Ατομική ευθύνη, τέλος!

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Η φάση στην οποία έχει περάσει η χώρα, όπως τονίζουν οι ειδικοί και οι επιστήμονες, είναι ακόμα πιο δύσκολη από τις ημέρες της καραντίνας.

Πολύ περισσότερο καθώς στην επιδημιολογική αβεβαιότητα προστίθεται η βεβαιότητα της βαθιάς ύφεσης που έρχεται.

Πολιτικός πολιτισμός ή κάτι άλλο;

Τι δείχνουν οι αβρότητες Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ

Οι εκλογές σταμάτησαν την παρατεταμένη περίοδο αναμονής για την αλλαγή σκυτάλης, η οποία καθόριζε για πολύ καιρό τις εξελίξεις. Τώρα, οι νέοι συσχετισμοί στο πολιτικό σκηνικό αποτυπώθηκαν και οι τάσεις στο εσωτερικό του ήδη διαμορφώνονται.

Βασικό χαρακτηριστικό των εξελίξεων θα είναι η συνεννόηση ανάμεσα στους δυο πόλους για όσα έρχονται, για τους κύριους πυλώνες των εξελίξεων. Ακούγεται παράξενο αλλά είναι η πραγματικότητα, αν τη δούμε χωρίς τον παραμορφωτικό φακό της μικροπολιτικής αντιπαράθεσης.

Βεβαίως, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίζουν καθημερινά τις αψιμαχίες για οτιδήποτε συμβαίνει μέσα κι έξω από τη Βουλή. Ξεκίνησαν ήδη από την επομένη των εκλογών. Για το πόσους υπουργούς έχει η κυβέρνηση, μέχρι για το αν βρήκαν κατσαρίδες στα γραφεία τους οι νέοι υπουργοί.

Ποια αντιπολίτευση;

Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης

Όπως ήταν επόμενο, οι προβολείς της δημοσιότητας έπεσαν πάνω στη νέα κυβέρνηση αλλά και στην αξιωματική αντιπολίτευση. Για το τι θα κάνει η πρώτη, αλλά και στο τι μπορεί να ψελλίσει η δεύτερη, αφού απέτυχε οικτρά στο πηδάλιο του κυβερνητικού σκάφους…

Μόνο η Δεξιά μπορεί να σώσει τον ΣΥΡΙΖΑ

Του Πρόδρομου Καΐρη

Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, μετά την κωλοτούμπα του 2015, διαμορφώθηκε μια ιδιότυπη συμπαιγνία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., με όλα τα χαρακτηριστικά που έχουν οι συμπαιγνίες στην πολιτική πρακτική. Η ΝΔ στην κυριολεξία διασώθηκε από την αυτοακύρωση του ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει να διασωθεί χάρη στην αναβίωση της Ν.Δ. την οποία αυτός διασφάλισε.

Κινδυνεύει η Δεξιά χωρίς την Αριστερά;

Του Στέλιου Ελληνιάδη

Όλες οι κοινωνίες είναι άνω-κάτω. Η δυσαρέσκεια ποτέ δεν ήταν τόσο μεγάλη, εκτεταμένη και διαρκής σε ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο. Και για πρώτη φορά είναι τόσο διάχυτη, για πρώτη φορά είναι τόσο υπερκομματική. Αλλά είναι και η πρώτη φορά που δεν υπάρχει η Αριστερά να την αξιοποιήσει, να είναι μπροστά, να τη συγκροτήσει, να της δώσει προοπτική. Γι’ αυτό, η τόσο μεγάλη αυτή δυσαρέσκεια, που έχει απόλυτα ρεαλιστική βάση, παραμένει αυθόρμητη, αδέσποτη και πιθανότατα ατελέσφορη. Η περίπτωση των Κίτρινων Γιλέκων είναι πολύ χαρακτηριστική. Είναι ανέλπιστα αυτοδημιούργητη, ακαθοδήγητη, δυναμική, επίμονη και λαϊκή. Αλλά θα ήταν υπερεκτίμηση να αποφανθεί κανείς ότι απειλεί το σύστημα. Το απομυθοποιεί, το φτύνει, αλλά δεν απειλεί την αιτία της δυσαρέσκειας, γιατί δεν έχει κορμό, δεν έχει πυρήνα, δεν έχει καθολική στόχευση. Είναι σαν να ζητάει από τους υπαίτιους της δυσαρέσκειας να επιδιορθωθούν και να επιδιορθώσουν, ενώ εκφράζει την απόλυτη απαξίωσή της γι’ αυτούς.

Για τις πολιτικές διεργασίες εντός του ελληνικού Κοινοβουλίου

Του Σίμου Ανδρονίδη

«Είχε ξαπλώσει μες στη γνώση του, στη λύπη του, στη δόξα του, σαν σε μια αρχαία σαρκοφάγο. Εμείς τον παραστέκαμε και πάλι με την αφοσίωση μας ή το φθόνο μας- αδιάφορο- τον παραστέκαμε» (Γιάννης Ρίτσος, ‘Νέα Επιστροφή/Ασκήσεις’).

Με ένα ενδιαφέρον άρθρο[1] του ο Γιάννης Νικολόπουλος εστιάζει στα πολιτικά συμβάντα που έλαβαν χώρα την τελευταία περίοδο, και ειδικότερα, στα γεγονότα εντός Κοινοβουλίου, προσδιορίζοντας τις κομματικές-πολιτικές μεταβολές που επήλθαν συνεπεία της ψήφισης στο ελληνικό Κοινοβούλιο της περιώνυμης ‘Συμφωνίας των Πρεσπών’ (‘φορτισμένη’ άρση κοινοβουλευτικής λειτουργίας των ‘Ανεξάρτητων Ελλήνων και του κόμματος ‘Το Ποτάμι’), την ρητή εκδήλωση της πρόθεσης υποστήριξης της κυβέρνησης, πολιτικά και ιδεολογικά, έξι βουλευτών, ακόμη και εάν ανήκουν σε κοινοβουλευτική ομάδα άλλου κόμματος, καθώς και τις διεργασίες ‘διάσωσης’ αρχηγών κομμάτων που ήδη έχουν απολέσει την δυνατότητα λειτουργίας τους εντός μίας οργανωμένης κοινοβουλευτικής ομάδας, υπό το πρίσμα, όχι ενός πολιτικού-κοινοβουλευτικού και κατ’ επέκταση θεσμικού ‘ευτελισμού’, αλλά της προσίδιας ανάδειξης τους ως σημαινόντων όσο επάλληλων όρων που, ενταγμένοι εντός αυτού που αποκαλεί ως «μνημονιακό μπλοκ εξουσίας»,[2] δεικνύουν προς την κατεύθυνση έκφρασης των «επιθανάτιων σπασμών του ελλαδικού κοινοβουλευτισμού»,[3] όπως τιτλοφορείται το συγκεκριμένο άρθρο-ανάλυση.

Σοσιαλδημοκράτες και ακροκεντρώοι όλοι στο ίδιο (Μ)Πούλμαν

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Μα πού να πάω, που σ’ αγαπώ τόσο πολύ

                Μα πού να πάω αφού είσαι όλη μου η ζωή

 Ο γνωστός λαϊκός τραγουδιστής Θέμης Αδαμαντίδης ήταν ένα από τα πρόσωπα-έκπληξη που παραβρέθηκαν προ λίγων ημερών στην εκδήλωση με ουσιαστικό αντικείμενο την προσέγγιση ΣΥΡΙΖΑ και κεντροαριστεράς, Με ομιλητές τον Αλέξη Τσίπρα αλλά και τον Ούντο Μπούλμαν, πρόεδρο της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου.