Η στήριξη στις τράπεζες αυξάνει το χρέος – Το λέει και η ΕΚΤ!

ή αλλιώς…ανακεφαλαιοποίηση στην πλάτη μας

Τα μέτρα κρατικής στήριξης των τραπεζών επιβαρύνουν σημαντικά το χρέος των χωρών. Αυτό προκύπτει από την μηνιαία έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Στην έκθεση καταγράφεται το προφανές: τα χρήματα που δίνονται στους τραπεζίτες έρχονται (και αυτά) να προστεθούν στο βάρος του χρέους που καλούνται να σηκώσουν οι πολίτες με κάθε τρόπο.

Τα στοιχεία που δίνει η ΕΚΤ είναι από μόνα τους αποκαλυπτικά.  Στην Ελλάδα το δημόσιο χρέος επιβαρύνθηκε κατά 22,2% του ΑΕΠ (του 2014) μεταξύ 2008–2014, λόγω της κρατικής στήριξης στις τράπεζες. Στην Ιρλανδία, την ίδια περίοδο, επιβαρύνθηκε κατά 22,6%, στη Γαλλία, στην Ιταλία, και στην Λιθουανία κατά πολύ λιγότερο, κατά 1%. Μόνο που οι τράπεζες των χωρών αυτών, τουλάχιστον προς το παρόν, δεν βρέθηκαν αντιμέτωπες με τόσο μεγάλα προβλήματα όσο άλλων χωρών.

Ερμηνείες των οικονομικών κρίσεων: Ένα μη νεοκλασικό και συστημικό πλαίσιο ανάλυσης

Του Θεόδωρου Μαριόλη

1.Εισαγωγή

Στα μέσα του 2007 έλαβαν χώρα δύο ιδιαίτερα σημαντικές εξελίξεις, ήτοι (i) η χρηματοπιστωτική αναταραχή, η οποία ξέσπασε στις ΗΠΑ και προκάλεσε περιορισμό της ρευστότητας, άνοδο των βραχυπρόθεσμων επιτοκίων, έντονες διακυμάνσεις των βασικότερων συναλλαγματικών ισοτιμιών και αβεβαιότητα σχετικά με τις προοπτικές ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας, και (ii) η μεγάλη αύξηση των διεθνών τιμών του πετρελαίου, των βασικών μετάλλων και των τροφίμων, η οποία δημιούργησε έντονες πιέσεις στο – άμεσο και έμμεσο – κόστος παραγωγής, πληθωριστικές προσδοκίες και αβεβαιότητα σχετικά με την εξέλιξη του επιπέδου των τιμών. Αυτές οι εξελίξεις είχαν ως συνέπεια, από τη μία πλευρά, τη μείωση του ρυθμού ανόδου της συνολικής ενεργού ζητήσεως, τόσο για κατανάλωση όσο και για επενδύσεις, και, από την άλλη πλευρά, τη χειροτέρευση των συνθηκών της προσφοράς.

Έτσι, το διεθνές σύστημα άρχισε να κινείται, έπειτα από μία περίοδο μάλλον επιταχυνόμενης μεγέθυνσης (2002-2006), προς την καθοδική φάση του οικονομικού «κύκλου»: Ο παγκόσμιος ρυθμός μεγέθυνσης έπεσε στο 1% το τελευταίο τετράμηνο του 2008, και ήταν ο χαμηλότερος μετά το 1982. Οι επακόλουθες μειώσεις των τιμών των βασικών εμπορευμάτων και η αποκλιμάκωση του πληθωρισμού, στα μέσα του 2008 (από 4.8% τον Ιούλιο σε 0.6% το Δεκέμβριο), ώθησαν τις μεγαλύτερες κεντρικές τράπεζες σε συντονισμένη αντιστροφή της πολιτικής που ακολούθησαν κατά την περίοδο 2006-2007, αλλά οι ισχυρές μειώσεις των βασικών επιτοκίων δεν αποδείχθηκαν ικανές να τονώσουν την ενεργό ζήτηση και, έτσι, να αποτρέψουν την είσοδο του συστήματος σε φάση παρατεταμένης ύφεσης.[1]

Η διείσδυση αστικών ιδεολογημάτων στον αριστερό λόγο…

Του Γιώργου Σταμάτη

Εκπλήσσει η ευχέρεια, με την οποία η Αριστερά υιοθετεί γλωσσικά –χωρίς αναστόχαση και με αφελή άγνοια των πραγμάτων– αστικά ιδεολογήματα, όπως «λιτότητα» «μεταρρυθμίσεις», «εσωτερική υποτίμηση», «διαρθρωτικές αλλαγές», «ανθρωπιστική κρίση», «πρωτογενές πλεόνασμα».

Οι καπιταλιστές και οι εκφραστές των συμφερόντων τους και των απόψεών τους έχουν κάθε λόγο να ονομάζουν τις περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δημοσίων δαπανών προς όφελος των καπιταλιστών «λιτότητα», διότι το «λιτότητα», το οποίο υποδηλοί και «συμμάζεμα» και «νοικοκύρεμα», ηχεί στα αυτιά των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των ωφελούμενων από τις κοινωνικές δαπάνες του Δημοσίου ασφαλώς αθωότερα από την ωμή κατονομασία των παραπάνω περικοπών.

Η λέξη «μεταρρύθμιση» ήταν, εάν ακόμη ενθυμείσθε, θετικά φορτισμένη όχι μόνον για τους προοδευτικά σκεπτόμενους, αλλά σχεδόν για όλους τους ανθρώπους. Χρησιμοποιήθηκε όμως από τους καπιταλιστές και από τους δικούς τους για να δώσουν μια συνοπτική γλωσσική έκφραση στην διάλυση των εργασιακών σχέσεων, στην ασυδοσία των καπιταλιστών στην αγορά εργασίας, στην προλεταριοποίηση των αυτοαπασχολούμενων, δηλ. στην μετατροπή τους σε μισθωτούς εργαζόμενους υπαγμένους στο κεφάλαιο, στην προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της δημόσιας παιδείας (ιδίως της ανώτατης), της διάλυσης του συστήματος της δημόσιας υγείας και άλλων συναφών.

Η Πολιτική Οικονομία του Εθνικού Νομίσματος

Του Σπύρου Στάλια*

Θα έχετε παρακολουθήσει στην τηλεόραση ότι απαγορεύεται οποιαδήποτε αναφορά στην επιστροφή στο Εθνικό Νόμισμα. Αναφορά στο Εθνικό Νόμισμα θεωρείται ύβρις. Το Εθνικό Νόμισμα λοιδορείται. Κάθε συζήτηση επ’ αυτού τους θέματος τερματίζεται εν τη γενέσει της. Στο κείμενο που ακολουθεί προσπαθώ να ερμηνεύσω αυτό το γεγονός.

