Δημόσιο χρέος και παραγωγική ανασυγκρότηση – Παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του.

Του Αλέξανδρου Καπακτσή

 Ενδιαφέροντα στοιχεία βρίσκει κάποιος στα οικονομικά δελτία, περιοδικά και μελέτες των ελληνικών [1] τραπεζών. Σε μια πρόσφατη μελέτη της τράπεζας Πειραιώς με τον «αισιόδοξο», ενδιαφέροντα και περιεκτικό τίτλο » Βραχυχρόνια Μέτρα Βιωσιμότητας Χρέους: Το τέλος της αρχής και όχι η αρχή του τέλους» [2] εξετάζονται σενάρια σχετικά με την εξέλιξη του χρέους, του δημόσιου χρέους για να ακριβολογούμε,  εάν ληφθούν ορισμένα ήπια μέτρα που χωράνε στη λογική των δανειστών.

1.Δημόσιο Χρέος (ως % του ΑΕΠ)

Ξεκινώντας από τις εξής βασικές παραδοχές – που είναι αυθαίρετες αλλά ας θεωρήσουμε ότι εδράζονται σε προηγούμενα ιστορικά δεδομένα ή μακροοικονομικά μεγέθη «κλασσικής» εξέλιξης – για την πορεία του ελληνικού καπιταλισμού:

Όροι και προϋποθέσεις για τη συγκρότηση ενός ενδογενούς παραγωγικού σχεδίου

 του Αλέξανδρου Οικονομίδη

Βασικό ζητούμενο η αληθινή αφύπνιση και συμμετοχή της ίδιας της κοινωνίας

Διανύουμε τον όγδοο χρόνο συνεχούς φτωχοποίησης του ελληνικού λαού ως αποτέλεσμα των συνεχών αδιέξοδων πολιτικών.

Η σημερινή κυβέρνηση πολύ γρήγορα ξέχασε, ότι ο βασικός λόγος για τον οποίο ο λαός την εμπιστεύθηκε, ήταν να βγάλει τη χώρα από την κρίση.

Επέλεξε να εγκαταλείψει τον όποιο διάλογο με την κοινωνία, και να τον μεταφέρει αποκλειστικά στο κοινοβουλευτικό επίπεδο.

Έτσι έπαψαν πλέον να υπάρχουν ως «συνομιλητές» στο εσωτερικό της κοινωνίας. Μιλάει μόνο η εξουσία. Εξουσία που πολύ γρήγορα τους κρατικοποίησε και τους έκανε αλαζόνες, ανάλγητους και ανερμάτιστους.

Ταφόπλακα για την παραγωγική ανασυγκρότηση

της Λίτσας Αμμανατίδου-Πασχαλίδου

Είναι σε όλους γνωστό πως η αγροτική παραγωγή στην Ελλάδα είναι μειούμενη λόγω της επιβολής της ΚΑΠ από την Ε.Ε., η οποία αντί να στηρίζει την οικογενειακή γεωργική, κτηνοτροφική και αλιευτική παραγωγή δίνει τη χαριστική βολή στους μικρομεσαίους αγρότες και ενισχύει τους λίγους και ισχυρούς που παίρνουν μέχρι σήμερα το 80% των κοινοτικών επιδοτήσεων και με τη νέα ΚΑΠ και τα νέα μέτρα προαπαιτούμενα και του 3ου μνημονίου θα ανέλθει το ποσοστό τους στο 90% αφήνοντας στην πλειοψηφία των αγροτών (80%) να μοιραστούν το υπόλοιπο 10%.

Δεν πρέπει να παραβλέψουμε την καταστροφή που συντελέστηκε με την πλήρη αποσύνδεση της επιδότησης από την παραγωγή και από την επιβεβλημένη εγκατάλειψη παραγωγής καπνού, τεύτλων κλπ., λόγω ποσοστώσεων.

Ως πειραματόζωα των πολιτικών των ισχυρών χωρών της Ευρώπης του βορρά έχουμε απωλέσει εισόδημα, με σημαντική συμβολή στην Εθνική Οικονομία και χιλιάδες θέσεις εργασίας ενώ η παραγωγική γη εγκαταλείπεται. Φυσικά με τη σύμφωνη γνώμη όλων των κυβερνήσεων.

