Το «πείραμα»

του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Το οβάλ γραφείο ήταν έτοιμο να υποδεχτεί τους αποψινούς ισχυρούς επισκέπτες όπως συνέβαινε, άλλωστε, κάθε μήνα τα τελευταία 20 χρόνια, στον προτελευταίο όροφο του ψηλού ουρανοξύστη της μεγαλούπολης.

Σε τούτη, όμως, τη συνάντηση κάτι σοβαρό, κάτι μεγάλο θα συζητούσαν οι συνήθεις «θαμώνες» του γραφείου. Αλλιώς δεν εξηγείται η εντολή προς τον κύριο Χ: «Απόψε φρόντισε να υπάρχουν τα απαραίτητα για ολόκληρη τη νύχτα. Και μην ξεχάσεις τις αλμυρές ελιές από την Καλαμάτα. Είναι οι μόνες που ταιριάζουν τόσο πολύ με το ουίσκι που πίνω».

Την εντολή είχε δώσει ο ίδιος ο κύριος Ψ, φεύγοντας το μεσημέρι από το κτήριο στο οποίο θα επέστρεφε πάλι αργά το απόγευμα.

Κι όμως τον έλεγαν Μπάμπη

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Δεν υπήρχε στενό, δεν υπήρχε δέντρο μήτε σκυλί αδέσποτο μήτε άνθρωπος που να μη γνώριζε το Μπάμπη. Αμμοβολιστής, από τους πιο παλιούς και τους πιο καλούς, ζούσε μόνος του στη μικρή γκαρσονιέρα που είχε καταφέρει να αγοράσει, τότε που είχε λεφτά, τότε που είχε δουλειά, τότε που είχε ζωή.

Τα τελευταία τρία χρόνια, ζήτημα να είχε κάνει τριάντα μεροκάματα καθώς το ναυπηγείο στο οποίο δούλευε, έκλεισε ένα πρωί και καμιά πενηνταριά νοματαίοι πετάχτηκαν στο δρόμο.

Είχε κάτι οικονομίες στην άκρη και μ’ αυτές μπορούσε και τα έφερνε βόλτα, τον πρώτο χρόνο μετά την απόλυσή του.

Αφέντη δώσε μας ψίχουλα…

Tου Χρήστου Κυργιάκη

Αφέντη δώσε μας ψίχουλα, είπαν οι σκλάβοι ψιθυριστά στον φούρναρη. Ο αφέντης ούτε που τους έδωσε σημασία. Ίσα ίσα, τους έβαλε τους φωνές και τους μοίρασε κι από 10 βουρδουλιές.

Αφέντη δώσε μας από μια φέτα ψωμί, είπαν οι σκλάβοι φωνάζοντας. Ο αφέντης, ξαφνιασμένος λιγάκι, τους έδωσε από λίγα ψίχουλα.

Τι είναι η πατρίδα Σάββα; – Η μητέρα τού λοχία, κυρ λοχαγέ

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Ο διάλογος που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα πραγματικής μαρτυρίας ενός πρόσφυγα από τη Μικρά Ασία που υπηρέτησε στον τούρκικο στρατό.

Ο λοχαγός του τούρκικου στρατού απευθύνεται στους νεοσύλλεκτους κάνοντας ερωτήσεις διαγνωστικού χαρακτήρα. Ανάμεσά τους βρίσκονται και αρκετοί φαντάροι ελληνικής καταγωγής.

– Τι είναι η πατρίδα Βαγγέλη; Το βλέμμα του Βαγγέλη γυρνάει αμήχανα αναζητώντας μάταια την απάντηση.

– Τι είναι η πατρίδα Μουράτ; Ούτε τώρα υπήρξε απάντηση.

Θα ήθελα να σας μισήσω αλλά δεν μπορώ. Μόνο λύπηση σας ταιριάζει

του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Τα χαράματα τον είχαν βρει ξάγρυπνο. Δεν είχε μπορέσει να κλείσει μάτι ούτε για ένα λεπτό. Είχε σηκωθεί από το κρεβάτι σαν χαμένος κι έφτιαξε καφέ, όπως κάθε μέρα. Καπνίζοντας στο μπαλκόνι ούτε που κατάλαβε ότι πέρασε η ώρα. Ετοιμάστηκε βιαστικά και βγήκε από το σπίτι.

Όμως, εκείνη τη μέρα τα πόδια του, αντί να πάνε μπροστά με κατεύθυνση το σχολείο, του φαινόταν πως γύριζαν προς τα πίσω.

Ήταν μέρα απεργίας.

Συναγερμός στο κουβέρνο

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Το κουβέρνο έμοιαζε ανάστατο εκείνο το βράδυ του Οκτώβρη. Είχε πάρει στην κυριολεξία φωτιά. Οι υπουργοί και οι λοιποί παρατρεχάμενοι σβούριζαν δεξιά κι αριστερά ιδρωμένοι μέσα στα μεταξωτά τους βρακιά ρωτώντας ο ένας τον άλλον «Τι συμβαίνει;»

Ο πρωθυπουργός, κλεισμένος μέσα στο γραφείο με τους μυστικοσυμβούλους συζητούσαν το πώς θα μπορούσαν να αποφύγουν τα χειρότερα.

Δεν πάνε πολλές ώρες που έφτασαν τα μαντάτα από το Μεγάλο Βασίλειο της Ευρώπης και δεν ήταν μαντάτα καλά.

Η Μεγάλη Βασίλισσα έδωσε διορία στο υπουργικό συμβούλιο να βρει τρόπο να της στείλει μέσα σε δύο μήνες τα διπλά και τρίδιπλα χρυσά νομίσματα από όσα έστελνε μέχρι τώρα κάθε χρόνο. Αν δεν το έκαναν, όλοι οι υπουργοί θα έχαναν τις θέσεις τους και θα περνούσαν το υπόλοιπο της ζωής τους δουλεύοντας στα χωράφια και κόβοντας πλίνθους δίπλα στο βάλτο. Τέρμα, δηλαδή, τα πλούσια φαγητά, τέρμα τα ακριβά ρούχα, οι ασημένιες άμαξες, οι ανέσεις, οι πολυτέλειες και οι διακοπές στο βουνό.

Ιστορίες αυστηρώς ακατάλληλες…για τα δελτία ειδήσεων των οχτώ!

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

 Η Δασκάλα μπαίνοντας σήμερα το πρωί στην τάξη, ανακοινώσε στους μαθητές της πως όποιος θα συγκεντρώσει στις επόμενες δύο εβδομάδες 10 «αστεράκια» καλής απόδοσης στο τετράδιό του, θα έπαιρνε στο τέλος ένα συμβολικό δώρο.

Ρώτησε τους μαθητές της, τι δώρο θα ήθελαν, έχοντας την κρυφή ελπίδα πως θα απαντούσαν: «Ένα βιβλίο».

Τα παιδιά σχεδόν με ένα στόμα της απάντησαν: «Δύο σάντουιτς από το κιλικίο κυρία».

Δίχως αλληλεγγύη σε τι διαφέρουμε από τ΄ αγρίμια;

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Θα πάμε περίπου 50 χρόνια πίσω στα μέσα της δεκαετίας του ’60, σ΄ένα μικρό χωριό της Θεσσαλίας.

Η οικογένεια που ζούσε στο φτωχικό πλινθόκτιστο σπίτι ήταν χαρούμενη καθώς πριν από λίγες μέρες γεννήθηκε ένα κοριτσάκι.

Όλοι ήταν ευτυχισμένοι. Μόνο ο παππούς είχε κάτι το σκοτεινό στο βλέμμα του. Κάτι τον απασχολούσε αλλά προσπαθούσε να το κρύψει από τους υπόλοιπους. Δεν ήθελε να τους χαλάσει τη διάθεση γι΄αυτό και προσπαθούσε να λείπει από το σπίτι. Πότε πήγαινε στο καφενείο και πότε προφασιζόταν δουλειές στα χωράφια και στα ζώα. Η οικογένεια είχε ένα άλογο και μία αγελάδα.

Η αξιολόγηση επί τουρκοκρατίας

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Η παρακάτω ιστορία έφτασε σε μένα από τον συχωρεμένο τον παππού μου που κι εκείνος την είχε ακούσει από τον δικό του παππού και πάει λέγοντας. Δεν ξέρω αν είναι αληθινή. Αυτό που ξέρω είναι πως τελικά «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν».

Επί τουρκοκρατίας, όταν Μεγάλος Σουλτάνος ήταν ο Σαμάρ Αντόν ο 1^ος, στο μεγάλο δρόμο που ένωνε τα μικρά χωριά με τη μεγάλη πόλη, βρισκόταν ένα χάνι, το περίφημο Χάνι του Σχολειού επειδή βρισκόταν πάνω σ’ ένα μεγάλο ύψωμα που άμα ανέβαινε κανείς, λες και είχε όλον τον κόσμο στα πόδια του.

Πλησιάζει η μέρα…

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Πλησιάζει η μέρα…

 

που οι άνθρωποι θα θέλουν να λένε αυτό που εννοούν

που οι άνθρωποι θα θέλουν να εννοούν αυτό που λένε

που οι υποκριτές θα είναι ελάχιστοι, θλιβερά απομεινάρια μιας εποχής που έφυγε

που τα όνειρα θα οδηγούν τους ανθρώπους προς την πραγματοποίησή τους

Όμορφα όνειρα σε λαβωμένες ψυχές

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Για μία ακόμη μέρα, το κουδούνι του Λυκείου στο μικρό νησί του Αιγαίου, χτύπησε στην ώρα του. Οχτώ και τέταρτο ακριβώς. Τα παιδιά κινήθηκαν σιγά-σιγά προς το χώρο της πρωινής προσευχής για το καθιερωμένο τελετουργικό.

Η Μαρία, μαθήτρια της Β’ Λυκείου, ετών 20, για μία ακόμη φορά, πέρασε την πόρτα του σχολείου αργοπορημένη. Η ώρα κόντευε 8:30, όταν η Μαρία χτύπησε την πόρτα της αίθουσας που είχε μάθημα την πρώτη ώρα.

Ανθρωπόμορφες ύαινες με κοστούμια και ταγιεράκια

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Μια νύχτα θα ‘ρθει από μακριά,
αέρας Πεχλιβάνης
να μην μπορείς να κοιμηθείς,
μόλις τον ανασάνεις
θα ‘χει θυμάρι στα μαλλιά,
κράνα για σκουλαρίκια
και μες στο στόμα θα γυρνά,
ρητορικά χαλίκια

(Θ.Παπακωνσταντίνου)

Ιστορίες αυστηρώς ακατάλληλες…για τα δελτία ειδήσεων των οχτώ!

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

 Η Δασκάλα μπαίνοντας σήμερα το πρωί στην τάξη, ανακοινώσε στους μαθητές της πως όποιος θα συγκεντρώσει στις επόμενες δύο εβδομάδες 10 «αστεράκια» καλής απόδοσης στο τετράδιό του, θα έπαιρνε στο τέλος ένα συμβολικό δώρο.

Ρώτησε τους μαθητές της, τι δώρο θα ήθελαν, έχοντας την κρυφή ελπίδα πως θα απαντούσαν: «Ένα βιβλίο».

Τα παιδιά σχεδόν με ένα στόμα της απάντησαν: «Δύο σάντουιτς από το κιλικίο κυρία».

Ο υπουργός των όπλων ήταν γυμνός

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Ήταν κάποτε ένας υπουργός, πριν από μερικά χρόνια, που ήταν υπεύθυνος για το όπλα. Υπουργός επί των όπλων δηλαδή. Υπεύθυνος για κάθε όπλο που κυκλοφορούσε «νόμιμα» στο μικρό βασίλειο του Νότου και της Ανατολής. Από σουγιά μέχρι αεροπλάνο.

Ανθρωπόμορφες ύαινες με κοστούμια και ταγιεράκια

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

 

Μια νύχτα θα ‘ρθει από μακριά,
αέρας Πεχλιβάνης
να μην μπορείς να κοιμηθείς,
μόλις τον ανασάνεις
θα ‘χει θυμάρι στα μαλλιά,
κράνα για σκουλαρίκια
και μες στο στόμα θα γυρνά,
ρητορικά χαλίκια

(Θ.Παπακωνσταντίνου)

Ο Μεσαίωνας δεν θα έρθει γιατί ήδη τον βιώνουμε

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

  Μία γρήγορη σύγκριση, χωρίς καμία δόση υπερβολής, της κατάστασης που βιώνουμε με αυτή που βίωναν οι άνθρωποι την εποχή των ιπποτών και των βασιλιάδων, μάς οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο «Μεσαίωνας» έχει ήδη επιστρέψει σε ολόκληρη την Ευρώπη με διαφορετική αμφίεση σε διαφορετικό σκηνικό.

Τότε, όλη η ακίνητη περιουσία μιας χώρας και οι ζωές των ανθρώπων ήταν στην κατοχή των βασιλιάδων.

Το μεγαλείο της εργοδοσίας-Μέρος 2ο

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

….

Το αφεντικό, αφού κάπνισε σκεφτικός το μεγάλο Κουβανέζικο πούρο του, σήκωσε πάλι το ακουστικό του τηλεφώνου και καθισμένος αναπαυτικά στην πολυθρόνα του, περίμενε την απάντηση από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής στην οποία βρισκόταν ο μεγαλοεφοπλιστής και επιχειρηματίας Τεό Βαρδίγιαννος.

Το μεγαλείο της εργοδοσίας (Νο 1)

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

 Το αφεντικό ήταν πάντα βλοσυρό όταν έφτανε η μέρα της πληρωμής. Δεν μιλούσε σε κανέναν, ούτε στα παιδιά του ούτε και στη γυναίκα του.

Ο μόνος που άκουγε τη φωνή του τις μέρες των πληρωμών, ήταν ο πιστός, εδώ και χρόνια, οδηγός του.

– Μην πας από το γνωστό δρόμο σήμερα, Θανάση. Πιστεύω να το θυμάσαι. Σήμερα πληρώνω τους εργάτες.

– Το θυμάμαι αφεντικό. Τριάντα χρόνια, κοντά σου, το ξέχασα ποτέ;

«Ο Καπετάνιος» : Το οδοιπορικό ενός αναπληρωτή

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

 (Αφιερωμένο σε όλους τους υπουργούς παιδείας)

 

Ο Κυριάκος σηκώθηκε από το κάθισμα στο σαλόνι του πλοίου και κοίταξε το ρολόι του. Κόντευε τέσσερις τα ξημερώματα. Ξεκίνησε Πέμπτη στις έξι το απόγευμα από τον Πειραιά και να που το επόμενο πρωινό τον εύρισκε στο νησί.