Η ΔΕΥΤΕΡΗ, ΜΕΓΑΛΗ ΝΤΡΟΠΗ

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ- ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑ

Επιχειρώντας να δικαιολογήσουν– όχι τόσο στο λαό, όσο στον ευατό τους- τη συνθηκολόγηση του περασμένου Ιουλίου, κάποιοι παλιοί μας σύντροφοι, που επέλεξαν να μείνουν στο ΣΥΡΙΖΑ και να στηρίξουν τον Αλέξη Τσίπρα, επέμεναν ότι το τρίτο μνημόνιο ήταν κάτι σαν οικονομικό Μπρεστ– Λιτόσφκ. (Ιερόσυλη σύγκριση, αλλά όπως έλεγε και ο Χέγκελ, για όλα τα πράγματα υπάρχουν επιχειρήματα). Πιστεύοντας όχι αυτό που βρισκόταν μπροστά στα μάτια τους, αλλά εκείνο που ήθελαν σώνει και καλά να πιστέψουν (όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε…) επέμεναν ότι επρόκειτο για μια προσωρινή, αναγκαστική– λόγω ανωτέρας βίας- συνθηκολόγηση, αποκλειστικά στο οικονομικό πεδίο, που εξασφάλιζε την επιβίωση της “αριστερής κυβέρνησης” και το κέρδισμα χρόνου για μια μελλοντική ανασύνταξη και αντεπίθεση. Στο ενδιάμεσο, αυτή η κυβέρνηση θα είχε τη δυνατότητα, υποτίθεται, να μείνει πιστή στις αριστερές αξίες της σε άλλα, σημαντικά πεδία, πέραν της οικονομίας, όπως εκείνα της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων και της εξωτερικής πολιτικής.

Η ΚΑΤΑ ΤΣΙΠΡΑ “ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ”

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΚΤΗΣ Ε.Ε. ΑΝΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΣΕ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ… ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ!

Με άρθρο του που δημοσιεύεται σήμερα στην “Εφημερίδα των Συντακτών”, ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα “Τι είναι αριστερή πολιτική σήμερα”. Πέρα από την αδέξια προσπάθεια του πρωθυπουργού να απολογηθεί για τα εξοντωτικά μέτρα λιτότητας και την εκποίηση του κοινωνικού πλούτου στο διεθνές τοκογλυφικό κεφάλαιο, το άρθρο παρουσιάζει ενδιαφέρον, καθώς για πρώτη φορά, μετά τη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, αποπειράται να σκιαγραφήσει μια κάποια “στρατηγική”, ένα κάποιο “όραμα”, μια κάποια “θεωρία” για την καινούργια κατάσταση πραγμάτων. Αν μη τι άλλο, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον Αλέξη Τσίπρα ότι αυτή τη φορά δεν αφήνει περιθώρια παρεξηγήσεων και δεν στερείται μιας κεντρικής, κατευθυντήριας ιδέας: αριστερή πολιτική σήμερα σημαίνει πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα… υπεράσπιση της Ε.Ε. και της θέσης της Ελλάδας στην ευρωζώνη!  

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*

ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΓΑΛΛΟΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΜΦΑΝΙΖΟΥΝ ΣΑΝ ΜΕΤΡΟ ΚΑΤΑ ΤΩΝ… ΟΛΙΓΑΡΧΩΝ!

Ένα από τα ελάχιστα σημεία των προγραμματικών δηλώσεων του Αλέξη Τσίπρα που προκάλεσε χειροκροτήματα των κυβερνητικών βουλευτών ήταν η αναφορά του στις τράπεζες. Ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε την επικείμενη ανακεφαλαιοποίηση- την οποία θα φορτωθεί και πάλι ο ελληνικός λαός, μέσω της αύξησης του χρέους- ως τελευταία ευκαιρία διάσωσης του τραπεζικού συστήματος. Για να προλάβει τη δικαιολογημένη δυσφορία των φορολογουμένων, υποσχέθηκε ότι αυτή τη φορά, όποιες τράπεζες χρειαστούν ανακεφαλαιοποίηση με χρήματα του δημοσίου, θα έχουν το αντίστοιχο management.

Η ΟΒΙΔΙΑΚΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

ΣΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΥΠΕΡ ΤΟΥ… ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΕΙ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ!