Υποδομή και βάση για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία

Του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου

Παραγωγική ανασυγκρότηση, τροφική επάρκεια, συνεργατικές-συνεταιριστικές ενώσεις

Διατυπώνω μια πρόταση παραγωγής, για να βγούμε κάποτε από… το «τούνελ». Θεωρώ πρώτιστη την ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης. Με οργάνωση της παραγωγής, συνεργατικές-«εναλλακτικές» μορφές εργασίας. Με αγροτικούς συνεταιρισμούς, καταναλωτικούς συνεταιρισμούς που λειτουργούν Χωρίς Μεσάζοντες, δίκτυα ανεξάρτητων επαγγελματιών που παράγουν συνεργατικά. Τροφική επάρκεια.

Η χώρα μας βρίσκεται μπροστά σε έναν διαρκή και ωμό εκβιασμό, με τις μνημονιακές κυβερνήσεις να υποθηκεύουν με τις επιλογές τους ολόκληρο τον εθνικό πλούτο και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Δεν Παράγουμε Τίποτα; Αλήθεια; (Μέρος Β”)

Αγαπητέ μου Πιτσιρίκο,

Με μεγάλη έκπληξη και χαρά διαπίστωσα ότι το προηγούμενο κείμενο για την αυτάρκεια της Ελλάδας (ξανα)άνοιξε μία συζήτηση που τη θεωρώ πολύ σημαντική για τη χώρα μας. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερο ή χειρότερο το ότι αυτή η συζήτηση γίνεται μεταξύ μας και όχι στο επίπεδο των υποψηφίων κυβερνητών μας. Ίσως είναι καλύτερο να γίνει πρώτα στην κοινωνία.

Ο φίλος Άρης ζήτησε αν μπορώ να παραθέσω και μερικά από τα τεχνικά στοιχεία, αλλά βλέπω ότι έκανε και ο ίδιος ένα μεγάλο μέρος αυτού χτες βράδυ.

Θέλω ωστόσο να παραθέσω μερικά στοιχεία ακόμα κι εγώ. Τον Αύγουστο του 2012 η ΠΑΣΕΓΕΣ έβγαλε την τελευταία της έκθεση για την αυτάρκεια της Ελλάδας σε αγροτοδιατροφικά προϊόντα. Εδώ το link: http://www.paseges.gr/resource-api/paseges/contentObject/932449fd-48e6-4562-9150-558e7057a64f/attachedFiles%5B83c60e2e-da3d-4a74-9224-da24c7dd9f27%5D.

Παράγουμε

Φίλε Πιτσιρίκο, μια πολύ όμορφη κουβεντούλα έχει ανοίξει σχετικά με το τι παράγει και το τι μπορεί να παράγει η πανέμορφη χώρα μας. Σε όλα όσα γράφουν ο Άρης και τα υπόλοιπα παιδιά έχουν δίκιο.

Να προσθέσω μονάχα ότι δεν είναι μόνο η ποσότητα αλλά και η ποικιλία και η ποιότητα που μπορεί να κάνει τα ελληνικά αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα εξαιρετικά ανταγωνιστικά παντού σε ολόκληρο τον κόσμο.

Δεν είναι μόνο η ποσότητα και η ποικιλία του ελαιολάδου που παράγει η πατρίδα μας είναι και το γεγονός πως το ελαιόλαδο της Καλαμάτας και της Λακωνίας είναι διαφορετικό στην υφή, στο άρωμα και στην γεύση από το ελαιόλαδο της Κρήτης, της Μυτιλήνης και του Αγρινίου.

Ένα πρόγραμμα κοινωνικής και εθνικής ανασυγκρότησης για την Ελλάδα

του Κώστα Λαπαβίτσα

Μετά από πέντε χρόνια Μνημονίων, η Ελλάδα είναι μια κατεστραμμένη, λεηλατημένη χώρα. Xρειάζεται ένα πρόγραμμα δομικών μεταρρυθμίσεων και αλλαγής στην οικονομική πολιτική το οποίο θα την βάλει σε πορεία ανάπτυξης με κοινωνική δικαιοσύνη.

Οι μνημονιακές δυνάμεις – ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ – έχουν το δικό τους πρόγραμμα, δηλαδή το τρίτο Μνημόνιο που συνεχίζει την καταστροφική πορεία των δύο προηγουμένων. Το πρόγραμμα των μνημονιακών κομμάτων είναι καταδίκη για την Ελλάδα. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως ένα αντι-μνημονιακό πρόγραμμα που θα είναι εφικτό και υλοποιήσιμο.

Το πρόγραμμα αυτό θα πρέπει σε πρώτη φάση να αντιστρέψει τις τεράστιες βλάβες που προκλήθηκαν από την πολυετή ύφεση και τις μνημονιακές πολιτικές. Θα πρέπει επίσης να προωθεί τις βαθιές εκείνες μεταρρυθμίσεις που θα βγάλουν τη χώρα από τη στρεβλή ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών. Πάνω από όλα, θα πρέπει να αλλάξει την κοινωνική ισορροπία υπέρ των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων και κατά των μεγάλων συμφερόντων που συνεχίζουν να λυμαίνονται τη χώρα.

Δεν παράγουμε τίποτα; Αλήθεια;

Αγαπητέ μου Πιτσιρίκο,

Θέλω να πω λίγα πράγματα προς τον κόσμο που είτε από φόβο, είτε από άγνοια, είτε από οξεία τηλεορασίτιδα, νομίζει ότι η χώρα μας δεν παράγει τίποτα, ότι αν βγούμε από το ευρώ θα πεινάσουμε, και άλλα τέτοια φαιδρά.

Όσον αφορά το ότι δεν παράγουμε τίποτα (μιλάω για βιομηχανική παραγωγή), έχω τρία παραδείγματα: ΛΑΡΚΟ, ΕΛΒΟ, ΕΑΣ. Τρεις μεγάλες, βαριές βιομηχανίες εκ των οποίων τα ΕΑΣ είναι επί ξύλου κρεμάμενα από πέρσι. Το άρθρο του Λεωνίδα Βατικιώτη είναι ενδεικτικό για τον αν η χώρα μας μπορεί ή όχι να έχει παραγωγή.

Η πολυπόθητη αναδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού

Των Κ. ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ ΚΑΙ Γ. ΜΟΥΣΟΥΛΙΔΗ*

Η μνημονιακή παράταξη – που πρόσφατα πανηγυρίζει γιατί ετοιμάζεται να συμπεριλάβει και τον ΣΥΡΙΖΑ– έχει ξοδέψει τόνους μελάνης για να μας πείσει ότι τα μνημόνια και η λιτότητα δεν είναι το πρόβλημα της χώρας μας. Στην πραγματικότητα η Ελλάδα, μας λένε, πάσχει επειδή δεν εφάρμοσε μεταρρυθμίσεις, πολλές από τις οποίες περιλαμβάνονται στα μνημόνια. Το ίδιο βαρύγδουπο επιχείρημα συχνά απευθύνεται και κατά όσων κάνουν κριτική στο ευρώ. Δεν φταίει το κοινό νόμισμα για την κατάσταση της οικονομίας και την κοινωνίας μας. Φταίμε εμείς που δεν κάνουμε μεταρρυθμίσεις.

Όταν όμως πρέπει οι μνημονιακοί να μας πουν συγκεκριμένα τι εννοούν με μεταρρυθμίσεις, τα πράγματα γίνονται μάλλον ακατανότητα για τον πολύ κόσμο. Φαίνεται ότι οι μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η Ελλάδα είναι η μείωση των μισθών και των συντάξεων, η διάλυση του συντεταγμένου πλαισίου των εργασιακών σχέσεων, η απορρύθμιση των αγορών και οι ιδιωτικοποιήσεις. Η ανάπτυξη θα έρθει με τη μείωση των μισθών κάτω από τα 500 ευρώ και την απελευθέρωση των ταξί και των φαρμακείων … ‘Η με το κύμα ξένων επενδύσεων που θα ξεσπάσει μόλις το “κακό κράτος” συρρικνωθεί … Πώς να μην απαξιώνει ο πολύς κόσμος ακόμη και την έννοια των μεταρρυθμίσεων όταν χρησιμοποιούνται τέτοια φαιδρά επιχειρήματα;

Τι είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση;

Του Ηλία Ιωακείμογλου

Υπάρχει μια πλούσια μαρξιστική παράδοση που αναφέρεται στους παραγωγικούς μετασχηματισμούς του καπιταλισμού, είτε στην κλίμακα της επιχείρησης είτε στην κλίμακα της συνολικής οικονομίας.

