«Γη και ύδωρ» στις τράπεζες και τους δανειστές

Του Παύλου Δερμενάκη

Και με κυβερνητική βούλα η κατάργηση του νόμου Κατσέλη

Ένα ακόμα επικοινωνιακό παιγνίδι με προφανείς εκλογικές σκοπιμότητες έστησε η κυβέρνηση στην παρούσα περίοδο. Αφορά την λεγόμενη προστασία της Α΄ κατοικίας. Σκοπός της, να παρουσιάσει στους «ιθαγενείς» την ρύθμιση ως ένα θετικό επίτευγμα διαπραγμάτευσης, ενώ στην πράξη με τις μεθοδεύσεις που ακολουθεί ικανοποιεί πλήρως τις απαιτήσεις των τραπεζών και των δανειστών. Η κυβερνητική μεθοδολογία στην εφαρμογή του σχεδίου είναι η γνωστή λογικής της «σαλαμοποίησης». Το έργο εκτελείται σε στάδια, όπου στο κάθε στάδιο τα βασικά κριτήρια αλλάζουν προς το χειρότερο για την προστασία της Α΄ κατοικίας. Μέχρι στιγμής μπορούμε να διακρίνουμε τέσσερα στάδια, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν στην κατάργηση όχι μόνο του νόμου Κατσέλη, που αφορούσε την προστασία των ιδιωτών δανειοληπτών που δεν έχουν νομικά πτωχευτική δυνατότητα, αλλά και κάθε στοιχειώδους προστασίας για την Α΄ κατοικία.

Ανησυχίες για την παγκόσμια οικονομία

Του Παύλου Δερμενάκη

Η Ευρωζώνη ο μεγάλος χαμένος της επιβράδυνσης των ρυθμών μεγέθυνσης

Στο άρθρο «Οι προκλήσεις της παγκόσμιας οικονομίας το 2019» (Δρόμος φ. 437, 12/1/2019) είχαμε αναφέρει ότι από το 2019 φαίνεται να ξεκινά μια επιβράδυνση του ρυθμού μεγέθυνσης της παγκόσμιας οικονομίας, με έμφαση στη Ε.Ε. Τρεις μήνες μετά, τα πράγματα δείχνουν πολύ πιο ανησυχητικά, αν δει κανείς τα πρόσφατα δημοσιευμένα στοιχεία και τις τελευταίες εκθέσεις με αποκορύφωμα εκείνην του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ).

Η ενδιάμεση έκθεση του ΟΟΣΑ, που δημοσιοποιήθηκε στις 6/3/2019 μεταξύ άλλων επισημαίνει:

Αλήθειες και ψέματα για την αύξηση του κατώτατου μισθού και την απασχόληση

του Παύλου Δερμενάκη

Προεκλογικά κόλπα οι αυξήσεις – Η κυβέρνηση υπογράφει γεωπολιτικά μνημόνια για να της κάνουν “σκόντο” οι δανειστές

Στο άμεσης εφαρμογής, «κοστολογημένο» πρόγραμμα που εξάγγειλε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβρη 2014, που αποτέλεσε τον πολιορκητικό κριό για να «καταλάβει το κάστρο» της κυβερνητικής εξουσίας, μεταξύ πολλών άλλων συμπεριλαμβανόταν και η υπόσχεση για «επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ»….

Από τότε συνέβησαν πολλά… με κυρίαρχο τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖ«Α» σε μνημονικό και την εφαρμογή του 3ου χειρότερου μνημονίου με δισεκατομμύρια ευρώ νέα μέτρα. Όλα αυτά με σκοπό να παραμείνει η «παρέα» Τσίπρα, που κατάργησε τις αποφάσεις του Λαού (ΟΧΙ δημοψηφίσματος) και του κόμματος (αποφάσεις Ιδρυτικού Συνεδρίου για κατάργηση μνημονίων), στην εξουσία. Τα χρόνια πέρασαν. Η λατρεία της εξουσίας, κράτησε συσπειρωμένη την κοινοβουλευτική ομάδα (χεράκια πάνω «ναι σε όλα») σε αντίθεση με όσα είχαμε γνωρίσει στις προηγούμενες κοινοβουλευτικές «πλειοψηφίες», με τις αποχωρήσεις βουλευτών. Αγνοώντας τις ανάγκες και την κατάσταση του λαού επικύρωναν, με συνοπτικές διαδικασίες, ότι τους ζητούσαν ή καλύτερα τους υπέβαλλαν έτοιμα οι δανειστές. Τώρα που πλησιάζουμε στην περίοδο των εκλογών, καθώς αρχίζουν να «ζορίζουν» δημοσκοπικά τα πράγματα προχωρούν σε ένα κύμα «παροχολογίας» που στην ουσία αποτελεί «καθρεφτάκια» προς ιθαγενείς, συγκριτικά με το τι έχουν κάνει και τι μας έχουν πάρει.

Μεγαλώνει το δημόσιο χρέος

Του Παύλου Δερμενάκη

Δόθηκαν προχθές (22/1/2019) στη δημοσιότητα τα στοιχεία του δημοσίου χρέους για το Γ΄ τρίμηνο 2018 που δείχνουν ότι, μετά από 3 μνημόνια, περικοπές δαπανών δεκάδων δισ. ευρώ και υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα τα δύο τελευταία έτη, αντί να έχει μειωθεί συνεχίζει να αυξάνεται με υψηλό ρυθμό.

Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – Γιώργου Παπανδρέου έβαλε τη χώρα στο  1ο μνημόνιο το 2010 για να μπορέσει να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος. Η δικαιολογία που χρησιμοποίησαν, όπως και όλες οι μετέπειτα μνημονιακές κυβερνήσεις α) δεν μπορούσαμε να δανειστούμε από τις αγορές καθώς τα επιτόκια ήταν απαγορευτικά και β) για να μην βγούμε από το ευρώ.  Συνεπώς μπήκαμε στα μνημόνια για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα του χρέους.

Οι «προκλήσεις» της παγκόσμιας οικονομίας το 2019

Του Παύλου Δερμενάκη

Πέντε μεγάλα ζητήματα που αναμένεται να βάλουν πολλές «τρικλοποδιές»

Η παγκόσμια οικονομία το 2019 δείχνει σημεία «κόπωσης» μετά από μια δεκαετία ανόδου μετά την κρίση του 2008. Παράλληλα υπάρχουν μια σειρά εγγενείς αδυναμίες που μπορούν να επιδεινώσουν υπό προϋποθέσεις την κατάσταση και να την οδηγήσουν σε συνθήκες πολύ δυσμενέστερες. Επιπλέον δε αυτών υπάρχουν και τα «παιγνίδια με τη φωτιά», όσον αφορά τον παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο της διοίκησης Τραμπ. Το «εκρηκτικό» αυτό μείγμα θα ξεκαθαριστεί εντός του 2019 προς τα που θα κινηθεί. Αν δηλαδή θα οδηγηθεί η παγκόσμια οικονομία σε συνθήκες βίαιης χρηματοπιστωτικής κρίσης και ύφεσης στη συνέχεια ή θα εξομαλυνθεί επί του παρόντος η κατάσταση και θα περάσει σε συνθήκες ύφεσης αργότερα, με ενδεχόμενα πιο ομαλό και ελέγξιμο τρόπο.

Η «σωτηρία» των τραπεζών συνεχίζεται

του Παύλου Δερμενάκη

Προετοιμάζουν νέο γύρο λεηλασίας του δημόσιου χρήματος και του λαού

Μέρος Α’

Η απόλυτη καταιγίδα που έχει ξεσπάσει στις τέσσερις συστημικές τράπεζες μετά τους πανηγυρισμούς, ότι πέρασαν επιτυχώς τα stress test τον παρελθόντα Απρίλιο, δεν λέει να κοπάσει. Ενδεικτικά της κατάστασής τους είναι τα γεγονότα ότι: α) ο τραπεζικός δείκτης έχει υποχωρήσει (την 28/11/2018) κατά 60% από την ανακοίνωση της «επιτυχίας» στα strees test (30/4/2018), β) οι δύο μεγαλύτερες σε μέγεθος τράπεζες, Εθνική και Πειραιώς, βρίσκονται στο χαμηλότερο ιστορικά επίπεδο τιμών των μετοχών τους και γ) η συνολική τους κεφαλαιοποίηση, για τις τέσσερις, έχει πέσει στα μόλις 4 δισ. ευρώ μετά από τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις της τάξης των 65 δισ.

Τα σκάνδαλα του ιδιωτικού τομέα – Β’ Μέρος

Του Παύλου Δερμενάκη

Η περίπτωση Folli-Follie – Οικογένεια Κοτσολιούτσου

Στο προηγούμενο άρθρο μας, αναφερθήκαμε στο τελευταίο χρονικά σκάνδαλο του ιδιωτικού τομέα, την υπόθεση Παπαευαγγέλου της Jumbo. Στο παρόν, θα δούμε μόνο μερικές πλευρές από το διαχρονικό σκάνδαλο της Folli-Follie (FF) καθώς η αναλυτική του παρουσίαση απαιτεί χώρο πολύ μεγαλύτερο.

Εταιρεία υπόδειγμα;

Εδώ και 20 χρόνια, μετά τη χρηματιστηριακή κρίση της εποχής Σημίτη (1998-2000), μία από τις λίγες εταιρείες «κόσμημα» στην αγορά, αγαπημένη των θεσμικών επενδυτών, ήταν η FF. Εταιρεία παραγωγής κοσμημάτων αρχικά, μετεξελίχθηκε σε μεγάλο παραγωγικό και εμπορικό όμιλο επιχειρήσεων. Αντικείμενα του ομίλου, η παραγωγή ειδών πολυτελείας (κοσμήματα, ενδύματα, αξεσουάρ κ.λπ.) με εξαγωγικό προσανατολισμό και τα εμπορικά πολυκαταστήματα (εξαγόρασε τα Duty Free και τα μεταπώλησε, κατέχει σήμερα το 36% στα Αττικά Πολυκαταστήματα κ.λπ.).

Τα ελληνικά spread και το ευάλωτο της εξυπηρέτησης του χρέους μέσω των αγορών

Του Παύλου Δερμενάκη

Την άνοιξη του 2010 μας έβαλαν στα μνημόνια γιατί ως χώρα δεν μπορούσαμε να δανειστούμε από τις διεθνείς αγορές. Τα spread (διαφορά επιτοκίου ελληνικού 10ετούς ομολόγου από το αντίστοιχο γερμανικό) βρίσκονταν σε ελεγχόμενα επίπεδα όλο το 2009 ακόμα και το πρώτο τρίμηνο του 2010. Οι χειρισμοί της τότε κυβέρνησης Παπανδρέου οδήγησαν σταδιακά στην αύξησή τους και τον τελικό αποκλεισμό της χώρας από τις αγορές για να ανατροφοδοτηθεί και να καλυφθούν τα τότε ελλείμματα.

Τα δεδομένα του Α΄ τριμήνου του 2010 δείχνουν ότι το ελληνικό spread διατηρήθηκε κάτω από το 3,5%, με μέγιστο 3,29%. Από εκεί και μετά οι αυξήσεις, λόγω των χειρισμών της κυβέρνησης, οδήγησαν σε ένα τελικό επιτόκιο απαγορευτικό για την Ελλάδα. Την ίδια περίοδο το δημόσιο χρέος ήταν 298,5 δισ. ευρώ (τέλος Δεκεμβρίου 2009) και αντιστοιχούσε στο 133% του ΑΕΠ. Τα στοιχεία αυτά είναι αντικειμενικά και δεν αμφισβητούνται. Αμφισβήτηση δέχεται μόνο το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009, καθώς, όπως έχει προκύψει ακόμα και από τα μέλη του ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ, «διαμορφώθηκε» τελικά στο 15,4% έναντι στόχου 6% και προσωρινής εκτίμησης 9% τον Σεπτέμβριο 2009, πριν από τις εκλογές, από την Τράπεζα της Ελλάδος. Για την εκτίμηση αυτή ήταν ενήμεροι τόσο ο τότε πρωθυπουργός κ. Καραμανλής όσο και ο μετέπειτα κ. Παπανδρέου. Οι διαφωνούντες, από πλευράς ΕΛΣΤΑΤ, προσδιορίζουν το έλλειμμα σε επίπεδα κάτω από το 9% και το θέμα, ως γνωστόν, έχει πάρει τη μακρά οδό των δικαστηρίων.

Οικονομική στασιμότητα και πληθυσμιακή συρρίκνωση στην Ελλάδα

Του Παύλου Δερμενάκη

Η πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ (9/10/2018) για την παγκόσμια οικονομία, για την οποία τα κυβερνητικά στελέχη πανηγύρισαν την οριακή βελτίωση στο ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ της Ελλάδας φέτος και το 2019, σημειώνει δύο τεράστιας σημασίας, γνωστά εδώ και καιρό, θέματα για τη χώρα. Την στασιμότητα στη μακροχρόνια ανάπτυξη και τη γήρανση του πληθυσμού.

Ανάπτυξη προς τα κάτω

Για την ανάπτυξη, το 2018 και το 2019 οι προβλέψεις του ΔΝΤ αποκλίνουν προς τα κάτω μόλις κατά 0,1% από τις αντίστοιχες της κυβέρνησης (ΔΝΤ, 2018 – 2%, 2019 – 2,4%). Τα θετικά αυτά μεγέθη, ακόμα και εάν επιτευχθούν, απέχουν πολύ από τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας να ξαναβρεί έναν ικανοποιητικό τρόπο λειτουργίας, ανάπτυξης και δημιουργίας εισοδήματος για το λαό. Το τι θα επιτευχθεί θα το δούμε στους απολογισμούς, καθώς ήδη υπάρχουν μια σειρά στοιχεία που δείχνουν ότι π.χ. οι επενδύσεις μειώνονται. Υπενθυμίζουμε εδώ τις προβλέψεις για ανάπτυξη 2,8% το 2017 από κυβέρνηση, ΔΝΤ και Κομισιόν που κατέληξαν στο, 1,4%.

Προγραμματικές συγκλίσεις ΣΥΡΙΖΑ – Ν.Δ.

Του Παύλου Δερμενάκη

Αποκρυπτογραφώντας τις εξαγγελίες στη ΔΕΘ 2018

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση «διασταύρωσαν τα ξίφη τους» μέσω των ομιλιών και των συνεντεύξεων από τους επικεφαλής τους στη διάρκεια της ΔΕΘ. Η φετινή διαδικασία έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς α) έληξε «τυπικά» η εφαρμογή των μνημονίων και β) βρισκόμαστε ήδη σε άτυπη προεκλογική περίοδο, με ερωτηματικό για την κυβέρνηση την εξεύρεση της καταλληλότερης ημερομηνίας για τις κάλπες.

Εξετάζοντας τις δύο αυτές πολιτικές παρεμβάσεις, των κ.κ. Α. Τσίπρα και Κ. Μητσοτάκη, προκύπτουν μια σειρά διαπιστώσεις και συμπεράσματα που πρέπει να τα έχουμε υπόψη στο πλαίσιο της προεκλογικής διαδικασίας αλλά και μετά.

Τι φέρνει η επιβράδυνση του ΑΕΠ

Του Παύλου Δερμενάκη

Επιδείνωση της ελληνικής οικονομίας στον ορίζοντα – Προβλήματα σε «έξοδο», απασχόληση, εργασιακά

Δημοσιοποιήθηκαν από την ΕΛΣΤΑT τα στοιχεία για την πορεία του ΑΕΠ το Β΄ τρίμηνο 2018. Τα άμεσα συμπεράσματα είναι άκρως απογοητευτικά σε σχέση με τις προσδοκίες της κυβέρνησης για αύξηση επενδύσεων και υψηλούς ρυθμούς αύξησης στην παραγωγή (ΑΕΠ).

Ο ετήσιος ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ έπεσε στο 1,8% στο Β΄ τρίμηνο 2018 συγκριτικά με 2,5% στο Α΄ τρίμηνο. Οι επενδύσεις συνεχίζουν για δεύτερο τρίμηνο να είναι αρνητικές (-5,4%), γεγονός που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό σε σχέση με τις προσδοκίες για «έκρηξη» επενδύσεων που υπόσχεται εδώ και δύο περίπου χρόνια η κυβέρνηση. Η συνολική κατανάλωση συνεχίζει να είναι ασθενική, μόλις στο 0,8%. Οι εξαγωγές έφτασαν στο 9,4% και αποτελούν σημαντικό παράγοντα συμβολής στην αύξηση του ΑΕΠ, ανησυχητική όμως είναι η αύξηση των εισαγωγών στο 4,3%.

Ανέξοδες υποσχέσεις: Το παράδειγμα των μισθών

Του Παύλου Δερμενάκη

Ένα από τα βασικά σενάρια που «έπαιξε» αυτές τις μέρες είναι τα θέματα του κατώτατου μισθού και των κλαδικών συμβάσεων. Χωρίς να ξεκαθαρίζεται από την κυβέρνηση τι πρόκειται να κάνει, ξεκίνησαν εξαγγελίες για κατάργηση του υποκατώτατου μισθού (μισθωτοί έως 24 ετών), από τον πρωθυπουργό στη συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, την αύξηση του κατώτατου μισθού, από την υπουργό Εργασίας και την επέκταση των κλαδικών συμβάσεων, από τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Εργασίας.

Όλα τα παραπάνω για να υλοποιηθούν απαιτούν, έστω τη σιωπηρή, συναίνεση των θεσμών, που θα έλθουν στις αρχές Σεπτέμβρη για τον πρώτο «μεταμνημονιακό» έλεγχο. Η εικόνα που υπάρχει, σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές πληροφορίες, είναι ότι μια τέτοια διαδικασία κάθε άλλο παρά μπορεί να γίνει αποδεκτή από τους θεσμούς, ανεξάρτητα από τους όποιους «λεονταρισμούς» της κυβέρνησης.

Η εικονική πραγματικότητα Τσίπρα για τη νέα μνημονιακή εποχή

του Παύλου Δερμενάκη

Η κυβέρνηση έδωσε την περασμένη Δευτέρα 2/7/2018 ένα ακόμα σώου, προκειμένου να πείσει τους ιθαγενείς ότι η πραγματικότητα είναι καλύτερη από τον «Γολγοθά» που βιώνουν καθημερινά και ότι έρχονται καλύτερες μέρες… Όλο το σκηνικό ταίριαζε με την λαϊκή παροιμία «ρώτα τον μπάρμπα μου τον ψεύτη να σου πει την αλήθεια». Και η αλήθεια είναι ότι σε ένα ακόμα υπουργικό συμβούλιο, με κριτήριο την επικοινωνιακή προπαγάνδα, ειπώθηκαν πολλά ψέματα και δόθηκαν, για μία ακόμα φορά, ανέξοδες υποσχέσεις χωρίς φυσικά αντίκρισμα.

Σταχυολογώντας ορισμένα από τα αναφερθέντα από τον πρωθυπουργό θα δείξουμε παρακάτω πως «έκανε το μαύρο άσπρο».

Αλήθειες και ψέματα γύρω από την ελάφρυνση του δημόσιου χρέους

Του Παύλου Δερμενάκη

Παράλληλα με τις γραβάτες για τις φιέστες στο Ζάππειο η κυβέρνηση κατά την προσφιλή της τακτική κυκλοφόρησε τα γνωστά non paper με την επιχειρηματολογία της για το θέμα, ενώ παράλληλα ο προσφιλής της τύπος τα αναπαράγει επεκτείνοντας τη κυβερνητική άποψη ακόμα περισσότερο.

Τα βασικά στοιχεία της κυβερνητικής επιχειρηματολογίας συνοψίζονται στα ακόλουθα:

Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πρόγραμμα 2019-2022

Του Παύλου Δερμενάκη

Η εφαρμογή των μετά-μνημονιακών δεσμεύσεων σε μακροοικονομικό επίπεδο

«Να σε κάψω Γιάννη μου, να σε αλείψω λάδι», αυτή η λαϊκή παροιμία είναι το μοτίβο της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης μετά την ονομαζόμενη «καθαρή έξοδο». Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν δοθεί μέχρι τώρα στη δημοσιότητα, μέσω της έκθεσης του Δημοσιονομικού Συμβουλίου, η κυβέρνηση σχεδιάζει για το μεσοπρόθεσμο, που θα κατατεθεί εντός των ημερών για ψήφιση μαζί με όλα τα προαπαιτούμενα, να πραγματοποιήσει υπέρ-πλεονάσματα. Σχεδιάζει να «πετύχει» ρεκόρ που θα μπορούν να συγκριθούν μόνο με τα αντίστοιχα της κυβέρνησης Τσαουσέσκου στη Ρουμανία, όταν φτωχοποίησε πλήρως τον λαό… τα αποτελέσματα μετά, είναι γνωστά.

Να θυμίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως μία από τις αιτιολογίες για τα «θετικά» του 3ου μνημονίου είχε αναφέρει την κατάργηση, για το 2015, της υποχρέωσης πρωτογενούς πλεονάσματος 4% στο ΑΕΠ. Την περίοδο εκείνη είχε υποστηρίξει την άποψη ότι «οι ευρωπαϊκές οικονομίες του Νότου δεν μπορούν να στερούνται πόρους που ξεπερνούν το 4% του ΑΕΠ για να αποπληρώνουν ένα χρέος που διαρκώς επιδεινώνεται. Αυτές είναι πολιτικές που στραγγαλίζουν τους εργαζομένους και τις μεσαίες τάξεις προς όφελος μιας μικρής ολιγαρχίας.»

Έκθεση ΟΟΣΑ για την Ελλάδα

Του Παύλου Δερμενάκη

Ανοίγει επίσημα ο νέος κύκλος μετα-μνημονιακών μέτρων

Δημοσιοποιήθηκε την περασμένη Δευτέρα η έκθεση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) για την Ελληνική οικονομία, αμέσως μετά τη συνάντηση στο Μέγαρο Μαξίμου του πρωθυπουργού με τον επικεφαλής του Οργανισμού κ. Γκουρία. Από το περιεχόμενο της έκθεσης γίνεται κατανοητό, όπως θα αναλύσουμε παρακάτω, ότι τα νέα τελεσίγραφα παραδίδονται πλέον κατ΄ οίκον, από αυτούς που υπαγορεύουν. μέχρι το 2060. την πολιτική στην αποικία με το όνομα Ελλάδα, στους εντολοδόχους, εθελόδουλους πολιτικούς επιτείνοντας το μέγεθος του εξευτελισμού τους.

Ο Τραμπ στο Νταβός

του Παύλου Δερμενάκη

Συνεχίζονται οι αντιπαραθέσεις στα παγκοσμιοποιητικά στρατόπεδα

Η συμμετοχή του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ* ήταν ιδιαίτερα σημαντική αν λάβουμε υπόψη ότι: α) ήταν η πρώτη συμμετοχή Προέδρου των ΗΠΑ εδώ και 18 χρόνια (από την εποχή Μπιλ Κλίντον), β) η αποστολή των ΗΠΑ ήταν ιδιαίτερα πολυπληθής, με πολλούς κυβερνητικούς αξιωματούχους και συμβούλους, και γ) ο Τραμπ, που έχει κριτικάρει ιδιαίτερα την τρέχουσα μορφή παγκοσμιοποίησης, βρέθηκε στο «άντρο» της παγκοσμιοποίησης για να εκθέσει τις απόψεις του.

Όπως είναι φυσικό, όλοι ανέμεναν με ενδιαφέρον τι θα πει ο Τραμπ, που έχει ως κεντρικό σύνθημα την εθνική περιχαράκωση με το «Πρώτα η Αμερική», σε ένα φόρουμ για την παγκοσμιοποίηση. Οι απαντήσεις δόθηκαν με την ομιλία του. Γνωρίζοντας ότι απευθύνεται σε επιχειρηματίες και όχι σε ψηφοφόρους, προσαρμόστηκε κατάλληλα απαριθμώντας τα κατορθώματά του στον ένα χρόνο της προεδρίας του. Καταρχήν, ως «κλασικός» νεοφιλελεύθερος, μίλησε για την ισχυρή οικονομική ανάπτυξη των ΗΠΑ, το ιστορικά χαμηλό ποσοστό ανεργίας, τη δημιουργία 2,4 εκατομμυρίων νέων θέσεων εργασίας και τις αναμενόμενες επενδύσεις λόγω της δραστικής μείωσης των φόρων και του περιορισμού των ρυθμίσεων. Επίσης παινεύτηκε για τους χρηματιστηριακούς δείκτες: «Έχουν καταγραφεί 84 ρεκόρ στο χρηματιστήριο και έχει δημιουργηθεί νέος πλούτος 7 τρισεκατομμυρίων δολαρίων από την εκλογή μου». Φυσικά όλα αυτά αναφέρονται χωρίς την κοινωνική τους διάσταση και τις κοινωνικές ανισότητες, που επισημάναμε από αυτές τις σελίδες την προηγούμενη εβδομάδα.

Οι πλειστηριασμοί ταφόπλακα της οικονομίας και της λαϊκής κατοικίας

Του Παύλου Δερμενάκη

Η κυβέρνηση όλη την περίοδο της Γ΄ αξιολόγησης με αφορμή το κεντρικό θέμα των πλειστηριασμών, όπως το έχουν θέσει οι δανειστές, βρίσκεται σε συμπληγάδες. Η εθελοδουλία της, το καλό παιδί των δανειστών που «όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει» για λογαριασμό τους, προσπαθώντας να ικανοποιήσει όλα τα αιτήματά τους ειδικά για τους πλειστηριασμούς «σκοντάφτει» στις λαϊκές κινητοποιήσεις στα ειρηνοδικεία. Έτσι, για μία ακόμα φορά, αν και νομοθέτησε το αυτεπάγγελτο των διώξεων για τις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς, υποχρεώθηκε να σταματήσει οριστικά τη φυσική διεξαγωγή τους από 21.2.2018 και να συνεχιστούν μόνο με ηλεκτρονική μορφή. Σημειώνεται ότι υπάρχει νέα αποχή των συμβολαιογράφων για την περίοδο έως 31/1/2018 και στην ουσία εδώ τελειώνουν οι φυσικοί πλειστηριασμοί.

Η εξέλιξη αυτή της κατάργησης των φυσικών πλειστηριασμών καταδεικνύει ότι: α) παρά τη γενικότερη κατάσταση αδράνειας του λαϊκού κινήματος, υπάρχουν υπολογίσιμες εστίες που μπορούν να δημιουργήσουν ρήγματα στην κυβερνητική πολιτική, β) η τόσο σίγουρη για τον εαυτό της κυβέρνηση καταλαβαίνει ότι ήδη έχει περάσει τα όρια της λαϊκής αντοχής και ανοχής και συνεπώς αρχίζει να φοβάται για ενδεχόμενη διαμόρφωση ανεξέλεγκτων κινηματικά καταστάσεων.

H Σύνοδος της Υποκρισίας

Του Παύλου Δερμενάκη

«Ένα κοινό μέλλον σε έναν διαιρεμένο κόσμο»: Αυτό ήταν το κεντρικό θέμα του Φόρουμ, κι από τον τίτλο που επιλέχθηκε γίνεται κατανοητό το πρόβλημα που προσπαθούν να λύσουν οι ελίτ με το πολιτικό προσωπικό τους, ώστε να προωθούν απρόσκοπτα τα συμφέροντά τους. Η παγκοσμιοποίηση, με τη μορφή που είχε μέχρι τα μέσα του 2015, δεν είναι πλέον μονόδρομος. Το Brexit αρχικά και η εκλογή Τραμπ στη συνέχεια, καθώς και άλλα σχετικά μικρότερης διεθνούς εμβέλειας γεγονότα (ΟΧΙ στο Ιταλικό δημοψήφισμα, αδυναμία επί μήνες συγκρότησης κυβέρνησης στη Γερμανία κ.λπ.), διαμορφώνουν ένα κλίμα αμφισβήτησης –με διαφορετικούς κάθε φορά τρόπους και στόχους– της παγκοσμιοποίησης που έχουμε γνωρίσει.

Από αυτήν την κατάσταση χρωματίστηκε και η ομιλία της Άνγκελα Μέρκελ στο Νταβός, η οποία επιτέθηκε στον «δηλητηριώδη λαϊκισμό», δηλαδή σε όποια φωνή αμφισβητεί τις επιλογές της, και κατακεραύνωσε τον προστατευτισμό – που αρχίζει να εγείρεται από κάποιες πλευρές (ΗΠΑ κ.ά.) και συνιστά απειλή για το εξαγωγικά προσανατολισμένο γερμανικό κεφάλαιο. Σε αντίστοιχο μήκος κύματος κινήθηκε και ο Μακρόν, υπερασπιζόμενος τα συμφέροντα του μεγάλου γαλλικού κεφαλαίου: «Η παγκοσμιοποίηση περνάει μια μεγάλη κρίση. Και αυτή η πρόκληση πρέπει να αντιμετωπιστεί συλλογικά από τα κράτη και την κοινωνία των πολιτών, προκειμένου να βρεθούν και να εφαρμοστούν παγκόσμιες λύσεις».

«Δεν έχετε δει τίποτα ακόμα»

του Παύλου Δερμενάκη

Η κυβέρνηση με το πολυνομοσχέδιο βάζει ταφόπλακα στην κοινωνία με τα νέα μέτρα και επιπροσθέτως και στις απεργιακές κινητοποιήσεις σε επίπεδο πρωτοβάθμιων σωματείων. Βέβαια, αυτό δεν εμπόδισε τον υπουργό Οικονομικών Τσακαλώτο να πει διάφορα «ωραία και μεγάλα», δείγμα της πολιτικής ποιότητας που τον διακρίνει.

Χαρακτηριστικά δήλωσε στην Βουλή για τη διάταξη για την απεργία: «Δεν είναι κάτι αυτό που θα το επιλέγαμε. Πρέπει να δούμε και πόσο βάρος έχει αυτό το μέτρο. Δηλαδή, όταν είναι 100 εργαζόμενοι και είναι εκεί οι 50 και μπορεί να παρθεί μια απόφαση 30-15-5, δεν μου φαίνεται εμένα καταστροφικό» και «να δούμε πως οι εργαζόμενοι θα μπορέσουν να το ξεπεράσουν ώστε να είναι πιο ενεργητική η δράση τους στο μέλλον». Τόσο απλά είναι για τον «κύριο» υπουργό τα θέματα. Ζητά από τους εργαζόμενους να λύσουν το πρόβλημα που ο ίδιος και η κυβέρνηση του δημιούργησαν. Απλοποιεί δε σε τέτοιο βαθμό τα πράγματα, που είναι τουλάχιστον προκλητικός. Μιλά για επιχείρηση 100 εργαζόμενων και αγνοεί συνειδητά ότι το πρόβλημα δεν επικεντρώνεται στις επιχειρήσεις των 100 εργαζόμενων αλλά στις μεγάλες επιχειρήσεις που είναι «απλωμένες» σε όλη την επικράτεια της χώρας με διάσπαρτες μονάδες κ.ο.κ. Οι εργαζόμενοι π.χ. των τραπεζών, οι οποίοι στο επόμενο διάστημα θα αντιμετωπίσουν νέο κύμα μείωσης θέσεων εργασίας, θα πρέπει να βρουν «λύση», να ξεπεράσουν τον νόμο για να προκηρύξουν απεργία. Μετά όμως τους περιμένει η δικαστική εξουσία που θα ερμηνεύει το νόμο και θα βγάζει στα σίγουρα πλέον την απεργία παράνομη και καταχρηστική.

Το 2017 έφερε ακόμα περισσότερη φτώχεια

του Παύλου Δερμενάκη

Η οικονομική ανασκόπηση χρονιάς που εφύγε – Τι περιμένει την κοινωνία το 2018

Το 2016 έκλεισε με την ταπεινωτική απολογητική επιστολή Τσακαλώτου προς τους δανειστές ότι «η Ελλάδα δεν θα το ξανακάνει». Είχε βλέπετε αποφασίσει να διανείμει κοινωνικό μέρισμα, χωρίς να έχει προηγούμενα την έγκρισή τους! Η επιστολή καταγράφηκε ως η απόλυτη έκφραση του νέο-αποικιακού καθεστώτος στο οποίο οδήγησαν τη χώρα τα μνημόνια και κατέδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τη δουλικότητα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Τα γεγονότα του 2017 που ακολούθησαν, το απέδειξαν με τον πλέον κραυγαλέο τρόπο καθώς η κυβέρνηση σε όλα τα θέματα έριχνε «λευκή πετσέτα». Το Μαξίμου πιστό στις εντολές των δανειστών, εφάρμοσε μέτρα βαθέματος του μνημονιακού καθεστώτος, όχι μόνο σε επίπεδο οικονομικών μεγεθών, αλλά και ποιοτικά. Πλέον, με τις συμφωνίες της κυβέρνησης, η χώρα και ο λαός είναι «σιδηροδέσμιοι» μέχρι το 2060, ανεξάρτητα πως θα ονομαστεί το καθεστώς μετά τον ερχόμενο Αύγουστο.

Μνημόνιο μέχρι το 2060

Το 2017 ξεκίνησε με τη μεγάλη εκκρεμότητα του κλεισίματος της 2ης αξιολόγησης του τρέχοντος μνημονίου. Αν και είχε διακηρυχτεί η θέληση κυβέρνησης και δανειστών να κλείσει πριν το Νοέμβριο, το 2017 μπήκε με το θέμα εντελώς ανοιχτό. Οι δανειστές, αφού είχαν πετύχει το 2016 την ψήφιση του αυτόματου κόφτη δημοσίων δαπανών σε περίπτωση που δεν επιτυγχάνονταν οι στόχοι για τα δημοσιονομικά πλεονάσματα, ζητούσαν την ψήφιση νόμων που θα δέσμευαν και τις μελλοντικές κυβερνήσεις. Η βάση συζήτησης είχε τεθεί από το ΔΝΤ, ως αποτέλεσμα του εκτιμώμενου «δημοσιονομικού κενού» στην επίτευξη των υπερβολικών πλεονασμάτων 3,5% επί του ΑΕΠ στην περίοδο 2018-2022, για τα οποία είχε δεσμευθεί η κυβέρνηση.

Επικοινωνιακό σόου με τους τραπεζίτες

του Παύλου Δερμενάκη

Την εβδομάδα που διανύουμε δόθηκε μία ακόμα παράσταση του «έργου» της μνημονιακής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας που βροντοφώναζε το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» ολοκλήρωσε μία ακόμα «κωλοτούμπα». Ζήτησε από τους τραπεζίτες να βάλουν πλάτη στην πολιτική των πλειστηριασμών που εφαρμόζει η κυβέρνησή του για λογαριασμό τους και νομοθέτησε την αυτεπάγγελτη δίωξη-φυλάκιση όποιου αντιστέκεται.

Ο πρωθυπουργός στη συνάντησή του με τους εκπροσώπους των τραπεζών τούς ζήτησε τέσσερα πράγματα: α) να αντιπαρατεθούν στα fake news (ψεύτικες ειδήσεις) περί πλειστηριασμών, β) να σταματήσουν να προστατεύουν τους μεγάλο-οφειλέτες, γ) να προστατεύσουν τους αδύναμους και δ) να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη.

Μεταμοντέρνα αποικία διαρκείας

Του Παύλου Δερμενάκη

Πώς μεθοδεύεται η μετάβαση στη «μεταμνημονιακή πραγματικότητα»

Εντός των ημερών η χώρα μπαίνει στην τελευταία περίοδο του τρίτου μνημονίου. Από το καλοκαίρι του 2015 έχει βέβαια τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι, αλλά τα αποτελέσματα της κυβερνητικής διαχείρισης εξακολουθούν να επιδέχονται διπλή ανάγνωση. Η μία γίνεται μέσα από τα επικοινωνιακά γυαλιά της κυβέρνησης που βλέπει παντού επιτυχίες και βελτιώσεις στην πορεία της οικονομίας και της κοινωνίας. Η άλλη ανάγνωση, σχετίζεται με την ωμή πραγματικότητα που βιώνει ο λαός και είναι η συνεχής φτωχοποίηση. Παράλληλα, η κυβέρνηση πολιτευόμενη σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, έναν τομέα στον οποίο όπως αποδεικνύεται εκ των αποτελεσμάτων δεν είχε καμία προετοιμασία, εμπλέκει τη χώρα και το λαό σε ακόμα χειρότερες περιπέτειες.

Κρατικός Προϋπολογισμός 2018

του Παύλου Δερμενάκη

H Black Friday της ελληνικής οικονομίας

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατέθεσε προχθές για πρωτοκόλληση από τη Βουλή, σύμφωνα με τις εντολές των δανειστών, έναν ακόμα αντιλαϊκό προϋπολογισμό. Αυτοί που εκλέχθηκαν με την υπόσχεση και την εντολή να τελειώσουν με τα μνημόνια, κάθε χρόνο κάνουν ένα ακόμα μεγαλύτερο βήμα, φέρνοντας ολοένα και μεγαλύτερη φτώχεια και δυστυχία για το λαό. Τα βασικά χαρακτηριστικά του νέου κρατικού προϋπολογισμού 2018:

1.Εκτιμήσεις στον «αέρα» για την αύξηση του ΑΕΠ, όπως και πέρσι. Για το 2017 αρχικά πρόβλεψαν αύξηση 2,7%, τον Ιούνιο το μείωσαν σε 1,8% τώρα σε 1,6%, και θα πάει πολύ παρακάτω ακόμα, αφού στο εξάμηνο ήταν μόλις 0,6%. Τώρα ξεκινούν το 2018 από 2,5% για να αρχίσουν πάλι να κατεβαίνουν, γιατί η όποια αύξηση στο ΑΕΠ δεν έρχεται με ευχές και με πολιτικές που στραγγαλίζουν το λαϊκό εισόδημα άρα και τη λαϊκή-ιδιωτική κατανάλωση.

2.Τα μέτρα που επιβάλλονται στον προϋπολογισμό του 2018 στο πλαίσιο του 3ου μνημονίου ανέρχονται σε 1,9 δισ. ευρώ, όπως αναφέρθηκε τον Ιούνιο 2017 στο μεσοπρόθεσμο. Για «άγνωστους» λόγους ο σχετικός πίνακας, που υπήρχε όλα τα προηγούμενα χρόνια (προϋπολογισμοί 2011-2017) απουσιάζει για το 2018 (!).

Η γερμανική ηγεμονία σε αναζήτηση προσανατολισμού

του Παύλου Δερμενάκη

Η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης στη Γερμανία δεν είναι απλά απότοκο ενός «περίεργου» εκλογικού αποτελέσματος. Αν ήταν έτσι θα είχε βρεθεί λύση, όπως άλλωστε γινόταν μέχρι τώρα. Είναι αποτέλεσμα των προκλήσεων που αντιμετωπίζει το Βερολίνο, αλλά και ολόκληρο το ευρωσύστημα, σχετικά με τον προσανατολισμό τους απέναντι στην διοίκηση Τραμπ αλλά και σε ότι αφορά το μέλλον της παγκοσμιοποίησης.

Παραλυσία και κλυδωνισμοί στην Ε.Ε. από το κυβερνητικό ναυάγιο στο Βερολίνο

Το γερμανικό κυβερνητικό αδιέξοδο έρχεται σε μια στιγμή που η ίδια η Γερμανία και ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα βρίσκονται μπροστά στην αναζήτηση κρίσιμων προσανατολισμών μετά από μια μακρά περίοδο συνεχών αναταράξεων. Στην άμεση επικαιρότητα, χωρίς την άνεση μακροχρόνιων αναβολών, βρίσκονται ερωτήματα σχετικά με τη στάση της Ε.Ε. απέναντι στους γεωπολιτικούς και οικονομικούς προσανατολισμούς της διοίκησης Τραμπ αλλά και της ευρωπαϊκής απάντησης στις εξαγγελίες και μεθοδεύσεις του Κινέζου προέδρου Ξι σχετικά με το μέλλον της παγκοσμιοποίησης. Και οι δύο προκλήσεις απαιτούν έναν νέο και σοβαρό σχεδιασμό από το γερμανικό διευθυντήριο και συνακόλουθα μια νέα αρχιτεκτονική για την Ε.Ε.