Η επικυριαρχία ενός κράτους σηματοδοτείται με την έκδοση του νομίσματος του. Δεν μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητη κρατική οντότητα αν πρώτα δεν προηγηθεί η πράξη έκδοσης νομίσματος. Έτσι ένα κράτος, που εκδίδει το νόμισμα του, το όποιο στις διεθνείς αγορές ελευθέρα διακυμαίνεται μετά, γίνεται επικυρίαρχο, ασκεί δηλαδή ανεξάρτητη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική. Ένα κράτος που δεν εκδίδει το νόμισμα του είναι μη πλήρως επικυρίαρχο, δηλαδή δεν ασκεί ανεξάρτητη νομισματική πολιτική και αλλά ασκεί λίαν περιορισμένη δημοσιονομική πολιτική.

Γιατί δεν είναι δυνατή μια «αριστερή» κεϋνσιανή οικονομική πολιτική;

 Του Γιώργου Σταμάτη

Σχόλιο Αγκάρρα:

Στόχος αυτής της αναδημοσίευσης είναι να δώσει μια γεύση του τι σημαίνει κεϋνσιανή οικονομική πολιτική σε περιόδους οι οποίες χαρακτηρίζονται από υψηλό δημόσιο χρέος (κοντά στο 100%), όπως στην περίπτωση της Κύπρου σήμερα. Το παρόν άρθρο βέβαια δεν μπορεί να λαμβάνεται αυτούσια ορθό για την περίπτωση της Κύπρου αφού συντάχθηκε για άλλη οικονομία (Ελλάδα) σε μια άλλη περίοδο (2001). Παρ όλα αυτά είναι ίσως σημαντικό ότι καταδεικνύει και θέλει να προβληματίσει σχετικά με το ασύμβατο της ελευθερίας της πολιτικής βούλησης του πολιτικού προσωπικού στα θέματα οικονομίας, ότι δηλαδή σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης η εκάστοτε κυβέρνηση πρέπει να κρίνεται με βάση τον τρόπο διαχείρισης της οικονομίας. Στην πραγματικότητα, το αδιέξοδο της λιτότητας φαίνεται να είναι κάτι περισσότερο από απλή εμμονή για τις κυβερνήσεις οι οποίες υιοθετούν αυτή τη μέθοδο για ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Λέγοντας αυτό δεν εννοούμε ότι αποποιούνται τις όποιες ευθύνες, είτε ατομικές είτε συλλογικές, αλλά να καταδείξουμε τις αντικειμενικές συνθήκες μέσα από τις οποίες το καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο καθορίζει και επιβάλλει τις οικονομικές επιλογές σε μεγάλο βαθμό. Συνεπώς, η χαλαρότητα με την οποία η Αριστερά, είτε εξωθεσμική, είτε κοινοβουλευτική χρησιμοποιεί αυτές τις θέσεις πρέπει να τύχει καλύτερης και ποιο εξονυχιστικής εξέτασης. Οι αντικειμενικές συνθήκες και οι μονόδρομοι που δημιουργεί ο καπιταλισμός καταδεικνύουν την αδυναμία  μεταρρύθμισης του. Ο μόνος τρόπος είναι η ανατροπή, και αυτή δεν είναι η εμμονή αθεράπευτων και ρομαντικών επαναστατών αλλά ο εξαναγκασμός του συστήματος.

Υπάρχει δωρεάν γεύμα, και το έφαγε ο Γκίκας Χαρδούβελης

του Άκη Γαβριηλίδη

Η «ευχάριστη έκπληξη» του τελευταίου ανασχηματισμού, όπως την παρουσίασαν τα φιλοκυβερνητικά έντυπα, ήταν η τοποθέτηση του κ. Γκίκα Χαρδούβελη ως υπουργού Οικονομικών. Η πρώτη –και μόνη μέχρι στιγμής- αξιομνημόνευτη ενέργεια του κ. Χαρδούβελη υπό τη νέα του ιδιότητα ήταν η δήλωσή του κατά την οποία «Όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα».

Τα ίδια έντυπα ανέλαβαν να επεξηγήσουν το νόημα της δήλωσης, με αναφορές στα λόγια του ίδιου του υπουργού, στα λόγια ενός ανώνυμου συνεργάτη του και τέλος … στα ήθη του Φαρ Ουέστ.

Για το Βιβλίο του Thomas Piketty: «Το Κεφάλαιο στον 21ο Αιώνα»

Του Θεόδωρου Μαριόλη*

1. Εισαγωγή

Η αγγλική έκδοση (Μάρτιος 2014, Harvard University Press) του βιβλίου «Το Κεφάλαιο στον 21ο Αιώνα» του Γάλλου Καθηγητή Οικονομικών Thomas Piketty (Τομά Πικεττί) προκαλεί ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες, εκτενείς συζητήσεις και στον αγγλόφωνο κόσμο.

Αντικείμενο του έργου του Καθηγητή Piketty είναι οι μακροχρόνιες τάσεις του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, τις οποίες πραγματεύεται, τόσο εμπειρικά όσο και θεωρητικά, εστιάζοντας στις σχέσεις ανάμεσα στην επισώρευση του κεφαλαίου, στη μεγέθυνση του προϊόντος και στην κατανομή του εισοδήματος. Το κεντρικό συμπέρασμα είναι ότι (i) ο καπιταλισμός συνιστά σύστημα εγγενούς διεύρυνσης της «ανισοκατανομής του εισοδήματος», η οποία θα ενταθεί στον 21ο αιώνα, και (ii) προϋπόθεση για την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος είναι η επιβολή φόρου επί του πλούτου σε παγκόσμιο επίπεδο.

16ο Ετήσιο Συνέδριο των Ελλήνων Ιστορικών της Οικονομικής Σκέψης

Την Παρασκευή 6 και το Σάββατο 7 Ιουνίου 2014 διεξάγεται, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο-Αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα ΙΙ, το «16ο Ετήσιο Συνέδριο των Ελλήνων Ιστορικών της Οικονομικής Σκέψης», το οποίο συνδιοργανώνεται με τον Τομέα Οικονομίας του Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης του Παντείου Πανεπιστημίου

Οι εργασίες του Συνεδρίου είναι ανοικτές στο κοινό και περιλαμβάνουν 23 εισηγήσεις, οι οποίες κατανέμονται σε 5 Συνεδρίες: 3 με αντικείμενο την ιστορία και μεθοδολογία της οικονομικής επιστήμης, και 2 με αντικείμενο όψεις των κεφαλαιοκρατικών οικονομικών κρίσεων, τις οποίες πραγματεύονται ιστορικά, θεωρητικά και εμπειρικά.

