Η αβάσταχτη ελαφρότητα των μεταναστευτικών πολιτικών στην Ευρώπη

Της Vera Pinheiro

Μετάφραση – Ελένη Νικολάου

Η “χρυσή” άδεια παραμονής προσφέρεται σε όποιον είναι πρόθυμος να φέρει χρήματα από το εξωτερικό και να τα επενδύσει στη μικρή, φτωχή και, πληττόμενη από την κρίση, Πορτογαλία· στη χώρα των 10.000.000 ανθρώπων, στην οποία περισσότεροι από 5.000 είναι πλέον επίσημα άστεγοι. Και αν νομίζετε ότι αυτό συμβαίνει μόνο στη μακρινή νοτιοδυτική Ευρώπη, ξανασκεφτείτε το. Στις Βρυξέλλες μόλις θεσπίστηκε η βίζα διάρκειας ενός έτους για τουρίστες, καλλιτέχνες, ερευνητές και φοιτητές. Η ίδια Ευρώπη, όπου, μεταξύ 2000 και 2013, έχασαν τη ζωή τους πάνω από 23.000 μετανάστες. Τέσσερις φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους ειδήσεις που με έκαναν να σκεφτώ την κατεύθυνση των σημερινών ευρωπαϊκών πολιτικών μετανάστευσης.

Η Συμμαχία στα πρόθυρα του διαζυγίου;

Θα είναι η BP, βουρκωμένη στον Κόλπο του Μεξικού, ο επόμενος μαύρος κύκνος στην αγορά των παραγώγων; 
Στην καρδιά της βρετανικής γεωπολιτικής, ο οικονομικός γίγαντας βρίσκεται σήμερα κατηγορημένος για προδοσία της Συμμαχίας.

Το 1973, η απειλή ενός εμπάργκο πετρελαίου από τις χώρες του ΟΠΕΚ, ξεκάθαρη μυθιστοριογραφία της οποίας το σενάριο γράφτηκε από μια ομάδα ολιγαρχών της Υψηλής Διεθνούς Χρηματοπιστωτικής Ελίτ και από το Καρτέλ του Πετρελαίου (Λέσχη Μπίλντερμπεργκ) και η εφαρμογή του οποίου ήταν υπό τη καθοδήγηση του Κίσινγκερ, είχε φέρει αυτό που ονομάστηκε «η πετρελαϊκή κρίση».

Στα βιβλία της ιστορίας επίσημης έκδοσης, οι αραβικές χώρες του ΟΠΕΚ επέβαλλαν στις καταναλώτριες χώρες μια απότομη πολύ μεγάλη αύξηση των τιμών του πετρελαίου, βάζοντας ένα απότομο τέλος στα ένδοξα τριάντα χρόνια του φτηνού πετρελαίου.