Ίμια

Ένα μεσημέρι του καλοκαιριού του 2004, έφευγα από το Γενικό Νοσοκομείο Γεώργιος Γεννηματάς για να επιστρέψω στο σπίτι μου. Την ημέρα εκείνη τα μέσα μαζικής μεταφοράς είχαν απεργία, οπότε πέρασα απέναντι και περίμενα για ταξί. Για καλή μου τύχη, ένα ταξί με έναν επιβάτη σταμάτησε και κάθισα στο πίσω κάθισμα.

Πριν το ταξί ξεκινήσει, δυο ακόμα άνθρωποι –ένας αξιωματικός και μια υπαξιωματικός του Στρατού που περίμεναν έξω από το Πεντάγωνο- παρακάλεσαν να μπουν στο ταξί.

Φυσικά, κανείς μας δεν είχε αντίρρηση, αφού είναι γνωστό πως, τις ημέρες που απεργούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τον ρόλο αυτό τον παίζουν τα ταξί. Έκατσα πίσω από τον οδηγό και επιβιβάστηκαν και αυτοί.

Από το σχολείο, στην αστυνομία και στο στρατό

Του Χρήστου Σύλλα

Έχουν περάσει 81 χρόνια από τότε ο Βίλχελμ Ράιχ στην «Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού» (1933) εξηγούσε τη συμπεριφορά των μικροαστικών στρωμάτων (υπαλλήλων, μικροεπιχειρηματιών) τα οποία προτιμούσαν την ψυχολογική και υλική ασφάλεια που παρείχε η πατριαρχική οικογένεια και η «κοινωνία του έθνους».

Η αναπαραγωγή εξουσιαστικών στερεοτύπων και η αδυναμία αντίδρασης σε ηγέτες, εργοδότες και καθοδηγητές διατηρεί το σημερινό ανάλογό της στον ελληνικό χώρο, σε άλλα κατά περίπτωση συγκείμενα, όμως πάνω στον ίδιο πυρήνα της μικροαστικής νοοτροπίας: από μικρή ηλικία τα παιδιά μαθαίνουν να μιμούνται και να βιώνουν το ρόλο του στρατιώτη, του μπάτσου, του υπηρέτη-υπαλλήλου του έθνους και της πατρίδας. Μέσα από το σχολικό περιβάλλον, επιλέγουν την ασφάλεια της επαγγελματικής αποκατάστασης στον στενό πυρήνα του κράτους.

Υπάρχει άλλη οδός;

Καθημερινά περισσότεροι Ελληνες, όχι όλοι, ρωτούν εαυτούς και αλλήλους εάν υπάρχει εναλλακτική οδός. Είναι πεισμένοι ότι ο δρόμος που ακολουθούμε εκτός από οδυνηρός είναι και αδιέξοδος. Δεν χρειάζεται καν να μελετήσουν στοιχεία, μοντέλα, αναλύσεις· αρκεί μια ματιά στο νοικοκυριό ή στο άμεσο περιβάλλον, μια ματιά στα άνεργα παλικάρια, στους μαραμένους μεσήλικες, τέκνα, ανίψια, φίλους, τους δικούς τους ανθρώπους.

Αποικία χρέους…

Tου Σπύρου Λέκκα

Πριν από λίγες μέρες πήρε το αυτί μου τον Πάνο Καμμένο να αποκαλεί την κυβέρνηση Σαμαρά ως «κατοχική» κυβέρνηση. Γκουγκλάρω κι εγώ και διαβάζω στη Wikipedia στο λήμμα «Κατοχική Κυβέρνηση»:

«Γενικά με τον όρο κατοχική κυβέρνηση ή κυβέρνηση υπό κατοχή, ή κατά διεθνή όρο κυβέρνηση μαριονέτα, χαρακτηρίζεται η κυβέρνηση που συγκροτείται και διορίζεται σε μία πρώην κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα που έχει ηττηθεί από τον κατακτητή της. Ο διορισμός της γίνεται συνηθέστερα αμέσως μετά την παράδοση της υπόψη χώρας άνευ όρων, ανεξάρτητα αν στη συνέχεια ακολουθήσει, ή όχι, προσάρτηση του εδάφους της, ή καταστεί «κράτος δορυφόρος». Την ίδια επίσης ονομασία φέρουν και οι κυβερνήσεις που διαδέχονται η μία την άλλη υπό το αυτό καθεστώς.»

Γωγώ Ατζολετάκη: Επιστολή – καταπέλτης στον Σαμαρά

Μια επιτολή αγανάκτισης έστειλε η ηθοποιός Γωγώ Ατζολετάκη στον Ελληνα πρωθυπουργό.

“Παρακολούθησα τις θριαμβολογίες σας για τα αποτελέσματα του πρόσφατου Eurogroup, που αφορούν στην επιτυχή έκβαση της παροχής οικονομικής βοήθειας προς την χειμαζόμενη χώρα μας.
Και άκουσα δια των πρωθυπουργικών χειλέων σας, πως πλέον αρχίζει μια «καινούργια μέρα» για την Ελλάδα, πως πλέον η πατρίδα μας θα μπει σε τροχιά ανάπτυξης!

Ασφαλώς πολλοί σας πίστεψαν, επειδή ήθελαν να σας πιστέψουν. Και άλλοι χειροκρότησαν, επειδή αυτό επιτάσσουν τα συμφέροντά τους. Όμως ο πολύς, ο μεγάλος σε όγκο ΛΑΟΣ, αυτός ο λαός τον οποίον εκπροσωπείτε, αναρωτιέται:

Για ποιά ανάπτυξη μιλάτε; Δεν έχετε συνειδητοποιήσει ότι το καράβι βυθίζεται ; Τα αμπάρια έχουν πάρει πολύ νερό και ήδη -εκεί στα βάθη- πνίγονται πολλοί, αβοήθητοι… κι άλλοι πηδούν αλλόφρονες από τη γέφυρα σε απονενοημένα διαβήματα διαφυγής.

Χαμογελάτε και επαίρεστε για τη σωτηρία της χώρας. Ποιας χώρας, αλήθεια;… Φοβάμαι πως έχετε μπερδέψει τις χώρες, ίσως αγωνίζεστε να σώσετε μιαν άλλη χώρα, ή ίσως ζείτε σ” άλλη χώρα

Αντίο πατρίδα

Να την ξαναδώ ακόμα μια φορά ήθελα. Την Ελληνίδα που φορά το μαύρο μαντήλι για να πενθεί τις χαρές που δεν έζησε και αυτές που έφυγαν ανεπιστρεπτί. Να κουβαλά το ταψί με το ξεροψημένο από φούρνο ψωμί στο κεφάλι ισορροπώντας τα τσακισμένα πόδια της στο καλντερίμι κρατώντας το μέτωπο ψηλά σαν Καρυάτιδα που ακόμα και γερασμένη είναι εκεί για να κρατά τη μετόπη της αξιοπρέπειας.

Να τον ξαναδώ ακόμα μια φορά ήθελα. Να χώνει το τσαπί τόσο βαθιά στην γη σκοτώνοντας το χώμα για να σπείρει με τα χέρια του ζωή. Να τον δω να σταματά και να ξαποσταίνει κοιτώντας τον ήλιο που κονταροχτυπιόταν από τα γεννοφάσκια του για το ποιος θα αντέξει πιο πολύ μέχρι να πέσει το σκοτάδι.

Το να φεύγεις είναι πάντα το εύκολο…

Με λένε Μαίρη, είμαι 40 χρονών και δεν θέλω να φύγω από την Ελλάδα. Αγαπώ τον ήλιο και τους ανθρώπους της. Αγαπώ την Ελλάδα που έζησα στα νεανικά μου χρόνια, την γιαγιά που στις Κυκλάδες με φιλοξένησε σπίτι της για να μην κοιμηθώ στην παραλία επειδή δεν είχε παντού “rooms to let”,  τον παππού στην Κρήτη που μου έκανε το τραπέζι σπίτι του επειδή  οικειοθελώς  βοήθησα να μαζέψει από την συκιά του τα ψηλά σύκα, και την θεία στον Έβρο που με τρατάρισε γλυκό του κουταλιού και καφέ επειδή θαύμασα την τριανταφυλλιά στον κήπο της και πιάσαμε κουβέντα.

Αυτή την Ελλάδα, την έζησα, την γνώρισα, την περπάτησα και την θέλω πίσω.

 

Το βιοτικό μου επίπεδο έχει πέσει εδώ και 4 χρόνια και συνεχίζει να πέφτει με δραματικούς ρυθμούς. Προσπαθούν να με πείσουν ότι το βιοτικό μου επίπεδο πέφτει επειδή η Φράου Μέρκελ είναι «κακιά» και επιβουλεύεται την Ελλάδα και τους Έλληνες. Δεν το πίστεψα ποτέ και δεν το πιστεύω και τώρα. Το βιοτικό μου επίπεδο πέφτει επειδή οι πολιτικοί των τελευταίων 30+ χρόνων (ναι, δυστυχώς από τότε που γεννήθηκα) είναι κλέφτες.

Δεν υπάρχει άλλη λέξη. Είναι κλέφτες. Και συνεχίζουν να είναι κλέφτες.

Οδυσσέας Ελύτης “101 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ”

Με αφορμή τα 101 χρόνια από την γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη παραθέτουμε το παρακάτω αφιέρωμα:

Οδυσσέας Ελύτης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Οδυσσέας Ελύτης (2 Νοεμβρίου 1911 – 18 Μαρτίου 1996), φιλολογικό ψευδώνυμο του Οδυσσέα Αλεπουδέλλη του Παναγιώτη και της Μαρίας Βρανά. Κατάγεται και από τους δυο γονείς του από τη Μυτιλήνη. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, μέλος της λογοτεχνικής γενιάς του ’30. Διακρίθηκε το 1960 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το 1979 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, γνωστός για τα ποιητικά του έργα Άξιον Εστί, Ήλιος ο πρώτος, Προσανατολισμοί κ.α. Διαμόρφωσε ένα προσωπικό ποιητικό ιδίωμα και θεωρείται ένας από τους ανανεωτές της ελληνικής ποίησης. Πολλά ποιήματά του μελοποιήθηκαν, ενώ συλλογές του έχουν μεταφραστεί μέχρι σήμερα σε πολλές ξένες γλώσσες. Το έργο του περιλάμβανε ακόμα μεταφράσεις ποιητικών και θεατρικών έργων. Υπήρξε μέλος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών εργων Τέχνης και της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Κριτικής, Αντιπρόσωπος στις Rencontres Internationales της Γενεύης και Incontro Romano della Cultura της Ρώμης.

Η επέτειος του “ΟΧΙ” στην εποχή του “ναι” – Ποια είναι η πατρίδα μας;

του Χρήστου Κάτσικα

Γνωρίζω πολύ καλά, αναπνέοντας την κιμωλία μέσα στις σχολικές αίθουσες 27 χρόνια ως εκπαιδευτικός και άλλα 12 ως μαθητής, ότι πολλές φορές οι σχολικές γιορτές για αυτή ή την άλλη εθνική επέτειο μόνο χασμουρητά προκαλούν σε όσους, μαθητές και εκπαιδευτικούς, είναι υποχρεωμένοι να τις παρακολουθήσουν. Ίσως γιατί η κυρίαρχη πολιτική πριμοδοτεί την άγνοια του παρελθόντος καθώς γνωρίζει ότι με αυτόν τον τρόπο υπονομεύει κάθε δυνατότητα δράσης στο παρόν. Ίσως γιατί στο κλίμα της εποχής ευδοκιμεί η υποταγή σ΄ ένα παρόν που θεωρείται αυτονόητο και δεδομένο, ενώ συγχρόνως ξεριζώνονται ερωτήματα που μπορούν να αναποδογυρίσουν αυτή την εικόνα. Ίσως και γιατί οι περισσότεροι δεν αντέχουμε να μας μιλάνε σε κάθε επέτειο για πατρίδα, αγώνες, θυσίες και «εθνική υπερηφάνεια», για «εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία» αυτοί που εκποιούν κομμάτι κομμάτι την ελληνική γη και αφανίζουν το λαό. Ίσως δεν αντέχουμε πια να μας μιλάνε σε κάθε επέτειο για «τα περήφανα νιάτα και τα τιμημένα γηρατειά» οι ίδιοι που καταδικάζουν τη νεολαία στην ανεργία και στη μετανάστευση, σε ένα μέλλον σκοτεινό και αβέβαιο, ενώ την ίδια στιγμή υπογράφουν τον γρήγορο θάνατο των πατεράδων και των μανάδων μας που βγήκαν στη σύνταξη.