Έναν αγνώριστο Αλέξη Τσίπρα αντίκρισαν οι πολίτες στην τελευταία συνέντευξη που παραχώρησε στο κανάλι ALPHA. Πέρα από τη σημειολογία της συνέντευξης- πληθώρα όρων και εκφράσεων στα αγγλικά, αμηχανία και πολλαπλές αντιφάσεις- ο απερχόμενος πρωθυπουργός εμφανίστηκε, ουσιαστικά, ως ηγέτης ενός νέου, ακραιφνώς «ευρωπαϊκού», Κεντροαριστερού κόμματος, που έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο με τις προγραμματικές θέσεις και τις κινηματικές αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ.

“ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ” ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Το βαθύ ρήγμα που άνοιξε στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ η υπερψήφιση του τρίτου Μνημονίου επανέφερε στο προσκήνιο ένα φάντασμα που συνηθίζει να στοιχειώνει, κατά διαστήματα, τη μετεμφυλιακή Ελλάδα: το φάντασμα της “Αποστασίας”. Το θέμα υπερβαίνει κατά πολύ τις εσωτερικές διαμάχες στην Αριστερά και αποκαλύπτει γενικότερες παθολογίες του πολιτικού μας συστήματος, όπως προκύπτει αβίαστα από μια σταχυολόγηση των ιστορικών προηγούμενων.

Βερσαλλίες 1919 – Βρυξέλλες 2015

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

«Εγίναμεν η χλεύη των ηττημένων», είχε πει ο Γ. Παπανδρέου το 1965, τη χρονιά του ανακτορικού πραξικοπήματος, της αποστασίας και των Ιουλιανών. Κάπως έτσι πρέπει να αισθάνονται, τούτες τις πικρές ώρες, όχι μόνο τα μέλη και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ολόκληρη η Ελλάδα του “ΟΧΙ”, που άντεξε στο καμίνι μιας άνευ προηγουμένου τρομοκρατίας, πέτυχε μια μεγάλη νίκη στις 5 Ιουλίου, για να εισπράξει την πιο εξευτελιστική συνθηκολόγηση από εκείνους που καλούνταν να διαχειριστούν την εντολή της.

Το είπαν στις 20 Φεβρουαρίου, το επαναλαμβάνουν, χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, την αποφράδα 13η Ιουλίου: Υποχωρήσαμε, αλλά έτσι ματαιώσαμε το σενάριο της αριστερής παρένθεσης. Έχουν δίκιο κατά το ήμισυ. Ματαίωσαν το “αριστερή”, ματώνοντας την καρδιά όλων των αριστερών αγωνιστών. Όσο για την “παρένθεση”, απλώς την τράβηξαν λίγο πιο δεξιά, μέχρι να μπει το “τελεία, παράγραφος”. Κι αυτό, μάλλον δεν θα αργήσει. Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι το βέβαιο: στις επόμενες εκλογές, εφόσον ψηφιστεί από τη Βουλή η άθλια συμφωνία, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κατέβει με σημαία έστω το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Το πρόγραμμά του θα είναι το Μνημόνιο που υπέγραψε στις Βρυξέλλες, με τις βούλες του Γιούνκερ, του Ντάιζελμπλουμ και του Τουσκ.

Δημοψήφισμα: Επτά κρίσιμες μέρες

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Μπροστά μας βρίσκονται επτά μέρες σκληρότατης σύγκρουσης, για την οποία προετοιμάζονται εντατικά όλα τα κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σε κάθε περίπτωση η πολύ σκληρή μάχη των επόμενων επτά ημερών μπορεί να κερδηθεί.

1. Το πρωί του Σαββάτου ο ελληνικός λαός ξύπνησε σε έναν άλλο πολιτικό πλανήτη. Το «όχι» του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του στο ιταμό τελεσίγραφο των δανειστών έβγαλε- επιτέλους- τη χώρα από την κινούμενη άμμο όπου την είχε βυθίσει ο κάκιστος συμβιβασμός της 20ής Φεβρουαρίου. Μπροστά μας βρίσκονται επτά μέρες σκληρότατης σύγκρουσης, για την οποία προετοιμάζονται εντατικά όλα τα κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σενάρια οικονομικής πολιορκίας, κοινωνικής πόλωσης και πολιτικής ανωμαλίας βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Περνάμε απολύτως κρίσιμες ώρες, που απαιτούν απ’ όλους μας ψυχραιμία, καθαρό μυαλό, καθολική στράτευση και κυρίως αποφασιστικότητα.

Ευρωπαίοι προς Τσίπρα:Μην υποχωρήσει στη Μέρκελ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Καθώς έχουμε μπει, κατά τα φαινόμενα, στην τελική ευθεία της διαπραγμάτευσης με τους «εταίρους», κορυφώνεται στα όρια του παροξυσμού η εκστρατεία ιδεολογικής τρομοκρατίας εναντίον του ελληνικού λαού και παράλυσης- παράδοσης της κυβέρνησής του. Όσοι υποστηρίζουν ως «μη χείρον» την άνευ όρων συνθηκολόγηση, αρκούνται να μηρυκάζουν τα επιχειρήματα του «ακραίου Κέντρου» που κυβερνά την Ευρώπη και ευελπιστεί να επιστρέψει σύντομα και στην Ελλάδα: κάθε σκέψη για στάση πληρωμών με στόχο τη γενναία διαγραφή του χρέους είναι τρέλλα αντάξια «οικονομικών βομβιστών αυτοκτονίας», καθώς θα μας οδηγήσει αυτομάτως στην έξοδο από το ευρώ, η οποία, με τη σειρά της, θα φέρει ένα είδος «οικονομικού πυρηνικού χειμώνα». Επιπλέον, μια τέτοια ρήξη δεν θα είχε καμία σχέση με τις αριστερές αξίες, αντίθετα θα μας κατέτασσε στο ίδιο στρατόπεδο με δεξιούς ή και ακροδεξιούς εθνικιστές, όπως η Μαρίν Λεπέν και ο Νάιτζελ Φάρατζ, τους μόνους, εκτός συνόρων, που επιδιώκουν την αποδόμηση της Ε.Ε.

Σ’αυτό το φόντο, έχει μεγάλη σημασία να σπάσει η Αριστερά το Τείχος της λογοκρισίας που υψώνουν τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, αποσιωπώντας τις ενοχλητικές φωνές που χαλάνε το τρομοκρατικό τους αφήγημα. Φωνές που αμφισβητούν εξ αριστερών την ευρωζώνη, καλώντας τον Αλέξη Τσίπρα να… μην υποχωρήσει στη Μέρκελ και να μην απογοητεύσει οικτρά όχι μόνο τους Έλληνες, αλλά και τους πολλούς Ευρωπαίους πολίτες που είδαν με συμπάθεια και ελπίδα τον σχηματισμό κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Δύο εκπρόσωποι αυτού του ρεύματος σκέψης, που διευρύνεται σε πείσμα του ευρωϊερατείου και των υπηρετών του, είναι ο γνωστός αρθρογράφος του βρετανικού Guardian Σέιμας Μάιλν και ο έγκριτος Γερμανός κοινωνιολόγος, ομότιμος διεθυντής του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ στην Κολωνία, Βόλφγκανγκ Στρέεκ.

ΕΚΡΗΞΗ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΦΙΛΙΚΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ

Δεν είναι μόνο το –πραγματικό για τους μεν, επίπλαστο για τους δε- ενδεχόμενο του Grexit που έχει αναζωπυρώσει, το τελευταίο διάστημα, τους προβληματισμούς για το μέλλον του κοινοί νομίσματος σε διεθνή κλίμακα. Έγκυροι οικονομολόγοι και αναλυτές, ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, διατυπώνουν σε ευρείας επιρροής έντυπα έντονη κριτική στην αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, ενώ οι φωνές αμφισβήτησης επεκτείνονται σε όλες τις αποχρώσεις του πολιτικού φάσματος.

Πρόσφατα το γαλλικό δημόσιο τηλεοπτικό δίκτυο France 5 παρουσίασε στη ζώνη μέγιστης τηλεθέασης ένα ντοκιμαντέρ που έκανε πάταγο με τίτλο ‘’Bye bye l’ euro’’ έναν τίτλο ο οποίος παρέπεμπε στην κινηματογραφική επιτυχία ‘’Good bye Lenin’’ Η ταινία ξεκινούσε με ένα υποθετικό σενάριο – την αποχώρηση πρώτα της Ιταλίας ( όχι της Ελλάδας !) και ύστερα της Γαλλίας από την Ευρωζώνη – για να δώσει στη συνέχεια το λόγο σε σειρά γνωστών προσωπικοτήτων του πολιτικού και ακαδημαϊκού κόσμου, όπως οι Φρανσουά Μπαρουάν, Ζακ Αταλί, Ζακ Σαπίρ, Φιλίπ Ντεσερτίν κ.α. Το αβίαστο συμπέρασμα: Η έξοδος από το ευρώ, αν και παραμένει μειοψηφική άποψη στους κύκλους των γαλλικών ελίτ, δεν αποτελεί πλέον ταμπού και οπωσδήποτε δεν περιορίζεται στο Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν.

ΡΗΞΗ ‘Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Όσοι έγκαιρα προειδοποιούσαν ότι το δίλημμα που θα τεθεί με αμείλικτο τρόπο στη νέα ελληνική κυβέρνηση θα είναι «ρήξη ή ταπείνωση», εισέπρατταν από τους θιασώτες του «έντιμου συμβιβασμού» την κατηγορία ότι είναι ιδεοληπτικοί, απογειωμένοι από την πραγματικότητα, καταστροφολόγοι και πάει λέγοντας. Οι δραματικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών και ωρών δείχνουν αρκετά καθαρά πού βρίσκεται ο ρεαλισμός και πού η φαντασίωση.

ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΩΡΕΣ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Το ιταμό τελεσίγραφο Σόιμπλε στην Ελλάδα, που τορπίλισε το Eurogroup, επιταχύνει τις εξελίξεις γύρω από το ελληνικό δράμα και μας φέρνει μπροστά σε ένα αποφασιστικής σημασίας, κομβικό σημείο. Μέσα στις επόμενες ώρες και μέρες μπορεί να κριθεί σε μεγάλο βαθμό  η μοίρα του κινήματος και της Αριστεράς για πολλά χρόνια. Χρειάζεται καθαρό μυαλό, ψύχραιμη, μακριά από φοβικά σύνδρομα και συναισθηματισμούς εκτίμηση του εσωτερικού και διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων και αλύγιστη αποφασιστικότητα για να περάσουμε αυτόν τον πρώτο, κρίσιμο κάβο.

Προσερχόμενος στο Eurogroup, ο Σόιμπλε έριξε την πρώτη τορπίλη, δηλώνοντας προκλητικά ότι «λυπάται» τους Έλληνες για την «ανεύθυνη» κυβέρνησή τους. Στη συνέχεια ανατίναξε τις γέφυρες συνδιαλλαγής που προσπαθούσε να στήσει η Γαλλία και απαίτησε από την ελληνική κυβέρνηση να αυτοεξευτελιστεί υπογράφοντας δήλωση μετανοίας για παράταση του Μνημονίου και παραίτηση από την εφαρμογή του κοινωνικού της προγράμματος. Όλα αυτά διαμηνύουν με τον πιο καθαρό τρόπο ότι ο τορπιλισμός του Eurogroup ήταν προειλημμένη απόφαση μιας Γερμανίας, η οποία συμπεριφέρεται απροσχημάτιστα όχι ως ηγεμόνας, αλλά ως δεσμοφύλακας της ευρωζώνης.

ΆΡΘΡΟ 120

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Η σύγκρουση την οποία μόνο αιθεροβάμονες φαντάζονταν ότι θα μπορούσε να αποτραπεί βρίσκεται μπροστά μας. Ύστερα από το δυναμικό ξεκίνημα της νέας κυβέρνησης με την «απόλυση» της τρόικα και μια δέσμη εξαγγελιών που, εάν εφαρμοστούν, θα σημάνουν το ξήλωμα του Μνημονίου, ήρθε η απολύτως προβλέψιμη απάντηση του ευρωσυστήματος.

Το βαρύτερο όπλο που επιστρατεύθηκε, μέχρι στιγμής, εναντίον της Ελλάδας ήταν η απειλή στραγγαλισμού των ελληνικών τραπεζών από τον Μάριο Ντράγκι. Μια ξεκάθαρα μονομερής ενέργεια, πριν καλά- καλά ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις, με προφανή στόχο τον εκβιασμό της Ελλάδας ενόψει των τριών κρίσιμων κάβων που έχουμε μπροστά μας: των προγραμματικών δηλώσεων του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, του έκτακτου Eurogroup της 11ης Φεβρουαρίου και της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. στις 12 Φεβρουαρίου. Ακολούθησε η ιταμή παρέμβαση Ντάισελμπλουμ να φέρει ακόμη πιο κοντά, στις 16 αντί για τις 28 Φεβρουαρίου, το τελεσίγραφο για την «παράταση του προγράμματος», δηλαδή του Μνημονίου, υπό την απειλή της άμεσης διακοπής της χρηματοδότησης.

ΤΟ ΤΥΡΙ ΚΑΙ Η ΦΑΚΑ

Του ΠEΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΠΕΡΙ ΔΙΗΝΕΚΩΝ ΟΜΟΛΟΓΩΝ, ΕΞΥΠΝΗΣ ΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ

Ανακούφιση, ακόμη και ευφορία προκάλεσαν σε μεγάλο τμήμα του κόσμου που βλέπει με ελπίδα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οι φωνές υποστήριξης ή συμβιβασμού από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού: απροσδόκητα ισχυρή παρέμβαση Ομπάμα, φιλική κατανόηση από τον Γάλλο υπουργό Οικονομικών Μισέλ Σαπέν, αναγνώριση από πλευράς Γιούνκερ ότι η τρόικα είναι «τελειωμένη». Ακόμη και το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, που κυκλοφορούσε τις προάλλες με εξώφυλλο τον Αλέξη Τσίπρα στο ρόλο του «τρελλού οδηγού», που οδηγεί στο αντίθετο ρεύμα και απειλεί να προκαλέσει καραμπόλα στην Ευρώπη, λέει τώρα ότι «Ήρθε η ώρα του συμβιβασμού με την Ελλάδα».

Είναι κατανοητή η προσπάθεια της κυβέρνησης να αξιοποιήσει αυτές τις ρωγμές στο διεθνές σύστημα για να ηρεμήσει τις αγορές, αποτρέποντας τα σχέδια όσων συνεχίζουν να εκβιάζουν ένα επικίνδυνο bankrun, και να καθησυχάσει τα πιο ευάλωτα στην εκστρατεία του τρόμου κοινωνικά στρώματα. Άλλο να καθυχάσουν, όμως, κι άλλο να αποκοιμίσουν το λαό, ίσα- ίσα την ώρα που είναι όσο ποτέ αναγκαία η δυναμική παρέμβασή του στη σκληρή μάχη που εγγράφεται στην ημερήσια διάταξη. Γιατί οι όποιες ρωγμές στο ευρωατλαντικό σύστημα δεν δικαιολογούν σε τίποτα την αμέριμνη αισιοδοξία όσων πιστεύουν μόνο ό,τι θέλουν να πιστέψουν.

Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΕ ΑΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΤΑ ΝΕΡΑ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*

Κάθε χρονιά, γύρω στα τέλη Ιανουαρίου – αρχές Φεβρουαρίου, ο εκάστοτε πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών εκφωνεί, σε κοινή συνεδρίαση Βουλής και Γερουσίας, την ομιλία του για την «Κατάσταση της Ενωσης». Σ’ αυτή τη σημαντική παρέμβασή του, προχωρεί σε μια συνολική επισκόπηση των εσωτερικών και διεθνών προβλημάτων, για να χαράξει τις βασικές του προτεραιότητες για το νέο έτος.

Ούτε ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, ούτε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, θα κληθούν να εκφωνήσουν παρόμοια ομιλία. Αλλά κι αν το έκαναν, είναι απίθανο να περιελάμβαναν τη στερεότυπη αποστροφή των Αμερικανών προέδρων: «Η κατάσταση της Ενωσής μας είναι ισχυρή». Ο Πάπας Φραγκίσκος δεν ήταν μια μοναχική φωνή όταν περιέγραφε, πρόσφατα, την Ευρώπη σαν μια γερασμένη οντότητα χωρίς δυναμισμό. Σε διεθνή κλίμακα, πληθαίνουν αυτοί που θεωρούν την Ε.Ε. τον «μεγάλο ασθενή» του παγκόσμιου συστήματος.

Το Κομπάνι, η Γκουέρνικα των Κούρδων

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Μια μικρή πόλη περίπου 50.000 κατοίκων στα σύνορα Συρίας και Τουρκίας έγινε παγκοσμίως διάσημη, τον τελευταίο μήνα, χάρη στην πεισματική αντίσταση των Κούρδων υπερασπιστών της απέναντι στις κατά πολύ υπέρτερες δυνάμεις των φανατικών ισλαμιστών. Στη συλλογική συνείδηση των Κούρδων έχει ήδη πολιτογραφηθεί ως η δική τους «Γκουέρνικα», κατ’ αναλογία προς τη μαρτυρική πόλη του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, που ενέπνευσε τον Πικάσο: σύμβολο ηρωισμού, αλλά και προδοσίας από την πλευρά των γειτόνων και συμμάχων που θα έπρεπε, θεωρητικά, να την προστατεύσουν. Εκείνο που δεν γνωρίζει το ευρύ κοινό είναι ότι η μικρή αυτή πόλη αποτελεί λίκνο μιας σιωπηλής, αλλά πολύ ελπιδοφόρας επανάστασης, που κινδυνεύει να συντριβεί από τη βαρβαρότητα των τζιχαντιστών.

Τα ανεξιχνίαστα μυστήρια του «Ισλαμικού Κράτους»

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

 ΑΡΜΠΙΛ, ΙΡΑΚΙΝΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ.

Οι ένοπλες δυνάμεις των Κούρδων στο βόρειο Ιράκ -περισσότερο πολιτοφυλακή, παρά τακτικός στρατός- αποκαλούνται «Πεσμεργκά», μια λέξη που μεταφράζεται «αυτοί που βρίσκονται κοντά στον θάνατο». Ο ταξίαρχος Σαρντάρ Καμάλ δικαιολογεί τη φήμη που τον συνοδεύει. Εχοντας αποκτήσει τα γαλόνια του στον αιματηρό αγώνα των Κούρδων εναντίον του Σαντάμ Χουσεΐν, βρίσκεται σήμερα, μαζί με τους άνδρες του, αντιμέτωπος με έναν καινούργιο εχθρό: τους τζιχαντιστές της οργάνωσης «Ισλαμικό Κράτος», που ελέγχει μεγάλο μέρος του Ιράκ και της γειτονικής Συρίας και σκόρπισε τη φρίκη στους τηλεοπτικούς δέκτες του κόσμου όλου με τον αποτρόπαιο αποκεφαλισμό του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζέιμς Φόλεϊ.

Στα πρόθυρα τριχοτόμησης βρίσκεται πλέον το Ιράκ

Η υπαρκτή απειλή να αλωθεί το Αρμπίλ, η πρωτεύουσα της αυτόνομης περιοχής των Κούρδων, από το «Ισλαμικό Κράτος» δρομολόγησε την αλλαγή πλεύσης των Ηνωμένων Πολιτειών.

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Ο Τόμας Φρίντμαν των New York Times απέσπασε, την εβδομάδα που πέρασε, μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη με τον Μπαράκ Ομπάμα για θέματα εξωτερικής πολιτικής. Ο διακεκριμένος δημοσιογράφος βρήκε τον συνομιλητή του εμφανώς γκριζαρισμένο, γεγονός που απέδωσε εν μέρει στις σκοτούρες από τα πολλαπλά μέτωπα της Μέσης Ανατολής. Δεδομένου ότι ο Αμερικανός πρόεδρος δεν έχει επιδείξει μέχρι στιγμής ιδιαίτερο ζήλο για να σταματήσει τις θηριωδίες του Ισραήλ στη Γάζα, δικαιούται να εικάσει κανείς ότι ο βασικός παράγοντας που του χαλάει τον ύπνο δεν είναι άλλος από το Ιράκ.

Η ΝΕΜΕΣΗ των Αμερικάνων στο Ιράκ

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Η προέλαση των ισλαμιστών θέτει ενώπιον εφιαλτικών διλημμάτων τον Ομπάμα και καταδεικνύει την απόλυτη χρεοκοπία της αμερικανικής πολιτικήε στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Πριv από δυόμισι χρόνια, όταν οι τελευταίοι Αμερικανοί στρατιώτες αποχωρούσαν από το Ιράκ, ο Μπαρόκ Ομπάμα ισχυριζόταν ότι άφηναν πίσω τους «ένα κυρίαρχο και σταθερό κράτος, που μπορεί να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις». Οι δραματικές εξελίξεις του τελευταίου δεκαημέρου χάρισαν στη δήλωση του Αμερικανού Προέδρου περίοπτη θέση στα χρονικά της πολιτικής γελοιότητας.

Λαϊκές εξεγέρσεις, ολιγαρχικά πραξικοπήματα

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Οι πρόσφατες εμπειρίες από την Ουκρανία, τη Βενεζουέλα και τις  χώρες  της  λεγόμενης «αραβικής άνοιξης» μαρτυρούν πως ό,τι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός… 

Ακόμη κι αν δεν το γνωρίζαμε από την Ιστορία, η άνοδος των κινημάτων διαμαρτυρίας σε διεθνές επίπεδο κατά την τελευταία τριετία μάς δίδαξε ότι οι μαζικές διαδηλώσεις μπορεί να είναι φορείς εντελώς διαφορετικών κοινωνικών και πολιτικών μηνυμάτων. Από μόνο του το γεγονός ότι οι διαδηλωτές φορούν μάσκες, φτιάχνουν οδοφράγματα και υποφέρουν από πραγματικά προβλήματα δεν σημαίνει αυτόματα ότι αγωνίζονται για τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη». Με αυτές τις εύστοχες διατυπώσεις ξεκινούσε ο αρθρογράφος της βρετανικής εφημερίδας Guardian Σέιμας  Μάιλν την ανάλυσή του για τις εν εξελίξει ταραχές στη Βενεζουέλα στο φύλλο της 9ης Απριλίου. Ωστόσο, οι διαπιστώσεις του θίγουν ένα γενικότερο ζήτημα καίριας σημασίας, που υπερβαίνει κατά πολύ τα τεκταινόμενα στη συγκεκριμένη χώρα.

Η Ε.Ε. στην Ουκρανία: Αποκάλυψη τώρα!

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Ποια θα είναι η επόμενη ημέρα στην Κριμαία

Φωτογραφία από το ΑΠΕ – ΜΠΕ

Συνέντευξη του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Στην Κατρίν Αλαμάνου

Για τις πιθανές εξελίξεις μετά το δημοψήφισμα στην Κριμαία, με το οποίο αποφασίστηκε η προσάρτησή της στη Ρωσία, μέσα σε κλίμα ενός νέου τύπου Ψυχρού Πολέμου, μιλάει στο tvxs.gr ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Πέτρος Παπακωνσταντίνου. Όπως επισημαίνει, δεν είναι ακόμη σίγουρο ότι η Ρωσία θα προχωρήσει σε προσάρτηση της Κριμαίας, καθώς από ό, τι φαίνεται η κατάληξη θα εξαρτηθεί εν πολλοίς από τους χειρισμούς της Δύσης, η οποία αν δεν δώσει κάποια δυνατότητα αναδίπλωσης στον ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, ενδέχεται να πυροδοτήσει το «σχέδιο Β» της Μόσχας, το οποίο περιλαμβάνει τη διχοτόμηση της Ουκρανίας. 

Η ελαφρότητα της ρωσοφοβίας

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Ανάμεσα σε αυτούς που έχουν μάθει να περιμένουν πάντα το φως εκ της Εσπερίας, δεν ήταν λίγοι όσοι υποδέχθηκαν τα δραματικά γεγονότα της Ουκρανίας υπό το κράτος μιας εμμονικής ρωσοφοβίας. Τα γνωστά στερεότυπα του Ψυχρού Πολέμου ανασύρθηκαν από τη ναφθαλίνη: η Ρωσική Αρκούδα, η σκοτεινή χώρα του τσαρικού ή σταλινικού δεσποτισμού και της μισοασιατικής βαρβαρότητας, η τόσο ξένη με τον Δυτικό πολιτισμό, απειλεί να πνίξει στο αίμα τους δημοκρατικούς πόθους ενός έθνους που σπάει τις αλυσίδες του. Πώς να μην εξεγερθούν οι ευαίσθητες συνειδήσεις ανθρώπων της Τέχνης, όπως η Μιμή Ντενίση, η Βάνα Μπάρμπα, ο Στέλιος Ρόκκος και η Γωγώ Μαστροκώστα, που στάθηκαν θαρραλέα στο πλευρό μιας σύγχρονης Πασιονάριας, όπως η ομότεχνός τους Ρουσλάνα;

Η Ουκρανία και η Αριστερά

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Τα δραµατικά γεγονότα στην Ουκρανία εξελίσσονται στην πιο επικίνδυνη διεθνή κρίση µετά το τέλος του Ψυχρού Πολέµου, ίσως και µετά την κρίση των πυραύλων στην Κούβα, το 1962. Κάθε προοδευτικός άνθρωπος δεν µπορεί παρά να εξοργίζεται βλέποντας να βγαίνουν από τα ντουλάπια της Ιστορίας βρικόλακες του προηγούµενου αιώνα, µε φανατικούς εθνικιστές και ορκισµένους νεοναζί να αναλαµβάνουν καίριες κυβερνητικές θέσεις σε µια χώρα 45 εκατ. ανθρώπων, στην καρδιά της Ευρώπης. Έναν ακριβώς αιώνα µετά την έναρξη του Α΄ Παγκοσµίου Πολέµου, ο κόσµος µοιάζει να παλινδροµεί στην εποχή της λυσσαλέας, κυνικής σύγκρουσης µεγάλων ιµπεριαλιστικών αυτοκρατοριών, που ποδοπατούν λαούς ολόκληρους όπως τα µανιασµένα βουβάλια λιώνουν στους βάλτους τα βατράχια.

Διχοτόμηση ή “Βοσνιοποίηση”,το μέλλον της Ουκρανίας

Π. Παπακωνσταντίνου: τώρα επίμαχο ζήτημα δεν είναι η Κριμαία, αλλά η ανατολική Ουκρανία

Η  Ουκρανία μπορεί να διχοτομηθεί πλήρως, μολονότι ούτε η Ρωσία ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν συμφέρον από κάτι τέτοιο, καθώς η ροή των πραγμάτων έχει τη δική της δυναμική και μπορεί να οδηγήσει εκεί τις εξελίξεις. Αυτή είναι η εκτίμηση του δημοσιογράφου – αναλυτή διεθνών θεμάτων Πέτρου Παπακωνσταντίνου, όπως την διατύπωσε στην εκπομπή “Δυο στο Κόκκινο”. 

Το φάντασμα του γερμανικού ηγεμονισμού στην Ευρώπη

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

«Αυτό που διερωτώνται φωναχτά οι άνθρωποι των αγορών χρήματος είναι: Τι στην ευχή νομίζει ότι κάνει η Γερμανία»; Ετσι ξεκινούσε το ρεπορτάζ του Πολ Μέισον στην ιστοσελίδα του BBC, στις 22 Μαρτίου. Ο Βρετανός δημοσιογράφος απέρριπτε τους ισχυρισμούς του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κατά τους οποίους ήταν η Κύπρος που επέμενε να επιβαρυνθούν οι καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ, υποστηρίζοντας ότι «οι Γερμανοί έστησαν ενέδρα στον νέο πρόεδρο της Κύπρου» και εξηγώντας: «Εκείνοι (οι Γερμανοί) ήταν που απαίτησαν να φορτωθούν με τις απώλειες οι καταθέτες, αν και η κ. Μέρκελ αρχικά υποσχέθηκε ότι οι μικροκαταθέτες θα επιβαρύνονταν μόνο κατά 3%. Στη συνέχεια, σύμφωνα με ρεπορτάζ των Financial Times, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αύξησε αυτό το ποσοστό σε 6% έως 10%». Στο ίδιο μήκος κύματος, η International Herald Tribune της περασμένης Τετάρτης εκτιμούσε, στον βασικό, πρωτοσέλιδο τίτλο της, ότι «Η Ε.Ε. έβαλε ωρολογιακή βόμβα στην Κύπρο». Στο σχετικό ρεπορτάζ τεκμηριώνεται η άποψη ότι το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, τον Οκτώβριο του 2011, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στον εκτροχιασμό των κυπριακών τραπεζών.