμόζει το τρίτο Μνημόνιο και όλα -χρέη, έσοδα, ανεργία, μισθοί, συντάξεις, μετανάστευση, Υγεία, Παιδεία, κλπ- πάνε από το κακό στο χειρότερο.

Τι ακριβώς περιμένουμε;

Όλοι γνωρίζουμε πως το Μνημόνιο είναι ανεφάρμοστο και πως η επιστροφή στην δραχμή είναι αναπόφευκτη.

Στο πολιτικό σκηνικό δεν υπάρχει εναλλακτική, εκτός αν είσαι εντελώς πυροβολημένος και νομίζεις πως λύση για την χώρα είναι ο Μεϊμαράκης ή ο Τζιτζικώστας.

«Στην Ε.Ε. η δημοκρατία δεν βρίσκεται σε κίνδυνο, απλώς δεν υπάρχει»

Του Τάσου Τσακίρογλου

Ο Βετζέτι, σχολιάζοντας τις εξελίξεις στην Ελλάδα και τη σχέση με την Ε.Ε., διαπιστώνει ότι στην Ευρώπη δεν υπάρχει σήμερα δημοκρατία, η οποία, όπως λέει, έχει γίνει υποχείριο του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού. Ως προς το δέον γενέσθαι, τονίζει ότι πρέπει να επιμείνουμε στην αναγκαία σχέση ανάμεσα στην πολιτική και την ηθική, την εξουσία και την αρετή.

• Τα τελευταία χρόνια η αφερεγγυότητα των συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων έχει οδηγήσει σε κραυγαλέα αξιέξοδα και σ’ ένα διάχυτο αίσθημα απελπισίας, κυρίως στη Νότια Ευρώπη. Μπορούμε να ανακτήσουμε την ελπίδα και ποιος είναι ο ρόλος της ουτοπίας στον σημερινό κόσμο;

H «πασοκοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ, προάγγελος για αλλαγή πολιτικού παραδείγματος;

Των Κώστα Ελευθερίου*, Χρύσανθου Δ. Τάσση**

Η πρόσφατη πολιτική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και η συνακόλουθη ψήφιση του τρίτου Μνημονίου από την ελληνική Βουλή φέρνει και πάλι στο προσκήνιο την παλαιά συζήτηση για τη «συντηρητική στροφή των εργατικών κομμάτων» ή πιο «προβοκατόρικα» την «πασοκοποίηση»/κρατικοποίηση του κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Κατά την άποψή μας η επανάληψη της συντηρητικής στροφής του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ, έστω και σε μικρό χρονικό διάστημα, συνιστά μια μεγάλη μετατόπιση για το ελληνικό κομματικό σύστημα και μια καθοριστική δημοκρατική υποχώρηση, που οργανώνει τη μετάβαση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού σε ένα άλλο πολιτικό παράδειγμα.

Με τόλμη για το μέτωπο του «όχι»

Το εκρηκτικό «όχι» του δημοψηφίσματος μπορεί να στηρίξει την επιλογή ενός άλλου δρόμου | ICON PRESS/ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΟΥΝΤΟΥΜΗΣ

Του Παναγιώτη Σωτήρη*

Σε πείσμα των δηλώσεων της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, το νέο μνημόνιο δεν είναι τακτική αναδίπλωση, αλλά σημείο χωρίς επιστροφή. Πλέον, η «κανονικότητα» της κοινωνικής καταστροφής θα έχει για διαχειριστή τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα μετασχηματιστεί σε σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα. Η φαντασίωση περί της εκ των υστέρων απεμπλοκής παραπέμπει σε μηχανισμούς ψυχολογικής άμυνας, παρά σε πολιτική στρατηγική.

Η τρομακτική ικανότητα εκβιασμού που διαθέτει η Ε.Ε. απέναντι σε όποιον διαλέγει το ευρώ ως αναπόδραστο ορίζοντα σημαίνει ότι κανείς δεν μπορεί πια να έχει αυταπάτες για τον «ευρωπαϊκό δρόμο». Η ρήξη μαζί του είναι ένα υπαρκτό ιστορικό ενδεχόμενο.

Καρκίνος και χρηματική ποινή

Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού

Παλιότερα τους πέταγαν στον Καιάδα. Αργότερα τους έβαζαν σε ποταμόπλοια που ανεβοκατέβαιναν χωρίς σταθμούς τα ποτάμια της Κεντρικής Ευρώπης. Μετά τους έκλειναν στα σπίτια τους και τους άφηναν εκεί να αργοπεθάνουν.

Αργότερα ιδρύθηκαν λεπροκομεία. Οι πάσχοντες από σωματικά ή ψυχικά νοσήματα πάντα έπρεπε να εξαφανιστούν από την κοινή θέα, οι γέροι και οι ανάπηροι να εκτοπιστούν.

Στην πολιτισμένη δυτική κοινωνία μας, οι αποκλεισμοί αυτοί έχουν πάψει να είναι θεσμοθετημένοι – όχι και εντελώς, βέβαια: συνεχίζουμε να έχουμε τρελοκομεία και γηροκομεία και άλλα άσυλα, παρόλο που τα αποκαλούμε με πιο καθωσπρέπει και πολιτικώς ορθά ονόματα.

Αν

Της Πέπης Ρηγοπούλου

Αν πράγματι η τιμή πώλησης για σαράντα χρόνια των 14 κερδοφόρων αεροδρομίων της χώρας μας στην εταιρεία του γερμανικού δημοσίου Fraport είναι 1,234 δισ., τότε γιατί το Ελληνικό Δημόσιο δεν εισπράττει το 1,4 δισ. ΦΠΑ που χρωστά η επίσης γερμανική εταιρεία Hochtief, που εκμεταλλεύεται το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», για να μην πουλήσει τα άλλα σε αυτή την εξευτελιστική τιμή;

Μήπως ο νέος υπουργός Οικονομικών, που δήλωσε ότι δεν θα αφήσει κανέναν «να βάλει τον ΦΠΑ στην τσέπη του», θα έπρεπε να ξεκινήσει από την εταιρεία αυτή;

Οι γελοίοι, οι άσχετοι και οι ηλίθιοι

Φίλε πιτσιρίκο,

Είναι τραγικό αυτό που ζούμε τις τελευταίες μέρες. Το θέατρο του παραλόγου, τσίρκο, ό,τι θες, το λες. Δεν ξέρω τι να πω.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εξαπολύσει ένα μιντιακό πογκρόμ ενάντια αυτών που καταψήφισαν.

Και ο Τσίπρας δεν βγαίνει έξω ούτε για βόλτα. Μιλάει μόνο με τους πιο ξεφτιλισμένους πρώην πασόκους που δεν ξέρω αν του έχουν κάνει βουντού(;) γιατί είναι και ο ίδιος αγνώριστος.

Κύριε Πανούση γεια σας…

του “Στάλιν”

Κύριε Πανούση γεια σας,

Θέλω να σας πω μερικά πραγματάκια για αυτό σας στέλνω τούτη την ανοιχτή επιστολή.

Σε συνέντευξη που δώσατε σήμερα στο ραδιόφωνο του Alpha μεταξύ άλλων βλακειών είπατε πως το «να σε πυροβολούν άνθρωποι που είναι 19 και 20 χρονών, άνθρωποι που δεν έχουν κάνει τίποτα ποτέ στη ζωή τους και έκαναν δυο καταλήψεις και τρεις πορείες και κάτι τρέχει στα γύφτικα, έναν άνθρωπο που έχει κάνει πορεία στη ζωή του μέσα στα γράμματα, δεν έχει νόημα. Έχω προσπαθήσει να κάνω διάλογο αλλά δεν τα έχω καταφέρει. Το κίνημα των νέων υπερβάλλει, κι εγώ το έχω κάνει σαν νέος. Όμως υπάρχουν και νόμοι, δεν μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει».