Ένα Μάτι την ημέρα. Θα πληρώσει κανείς;

του antapoΚΡΙΤΗ

Έκλεισαν σήμερα δύο εβδομάδες από τότε που οι απώλειες από κορωνοϊό στην Ελλάδα φτάνουν σχεδόν καθημερινά σε τριψήφιο νούμερο. Η χώρα πληρώνει κάθε μέρα ένα Μάτι σε φόρο θανάτου. Μόνο που κανείς δεν δίνει λόγο για την εξέλιξη του δεύτερου κύματος της τραγωδίας. Ουδείς αναλαμβάνει ευθύνη. Και ουδείς αναζητά ευθύνη.

Το Μάτι και οι νεκροί του έγιναν σημαία της προεκλογικής αντιπαράθεσης της σημερινής κυβέρνησης. Αλλά τα καθημερινά τριψήφια νούμερα θανάτων επί πανδημίας, που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με άλλες πολιτικές και κυβερνητικές αποφάσεις, δεν συσχετίζονται με την παραμικρή πολιτική ευθύνη. Πράγμα πρωτοφανές.

Οι νεκροί έχουν ονοματεπώνυμο. Οι ευθύνες το ίδιο.

Του Αποστόλη Παπαποστόλου

Κάθε απόγευμα παρατίθεται το ενημερωτικό δελτίο του ΕΟΔΥ με κρούσματα, νεκρούς, διασωληνωμένους. Και όλοι περιμένουμε να ακούσουμε. Περιμένουμε με την ελπίδα να πέσουν τα νούμερα. Να σταματήσουν να αυξάνουν κατά δεκάδες ή εκατοντάδες πλέον οι νεκροί. Και όλα είναι νούμερα. Τόσα κρούσματα, τόσοι νεκροί, τόσοι διασωληνωμένοι. Και έχουμε μπει όλοι σ’ αυτή την διαδικασία. Κινδυνεύοντας να ξεχάσουμε ότι τα κρούσματα, οι νεκροί, οι διασωληνωμένοι είναι άνθρωποι. Ήταν και είναι άνθρωποι. Συμπολίτες μας με ονοματεπώνυμο, ζωή, οικογένεια, δουλειά. Σαν των υπολοίπων. Που κόπηκαν απότομα από την ‘’ατυχία’’ να κολλήσουν κορωνοιό. Από την “ατυχία” να στοιβάζονται σε ένα λεωφορείο για να πάνε στην δουλειά τους, από την “ατυχία” να δουλεύουν σε μια δουλειά χωρίς μέτρα, από την “ατυχία” να μην μπορούν να κάνουν εγκαίρως το test, από την “ατυχία” να μην μπορεί να τους αντιμετωπίσει ικανοποιητικά το ΕΣΥ λόγω υπερπληθώρας ασθενών και έλλειψης εξοπλισμού και προσωπικού.

Το δράμα που ζει ο λαός στην Βόρεια Ελλάδα μπορούσε να αποφευχθεί

του Γρηγόρη Γεροτζιάφα

Τον Μάρτη ζητούσαμε να “κλείσει” νωρίς η χώρα “κόντρα σε ανέμους και θύελλες” που προερχόταν από την αγορά, τους επαγγελματίες μεθοδολόγους, τους πολιτικούς του business as usual, τους ιδεοληπτικούς ψευδοδιανοούμενους και τους χρήσιμους ηλίθιους κάθε εξουσίας.

Το κάναμε γιατί γνωρίζαμε πολύ καλά οτι δεδομένης της κατάστασης του ελληνικού συστήματος υγείας, της “υγειονομικής κούρασης” του Ελληνικού πληθυσμού (μετά από 10 χρόνια μνημονίων), της μεταδοτικότητας του ιου SARS-CoV-2, της επικινδυνότητας της νόσου COVID-19 (για την οποία δεν γνωρίζαμε απολύτως τίποτα) και της ανεπάρκειας των test που υπήρχαν τότε, στην Ελλάδα θα γινόταν σφαγή.

Ο τζογαδόρος Γεωργιάδης και η συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης

Του Νίκου Νικολέα

Ο Άδωνης Γεωργιάδης, ομολόγησε σήμερα με συγκεκριμένο τρόπο τις ευθύνες της κυβέρνησης για την εξέλιξη της πανδημίας. Μας είπε οτι πίστεψαν στο καλό σενάριο οτι ο ιός το καλοκαίρι θα υποχωρούσε και δεν θα μας απασχολούσε μέχρι τον Οκτώβριο, γι’ αυτό εστίασαν στο άνοιγμα της οικονομίας και του τουρισμού. Αν ήξεραν οτι το δεύτερο κύμα θα ερχόταν από τον Αύγουστο θα είχαν λειτουργήσει διαφορετικά.

Αρχικά, να επισημάνουμε οτι οι κυβερνήσεις δεν θα έπρεπε να είναι τζογαδόροι. Όταν λειτουργούν ως τέτοιοι, μάλλον κάποιο πρόβλημα υπάρχει. Ειδικά όταν ο τζόγος αφορά τη δημόσια υγεία.

Επίσης, η κοινή λογική επιτάσσει όταν αντιμετωπίζεις μια πανδημία, της οποίας μάλιστα οι τρομακτικές συνέπειες αποκαλύφθηκαν από το πρώτο κύμα, να προετοιμάζεσαι με βάση το χειρότερο σενάριο και όχι αυτό να ποντάρεις σε αυτό που σε βολεύει.

Είναι αναίσθητοι; Ή κάνουν απλώς τη δουλειά τους;

Tου Στάθη Τσαγκαρουσιάνου

Πώς στην προσπάθειά σου να κρατήσεις την εξουσία χάνεις πρώτα την επαφή με την πραγματικότητα κι έπειτα χάνεις την επαφή με την ανθρωπιά.

Δεν το ῾λπιζα να ῾ν᾿ η ζωή μέγα καλό και πρώτο !
Διονύσιος Σολωμός

Aυτό που μου κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση στην τραγωδία που βιώνουμε, είναι η όψη της κυβέρνησης. Ο τόνος της φωνής τους, οι δηλώσεις τους, οι λέξεις τους, το βλέμμα τους― ακόμη και η γλώσσα του σώματός τους.

Έχουν κάτι αφόρητα άνετο. Αφόρητα αεράτο. Είναι σα να τους λείπει ένα βασικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό: η συμπόνια. Γνωρίζω ότι οι άνθρωποι που κυβερνούν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν. Δεν είναι η δουλειά τους να θρηνούν- ειδικά την ώρα που πρέπει να δράσουν.

Όμως εδώ ούτε δράση έχουμε ούτε ανθρωπιά. Μόνο ένα πυκνό ιστό από χειριστικές πονηριές που θα τους βγάλουν λάδι στο κοινό αίσθημα.

Τι σημαίνει αλήθεια “πολιτική ευθύνη”;

Τελικά ο ήρωας του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι ούτε ο Τσε, αλλά ούτε και ο Βελουχιώτης. Ο ήρωας του Αλέξη μας είναι ο Κουφοντίνας. Όπως λοιπόν και ο Δημήτρης Κουφοντίνας ανέλαβε την πολιτική ευθύνη των πράξεων της 17Ν (μη αποδεχόμενος όμως το ποινικό μέρος των χτυπημάτων της), έτσι και ο Αλέξης ναι μεν πήρε την πολιτική ευθύνη, αφήνοντας όμως τους πάντες στη θέση τους και συνεχίζοντας τον ίδιο δρόμο – αυτόν της καταστροφής – που ακολούθησαν και οι προηγούμενοι…

Παρακολουθώντας τις δηλώσεις του δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει αν είναι αποτέλεσμα της ζέστης ή του παχυδερμισμού που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πορείας της κυβέρνησης από τον Ιούλιο του 2015 μέχρι σήμερα:
“Θέλω να αναλάβω ακέραια ενώπιον του υπουργικού συμβουλίου και του ελληνικού λαού την πολιτική ευθύνη. Θεωρώ ότι κάτι τέτοιο είναι αυτονόητο για τον πρωθυπουργό της χώρας. Και σας καλώ να την αναλάβετε κι εσείς, όσο βαρύ κι αν είναι. Γιατί είναι επίσης αυτονόητο για την κυβέρνηση της χώρας”.

Ενώ η κυβέρνηση χαρακτήριζε την τραγωδία «υπερβολές», άρχισαν να μετριούνται πτώματα. Ήταν ήδη αργά…

Της Βασιλικής Σιούτη

Η κυβέρνηση κατάλαβε το μέγεθος της τραγωδίας όταν άρχισε να μετράει νεκρούς. Ως τότε υποβάθμιζε την καταστροφή και τα κυβερνητικά στελέχη μιλούσαν για υπερβολές του ΣΚΑΪ.

Εκατοντάδες άνθρωποι έτρεχαν αβοήθητοι και απεγνωσμένοι για να σωθούν, χωρίς να έχει μπει σε εφαρμογή κανένα σχέδιο από την πολιτεία και την τοπική αυτοδιοίκηση.

Ο κρατικός μηχανισμός ήταν σε παράλυση, αλλά οι υπουργοί και τα κυβερνητικά στελέχη κατήγγελλαν όποιον τολμούσε να κάνει την αυτονόητη και τραγική διαπίστωση, καθώς βασική τους έγνοια εκείνες τις πρώτες ώρες έμοιαζε να είναι η αποφυγή του πολιτικού κόστους. Σαν ένα μεγάλο πάρτι φανταζόταν τις μέρες αυτές η κυβέρνηση, αλλά, αντ’ αυτού, κήρυξε στη χώρα δημόσιο πένθος λόγω της καταστροφικής πυρκαγιάς που πήρε διαστάσεις εθνικής καταστροφής.