Ακούσια Αγιότητα

Geert Goiris

του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Από το αστυνομικό δελτίο, Αθήνα 19/02/2015

«Φριχτό θάνατο βρήκε ένας άστεγος, 55 ετών, στους Αμπελόκηπους επί των οδών Ιατρίδου και Κηφισίας απέναντι από το γηροκομείο Αθηνών. Στην προσπάθειά του να προστατευθεί από το κρύο άναψε φωτιά για να ζεσταθεί. Η φωτιά όμως επεκτάθηκε στις κουβέρτες του και απανθρακώθηκε. Άγνωστο παραμένει αν η αιτία θανάτου ήταν η φωτιά ή είχε πεθάνει νωρίτερα από το ψύχος.»

Κάποτε ήταν ένα μωρό που γελούσε κοιτώντας την μητέρα του καθώς εκείνη έκανε όνειρα για εκείνον.

Ποινικοποιήστε το όνειρο

Faye Dunaway από τα γυρίσματα του Chinatown, του Roman Polanski

 

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Ποινικοποιήστε το όνειρο. Είναι εχθρός της πραγματικότητας και συνωμότης του εφιάλτη, είναι ο διακοσμητής του μεγάλου ύπνου και ο κομμωτής του ηθικού κώματος.

Κάψτε ζωντανούς τους φιλόδοξους, σπρώξτε από ταράτσες τους σταδιοδρομούντες, συνθλίψτε τους ρεμβάζοντες αντανακλάσεις και τους προσηλωμένους στην αυτοπραγμάτωση.

Κρεμάστε ανάποδα, από τσιγκέλια ακονισμένα σαν ξυράφια, τους εραστές της συμμετοχής στον τζόγο της υπαρξιακής πορνείας.

Η Ελληνική Υπέρβαση Δεν Λογαριάζει, Ζει

Bernadette Corporation, 2000 Wasted Years

Tου Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Αυτοί οι λαθραυτοκτονούντες στο χλωμό λογιστήριο της φιλάργυρης ανυπαρξίας…

Αυτοί οι μεταψηφιακοί μάγοι της οικονομικοφανούς αλχημείας, αυτοί οι ανθυπασπιστές του εκμαυλισμένου ισοσκελισμού, αυτοί που κοστολογούν την Ελληνική Υπέρβαση σαν να επρόκειτο για ένα ζήτημα ψυχαναγκαστικών προσθαφαιρέσεων και νευρογλωσσικών αλγόριθμων, αυτοί που συκοφαντούν το θαύμα ως θράσος και το αντιμετωπίζουν σαν εκβιασμό που εύκολα παγιδεύεται με χαρτονομίσματα σχολαστικά προσημειωμένα από την αστυνομία της πρωκτικής καθήλωσης.

Θυμάσαι που νόμιζες ότι είναι ζεστά στην κόλαση?

by: Joel Mayerovitz

 

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Εγώ, ο Έλληνας πολίτης, απαιτώ να πάνε στην Χάγη,

Και εξηγούμαι.

Ποιος σας είπε ότι με ενδιαφέρει να διαγραφεί το χρέος, εσείς επιληπτικές ύαινες της μεταπολιτευτικής Ναζιστικής μαφίας?

Ούτε σεντ δεν θα μείνει απλήρωτο – ούτε σε οικονομικό, ούτε σε ηθικό, ούτε σε ανθρωπιστικό επίπεδο. Μόνο που το χρέος είναι δικό σας και όχι του λαού που καταστρέψατε.

Η δικαιοσύνη ως αίτημα δεν παραιτείται ποτέ

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Αν ισχύει η απειλή που τιτιβίζουν κάτι παπαγαλάκια από το δάσος με τις σβάστικες, ότι η Μέρκελ θα παγώσει την χρηματοδότηση Ελληνικών τραπεζών, αυτό σημαίνει ότι θα κρατικοποιηθούν (ό,τι καλύτερο για την Ελλάδα αν υποθέσουμε ότι θα υπάρχει διαφανής και αυστηρά επιτηρούμενη/ ελεγχόμενη διοίκηση).

Μία μόνο συζήτηση μπορεί να υπάρχει στην Ελλάδα: Πώς θα ανατραπεί η άρχουσα τάξη

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου στην εκπομπή “ad hoc”  με τον Αριστοτέλη Τσαγκαρογιάννη. 

AT – Έχουμε μαζί μας τον Παναγιώτη Χατζηστεφάνου με τον οποίο θα συζητήσουμε για το εγχείρημα με την επωνυμία Νόστιμον Ήμαρ, στο οποίο έχετε θεμελιώδη συμμετοχή στην αναδιαμόρφωση του εγχειρήματος αυτού, έχοντας ουσιαστικά συνδράμει στο καλλιτεχνικό και όχι μόνο, concept. Θέλετε να μας πείτε λίγο τί είναι για σας το Νόστιμον Ήμαρ;

ΠΧ – Άμεση υπό την έννοια όμως της ομαδικής προσπάθειας δηλαδή δεν είναι ένα site το οποίο περιστρέφεται γύρω από μένα, είναι ένα site το οποίο προϋπήρχε κι επανασχεδιάσαμε σε συνεργασία με πολλά παιδιά, εκ των οποίων μία βασική ομάδα είναι οι Three Mooges, αλλά και γενικότερα μία καινούργια γενιά δημοσιογραφίας, αν θέλεις να πεις. Παρατηρούσα για πολύ καιρό στο ίντερνετ, κυρίως μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ότι υπάρχουν διάφοροι δημοσιογράφοι και όχι μόνο δημοσιογράφοι, άνθρωποι σαν τον JoDi Graphics ή τον Wonder Jlaw, οι οποίοι είναι για μένα, ας τους χαρακτηρίσω ως νέα μορφή δημοσιογραφίας, ή και γελοιογραφίας ορισμένες φορές σε σχέση με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση, ή τον Plasticobilism ο οποίος κάνει, αυτές τις κατασκευές από playmobil σχολιάζοντας διάφορες πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, έχουν μια καινούρια νοοτροπία διαμορφωμένη από την online πραγματικότητα, από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και φέρνουν έναν λόγο τελείως νεωτεριστικό.

Περί Ρωμανού κι επεξεργασίας της αλήθειας

του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Παρακολουθώντας τις επεξεργασμένες φωτογραφίες του Ρωμανού να περνάνε από την κεντρική ροή, εκείνες που υπέστησαν χασάπικη επέμβαση από βάρβαρο “χειριστή” Photoshop δεν μπορώ παρά να εστιάσω στην σημασία που έχει αυτό το χυδαίο ρετούς καθώς προσπαθεί να αποκρύψει τα ίχνη της βίας του Ναζιστικού παρακράτους που είναι καθεστώς στο αποικιοκρατούμενο κρατίδιο που κάποτε λεγόταν Ελλάδα.

Η προχειρότητα, η τσαπατσουλιά αλλά και η αλαζονεία αυτής της επέμβασης είναι το λογότυπο που συμβολίζει την μοναδική βιομηχανία που πραγματικά γνωρίζει ανάπτυξη και έχει λαμπρό μέλλον στην πάλαι ποτέ Ελλάδα: την ολοένα και πιο επιταχυνόμενη κατασκευή και παραγωγή εικονικής κανονικότητας.

Σύγχρονοι Ελληνικοί ανθρωπότυποι, Μέρος Β’: Ο δήθεν Θεοδωράκης

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Αν ο δήθεν Μηλιώνης και ο δήθεν Κασιδιάρης είναι οι δυο βασικές όψεις της ηθικής και συμπεριφορικής προσαρμογής του φιλόδοξου Έλληνα καθώς αναρριχάται τις κλίμακες της εγκληματικότητας και του αμετανόητου θράσους που έχει διαμορφωθεί ως η αξιακή ραχοκοκαλιά της Ελληνικής ανάπτυξης, δηλαδή της περιόδου θεμελίωσης του πραξικοπηματικού καθεστώτος των Μνημονίων, τότε, θα πρέπει να σκιαγραφηθεί και ο συμπρωταγωνιστής του αήθη αριβίστα, εκείνος ο Έλληνας που προσαρμόζεται επικερδώς κρατώντας για τον εαυτό του την θέση του μάρτυρα, και όχι με την χριστιανική, αλλά με την έννοια του σιωπηλού αυτόπτη, εκείνου του μάρτυρα που μεν βλέπει το έγκλημα, αλλά για τον οποιονδήποτε λόγο, ποτέ δεν το αποτρέπει, πόσο μάλλον δεν το τιμωρεί.

Ο οποιοσδήποτε μάρτυρας εγκλήματος είναι πολύτιμος αποκλειστικά και μόνο στον βαθμό που η μαρτυρία του εκφράζεται πέρα από την αφηγηματική της διάσταση, δηλαδή από την στιγμή που η μαρτυρία στοχεύει και συμμετέχει τυπικά και ουσιαστικά σε μια διαδικασία απόδοσης δικαιοσύνης.

Σύγχρονοι Ελληνικοί ανθρωπότυποι. (Μέρος Α’)

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Μην ακούτε εμένα, το λέει και η τηλεόραση, κρίση τέλος, μόνο ανάπτυξη.

Είναι πλέον δεδομένο ότι έχει λήξει η προπαγανδιστική φάση που εκλογίκευσε την αποικιοποίηση της Ελλάδας για λογαριασμό των Μνημονιακών δυνάμεων. Είμαστε πια σίγουροι πως η περίοδος επονομαζόμενη ως «κρίση» ανήκει στο παρελθόν. Και είμαστε σίγουροι επειδή  εδώ και κάποιους μήνες η καθεστωτική προπαγάνδα άλλαξε αφήγηση και διαλαλεί πως η χώρα βρίσκεται σε «περίοδο ανάπτυξης». Ιδιωτικοποιήσεις, εκμετάλλευση αιγιαλού και δασικών εκτάσεων, μετοχοποιήσεις, μεταβιβάσεις, επενδύσεις, δουλειές με φούντες παντού.

Ακούγοντας όλα αυτά τα ενθουσιώδη νέα από την ελεύθερη αγορά, συμπεραίνει κανείς ότι οι πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις στην Ελλάδα βρίσκονται στο στάδιο της μακροπρόθεσμης παγίωσης του ανώμαλου και πραξικοπηματικού καθεστώτος που επέβαλλε διά της βίας και της αντισυνταγματικής νοθείας η μεταπολιτευτική πολιτική εξουσία σε συνεργασία με την διαπλεκόμενη οικονομική ολιγαρχία, καθώς προσπάθησαν και κατάφεραν να γλιτώσουν την βέβαιη θανατική ποινή των υπεύθυνων για την ασύλληπτη ληστεία εις βάρος του Ελληνικού λαού κατά την περίοδο των τελευταίων 40 χρόνων.

Μετά την κρίση

του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Ακόμα και μια πρόχειρη ανάγνωση των τρέχουσας Ελληνικής ειδησεογραφίας αρκεί για να διαπιστώσει κανείς ότι η Ελλάδα έχει βγεί από την οικονομική κρίση αλλά, παρά τις διαβεβαιώσεις για το αντίθετο, δεν κινείται προς την κατεύθυνση της εξομάλυνσης.

