Στον κατήφορο, χωρίς φρένα

του Πέτρου Αβραμίδη

Είναι κοινό μυστικό για την ελληνική οικονομία ότι το τραπεζικό σύστημα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα, αν όχι το μεγαλύτερο. Από την έναρξη της κρίσης το τραπεζικό σύστημα, που μέχρι τότε εμφανιζόταν ως ναυαρχίδα της «ισχυρής Ελλάδας», καταγράφει μεγάλες απώλειες. Η ψεύτικη εικόνα της ελληνικής οικονομίας και της εξάπλωσής της στα Βαλκάνια καταγράφεται, στη μνημονιακή περίοδο, στην καθοδική πορεία και δραματική συρρίκνωση των τραπεζών. Οι τραπεζίτες, οι οποίοι το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2010 έκαναν περιοδείες και συγκεντρώσεις του επιχειρηματικού κόσμου ανά την Ελλάδα και το εξωτερικό για να διαλαλήσουν τη στήριξή τους στον μονόδρομο του μνημονίου που θα έφερνε γρήγορη ανάκαμψη, καταγράφουν επί 8 χρόνια πάσης φύσεως απώλειες –χωρίς να μπορούν να προσδιορίσουν ακόμα τον «πάτο». Οι εγκληματικές μνημονιακές πολιτικές της εσωτερικής υποτίμησης, τις οποίες στήριξαν χωρίς σκέψη και στοιχειώδη ανάλυση (καθώς πίστεψαν ότι θα έχουν συνέπειες μόνο στα λαϊκά στρώματα και ότι αυτοί θα μείνουν αλώβητοι), αποδείχθηκαν ιδιαίτερα αρνητικές και για τα δικά τους συμφέροντα.

Πορεία συρρίκνωσης

Συμπληρώσαμε 8 μνημονιακά χρόνια και η κατάσταση του τραπεζικού συστήματος, παρά τις όποιες δηλώσεις και υποσχέσεις πολιτικών και αναλυτών για κάτι καλύτερο, συνεχίζει να τρέχει στον κατήφορο χωρίς φρένα. Οι θυγατρικές στο εξωτερικό, που συνδέονταν με τη μεγάλη εξόρμηση του ελληνικού κεφαλαίου, ξεπουλήθηκαν όλες έναντι ευτελών τιμημάτων, σε σχέση με τις προσδοκίες που είχαν επενδυθεί σε αυτές. Οι ξένοι επενδυτές στο τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα έφυγαν τρέχοντας, αφήνοντας πίσω τους τράπεζες «ζόμπι». Σήμερα οι τράπεζες μπορεί να έχουν ξένους ιδιοκτήτες –όμως αυτά τα κοράκια (εξαιρείται η Eurobank) δεν έχουν έρθει για τις τραπεζικές εργασίες, αλλά για τις «υπεραξίες των υποθηκών» των δανείων.