PNR: εκατομμύρια «αθώοι» πολίτες επισήμως φακελωμένοι από τη νέα ΕΥΠ

Του Νικόλα Λεοντόπουλου

Από τον Μάιο 2018 οι χώρες της Ε.Ε. φακελώνουν όλους τους επιβάτες πτήσεων από και προς την Ε.Ε., αποθηκεύουν τα στοιχεία τους σε γιγαντιαίες βάσεις δεδομένων και τα διαβιβάζουν στις αρχές άλλων χωρών, ακόμα και των ΗΠΑ. Tο σύστημα PNR είναι πράγματι χρήσιμο όπλο κατά της τρομοκρατίας; Είναι νόμιμο; Ποιος πίεζε στο παρασκήνιο για την εφαρμογή του; Ποιος θα αναλάβει την υλοποίησή του στην Ελλάδα; Δεν είναι η ΕΥΠ, αλλά μοιάζει

Πρόκειται ίσως για τη μεγαλύτερη ώς τώρα επιχείρηση στην ευρωπαϊκή ιστορία μαζικού φακελώματος των Ευρωπαίων πολιτών από τις ίδιες τις κυβερνήσεις τους – αλλά και παράδοσης των στοιχείων τους στις ΗΠΑ.

Μυστική επιχείρηση; Οχι, πρόκειται για ευρωπαϊκή οδηγία που ισχύει από τις 28 Μαΐου 2018.

Ο κυρίαρχος λόγος χρειάζεται αποκρυπτογράφηση

Του Περικλή Κοροβέση

Στο αριστούργημα του Λιούις Κάρολ, «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», υπάρχει μια αντιφωνία ανάμεσα στον Χάμπτι Ντάμπτι και την Αλίκη γύρω από το θέμα των ορισμών.

Λέει ο Χάμπτι Ντάμπτι: «Οταν χρησιμοποιώ μια λέξη, σημαίνει ό,τι σημαίνει αυτό που θέλω εγώ. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο».

Και η Αλίκη διερωτάται: «Μπορείς να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα μαζί;»

Και παίρνει μια αποστομωτική απάντηση: «Το ερώτημα είναι ποιος είναι το αφεντικό. Αυτό τα λέει όλα». Και εδώ ο Κάρολ έχει απόλυτο δίκιο.

Στη ζούγκλα της Αττικό Μετρό

Του Τάσου Τσακίρογλου

Σταθμός Ελληνικού: από τα δέκα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων που λειτουργούσαν πριν την εφαρμογή του νέου συστήματος ηλεκτρονικών εισιτηρίων, λειτουργούν πλέον μόνο τρία. Αποτέλεσμα, ουρές ατέλειωτες όλες τις ώρες λειτουργίας του σταθμού, εκνευρισμός, διαπληκτισμοί, αργοπορίες, ταλαιπωρία.

Ώρα 12 το μεσημέρι, σήμερα. Κανένα από τα μηχανήματα έκδοσης δεν δέχεται χαρτονομίσματα, χωρίς όμως να υπάρχει πουθενά κάποια ένδειξη. Ταλαίπωροι υποψήφιοι επιβάτες, όπως και εγώ, προσπαθούν να βγάλουν εισιτήριο, τοποθετώντας χαρτονομίσματα στις ανάλογες σχισμές. Αποτέλεσμα μηδέν. Το χαρτονόμισμα απορρίπτεται ξανά και ξανά και οι επιβάτες πηγαίνουν από το ένα μηχάνημα στο άλλο, δοκιμάζοντας την τύχη τους.

