
Πάει, έκλεισε ο κυρ Γιάννης ο παιχνιδοπώλης μου. Σχέση προσωπική, σχεδόν ιερή και σίγουρα ανθρώπινη | EUROKINISSI/ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
Tου Λευτέρη Κουγιουμουτζή
Αποσβολωμένος απέμεινα να κοιτάζω για ώρα την αδειανή τζαμαρία με το ενοικιαστήριο κολλημένο πάνω της. «Εβδομήντα πέντε τετραγωνικά, με ευρύχωρο υπόγειο και πατάρι, σε καλή τιμή». Θα έβαζα στοίχημα ότι έχει μεγαλύτερο εμβαδόν· άλλωστε, το είχα επισκεφτεί πάρα πολλές φορές πριν μείνει ξενοίκιαστο. Προφανώς, ένα μαγαζί γεμάτο από εμπόρευμα και ζωή δείχνει ογκωδέστερο από το γυμνό του κουφάρι.
Μόλις ανέκτησα την αυτοκυριαρχία μου, ρώτησα στο διπλανό δισκοπωλείο. «Τι απέγινε το κατάστημα με τα παιχνίδια; Γιατί έκλεισε;». Κάτι η κρίση, κάτι που ο κύριος Γιάννης πλησίαζε στη συνταξιοδότηση, την πήρε την απόφαση και το έκλεισε το μαγαζί του, με πληροφόρησαν οι άνθρωποι. Γείτονες ήταν τόσα χρόνια, όπως και να το κάνεις στενοχωρήθηκαν κι αυτοί. «Μη δείτε κι άλλους να κλείνουνε στη γειτονιά», μου αποκρίθηκε με πίκρα ο δισκοπώλης, δείχνοντας μ’ ένα νεύμα της κεφαλής το δικό του μαγαζί. More