Ο παραγωγικός μετασχηματισμός, στην παράδοση αυτή, δεν αναφέρεται μόνο στις επενδύσεις, στη δημιουργία νέων κλάδων παραγωγής ή νέων προϊόντων, στην αλλαγή της ποιότητάς τους και στην οργάνωση της παραγωγής ώστε να είναι πιο αποτελεσματική και συμφέρουσα για την αύξηση του ΑΕΠ. Περιλαμβάνει αλλαγές σε περισσότερες πλευρές της οικονομίας και της κοινωνίας –διότι η διαδικασία παραγωγής του συνολικού κεφαλαίου δεν περιλαμβάνει μόνο τους κλάδους παραγωγής και τις επιχειρήσεις, αλλά και την αγορά εργασίας και τις νομικές ρυθμίσεις που διέπουν τη λειτουργία της, τις αγορές προϊόντων και τον ανταγωνισμό, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και την κρατική διαχείριση του χρήματος και της εργασιακής δύναμης, τις μορφές ιδιοκτησίας, την οργάνωση των σχέσεων στο εσωτερικό της παραγωγής κ.λπ. Με ένα παλιότερο λεξιλόγιο, που τώρα φαίνεται να μη χρησιμοποιείται ευρέως, η παραγωγική ανασυγκρότηση δεν είναι ζήτημα μόνο των παραγωγικών δυνάμεων αλλά και των παραγωγικών σχέσεων.

Το ελληνικό πρόβλημα ωρίμασε

Οι κυβερνητικές ηγεσίες, εντός και εκτός Ελλάδος, διαβεβαιώνουν ότι η Ελλάδα ολοκληρώνει επιτυχώς το πρόγραμμα σταθεροποίησης, βγαίνει από την επιτήρηση του μνημονίου και θα αναζητήσει χρηματοδότηση από τις αγορές. Φανερά τουλάχιστον, αυτό λέγεται. Ευλόγως. Η ελληνική κυβέρνηση έχει τους δικούς της λόγους: οφείλει να διακηρύξει την επιτυχία της κατά την εκτέλεση του προγράμματος, μήπως και αποκομίσει πολιτικό όφελος. Το Βερολίνο και οι Βρυξέλες υποστηρίζουν σταθερά τον πολιτικό πυρήνα του προγράμματος που οι ίδιοι επινόησαν, άρα έχουν κάθε λόγο να διακηρύσσουν την επιτυχία του. Πολύ περισσότερο υπό την παρούσα συγκυρία: όταν η Ευρώπη περιδινίζεται γύρω από την κρίση της Γαλλίας και της Ιταλίας, των μεγάλων χωρών-πυλώνων, και όχι γύρω από το περιβόητο «ελληνικό πρόβλημα». Οταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χαράσσει τη δική της νομισματική πολιτική, προκαλώντας φανερά τη δυσαρέσκεια του Βερολίνου. Και όταν οι γεωπολιτικές αναταράξεις στην ευρωπαϊκή μεθόριο και, κατά κύριο λόγο, στη Μέση Ανατολή, επιβαρύνουν όχι μόνο τη στασιμότητα και την ύφεση στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά και την ειρήνη στην μείζονα περιοχή.

Παραγωγική ανασυγκρότηση ή οικονομία των αναγκών;

του Βασίλη Χαρισίου-Καλλιαντόπουλου

Το άρθρο αυτό δεν επιδιώκει να βρει την απάντηση στο ερώτημα τι παράγει η Ελλάδα, το οποίο πολύ συχνά τίθεται στο δημόσιο πολιτικό διάλογο σχεδόν από την αρχή της κρίσης. Το ερώτημα τι παράγει η Ελλάδα είναι μάλλον εξαρχής ένα λάθος ερώτημα που τίθεται από τους κυρίαρχους ώστε να ιχνηλατήσει λάθος απαντήσεις ή καλύτερα να «κατασκευάσει» απαντήσεις που σε πρώτη φάση είναι αχρείαστες. Ένα ερώτημα το οποίο αρκετές φορές προκαλεί αμηχανία στην αριστερά, μία αμηχανία την οποία η αριστερά επιδιώκει να διαχειριστεί μέσω της εξαγγελίας του τύπου «η Ελλάδα χρειάζεται ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης».

Ανάκτηση εθνικής ταυτότητας ― ποιας όμως;

Πέτρος Ζουμπουλάκης Αναμονή 1977. Υδατογραφία σε χαρτί

 

Από όποια αφετηρία κι αν ξεκινήσουμε, αναγνωρίζουμε ότι η πολλαπλώς χρεοκοπημένη Ελλάδα χρειάζεται μια γενναία μεταρρύθμιση για να επιβιώσει και να προχωρήσει. Επανίδρυση του δημοκρατικού κράτους, ανασυγκρότηση της παραγωγικής δομής, αναπροσανατολισμό της παιδείας, ενίσχυση και εμπλουτισμό της εθνικής ταυτότητας. Ο τελικός σκοπός και η ιδιαίτερη φυσιογνωμία των συνομολογούμενων μεταρρυθμίσεων ασφαλώς διαφέρουν· εξαρτώνται από ιδεολογίες και ταξικές τοποθετήσεις, από τη διαπάλη για κυριαρχία. Εντούτοις, μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι σχεδόν όλοι οι Ελληνες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας και κοινωνικής θέσης, επιθυμούν ένα κοινό ελάχιστο: να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους στον τόπο τους, εν ειρήνη, δημοκρατία και ευημερία.

Το ελληνικό πρόβλημα

ζωγραφική: Γιώργος Μανουσάκης, Πλάκα, ακουαρέλα, 1963.

Ελληνικό πρόβλημα υπάρχει, αν και δεν είναι μοναδικό· ως προς τους δείκτες ύφεσης και ανεργίας, απελπισίας και κατάθλιψης, σύγχυσης και μετανάστευσης, μοιάζει με το πορτογαλικό πρόβλημα, το ιρλανδικό, το ισπανικό. Υπό αυτή την έννοια, το ελληνικό πρόβλημα είναι απεικόνιση και προοικονόμηση του ευρωπαϊκού προβλήματος: ανοιχτά, επώδυνα ερωτήματα για τη διατήρηση της ευημερίας, τους δρόμους ανάπτυξης, την προστασία της δημοκρατίας, την εύρεση μιας λειτουργικής κοινής ταυτότητας.

Το ελληνικό πρόβλημα έχει φυσικά και ιδιαίτερους χαρακτήρες, πηγάζοντες από γεωπολιτικά, ιστορικά, εθνικά δεδομένα. Και φανερώνεται διαφορετικά εντός και εκτός Ελλάδος. Αλλιώς το αντιλαμβάνονται οι ξένοι αναλυτές ή απλοί παρατηρητές, και διαφορετικά οι ζώντες εντός συνόρων, πολύ περισσότερο όσοι, πολλοί δυστυχώς, βιώνουν το πρόβλημα ως αλυσίδα καταστροφών.

ΕΛΣΤΑΤ: «ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ» Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΜΕ 22,6% ΤΟ Α’ ΤΡΙΜΗΝΟ ΤΟΥ 2012!

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ»!

ΖΩΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ Η ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ!

Συνεχίζει ακάθεκτη η καταστροφή θέσεων εργασίας και ο μαζικός εκτοπισμός των εργατικών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στα όρια της εξαθλίωσης! Στο 22,6% εκτοξεύθηκε η ανεργία το πρώτο τρίμηνο του 2012, από 20,7% το προηγούμενο τρίμηνο και 15,9% στο πρώτο τρίμηνο του 2011, σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε την Πέμπτη η ΕΛΣΤΑΤ.