Τάξεις και λογοτεχνία

Lorraine Berry/ Μετάφραση για το Περιοδικό: Ομάδα Afterwords

Γιατί οι φτωχοί στον καπιταλισμό δεν δικαιούνται να εκφράζονται…

Τα ανυπέρβλητα ταξικά εμπόδια που βρίσκουν μπροστά τους οι εργαζόμενοι όταν θέλουν να ασχοληθούν με την λογοτεχνία

Ένα από τα πράγματα που διδάχθηκα στο δημοτικό στο Ιλινόι ήταν ότι η Αμερική διέφερε από την Ευρώπη ως προς το ότι ιδρύθηκε, και παρέμεινε ως μια αταξική κοινωνία. Στη σημερινή εποχή, αν οι πολιτικοί, όπως ο Μπαρακ Ομπάμα ή ο Μπέρνι Σάντερς, αναφέρουν τις διαφορές μεταξύ των τάξεων στην Αμερική, κατηγορούνται από τους πολιτικούς τους αντιπάλους για αφύπνιση της ταξικής συνείδησης για να υποθάλψουν έναν ταξικό πόλεμο. Δυστυχώς, ο Ομπάμα και ο Σάντερς έχουν δίκιο και οι δάσκαλοι του σχολείου μου άδικο. Και ενώ η ταξική διαφορά εκδηλώνεται σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, για εκείνους που αναζητούν μια καριέρα στη λογοτεχνία, οι ταξικές διαφορές έχουν τεράστια επιρροή στο ποιος προσλαμβάνεται και στο ποιος εκδίδεται. Αυτό με τη σειρά του έχει μεγάλη επιρροή στην απεικόνιση της τάξης στη λογοτεχνία και στις απεικονίσεις που κάνουν τα μέσα ενημέρωσης για τη ζωή του συγγραφέα.

“Το ελικόπτερο”

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ιστολόγιο προστρέχει στην ταπεινή συλλογή των δεκάξι μόνο ποιημάτων τού αλησμόνητου Δημήτρη Ραβάνη-Ρεντή με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Ρεπορτάζ για ένα ζεστό Νοέβρη“. Όμως, κάθε χρόνο, τέτοια μέρα δεν είναι δυνατόν να μη κατεβάσω αυτό το μόλις σαράντα σελίδων βιβλιαράκι από το ράφι τής βιβλιοθήκης μου…

Για τον Ραβάνη-Ρεντή είχα επί αρκετά χρόνια μια λανθασμένη εικόνα στο μυαλό μου. Γνωρίζοντας πως το “Ρεπορτάζ για ένα ζεστό Νοέβρη” γράφτηκε εν θερμώ, μιας κι ο ίδιος είχε βρεθεί εκείνες τις ημέρες τού ’73 στο Πολυτεχνείο, νόμιζα πως ήταν ένας από τους πολλούς φοιτητές που ύψωσαν το μπόι τους απέναντι στην χούντα. Ήταν αδύνατον να φανταστώ πως αυτός ο άνθρωπος είχε γεννηθεί τρεις μέρες πριν τον πατέρα μου, παραμονή χριστουγέννων τού 1925. Όταν το έμαθα, ο θαυμασμός μου γι’ αυτόν μεγάλωσε. Ένας θαυμασμός που διογκώθηκε ακόμη περισσότερο όταν έμαθα ότι σ’ αυτόν ανήκουν οι στίχοι πασίγνωστων τραγουδιών, όπως το “Παιδιά, σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους”, το “Σαν ατσάλινος γίγας” ή το “Ο Μπελογιάννης ζη”.

Αν

Της Πέπης Ρηγοπούλου

Αν πράγματι η τιμή πώλησης για σαράντα χρόνια των 14 κερδοφόρων αεροδρομίων της χώρας μας στην εταιρεία του γερμανικού δημοσίου Fraport είναι 1,234 δισ., τότε γιατί το Ελληνικό Δημόσιο δεν εισπράττει το 1,4 δισ. ΦΠΑ που χρωστά η επίσης γερμανική εταιρεία Hochtief, που εκμεταλλεύεται το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», για να μην πουλήσει τα άλλα σε αυτή την εξευτελιστική τιμή;

Μήπως ο νέος υπουργός Οικονομικών, που δήλωσε ότι δεν θα αφήσει κανέναν «να βάλει τον ΦΠΑ στην τσέπη του», θα έπρεπε να ξεκινήσει από την εταιρεία αυτή;

O “αντιεξουσιαστής” και η κοινωνία

Η κοινωνία αγαπά τους αγωνιστές, τους ποιητές· τους τιμά. Δεν μπορείς εσύ λοιπόν να βεβηλώνεις την αξιοπρέπειά της, τα σύμβολά της, το σθένος της | EUROKINISSI/ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΝΗΣ

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Oσοι διαμαρτύρονται συγκεντρωμένοι σε δημόσιο χώρο οφείλουν να γνωρίζουν βαθιά τον λόγο διαμαρτυρίας τους και επίσης να είναι σε θέση να πείσουν την κοινωνία ότι έχουν κάποιο δίκιο. Εάν όλη σου η γνώση βασίζεται στην αμαύρωση ανδριάντων που συμβολίζουν την εξέγερση, την ποίηση και την ελευθερία, τότε κάτι δεν πάει καλά με τα κίνητρά σου, δείχνεις να μισείς ή να αδιαφορείς για τον πολιτισμό σου, την παράδοσή σου, με τους ποιητές και τους επαναστάτες, τους κύριους δηλαδή εκφραστές τής όντως αντιεξουσιαστικής (σ)τάσης της κοινωνίας. Λες ότι πρέπει να καταστραφεί ό,τι έχει ώς τώρα δημιουργηθεί; Προκαλείς τάχα τον κομφορμισμό όλων ημών; Την πίστη μας σε κατασκευασμένα είδωλα; Καταγγέλλεις μήπως τη φτωχή αισθητική μας και το ότι προσκυνάμε τα αγάλματα και την ύλη; Νομίζεις -επειδή το διάβασες (χωρίς να το εγκολπωθείς) σε κάποια αναρχικά βιβλία- ότι η καταστροφή είναι δημιουργία; Θεωρείς ότι η κοινωνία άπασα συγκροτείται μόνο από μαλάκες;

Ο Νίκος Ρωμανός είναι η Ελλάδα

Ξέρω πως συνήθισες τις σφαλιάρες. Ξέρω πως συνήθισες την ταπείνωση. Ξέρω πως συνήθισες τον εξευτελισμό. Ξέρω πως δεν έχεις συνείδηση. Ξέρω πως δεν έχεις αξιοπρέπεια. Θέλω να σε ενημερώσω, όμως, πως δεν είσαι παράδειγμα προς μίμηση. Είσαι παράδειγμα προς αποφυγή.

Το ακόμα χειρότερο είναι πως δεν είσαι μόνο παράδειγμα προς αποφυγή. Είσαι η πλειοψηφία.

Είδες τη χώρα σου να διαλύεται αλλά δεν τόλμησες να αντιδράσεις.

Μπαλάντα για κείνον που δεν είμαι εγώ

Του Αντώνη Αντωνάκου

Λαχάνιασμα και το έξω μέσα και το μέσα έξω.
Ήλιος παντού, πρωινός αναποφάσιστος κι εγώ
καυλωμένος, αξιομνημόνευτος. Άστεγος δια
παντός και πεινασμένος. Ξεπροβοδίζω

Σ’ αγαπάω, πουτάνα ζωή (ακόμη κι έτσι)

Tα κυπαρίσσια έγερναν κουρασμένα, κι έσκεπαν τον αποχαιρετισμό, μακρύ, αργόσυρτο, βαθιά σιωπηλό, μες στην κάψα του Ιούλη· μόνο στην αρχή, τη σιωπή διέκοψε δειλά μια μουσική από κινητό, που κράτησε όσο η κάθοδος, πριν τα άνθη και τις χοές: «Τe quiero puta!», ξεχώριζες το τεξ-μεξ μέταλ των Rammstein, ένα υβρίδιο, μια κραυγή ζωής. Ηταν το σήμα μορς του Πάνου που μας άφηνε: «Δύο χιλιάδες διακόσιες εικοσιδύο μέρες πόνου. Δεν του αρκούν. Βρήκε ωραίο χουζούρι στο κορμί μου. Θα μείνει, λέει. Κι άλλο. Μόνο που, όσο θρονιάζεται, τόσο δυναμώνω τα ηχεία και του φωνάζω στο αυτί: ‘Σ’ αγαπάω, πουτάνα ζωή (ακόμη κι έτσι)’. Με αυτήν τη μελωδία. Πάντα.»

Ναζίμ Χικμέτ: Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα

Του Γρηγόρη ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑ

«Μια θρησκεία, ένας νόμος, ένα δίκαιο: Η δουλειά του εργάτη»(Ναζίμ Χικμέτ).

Ηταν πολύ δύσκολο να πιστέψει κάποιος, πως ο άνθρωπος που έγραψε αυτούς τους στίχους ήταν 17 ετών. Ακόμη δυσκολότερο ήταν να πιστέψει πως καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια. Τέλος, θα ήταν μάλλον αδύνατον να δεχτεί πως στα παραπάνω θα έπρεπε να προσθέσει, ότι ο ποιητής ήταν και δόκιμος στη ναυτική σχολή της Κωνσταντινούπολης!

Βρισκόμαστε στα 1919. Η Επανάσταση του Οχτώβρη ατσαλώνεται μέσα στη φωτιά και το σίδερο του εμφυλίου και της ιμπεριαλιστικής, ασφυκτικής περικύκλωσης. Οι ιδέες και το μήνυμά της απλώνεται στις καρδιές των καταπιεσμένων όλου του πλανήτη. Ο νεαρός Τούρκος δόκιμος θα έκανε πολύ σύντομα, τη δική του έφοδο προς την αιωνιότητα…

Ας αφήσουμε τους συμπολίτες στην ησυχία τους

Ας αφήσουμε τους συμπολίτες στην ησυχία τους.
Ας αφήσουμε τους χριστιανούς στα ευχέλαια
και τους νυμφομανείς στις παρελάσεις.
Ας αφήσουμε τα κηρύγματα και τα ποιήματα
και τα δόλια γραπτά.
Ας αφήσουμε τον κοσμάκη στην κοσμάρα του
και τον κόσμο στα βιβλία.

Oκτώ ποιήματα για το Πάσχα

NΙΚΟΣ KAZANTZAKHΣ

«Ω Kύριε, εγώ ‘μαι που έσπασα σα μυρογιάλι
στα ιερά σου πόδια την καρδιά μου, και τα ολόξανθα
μακριά μαλλιά μου εγώ τ’ ανέμισα στις τρέμουλες,
σκυφτές των Aποστόλων κεφαλές, σα φλάμπουρο!
Eγώ ‘μαι που όντας όλοι οι εδικοί μακριάθε
κοιτώντας το σταυρό σε κλαίγαν σκορπισμένοι,

Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι θέτει τις δικές του προϋποθέσεις για μια ποιητική ανάγνωση (1971)

του Colin Marshall

Μετάφραση για το dim/art: Αθηνά-Χριστίνα Μιχαλακέα

7 Οκτωβρίου 1971 

Χαίρετε κε. Pinis,

έλαβα το γράμμα σας από το Springfield μέσω της Penguin. Σήμερα. Εντάξει, είμαι διαθέσιμος για μια ποιητική ανάγνωση, αλλά δεν ξέρω αν σας παίρνει. Θα χρειαστεί ένα αεροπορικό ταξιδάκι (το βρίσκω εξαιρετική ιδέα για την απόσταση L.A.-Florida), και 200 δολάρια επιπλέον. Κάποιος να με συναντήσει στο αεροδρόμιο και να με γυρίσει εκεί. Επίσης, αν φτάσω μια μέρα νωρίτερα, ένα μέρος για να μείνω εκείνο το βράδυ και, αν γίνει κάποιο πάρτι μετά την ανάγνωση (καμιά από αυτές τις συναντήσεις όπου πίνεις μπύρα και μιλάς), ένα μέρος για να περάσω τη νύχτα. Δεν ξέρω και πώς είναι τα οικονομικά σας. Ο Auden παίρνει 2.000 για κάθε ανάγνωση, ο Ginsberg 1.000, όπως βλέπετε είμαι φθηνός. Μια πραγματική πουτάνα. Και ίσως όχι τόσο διάσημη πουτάνα; Τέλος πάντων, έτσι είναι. Αν μπορείς να το κάνεις, κάν’το το συντομότερο δυνατό. Ο Miller Williams από το Πανεπιστήμιο του Arkansas λέει ότι υπάρχει μια προσφορά 300$ για εμένα, αν κάνω ανάγνωση εκεί, επομένως θα μπορούσα να σταματήσω ερχόμενος προς εσάς, αν μου κάνετε τα αεροπορικά εισιτήρια, ώστε το ταξίδι να αξίζει τον κόπο. Υπόσχομαι να μην είμαι υπερβολικά μεθυσμένος κατά την ανάγνωση. Παράτησα τη δουλειά μου στην ηλικία των 50, τώρα είμαι 51 ετών και λίγο πολύ χωμένος στους λογοτεχνικούς κύκλους. Γι’ αυτό μιλώ για τα χρήματα σα να είναι τόσο σημαντικά. Τα πάντα για την επιβίωση· συγχωρέστε με.

Όποιος δεν αντιστέκεται θάβεται ζωντανός

Του Στέλιου Ελληνιάδη

(Λευτέρης Πούλιος, Ποιήματα 1969-1978, Κέδρος 1982)

«Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κάτι να πούμε μετά απ’ αυτή τη συγκλονιστική βραδιά. Ευχαριστώ πάρα πολύ την Αθηνά και τους Βικτωριανούς, και τη Λέσχη μας, τους Δρόμους Φιλίας και Πολιτισμού που στήριξαν αυτή την εκδήλωση. Θα κάνω μόνο ένα μικρό επίλογο πάνω σ’ ένα προβληματισμό που μπήκε αυτές τις μέρες στη Λέσχη, που ασχολιόμαστε με τη λογοτεχνία, την ποίηση, την ιστορία και την αλληλεγγύη και στην οποία είστε όλοι ευπρόσδεκτοι. Κάποιος έκανε μία ερώτηση. Τώρα που ο κόσμος καίγεται, που τα πάντα καταρρέουν και γκρεμίζονται, χρειαζόμαστε την ποίηση; Να μιλάμε για ποιητές; Κι έγινε μια πολύ ωραία συζήτηση.

Πρωτοχρονιάτικος μποναμάς

Σαράντα σβέρκοι βοδινοί με λαδωμένες μπούκλες,
σκεμπέδες σταβροθόλωτοι και βρόμιες ποδαρούκλες,
ξετσίπωτοι, ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι,
ντυμένοι στα μαλάματα κι επίσημοι κι ωραίοι.

Ο ποιητής της Ελιάς

Του Γιάννη Μακριδάκη

Το ένα πάνω στ’ άλλο πέφτουνε τα καλά νέα μες στο καταχείμωνο που μας πλάκωσε άξαφνα. Τρία χρόνια τώρα δεν ακούμε τίποτα όμορφο, τίποτα αισιόδοξο και τώρα ξαφνικά, μαζί με τα πρώτα χιόνια, να και η άσπρη μέρα που τόσο περιμέναμε!

Ξημερώνει επιτέλους η νέα Ελλάδα, η Ποίηση και η Ελιά την εκφράζουν και πάλι, όπως και τότε μα λίγο διαφορετικά και εκσυγχρονισμένα.

Η βία είμαι εγώ

by antonis

Η βία είμαι εγώ
Η μπριζόλα σου αστέ έχει άπειρη βία
Η αγάπη σου έχει βία
Η πρόωρη εκσπερμάτωση έχει βία
Η φιλολογία περί βίας έχει βία
Ο αθόρυβος ανθρωπάκος έχει βία

Τρεις ερωτήσεις!

Περπατάω στο κέντρο. Στρίβοντας απ’ τη Σόλωνος, παρατηρώ όλους αυτούς τους νομικάριους που περιμένουν στην ουρά για να πάρουν τα βιβλία της σχολής. Η ουρά των υποψηφίων υπερεπιτυχημένων κάνει ένα γάμα στο πεζοδρόμιο επί της οδού Ασκληπιού. Ανάμεσα στα εναλλακτικά ή κυριλέ παπούτσια, ανάμεσα σε σκόρπιες κουβέντες για σημειώσεις και νυχτερινές εξόδους, ξαπλώνει ένας άστεγος έξω απ’ το βιβλιοπωλείο. Αναρωτιέμαι αν οι αυριανοί δικηγόροι υποψιάζονται αυτό που υπαινίσσεται η συγκεκριμένη σκουρόχρωμη κουβέρτα. Αναρωτιέμαι αν αντιλαμβάνονται ότι ο ρόλος που τους επιφυλλάσσεται, είναι να χειρίζονται τους νόμους και όχι να μελετούν ή να υπερασπίζονται το Νόμο. Αναρωτιέμαι αν αυτό το γάμα στο οποίο τους εξαναγκάζει τώρα το κορμί του άστεγου, θα προλάβει να τους ψιθυρίσει δύο τρία πράγματα για το ύφος της πραγματικότητας που δεν περιγράφεται στις 500 σελίδες ύλη του μαθήματος. Αναρωτιέμαι αν το χέρι που εξέχει με το ποτήρι, θα επηρεάσει έστω στο ελάχιστο τη δαπίτικη διάθεσή τους να αριστεύουν ερήμην της κοινωνίας.

Ανήσυχος!

Της Σωσώ Ζερό

Δεν αντέδρασε.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που δεχόταν την προσβολή αδιαμαρτύρητα, αλλά του ήταν αδύνατο να το υποστεί ΚΑΙ σήμερα. Και μπροστά σε τόσο κόσμο. Εδώ και καιρό, πολύ καιρό η ίδια ιστορία! Ξεροκατάπιε. Δε μίλησε. Πάλι δε μίλησε! Ένιωσε να σιγοβράζει, να φουντώνει το αίμα του, να σκάει το κεφάλι του από θυμό, να πνίγεται… Κάνοντας ένα νεύμα στον Επόπτη γραμμής, έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε στις τουαλέτες του κεντρικού κτιρίου για να πάρει μια βαθιά ανάσα. Έριξε νερό στο μέτωπο του και έπιασε την καρδιά του. Πόσο θα ‘θελε να ‘χει το θάρρος εκείνου του παλιόφιλου, του Νικόλα, που πήγε και κάπνισε ένα ολόκληρο τσιγάρο παρακαλώ στις τουαλέτες, αψηφώντας το συναγερμό και την σχεδόν αυτόματη σύλληψη του -από την Ασφάλεια του Ιδρύματος- σαν ιδανικός αυτόχειρας.. Πόσο θα θελε να βροντήξει δυνατά την πόρτα πίσω του, φωνάζοντας και βλαστημώντας για τα χαμένα του όνειρα, για την κακή του νιότη.. αλλά όχι.. δε θα τους έκανε τη χάρη! Μόλις η καρδιά του πήρε τον κανονικό της χτύπο, γύρισε στωικός και ελαφρά χαμογελαστός στο πόστο του. Σκέφτηκε πως ο λόγος του Επόπτη ήταν σε όλους εριστικός. Σε όλους ειρωνικός – τον είχαν πια συνηθίσει- και πως η απαξία στη δουλειά και στην υπερπροσπάθεια τους, δεν ήταν παρά ο τρόπος του άξεστου ανώτερου να ρίχνει ύπουλα το ηθικό των κατωτέρων του.-

Τα τρία άλογα

Κατερίνα Δ. Χατζοπούλου

Είναι γενικότερη διαπίστωση ότι η καθημερινή επικοινωνία μας δεν είναι πάντα η καλύτερη, πράγμα το οποίο δημιουργεί προβλήματα στις μεταξύ μας σχέσεις. Συχνές είναι οι εντάσεις και οι συγκρούσεις, στις οποίες άλλοτε μπορεί να υπάρχουν βαθύτερα και πραγματικά αίτια, για παράδειγμα αντικρουόμενων συμφερόντων, άλλοτε όμως οι συγκρούσεις αυτές είναι αποτέλεσμα ασυνεννοησίας και λογικών σφαλμάτων που γίνονται ασυναίσθητα. Αν καταφέρναμε να εντοπίσουμε και να ελέγξουμε κάποια από αυτά τα λογικά λάθη που μπορεί να εμφανιστούν στην επικοινωνία, αλλά και την γενικότερη συμπεριφορά, θα περιορίζαμε τις περιπτώσεις των εντάσεων και θα βελτιώναμε έτσι την ποιότητα της επικοινωνίας μας. Στο παρόν άρθρο εξετάζουμε τρία στοιχεία, που τα ονομάζουμε άλογα (χωρίς λογική), τα οποία εμφανίζονται στην νεοελληνική νοοτροπία και τα οποία μολονότι έχουν την ερμηνεία τους και ίσως να είχαν παλαιότερα την χρησιμότητά τους, σήμερα υποβαθμίζουν την ποιότητα της επικοινωνίας μας και επηρεάζουν αρνητικά ακόμη και την πολιτική συμπεριφορά μας.

HOMO-ΑΝΔΡΕΙΚΕΛOΥΣ (Το τέλος της Αθωότητας)

Χθες έπαιζα με τον σκύλο μου και κάναμε χαρούλες, με τον καιρό μου έχει δείξει καθαρά τι τον ευχαριστεί και τι τον εξιτάρει, βασικά του αρέσει τρελά να παλεύουμε, να κυλιέται στα πατώματα υποκρινόμενος ότι με δαγκώνει, να τον πιάνω από τον λαιμό ακινητοποιώντας τον κάτω, να κλαψουρίζει τάχα μου τάχα μου και να στριγλίζει ενίοτε παραπονιάρικα δηλώνοντας υποταγή. Πάντα στα παιχνίδια μας η άκρη του ματιού μου ακολουθεί την ουρά του, ο ρυθμός και η ένταση που την κουνάει μου δίνει να καταλάβω πόσο διασκεδάζει. Με προσκαλεί σε παιχνίδια όλη την μέρα ερχόμενος εκεί που είμαι και προσπαθώντας να σηκώσει το χέρι μου με την μουσούδα του κοιτώντας με κατάματα. Είναι και ενθουσιώδης ο Spy, έτσι λέγεται ο σκύλος μου, δεν υπάρχει περίπτωση να μπει άνθρωπος σπίτι ή γενικά να δει άνθρωπο και να μην αρχίσει να χοροπηδάει γύρω του χορεύοντας ένα ρυθμό καλωσορίσματος και αγάπης. Όταν είναι έξω δεν του βάζω ποτέ λουρί, δεν του έχω φορέσει ποτέ βασικά, είναι η μικρή μας συμφωνία, να χαίρεται που μπορεί να κινείται μόνος του έστω και αν μερικές φορές λόγω παρορμήσεων βγαίνει εκτός ελέγχου και με ξεχνά πρόσκαιρα.

Ούτε δήμιοι ούτε θύματα, (Αλμπέρ Καμύ)

Το μόνο που ρωτάω είναι ότι, εν μέσω ενός δολοφονικού κόσμου, συμφωνούμε να συλλογιστούμε σχετικά με το φονικό και να κάνουμε μια επιλογή.

Ναι, πρέπει να υψώσουμε τις φωνές μας. Μέχρι αυτό το σημείο, έχω αποφύγει μια επίκληση στο συναίσθημα. Είμαστε κομματιασμένοι από μια λογική της ιστορίας που έχουμε επεξεργαστεί με κάθε λεπτομέρεια — ένα δίχτυ που απειλεί να μας πνίξει. Δεν είναι το συναίσθημα που μπορεί να κόψει το δίχτυ μιας λογικής που έχει φτάσει σε παράλογα μήκη, αλλά μονάχα ο λόγος που μπορεί να συναντήσει τη λογική στο έδαφός της. Αλλά δεν θα ήθελα να αφήσω την εντύπωση… ότι κάθε πρόγραμμα για το μέλλον μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς τις δυνάμεις μας της αγάπης και της αγανάκτησης. Γνωρίζω πολύ καλά ότι χρειάζεται μια ισχυρή κινητήρια δύναμη για να βάλει τους ανθρώπους σε κίνηση και ότι είναι δύσκολο να βάλει κανείς τον εαυτό του σε έναν αγώνα του οποίου οι στόχοι είναι τόσο μέτριοι και όπου η ελπίδα έχει μονάχα μια λογική βάση — και ούτε καν μια τέτοια. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι πώς να παρασύρεις τους ανθρώπους· είναι ουσιώδες, αντίθετα, ότι δεν πρέπει να παρασυρθούν, αλλά μάλλον ότι πρέπει να τους κάνεις να καταλάβουν καλά τι κάνουν.

“Eμφύλιος” Αντίπαλος μας; ο Μαλάκας

Αλήθεια σου λέω… Μην με κοιτάς με δυσπιστία… Όπου κι αν κοιτάξεις θα τον δεις… Εκεί που περιμένεις το φανάρι που ανάβει για 7 δευτερόλεπτα κάθε μισή ώρα, θα έρθει να χωθεί σφήνα κι εσύ θα το χάσεις πάλι. Αν περιμένεις σε μια σειρά τράπεζας θα χωθεί σιγά σιγά δίπλα σου προσπερνώντας όλα τα χνώτα που ένιωθες στην πλάτη σου. Αν πας στην εφορία για την δήλωσή θα τον δεις να δηλώνει εισόδημα μιας μακαρονάδας κι ενός φραπέ για όλον τον χρόνο -και μετά θα ξεπαρκάρει την Mercedes του έξω από την είσοδο. Θα τον βρεις να παρκάρει στο πεζοδρόμιο ή μπροστά στη διάβαση για τα ΑΜΕΑ. Θα τον δεις να γκαζώνει στο κόκκινο.

Μπέρτολτ Μπρεχτ: “Κουράστηκες” (αφιερωμένο σε όσους υπό το βάρος της επίθεσης, γονάτισαν, υποχώρησαν, πήγαν ή σκέφτονται να πάνε σπίτι τους…)

Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας.

Γονάτισες,  δε μπορείς άλλο να τρέχεις.

Κουράστηκες, δε μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια.

Ξόφλησες: Κανείς δε μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις πια τίποτα.

Μάθε λοιπόν: εμείς το ζητάμε.

Γιάννης Σκαρίμπας: Φυγή προς τα εμπρός

Γεννήθηκε 28 Σεπτεμβρίου του 1893 και «απόδρασε» στις 21 Ιανουαρίου του 1984. Έζησε στη Χαλκίδα. Κάτι τα «τρελά νερά» κάτι ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του, κάτι τα χρόνια που του έλαχαν, δημιούργησαν μια προσωπικότητα ικανή όχι μόνο να εισάγει υπερρεαλιστικά στοιχεία στη λογοτεχνία μας, αλλά και να βιώνει την πραγματικότητα με έναν ανάλογο τρόπο. Έγραψε ποίηση, πεζογραφία, θέατρο και κατάθεσε και μία δική του άποψη για τη σύγχρονη Ελληνική ιστορία. Όλα τα γραπτά του και όλη η ζωή του σημαδεύονται από μια αντιπαλότητα με τις παραδεκτές αξίες του νεοελληνικού πολιτισμού. Ταξίδεψε ελάχιστα, αλλά το μυαλό του έφευγε και η ψυχή του δεν βολευόταν πουθενά. Χρόνια μετά τον θάνατο του τα «τρελά νερά» εξακολουθούν να μας τον θυμίζουν.

Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Στον παραπαίοντα»

Άσχημα τα πράγματα για την υπόθεσή μας.
Το σκότος εξαπλώνεται. Οι δυνάμεις συρρικνώνονται.
Τώρα, μετά από τόσο πολλά χρόνια που κοπιάσαμε,
είμαστε σε δυσκολότερη θέση απ’ ό,τι στην αρχή.

Μα ο εχθρός στέκει ισχυρότερος από ποτέ.
Οι εξουσίες του σαν να ’ναι διογκωμένες. Έχει πάρει αήττητη θωριά.
Μα έχουμε κάνει λάθη κι εμείς, δε χωρεί αμφιβολία.