Η συζήτηση για Ε.Ε.- ευρώ που δεν γίνεται

Του Κώστα Παπουλή

Το 1962 σε μια ιστορική του αγόρευση στην βουλή : «Η ΕΛΛΑΣ ΣΤΟΝ ΛΑΚΚΟ ΤΩΝ ΛΕΟΝΤΩΝ», λέει ο Η. Ηλιού: «Μακριά από κάθε αντιπολιτευτική νοοτροπία ή στενό κομματικό πολιτικό ελατήριο, αλλά μόνο από βαθιά συναίσθηση της ευθύνης μας και με μοναδικό κριτήριο το πραγματικό εθνικό μας συμφέρον προειδοποιήσαμε, ότι η σύνδεση της χώρας μας, χώρας ακόμη υποανάπτυκτης, με την Κοινή Αγορά των Έξι ασύγκριτα προηγμένων χωρών της Δυτ. Ευρώπης, όχι μόνο κανένα θετικό πλεονέκτημα ή ελπίδα οικονομικής αναπτύξεως δεν μας παρέχει, αλλά αντίθετα μας οδηγεί με βεβαιότητα στην καταβαράθρωση της οικονομίας μας…. Είναι αξίωμα της οικονομικής θεωρίας, στηριγμένο σε πλούσια μέχρι σήμερα πείρα, ότι, όταν συγχωνεύονται σε ενιαίο οικονομικό χώρο, χώρες ανισόμετρα αναπτυγμένες, το αποτέλεσμα είναι οι μεν αναπτυγμένες να αναπτύσσονται     ακόμη περισσότερο και ταχύτερα και να γίνονται πλουσιότερες, οι δε καθυστερημένες να πέφτουν σε μεγαλύτερη εξαθλίωση και φτώχεια. Και οπωσδήποτε από κανέναν δεν αμφισβητείται ότι οι οικονομικές ενώσεις του είδους αυτού μοιραία οδηγούν στη διεύρυνση του χάσματος μεταξύ αναπτυγμένων και υποανάπτυκτων»……

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΘΡΑΣΟΥΣ

Του Στ. ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ

Η εικόνα αισιοδοξίας και αυτοπεποίθεσης που επιδεικνύουν η κυβέρνηση και τα συστημικά ΜΜΕ εν όψει ευρωεκλογών θα προκαλούσε απλά θυμηδία αν δεν αποτελούσε θρασύτατη προσπάθεια συγκάλυψης της πρωτοφανούς στην ιστορία της χώρας οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης. Τα «πρωτογενή πλεονάσματα» και η «έξοδος στις αγορές» είναι τα εθνικά επιτεύγματα που ασταμάτητα καλούμαστε να πανυγυρίσουμε, αναγνωρίζοντας σ’αυτά τα ευεργετικά αποτελέσματα των Μνημονίων. «Επιτυχία» λοιπόν τα «πλεονάσματα» που είναι μικρότερα των οφειλών του Δημοσίου στους ιδιώτες και που, ακόμη κι αν δεν ήταν, πραγματοποιήθηκαν με τη συντριβή της δημόσιας δαπάνης και της εγχώριας ζήτησης. «Επιτυχία» και η έκδοση ομολόγων συμβολικού ύψους με ένα καθόλου συμβολικό, και μάλιστα απολύτως ληστρικό, επιτόκιο και με δρακόντειο για τον οφειλέτη καθεστώς αγγλικού δικαίου. «Επιτυχία» μέγιστη φυσικά και το ύψος του δημόσιου χρέους, που ανέρχεται τώρα στο 180% του ΑΕΠ ενώ ήταν στο 120% όταν η Ελλάδα μπήκε στο Μνημόνιο γιατί δεν μπορούσε να το αναχρηματοδοτήσει στις αγορές.

Ένα απλό μάθημα Πολιτικής Οικονομίας για το ευρώ και τη δραχμή

Του Σπύρου Στάλια*

Ένα από τα θέματα που είναι δύσκολα να κατανοηθούν, είναι ο ισχυρισμός γιατί η Ελλάδα με ένα νέο εθνικό νόμισμα, την Νέα Δραχμή, μπορεί άμεσα να μπει στην ανάπτυξη ενώ με την παραμονή της στο ευρώ όλο και πιο πολύ θα βυθίζεται στην ύφεση και θα καταντήσει μια τριτοκοσμική άθλια αποικία των Τραπεζών.
Θα προσπαθήσω να αποδείξω αυτό τον ισχυρισμό, που έχει σημαντικές πολιτικές επιπτώσεις, με τον πιο απλό τρόπο, στην πιο απλή μορφή, συγκρίνοντας το δολάριο, και όχι την δραχμή, με το ευρώ, για να μην υπάρχουν αμφισβητήσεις, αφού η πρόσβαση στη βιβλιογραφία και στα γεγονότα γι αυτό, είναι εύκολη.

Το δολάριο, όπως και όλα τα νομίσματα στο σύγχρονο κόσμο, πλην ευρώ, αποτελεί τον αναγκαίο όρο και μέσο για να ολοκληρωθεί η παραγωγική διαδικασία στη χώρα. Με άλλα λόγια πρέπει να «πέσει χρήμα» για να αρχίσει η παραγωγή.

Είναι ένας περιοριστικός παράγοντας λοιπόν, που χωρίς αυτόν, η παραγωγή του κράτους και του ιδιωτικού τομέα είναι αδύνατον να πραγματοποιηθούν.

Στην πρώτη φάση της παραγωγικής διαδικασίας, ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας καθορίζουν το ύψος των δαπανών τους για την περίοδο που έρχεται.

Στη δεύτερη φάση ανατρέχουν, ο δημόσιος τομέας στην κεντρική τράπεζα, και ο ιδιωτικός τομέας στις εμπορικές τράπεζες, για να ανοίξουν πιστώσεις.

Στην τρίτη φάση το δημόσιο και ο ιδιωτικός τομέας δαπανούν τις πιστώσεις με μορφή χρήματος στην παραγωγική διαδικασία, χρήμα που τυπώθηκε για αυτό το σκοπό ενώ ακόμα δεν έχει εισπραχθεί.

Στην τέταρτη φάση το κράτος επιβάλλει φόρους για να εισπράξει αυτά που έδωσε για δημόσια αγαθά από αυτούς που τα αποδέχτηκαν, ενώ οι επιχειρήσεις πωλούν τα αγαθά που παρήγαγαν και μετοχές σε αυτούς που δημιούργησαν εισόδημα (εργαζόμενοι) κατά την παραγωγική διαδικασία και εισπράττουν έτσι όσα δανείστηκαν.

Στην πέμπτη φάση δημόσιος και ιδιωτικός τομέας σπεύδουν στη κεντρική τράπεζα και στις εμπορικές τράπεζες και επιστρέφουν όσα δανείστηκαν, αφού έχουν εισπράξει πια από φόρους και από πωλήσεις αγαθών, υπηρεσιών και μετοχών και κλείνουν τις πιστώσεις. Αυτό συνεπάγεται μια ίση καταστροφή χρήματος. Ότι δεν δαπανήθηκε αποτελεί την εθνική αποταμίευση.

Η περίοδος ολοκληρώθηκε και παρήχθη νέος πλούτος.

Δεδομένου του παραπάνω κυκλοφοριακού σχήματος ας κάνουμε ορισμένες διαφωτιστικές διευκρινίσεις.

1) Η νομιμότητα του χρήματος προκύπτει από το κράτος. Το κράτος εκδίδει και ορίζει το νόμισμα που αποδέχεται για την αποπληρωμή των οιονδήποτε υποχρεώσεων των πολιτών (φόροι, εισφορές, τέλη κα) προς αυτό, και το προσφέρει στους πολίτες μέσω της αγοράς αγαθών και υπηρεσιών από αυτούς.

2) Το κράτος εκδίδοντας το νόμισμα του έχει δυο κύρια καθήκοντα. Αφ ενός μεν να κινητοποιήσει όλους τους διαθέσιμους πόρους της οικονομίας και να δημιουργήσει τους όρους για πλήρη απασχόληση του εργατικού δυναμικού, και αφ’ ετέρου να διατηρήσει και να αυξήσει την αξία του νομίσματος. Για να τα κάνει αυτά το κράτος δεν έχει ανάγκη ούτε από εσωτερικό δανεισμό και ούτε έχει ανάγκη από την φορολογία των πολιτών του. Αφού αυτό εκδίδει το νόμισμα γιατί να προσφύγει σε αυτά τα μέσα; Είναι ανόητο να πιστεύει κάποιος κάτι τέτοιο.

3) Η ποσότητα του νέου χρήματος παράγεται ενδογενώς, δεν πέφτει από τον ουρανό. Καθορίζεται από την αποτελεσματική ζήτηση για πιστώσεις από τις επιχειρήσεις και από το κράτος στην έναρξη της παραγωγικής διαδικασίας.

4) Επειδή το κράτος μπορεί να αγοράσει οτιδήποτε του χρειάζεται από τους πολίτες του, και ταυτόχρονα αυτό το χρήμα δέχεται για την αποπληρωμή των υποχρεώσεων των πολιτών προς αυτό, το χρήμα έχει μια εξωτερική αξία. Η αξία λοιπόν του χρήματος προκύπτει από την παραγωγική κυκλοφορία που αυτό την θέτει σε κίνηση. Αν δεν είχε αξία το χρήμα δεν θα μπορούσε αυτό να το κάνει. Δεν είναι κάποιο ειδικό αγαθό. Σε αυτό ενσωματώνεται το εισόδημα που όταν δαπανηθεί αποκτώνται αγαθά, που θα παραχθούν τώρα και στο μέλλον. Η δαπάνη γεννά πραγματικό πλούτο.

5) Εφ όσον έχει εξωτερική άξια το χρήμα δεν είναι σπάνιο όπως ο χρυσός. Κατά συνέπεια η παρακράτηση του χρήματος δεν αποτελεί μέτρο της άξιας του αλλά η δαπάνη του.

6) Το κράτος φορολογεί λίγο ή πολύ και δαπανά λίγο ή πολύ, αυτό λέγεται δημοσιονομική πολιτική, όχι για να καλύψει τα ελλείμματα του, αφού εκδίδει το δικό του νόμισμα, αλλά για να διατηρήσει την αξία του νομίσματος σταθερή και να την αυξήσει. Η νομισματική πολιτική από την άλλη, αγορά και πώληση ομολόγων, αποσκοπεί στο να έχει τα επιτόκια χαμηλά έτσι ώστε να καθιστά τις επενδύσεις εφικτές.

7) Κατά συνέπεια η άξια του χρήματος αυξάνεται όσο αυξάνεται μέσω του κράτους η δαπάνη για πλήρη απασχόληση, το δε κράτος που εκδίδει το νόμισμα του εξ αντικειμένου δεν ‘ξεμένει ποτέ από ρευστό’ και μπορεί να χρηματοδοτήσει-αγοράσει οτιδήποτε (η Ελλάδα έχει φτάσει εδώ που έχει φτάσει γιατί το συνολικό της πολιτικό σύστημα μετά το 1980 ουδέποτε άσκηση συνετή δημοσιονομική και νομισματική πολιτική).

Συνοψίζοντας: Το χρήμα είναι μια αφηρημένη αξία που την εκδίδει το κράτος. Η αξία του καθορίζεται από την δυνατότητα που έχει να απαιτεί δικαιώματα κάποιος επί της μελλοντικής παραγωγής. Η παραγωγή πραγματοποιείται ακριβώς επειδή το χρήμα έχει αυτή την εξωτερική αξία. Η αξία του χρήματος είναι τόσο πιο μεγάλη όσο η απασχόληση τείνει προς την πλήρη απασχόληση, υπό συνετή Διακυβέρνηση. Αυτά ως προς το δολάριο ή όποιο άλλο νόμισμα θέλετε και την νέα δραχμή.

Ας πάμε τώρα στο ευρώ

Σημειώνει ο Κέϋνς ότι ‘υπάρχουν συντηρητικοί οι οποίοι πιστεύουν ότι υπάρχει ένας φυσικός νόμος ο οποίος απαγορεύει όλοι οι άνθρωποι να εργάζονται. Αν εργαζόντουσαν αυτό θα αποτελούσε παράβαση αυτού του φυσικού νόμου. Δηλαδή πιστεύουν ότι πρέπει να διατηρείται το ένα δέκατο του πληθυσμού ανενεργό (και αφού αυτό είναι φυσικός νόμος) από δημοσιονομική σκοπιά αυτό είναι συνετό και σωστό…
Αυτό βέβαια θα μπορούσε να το πιστέψει κάποιος που είναι υπό διαρκή σύγχυση’ συνεχίζει σχολιάζοντας ο Κέϋνς.

Και όμως πάνω σε αυτή την πίστη-σύγχυση στηρίζεται το ευρώ στην αρχή του 21ου αιώνα. Οι εμπνευστές του ευρώ, ως φορέα της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης και ως απάντηση της Ευρώπης στην Παγκοσμιοποίηση, συλλήβδην απέρριψαν τα χαρακτηριστικά που διέπουν όλα τα νομίσματα του κόσμου, που με βάση το δολάριο περιγράφηκαν παραπάνω. Ειδικότερα:

1) Η νομιμότητα του ευρώ πηγάζει από την ανεξάρτητη ΕΚΤ και το τραπεζικό σύστημα. Με άλλα λόγια το ευρώ είναι στην κυριολεξία ένα ιδιωτικό νόμισμα, ένα ιδιωτικό αγαθό, ένα ιδιωτικό εμπόρευμα.

2) Εφ όσον το νόμισμα είναι ιδιωτικό για να ζητείται θα πρέπει να έχει τις ιδιότητες του χρυσού. Θα πρέπει να είναι πιο σπάνιο από τον χρυσό και η αξία του πιο σταθερή από τον χρυσό. Αυτό επιτυγχάνεται με την πρόσδεση του με εκείνο το επιτόκιο προσφοράς που ισοδυναμεί σε μηδενικό πληθωρισμό, ο οποίος με την σειρά του αντιστοιχεί σε ένα ποσοστό φυσικής ανεργίας, όσο υψηλό και να είναι αυτό. Αυτό το ποσοστό της ανεργίας, μέσω του επιτοκίου καθορίζεται πάντα από την ΕΚΤ που για να το κάνει στην κυριολεξία ‘μυρίζεται’ τις δυνάμεις της αγοράς.

3) Εφ όσον το ευρώ έχει διαρκή αξία, ζητείται ως μέσον αποθησαυρισμού όπως ο χρυσός, αφού η ΕΚΤ επιβάλει διαρκώς την ισορροπία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης. Κατά συνέπεια ως προς την παραγωγή το ευρώ είναι ουδέτερο δηλαδή καθορίζει μόνο το επίπεδο των τιμών. Η αξία του ευρώ με άλλα λόγια δεν προκύπτει από την δαπάνη του αλλά από την παρακράτηση του. Είναι ο ιδανικός χρυσός.

4) Επειδή η ύψιστη προτεραιότητα στην Ευρωζώνη είναι η διατήρηση της αξίας του ευρώ τα κράτη μέλη θα πρέπει να τηρούν απαρέγκλιτα τους όρους εκείνους που υλοποιούν αυτό το στόχο. Δηλαδή να απέχουν από την δημιουργία χρήματος, να έχουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και να ασκούν εισοδηματική πολιτική που δεν θα προκαλεί πληθωρισμό. Εφ’ όσον έχουν δανειακές ανάγκες, θα πρέπει σαν ιδιωτικές εταιρείες να προσφεύγουν στο Τραπεζικό σύστημα για να τις ικανοποιήσουν, ικανοποιώντας ταυτόχρονα τα κριτήρια των τραπεζών για δανεισμό. Λογική συνέπεια της ιδιωτικοποίησης του χρήματος είναι η ιδιωτικοποίηση του κράτους και οι δημοσιονομικοί περιορισμοί. Το κράτος για να μπορεί να χρηματοδοτηθεί και για να μην συσσωρεύει χρέη θα πρέπει να καταστρέφει τόση ζήτηση (να φορολογεί άγρια) ή να δαπανά τόσο ώστε να προσαρμόζει την ανεργία στο φυσικό της επίπεδο που αντιστοιχεί σε μηδενικό πληθωρισμό. Η μη υπακοή στα κελεύσματα των αγορών θα κάνει τα κράτη να νοιώσουν τα εγκληματικά ένστικτα των ανά τον κόσμο τραπεζιτών. Στην Ελλάδα αυτό το ξέρουμε καλά και εκφράζεται στα πλαίσια του γλωσσικού νεοφιλελεύθερου ιμπεριαλισμού ως «αλληλεγγύη».

5) Με την σειρά τους οι ιδιωτικές τράπεζες εφ όσον δεν θα προμηθεύονται με αποθεματικά από τα κράτη θα αναγκάζονται να τα ζητούν από την ΕΚΤ. Η ΕΚΤ με την σειρά της όμως θέλοντας να τηρεί σταθερή την αξία του ευρώ θα θέτει νέους περιοριστικούς όρους. Έτσι ξεκινά μια σπειροειδής αντιπληθωριστική διαδικασία με στόχο να πείσει τους επενδυτές του ευρώ ότι αυτό διατηρεί την αξία του. Όσο η διαδικασία αυτή θα υλοποιείται τόσο η ανεργία θα αυξάνεται, τόσο πιο πολύ οι αγορές θα θέλουν να πεισθούν ότι η αξία του ευρώ είναι ακλόνητη και τόσο πιο πολύ η ανεργία θα απλώνεται. Γνωστά όλα αυτά από το 1929 από την Αμερική, από την Γερμανία, από την Γαλλία του χρυσού και των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Το ευρώ αποτελεί ουσιαστικά πηγή παγκοσμίου κινδύνου.

Συνοψίζοντας: Η δημιουργία του ευρώ ως απάντηση της Ευρώπης στην παγκοσμιοποίηση τείνει να μετατρέψει την Ευρώπη με όρους εργασίας σε Κίνα. Η αξία του ευρώ είναι αντιστρόφως ανάλογη του επιπέδου απασχόλησης. Η πραγματική του αξία δεν μπορεί να στηριχτεί στην δαπάνη του για να παράγει πλούτο αλλά στον αποθησαυρισμό του. Η χρήση του ευρώ απαιτεί διαρκή λιτότητα και υψηλή ανεργία με να κράτος και τους πολιτικούς υπόδουλους στους διεθνείς κατόχους κεφαλαίων. Η πολιτική είναι απούσα από το τοπίο του ευρώ.
Προσπάθησα με όση επάρκεια διαθέτω να περιγράψω με ακρίβεια και ειλικρίνεια τα δυο τοπία που συνθέτουν το Νέο Εθνικό Νόμισμα και το Ευρώ και που νομίζω ότι και τα δυο είναι εύγλωττα. Η δραχμή παράγει πολιτική για τον Λαό, το ευρώ απαρέγκλιτα καθορίζει πολιτική για τους Τραπεζίτες.

Το τι θα κάνουμε εναπόκειται σε μας με βάση την γνώση. Με οδηγό την γνώση αντιλαμβανόμαστε ότι αποδεχόμενοι το ευρώ είμαστε όλοι νεοφιλελεύθεροι, απολογητές της φτώχειας και της ανεργίας και ας αφήσουν κατά μέρους τις δημαγωγίες τους η λαϊκή δεξιά και η ποικιλώνυμη αριστερά που αποδέχονται το ευρώ. Είναι ντροπή. Και εδώ κατακρίνω και αυτούς που επιθυμούν να κυριαρχούν με τέτοια μέσα αλλά κυρίως τους ανώριμους που έχουν μεγάλη διάθεση να υπακούν και να χάφτουν.

Αν πάλι διαλέξουμε την δραχμή ας είμαστε σίγουροι ότι ανοίγουμε μια θαυμάσια προοπτική για μας και τα παιδιά μας και το κυριότερο αυτή η επιλογή σηματοδοτεί και την ωριμότητας μας σαν Λαό με την έννοια ότι εμείς αναλαμβάνουμε την τύχη μας μέσα στην Ιστορία που έτσι αποκτά νόημα ως δημιούργημά μας.

*Οικονομολόγος ΜΑ, Ph.D, πρ. Διευθύνων Σύμβουλος ΟΛΠ

Πηγή : tribune

Με Αφορμή Αριστερές Απόψεις για την Αποταμίευση και το Δημοσιονομικό Έλλειμμα/Πλεόνασμα της Ελληνικής Οικονομίας

Του Θεόδωρου Μαριόλη

Αν. Καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας

Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης, Πάντειο Πανεπιστήμιο,

Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών Δημήτρης Μπάτσης

Εισαγωγή

Το παρόν σημείωμα γράφτηκε με αφορμή απόψεις, οι οποίες δημοσιεύτηκαν σε – κυρίως – αριστερά ή/και μαρξιστικά (όπως δηλώνουν) έντυπα και μέσα, αναφορικά με τα ακόλουθα ζητήματα:

Ο ”Νέος” Διεθνής Καταμερισμός Εργασίας

Του Θεόδωρου Μαριόλη

Προδημοσίευση από το υπό έκδοση (Ιούνιος 2011) βιβλίο: Ελλάδα, Ευρωπαϊκή Ένωση και Οικονομική Κρίση, Αθήνα, Matura. Οι υποσημειώσεις δηλώνονται με [.], και βρίσκονται στο τέλος του κειμένου.

Προλογικό Σημείωμα

Το παρόν κείμενο γράφτηκε το Νοέμβριο του 1999, με αφορμή την επικείμενη Διάσκεψη Υπουργών του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου στο Σιάτλ των ΗΠΑ (30 Νοεμβρίου 1999), η οποία πέρασε στην ιστορία από την άρνηση εκπροσώπων του «Νότου» να ευθυγραμμιστούν με προτάσεις των ισχυροτέρων οικονομιών του «Βορρά», την τελική αποτυχία της και, τέλος, τις σχετικά μαζικές αντιδράσεις-διαδηλώσεις που προκάλεσε, άμεσα και έμμεσα (έχει εκτιμηθεί ότι, στο Σιάτλ, ήταν της τάξης των 50 χιλιάδων ανθρώπων, και περιελάμβαναν «ακόμα και» αγρότες από την Ινδία και τις Φιλιππίνες, ενώ αυτές της Γένοβας, τον Ιούλιο του 2001, με αφορμή τη Σύνοδο Κορυφής του G8, ήταν της τάξης των 100 χιλιάδων). Δημοσιεύτηκε στα Τετράδια της Οικονομίας, 27-28/11/1999, σελ. 18, της εφημερίδας Ημερησία, και αναδημοσιεύτηκε στο Μαριόλης, Θ. και Σταμάτης, Γ. (2000) Η Εντός ΟΝΕ Εποχή, σσ. 25-40, Αθήνα, Στάχυ.

Η Πολιτική Οικονομία της Εξόδου

Του Θεόδωρου Μαριόλη*

Αν. Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας

Πάντειο Πανεπιστήμιο, και Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών Δημήτρης Μπάτσης

Το πιο εντυπωσιακό γεγονός δεν είναι η πρωτοφανής, με διεθνή μέτρα και σταθμά, ύφεση της ελληνικής οικονομίας και η επακόλουθη εκτίναξη της ανεργίας. Αλλά ότι οι «Μνημονιακές κυβερνήσεις» δεν έχουν καταθέσει ούτε τμήμα προγράμματος αντιστροφής της κατάστασης. Υπολογισμοί δείχνουν ότι, για να αρχίσει να μειώνεται η ανεργία, απαιτούνται ετήσιοι ρυθμοί ανάπτυξης του 2-2.5%, ενώ για να συμπιεστεί η ανεργία στο 10%, εντός περιόδου 5 ετών, απαιτούνται ρυθμοί ανάπτυξης της τάξης του 5-5.5%. Θα πρόκειται περί θαύματος.

Ο Σραφφαϊανός Πολλαπλασιαστής της Ελληνικής Οικονομίας

Των ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΜΑΡΙΟΛΗ, ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΩΚΛΗ

Ο Σραφφαϊανός Πολλαπλασιαστής της Ελληνικής Οικονομίας

Ευρήματα από τον Πίνακα Προσφοράς-Χρήσεων του έτους 2010

<Η παρούσα μελέτη έγινε για λογαριασμό του Ινστιτούτου Κοινωνικών Ερευνών Δημήτρης Μπάτσης.

1. Εισαγωγή

Η έννοια του σραφφαϊανού πολλαπλασιαστή, για μία κλειστή οικονομία απλής παραγωγής (single production), χωρίς πάγιο κεφάλαιο και με ομοιογενή εργασία, συγκροτήθηκε θεωρητικά και αναλυτικά από τον Kurz (1985). Αυτός ο πολλαπλασιαστής περιέχει ως ειδικές περιπτώσεις του τον κεϋνσιανό πολλαπλασιαστή(ές) της συνήθους μακροοικονομικής θεωρίας, τις μαρξιανές παραλλαγές του τελευταίου, και, τέλος, τους πολλαπλασιαστές της παραδοσιακής ανάλυσης εισροών-εκροών.[1]

«Μεγαλύτερη διαγραφή χρέους και άμεσες επενδύσεις για την Ελλάδα»

Αντονι Γκίντενς, καθηγητής Κοινωνιολογίας

Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου

“Πιστεύω στη σπουδαιότητα του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου”

“Να οικοδομηθεί στην Ευρώπη μια ανανεωμένη συναίνεση από ένα κίνημα μακριά από τη λιτότητα, με επιστροφή στην ανάπτυξη”

Ο λόρδος Αντονι Γκίντενς είναι μία από τις πλέον επιδραστικές προσωπικότητες στη Βρετανία των τελευταίων δεκαετιών, ενώ τις συμβουλές του ζήτησαν ηγέτες από την Ασία, τη Λατινική Αμερική και την Αυστραλία. Εμπνευστής, μέντορας και σύμβουλος του Τόνι Μπλερ, είχε καθοριστική συμβολή στην πολιτική συγκρότηση, αλλά και στη μετάλλαξη των Νέων Εργατικών, ιδεολογικό εγχειρίδιο των οποίων υπήρξε το βιβλίο του «Ο Τρίτος Δρόμος» (εκδόσεις Πόλις) όρος που αποτελεί δική του έμπνευση. Τα τελευταία χρόνια έχει επεξεργαστεί την έννοια της «κοινωνίας της διακινδύνευσης», επιχειρώντας να αναλύσει τα φαινόμενα της παγκοσμιοποίησης και των κοινωνικών αλλαγών που αυτή συνεπάγεται.

ΑΥΞAΝΟΝΤΑΙ ΡΑΓΔAIΑ ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡHΣΕΙΣ ΜΕ ΧΡEΗ ΣΤΗΝ ΕΦΟΡIΑ

Tου Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Τρόμο για την κατάσταση των επιχειρήσεων στην Ελλάδα προκαλούν τα στοιχεία. Στις 31 Αυγούστου 2013 οι επιχειρήσεις με ληξιπρόθεσμα χρέη προς την Εφορία ανέρχονταν σε 182.785, βάσει στοιχείων που δημοσιοποίησε το υπουργείο Οικονομικών.

Ασύμμετρες οικονομικές εξελίξεις

Η Φιλανδία εξηγεί την πτώση της τιμής του χρυσού, παρά την άνοδο της ζήτησης – τα πλεονάσματα της Γερμανίας, η αύξηση των αγορών ομολόγων από τις τράπεζες εις βάρος της πραγματικής οικονομίας, καθώς επίσης η παγίδα ρευστότητας των Η.Π.Α.

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Η Φιλανδία ενέδωσε στις πιέσεις της κοινής γνώμης, όπως η Σουηδία δύο μόλις ημέρες πριν (την προηγούμενη Δευτέρα), αποκαλύπτοντας που αποθηκεύει τα αποθέματα χρυσού, τα οποία διαθέτει. Το γεγονός αυτό δεν θα ήταν ίσως σημαντικό, εάν η κεντρική τράπεζα της χώρας δεν έδινε στη δημοσιότητα το ότι, επένδυσε το 50% περίπου των αποθεμάτων χρυσού, σε συμβόλαια ανταλλαγής επιτοκίων – ειδικότερα, στη χρηματοδοτική μίσθωση (Leasing) του χρυσού της, μέσω της Τράπεζας της Αγγλίας.

Ανελαστικά αγαθά και ιδιωτικοποίηση

“Ο καταναλωτής δεν έχει υποχρέωση να πληρώσει αν δεν λάβει το νόμιμο παραστατικό στοιχείο (απόδειξη-τιμολόγιο)” αναγραφόταν σε μια μικρή πινακίδα δίπλα στα ταμεία μιας ιδιωτικής κλινικής. Ο “καταναλωτής”. Ο ασθενής δεν είναι πια ασθενής, χάνει αυτή την ιδιότητα, είναι πλέον καταναλωτής υπηρεσιών υγείας…

Τι σημαίνει καταναλωτής; Η λεγόμενη οικονομική επιστήμη, στη θεωρία περί καταναλωτή, μας λέει τα εξής: “Ο καταναλωτής, ως άτομο ή ως νοικοκυριό, είναι η μονάδα αποφάσεων που κάτω από τον περιορισμό των οικονομικών μέσων (εισοδήματος) επιλέγει εκείνον τον συνδυασμό των αγαθών, ο οποίος μεγιστοποιεί την ικανοποίηση του. Η επιλογή στην κατανάλωση γίνεται βάσει μιας κλίμακας ή διατάξεως προτιμήσεων (preference ordering) συνδυασμών των αγαθών, οι οποίοι μπορούν να αγοραστούν με το δεδομένο εισόδημα του καταναλωτή. Μεταξύ όμως των συνδυασμών αγαθών επιλέγεται ένας ο οποίος μεγιστοποιεί την ικανοποίηση του καταναλωτή”. Σκοπός λοιπόν του καταναλωτή είναι η μεγιστοποίηση της ικανοποίησης του, ή της χρησιμότητας του (utlility), όπως ειναι ο οικονομικός όρος.

«Αυτοκτονική η στρατηγική που επιβλήθηκε στην Ελλάδα»

ΦΙΛΙΠ ΑΣΚΕΝΑΖΙ, καθηγητής Οικονομικών

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Τάσο Τσακίρογλου

«Εκτός από τη Γερμανία, και η Γαλλία κερδίζει από την κρίση»

 «Ο κίνδυνος για την Ευρώπη είναι μια ισχυρή Ακροδεξιά»

Ηδη από το 2010 ο Φ. Ασκεναζί, μαζί με δεκάδες άλλους συναδέλφους του οικονομολόγους, προειδοποιούσε ότι οι πολιτικές που ακολουθούν τα ευρωπαϊκά κράτη υπό την πίεση διεθνών οργανισμών και οίκων αξιολόγησης θα επιδεινώσουν την ευρωπαϊκή κρίση. «Η νεοφιλελεύθερη θεωρία, που βασίζεται στη σαθρή υπόθεση της αποτελεσματικότητας των αγορών, πρέπει να εγκαταλειφθεί» έγραφε στο «Μανιφέστο των Ανήσυχων Οικονομολόγων», υπογραμμίζοντας την ανάγκη να συγκρατηθεί η εξουσία του χρηματοπιστωτικού τομέα.

• Ενα νέο πιθανό κούρεμα του ελληνικού χρέους κυριαρχεί στην προεκλογική μάχη στη Γερμανία. Αποτελεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο πραγματική λύση ή είναι απλώς ακόμα ένα βήμα στον φαύλο κύκλο της ελληνικής κρίσης χρέους;

Το αρχικό σφάλμα έγινε το 2010, όταν η Ευρώπη αρνήθηκε να βοηθήσει την Ελλάδα. Ενα κούρεμα χρέους μπορεί να βοηθήσει τώρα μόνο εάν και εφόσον η τρόικα άρει την πίεση που ασκεί στον ελληνικό λαό και τού προσφέρει κάποιο μέλλον. Η προσπάθεια της Ελλάδας είναι τεράστια. Επισήμως, εξαιτίας προβλημάτων στη μέτρηση, το ΔΝΤ δεν δημοσιεύει το δομικό έλλειμμα της Ελλάδας. Πιθανώς δεν υπάρχει έλλειμμα, αλλά μάλλον ένα πλεόνασμα.

Το απόρρητο υπόμνημα στον πυρήνα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης

Tου  Greg Palast[1]

Μετάφραση – επιμέλεια: Χριστίνα Μαυροπούλου

Παναγιώτης Ζαβουδάκης

Όταν «ένα πουλάκι» μού έριξε από το παράθυρο το Υπόμνημα «Το Τέλος Του Παιχνιδιού», το περιεχόμενο του ήταν τόσο εκρηκτικό, τόσο αρρωστημένο και  εντελώς σατανικό, που δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Το Υπόμνημα επιβεβαιώνει τη φαντασία κάθε συνωμοσιολόγου ότι στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 ανώτατοι αξιωματούχοι του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ συνωμότησαν κρυφά με μια μικρή ομάδα μεγαλοκαρχαριών τραπεζιτών προκειμένου να διαλύσουν το σύστημα που έθετε περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίου σε όλο τον πλανήτη.

Όταν βλέπει κανείς την ανεργία στην Ισπανία να έχει φτάσει στο 26,3%, την εξαθλίωση και την πείνα στην Ελλάδα, τις ταραχές στην Ινδονησία και τη χρεοκοπία του Ντιτρόιτ, πρέπει να ανατρέξει πίσω στο Υπόμνημα «Το Τέλος Του Παιχνιδιού» που είναι η γενεσιουργός αιτία του αίματος και των δακρύων.

Πρωτογενείς τρίχες σε καραφλό κεφάλι (κρανίου τόπο δηλαδή),μέρος Α’

Γράφει ο Αμετανόητος

Επειδή αγαπητοί φίλοι και φίλες, κάποιοι πανηγυρίζουν περί πρωτογενούς πλεονάσματος κλπ, και επειδή οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει κρατικός προϋπολογισμός, απολογισμός κλπ…  και επειδή επίσης διάβασα ότι

[…] σε άμεσους φόρους οι φορολογούμενοι θα καταβάλλουν το 2014, 19,1 δισ. ευρώ έναντι 17 δισ. ευρώ που αναμένεται να καταβάλλουν φέτος[…] Αναφορικά με την έμμεση φορολογία, προβλέπεται αύξηση των εσόδων κατά μόλις 400 εκατ. ευρώ από 23,3 δις. φέτος στα 23,7 δις το 2014 […] ( http://kartesios.com/?p=136101#more-136101)

και επειδή ο Κότζακ,εδώ στο πλάϊ, θα βγάλει μαλλιά σε λίγο,έκατσα κι έγραψα δύο-τρία λόγια, για αυτό το θεματάκι…

Να εξηγήσω λίγα,τα βασικά…, σε κάποιους που δεν έχουν ιδέα με αυτά…

Εάν θέλουν βέβαια να διαβάσουν και δεν ζαλίζονται από τα νούμερα…

Ενταξει Ο.Κ. στους ψυχικά διαταραγμένους μαζοχιστές του στουρνοσταϊκούρα…

Ρότσιλντ, Εθνική Τράπεζα και “Ελληνικό” Κράτος…και ο Νίκος Μπελογιάννης

Του Αμετανόητου

Οι Τραπεζίτες Ρότσιλντ, το νεοσύστατο Κράτος και η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος

Το 1821 στην Ελλάδα έλαβε χώρα η επανάσταση των Ελλήνων κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με πρωτεργάτες τον Κολοκοτρώνη, Καποδίστρια, Υψηλάντη, Καραΐσκάκη, Κανάρη, Μπουμπουλίνα κτλ. Οι Γνωστές παρεμβάσεις των ξένων και των εδώ ανδρείκελων τους, έφεραν ως αποτέλεσμα το 1831 την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια. Εκεί ουσιαστικά τελειώνει η προσπάθεια των Ελλήνων για ένα πραγματικά ανεξάρτητο Κράτος. Όσοι σκέφτηκαν “μα από τότε είμαστε ένα ελεύθερο Κράτος” δεν έχουν παρά να λάβουν υπόψιν τους τα παρακάτω στοιχεία.

Μέρος 1ο: H παρουσία των Ρότσιλντ στην Ελλάδα

Μέρος 2ο: Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (ΚΙΣ) και Ρότσιλντ

Δημόσιο Χρέος της Ελλάδας, 1960-1981

Γράφει ο Αμετανόητος

Επειδή στο διαδίκτυο κατά καιρούς σε διάφορες αναρτήσεις διάβαζα δήθεν ότι η Χούντα δεν είχε δάνεια και δεν υπερφόρτωσε τη χώρα, καλό λοιπόν είναι να βάλουμε και κανά πίνακα να υπάρχει στο διαδίκτυο για να μαθαίνουν οι νεώτεροι…ειδικά αυτοί.

Ο παροπλισμός της μεσαίας τάξης!

Του Μανώλη Μαυροζαχαράκη *

Η κρίση του ευρώ  που συνεχώς βαθαίνει αντί να αμβλύνεται έχει πλήξει σε όλη την Γηραιά  Ήπειρό την  ισορροπία των κοινωνικών δομών, ειδικότερα μέσα από την εξαθλίωση της μεσαίας τάξης.

Η τάση αυτή δεν αποτελεί  εν δυνάμει κίνδυνο μόνο  για την κοινωνική συνοχή  αλλά κυρίως για την ίδια την υπόσταση της λεγόμενης Δημοκρατίας δυτικού τύπου.

Ο λόγος είναι ότι  θίγεται μια  τάξη, που αποτελούσε πάντοτε  ένα «μαξιλάρι» το οποίο απορροφούσε τους κραδασμούς του ανταγωνισμού και της σύγκρουσης των κοινωνικών ελίτ με τους κοινωνικά αδύναμους προσφέροντας στους τελευταίους τη δυνατότητα να ξεπεράσουν την εξαθλίωση τους. Στις περισσότερες  καπιταλιστικές οικονομίες, η ετικέτα της  μεσαίας τάξης εδράζεται σε  έναν  οικονομικό ορισμό ο οποίος  βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στον τρόπο ζωής που μπορεί να  αντέξει κάποιος οικονομικά.