Αντίθετα, η έξοδος της χώρας από την παρατεταμένη οικονομική δυσχέρεια έχει επιβάλλει ένα νέο ανώμαλο καθεστώς, ένα νέο έκτροπο κατεστημένο, προσωρινό τρόπον τινά, αφού διαμορφώνεται βάσει των παραμέτρων της πάντα πιθανολογούμενης πτώχευσης και χρηματοπιστωτικής κατάρρευσης, αλλά όπως και κάθε τι προσωρινό, έτσι και ουδέν μονιμότερο αυτής της νέας περιόδου, της μετά-Κρίσης.  

12 + 1 λόγοι: γιατί η ανθρωπιστική και κοινωνική κρίση στην Ελλάδα έφτασε στο απροχώρητο

του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

1. Επειδή συνεχίζεται το αίσχος των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των απάνθρωπων κρατητηρίων όπου βρίσκονται εγκλωβισμένοι, σαπίζοντας από ασθένειες, απελπισία και αδικία, χωρίς να κατηγορούνται για τίποτε, δεκάδες χιλιάδες μετανάστες. 

2. Επειδή αυτή η κατάσταση διαστρεβλώνει την ίδια την αρχή της δικαιοσύνης, καταργώντας το τεκμήριο της αθωότητας, καθιστώντας την προφυλάκιση ως ένα de facto καθεστώς για κάθε «ανεπιθύμητο», έστω και αν δεν του έχει αποταθεί καμία κατηγορία, και μάλιστα καθεστώς κράτησης πολύ πέραν του λογικά απαραίτητου χρόνου που απαιτείται για την έκδοση των απαραίτητων εγγράφων για την απέλαση του, αν είναι μετανάστης, ή την δίκη του, αν θεωρείται «ύποπτος φυγής». 

Καλοκαίρι και καταχνιά

 

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Τα υψηλά ποσοστά του Σύριζα στις τελευταίες εκλογές άφησαν πίσω τους μια υπόσχεση αλλαγής περισσότερο αχνή παρά απτή, διαχέοντας ένα υποκατάστατο ελπίδας που εξ’ αρχής ήταν εύθραυστη, αφού ακόμα και αν ο Τσίπρας είχε υποστηριχθεί από την συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων πάλι θα έβρισκε την κοινωνία καχύποπτη και επιφυλακτική απέναντι του, μιας και ούτως ή άλλως η εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος σε οποιονδήποτε Έλληνα πολιτικό βρίσκεται πλέον σε ένα φαινομενικά ανυποχώρητο ναδίρ.

Είναι δεδομένο άλλωστε ότι όσοι υποστηρίζουν ακόμα τις συγκυβερνητικές παρατάξεις δεν πρεσβεύουν επί της ουσίας καμία πολιτική επιλογή, αφού είναι είτε άμεσα ωφελούμενοι, ως μέλη ενός κομματικού στρατού συντηρούμενου με πελατειακές σχέσεις, είτε αγνοούν, λόγω αμάθειας, ή ακόμα και αδυνατούν λόγω έλλειψης κριτικής ικανότητας ή, πιο απλά, λόγω ηλιθιότητας, να κατανοήσουν την σημασία της υποδούλωσης της χώρας στην νεοφιλελεύθερη πολιτική που θέλει την Ελλάδα μια ειδική οικονομική ζώνη προσαρμοσμένη στα συμφέροντα της κεντρικής Ευρωπαϊκής διοίκησης.

Κατασκευή συναίνεσης στον σύγχρονο, εξευγενισμένο πλέον, Ελληνικό φασισμό (Μέρος Γ’)

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Ο φασισμός σήμερα επιβάλλεται με θετική ενέργεια και εθελοντισμό, οι σβάστικες είναι last year. 

Από την στιγμή που ορίσεις τον στυγνό πυρήνα του φασισμού ως απλά την επιβολή μιας οικονομικής δικτατορίας των λίγων εις βάρος των πολλών, και τον απομονώσεις από τις όποιες φορμαλιστικές μεθόδους εφαρμόζει, είτε αυτές είναι σβάστικες, είτε είναι ο ψυχαναγκασμός στην κοσμιότητα απέναντι στην τυραννία, μπορεί κανείς να διακρίνει όχι μόνο την προφανή ενοχή εκείνων που κινούν τα οικονομικά και κεφαλαιοκρατικά νήματα της εκάστοτε κοινωνίας που διολισθαίνει στον φασισμό, αλλά και τους πολλούς τρόπους με τους οποίους αρκετοί που δεν ανήκουν στην άρχουσα τάξη συνεργάζονται επικερδώς με αυτήν προκειμένου να κατασκευαστεί η συναίνεση της πλειοψηφίας στον ολοκληρωτισμό. 

Κατασκευή συναίνεσης στον σύγχρονο, εξευγενισμένο πλέον, Ελληνικό φασισμό (Μέρος Β’)

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Τι θα μπορούσε να αφυπνίσει τους Έλληνες ενάντια στον διαχρονικό φασισμό της ολιγαρχίας τους?

Το επόμενο βήμα της απορίας βέβαια είναι τι θα ήταν εκείνο που θα ενέπνεε τα τηλε-σαπρόφυτα να θυμηθούν την ανθρωπιά τους, ποιο θα ήταν εκείνο το όραμα που θα ξυπνούσε τους τηλε-ψηφοφόρους από την όζουσα αποσύνθεση που τους έχει γίνει τρόπος ζωής, με ποιόν τρόπο θα μπορούσε κανείς να εξάψει την φαντασία του κωματώδους συλλογικού υποσυνείδητου του κατάκοιτου Ελληνικού λαού.

Κατασκευή συναίνεσης στον σύγχρονο, εξευγενισμένο πλέον, Ελληνικό φασισμό

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Μέρος Α’: Το διαχρονικό πρόβλημα της έλλειψης αντίστασης του μέσου Έλληνα απέναντι στον σύγχρονο φασισμό κάθε απόχρωσης.

Το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Φασισμός Α.Ε.», τoυ Άρη Χατζηστεφάνου, ανακεφαλαιώνει, τεκμηριώνει και αποδεικνύει το γεγονός πως η άρχουσα τάξη που διαχειρίζεται το κράτος αυτής της χώρας, από καταβολής του, είναι μια αδίστακτη εθνοπροδοτική μαφία της οποίας η ιδεολογία στην καλύτερη περίπτωση είναι φασιστική.
Όλα αυτά ισχύουν βέβαια αν πρώτα υποθέσουμε ότι υπάρχει καν οποιασδήποτε μορφής πολιτική συνείδηση στην Ελληνική άρχουσα τάξη, μιας και πιο πιθανό είναι απλά η κοσμοθεωρία της να άγεται και να φέρεται μόνο από το συμφέρον της, φορώντας τον εκάστοτε μανδύα που εξυπηρετεί τους διαχρονικά ιδιοτελείς σκοπούς της, ενώ οι μηχανεύσεις, οι στρατηγικές και η τακτικές αυτής της αντικοινωνικής και επικίνδυνης κάστας χαρακτηρίζονται απλά από την νοοτροπία που διέπει μια οποιαδήποτε εγκληματική οργάνωση.

Καμιά φορά η ελπίδα είναι ό,τι πιο βάναυσο

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Η ελπίδα είναι το τελευταίο δώρο που βγήκε από το κουτί της Πανδώρας, ως ύστατη παρηγοριά αλλά και ακολουθώντας όλα τα ανθρώπινα βάσανα που βρίσκονταν θαμμένα μαζί της στα αιώνια σκοτάδια της άγνοιας, ένας μύθος που έχει ιδιαίτερα πικρό νόημα, αλλά και επί της παρούσης αποτελεί μια αστεία σύμπτωση, λόγω της ονομασίας του ιστότοπου στον οποίο δημοσιεύεται το παρόν άρθρο.

Η ελπίδα λοιπόν είναι συνάρτηση του κακού. Ως εκ τούτου είναι επικίνδυνη, δηλητηριώδης και ύπουλη επειδή, αντί να μάχεται κατά μέτωπο το κακό, μεταφέρει την έννοια της αλλαγής στο μέλλον, δηλαδή σε εκείνη την φαντασιακή διάσταση που ουδόλως έχει σχέση με την πραγματικότητα, αφού η τελευταία εκτυλίσσεται μόνο στο εδώ και τώρα, ποτέ στο πριν, ποτέ στο μετά – μόνο αυτή τη στιγμή μπορεί να υπάρξει το οτιδήποτε, και ειδικότερα η δράση.

Η πτώση

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Ο κοινός νους ψυχορραγεί, αλλά έχει κάτι ακόμα να σας πει.

Ποινικοποιημένος, διωγμένος, περιθωριοποιημένος, περιφρονημένος, υφιστάμενος διασυρμό, καθηλωμένος στον πάγκο, καρπαζωμένος βάναυσα, λουσμένος με χλεύη και λοιδορία, σέρνοντας τα πόδια του και ασθμαίνοντας βαριά, με το βλέμμα θολό και τα άκρα μουδιασμένα, ψάχνοντας να στηριχτεί αν όχι να πέσει, λαβωμένος βαριά και αφήνοντας την τελευταία του πνοή, σε μια ύστατη απόπειρα αξιοπρέπειας, να μείνει τουλάχιστον όρθιος, ο κριτικός λόγος, η σκέψη ενός μέτρια μορφωμένου και σχετικά ευφυούς ανθρώπου, οι σκέψεις του κοινού νου, που υπάρχει ακόμα, και ζει, αν και δεν βασιλεύει, παρά τις αντίθετες, κακόβουλες φήμες που διαδίδουν ότι πέθανε, ή ότι ποτέ δεν υπήρξε, το μέσο μυαλό λοιπόν, αυτό που φιλτράρει σε κάποιο βασικό επίπεδο την πραγματικότητα, όχι επειδή είναι ένα μυαλό που ανήκει σε διανοούμενο, φωστήρα ή τίποτε τέτοιο φανταχτερό και πιθανόν επηρμένο, αλλά ένα μυαλό ασκείται αναγκαστικά, επειδή προσπαθεί απλά να επιβιώσει ενάντια σε τόσο αντίξοες συνθήκες, ενάντια σε δυσκολίες που δεν θα μπορούσε να διανοηθεί και να προβλέψει ακόμα και αν ήταν φωστήρας διανοούμενος, αυτό το μυαλό λοιπόν, το περίφημο και εν πολλοίς παροιμιώδες μυαλό που επεξεργάζεται και κρίνει κατά το δοκούν υπέρ των νόμιμων συμφερόντων του, έχει παραλύσει.

Καμιά φορά η ελπίδα είναι ό,τι πιο βάναυσο

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Η ελπίδα είναι το τελευταίο δώρο που βγήκε από το κουτί της Πανδώρας, ως ύστατη παρηγοριά αλλά και ακολουθώντας όλα τα ανθρώπινα βάσανα που βρίσκονταν θαμμένα μαζί της στα αιώνια σκοτάδια της άγνοιας, ένας μύθος που έχει ιδιαίτερα πικρό νόημα, αλλά και επί της παρούσης αποτελεί μια αστεία σύμπτωση, λόγω της ονομασίας του ιστότοπου στον οποίο δημοσιεύεται το παρόν άρθρο.

Η ελπίδα λοιπόν είναι συνάρτηση του κακού. Ως εκ τούτου είναι επικίνδυνη, δηλητηριώδης και ύπουλη επειδή, αντί να μάχεται κατά μέτωπο το κακό, μεταφέρει την έννοια της αλλαγής στο μέλλον, δηλαδή σε εκείνη την φαντασιακή διάσταση που ουδόλως έχει σχέση με την πραγματικότητα, αφού η τελευταία εκτυλίσσεται μόνο στο εδώ και τώρα, ποτέ στο πριν, ποτέ στο μετά – μόνο αυτή τη στιγμή μπορεί να υπάρξει το οτιδήποτε, και ειδικότερα η δράση. 

Παναγιώτης Χατζηστεφάνου: Ένας σύγχρονος ανένταχτος προφήτης

Συνέντευξη στην Έλενα Φάκου

Όταν προ δεκαετίας ο κ. Παναγιώτης Χατζηστεφάνου, διεκδικούσε “Λευτεριά για το Γιώργο Μοναστηριώτη” , “Λευτεριά στην Τσετσενία” “Τέλος στον πόλεμο στο ΙΡΑΚ” και απαιτούσε να καταρριφθεί η “Αυτοκρατορία της Ηλιθιότητας” σε μια Ελλάδα που νόμιζε πως ζούσε το δικό της Fame Story, οι απολιτίκ νεόπλουτοι δεν μπορούσαν να αντιληφθούν. Σήμερα, οι ίδιοι άνθρωποι, που κατέληξαν νεόπτωχοι στην Ελλάδα του Success Story, άργησαν αλλά μάλλον άρχισαν να αντιλαμβάνονται.

Προ/μετά πολεμικές ιστορίες

του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Πως βρίσκεται μια ολόκληρη ήπειρος υπό καθεστώς αρχαίου ζόφου

Η εφιαλτικότερη πτυχή των εξελίξεων στην Ουκρανία είναι η αίσθηση της συλλογικής απογοήτευσης που αφήνουν τα αποτρόπαια γεγονότα, τόσο για την ίδια την Ευρώπη, όσο και για το μεγαλόπνοο όραμα της ένωσης της.

Η ανατροπή της κυβέρνησης στο Κίεβο από ακροδεξιά καθάρματα, η αναμενόμενη επιθετικότητα εκ μέρους της Ρωσίας, η βιασύνη της αναπάντεχα πρόθυμης και τυχοδιωκτικά συνασπισμένης Ευρω-Αμερικανικής πλευράς καθώς σπεύδει να συμπαραταχθεί με σεσημασμένους τρομοκράτες και Ναζιστές προκειμένου να υποστηρίξει τα συμφέροντα της, η γενικευμένη απάθεια εκ μέρους των ΜΜΕ και της κοινής γνώμης καθώς εκτυλίσσεται ένα σενάριο ικανό να καταλήξει σε μαζική σύρραξη και παγκόσμιο πόλεμο – όλα συνάδουν σε μια άνοιξη της οποίας τα άνθη είναι του κακού.

Κλειστό κύκλωμα λογικής

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Ή πως παγιδεύτηκε μια ολόκληρη χώρα από μια άψογα στημένη τηλε-οχλοκρατία.

Υπάρχει μια χρονική στιγμή στην μεταπολιτευτική Ελλάδα που είναι ακαθόριστη ημερολογιακά, αλλά ταυτόχρονα σαφής εννοιολογικά, ως το κρίσιμο σημείο μετά από το οποίο όλα άλλαξαν, άπαξ δια παντός, στην κοινωνία και στις αξίες αυτής της χώρας.

Αυτή είναι η στιγμή που ως μοναδικός μηχανισμός παραγωγής αφήγησης και νοήματος απέμεινε η ιδιωτική τηλεόραση, εκτοπίζοντας οτιδήποτε άλλο μπορεί να δημιουργούσε ήθη, έθιμα ή να διαμόρφωνε κοινή γνώμη στην ελληνική κοινωνία. 

Να καθαρίσουμε τους επιζήσαντες

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

“Tρομοκρατήθηκα, αλλά αυτό ήταν καλό από μια άποψη, επειδή, βήμα προς βήμα, έπρεπε να συνηθίσουμε σε έναν φοβερό και απέραντο τρόμο.»

Βίκτορ Φράνκλ

Δεν έχουν πρόσωπο, και όμως έχουν χιλιάδες πρόσωπα, όλα αόρατα, αλλά όλα εξίσου μουλωχτά, σαν την φαύλη εξουσία που επανδρώνουν ως στρατός της.

Είναι παντού, είναι αθόρυβα αποτελεσματικοί, τόσο  που συχνά δεν γίνονται καν αντιληπτοί, εκτός από τις περιστάσεις εκείνες κατά τις οποίες αποθρασύνονται, συνήθως διαδικτυακά, και πάλι επειδή είναι κρυμμένοι πίσω από ψευδώνυμα και πλαστές ταυτότητες.

Η διάλυση της Χρυσής Αυγής σημαίνει και τον θρίαμβο της

του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Οποιοσδήποτε έχει υπάρξει στέλεχος κάποιας επιχείρησης, γνωρίζει μια πάγια τακτική που εφαρμόζεται από απατεώνες που παριστάνουν τους επιχειρηματίες και αφεντικά.

Οι επιτήδειοι, συνήθως επειδή έχουν κακό όνομα στην πιάτσα και δεν μπορούν να προσελκύσουν οι ίδιοι εργαζόμενους και ενδιαφέρον για κάποια από τις κομπίνες τους, βρίσκουν κάποιον ή κάποιους για να τους στήσουν το μαγαζί, λειτουργώντας ταυτόχρονα ως βιτρίνα.

Μόλις η επιχείρηση στεριώσει και καρποφορήσει, οι πρωτεργάτες που την έφεραν στην επιτυχία απολύονται, μιας και υπάρχοντος, δοκιμασμένου και λειτουργικού του νεοσύστατου επιχειρηματικού μοντέλου, μπορούν να προσληφθούν ηλίθιοι στην θέση των έμπειρων μισθοφόρων.

Νυρεμβέργη 2.0

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Πώς και γιατί η ανάγκη για δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι πιο απαραίτητη από την ίδια την ύπαρξη της χώρας. 

Το πρόσφατο τραγικό γεγονός του πνιγμού των προσφύγων στο Φαρμακονήσι, αποτυπωμένο σπαραχτικά στο πρόσωπο του πατέρα που κλαίει για την χαμένη του οικογένεια, μας υπενθυμίζει, για μια ακόμα φορά, την πικρή αλήθεια της ηθικής χρεωκοπίας της Ελληνικής κοινωνίας.

Οποιοσδήποτε μπορεί να υπογραμμίσει πως η ζωή είναι το λιγότερο σκληρή, και τραγικά άδικη, ειδικά για ανθρώπους που προσπαθούν να ξεφύγουν από έναν πόλεμο, όπως οι δυστυχισμένοι που έρχονται από την Συρία ή το Αφγανιστάν, για  να αναζητήσουν μια καλύτερη μοίρα στα ύπουλα χαρακώματα μιας γενοκτονίας που επιβάλλεται από ένα Ναζιστικό καθεστώς το οποίο αυτο-αθωώνεται με οικονομικά αντί ιδεολογικά άλλοθι.

Επιστροφή στην Ελλάδα

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Δυο Ελλάδες.

Η ζωή καμιά φορά παίζει περίεργα παιχνίδια, δοκιμάζοντας τις αντοχές μας και περιορίζοντας τις επιλογές μας αυθαίρετα, βάναυσα και στενάχωρα.

Όμως, σε εκείνες τις στιγμές που δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε αυτό που θέλει η ψυχή μας, αλλά πρέπει να συνυπολογίσουμε ανωτέρα βία και αστάθμητους παράγοντες, ελλοχεύει η ευκαιρία για κριτική προσέγγιση και επαναδιαπραγμάτευση των επιθυμιών και των απαιτήσεων που προβάλλουμε όποτε διεκδικούμε μια βολική πραγματικότητα λες και κάτι τέτοιο είναι δεδομένο ή μια υπόσχεση που κάποιος μας έδωσε και πρέπει να τηρήσει.