Σκοτώνουν τους ποδοσφαιριστές προτού γεράσουν

του Γιάννη Νικολόπουλου

Οι στιγμές μεταξύ ζωής και θανάτου του Δανού ποδοσφαιριστή, Κρίστιαν Έρικσεν θα έπρεπε να έχουν πείσει και τους πλέον δύσπιστους.

Tο «παλτό» του καπιταλισμού

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Ποδόσφαιρο: «Καπιταλισμός» και «απληστία» ήταν δυο λέξεις που ακούστηκαν στα διεθνή ΜΜΕ μετά την αποτυχημένη προσπάθεια κορυφαίων ομίλων ποδοσφαίρου να δημιουργήσουν τη European Super League. Ισως όμως να κατανοούσαμε καλύτερα τι συνέβη αν συνειδητοποιούσαμε ότι η βιομηχανία του ποδοσφαίρου δεν ακολουθεί τους κανόνες του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος.

Πριν από περίπου δέκα χρόνια ο Πίτερ Κένεντι, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης, έκανε μια πρόβλεψη: «Mεγάλοι όμιλοι του αγγλικού ποδοσφαίρου, όπως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Αρσεναλ, θα μπορούσαν να αποσχιστούν σε μια ευρωπαϊκή σούπερ λίγκα (European super league) στην οποία θα συμμετείχε η αφρόκρεμα των ευρωπαϊκών ομάδων».

Ο καπιταλισμός πεθαίνει στο ποδόσφαιρο

του Θάνου Καμήλαλη

Στη θεωρία, ο καπιταλισμός έχει στον πυρήνα του την «ελευθερία», το ότι αν κάνεις τις σωστές επιλογές θα κερδίσεις σε χρήμα, δόξα και κοινωνική ανέλιξη και το ότι η οικονομική ανάπτυξη χρηματοδοτείται από την επένδυση κεφαλαίου, με το απαιτούμενο επιχειρηματικό ρίσκο. Στο ποδόσφαιρο, όταν οι ολιγάρχες δεν αγοράζουν ομάδες για να τις χρησιμοποιούν ως διαφήμιση και εξυπηρέτηση των συμφερόντων παράλληλων δραστηριοτήτων τους, το μοντέλο λέει ότι ένας ιδιοκτήτης ρίχνει χρήματα στην ομάδα του, σκοπεύοντας να λάβει πίσω πολλαπλάσια από αγοραπωλησίες παικτών, εισιτήρια, τηλεοπτικά δικαιώματα και εγχώριες ή διεθνείς διακρίσεις (που συνοδεύονται από μπόνους εκατομμυρίων).

Λόγω της φύσης της επιχείρησης βέβαια, υπάρχουν επιπλέον παράγοντες που επηρεάζουν την επιτυχία ή την αποτυχία. Από τη μία είναι η φήμη για έναν οικονομικό παράγοντας που ξαφνικά φιγουράρει ως Πρόεδρος στη δημόσια σφαίρα, από την άλλη, το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο παραμένει ένα παιχνίδι. Μία κακή σεζόν, για μια σειρά από λόγους (από τραυματισμούς μέχρι γκίνια και κακές διαπροσωπικές σχέσεις στον σύλλογο) μπορεί να φέρει κατευθείαν μεγάλα χρέη. Η νίκη με την ήττα έχουν συχνά διαφορά μερικών στιγμών, λίγων εκατοστών αλλά και ορισμένες φορές δεκάδων εκατομμυρίων.

Το ποδόσφαιρο και η θρησκεία του χρήματος

Του Γιάννη Νικολόπουλου

Η αντεπανάσταση των “12” μπορεί να αποδειχθεί πολλαπλώς ωφέλιμη για το άθλημα των μαζών που κατάντησε παίγνιο των πολυεθνικών.

Τo VAR ως «έργο ψηφιακής υποδομής» με χρήματα του δημοσίου

Tης Βασιλικής Σιούτη

Το ελλιπές και ακριβό σύστημα Video Assistant Referee (VAR), που έκανε δώρο στις ΠΑΕ η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με χρήματα του δημοσίου

ΣΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ το σύστημα Video Assistant Referee (VAR) το αγόρασαν οι ποδοσφαιρικές ομάδες του πρωταθλήματος τους. Εδώ παρουσιάστηκε ως έργο «ψηφιακού μετασχηματισμού του ελληνικού ποδοσφαίρου» και το πλήρωσε η ελληνική κυβέρνηση με λεφτά του δημοσίου. Όπως καταγγέλλεται, στοίχισε και κάτι παραπάνω. Λεπτομέρεια: είναι και λειψό. Η δικογραφία εδώ και λίγες μέρες είναι στη Βουλή, όπου αναμένεται να συζητηθεί η άρση ασυλίας του τότε αρμόδιου υπουργού Νίκου Παππά.

«English game» εκτός γηπέδων

Του Δημήτρη Κούλαλη

Aπ’ τα τηλεοπτικά τερέν, στα «προγράμματα στήριξης» που τσεπώνουν δισεκατομμυριούχοι ιδιοκτήτες ομάδων, μετά το ποδοσφαιρικό «lockdown». Απ’ την «ταξική σύγκρουση» εντός των γραμμών του γηπέδου, στα οικονομικά παζάρια έξω απ’ αυτές. Και μερικές σκέψεις για το παρόν και το μέλλον του δικού μας παιχνιδιού…

Η Lucy Mangan, από τις στήλες του Guardian, το χαρακτήρισε «Downton Abbey των ανδρών». Άλλοι, έγραψαν ότι ο Μπόρις Τζόνσον, μετά την απομάκρυνσή του από τη θεωρία της «ανοσίας της αγέλης» σ’ ό,τι αφορά τον κορωνοϊό, πρέπει να προστατέψει τους Βρετανούς με την «ανοσία» απέναντι στον Julian Fellowes.

Το Ποδόσφαιρο του… Λαοκόοντος

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Η αγνή, καθαρή, έντιμη εποχή του ποδοσφαίρου, ακόμα κι αν υπήρξε ποτέ, είναι τόσο μακρινή που μοιάζει, πλέον, μυθική.

Ολες αυτές τις τελευταίες 5 δεκαετίες, καθώς προχώρησε και γιγαντώθηκε  η φάση της λεγόμενης επαγγελματοποίησης, η υπόθεση ποδόσφαιρο ξετυλίγεται σαν κουβάρι που το «άσπιλο» χτες του συνδέεται άρρηκτα και με το ίδιο νήμα με το «αγγελικά πλασμένο» παρόν του:

Αποκαλύφθηκαν οι πολυ-ιδιοκτήτες του πολιτικού συστήματος

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Η άρχουσα τάξη στον σύγχρονο ελληνικό καπιταλισμό μπορεί να λειτουργήσει και με όρους φεουδαρχίας! Αυτό αποδείχθηκε με τις εικόνες που καταγράφηκαν στους «δρόμους» με τις παρελάσεις των οπαδικών στρατών αλλά και στους «διαδρόμους» της Βουλής. Εκεί όπου, χωρίς προσχήματα, η κυβέρνηση δήλωσε έρμαιο συγκερασμού συμφερόντων και τροχονόμος επιχειρηματικών επιδιώξεων. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να παραδεχθεί ότι υπάρχουν επιχειρηματικά «φέουδα» στα Βόρεια και Νότια της χώρας.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν και θέλησε να εμφανιστεί ως επιδιαιτητής στην κόντρα Μαρινάκη-Σαββίδη (τους οποίους κατονόμασε) για το πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο, πέτυχε το ακριβώς αντίθετο. Να γίνει κατανοητό το πόσο εύκολα η αστική διαχείριση μπορεί να βρεθεί σε κρίση, όταν δεν επιτυγχάνει συμβιβασμούς μεταξύ αυτών που εξυπηρετεί. Ο πανικός της κυβέρνησης απέναντι στη σύγκρουση των ολιγαρχών ήταν κάτι παραπάνω από φανερός. Τόσο από τις εσπευσμένες κοινοβουλευτικές διαδικασίες που επιστράτευσε για τη συνέχιση του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος όσο και από την πολιτική λογική την οποία εξέφρασε.

Μπαλαδώρα

Του Θάνου Καμήλαλη

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι «δεν εκβιάζεται», την ίδια στιγμή που ανακοινώνει την ικανοποίηση του αιτήματος του εκβιασμού. Το ελληνικό ποδόσφαιρο υποτίθεται ότι παίζεται μέσα στο γήπεδο, ότι είναι γενικά ένα «παιχνίδι», έστω ένα «προϊόν» αλλά στην πραγματικότητα, οι μόνοι που παίζουν είναι οι ολιγάρχες, μεγαλοπαράγοντες, δήθεν «τρελοί πρόεδροι». Υποτίθεται επίσης ότι είναι «αυτοδιοίκητο», κάτι που καταρρίφθηκε πέραν πάσης αμφιβολίας καθόλη τη διάρκεια της εξέλιξης της υπόθεσης του πιθανού υποβιβασμού ΠΑΟΚ και Ξάνθης. Και η «κοινωνική συνοχή» απειλείται, σύμφωνα με την κυβέρνηση, αν υποβιβαστεί μία μεγάλη ποδοσφαιρική ομάδα για ένα σοβαρό εξωγηπεδικό παράπτωμα. Εδώ και δεκαετίες, γιατί τίποτα δεν είναι καινούριο, η μπάλα όχι απλά έχει χαθεί, δεν υπάρχει. Παράλληλα, δεν μιλάμε μόνο για το ποδόσφαιρο.

Με διαδικασίες – εξπρές, όπως και η τροπολογία που κατέθεσε η «δεν εκβιαζόμαστε, αλλά» κυβέρνηση, ένα θέμα του ποδοσφαίρου έγινε εθνικό ζήτημα. Η Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού, ερευνώντας καταγγελία του Ολυμπιακού και έχοντας στη σύνθεσή της μέλη που είχαν επιλεγεί από τον υφυπουργό Αθλητισμού, Λευτέρη Αυγενάκη, βρήκε ζήτημα συνιδιοκτησίας μεταξύ του ΠΑΟΚ και της Ξάνθης και αποφάσισε την ποινή του υποβιβασμού. Ακολούθησε ένα μικρό χάος, με οργισμένες ανακοινώσεις από ΠΑΟΚ και τοπικούς άρχοντες της Θεσσαλονίκης, η διαγραφή του Θοδωρή Ζαγοράκη από την ευρωομάδα της ΝΔ επειδή αντέδρασε, η κυβερνητική παρέμβαση για αλλαγή του νόμου (είναι που το ποδόσφαιρο είναι αυτοδιοίκητο), η εξαφάνιση του Αυγενάκη και στη συνέχεια η οργή του Ολυμπιακού.

Ποδοσφαιρικοί ελέφαντες κι επιτελικά ποντίκια

Πιθανόν να έχετε ακούσει την παροιμία, που μάλλον μας έχει φτάσει από Αφρική μεριά, «όταν μαλώνουν οι ελέφαντες, την πληρώνουν τα ποντίκια». Κι αν δεν την ξέρετε εσείς, την ξέρουν πλέον τα περισσότερα ποντίκια και, σίγουρα, την ξέρουν όλοι οι ελέφαντες.

Δε νομίζω ότι χρειάζεται να εξηγήσω ποιοι είναι οι ελέφαντες και ποια τα ποντίκια σε αυτήν την αναλογία.

Τα ποντίκια της ιστορίας που ζούμε είχαν τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, που πίστεψαν και τα ίδια τα ψέμματα που έλεγαν για τις ικανότητές τους. Ίσως να νόμιζαν ότι τα κολλητιλίκια με τον έναν ελέφαντα θα τους προστατέψουν επαρκώς, δεν ξέρω. Πάντως τα ποντίκια μας την είχαν δει τη μάχη να έρχεται και είχαν σχέδιο.

«Πόλεμος» ποδοσφαιρικός – κλωτσοσκούφι πολιτικό…

Κατατέθηκε στη Βουλή η κυβερνητική τροπολογία (εδώ) που προβλέπει αντί της ποινής αποβολής των ομάδων, που εισηγήθηκε η ΕΕΑ (ΠΑΟΚ και Ξάνθη), την αφαίρεση 5 έως 10 βαθμών από το τρέχον ή από το επόμενο επαγγελματικό πρωτάθλημα, για περιπτώσεις πολυϊδιοκτησίας.

«Κόκκινη κάρτα» στο φασίστα Μπολσονάρου από τη Φλαμένγκο

Η ομάδα της Βραζιλίας Φλαμένγκο δεν προτίθεται να καλέσει τον φασίστα πρόεδρος της χώρας Ζαΐχ Μπολσονάρου στον τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες σεβόμενη τον λαό της Χιλής.

Η βραζιλιάνικη ομάδα θα διεκδικήσει το τρόπαιο κόντρα στη Ρίβερ Πλέιτ, σε ένα παιχνίδι που είναι προγραμματισμένο να διεξαχθεί στο Σαντιάγο, πρωτεύουσα της Χιλής, στις 23 Νοεμβρίου.

Μύθοι και αλήθειες για την έξαρση της οπαδικής βίας στην Ελλάδα

Του Χρίστου Κρανάκη

Μεγάλες διαστάσεις έχουν πάρει τα φαινόμενα βίας ανάμεσα στους διάφορους οπαδικούς στρατούς, τους τελευταίους μήνες. Ο αυξημένος κίνδυνος ακόμη και απώλειας ανθρώπινων ζωών αναστάτωσε τα ανώτερα κλιμάκια της κυβέρνησης και της ΕΛ.ΑΣ. Ο υφυπουργός Αθλητισμού, Γιώργος Βασιλειάδης, προχώρησε σε αλλεπάλληλες επικριτικές και καταδικαστικές δηλώσεις, ενώ συναντήθηκε και με τον αρχηγό της Αστυνομίας για το συγκεκριμένο θέμα, ζητώντας και λαμβάνοντας διαβεβαιώσεις  για την επόμενη μέρα. Το ιστορικό των διαδοχικών επιθέσεων μπορεί να μην έχει ιδιαίτερη σημασία, παρ’ όλα αυτά μια πιο βαθιά ανάγνωση του επιπέδου βίας του τελευταίου διαστήματος αναδεικνύει πως πλέον καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ριζικά διαφορετικές καταστάσεις.

Εκτιμάται πως ο νέος κύκλος βίας επικεντρώνεται, στη παρούσα φάση, κυρίως μεταξύ των οπαδών Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού και ξεκίνησε πριν από περίπου ένα χρόνο με τη διπλή επίθεση σε σύνδεσμο του πρώτου στη Καλλιθέα. Η κλιμάκωση όμως ήρθε μέσα από τις δύο “καταδρομικές εφόδους” σε συνδέσμους του Ολυμπιακού στον Πειραιά πριν από περίπου πέντε μήνες, όπου χρησιμοποιήθηκε βαρύς οπλισμός (αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί, μολότοφ, λοστάρια, μπουκάλια). Εκ νέου κλιμάκωση είχαμε τον Δεκέμβρη, πάλι σε σύνδεσμο του Ολυμπιακού, στον Ασπρόπυργο αυτή τη φορά. Βίντεο που δημοσιοποιήθηκε δείχνει πως από τύχη δεν θρηνήσαμε νεκρούς, καθώς εξερράγη βόμβα μολότοφ εντός του συνδέσμου όπου είχαν παγιδευτεί κόκκινοι οπαδοί που παρακολουθούσαν αγώνα της ομάδας του. Η απάντηση δεν άρχισε να έρθει, και το Φεβρουάριο ήταν οι σειρά των οπαδών του Ολυμπιακού να εφορμήσουν σε σύνδεσμο του Παναθηναϊκού στο Περιστέρι. Σημειώθηκαν και πάλι εκρήξεις και φωτιές, ενώ σχετικά σοβαρά τραυματίστηκε ένας 45χρονος περαστικός που είχε την ατυχία να βρεθεί στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Μέχρι τώρα, το σκηνικό μοιάζει λίγο πολύ γνώριμο με ό,τι είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. “Επιτέθηκες σε σύνδεσμό μου – θα επιτεθώ στον δικό σου” και τούμπαλιν.

Παίξτε μπαλίτσα, ρεεε…

Του Δημήτρη Μηλάκα

Η ιστορία του ποδοσφαίρου, διαπίστωνε στη «Monde Diplomatique» πριν από κάποια χρόνια ο Ιγνάθιο Ραμονέ, «είναι μια βία που το σύστημα την ανέχεται, είναι η έκφραση μιας ξεστρατισμένης εξέγερσης που περισσότερο ενισχύει παρά απειλεί την καθεστηκυία εξουσία». Αυτή η διαπίστωση, αν και αδικεί αυτό καθεαυτό το ποδοσφαιρικό παιχνίδι και την αθωότητα που κρύβει, περιγράφει εύστοχα το πώς η εξουσία το χρησιμοποιεί και το καπηλεύεται.

Η παρότρυνση («Παίξτε μπαλίτσα, ρεεε») που κρύβει ο τίτλος, λοιπόν, δεν απευθύνεται στους ποδοσφαιριστές που βγάζουν το ψωμί τους στα ελληνικά γήπεδα. Αυτοί παίζουν αυτό που μπορούν και όποιοι μπορούν κάτι περισσότερο (αν δηλαδή είναι εντός των προδιαγραφών που απαιτούν οι σύγχρονες ανάγκες του αθλήματος) φεύγουν τρέχοντας από την άθλια ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα.

Μια (…αδιάκοπη) αλητεία

Τα όσα συνέβησαν μέσα κι έξω από το Ολυμπιακό Στάδιο κατά τη διάρκεια του ποδοσφαιρικού αγώνα Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός μπορεί να προκαλούν οργή και αηδία, αλλά καμία έκπληξη. Για μια ακόμα φορά αποδείχθηκε ότι η «εξυγίανση» του ελληνικού ποδοσφαίρου (και όχι μόνο) πάει χέρι – χέρι με τον «εξυγιαντικό» χαρακτήρα των κάθε λογής «εξυγιαντών» του.

Πέντε λεπτά μετά την έναρξη του παιχνιδιού οπαδοί του Παναθηναϊκού εισέβαλαν στο γήπεδο και επιτέθηκαν στον πάγκο του Ολυμπιακού. Ταυτόχρονα «κύριοι» που φαίνονται στο βίντεο να διαθέτουν επίσημες διαπιστεύσεις εισόδου στον αγωνιστικό χώρο άρχισαν να επιδεικνύουν τις πυγμαχικές τους ικανότητες… Καταγγελίες μιλούν ακόμα και για μαχαίρια που βγήκαν από τους «καλούς» αυτούς …φιλάθλους!

Οι «παραγκάρχες» κυβερνούν το ποδόσφαιρο από το παρασκήνιο

Του Νίκου Μάλλιαρη

Άνθρωποι που κινούν τα νήματα στον ελληνικό αθλητισμό ανεξαρτήτως κυβερνήσεων

Από το 1979 που το ποδόσφαιρο απέκτησε επαγγελματική νομική υπόσταση, παραδόθηκε ανοχύρωτο σε συμφέροντα. Κυβερνήσεις έκτοτε άλλαξαν ουκ ολίγες και ακόμη περισσότεροι υφυπουργοί Αθλητισμού. Οι «παραγκάρχες» όμως ήταν πάντα εκεί, με οποιαδήποτε κυβέρνηση ή υφυπουργό.

Το πρόβλημα για το ποδόσφαιρο είναι ότι τα κόμματα που αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση της χώρας δεν διαμορφώνουν μια διαχρονική αθλητική πολιτική αρχών, ούτε αναδεικνύουν στελέχη που θα την υλοποιήσουν ως υφυπουργοί και Γενικοί Γραμματείς Αθλητισμού. Με αποτέλεσμα οι εκάστοτε, διοριζόμενοι από τον Πρωθυπουργό, αδαείς και περιστασιακοί υπουργοί και Γ. Γραμματείς, να εφαρμόζουν προσωπική πολιτική, που τις περισσότερες φορές τους την υπαγορεύουν-επιβάλλουν οι μεγαλοπαράγοντες ή/και εξοθεσμικοί παραγοντίσκοι ή, τέλος, το στενά εννοούμενο κομματικό συμφέρον.

Όλη η ιστορία για το πώς η ΕΡΤ έριξε 51,7 εκατ. ευρώ στο απαξιωμένο ελληνικό ποδόσφαιρο

Του Θοδωρή Χονδρόγιαννου

Για να υπεραμυνθεί αυτής της πολιτικής απόφασης ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης Νίκος Παππάς, υποστήριξε ότι η ΕΡΤ έβαλε την «μπάλα» δωρεάν μέσα σε κάθε νοικοκυριό. Και αυτό είναι το επιχείρημά του. Η πραγματικότητα όμως είναι κάπως διαφορετική.

Σε αυτό το κείμενο θα σας διηγηθούμε τον τρόπο με τον οποίον η ΕΡΤ συμφώνησε να δώσει, με απόφαση του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης Νίκου Παππά, το αστρονομικό ποσό των 51.715.110 ευρώ σε επτά ομάδες ποδοσφαίρου της Super League (του συνεταιρισμού των επαγγελματικών ομάδων που συμμετέχουν στην Α’ Εθνική Κατηγορία), μετά από συμφωνία μεταξύ των ομάδων και του υφυπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού, Γιώργου Βασιλειάδη, ο οποίος κανονικά είναι αναρμόδιος για τα θέματα της ΕΡΤ.