“To Κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα”

Η απόφαση της Coca Cola 3Ε, της σημαντικότερης εταιρείας που έχει η μητρική σχεδόν σε όλο τον κόσμο, ασφαλώς αποτελεί ένα ακόμη μεγάλο πλήγμα για την ελληνική οικονομία. Η φυγή της για άλλες πολιτείες δείχνει ότι έχει χαθεί η εμπιστοσύνη στη χώρα μας, είτε εξαιτίας λαθών δεκαετιών είτε επειδή κάποιοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει επιχειρηματικό μέλλον στην Ελλάδα.

Είναι η δεύτερη μέσα σε 48 ώρες εταιρεία μετά τη ΦΑΓΕ που κουνάει μαντήλι και πλέον όλοι φοβούνται ότι έχει ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Γνωστές επιχειρήσεις έχουν εδώ και καιρό εκφράσει την επιθυμία τους να φύγουν από την Ελλάδα. Ο ένας λόγος είναι ότι οι προοπτικές της ελληνικής οικονομίας δεν είναι καλές και κυρίως η καταναλωτική εμπιστοσύνη θα βρίσκεται στο ναδίρ για χρόνια.

Χώρα σαν Ακυρωμένη Συναυλία

του Αλέξη Καζαντζίδη

Μεταβατικοί καιροί. Αντανακλούν αρωματικό πριονίδι σφαγής και πλήθος έτοιμο για όλα. Ένας μηχανισμός αντιφάσεων ξεσπά και κοχλάζει για να μοιάζουν όλα θεόσταλτες συμφορές ή φυσικά φαινόμενα, όπως η μεταβίβαση της Αγροτικής Τράπεζας στον Σάλλα και τα «λιγοστά» 11,5 δισεκατομμύρια ευρώ  που πρέπει να τους (παρα)δώσουμε ξανά.

Στα θερμά λουτρά του πλούτου, εξάλλου, κάνουν το οργιάκι τους και σήμερα οι πεντηκοστιανοί που αγαπούν την πατρίδα και το αποδεικνύουν εμπράκτως. Οι αυτοκράτορες που μαγείρεψαν τις ψήφους και κοχλάζουν τώρα τη δουλεία, βάζοντας στη συνταγή αντί για μπόλικο αλάτι και μπαχαρικά, το φόβο και τη «λογική» του «μονόδρομου» (σχήμα οξύμωρο).

“Ελλάδα. Πατρίδα της ψυχής μου”. -Μια Αυστριακή στη Δρυόπη

Δεν είναι μόνο οι φυσικές καλλονές που την καθηλώνουν στο χωριό, είναι πάνω απ’ όλα οι ανθρώπινες αρετές

Η αυστριακή φωτογράφος Γερτρούδη Όρτνερ δημοσίευσε έναν τόμο για τη Δρυόπη Τροιζηνίας που ανακάλυψε πριν χρόνια και έκτοτε της παραμένει πιστή. Τίτλος του βιβλίου: “Ελλάδα. Πατρίδα της ψυχής μου”.
Μια αυστριακή φωτογράφος, ο άνδρας της, δάσκαλος, τα δυο παιδιά τους. Το 2005 αναζητούν έναν τόπο παραθερισμού στην Ελλάδα, πέρα από τις γνωστές και πολύβουες τουριστικές λεωφόρους. Στο διαδίκτυο ανακαλύπτουν ένα ορεινό χωριουδάκι πάνω από τα νερά του Αργοσαρωνικού, τη Δρυόπη Τροιζηνίας. Πηγαίνουν εκεί, τους αρέσει, κάθονται, αγοράζουν ένα παλιό πέτρινο σπίτι 60 τετραγωνικών, πηγαίνουν, ξαναπηγαίνουν, γνωρίζονται με τους κατοίκους του χωριού. Η Δρυόπη θα γίνει η δεύτερη πατρίδα της Γερτρούδης Όρτνερ.

Πατρίδα – Αλκίνοος Ιωαννίδης

 

Λοιπόν,
αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.

Μα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν