Σαπίζουμε…

Του Δημήτρη Μηλάκα

Η παρακμή είναι μια μακρά, αργόσυρτη διαδικασία, η οποία κατά κανόνα δεν γίνεται αντιληπτή παρά μόνο, κάποια στιγμή, οι οδυνηρές συνέπειές της. Οι οδυνηρές συνέπειες της παρακμής έχουν γίνει ήδη αντιληπτές στο οικονομικό επίπεδο. Η χώρα χρεοκόπησε, συντηρείται ζωντανή με δόσεις και (ξε)πούλημα τιμαλφών. Τα 2/3 της κοινωνίας πληρώνουν το μάρμαρο.

Ωστόσο οι ωδίνες στον οικονομικό τομέα είναι μόνο μια από τις συνέπειες της παρακμής, ίσως η πιο οδυνηρή, καθώς το μάρμαρο πληρώνουν οι πιο αδύναμοι.

Η παρακμή αποτυπώνεται ανάγλυφα στο πολιτικό σύστημα και στον βαθμό της αξιοπιστίας του. Μετά από χρόνια περικοπών, μνημονίων και εποπτείας έχουμε μάλλον την εμπειρία να κατανοήσουμε ότι η οικονομική χρεοκοπία είναι αποτέλεσμα της παρακμής του πολιτικού συστήματος ή, αν θέλουμε να το πούμε πιο κομψά, της αδυναμίας του πολιτικού συστήματος να αντιμετωπίσει τις παθογένειές του.

Can’t you smell that smell? The smell of death surrounds you!

Οι στάβλοι βρωμάνε. Τι άλλο θα έκαναν; Αλλά οι στάβλοι και οι βόθροι της εξουσίας είναι αφόρητοι. Can’t you smell that smell? Η διανοητική, ηθική και αισθητική σαπίλα είναι η εκπνοή της εξουσίας, των βαθμοφόρων της, των μικροαστών λακέδων της.

Απ΄ τα τέλη των ‘80s κι ακόμα εντονότερα στα ελληνικά ‘90s, η θρυλική «απελευθέρωση των μήντια», σε μια κοινωνία συγκροτημένη (και) πάνω στην ανεπίσημη αλλά μαζική πραγματικότητα του κουτσομπολιού, έκανε τους δημοσιογράφους και τους media παραγωγούς γενικά τα αφεντικά της διαμόρφωσης της «κοινής γνώμης». Και τους πολιτικούς εκπροσώπους αυτής της «κοινής γνώμης» τους μετέτρεψε σε καλλιεργούμενα ζώα, μέσα στους στάβλους των media.