Η παγκοσμιοποίηση, η πανώλη των χοίρων και… το σουβλάκι

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Παρά τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, στο 13% από τον περασμένο Μάιο, η τιμή στο σουβλάκι εξακολουθεί να αναρριχάται προς τα επίπεδα των 3 ευρώ, καθώς το 70% του χοιρινού κρέατος που καταναλώνουμε είναι εισαγόμενο και οι διεθνείς τιμές ακολουθούν την προσφορά και τη ζήτηση.

Γουρουνάκι στον φούρνο με τραγανή πέτσα, χοιρινό με κάστανα και κυδώνια, χοιρινό κότσι σιγοψημένο, ρολό γεμιστό, απλώς μπριζόλες ή κλασική μωραΐτικη γρν’πούλα, χοιρινό γκουρμέ ή παραδοσιακό: όπως κι αν το προτιμήσετε στα χριστουγεννιάτικα τσιμπούσια, είναι σίγουρο πως θα το πληρώσετε ακριβότερο από πέρυσι.

Οσο πλησιάζουμε στις αργίες, οι τιμές του χοιρινού, της γαλοπούλας και των λοιπών κρεάτων θα γίνουν αγαπημένο θέμα των τηλεοπτικών ρεπορτάζ. Σε σύγκριση με την περυσινή εορταστική περίοδο, η τιμή του χοιρινού θα είναι αυξημένη κατά περίπου 20%, αλλά παρ’ όλα αυτά το χοιρινό θα παραμένει σχετικά φθηνό κρέας.

Απο-παγκοσμιοποίηση και ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας επί της κυβερνησιμότητας

του Ζακ Σαπίρ

Η παγκοσμιοποίηση εξακολουθεί να θεωρείται δεδομένη και αναπόφευκτη. Κι όμως, η διαδικασία απο-παγκοσμιοποίησης έχει ήδη ξεκινήσει και προχωρά, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ε.Ε., στην κατεύθυνση της ανάκτησης της εθνικής δημοκρατίας ενάντια στην «κυβερνησιμότητα», όπου ο οικονομικός και χρηματιστικός τομέας υπερισχύουν της πολιτικής. Σε αυτά τα ζητήματα αναφέρεται ο γνωστός Γάλλος οικονομολόγος Ζακ Σαπίρ σε ένα εκτεταμένο άρθρο, του οποίου δημοσιεύουμε εδώ ένα μέρος. Ολόκληρο το άρθρο στα γαλλικά, υπό τον τίτλο «Quelle démondialisation aujourd’hui?», αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα Les Crises.

Όταν έγραψα το βιβλίο «Η απο-παγκοσμιοποίηση» (2011, εκδόσεις Seuil) ήταν ήδη ορατά τα σημάδια της κρίσης της παγκοσμιοποίησης, όπως και το ξεκίνημα της διαδικασίας απο-παγκοσμιοποίησης. Ένα ελάχιστο συμπέρασμα στο οποίο μπορεί να καταλήξει κανείς στα τελευταία δέκα χρόνια, είναι πως η παγκοσμιοποίηση είχε άσχημη κατάληξη και προκάλεσε βαθιές και έντονες αντιδράσεις. Σήμερα μπορούμε να δούμε πιο καθαρά όσα διαφαίνονταν από την αρχή: η διαδικασία αυτή βρίσκεται σε αντίθεση με την ίδια τη δημοκρατία. Κάνει εντύπωση το ότι αυτές οι πολιτικές παθογένειες έφτασαν σε κρίσιμο σημείο στη χώρα που εμφανιζόταν σαν το κέντρο της διαδικασίας παγκοσμιοποίησης, δηλαδή στις ΗΠΑ [1].

Παγκοσμιοποίηση 4.0 και ψηφιακός καπιταλισμός

Σε μια πρόσφατη τοποθέτησή του ο Κλάους Σβαμπ, ιδρυτής και εκτελεστικός πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός μίλησε για το πώς οραματίζονται οι ελίτ την παγκοσμιοποίηση όταν ξεδιπλωθεί πλήρως η Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση. Ανάμεσα σε άλλα είπε τα εξής χαρακτηριστικά: «Η Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση –η πλήρης ψηφιοποίηση του κοινωνικού, του πολιτικού και του οικονομικού– επιδρά στον ίδιο τον ιστό της κοινωνίας, αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους και με τον κόσμο γενικότερα. Σε αυτή την εποχή, οι οικονομίες, οι επιχειρήσεις, οι κοινότητες, και η πολιτική μεταβάλλονται θεμελιωδώς. Η μεταρρύθμιση των υφιστάμενων διαδικασιών και θεσμών δεν θα αρκέσει. Κυβερνητικοί ηγέτες, με την υποστήριξη της κοινωνίας των πολιτών και των επιχειρήσεων, πρέπει να δημιουργήσουν συλλογικά μια νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική. […]

Το πλασματικό κεφάλαιο και ο νέος παγκόσμιος καπιταλισμός της αρπαγής

του Γιάννη Δουλφή

Οποιαδήποτε, κατά την άποψή μου, απόπειρα επαναπροσδιορισμού και διαμόρφωσης του κοινωνικο-πολιτικού υποκειμένου που θα επιχειρήσει την ανατροπή της άθλιας πραγματικότητας που βιώνουμε –υπερβαίνοντας το ρηχό, το τετριμμένο και το εφήμερο–, θα πρέπει να αναμετρηθεί με τη διαύγαση της συγκεκριμένης σημερινής πραγματικότητας, σε παγκόσμιο και ελληνικό επίπεδο. Καταθέτω στη συνέχεια κάποιες σκέψεις στην κατεύθυνση αυτή για ένα γόνιμο διάλογο.

***

Η παγκόσμια Νέα Τάξη που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας αποτελεί την επιθετική απάντηση των, σε παγκόσμια κλίμακα, κυρίαρχων ελίτ στην εξάντληση του μεταπολεμικού κοινωνικο-οικονομικού υποδείγματος του φορντισμού, (μαζική παραγωγή, διευρυμένη αναπαραγωγή του καπιταλισμού, σοσιαλδημοκρατική συναίνεση με το κοινωνικό κράτος, κεϋνσιανή οικονομική διαχείριση) και τη διεθνή ισορροπία των μεγάλων δυνάμεων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών χωρών του καπιταλιστικού κέντρου με τις λεγόμενες χώρες του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού» (βλ. κρατικού καπιταλισμου).

Εφηβεία και «εφηβεία» στους καιρούς της κρίσης

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Η παγκοσμιοποίηση, με την μια ή την άλλη μορφή, υπήρξε σε αρκετές περιόδους της ιστορίας της ανθρωπότητας, όμως για πρώτη φορά εμφανίζεται με τέτοια ένταση και έκταση επιδώκοντας και την οικουμενική πολιτισμική κυριαρχία. Είναι εύλογο ότι αυτή η τάση πολιτισμικής ομογενοποίησης συναντά αντιστάσεις από τις τοπικές πολιτισμικές παραδόσεις. Οι νέοι και ιδιαίτερα οι έφηβοι, βρίσκονται συχνά, ως μήλο της έριδας, ανάμεσα στη σύγκρουση αυτή.

Στον βαθμό που η ταυτότητα στους εφήβους συναρτάται με τις αξίες που θα υιοθετήσουν και τις επιλογές που θα κάνουν όσον αφορά στο πεδίο της εργασίας και το πεδίο των σχέσεων –πεδία στα οποία η ισχύς της παγκοσμιοποιητικής κουλτούρας είναι έντονη και συχνότατα σε αντίθεση με τις τοπικές παραδόσεις– η ταυτοτική σύγχυση είναι το πιο πιθανόν να συμβεί. Έτσι κι αλλιώς, οι έφηβοι δεν είναι ούτε παιδιά, ούτε ενήλικες και άρα βρίσκονται σε ένα «μετέωρο», το οποίο η διαπολιτισμική σύγκρουση φαίνεται και να επιτείνει και να προεκτείνει, ιδιαίτερα μάλιστα καθώς οι έφηβοι είναι ο κινητήριος μοχλός της παγκοσμιοποίησης.

Οι όροι «Ιμπεριαλισμός» και «Παγκοσμιοποίηση» (Μέρος β)

Του Φώτη Τερζάκη

Ο όρος «ιμπεριαλισμός» είναι προϊόν των ύστερου δέκατου ένατου αιώνα και των αρχών του εικοστού. Ξεκίνησε από τις βρετανικές συζητήσεις αναφορικά με την αποικιακή πολιτική (όπως αντανακλώνται στο προδρομικό έργο τού JohnA. Hobson, 1902) και παρελήφθη αμέσως από το μαρξιστικό στρατόπεδο (Χίλφερντινγκ, Λούξεμπουργκ, Κάουτσκι, Λένιν, Μπουχάριν) για να γίνει μια έννοια-κλειδί στις στρατηγικές αναλύσεις της Τρίτης Διεθνούς. Χωρίς να μπούμε τώρα στις λεπτομέρειες εκείνων των συζητήσεων (και στις αξιοσημείωτες αποκλίσεις μεταξύ των ίδιων των μαρξιστικών θεωρήσεων), μπορούμε να θυμόμαστε ότι, γενικά, o όρος περιέγραφε το τελευταίο, ποιοτικά διαφορετικό στάδιο της αποικιοκρατίας (περίπου από τη δεκαετία του 1870 ώς τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο) που ήταν ένα οργανωμένο εγχείρημα στρατιωτικής και πολιτικής κυριαρχίας σε υπερπόντιες περιοχές, εκ μέρους μιλιταριστικών κι εκβιομηχανισμένων εθνών-κρατών τα οποία ενέτασσαν την κατάκτηση σε μια επιχειρηματική λογική επενδύσεων και κέρδους (σε αντίθεση με την απλή εμπορική εκμετάλλευση και/ή εγκατάσταση μητροπολιτικού πληθυσμού, που ήταν η παλαιότερη μορφή αποικιοκρατίας).

Οι όροι «Ιμπεριαλισμός» και «Παγκοσμιοποίηση»

Του Φώτη Τερζάκη

(Μέρος 1ο)

Η κατάχρηση του όρου «ιμπεριαλισμός» από την αριστερή ρητορική σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο έχει οδηγήσει, ιδίως μετά την καμπή του 1989, σε μιαν αυξανόμενη απαξίωση του όρου. Ήδη από τη δεκαετία του ’90 έχει λανσαριστεί ο ουδέτερος όρος «παγκοσμιοποίηση», τη σύμβαση του οποίου φαίνεται να έχουν αποδεχθεί εξίσου υποστηρικτές και πολέμιοι: για τους πρώτους, περιγράφει καθ’ όλα υποστηρίξιμες διαδικασίες ενοποίησης του κόσμου στην κατεύθυνση ενός ορθολογικού εκσυγχρονισμού υπό την αιγίδα, εννοείται, της «ελεύθερης αγοράς»· για τους δεύτερους, έχει ουσιαστικά αντικαταστήσει την απειλή του ιμπεριαλισμού, υπό την έννοια της αυξανόμενης κυριαρχίας μιας υπερεθνικής κεφαλαιοκρατικής ελίτ εις βάρος των οικονομικά αδύναμων και πολιτικά ασταθών χωρών. Και σε όποιον βαθμό οι πρώτοι αξιοποιούν λάθρα υπέρ τους κάποιες διεθνιστικές συνδηλώσεις που παλαιότερα ανήκαν στον λόγο της παγκόσμιας κινηματικής αριστεράς, οι δεύτεροι νιώθουν συχνά υποχρεωμένοι να καταφεύγουν σε εθνικιστικούς στερεοτύπους, κλεμμένους από την ιδεολογία εκείνων των εθνικών αστικών τάξεων οι οποίες, επιδιώκοντας μια πλεονεκτική ενσωμάτωση στο παγκόσμιο κεφαλαιοκρατικό σύστημα, έγιναν αποφασιστικός μοχλός συντριβής των αντι-ιμπεριαλιστικών αγώνων παντού στον αποαποικιοποιούμενο κόσμο.

Οι πέντε φρουροί της παγκοσμιοποίησης, η Μέρκελ και η Ελλάδα

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Η «διακήρυξη του Βερολίνου» ως … τελετή ανάθεσης της παγκόσμιας οικονομικής ηγεσίας στη Γερμανία – Η σιωπή της Λαγκάρντ και η αναδίπλωση Σουλτς για το ελληνικό ζήτημα

Η σεμνή τελετή που πραγματοποιήθηκε προχθές στο Βερολίνο, στη συνάντηση της γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ με τους επικεφαλής πέντε διεθνών οικονομικών οργανισμών δεν έτυχε της δέουσας προσοχής. Το ενδιαφέρον των ελληνικών ΜΜΕ ήταν εστιασμένο στην κατ’ ιδίαν συνάντηση Μέρκελ -Λαγκάρτν, μήπως και απ’ αυτήν προέκυπτε η «είδηση» για τις προθέσεις του ΔΝΤ σε σχέση με την Ελλάδα, μετά την κατ’ αρχήν συμφωνία της Μάλτας. Η σιωπή της κ. Λαγκάρντ για το θέμα προφανώς απογοήτευσε και υποβάθμισε τη σημασία της «μεγάλης είδησης»: η συνάντηση ήταν κατά κάποιο τρόπο η επίσημη τελετή παράδοσης των ηνίων της παγκοσμιοποίησης και του διεθνούς εμπορικού συστήματος στη γερμανίδα καγκελάριο. Η διακήρυξη του Βερολίνου που συνυπέγραψαν οι επικεφαλής του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου αλλά και του Διεθνούς Οργανισμού Εργασιας (ILO) προβλήθηκε ως-  και είναι- ένα μανιφέστο κατά του «προστατευτισμού». Ερμηνεύτηκε δε ως σαφής απάντηση στις διακηρύξεις της κυβέρνησης Τραμπ για ένα μίγμα προστασίας της αμερικανικής παραγωγής και επαναδιαπραγμάτευσης σειράς διεθνών συμφωνιών για την απελευθέρωση του παγκόσμιου εμπορίου.

Η «επανάσταση» κατά του Τραμπ και ο επαναπροσδιορισμός της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας

«Ο Έντμουντ Μόργκαν συνοψίζει τον ταξικό χαρακτήρα της Επανάστασης με τον ακόλουθο τρόπο: “Η εμπλοκή των κατώτερων τάξεων στη διαμάχη δεν θα πρέπει να επισκιάζει το γεγονός ότι η διαμάχη ήταν σε γενικές γραμμές μια πάλη για την απόκτηση αξιωμάτων και εξουσίας ανάμεσα σε μέλη μιας ανώτερης τάξης, δηλαδή μιας νέας άρχουσας τάξης εναντίον της καθεστηκυίας […] Ο Καρλ Ντένγκλερ αναφέρει στο βιβλίο του Πέρα από το παρελθόν μας (Out of our past): “Καμμία νέα κοινωνική τάξη δεν κατέλαβε την εξουσία μέσω της Αμερικάνικης Επανάστασης, Αυτοί που σχεδίασαν την Επανάσταση ήταν σε μεγάλο βαθμό μέλη της αποικιακής άρχουσας τάξης”. Ο Τζωρτζ Ουάσιγκτων ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Αμερική. Ο Τζον Χάνκοκ ήταν ευκατάστατος έμπορος της Βοστόνης.

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος ήταν εύπορος τυπογράφος και ούτω καθ’ εξής.

Από την άλλη πλευρά η ρητορική της Επανάστασης κατάφερε να κάνει τους τεχνίτες, τους εργάτες, τους ναυτικούς, αλλά και τους μικροκαλλιεργητές, να νιώσουν ότι ανήκουν στον “λαό” χάρη στην συντροφικότητα που προσέφερε η στρατιωτική θητεία και την διανομή εδαφών. Έτσι, δημιουργήθηκε ένα σημαντικό υποστηρικτικό σώμα, μια εθνική πλειοψηφία, κάτι που –έστω και χωρίς να ανήκουν σε αυτό οι αγνοημένοι και καταπιεσμένοι– μπορούσε να αποκαλείται “Αμερική”.»

Howard Zinn, Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών

Αν πιστέψουμε τους ποικιλώνυμους «επαναστάτες» κατά της εκλογής Τραμπ, δημοσιογράφους και εκδότες (όπως ο γερμανός εκδότης της Die Zeit, που στο ερώτημα αν υπάρχει νόμιμος τρόπος να απομακρυνθεί από το αξίωμά του ο Τραμπ απάντησε: «να δολοφονηθεί στον Λευκό Οίκο»), ντόπιους και ξένους, προοδευτικούς πολιτικούς και πανεπιστημιακούς, καλλιτέχνες και ηθοποιούς, όπως αυτοί του Χόλυγουντ, αντιρατσιστές κάθε είδους και προέλευσης και διαπρύσιους υπερασπιστές των ανθρωπίνων και κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά και ιθύνοντες της CIA, η ηγεσία των ΗΠΑ βρίσκεται στα χέρια ενός «επικίνδυνου τύπου», εξ αιτίας του οποίου η ανθρωπότητα κινδυνεύει να βρεθεί ενώπιον μιας πραγματικής «Αποκάλυψης».

Ένα σχέδιο Μάρσαλ κινέζικης κοπής

Tου Λεωνίδα Βατικιώτη

Δεν έχουν τέλος τα παράδοξα που σηματοδοτεί η ιστορικής σημασίας πολιτική στροφή των ΗΠΑ, με αφορμή την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στο Λευκό Οίκο.

Ταυτόχρονα με την τροχοδρόμηση της ριζικής αναθεώρησης της Βορειοαμερικανικής Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου μεταξύ Καναδά, ΗΠΑ και Μεξικού, από τη νέα αμερικανική ηγεσία, που θα μπορούσε να κάνει τον πρώτο δισεκατομμυριούχο πρόεδρο των ΗΠΑ να επαίρεται ότι μετά τον σουμπ-κομαντάντε Μάρκος και τους Ζαπατίστας που εξεγέρθηκαν εναντίον της συμφωνίας την πρώτη ημέρα ενεργοποίησής της, την 1^η Ιανουαρίου 1994, μόνο αυτός την αμφισβήτησε τόσο ριζικά και αποτελεσματικά (ή ό,τι ο Λευκός Οίκος κατάφερε να κάνει ότι δεν μπόρεσαν οι Τσιάπας), ήρθε το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός. Στη φετινή συνάντηση της παγκόσμιας ελίτ, τα υποτιθέμενα οφέλη της παγκοσμιοποίησης (στανταράκι την εποχή της ευημερίας στις ομιλίες χρυσοπληρωμένων διευθυνόντων συμβούλων και αρχηγών πανίσχυρων κρατών) ανέλαβε να υπερασπιστεί η κινέζος πρόεδρος Ξι Γινπίνγκ, που είναι ταυτόχρονα και ηγέτης του κινέζικου κομμουνιστικού κόμματος, δείχνοντας έτσι πώς θα καλυφθεί το αναμφισβήτητο κενό που θα αφήσουν πίσω τους οι ΗΠΑ αναθεωρώντας και περιορίζοντας την παρουσία της στη διεθνή σκηνή.

Η παγκοσμιοποίηση πέθανε και θα περάσει στην Ιστορία

Του Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα

Η άρνηση της Μεγάλης Βρετανίας να παραμείνει στην Ε.Ε. και η εκλογική νίκη του Τραμπ δείχνουν έναν κόσμο που αναποδογύρισε, καθώς φαίνεται να εξάντλησε τις ψευδαισθήσεις που τον έτρεφαν για έναν αιώνα Είναι μια εποχή απόλυτης αβεβαιότητας και ακριβώς γι αυτό δυνητικά και πολύ γόνιμη

Η φρενίτιδα για την άμεση υλοποίηση ενός κόσμου χωρίς σύνορα, o θόρυβος που γίνεται για τη συνεχή υποτίμηση της σημασίας των εθνικών κρατών στο όνομα του ελεύθερου επιχειρείν και η σχεδόν θρησκευτική βεβαιότητα πως η κοινωνία όλου του πλανήτη στο τέλος θα συναποτελέσει ένα ενιαίο και ολοκληρωμένο οικονομικό, χρηματιστικό και πολιτισμικό πεδίο, κατέρρευσαν προκαλώντας το βουβό δέος των φιλο-παγκοσμιοποιητικών ελίτ του κόσμου.

Η άρνηση της Μεγάλης Βρετανίας να παραμείνει στην Ε.Ε. – το σημαντικότερο σχέδιο ενοποίησης κρατών της τελευταίας εκατονταετίας – και η εκλογική νίκη του Τραμπ – που διακήρυξε την επιστροφή στον οικονομικό προστατευτισμό, ανήγγειλε την απόρριψη των συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου και υποσχέθηκε την οικοδόμηση γιγάντιων συνοριακών τειχών –, διέλυσαν τις μεγαλύτερες και πιο επιτυχημένες φιλελεύθερες ψευδαισθήσεις της εποχής μας.

Για πάντα στο δωμάτιο ο ελέφαντας της παγκοσμιοποίησης

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα επιχείρησε η γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ, στις 13 Σεπτεμβρίου 2016 μιλώντας στο Τορόντο του Καναδά. Τίτλος της ομιλίας, που έγινε προς τιμήν της καναδής οικονομολόγου Σίλβια Όστρι, ήταν «κάνοντας την παγκοσμιοποίηση να δουλέψει για όλους».

Αφορμή για την ανάλυσή της, όσο κι αν δεν ειπώθηκε, στάθηκαν οι αυξανόμενες φωνές διαμαρτυρίες για τις ανισότητες που προκαλεί η παγκοσμιοποίηση. Οι συζητήσεις κορυφώθηκαν τους τελευταίους μήνες με αφορμή τη νίκη των οπαδών της εξόδου στο δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της Βρετανίας στην ΕΕ και τα υψηλά ποσοστά που δίνουν οι δημοσκοπήσεις εν όψει των αμερικανικών εκλογών στον υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών, Ντόναλντ Τραμπ. Το κοινό στοιχείο πίσω από τα δύο αυτά αποτελέσματα βρίσκεται στη δυσφορία του εκλογικού σώματος για τις επιπτώσεις στους μισθούς, την ανεργία και τις συνθήκες απασχόλησης από το άνοιγμα των οικονομιών. Με άλλα λόγια πώς η περιβόητη παγκοσμιοποίηση μείωσε τους μισθούς, αύξησε την ανεργία και οδήγησε σε επέκταση της προσωρινής, ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας. Αποκλείεται να βρεθεί κοινός θνητός που να μην έχει να διηγηθεί τουλάχιστον ένα σχετικό περιστατικό.

Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε…

Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε τέσσερις, είμαστε πέντε, είμαστε έξι, είμαστε εφτά, είμαστε οκτώ, είμαστε εννιά, είμαστε δέκα, είμαστε έντεκα, είμαστε δώδεκα, είμαστε δεκατρείς, είμαστε δεκατέσσερις, είμαστε δεκαπέντε, είμαστε δεκάξι, είμαστε δέκα εφτά, είμαστε δέκα οχτώ, είμαστε δέκα εννιά, είμαστε είκοσι, είμαστε είκοσι ένας, είμαστε είκοσι δύο, είμαστε είκοσι τρεις, είμαστε είκοσι τέσσερις, είμαστε είκοσι πέντε, είμαστε είκοσι έξι, είμαστε είκοσι εφτά, είμαστε είκοσι οχτώ, είμαστε είκοσι εννιά, είμαστε τριάντα, είμαστε τριάντα ένας, είμαστε τριάντα δύο, είμαστε τριάντα τρεις, είμαστε τριάντα τέσσερις, είμαστε τριάντα πέντε, είμαστε τριάντα έξι, είμαστε τριάντα εφτά, είμαστε τριάντα οκτώ, είμαστε τριάντα εννιά, είμαστε σαράντα, είμαστε σαράντα ένας, είμαστε σαράντα δύο, είμαστε σαράντα τρεις, είμαστε σαράντα τέσσερις, είμαστε σαράντα πέντε, είμαστε σαράντα έξι, είμαστε σαράντα εφτά,

Ξυπόλυτα Οικονομικά ( BINTEO)

Απο τον βραβευμένο Χιλιανό οικονομολόγο Manfred Max-Neef.

Υποτιτλισμός: “Λοκροί στο Δάσος” (http://lokroi-dasos.blogspot.com) & Δημήτρης Μελέτης / Επιμέλεια: Σεβαστή Χόνδρου

Πηγή :noumero11

Είναι η Αμερική (χρήσιμε) Ηλίθιε !!!

«Η βασική πρόκληση είναι ότι αυτό που αποκαλούμε «παγκοσμιοποίηση» είναι στην πραγματικότητα ένα άλλο όνομα για τον κυρίαρχο ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών»

Henry Kissinger, 12 Οκτωβρίου 1999.

Πάνε χρόνια από τότε που οι ΗΠΑ, η κυρίαρχη ιμπεριαλιστική δύναμη, εξέπεσαν από την κατάσταση τους του μοναδικού πόλου στον πλανήτη.
Οι ΗΠΑ όπως, ποτέ μα ποτέ δεν εγκατέλειψαν μια πολιτική πετυχημένη: Το…διαίρει και βασίλευε.
Γιατί η παντοδυναμία τους χτίστηκε πάνω στα ερείπια της Ευρώπης. Ήταν ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος που όχι μόνο έβγαλε την Αμερική από μια διαρκή οικονομική κρίση αλλά την εξύψωσε σε θέση υπερδύναμης. Και αυτό το μάθημα ιστορίας οι Αμερικάνοι δεν το ξέχασαν ποτέ.
Σιγά σιγά και με αλλαγές καθεστώτων σε μια άτυπη συμφωνία ανάμεσα σε κέντρα εξουσίας της Μ. Βρετανίας και την αμερικανική ηγεσία, σταδιακά, η σφαίρα επιρροής της πρώην βρετανικής αυτοκρατορίας πέρασε στην αμερικανική αυτοκρατορία.

Ο έρωτας και η… παγκοσμιοποίηση περνούν από το στομάχι

Η Παγκοσμιοποίηση άλλαξε τα πάντα. Τον τρόπο που σκεπτόμαστε, που επικοινωνούμε, που ταξιδεύουμε , άλλαξε τον τρόπο ακόμα, που γευόμαστε. Γιατί αν κάποτε πιστεύαμε σε έναν θεό πλάστη και ζαχαροπλάστη, η Παγκοσμιοποίηση τον αντικατέστησε από ένα πολυμήχανο μίξερ, το οποίο διακηρύττει πως τα  πράγματα, δεν είναι ποτέ άσπρα ή μαύρα. Είναι κρέμ μπρουλέ.

Στον Δυτικό κόσμο του σήμερα, κορωνέικες ελιές τορπιλίζουν τις πύλες βουτύρου της Βαυαρίας, αριστοκράτισσες κρέμες  γάλακτος κόπτονται στη θέα του σαγηνευτικού καρδάμου και τηγανιτές πατάτες ωρύονται σαν ξεσαλωμένες φαν  στα πόδια μιας  rock&roll  βουβαλίσιας μπριζόλας.  Και ω! πρωτοφανές! επαναστατικό! … Το Pinot noir είναι τώρα «οk»  να πίνεται με πίτσα, το Chardonnay «cool» να συνοδεύει ψάρι τροπικό με wasabi, η καπνιστή πέστροφα είναι πολύ «underground» όταν συναντήσει το Πόρτο… Και κάπως έτσι, Κυρίες και Κύριοι, το πρωί μας βρήκε στις όχθες του κοσμοπολίτικου δυτικού πολιτισμού…

When is a radical not a radical? / Τι είναι και τι δεν είναι ριζοσπαστικό

Πηγή : the slog

Radicalism is the product of individual courage, not Party polemics

‘Radical’ is one of those terms that gets bandied about a lot. ‘Progressive’ is another. Over time, however, they have been compromised as terms – by both Left and Right.

Left Labour currently positions itself as a radical tendency, but it is no such thing. If a person is merely recycling the ideas of the nineteenth century philosopher Marx (who said himself towards the end of his life that his theories were wrong) then that person is the representative of an Establishment. If they are presenting utterly discredited command economy ideas as progressive, then the term only applies if they’re happy to progress backwards.