Το απέραντο γαλάζιο της κοινωνικής υποκρισίας

Amphitheatrum Caesareum και το δικαίωμα στην πολυτέλεια

Αν θα μπορούσαμε να καταδείξουμε το Κολοσσαίο της Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας, τότε δίχως αμφιβολία πρόκειται για τη Μεσόγειο. Είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός πως ο τρόπος με τον οποίο θα πατήσει κάποιος στη στεριά της, αποδεικνύει με μεγάλη ακρίβεια τη θέση και τον ρόλο του μέσα στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Οι πρώτες κακοκαιρίες ήδη παρασέρνουν με αξιοσημείωτη αγριότητα τα υπολείμματα του θέρους στους υπονόμους και οι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν ως ενθύμια των καλοκαιρινών μας αναμνήσεων μάς φέρνουν αντιμέτωπους με τις δύο όψεις ενός ανεξέλεγκτων διαστάσεων φαινομένου: στο ένα άκρο, ένας βομβαρδισμός της φωτογένειας, μια καταναγκαστική ευτυχία να κυκλοφορεί στις οθόνες μας με τα χαμόγελα να ανταγωνίζονται το ένα το άλλο σε λάμψη και ομορφιά, ειδυλλιακά τοπία, ακρογιαλιές, παραλίες, η μαγεία της ανακυκλωμένης από τη βιομηχανία του πολιτισμού «φύσης», ο τουριστικός πλούτος του Νότου και η αιτία που οι λευκοί του Βορρά μας ζηλεύουν, η διάχυτη ανεμελιά και η αίσθηση πως ό,τι κι αν μας συμβεί εμείς απλά «θα περνάμε καλά», η μαζική αδιαφορία που βουτάει στα καταγάλανα νερά και απαθανατίζει τις εικόνες από την Εδέμ των υπερμοντέρνων σκλάβων· στο άλλο άκρο, παντόφλες, μουλιασμένος ρουχισμός και σωσίβια σωριασμένα, ζωντανά και νεκρά πτώματα να τα ξεβράζει το κύμα, δουλέμποροι, επιχειρήσεις του λιμενικού σώματος, στοιβαγμένες ζωές σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς, καταγραφή και αρχειοθέτηση όσων βούλιαξαν και όσων σώθηκαν, μια στρατιωτικού τύπου εκστρατεία μεταφοράς των επιζώντων στα σύνορα. Η Μεσόγειος εξελίσσεται σε μήτρα του πλεονάζοντος ανθρώπινου δυναμικού.

Η απώλεια της ιδιότητας του πολίτη

Το πόσο η δημοκρατία πάσχει εδώ και καιρό είναι γνωστό και αισθητό – αν και όχι στον ίδιο βαθμό από όλους – αλλά όλοι εξακολουθούν να αισθάνονται ότι είναι πολίτες που εκδηλώνουν τη βούλησή τους συμμετέχοντας στις εκλογές, στην κριτική της εξουσίας αλλά και στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.

Όμως το ερώτημα είναι αν έχουν απομείνει δικαιώματα που να μπορεί κανείς να διεκδικήσει, πλην εκείνων που ρυθμίζονται από το ιδιωτικό δίκαιο και αφορούν τις καθημερινές σχέσεις ιδιωτών και αυτό μόνον σε ορισμένο βαθμό, γιατί του νόμου πάντοτε διέφευγαν όσοι ιδιώτες διέθεταν μεγάλη ισχύ.

Τα Βίαια Έργα και οι Ημέρες της Ομάδας ΔΕΛΤΑ

Των Αντώνη Ντινιακού, Δήμος Χριστόπουλου

Πηγή – vice

Η Συγκρότηση της Ομάδας ΔΕΛΤΑ

Επικοινωνώ με τον πρόεδρο του Σωματείου Ειδικών Φρουρών Αττικής, Βασίλη Ντούμα. Όπως ο ίδιος λέει: «Η ΔΕΛΤΑ συγκροτήθηκε τον Μάρτιο του 2009 με σκοπό να περιορίσει ακραία έκνομες ενέργειες στο κέντρο των Αθηνών. Εκείνη την εποχή ήταν σε έξαρση μια σειρά καταδρομικών επιθέσεων από αγνώστους σε τράπεζες, αστυνομικά τμήματα και καταστήματα. Αποκορύφωμα ήταν οι μαζικές καταστροφές -σε ανύποπτο χρόνο και όχι έπειτα από κάποια πορεία- στην οδό Σκουφά στο Κολωνάκι το 2009. Ο επιχειρησιακός σχεδιασμός της ΔΕΛΤΑ βασίστηκε στη λογική της ταχείας αντίδρασης –αυτού του τύπου οι “καταδρομικές” διαρκούσαν ελάχιστο χρόνο και συγκεκριμένα δεν υπερέβαιναν τα τέσσερα με πέντε λεπτά. Προκειμένου να αντιμετωπιστεί λοιπόν το φαινόμενο, η τότε πολιτική ηγεσία με Υπουργό Δημοσίας Τάξης τον Προκόπη Παυλόπουλο και Υφυπουργό τον Χρήστο Μαρκογιαννάκη, σε συνεργασία με την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ αποφάσισε τη συγκρότηση μιας μονάδας άμεσης επέμβασης από 300 ειδικά εκπαιδευμένους άνδρες, οι οποίοι θα κινούνταν περιμετρικά του κέντρου, σε ομάδες των δέκα ατόμων με έναν ομαδάρχη και θα είχαν την πρώτη επαφή και σύγκρουση με τους δράστες περίπου στα 3,5 λεπτά. Επελέγη μάλιστα να μετακινούνται με δίκυκλα ώστε να είναι ευέλικτοι μέσα στην πόλη, αλλά κυρίως να είναι “διαχειρίσιμα” τα μηχανάκια σε καταστάσεις άμεσης συμπλοκής και εννοώ να μπορούν να τα πετάξουν κάτω στο δρόμο, χωρίς να σβήσουν, αν η κατάσταση το επιβάλλει. Λίγο καιρό έπειτα από τη δημιουργία της ΔΕΛΤΑ και λόγω της παρουσίας της οι επιδρομές που προανέφερα σταμάτησαν».

Οι πολίτες πρέπει να καταλάβουν τις εγκαταστάσεις των καθεστωτικών ΜΜΕ

Σύμφωνα με τα LuxLeaks, εννιά εταιρείες ελληνικών συμφερόντων φοροαποφεύγουν, απολαμβάνοντας το ευνοϊκό φορολογικό σύστημα του Λουξεμβούργου, αλλά τα καθεστωτικά ελληνικά ΜΜΕ κάνουν για μια ακόμα φορά την πάπια. Καμία αναφορά στα ονόματα αυτών των ελληνικών εταιρειών.

Τα καθεστωτικά ΜΜΕ συνεχίζουν να παίζουν τον άθλιο ρόλο που παίζουν, εδώ και δεκαετίες, εναντίον των πολιτών της χώρας μας.

Πολίτες, κράτος, τράπεζες: ποιός θα χρεοκοπήσει πρώτος;

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Οι τελευταίες ημέρες της Πομπηίας – Γιατί οι τράπεζες αυτοκτονούν -Το επικείμενο κραχ –  Η αβάστακτη ελαφρότητα και υποκρισία των τραπεζιτών και του οικονομικού επιτελείου

«Η Ελλάδα πέτυχε το πιο ισχυρό κυκλικά προσαρμοσμένο πρωτογενές δημοσιονομικό ισοζύγιο στην ευρωζώνη, μόλις σε τέσσερα χρόνια», παραδέχθηκε ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ που συμφώνησε για τη νέα δόση των 3,41 δισ. ευρώ. Δυο ημέρες νωρίτερα ο Γιάννης Στουρνάρας είχε προαναγγείλει στον ΣΕΒ το παγκόσμιο ρεκόρ: από το 2010-2013 διόρθωση 19,4%! Παρόλα αυτά ο κίνδυνος να σκάει η Ελλάδα δεν έχει απομακρυνθεί.

Γιατί το ΔΝΤ ζητάει νέα μέτρα: Ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ είπε επίσης ότι για να επιτευχθεί οριστικά η σταθεροποίηση … «είναι αναγκαία επιπρόσθετη δημοσιονομική προσαρμογή ώστε να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του χρέους, μέσα από μόνιμα και υψηλής ποιότητας μέτρα, με ταυτόχρονη ενίσχυση του κοινωνικού διχτυού ασφαλείας. Είναι εξαιρετικά σημαντικό οι αρχές να συνεχίσουν την βελτίωση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών, την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και την ενίσχυση του ελέγχου των δαπανών. Πρέπει να επιταχυνθούν οι μεταρρυθμίσεις στην δημόσια διοίκηση».

Υπήκοος ή πολίτης;

του Περικλή Κοροβέση

Αυτή η συστηματική καταστροφή των πάντων που συντελείται στη χώρα μας, προς όφελος του ιμπεριαλισμού των TALIBANK, έχει βρει έναν απροσδόκητο σύμμαχο: την παθητικότητα αυτού του λαού. Για τα πολιτικά κόμματα του Κοινοβουλίου δεν μιλάμε. Ολα βρίσκονται σε κρίση, που εκδηλώνεται με ποικίλες μορφές. Αλλη η κρίση της Κεντροαριστεράς, άλλη της Κεντροδεξιάς και άλλη της Αριστεροαριστεράς. Αλλά στην ουσία, στο βάθος είναι ίδια. Είναι η κρίση του κοινοβουλευτικού πολιτικού συστήματος, που έφτασε στα όριά του, που εκπλήρωσε την ιστορική του διαδρομή και μετατράπηκε σε μια ολιγαρχία με δύο φράξιες. Ενας κατ’ όνομα δικομματισμός, που στην ουσία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και στην παγίδα αυτή έχει πέσει και ο ΣΥΡΙΖΑ με την εμμονή του στον κυβερνητισμό, που μπορεί να αποδειχτεί και η μεγάλη του χίμαιρα. Το παιχνίδι παίζεται στην κοινωνία και όχι στις ωραίες φωτογραφίες του φωτογενούς κ. Τσίπρα.

Ποιος θα πρέπει να φοβάται την κοινωνία;

Του Σταμάτη Στεφανάκου

Είχα καιρό να γράψω άρθρο. Όχι γιατί μου έλλειπαν τα ερεθίσματα ή δεν είχα χρόνο. Είναι όμως φορές που πρέπει να κάνεις πίσω, να διαβάσεις την πραγματικότητα, να την μετρήσεις , να την κατανοήσεις και κυρίως να νιώσεις τον παλμό της . Με κάποιο τρόπο είναι ανάγκη να ελαττώσεις τον θόρυβο που γεννιέται από τα γεγονότα, και να τα δεις μεθοδικά και ψύχραιμα πριν εκφραστείς γραπτά ή προφορικά.

Σήμερα όμως, νομίζω, έχει φτάσει η ώρα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας.

Το Πολυτεχνείο Πιο Ανεπίκαιρο Από Ποτέ

Ας πάρουμε μια ανάσα, ας γίνουμε λογικοί, ας αποφύγουμε τους συναισθηματισμούς, την κινδυνολογία και τον λαϊκισμό, ας μιλήσουμε για νομιμότητα, και ας δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά. Ας δούμε τί έχει συμβεί και τί συμβαίνει.

Το Νοέμβριο του 1973 μια χούφτα φοιτητές -πράκτορες της ΚΥΠ και προβοκάτορες, σύμφωνα με την μεγαλύτερη αριστερή παράταξη της εποχής (ΚΚΕ)- καταλαμβάνουν το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, με συνθήματα “Κάτω η Χούντα” και “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”.

Επείγουσα Ανακοίνωση: Πολίτη, δεν έχεις χρήμα αρά δεν έχεις δικαιώματα

Του Σταμάτη Στεφανάκου

Η ενημέρωση αυτή έρχεται από το  μέλλον μας. Σε λίγους μήνες ή χρόνια ο κόσμος μας θα είναι εντελώς διαφορετικός από ότι σήμερα, και μάλλον  αυτό το μέλλον θα το έχουμε επιλέξει ως κοινωνία…

Σε ένα τέτοιο μέλλον οι πολυεθνικές θα έχουν το πρώτο ρόλο στην διακυβέρνηση της χώρας μας . Η Ελλάδα δεν θα υπάρχει ως οντότητα ανεξάρτητη αλλά ως τμήμα παραγωγής και κατανάλωσης σε ένα παγκόσμιο  δίκτυο που θα καθοδηγείται από μια παγκοσμία επιτροπή που θα αποτελείται από διευθυντικά μέλη εταιριών.

Ο πληθυσμός  θα έχει  χωριστεί  σε τρείς κατηγορίες. Αυτούς που θα έχουν την διαχείριση του πλούτου και θα ζουν στην πολυτέλεια, αυτοί που θα έχουν  πρόσβαση  κοντά στα απαραίτητα δουλεύοντας με λίγες ή ελάχιστες απολαβές και αυτούς  που απλά δεν θα έχουν τίποτα και θα  υπάρχουν στο περιθώριο. Μαντέψτε, η τελευταία κατηγορία θα είναι η μεγαλύτερη κατηγορία από τις άλλες, και  άρα  αναφερόμαστε σε κοινωνία του ενός τρίτου…

Αποενοχοποιήστε τους πολίτες!

Του Γιώργου Κιμούλη

Η τέχνη μου εδώ και χρόνια μου έμαθε, πως όλα τελικά είναι… προσωπικά. Όλα είναι επί π ρ ο σ ω π ι κ ο ύ !   Αυτή η σκέψη, με αποενοχοποίησε και μου έδωσε τη δυνατότητα να κατανοήσω  την έννοια της δύναμης του υποκειμένου,  αλλά και την αλτουσεριανή υποκειμενικότητα χωρίς υποκείμενο. Με λίγα λόγια μπόρεσα να αντιληφθώ πολύ γρήγορα, πως οι έννοιες άτομο και κοινωνία  –  άτομο και κράτος είναι έννοιες αφηρημένες και αποκτούν νόημα μόνον σε συνάρτηση η μία με την άλλη, διατηρώντας ταυτόχρονα την αυτονομία τους. Δε φοβήθηκα λοιπόν ποτέ να αρθρώσω  και στη συνέχεια να επαναλαμβάνω τη φράση,  πως  “το πολιτικό αίτημα του ανθρώπου είναι να μπορέσει να ζει ατομικά κοινωνικός”, χωρίς αυτό να συνιστά αντίφαση, όπως πολλοί πιστεύουν. Η αλληλένδετη σχέση της αυθορμησίας με την πειθαρχία  είναι ένα διαρκές ζητούμενο.

Το πείραμα του Wörgl – Μια ιστορία σαν παραμύθι

Το Wörgl (Βεργκλ) ήταν μια μικρή πόλη 4.500 κατοίκων στην Αυστρία όπου διεξήχθη ένα καινοτόμο οικονομικό πείραμα το 1932.

Ήδη η Ευρώπη είχε χτυπηθεί από το κραχ του 1929, και το 1931 που εκλέχτηκε Δήμαρχος ο Michael Untergüggenberger (Μίκαελ Ούντεργκέγκενμπέργκερ) ήδη είχε έλθει η ύφεση με 30% ανεργία, και 10% άπορους. Ο νέος Δήμαρχος προερχόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια, ο ίδιος κατόρθωσε να μορφωθεί μόνος του και να γίνει μηχανικός στους σιδηροδρόμους. Αν και ο ίδιος δεν ήταν μαρξιστής, είχε συνδικαλιστική δράση και υποστήριζε τα συμφέροντα των εργαζομένων ενάντια των πλουσίων επενδυτών του σιδηροδρόμου, πράγμα που το πλήρωσε με την μη προσωπική του άνοδο στην ανώτερη ιεραρχία των σιδηροδρομικών υπαλλήλων. Ήταν ένας άνθρωπος ανοιχτόμυαλος, πρακτικός, εργατικός, δραστήριος που κέρδισε την καρδιά των συμπολιτών του, οι οποίοι τον εμπιστεύτηκαν στη θέση του Δημάρχου, γνωρίζοντας ότι δεν θα τους προδώσει.