Η απόλυτη κάρτα της FIFA

Του Περικλή Κοροβέση

O Oλεγκ Σέντοφ είναι ένας προικισμένος Ουκρανός σκηνοθέτης. Μόλις 41 χρόνων, και ήδη έχει αναγνώριση και εκτίμηση στη διεθνή κινηματογραφική κοινότητα. Αλλά για κάποιο λόγο δεν άρεσε στους Ρώσους. Και θέλησαν να τον διορθώσουν και να τον βάλουν στον ίσιο δρόμο. Τον απήγαγαν λοιπόν από το σπίτι του, μπροστά στα μάτια της γυναίκας του και των δυο παιδιών του.

Από το 2014, βρίσκεται σε στρατόπεδο εξαναγκαστικής εργασίας, όπου εκτίει ποινή είκοσι ετών. Κατηγορείται εν γένει για τρομοκρατία, χωρίς να υπάρχει καμία απόδειξη γι’ αυτό. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, το μόνο όπλο που έχει ο διωκόμενος είναι η απεργία πείνας. Ηδη κλείνει δύο μήνες και βρίσκεται στα πρόθυρα του θανάτου.

Διάλεξε να κάνει την απεργία του στη διάρκεια του Μουντιάλ. Από τις εκατοντάδες χιλιάδες που συνέρρευσαν στα «νεόκοπα» πολυτελή στάδια, μην τυχόν και ενδιαφερθεί κανένας. Δεν έγινε τίποτα στη Ρωσία. Και αν έγινε, δεν το μάθαμε ποτέ. Και αν υπήρχαν κάποιοι που του συμπαραστάθηκαν, ίσως να βρίσκονται και αυτοί σε κάποιο διπλανό στρατόπεδο.

Οι σκλάβοι-εκατομμυριούχοι ποδοσφαιριστές

Toυ Περικλή Κοροβέση

Το Μουντιάλ, από άποψη επικοινωνίας, είναι το μεγαλύτερο γεγονός της χρονιάς. Την περίοδο των αγώνων, ό,τι και να συμβεί, πόλεμοι, εθνοκαθάρσεις, λιμοκτονίες ή οποιαδήποτε άλλη συμφορά, μοιάζει ασήμαντο μπροστά σε ένα γκολ κάποιου αστέρα.

Στο Μουντιάλ του 1994, δύο δισ. άνθρωποι καρφώθηκαν μπροστά στις οθόνες τους και παρήγαγαν, τουλάχιστον οι πιο φανατικοί, τεστοστερόνη στο ίδιο επίπεδο με τους αθλητές του γηπέδου, χωρίς να κουνηθούν από τον καναπέ τους. Ετσι, η πλήρης αδράνεια βιώνεται σαν πρωταθλητισμός. Αλλά υπάρχουν και θεατές που είναι πιο ενεργητικοί.

Είναι αυτοί που καθοδηγούν τον τηλεοπτικό αγώνα, συμβουλεύοντας τους παίκτες πού να δώσουν την μπάλα, ποιον αντίπαλο πρέπει να αποφύγουν και ανάλογα επαινούν ή βρίζουν. Αλλά η αίσθηση της συμμετοχής είναι δεδομένη. Και εδώ ας βάλουμε ένα ερώτημα: Οι τηλεθεατές συμμετέχουν σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ή βλέπουν απλώς ένα τηλεοπτικό παιχνίδι;

Ο Αλσίδες Γκίτζια και η ριζοσπαστική διάσταση του ουρουγουανικού ποδοσφαίρου

Το γκολ του Αλσίδες Γκίτζια, στο 79^ο λεπτό, στο περίφημο Μαρακανάζο του 1950, ήταν αυτό που έδωσε το τρόπαιο στην ψυχωμένη Ουρουγουάη, με τεράστια νίκη 2-1 επί της οικοδέσποινας Βραζιλίας, χαρίζοντας στον ίδιο και στην ομάδα της Σελέστε την απόλυτη ποδοσφαιρική αθανασία. Μισό αιώνα και πλέον μετά, η σημερινή Ουρουγουάη του Όσκαρ Ταμπάρες, μπορεί να υπερηφανεύεται ότι βαδίζει στα ίδια αγωνιστικά και πολιτισμικά επίπεδα.

Η Ουρουγουάη αποτελεί την εθνική ομάδα με τους περισσότερους ποδοσφαιρικούς τίτλους στον κόσμο

 Λίγες μέρες πριν την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου, η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (FIFA) διοργάνωσε μια ιδιότυπη ψηφοφορία σχετικά με τον κορυφαίο παίκτη στην ιστορία των Μουντιάλ. Το αποτέλεσμα έμοιαζε αρχικά ως ακόμα μια προδιαγεγραμμένη κόντρα ανάμεσα στους δύο γνωστούς άσπονδους φίλους Πελέ και Ντιέγκο, αν και τελικά το αποτέλεσμα εξέπληξε πολλούς.

Του συλλόγου μου η σημαία έχει χρώμα…

του Κίμωνα Ρηγόπουλου

Κάθε ποδοσφαιρική Κυριακή χιλιάδες ανέργων ανθρώπων προβάλλουν ως παράσημά τους τις συμφέρουσες πωλήσεις της κάθε προεδράρας τους. Χιλιάδες λοβοτομημένων οπαδών διαγωνίζονται στο παίγνιο: ποιος τον έχει πιο μεγάλο τον…πρόεδρο.

Του συλλόγου μου η σημαία έχει χρώμα κόκκινο. Κόκκινο και άσπρο για να είμαι απολύτως ακριβής. Έμαθα κυριολεκτικά ανάγνωση από το ΦΩΣ των σπορ πολύ πριν διαβώ το κατώφλι του δημοτικού σχολείου. Ο κυρ-Μιχάλης, ο περιπτεράς που με προμήθευε καθημερινά μ’ αυτό το άγιο ΦΩΣ, με αντιμετώπιζε περίπου σαν βλαμμένο: κάθε πρωί, μα κάθε πρωί ρε Κιμωνάκο!

Ποιά Θάτσερ μωρέ ;

Του Διονύση Ελευθεράτου

Η μπάλα, η βία η μέγαιρα, οι μύθοι και το φαινόμενο του «χουλιγκανισμού της γραβάτας»

Πάλι τα ίδια… Σε κάθε περίοδο «παρατράγουδων» στην εγχώρια αθλητική ζωή, ανασύρεται από τον τάφο και εξυμνείται η… Θάτσερ. Ακόμη κι όταν τα συμβάντα αναδεικνύουν (όπως τώρα) ως θέμα τον «χουλιγκανισμό της γραβάτας», δηλαδή των παραγόντων-ιδιοκτητών κι όχι της «πλέμπας», η… βελόνα παραμένει κολλημένη: Τιμή και δόξα στην ιέρεια του νεοσυντηρητισμού, που τσάκισε τον χουλιγκανισμό στην Αγγλία και τον έκανε κακή, μακρινή ανάμνηση…

Ναι μεν μπορεί να τροφοδοτήσει ενδιαφέρουσες, χρήσιμες συζητήσεις το τι ακριβώς έγινε και τι όχι στο αγγλικό ποδόσφαιρο, έπειτα από την τραγωδία του Χέιζελ (1985), αλλά εν προκειμένω το ζήτημά μας είναι πολύ πιο ειδικό: Υπάρχουν άραγε ψήγματα αλήθειας στον ισχυρισμό ότι η Θάτσερ απάλλαξε το αγγλικό ποδόσφαιρο από τον χουλιγκανισμό;

Η μπάλα στην εξέδρα…

του Γιώργου Παπαιωάννου

Πονοκέφαλοι στην κυβέρνηση μετά το «ντου» Σαββίδη – Να αποφύγει τις συγκεκριμένες ευθύνες επιχειρεί η κυβέρνηση – Μαφιοποίηση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής

Οι εξελίξεις μετά την εισβολή του Ιβάν Σαββίδη στο γήπεδο της Τούμπας, προκαλούν ισχυρούς πονοκεφάλους στο Μαξίμου. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που τα ανοίγματα του ΣΥΡΙΖΑ στον «επιχειρηματικό κόσμο» δεν στέφονται από μεγάλη επιτυχία. Οι περισσότεροι θα θυμούνται την περίπτωση Καλογρίτσα, του διάττοντα αστέρα που εμφανίστηκε στο προσκήνιο έτοιμος να γίνει μεγάλος καναλάρχης με τις ευλογίες της κυβέρνησης, για να εξαφανιστεί στη συνέχεια κάτω από το βάρος των αποκαλύψεων για τα περίφημα «βοσκοτόπια».

Η περίπτωση Σαββίδη είναι βέβαια πολύ σοβαρότερη. Σε αυτόν, στηρίχθηκε μεγάλο κομμάτι των προσδοκιών του ΣΥΡΙΖΑ να φτιαχτεί ένα νέο διαπλεκόμενο τοπίο στο χώρο των επιχειρήσεων και των ΜΜΕ. Ειδικά στη βόρεια Ελλάδα, η κυριαρχία ενός φιλοκυβερνητικού επιχειρηματία θα βοηθούσε στην άνοδο της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα σε μια περιοχή όπου η Ν.Δ. διέθετε ισχυρότερα ερείσματα. Αν προσθέσουμε και το «καυτό» Μακεδονικό στην εξίσωση, αναδεικνύεται η σημασία του όλου εγχειρήματος.

Στη… σέντρα ολιγάρχες των ΠΑΕ, κυβερνήσεις, FIFA και UEFA

Του Μάκη Γεωργιάδη

Ας ξεκινήσουμε από μια διαλεκτική αρχή: Η ποσοτική συσσώρευση θα επιφέρει και ποιοτική μεταβολή. Μέσα από τη συνθετότητα και την πολλαπλότητα παραγόντων οι οποίοι επιδρούν στο ποδόσφαιρο και παρά τη δυσκολία των συνθηκών που ζούμε, φαίνεται πως στο σαθρό ελληνικό επαγγελματικό οικοδόμημα βιώνουμε αυτήν ακριβώς την εποχή — της ποιοτικής μεταβολής. Η είσοδος του μεγαλομετόχου του ΠΑΟΚ, Ιβάν Σαββίδη, ως μαινόμενου οπλοφόρου εκδικητή στον αγωνιστικό χώρο της Τούμπας στον αγώνα με την ΑΕΚ την περασμένη Κυριακή έδρασε ως καταλύτης. Αποκαλύπτοντας τη βαθιά αντιδραστική μεταβολή που συντελείται εδώ και αρκετά χρόνια στον συγκεκριμένο χώρο και έχει επιταχυνθεί εξαιτίας της κρίσης, των βίαιων ανακατατάξεων στο επίπεδο της ολιγαρχίας και της σωρευμένης οργής στην κοινωνία, η οποία αναζητά ρωγμές και διέξοδο προς την επιφάνεια.

Φυσικά, θα ήταν αστείο να πιστέψει κανείς ότι οφείλεται αποκλειστικά στον μεγαλομέτοχο της θεσσαλονικιώτικης ΠΑΕ και κάποιους… εισαγόμενους τρόπους ξεκαθαρίσματος διαφορών, όπως πολλοί θέλουν να διαδίδουν. Από την άλλη πλευρά, μια ανάλυση η οποία –με αρκετές δόσεις συμψηφισμών– εκκινεί και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι πάντα τα ίδια συνέβαιναν στον χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, με την παράλληλη αόριστη καταγγελία της επαγγελματοποίησης και της ασύδοτης δράσης σκοτεινών παραγόντων, επίσης είναι προβληματική και τείνει να αγνοεί πολλές πτυχές της ιστορικής εξέλιξης, εντός και εκτός συνόρων.

Σάββας Κωφίδης: Η καπιταλιστική σαπίλα σκοτώνει το ποδόσφαιρο

Συνέντευξη στον Κυριάκο Νασόπουλο

Ο Σάββας Κωφίδης , προπονητής και πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, μιλάει στο Πριν για το σκηνικό στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο μετά τις τελευταίες εξελίξεις

Μετά και τα τελευταία γεγονότα στην Τούμπα, έχει δημιουργηθεί ένα σκηνικό στο ελληνικό ποδόσφαιρο που ξαφνικά οι περισσότεροι δηλώνουν σοκαρισμένοι. ΄Οσα συνέβησαν σου προκαλούν κάποια έκπληξη;

Θα πιαστώ από κάτι που είπες εσύ, το σοκ. Εγώ γελάω με αυτήν τη λέξη. Εμένα, προσωπικά, τα τελευταία γεγονότα στον χώρο του ποδοσφαίρου ούτε έκπληξη μου προκαλούν ούτε κάποιο σοκ. Είναι κάτι που γίνεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια, μια κατάσταση μου υποβόσκει εδώ και δεκαετίες. Η σαπίλα του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είναι κάτι καινούργιο. Δεν έκανε την εμφάνισή της με τα τελευταία γεγονότα της Τούμπας. Είναι υπόθεση πολλών ετών. Και φυσικά δεν σχετίζεται ούτε είναι ένα ζήτημα αποκλειστικά του ποδοσφαίρου. Το όλο θέμα έχει, βέβαια, βαθιές και ξεκάθαρες κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις.